Şamati Makaleleri

Şamati Makaleleri

Şamati 1 O’ndan Başkası Yok

(Kabbalist Y.Ashlag’ın Şamati adlı kitabından)

“O’ndan başkası yok” diye yazar ki, bu; dünya üzerinde ona karşı durabilecek

yetenekte herhangi bir güç olmadığı anlamına gelir. Ve insanın gördüğü, açıkça, bunu

inkar edecek mihraklar olacaktır, çünkü O öyle ister.

Ve bir düzeltilme kabul edilir, “sol reddeder, sağ kabul” diye, reddeden sol düzetilmiş

kabul edilir. Bu şu anlama gelirki dünyada hep insanı doğru yoldan saptırmak üzere

olan şeyler vardır, ve bunlar insanı kutsallıktan reddeder.

Ve bu reddedilişler sonucunda kişi bir ihtiyaç ve tam bir arzu duyacaktır, O’nun

kendisine yardım etmesi için, çünkü ne kadar kayıp olduğunu görür. Sadece

ilerleyememesini değil, dahada ilkelleştiğini görür. Kendi menfaati için bile özgecilliği ve

düzeltilmeyi gözlemleyecek gücünü de kayıp eder. Engellerin üstesinden sadece mantık

ötesi bir inançla gelerek O’nun kurallarını takip edebilir.

Ama her zaman mantık ötesi güce sahip olamayacaktır, başka bir değişle Yaratan’ın

yolundan sapmak için güce maruz kalacaktır, Allah korusun, hatta O’nun için

yapmamak yolundan bile sapabilir. Ve o her zaman hissedecek ki parçalanmış

bütünden daha büyüktür, yani ilerlemeden daha çok gerileme vardır, ve o bu

çıkmazdan çıkmak için bir son görmez, ve o kutsallığın sonsuza dek dışında kalacaktır.

Mantık ötesi inançla gelmedikçe, küçük bir parçasını bile gözlemlemenin zor olduğunu

görsün diye. Ve her şeyin sonunda ne olacak?

Sonra o karar verecektir ki Yaratan’dan başka kimse ona yardım edemez. Bu

Yaratan’dan onun gözlerini ve kalbini açması için kalpten bir isteğe dönüşür, kendisini

O’na daha yakınlaştırıp sonsuz beraberliğe getirmesi için. Bütün reddedilişlerin sadece

Yaratan’dan geldiğini görür.

Yani yaşadığı inkar onun hatası değildi, üstesinden gelme yeteneği olmadığı içinde

değil, bunlar Yaratan’a gerçekten daha yakın olmak isteyenler içindir. Bilgisiz küçük bir

çocuk gibi, küçük bir parçayla yetinmemesi için ona yukarı’dan yardım eli uzanır,

böylelikle sadece “Tanrı’ya şükür sevap işliyorum, daha ne isteyebilirimki” diyerek

yetinmesin diye.

Ve sadece gerçek arzuya sahipse o yukarıdan yardım alacaktır. Ve ona mevcut

durumundaki hataları gösterilecek, yani ona çabasına engel olacak manzara ve

düşünceler gönderilecektir. Bu onun Yaratan’la beraber olmadığını göstermek içindir. Ve

üstesinden geldiği kadar, o her zaman kendisinin kutsallığa nekadar uzak ve Yaratan’a

kendisini yakın hisseden insanların tersine kendisinin yaratan’dan nekadar uzak bir

pozisyonda olduğunu görür.

Ama kişi, diğer taraftan, her zaman istek ve şikayetlerle doludur, ve Yaratan’ın

kendisine davranışını ve kendisinin de O’na davranışını haklı çıkaramaz. Yaratan’la bir

bütünlük içerisinde olmamanın acısını hisseder ve kutsallığın aslında hiç bir parçası

olmadığını görür.

Bazen yukarıdan bir an canlandıracak şekilde uyandırılır, ancak kısa bir süre sonra o

dibi olmayan çukura tekrar düşer. Ancak, bu onun, ona sadece Yaratan’ın yardımcı

olabileceğini ve farketmesi içindir.

İnsan daima Yaratan’a tutunmaya çalışmalı, yani düşüneleri her zaman Yaratan ile ilgili

olmalıdır. İçinde olabileceği en kötü halde olsa bile, en karanlık halini yaşıyor bile olsa

O’nun alanını terketmemelidir. İnsanın kutsallığa girmesini engelleyecek, ona zarar

verecek yada geliştirecek güce sahip başka bir otorite olduğunu asla düşünmemelidir.

Yani insanı iyi birşeyler yapmasını ve Yaratan’ın yolunu izlemesini engelleyen Diğer

Taraf (sitra ahrah)’ın gücünü düşünmemelidir. Ama kişi herşeyin Yaratan tarafından

yapıldığını düşünmelidir.

Ba’al Şem Tov, dünyada başka bir güç olduğunu söyleyenlerin farklı tanrılara taptığını

söyledi. Dini kavramlara aykırı düşüncesi günah sayılmaya bilsede, eğer o Yaratan’dan

ayrı bir otorite ve güç olduğunu düşünürse, günah işlemiş olur.

Dahası, her kim kendi otoritesi olduğununu söylerse, yani daha dün Yaratan’ın yolunu

izlemeyi istemeyen kişi de inanç değerlerini çiğnemiş olur. Bu Yaratan’ın dünyanın

yegane yöneticisi olduğuna inanmamaktır.

Ama kişi bir günah işlediği zaman, bundan gerçekten pişmanlık duymalı ve yaptığı için

üzgün olmalı, ama burada da işlediği günahın verdiği üzüntüyle neden o günahı

işlediğini doğru düzene koymalı – üzüldüğü şey bu nokta olmalı.

Ve insan daha sonra üzülmeli ve “o günahı işledim çünkü Yaratan beni kutsallıktan

tuvaletteki pisliğe attı” demelidir. Yani kendisini eğlendirmek için Yaratan ona bir arzu

verip leş kokulu bir yerin havasını koklattı. (Kitaplarda yazdığı gibi, diyebilirsin ki, bir

adam bazen bir domuzun vücudunda reenkarne olur, daha önce bir dışgıdan farksız

olarak gördüğü arzuları tekrar canlanır, ve tekrar o pisliğin içerisinde kendisini tekrar

canlandırmak ister.)

Ve ayrıca insan kendini yükselişte hissettiği ve çabasından biraz güzel lezzetler

tattığında “şimdi anladığım durum Yaratan’a ibadet etmeye değer” dememelidir.

Doğrusu olan şu, Yaratan onu yanına çekmek için imgeledi, bu nedenden dolayı

çabasında güzel lezzetleri aldı. Ve o kutsallık topraklarından asla çıkmamaya dikkat

etmeli ve Yaratan’dan başka hiçbir gücün var olduğunu düşünmemelidir. (Ama

Yaratan’ın gözlerindeki tadı bulmak,veya aksi, insanın kendine bağlı değildir, herşey

O’na bağlıdır. Ve insan dış aklıyla Yaratan’ın onu daha önce sevmemesine rağmen

neden şimdi sevdiğine anlam veremez.)

Ve benzer şekilde Yaratan kişiyi yanına yaklaştırmadığı zaman, kişi Yaratan’a uzak

olduğu için kendi haline üzülmemelidir, zira o zaman isteği kendisi içindir. Her kim

kendisi için isterse Yaratan’dan ayrı tutulur. İyisi, o Kutsal Varlığın sürgününden pişman

olmalı, yani Yaratan’a verdiği üzüntüden pişmanlık duymalı.

Kişinin küçük bir organının acıması bir örnek olarak alınabilir. Acı onun kalbinde ve

aklında hala duruyo olabilir, bu insanın genel yapısıdır. Ve tabiki basit bir organın

duyusu insanın acılarının çoğunun hissedildiği bütün endamının duyusuna benzeyemez.

Kişinin Yaratan’dan ayrı olduğunda hissettiği acı da bunun benzer örneğidir. İnsan İlahi

Varlığın organlarından bir tanesidir ve O kalbin derinliklerinde bulunan O’nu arzulama

duygusunun genel organıdır. Bu yüzden basit bir organın duyusu, genel bir acının

duyusuna benzemez. Yani demek istenilen, Kutsal Varlık O’ndan ayrı parçaları

olduğundan ve onlara sağlayamamaktan üzgündür.

(Ve bu şu sözleri açıklayabilir: “bir insan pişmanlık duydukça, Kutsal Varlık - o benim

başımdan hafiftir - der.”). Eğer insan Yaratan’la kendisi arasında oluşan mesafeden

kaynaklanan üzüntüyü kendisiyle ilişkilendirmezse, kendisini kutsallıktan ayıracak olan

arzu çukuruna düşmekten korur.

Aynı şekilde biri kutsallığa kendini yakın hissettiğinde, Yaratan’ın gözünde desteğe

layık olmaktan mutlu olduğunda, o hazzın özünün Kutsal Varlıktaki haz olduğunu

söylemelidir, ve kalbindeki O’na yakın olan organa yaklaştığı için mutluluğu hisseder.

Ve insan Kutsal Varlığı mutlu etmek gücüyle bağışlanmaktan mutlu olur. Ve bu aynı

göstergeyle gider, çünkü kişinin hissettiği mutluluk, bütünün hissettiği mutluluğun bir

parçasıdır. Ve bu hesaplamalar doğrultusunda, kişi bireyselliğini kaybeder ve kendi için

maruz kaldığı arzu olan Diğer Taraf’a düşmekten kaçınır.

Almak arzusu gerekli olmasına rağmen, bu mutluluk duymak arzusu düzeltilip özgecil

bir yapıya çevirilmelidir. Zira insanın içinde almak duygusu insanın kendisidir ve bunun

dışındaki herşey Yaratan’a aittir, O’nun özelliğidir.

Bu şu demek ki, maruz kalınan arzudan alınan zevk ve haz Yaratan’a (yukarıya)

memnunluk getirmek niyetiyle olmalıdır, çünkü alt dünyada zevk vardır. Yaradılışın

amacı bunun içindi, O’nun evrenine yararı olması için. Bu da Kutsal Varlığın yukarıda

duyduğu haz olarak bilinir.

Bu sebeple, insan memnuniyetin yukarıya nasıl sebebiyet verebileceği konusunda öneri

aramalıdır. Ve tabiki, kendisi haz alırsa memnuniyet yukarıda da hissedilecektir. Bu

yüzden, o her zaman Kral’ın sarayında olmayı istemeli ve Kral’ın hazineleriyle oynama

yeteneğine sahip olmalıdır. Ve bu kesinlikle yukarıda memnuniyete yol açacaktır. Bütün

özlemini Yaratan’ın hatrına istemelidir.

Şamati 3 Manevi Edinim Meselesi

Dünyada pek çok derece ve ayırt ettiğimiz şeyler sezinleriz. Bilmeliyiz ki derecelerden

ve anlayıştan bahsederken ruhun dünyalardan aldıklarına bağlı olarak konuşmaktayız.

Bu şu kural dahilinde olmalıdır: “Edinmediğimize isim vermeyiz.” Bunun nedeni o

“isim”, tıpkı bir insanın algıladığı bir objeyi edindikten sonra adlandırdığı gibidir.

Dolayısıyla, gerçeğin sezinlenmesi manevi edinim açısından üçe ayrılır:

1. Atzmuto (O’nun Özü)

2. Eyn Sof (Sonsuzluk)

3. Ruhlar

1. “Atzmuto”’dan hiç bir zaman bahsetmeyiz. Bunun nedeni yaratılan varlıkların

kökünün ve yaratılışlarının başladığı ve oluştukları yer olduğundan, şöyle yazdığı

gibi,”Hareket ilk düşünceyle bitmişti.”

2. Eyn Sof yaratılışın düşüncesinidir ve bu “O’nun yaratılanlarına iyilik yapma

arzusudur.” Bu koşula Eyn Sof denir ve Atzmuto ile ruhlar arasındaki iletişim noktası

budur. Biz bu iletişimi “yaratılanları mutlu etme arzusu” olarak algılıyoruz.

Eyn Sof başlangıçtır. Bu koşula kabı olmayan Işık denir ve yaratılanların köküdür, yani

Yaratan ile yaratılanlar arasındaki bağ ve buna “yarattıklarına iyilik yapma arzusu”

denir. Bu arzu Eyn Sof’da başlar ve Asiya dünyasına kadar uzanır.

3. Ruhlar O’nun vermek istediği memnuniyeti alanlardır.

O’na Eyn Sof denir çünkü Atzmuto ile ruhlar arasındaki bağ budur, ve biz bunu “O’nun

yaratılanlara iyilik yapma arzusu” olarak algılarız. Bunun dışında bu bağı ifade

edemeyiz ve çalışmamızın başıda bu noktadır.

Kabsız Işık denir, ancak orada yaratılanların kökü başlar, yani Yaratan’la yaratılanlar

arasındaki bağ, buna “O’nun yarattıklarına iyilik yapma arzusu” denir. Bu arzu Eyn

Sof’da başlar ve Asiya dünyasına kadar uzanır.

Tüm dünyalar kendi içlerinde kabsız Işık olarak nitelendirilirler, ifadelerin olmadığı yer.

Bu algılayışa Atzmuto denir, ve bunlar edinilmez.

Orada bir çok şey algıladığımız sizi şaşırtmasın. Zira bu hisler orada potansiyel olarak

varlar. Sonradan, ruhlar geldiği zaman, bu algılar Üst Işığı alan ruhların içerisinde ifşa

olur, zira ıslah olup kendilerini ışığa göre düzenlemişlerdir. Dolayısıyla ruhlar alabilirler,

her biri kendi niteliklerine ve derecesine göre ve sonra bu algılananlar gerçek halini

alır. Ancak, ruhlar Üst Işığı edinmeden kendi içlerinde Atzmuto olarak sayılır.

Dünyalardan alan ruhlar için, dünyalar Eyn Sof sayılır. Bunun nedeni dünyalarla ruhlar

arasındaki bağın, yani dünyaların ruhlara verdikleri, yaratılışın düşüncesinden

kaynaklandığıdır ve bu ruhlarla Atzmuto arasındaki karşılıklı ilişkidir.

Bu karşılıklı ilişkiye Eyn Sof denir. Yaratan’a dua ettiğimiz zaman ve yardım ve

isteklerimizi talep ettiğimizde aslında Eyn Sof denilen o basirete dua ediyoruz.

Yaratılan varlıkların kökü buradadır, ve yaratılanlara mutluluk ve zevkler vermek

istemektedir, “O’nun yaratılanlara iyilik yapma arzusu” denir.

Dua bizi yaratan Yaratan’adır ve O’nun adı “Yaratılanlara iyilik yapma arzusudur.” O’na

Eyn Sof denmesinin sebebi sözlerin kısıtlamadan önce geldiğidir ve kısıtlamadan sonra

bile O hiç değişmez zira Işıkda hiç bir değişim yoktur ve her zaman O adıyla kalır.

Verilen isimlerin çoğalması sadece edinen tarafındandır. Zira, yaratılanlar için ortaya

çıkan ilk isime Eyn Sof denir ve bu isim değişmez. Tüm kısıtlamalar ve değişimler

sadece alıcılara yöneliktir ve her zaman ilk isimin içerisinde yansır, “O’nun yaratılanlara

iyilik yapma arzusu” sonsuzdur.

Bu yüzden Eyn Sof diye Yaratan’a dua ederiz, zira hiç bir sınır ve sonu olmadan yansır.

Bundan sonra olanlar ise alanlar için ıslahtır ve böylelikle O’nun Işığını alabilirler.

Üst Işığın iki unsuru vardır: edinmek ve edinilen. Üst Işıktan konuşurken sadece

edinenin edinilendin aldığı izlenimden bahsediyoruz. Ancak, sadece edinmekten söz

edersek veya edinilenden, buna Eyn Sof denilmez.

Bu koşulda, edinilene Atzmuto ve edinmeye “ruhlar” denir, yani bir bütünün parçasını

algılamaktır. Yeni oluşunun nedeni alma arzusunun içerisinde kayıtlı olmasındandır, ve

bu açıdan, yaratılana “yoktan var edilen” denir.

Kendileri için, tüm dünyalar sadece basit bir bütünlük olarak düşünülür ve Yaratan’da

hiç bir değişiklik yoktur. “Ben Yaratıcınız değişmem” cümlesi bunu ifade etmektedir.

Yaratan’ın niteliklerinde Sefirotlar ve Behinotlar (algılamalar ve anlayışlar) yoktur.

En küçük bir tanım veya isim bile Işığın kendisinden bahsetmemektedir zira bu

Atzmuto’nun algılanmasıdır ve orada edinim yoktur. Şöyle ki, bahsedilen tüm sefirotlar

ve anlayış sadece kişinin bunlarda edindiğidir. Bunun nedeni “Yaratan’ın yaratılanlara

iyilik yapma arzusunu” edinip anlamamızı istemesidir.

O’nun edinmemizi ve anlamamızı istediği “yaratılanlarına iyilik yapma arzusunu”

edinmek ve anlamak için, içimizde bu hisleri oluşturdu, ve onlar Üst Işığın hislerini

edinirler.

Bu nedenden dolayı bizlere bir çok anlayış ve algı verilmiştir zira genel duyuya “alma

arzusu” denir ve kişinin alabilme derecesine göre bir çok ayrıntıya ayrılır. Bu yüzden bir

çok ayrıntı ve parça vardır, ve bunlara iniş ve çıkışlar, genişleme ve ayrılma vs gibi

isimler verilir.

Alma arzusuna “yaratılan” denildiğine göre ve bu “yeni bir anlayış”dır, verilen isim

alma arzusunun tam anlamıyla algılamaya başladığı noktada verilir. Sözler izlenim ve

algılananların bir unsurudur, zira Üst Işık ile alma arzusu arasında karşılıklı bir ilişki

vardır.

Buna “Işık ve Kab” denir. Ancak, Üst Işık’dan, bir kab olmadan, lafı bile edilmez zira

alan tarafından edinilmeyen bir Işığa Atzmuto denir ve bununla ilgili bir şeyi ağza

almak yasaktır çünkü edinilemez. Dahası, edinmediğimiz bie şeyi nasıl tanımlayabiliriz

ki?

Buradan şunu öğreniyoruz ki, Yaratan’a bize kurtuluş ve şifa ve vs göndermesi için dua

ederken, iki şeyi ayırt etmeliyiz: 1- Yaratan 2- O’ndan gelen şey.

İlk unsurda, bu Atzmuto olarak bilinir, yukarıda bahsettiğimiz gibi tanım vermek

yasaktır. İkinci unsurda, ki buna kabımıza giren ışık denir, yani alma arzumuza giren

ışık, buna Eyn Sof deriz. Yaratan’ın yaratılanlarla ilişkisi budur., “O’nun yaratılanlara

iyilik yapma arzusu”, ve sonunda alma arzusuna yayılan ve ulaşan Işık denir.

Alma arzusu yayılan Işığı aldığı zaman, yayılan Işığa o zaman Eyn Sof denir.

Alınabilmesi için alanlara bir çok örtü altında gelir.

Dolayısıyla anlaşılan şu ki tüm değişimler alanın aldığı izlenimler sonucu alanın

içerisinde olmakta. Ancak, bahsi geçen konuyu anlamalıyız. Dünyalardaki izlenimlerden

bahsederken bunlar potansiyeldedir; ve alan bu basireti edindiği zaman “gerçek” denir.

Manevi edinim edinmeyle edinilenin birleşmesiyle olur, zira edinme olmadan edinilecek

bir form yoktur çünkü edinilecek bir nesneyi edinecek de yoktur. Dolayısıyla, bu

muhakeme Atzmuto olarak bilinir, ve adının geleceği bir yer yoktur. Dolayısıyla,

edinilenin kendi formu olduğunu nasıl söyleyebiliriz?

Sadece yayılan Işığın duyularımızda bıraktığı izlenimler açısından bahsedebiliriz, buda

“O’nun yaratılanlara iyilik yapma arzusudur”, ve bu alanların avucuna gelir.

Benzer olarak, bir masayı incelediğimizde doku duyumuz bunu sert bir madde olarak

algılıyor ve ek olarak uzunluğunu ve genişliğini duyularımıza göre algılıyoruz. Ancak,

bu farklı duyuları olan birisi için masanın aynı şekilde algılanacağı anlamına gelmez.

Örneğin, bir meleğin gözünde, masayı incelediği zaman, kendi duyularına göre görür.

Bu nedenden dolayı, hiç bir şeyi bir meleğin gözlerinden tayin edemeyiz zira onun

gözlerine sahip değiliz ve duyularını bilmiyoruz.

Dolayısıyla, Yaratan’ı hiç edinmediğimiz için dünyaların O’nun açısından ne forma sahip

olduklarından bahsedemeyiz. Dünyaları sadece kendi duyularımızdan ve hislerimizden

edinebiliriz zira bizim O’nu bu şekilde edinmemizi O böyle istedi.

“Işık’da hiç bir değişim yoktur” cümlesinin anlamı budur. Yani tüm değişiklikler kabın

içerisindedir, yani duyularımızda, herşeyi hayal ettiğimiz kadarıyla ölçebiliriz. Bu

durumdan şunu diyebiliriz, eğer bir çok kişi manevi bir şeyi incelerse her kes kendi

duyu ve hayal gücüne göre edinir. Dolayısıyla herkes farklı bir form görür.

Ek olarak, yukarıda da bahsettiğimiz gibi bu form kişinin iniş ve çıkışlarına göre de

değişecektir, Işık saf bir Işıkdır ve değişim sadece alanlarda meydan gelir.

İnşallah Yaratan’ın Işığını alıp O’nun yolundan ilerleyerek, O’na hizmet edebilme ve

O’na mutluluk vererek Kutsallığı yerden alıp yüceltebilme koşuluna gelebiliriz. İnşallah

O’nunla bütünlük ve yaratılanlarına ifşasına gelmeye layık oluruz.

Şamati 4 Manevi Çalışmada Kişinin Kendisini Yaratan’a Karşı İlga

Ederken Hissettiği Ağırlığın Nedeni Nedir?

Kişi Yaratan için çalışmak isterken kendi “benliğini” ilga etmek istediğinde ve kişisel

menfaatlerini düşünmek istemediğinde, hissettiği ağırlığın nedenini bilmeliyiz. Kişi

sanki tüm dünya durmuş ve kendisi sanki bu dünyada yokmuş ve havada asılıymış

hissine kapılır, ailesini ve dostlarını kendisini Yaratan’ın karşısında ilga etmek için

geride bırakır.

Bunun basit bir nedeni vardır ve “inanç yetersizliği” denir. Yani kişi kendisini kimin

karşısında ilga ediyor bilmemektedir, şöyleki Yaratan’ın varlığını hissetmemektedir. Bu

kişiye ağırlık hissi verir.

Ancak, kişi Yaratan’ın varlığını hissetmeye başlayınca, kişinin ruhu hemen ilga olmayı

ve köküyle bütünleşmeyi ister, onun içine tıpkı bir mum ışığının meşalenin büyük ışığı

altında dahil olduğu gibi, hiç bir düşünce ve akıl gerektirmeden.

Dolayısıyla görüyoruz ki kişinin temel çalışması sadece Yaratan’ın varlığının hissine

gelebilmek, yani Yaratan’ın varlığını hissedebilmek, ve “tüm dünyanın O’nun

muhteşemliğiyle dolu olduğunu görmek.” Kişinin tüm çalışması budur, yani tüm

kuvvetiyle yaptığı çalışma sadece bu koşula ulaşmak için ve başka hiç bir şey için

değildir.

Kişi bir şeyin sahibi olacağı gibi bir yanılgı içerisine girmemelidir, zira kişinin sadece bir

tek şeye ihtiyacı vardır, Yaratan’a inancı. Başka hiç bir şey düşünmemelidir ve yaptığı

tüm çalışmanın ödülü sadece Yaratan’a inancı edinmek olmalıdır.

Küçük bir ışık yansımasıyla büyük bir ışık yansıması arasında bir fark olmadığını

bilmeliyiz çünkü Işık’da hiç bir değişim olmaz. Şöyleki tüm değişim bereketi alan

kabdadır, şöyle yazdığı gibi, “Ben Yaratanınız değişmem.” Dolayısıyla kişi eğer kablarını

genişletebilirse, o denli aldığı ışığı arttırır.

Ancak soru kişinin kablarını ne ile genişleteceğidir? Bunun cevabı şudur, kişi Yaratan’ın

kendisini yakınlaştırdığı dereceye kadar duyduğu minnet ve şükran, O’nu biraz

hissetmesi ve önemini düşünmesi, yani Yaratan’la bir bağ oluşturulmasına fırsat

verilmiştir.

Kişi kendisi için önemli gördüğü dereceye kadar, kendisine yansıyan ışık artar. Kişi

bilmelidir ki, aslında Yaratan’la arasındaki bağın ne kadar önemli olduğunun gerçek

değerini asla ölçemeyeceğidir, çünkü gerçek değerini tayin edemez. Bunun yerine, kişi

ne kadar kıymet verirse, o kadar hak kazanır ve önemini kavrar. Bu koşulda da bir güç

vardır, zira kişi böylelikle daimi olarak üzerinde bir yansıma edinir.

Şamati 5 Lişma Yukarı’dan Gelen Bir Uyanışdır, ve Neden

Aşağıdan Bir Uyanışa İhtiyaç Vardır?

Behinat Lişma edinmek ve anlamak kişinin elinde değildir, zira böyle bir şeyin dünyada

var olabileceğini anlamak insan kapasitesinin üzerindedie. Zira kişinin anlayabilmesi

için maneviyat ve sevapla ilgilenmesi gerekir ki bir şey edinebilsin. Burada kişisel

mutluluk olmalı, yoksa kişi hiç bir şey yapamaz.

Aslında, Yukarı’dan gelen ışığın bir yansımasıdır ve sadece bunun tadını bakan ve bilen

anlayabilir. Bununla ilgili şöyle yazar, “Tat, ve görki Allah iyi.”

Dolayısıyla, Lişma’ya ulaşabilmek için kişinin neden tavsiye ve yönlendirme araması

gerektiğini anlamalıyız. Herşeyin sonunda, kişiye hiç bir şey yardımcı olamaz, zira

Yaratan kişiye bu ikinci doğa olan “ihsan etme arzusu” vermezse, kişinin Lişma

yolunda sarf ettiği hat safhadaki çaba bile kişiye yardımcı olamaz.

Bunun cevabı, hocalarımızın yazdıkları gibi; “Çalışmayı tamamlamak senin işin değil,

ve bu işte tembellik yapmakda da özgür değilsin.” Bu şu demektir ki, kişi aşağıdan bir

uyanış sağlamalıdır, zira bu bir dua olarak algılanır.

Dua bir ihtiyaç olarak sayılır, ve bir ihtiyaç olmaz ise doyum da olmaz. Dolayısıyla

kişinin Lişma’ya ihtiyacı olunca, doyumu Yukarı’dan gelir, yani kişi ihtiyacını

karşılayacak şeyi alır. Şöyleki, kişinin çalışması Yaratan’dan Lişma’yı alabilmesi için

sadece bir eksiklik ve Kli (Kab) oluşturması için gereklidir. Ancak, kişi asla bu eksikliğin

kaşılığını kendisi dolduramaz, doğrusu bu Yaratan’dan bir armağandır.

Ancak, dua bütün olmalıdır, kalbin derinliğinden. Şöyleki kişi yüzde yüz bilirki kendisine

dünyada Yaratan’dan başka hiç kimse yardımcı olamaz.

Peki kişi, Yaratan’dan başka hiç kimsenin yardımcı olamayacağını nasıl bilebilir? Kişi

bunu ancak elindeki tüm gücü harcadıktan sonra kendisine hiç bir şeyin yardımcı

olmadığını görünce anlayabilir. Dolayısıyla, “Yaratan adına” koşulunu edinmek için kişi

dünyada elinden mümkün olduğunca gelecek herşeyi yapmalıdır. O zaman kişi tüm

kalbiyle dua edebilir ve Yaratan duasını duyar.

Ancak, kişi bilmelidirki, Lişma edinmek için çaba sarf ederken, sadece tümüyle ihsan

etmek için çalışmayı üstlenmelidir, yani sadece ihsan etmek için ve hiç bir şey almama

koşuluyla. Kişi ancak o zaman organlarının bu fikire karşı olduğunu görebilir.

Bu koşuldan kişi berrak bir bilince ulaşabilir ve şikayetini Yaratan’a aktarabilirki Yaratan

kendisine yardım etsin ve yardımıyla bedeni sadece Yaratan adına koşulsuz çalışma

koşuluna gelebilsin, zira görürki kendisi bedenini tümüyle Yaratan’a karşı ilga

edememektedir. Böylelikle kişi bedeninin bu koşul altında Yaratan için çalışmaya razı

olacağını ümit etmekden vaz geçer, o zaman bu dua kalbinin derinliklerinden olabilir,

ve böyle bir dua kabul görür.

Bilmeliyizki Lişma edinerek, kişi kötü eğilimi ölüme mahkum eder. Kötü eğilim kişinin

kendi için alma arzusudur, ve ihsan etmeyi edinmek alma arzusunu her hangi bir şey

yapmaktan tümüyle engeller. Bu koşula ölüme koymak denir. Zira makamından

kovulmuştur, ve artık kullanılmadığı için yapacağı hiç bir şey yoktur, ve fonksiyonunu

artık yerine getirmediği için ölüme koyuldu denir.

Kişi “İnsanın kızgın güneşin altında çalışmasıyla edineceği kar nedir?” diye düşündüğü

zaman, kişi iki nedenden dolayı kendisini O’nun adına çalışmaya koymakta zorlanmaz:

1. Her hardikarda, isteyerek ya da istemeyerek, kişi bu dünyada çaba sarf etmek

durumundadır, ve tüm bu çabasının karşılığında elinde ne kaldı?

2. Öteki tarafdan da, eğer kişi Lişma çalışmak istiyorsa, kişi çalışmasında da mutludur,

Dubna’lı Sayer’in ata sözünde olduğu gibi, “sen Yakup, Beni çağırmadın, ne de Benimle

ilgili kendini yormadın.”

Şöyle anlatıyor, küçük bir çantayla trenden yolculuğunun sonunda inmiş bir adam.

Tüm tüccarların hamalların alıp otele getirmesi için çantalarını koyduğu yere küçük

çantasını koyar. Hamal tüccarın böyle küçük bir çantayı kendisinin taşıyacağını düşünür

ve bunun için bir hamala gerek yoktur, bu yüzden büyük bir paketi alır.

Tüccar ona her zamanki ödediği gibi küçük bir bahşiş vermek ister, ama hamal almak

istemez ve şöyle der: “Otel’in lobisine büyük bir paket getirdim , beni çok yordu ve

sizin küçük çantanızı zorlukla taşıdım, ve siz bana bu az bahşişi vermek istiyorsunuz?

Alınacak ders kişinin gelip manevi ve sevabın yolunda ilerlerken çok çaba harcadım

demesine karşın, Yaratan şöyle karşılık verir: ““sen Yakup, Beni çağırmadın.” Başka bir

deyişle, aldığın benim çantam değildi, bu çanta bir başkasına ait. Bana manevi ve

sevap yolunda çok çaba sarf ettim diyorsun, başka birisi için çalışıyor olmalısın, ona git

ve ödemeni sana o yapsın.

“Ne de Benimle ilgili kendini yormadın” cümlesinin anlamı budur. Bu şu demektir, her

kim Yaratan için çalışır ise zahmeti yoktur, aksine, mutluluk ve manen yükseliş vardır.

Ancak, başka sebepler için çalışan bir kişi Yaratan’a gelip çalışmasında Yaratan’ın

kendisine canlılık vermediği için şikayette bulunamaz, zira Yaratan için çalışmamıştır ki

ödemesini Yaratan yapsın. Aksine, kişi çalıştığı diğer şeylerden zevk ve canlılık alması

için şikayette bulunabilir.

LoLişma’da bir çok maksat olduğundan, kişi amaçtan çalıştığı ödülü talep etmeli, yani

canlılık ve memnuniyet. Onlarla ilgili şöyle yazar; “Bunu yapanlar onlar gibi olurlar, ve

onlara güvenen herkesde.”

Ancak, bu yazılanlar biraz akıl karıştırıcıdır. Zira, görüyoruzki kişi kendi üstüne cennetin

yükünü başka hiç bir niyeti olmadan bile alacak olsa, bu yükü hala üstlenecek hiç bir

canlılık kendisini ilerletemez, kişinin üstüne bu yükü almasının tek sebebi mantık üstü

inançtır.

Başka bir deyişle, kişi kendisini zorlayarak ve rızasına karşı çıkarak yapar. Dolayısıyla

şöyle sorabiliriz; Neden kişi bu çalışmada yoğun çaba hisseder ve beden her an bu

işten kaçabilmek için bir neden arar ve manevi çalışmasında hiç hayat hissetmez?

Yukarıda yazılanlara göre, kişi alçakgönüllülükle çalıştığı zaman, ve sadece ihsan

edebilmek için çalıştığında, neden Yaratan kişiye bu işte tat ve canlılık bağışlamıyor?

Bunun cevabı şudur, bilmeliyiz ki bu çok büyük bir ıslahdır. Bu koşul olmasaydı, yani

eğer Işık ve canlılık aynı anda kişiye manevi yolda cennetin yükünü üstlenip çalışırken

yansısaydı, kişi çalışmasında hayat hissederdi. Başka bir deyişle, kişisel alma arzusu

bu çalışmaya razı ve gönüllü olurdu.

Böyle bir koşulda elbette hem fikir olur zira arzusunu doldurmak ister, yani kişisel

menfaati için çalışır olur. Eğer koşul böyle olsaydı, asla Lişma’ya (O’nun adına)

ulaşabilecek bir imkan olmazdı.

Bunun nedeni insanın kendisi için çalışmaya eğilimli olduğudur, kişi manevi yolda

çalışmaktan dünyevi arzularına nazaran daha fazla haz duyar. Dolayısıyla kişi LoLişma

(O’nun adına değil) koşulunda kalmak zorunda kalırdı, zira bu koşulda çalışmasından

zevk duyardı. Kişisel tatminliğin olduğu yerde kişi hiç bir şey yapamaz, zira karın

olmadığı yerde kişi çalışmaz. Şöyleki, eğer kişi manevi çalışmada tatminlik duysaydı,

kişinin o hal içerisinde kalması gerekirdi.

Bu anlatılan şu hikayeye benzer; insanlar bir hırsızın peşinde koşarak kovalayıp

“yakalayın” diye bağırırken, hırsızında en önde koşup “hırsızı yakalayın” diye bağırması

gibidir. Bu şekilde gerçek hırsızın kim olduğunu tahmin edip çaldığını elinden almak

zordur.

Ancak, hırsız, yani kişinin kendisi için alma arzusu, Cennetin Yükünü üstlenmekten hiç

hayat ve tat duymadığı zaman, kişi bu koşulda mantık ötesi çalıştığı zaman, kendisini

zorlayarak, o zaman beden arzusuna karşı bu çalışmayı yapmaya alışır, ve o zaman kişi

Yaratan’ına mutluluk verecek bir çalışmaya başlayabilir.

Bu böyledir zira kişiden istenilen yegane şey manevi çalışmasıyla Yaratan ile Dıvekut’a

(Bütünlüğe) gelmektir, ve bu kişiye form eşitliği olarak ifşa olur, kişinin tüm yaptıkları

sadece ihsan etmek için olur.

Şöyle yazdığı gibi; “O zaman kendini Yaratan’la memnun edeceksin.” “O zaman”

kelimesi ilk başta, kişinin çalışmaya başladığı zaman, zevk duymadığı zaman. Yani

kişinin çabası kendisini zorlayarak olduğu zaman.

Ancak, sonradan, kişi kendisini incelemektense ihsan etmek için çalışmaya alıştırdıktan

sonra, eğer kişi manevi çalışmasından tat alıyorsa, Yaratan’ına yaptığı çalışmayla haz

verdiğine inanıyorsa, kişi Yaratan’ın yaptığı çalışmayı her ne kadar olursa olsun, kabul

ediyor demektir. Her şeyde Yaratan, memnunluk getirecek niyeti inceler, ve bu

durumda kişide “O zaman kendini Yaratan’la memnun edeceksin” koşulu oluşur.

Yaratan adına çalıştığı zamanda bile kendisini mutlu ve canlı hisseder, sanki gerçekten

Yaratan için çalışıyormuş gibidir, zira kişinin kendisini zorlayarak yaptığı çalışmada

kişiyi ağırbaşlılıkla çalışmaya hak kazandırır. Görürüz ki, o zamanda kişinin aldığı

memnuniyetlik Yaratan’la alakalıdır, yani özellikle Yaratan içindir.

Şamati 6 Manevi Çalışmadaki, Kabala’da Destek Nedir?

Kişi Kabala çalışırken ve tüm davranışlarının ihsan etmek için olmasını istediğinde, kişi

herzaman Işık’dan destek alabilmeye çalışmalıdır. Destek canlılık olarak düşünülebilir,

ve bu sevgi, korku, yükseliş hissi, tazelik vs gibi hislerdir, ve kişi bunların hepsini

manevi çalışmasından almalı. Başka bir değişle, kişinin çalışması kendisinde bu tür

hisler uyandırmalı.

Ancak, kişi manevi çalışmasını yaptıkça ve bu tür hislerden geçmiyor ise, bu Işık (Tora)

tanımı altına girmez. Zira Tora ışık demektir ve manevi çalışmadan bahsederken kişinin

Tora’dan aldığı manevi izlenim olan Işık’dan bahsetmekteyiz, ve hocalarımızın yazdığı

gibi, “Ben kötü eğilimi yarattım ve Ben şifası olan Tora’yı (ışıkda edinilen ıslah)

yarattım.” Bu manevi çalışmadaki Işık’dan bahsetmektedir çünkü kişiyi sadece manevi

çalışmasından edindiği Işık ıslah edebilir.

Bilmeliyiz ki Tora iki izlenime ayrılmaktadır: 1- Tora, 2- Mitzva (Sevap). Aslında bu iki

konuyuda kişinin Yaratan’ın yolunda ilerlemeden önce anlaması mümkün değildir, bu

yol “Yaratan’ın öğütleri O’ndan korkanlar içindir.” Bu koşul böyledir, çünkü kişi Kral’ın

Sarayına girmek için hazırlanırken, Gerçeğin Yolunu anlaması mümkün değildir.

Ama, hazırlık safhasında olan bir kişi için bile anlayabileceği bir örnek verebiliriz.

Hocalarımız şöyle yazar; Rav Yusuf şöyle dedi “Bir sevap işlendikçe hem korur hem de

kurtarır vs Manevi çalışmada kişiyi hem uyguladıkça hem de uygulamasada korur.”

“Uygulandığı” zaman demek kişinin biraz Işık aldığı zamandır. Kişi ancak Işık hala

kendisiyle olduğu zaman kullanabilir, çünkü şimdi ışık kendisine yansıdığı için mutluluk

içerisindedir. Buna Mitzva denir, henüz maneviyatı edinmemiştir ama ışıkdan Keduşa

(kutsallık) denilen canlılığı almıştır.

Öteki tarafdan da, kişi manevi çalışması vasıtasıyla yol alır ve kişi katetmiş olduğu

mesafeyi “uygulamadığı” zamanda da kullanabilir. Şu demektir ki, kişiye Işık

yansımadığı zaman bile, çünkü Işığın yansıması kendisinden ayrılmıştır, kişi ilerlediği

yolda edindiklerini Işık kendisinden ayrılsada kullanabilir.

Hala, kişi uyguladığı zaman bilmelidir ki, Mitzva maneviyatı uygulamadığı zamandan

daha değerlidir. Uygulandığı zaman demek kişinin üzerine ışık çektiği zamandır, buna

“uygulamak” denir, kişi içine ışığı aldığı zaman.

Dolayısıyla kişinin Işığı var iken, Mitzva kişinin maneviyatında ışığı olmadığı zamandan

daha önemlidir, bu şu demektir; yani manevi çalışmasında bir hayat hissetmediği

zaman. Bir tarafdan canlılık ve hayat hissetmediği zaman, buna Işık denir, ve Mitzva

yaptığı zaman kişi canlılık kazanır, bunada Işık denir. Bu koşulda Mitzva daha önemlidir.

Dolayısıyla, kişi canlılık hissetmediği zaman, kişiye “kötü” denir. Bunun nedeni kişinin

“Yaratan dünyayı iyilik ve iyilik severlikle yönetiyor” diyememesindendir. Bu durum

içerisindeki bir kişiye “kötü” denir, çünkü Yaratan’ını kınamaktadır, zira şimdi

kendisinde hiç bir canlılık hissetmemektedir ve kişinin memnunluk duyacağı bir şey

yoktur ki Yaratan’a dönüp kendisini iyi hissettiği için teşekkür etsin.

Kişi Yaratan’ın ilahi taktirinin iyilik dolu olduğunu söyleyemez, zira biz manevi yoldaki

hislerimizi organlarımızda hissetmekteyiz. Eğer kişi haz ve memnunluğu hissetmezse,

bir başkasının zevk ve mutluluk duygusu kendisine ne verebilir ki?

Eğer kişi gerçekten İlahiyatın arkadaşına iyilik olarak ifşa olduğuna inansa idi, buna

olan inancı kişiye Yaratan’ın tüm dünyayı iyilik ve iyilik severlikle yönettiğine inandırır

ve Yaratan’ın iyilikle yönettiğine olan inancı kendisine mutluluk ve haz verirdi. Eğer

kişiye hayat ve canlılık ve mutluluk getirmeyecek ise, kişinin arkadaşına Yaratan’ın

sevgiyle bizlere baktığını söylemesinin ne anlamı var ki?

En önemli olan şey kişinin kendi bedeninde hissettikleridir, kişi ya kendisini iyi

hissediyordur ya da kötü. Kişi arkadaşının mutluluğunu ancak oda hissederse

hissedebilir. Başka bir değişle, nedenler ne olursa olsun bizler bedenin hisleriyle

öğreniriz. Sadece iyi hissediyorsa önemlidir.

Ve kişi bu haldeyken “İyi ve iyilik sever” der. Eğer kişi kendisini kötü hissediyorsa, kişi

Yaratan’ın kendisine sevgiyle yaklaştığını söyleyemez. Dolayısıyla, kişi tam olarak

arkadaşının mutluluğundan mutluluk duyarsa, ve bundan bir canlılık alırsa, kişi

arkadaşı mutlu olduğu için mutlu ise, o zaman Yaratan’ın iyilikle yönettiğini

söyleyebilir.

Eğer kişinin hiç neşesi yok ise o zaman mutsuz hisseder. O zaman nasıl Yaratan

iyiliksever diyebilir ki? Dolayısıyla, kişinin cansız ve mutsuz olduğu zamanlarda Yaratan

için bir sevgisi yoktur, ve Yaratan’ı haklı çıkartamamaktadır ve çok önemli ve yüce bir

Kral için çalışma olanağına sahip olduğundan mutlu olamamaktadır.

Bilmeliyiz ki Üst Işık tümüyle hareketsiz bir haldedir. Yaratan’ın tüm İsimleri

aşağıdakilere göre hissedilir. Başka bir deyişle, Üst Işığa verilen tüm isimler, edinim

sahibi olan kişidendir. Yani Üst Işık kişinin Işığı nasıl edindiğine göre tanımlanır, kişi

Işığı hislerine göre tanımlar.

Eğer kişi Yaratan’ın kendisine bir şey verdiğini hissetmiyorsa, kişi Yaratan’a ne isim

verebilir ki? Kişi Yaratan’a inandığı zaman, kişi hissettiği her halin Yaratan’dan geldiğini

söyler. O koşulda kişi içinde bulunduğu hissi hale göre Yaratan’ı tanımlar.

Eğer kişi içinde bulunduğu koşuldan memnun ise, kişi Yaratan için iyilik sever der,

çünkü hissettiği budur, O’ndan iyilik geldiğidir. Bu koşuldaki kişiye Tızadik (Hakdan

yana) denir, zira kişi Yaratan’ı Matzdik (haklı görmek) durumundadır.

Eğer kişi içinde bulunduğu koşulda kendisini kötü hissediyorsa, kişi Yaratan’ın

kendisine iyilikle yaklaştığını söyleyemez. Dolayısıyla, o koşuldayken kişiye Raşa

(Kötü) denir çünkü Yaratan’ı Marşiha (kınamak) konumundadır.

Ancak, bu koşulların arası yoktur, şöyleki kişi içinde bulunduğu halde hem iyi ve hem

de kötü hissediyorum dediği bir zaman yoktur. Kişi ya mutludur ya da mutsuz.

Hocalarımız şöyle yazdı: “Dünya sadece ya tümüyle kötü yada tümüyle erdemli için

yaratıldı.” Çünkü kişinin kendisini hem iyi hem de kötü hissettiği bir realite yoktur.

Hocalarımız bir arası var dediklerinde, bu yaratılan varlıkların bir zaman kavramı

algıladıklarından kaynaklanmaktadır. İki koşulda ara dönem var diyebilirsiniz, arka

arkaya, tıpkı iniş ve çıkışların olduğunu öğrendiğimiz gibi. Bunlar iki zamandır, kişi bir

kötüdür ve bir de erdemli. Kişinin iyi ve kötü hissetmesi aynı anda olamaz.

Şöyle ki maneviyat (Tora) Mitzva’dan daha önemlidir dedikleri zaman, bu tam olarak

uygulanmadığı zamandır, şöyle ki kişinin canlılığı yoktur. Sonra maneviyat içinde hayat

olmayan bir Mitzva’dan daha önemli olur.

Bunun böyle olmasının nedeni kişi içinde hayat olmayan bir Mitzva’dan bir şey alamaz,

zira maneviyatta kişi yolunda edindiklerine hala sahiptir. Canlılık kişiden ayrılmasına

rağmen, aldığı yol içinde kalır ve bunu kullanabilir. Belli bir zaman vardır ki Mitzva

maneviyattan (Tora) daha önemlidir, yani Mitzvada canlılık bulduğu ve manevi

çalışmasında canlılık bulmadığı zaman.

Dolayısıyla uygulanmadığı zaman, yani kişi çalışmasında hayat ve mutluluk

hissetmediğinde, kişinin dua etmekten başka çaresi yoktur. Ancak dua ederken kişi

kötü olduğunun farkında olmalıdır çünkü dünyadaki iyiliği ve mutluluğu

hissetmemektedir, Yaratan’ın iyi olduğuna dair kişisel hesaplamalar yapmasına

rağmen.

Bunun yanı sıra, kişinin çalışmasında yaptığı tüm düşünceler gerçek değildir.

Çalışmasında, eğer düşüncesi peşinde hareket getiriyorsa, yani organlarında his, şöyle

ki organları Yaratan’ın iyi olduğunu hissetmektedir, kişinin organları hayat ve mutluluk

hissetmelidir. Eğer kişi canlılığı hissetmiyorsa, organları Yaratan’ı sevmiyorsa, zira O

sadece iyilik verir, kişinin tüm hesaplamaları ne işe yarar ki?

Böylelikle kişi anlamalıdır ki eğer kişinin manevi çalışmasında bir canlılık ve mutluluk

yok ise, bu kişinin kötü olduğuna dair bir işarettir, zira mutsuzdur. Eğer bir harekete

neden olmuyorsa yapılan tüm hesaplamalar yanlıştır, yani kişiyi Yaratan sevgisine

getirmiyorsa, çünkü O yaratılanlara sadece iyilik ve mutluluk verir.

Şamati 7 Manevi Çalışmada, Alışkanlık Kişinin İkinci Doğası Olur,

Ne Demektir?

Kişi kendisini bir şeye alıştırmaya başlayınca, o şey kişinin ikinci doğası olur.

Dolayısıyla, kişinin realitesi olarak hissedemeyeceği hiç bir şey yoktur. Başka bir

deyişle, kişinin yaptığıyla ilgili bir hissi olmamasına rağmen, kendisini alıştırarak

hissetmeye başlar.

Bilmeliyiz ki Yaratan ve yaratılanlar arasında hisler açısından fark vardır. Çünkü orada

yaratılanlar hisseden ve hissedilendirler, edinen ve edinilen. Demektir ki, belli bir

realiteyle bağı olan hisseden birisi var.

Ancak, hisseden dışında bir realitede sadece Yaratan’ın Kendisi vardır. Bunun nedeni

O’nda “hiç bir düşünce ve algı olmadığındandır,” ancak insanın, tüm varlığını sadece

duyularıyla mümkündür. Hatta, realitenin geçerliliği bile, realiteyi hisseden tarafından

değerlendirilir.

Başka bir deyişle, kişinin tattığı şey kişinin gerçek olarak kabul ettiğidir. Eğer kişi

realiteyi acı hissederse, yani kendisini kötü hissediyor ve bu kötü hisden dolayı acı

çektiğini hissediyor ise, bu kişiye manevi çalışmasında günahkar denir. Çünkü Yaratan’ı

kınıyor denir, zira Yaratan İyilik severdir, ve dünyaya sadece sonsuz şekilde ihsan eder.

Ancak, kişinin o hissiyatı açısından, kişi Yaratan’dan bunun tersini aldığını görür, yani

içinde bulunduğu durum kötüdür.

Dolayısıyla hocalarımızın yazdıklarını anlamalıyız: “Dünya sadece ya tümüyle günahkar

ya da tümüyle hakdan yana olanlar için yaratılmıştır.” Bu şu demektir: Ya hayatında ve

manen çalışmasında iyi bir tat alır ve Yaratan’ı haklı görür ve Allah’ın dünyaya sadece

iyilik verdiğini görür, veya dünyada acı bir tat alıyorsa o zaman günahkardır. Bunun

nedeni Yaratan’ı kınadığı içindir.

Görüyoruz ki herşey aslında kişinin hisleriyle tayin edilmektedir. Ancak, Yaratan

açısından bunların hepsi önemsizdir, Bütünleşme Şiir’in de şöyle yazdığı gibi: “O olduğu

gibi sende olacaksın, eksiklik ve fazlalık içerisinde olmayacaksın.” Dolayısıyla tüm

dünyalar ve tüm değişimler sadece kişinin edinmesine göre alanlara yöneliktir.

Şamati 8 Keduşanın Gölgesi İle Sitra Ahranın Gölgesi Arasındaki

Fark Nedir

Şöyle yazar (Şarkıların Şarkısı, 2) “Gün soluk alıp gölgeler kaçana kadar.” Manevi

çalışmada gölgelerin ve iki gölgenin ne olduklarını anlamamız gerekir. Şöyleki kişi

O’nun İlahi Taktirini hissetmediği zaman, yani dünayayı “İyilik yapan ve iyilikle

yöneten” olarak göremeyince, bu hal güneşi gizleyen gölge olarak bilinir.

Başka bir deyişle, tıpkı dünyadaki gölge güneşi gizlediği gibi, ancak güneşi hiç bir

şekilde değiştirmez, güneş hala tüm gücüyle yansımaktadır, dolayısıyla O’nun İlahi

Taktirini hissetmeyen bir kişi Yukarıda hiç bir değişikliğe neden olmaz. Zira, Yukarıda

hiç bir değişiklik olmaz, yazdığı gibi “Ben Allah’ınız değişmem.”

Aslında, tüm değişimler alanlardadır. Bu gölgenin altındayken, yani gizlilik altında iken,

iki konuya dikkat etmeliyiz:

1. Kişi hala hissettiği karanlığı ve gizliliği aşabilecek dirayete sahipken, O’nu haklı

çıkaracak ve dua edecek konumdadır, ve tüm gizliliklerin Yaratan’ın kendisinden

geldiğini gözlerini açması ve tüm gizlilikleri görebilmesi ve O’na tutunabilmesi için bir

dua bulabilmesi için Yaratan kişi bu hallerden geçirmektedir.

Bunun böyle olmasındaki neden, kişinin çektiği tüm acıların O’ndan gelmesindeki

sebep, kişinin bu bela ve acılardan kurtulabilmesi için herşeyi yapacak koşula

gelmesidir. Zira kişiye tüm acılar gizlilik koşulunda geldiğinde kişinin bilinen şifayı

alacağı kesindir. Yaratan’a içinde bulunduğu koşuldan kendisini çıkarması ve yardım

etmesi için çok dua edecek koşul olur. Bu halde kişi hala O’nun İlahi Takdirine inanır.

2. Kişi üstesinden gelemeyecek bir hale geldiğinde ve hissettiği tüm acı ve sıkıntıların

Yaratan’dan, kendisini bir derece daha yükseltmesi için gönderildiğini

düşünemediğinde, kişi dalalet içerisindedir denir. Bunun nedeni kişinin Yaratan’ın İlahi

Taktirine inanamadığındandır, ve doğal olarak da dua edemez.

Görüyoruz ki iki çeşit gölge bulunmaktadır, ve “gölgeler kaçtı” demek budur, şöyle ki

gölgeler dünyadan kaçacak.

Klipa (Kabuk) gölgesine “Başka bir tanrı verimsiz ve meyve vermez” denir. Keduşada

(Kutsallık) ise, “Gölgesi altında mutlulukla oturdum ve meyvesi damağımda tatlıydı”

denir. Başka bir değişle, kişi başına gelen tüm sıkıntı ve gizliliklerin kendisine

Yaratan’ın mantık ötesinde çalışmasını sağlamak için gönderdiğini hisseder.

Kişi bunu Yaratan’ın yaptığını söyleyecek gücü bulduğunda, yani Yaratan’ın kendi iyiliği

için gönderdiğini ve böylelikle kişinin kendi için değil ama çalışmaya ihsan edebilmek

için gelmesini sağladığını görünce, kişi bilince ulaşır. Başka bir değişle, kişi çalışmasının

Yaratan’a mutluluk verdiğine inanır ve bu tümüyle mantığının üstünde bir koşuldur.

Şöyle ki, kişi Yaratan’a gölgelerin dünyadan kaldırılması için dua etmez. Aslında, kişi

şöyle der; “Görüyorum ki Yaratan benim Onunla bu şekilde çalışmamı istiyor, yani

tümüyle mantık ötesi.” Dolayısıyla, kişi yaptığı her şeyde, kişi derki, “Elbette bu

çalışmam Yaratan’ın hoşuna gitmekte, o zaman yüzünün gizliliğinde çalışmam yada

çalışmamam neden umrumda olsun ki?”

Kişi yüzün gizliliği içerisinde ihsan etmek için çalışmak istediğinden, yani Yaratan’ın

memnuniyeti için, kişinin çalışması gururunu rencide etmez yani Yaratan’ın memnun

olmadığı hissi yoktur. Aslında, kişi Yaratan’ın liderliğini kabul eder, ve şöyle ki kişi

çalışmasında Yaratan’ın var olduğu hissini hissetmesini ister, ve kişi tüm kalbiyle bu

koşulu kabul eder. Bunun böyle olmasının nedeni kişinin kendisini nasıl mutlu

edeceğinden değil ama Yaratan’ı nasıl memnun edeceğini düşünmesindendir.

Dolayısıyla bu gölge kişiye hayat getirir.

Bu koşula “Gölgesi altında mutluluk duydum” denir, yani kişi içinde bulunduğu halde

mantığının ötesine gittiği koşula imrenir. Dolayısıyla, kişi gizlilik içerisinde iken çaba

sarf etmezse, hala Yaratan’ın kendisini yakınlaştırması için bir yer varken, kişi

tembellik eder ise kişiye öyle bir gizlilik çöker ki kişi o konumda dua bile edemez.

Bunun nedeni kişinin Yaratan’a tüm kalbiyle dua etmek için çaba harcamamasındandır.

Bu nedenden dolayı kişi böyle alçak bir seviyeye düşer.

Ancak, kişi bu koşula gelince de, kendisine Yukarıdan merhamet gönderilir ve kişiye

tekrar Yukarıdan bir uyanış gelir. Ve bu tüm süreç devam eder, ta ki kişi kendisini dua

ile güçlendirene, Yaratan’ın duasını duymasına ve kendisini yakınlaştırıp değiştirmesine

kadar.

Şamati 10 Çalışmanı Aceleyle Yap Sevdiğim, Ne Demektir?

Aklınızda bulunsun, kişi herşeyi Yaratan adına yapma yolunda ilerlerken, kişi yükseliş

ve düşüş hisleri içerisine girer. Bazen, kişi öyle bir düşüşe geçer ki kişi Manevi yoldan

ve ıslah olmaktan kaçma düşünceleri içerisinde olur, şöyle ki kişiye öyle düşünceler

gelir ki, Keduşa (Kutsallık) içerisinde olmak için bir arzusu olmaz.

Böyle bir koşuldayken kişi durumun tersine olduğuna inanmalı, yani aslında

kendisinden kaçan şey Keduşa’dır. İnsan Keduşa’ya kusur bulmak istediği zaman

aslında kendisinden önce uzaklaşıp kaçan Keduşa’dır. Eğer kişi buna inanır ve kaçarken

bu koşulu aşarsa, o zaman Brah (Kaçış) Berah (Kutsanan) olur, şöyle yazdığı gibi,

“Yaratan ve doğası kutsal olandır, ve ellerinin çabasını kabul et.”

Acele Et Sevdiğim

Acele et sevdiğim. Yaratan’ın nasıl kaçtığını anlatmak sanki zor gibidir. Bunun kişinin

düşündüğü gibi olmadığını anlamamız lazım, kişinin Maneviyattan ve ıslahtan kaçması,

şöyle ki kişinin Keduşa’nın sınırlarında olma arzusu yoktur, o zaman Keduşa kişiden

kaçandır.

Bu koşul böyledir zira kişi Keduşa’yı küçük gördüğü zaman, Keduşa ilerler ve kişiden

kaçar ki insanın herşeyi küçültmesine fırsat vermesin. Dolayısıyla, kişi kaçış koşulunu

aşabilirse ve hareketi ıslah ederse, Brah o zaman Berah olur. Şöyle ki “Yaratan kişiyi

kutsar ve ellerinin emeğini kabul eder.”

Manevi Çalışmada, Alışkanlık Kişinin İkinci Doğası Olur, Ne Demektir?

Kişi kendisini bir şeye alıştırmaya başlayınca, o şey kişinin ikinci doğası olur.

Dolayısıyla, kişinin realitesi olarak hissedemeyeceği hiç bir şey yoktur. Başka bir

deyişle, kişinin yaptığıyla ilgili bir hissi olmamasına rağmen, kendisini alıştırarak

hissetmeye başlar.

Bilmeliyiz ki Yaratan ve yaratılanlar arasında hisler açısından fark vardır. Çünkü orada

yaratılanlar hisseden ve hissedilendirler, edinen ve edinilen. Demektir ki, belli bir

realiteyle bağı olan hisseden birisi var.

Ancak, hisseden dışında bir realitede sadece Yaratan’ın Kendisi vardır. Bunun nedeni

O’nda “hiç bir düşünce ve algı olmadığındandır,” ancak insanın, tüm varlığını sadece

duyularıyla mümkündür. Hatta, realitenin geçerliliği bile, realiteyi hisseden tarafından

değerlendirilir.

Başka bir deyişle, kişinin tattığı şey kişinin gerçek olarak kabul ettiğidir. Eğer kişi

realiteyi acı hissederse, yani kendisini kötü hissediyor ve bu kötü hisden dolayı acı

çektiğini hissediyor ise, bu kişiye manevi çalışmasında günahkar denir. Çünkü Yaratan’ı

kınıyor denir, zira Yaratan İyilik severdir, ve dünyaya sadece sonsuz şekilde ihsan eder.

Ancak, kişinin o hissiyatı açısından, kişi Yaratan’dan bunun tersini aldığını görür, yani

içinde bulunduğu durum kötüdür.

Dolayısıyla hocalarımızın yazdıklarını anlamalıyız: “Dünya sadece ya tümüyle günahkar

ya da tümüyle hakdan yana olanlar için yaratılmıştır.” Bu şu demektir: Ya hayatında ve

manen çalışmasında iyi bir tat alır ve Yaratan’ı haklı görür ve Allah’ın dünyaya sadece

iyilik verdiğini görür, veya dünyada acı bir tat alıyorsa o zaman günahkardır. Bunun

nedeni Yaratan’ı kınadığı içindir.

Görüyoruz ki herşey aslında kişinin hisleriyle tayin edilmektedir. Ancak, Yaratan

açısından bunların hepsi önemsizdir, Bütünleşme Şiir’in de şöyle yazdığı gibi: “O olduğu

gibi sende olacaksın, eksiklik ve fazlalık içerisinde olmayacaksın.” Dolayısıyla tüm

dünyalar ve tüm değişimler sadece kişinin edinmesine göre alanlara yöneliktir.

Şamati 11 Titreten Bir Sevgi

Mutluluk sevgi olarak bilinir, ve bu hayatta olmaktır. Evinin duvarlarını delik açmadan

yapan bir kişi gibi, evine giremez, zira evine girebilmesi için geçeceği bir yer

yapmamıştır. Dolayısıyla, eve girebilmesi için duvarda bir oyuk olması gerekir.

Dolayısıyla, sevgi olan yerde, korkuda olmalıdır, ve oyuk olan yere korku denir. Başka

bir deyişle, kişi içinde sanki ihsan etmeye yönlenemeyecekmiş korkusu oluşturmalı.

Şöyle ki, her ikisi olunca bütünlük olur denir. Yoksa, her ikisi bir birini iptal etmek ister,

ve bu yüzden kişi her ikisinede aynı yerde sahip olmalıdır. Bu aynı zamanda sevgi ve

korkuya olan ihtiyacı tanımlar.

Sevgiye var olmak denir, ve korkuya ölüm ve oyuk/ çukur denir. Ancak ikisi bir arada

olursa bütünlük olur. Buna aynı zamanda “iki bacak” denir, ve kişi sadece iki bacağı

varsa yürüyebilir.

Şamati 12 Kişinin Manevi Çalışmasının Özü

Kişinin manevi çalışmasının özü Yaratan’a ihsan etmekten nasıl tat hissedebileceği

olmalıdır, zira kişinin yaptığı herşey form eşitsizliği nedenile kendisini O’ndan

uzaklaştırır. Ancak, kişi Yaratan’ın memnuniyeti için bir hareket yaparsa, en küçük bir

hareket dahi olsa, hala bir Mitzva (sevap) sayılır.

Dolayısıyla, kişinin temel olarak çabası ihsan etmekten alacağı güçde bir tat edinmesi

olmalıdır, ve bu kendi menfaati için alma zevkini azaltarak olur. Bu koşulda kişi

zamanla ihsan etmekten tat alır.

Ruhum Gizlilik İçerisinde Manevi Yolda Ağlayacak, Ne demektir? Şamati 18

Gizlilik kişinin gücünü bazen aşınca ve manevi yoldaki ilerleyeşi tatsızlaşınca, ve kendi

içerisinde sevgi ve korku hislerini göremeyince, kutsallığa yönelik bir yaklaşım

yapamadığında, o zaman tek çaresi Yaratan’a dönüp ağlamaktır ki kendisine merhamet

göstersin ve gözlerini ve kalbini örten perdeyi kaldırsın.

Ağlamak meselesi çok önemlidir. Hocalarımızın yazdıkları gibi; “Tüm kapılar kilitlidir,

gözyaşlarının kapıları hariç.” Bunun ile ilgili sorulur; “Eğer göz yaşlarının kapıları kilitli

değilse, diğer kapılara neden ihtiyaç vardır. Şöyle der; “Kişinin arkadaşından çok

ihtiyaç duduğu bir şeyi istemesi gibidir. Ondan ricada bulunur ve tariff edilecek her

koşulda kendisine yalvarır ancak arkadaşı talebine hiç kulak asmamaktadır. Kişi rica ve

yalvarışlarının artık işe yaramadığını görünce, ağlayışının sesini yükseltir denir.”

Bununla ilgili böyle der; “Tüm kapılar kilitlidir, gözyaşlarının kapıları hariç.” Peki göz

yaşlarının kapıları ne zaman kilitli değildir? Tam olarak diğer tüm kapılar kapalı olduğu

zaman. Ancak o zaman kişi gözyaşları kapısı için bir yer olabilir ve kişi o zaman

kapıların kilitli olmadığını görür.

Ancak, duanın kapıları açık olunca göz yaşlarının kapısı ve ağlayış gereksizdir. Başka

bir deyişle; Göz yaşlarının kapısı ne zaman kilitli değildir? Tam olarak tüm diğer

kapıların kilitli olduğu zaman ve sadece o zaman göz yaşlarının kapısı açılır. Bunun

nedeni kişinin hala dua ve yalvarmak için yeri olduğundandır.

“Ruhum gizlice ağlayacak” diye buna denir, çünkü kişinin başka hiç bir seçeneği

kalmamıştır. Bu koşul aynı zamanda şu anlama gelir “Edinebilmek için elinden ne

geliyorsa yap ve ardına koyma.”

ŞAMATİ 25 KALPDEN GELEN ŞEYLER

Kalpten gelen şeyler, kalpte yer edinmiştir. Peki o zaman, kalpte yer edinmiş olmasına

rağmen insanın bu dereceden hala nasıl düşer?

İnsan Kabala'nın sözlerine hocasından duyunca hemen hemfikir olur ve kendince

hocasının söylediklerini yapmak için kalbi ve ruhuyla yerine getirmek için çalışır. Sonra

dünyaya tekrar geldiği zaman görüyor ki dünyada varolan çeşit çeşit arzuları istemekte

ve aklı ve kendisi ve kalbi çoğunlukla arzusunda boyun eğiyor.

Dünyanın halini değerlendirebilecek güce sahip olamadığı için onu boyunduruk altına

alırlar. Onların arzuları içerisinde oynaşır ve mezbahaneye giden bir koyun gibi

sürüklenir. Özgür bir seçimi yoktur. Ve düşündükleri, istedikleri ve can attığı herşey

çoğunluğun talepleridir. Ondan sonra onların bu yabancı, iğrenç arzularını seçmeye

başlar; bunlar Kabalanın ruhuna aykırıdır. Bu haldeyken çoğunluğa asla

başkaldıramazsın.

Bunun yerine yapabileceği tek şey vardır, hocasına ve kitaplarını sıkı sıkı tutunmak.

Buna kitapların ağzından ve yazarların ağzından denir. Ancak bunlara sıkı sıkı sarılarak

aklını daha iyiye doğru değiştirir. Nükteli tartışmalar fikirlerini değiştirmeye yetmez,

tek çare bütünleşmektir, bu insanı değiştiren mucizevi şifadır.

İnsan sadece kutsallığın içerisindeyken kendisi ile tartışabilir ve zekice polemiklere

girip sürekli aklını Allahın yolunda olması gerektiğine yöneltebilir. Ancak, insan

bilmelidir ki, erdemli ve içindeki kötü eğilimi (sitra ahra) aklıyla yenebildiğini bilse bile

insan bunun hiçbir değeri olmadığını aklında bulundurmalı.

Arzuları yenebilecek hiçbir silah yoktur, tüm kavramlar bahsedilen bütünleşmesinin

sonucudur. Diğer bir deyişle, binasını üzerine diktiği altyapı hep Allahın yolunda

gitmesini gerektiğini söyler ve bunu temel Hocasıyla olan bağından kaynaklıdır.

Dolayısıyla temeli olmazsa tüm kavramlar güçsüz kalır ve hiç bir temele dayanmaz.

Son olarak insan kendi aklına güvenmemeli kitaplara ve yazarlara tutunmalı çünkü

kişiye sadece bunlar yardım edebilir ve zekası ve nüktesi cansızdır.

Şamati 27 "Yaratan Yüce ve Alçak Olan Görecek" Nedir?

“Yaratan yücedir ve alçak olan görecek.” Kişi alıcı iken ve Yaratan ihsan ederken nasıl

olurda kişi Yaratan ile eşitlik sağlayabilir? Paragraf şöyle diyor, “Yaratan yukarıda ve

aşağıda.”

Eğer kişi kendisini ilga ederse, o zaman kişiyi Yaratan’dan ayıran bir otoritesi olmaz.

Kişi o koşulda görürki, yani kendisine “Mohin de Hohma” verilir, In that state one sees,

meaning imparted Mochin de Hochma, “ve kibiri olan uzaktan bilir”. Ancak, gururlu

birisi, yani kendi otoritesi olan bir kişi, uzaklaştırılır, zira benzerliği yoktur.

Alçaklık kişinin başkaları önünde kendisini küçültmesi değildir. Bu kişinin manevi

çalışması içerisindeki mütevaziliğinden kaynaklanan bütünlük hissidir. Aslında, alçaklık

demek dünyanın kişiyi hor görmesidir. Tam olarak insanların kişiyi hor ve küçük

görmesine alçaklık denir. Bu koşulda kişi hiç bir bütünlük hissetmez, çünkü şöyle bir

yasa vardır; başkalarının düşüncesi kişiyi etkiler.

Dolayısıyla, eğer insanlar kişiye saygı duyarsa, kişi kendisini bütün hisseder; ve

insanların hor gördüğü şey, kişilerin kendisini hor görmesindendir.

Şamati 28 Ölmeyeceğim Ama Yaşayacağım

Şöyle yazar, “Ölmeyecek ama yaşayacağım” vs. Kişinin gerçeğe gelebilmesi için, eğer

gerçeği edinemezse, kişi kendisini sanki ölüymüş gibi hisseder çünkü yaşamayı

istemektedir. “Ölmeyeceğim ama yaşayacağım” cümlesi bu demektir.

“Jonah, Amithai’nin oğlu” cümlesinde Jonah kelimesi Hona (sahtekar) ve oğul kelimesi

mevin (anlamak) kelimesindendir. Kişi anlar çünkü her an içinde bulunduğu durumu

incelemektedir ve görür ki sadece kendini kandırmaktadır, yani gerçeğin yolundan

ilerlemektedir.

Bunun nedenşe gerçeğin ihsan etmek olduğudur yani Lişma. Bunun tersi ise

sahtekarlık ve hiledir, yani sadece kendisi için almak, ve buna Lo-Lişma denir. Bu

süreçten geçerek kişi “Amithai” gelir, yani gerçeğe Emet kelimesinden (gerçek

anlamında).

“Gözlerin kumru gibi” cümlesi bunu belirtmekte. Eynaim de Keduşa (kutsallığın

gözleri), şöylekş gözlere kutsallık (Keduşa) denir ve Kutsal Taktire de, Yomim denir

yani kumrular. Bizi kandırır ve sanırız ki sanki gözleri yoktur, kutsal Zohar’da yazdığı

gibi, “Gözleri olmayan güzel bir kadın.”

İşin gerçeği, gerçeği edinen bir kişi görür ki aslında gözleri var. “Güzel gözleri olan bir

gelinin tüm bedenini incelemeye gerek yoktur” diye yazan satırlarda bunu anlatır.

Şamati 29 Kişiye Düşünceler Gelince

“Yaratan senin gölgendir.” Eğer kişi düşünecek olursa, Yaratan'da kişiyi düşünür, buna

"Yaratan'ın dağı" denir. "Kim Yaratan'ın dağına çıkıp O'nun kutsal yerinde duracak? Her

kimin elleri temiz ise." cümlesi bu anlama gelir. "Ancak Musa'nın elleri ağırdı", "ve

arınmış bir kalp" ve "kalbin" tanımı budur.

Şamati 30 En Önemlisi İhsan Etmeyi İstemek

O’nun yüceliğinden dolayı, en önemli şey ihsan etmek dışında bir arzunun olmamasıdır.

Kendi için almayı terk etmek mümkün değildir, ancak öteki uçtan tutabiliriz yani ihsan

etme tarafından.

Hareket ettiren güç, yani kişiyi bu yolda ilerleten ve zorlayan O’nun yüceliğidir. Kişi her

halükarda en sonunda çaba ve gücünü vermesi gerektiğini düşünmeli ve harcadığı güç

sayesinde biraz ilerleme ve tatminlik hissedebilir. Başka bir deyişle, kişi kendi gücüyle

sınırlı bir bedeni tatmin edebilir, ve buna gelip geçen misafir denir, ya da sonsuz bir

misafir yani kişinin enerjisi sonsuzluk da kalır.

Sanki koca bir devlet inşa edecek gücü olup da güçlü bir rüzgarda yok olan bir kulübe

inşa etmesi gibidir. Yani sahip olduğu güç ziyan olmuştur. Ancak kişi Keduşa (Kutsallık)

içerisinde kalırsa, o zaman tüm gücü sonsuzluğun içerisinde kalır. Kişi temelini sadece

amacından edinmeli ve geriye kalan diğer tüm temel taşları geçersizdir.

İnancın gücü kişinin ihsan etme niteliği içerisinde çalışması için yeterlidir. Şöyle ki kişi

çalışmasından dolayı Yaratan’ın aldığına inanır ve yaptığını gözlerinde büyütmez. Her

halükarda, Yaratan herşeyi kabul eder. Eğer kişi çalımasını O’na yönlendirirse, O tüm

çabasını memnuniyetle karşılar ve nasıl olursa olsun kabul eder.

Dolayısıyla, eğer kişi inancını kendisi için kullanmak isterse, o zaman kişi için inanç

yeterli değildir, şöyle ki kişi inancında tereddüt duymaktadır. Bunun nedeni kişinin

kendi için almasının gerçek olmadığıdır, yani kişinin çalışması boştur, sadece Yaratan

işinden alabilir.

Dolayısıyla kişinin tereddütleri gerçektir. Başka bir deyişle, bu yabancı düşünceler

kişinin aklında yüzeye gerçek anlamıyla çıkınca çekişme yaratır. Ancak, kişi inancını

ihsan etme yolunda kullanmak isterse, o zaman elbette inancında tereddüt yaşamaz.

Eğer kişinin tereddütleri olursa, kişi görmeliki aslında ihsan etme yolunda ilerlemekte

isteksizdir, zira ihsan için inanç yeterlidir.

Şamati 31 Yaratılanların Ruhunu Mutlu Eden Herşey

Yaratılanların ruhunu memnun eden herşey vs. Şöyle sordu, “ama en ünlüleri ve

yücelerinde gördük ki aralarında anlaşmazlıklar var. Ancak, yaratılanların ruhu bundan

memnun değil.”

Şöyle cevap verdi, ama bütün insanlar demedi, insanların ruhu dedi. Şöyle ki sadece

bedenleri anlaşmazlık içerisinde, yani her biri kendi için alma arzusuyla çalışıyor.

Ancak, insanların ruhu zaten maneviyat, ve memnunluk içerisinde. Hak dan yana

olanların aktardığı cömertlik tüm nesile, ve her kim ruhunu henüz bununla örtmediyse

erdemli olanların kendilerine uzatılan bu cömertliğini edinememekte ve

hissedememektedir.

Şamati 36 İnsandaki Üç Beden Nedir?

İnsan üç bedenden yaratılmıştır; a) İç vücut, burada ruh vardır b) Noga Kabuğu c)

Yılanın derisi. Kişiyi diğer iki vücuttan kurtarabilmek için insan sadece iç vücudu olan

ruhu ile ilgilenmelidir, böylelikle diğer iki vücudu kutsal olan ile çatışmaz ve kişi sadece

ruhunu kullanmayı öğrenir. Bu şu demektir; İnsan düşüncelerinde sadece tek bir

otoriteyle meşgul olmalı; "O'ndan Başkası yok". Herşey yaratılana O'ndan gelir ve

hiçbir varlık O'nun kutsallığından kendisini ayıramaz. İnsan bu iki dış vücudu

düşünmekten kendisini alıkoyarsa bu vücutlar ölür ve yok olur, zira beslenecek ve

hayatlarını devam ettirecek besinleri yoktur çünkü besinleri düşüncelerimizdir. Ve

atalarımız şöyle der; "Ve ekmeğini alnından akan terle yiyeceksin" Çünkü İnsan günah

işlemeden önce yaşaması için ekmek yemek zorunda değildi. Bu şu demektir, insan

geçimi için ışığı çekmek zorunda değildi. Ancak insan günah işledikten sonra yılanın

bedenini aldı ve bu noktadan itibaren hayatı ekmek ve besine dayalı oldu. Her

defasında ışıklar yeniden çekilmelidir, bu olmazsa iki beden besinsiz kalır ve ölür. Bu

aslında yüce bir ıslahtır ve insanı diğer iki vücuttan kurtarır.

Dolayısıyla insan tüm gücüyle bu iki vücudu düşünmemeye çalışmalı (Belki de

hocalarımız bu yüzden bir günahı düşünmeyi, işlemekten daha kötü olduğunu

söylerler). Düşünce onların besinidir. İnsan onları düşündükçe onlara hayat verir.

Dolayısıyla insan sadece iç bedenini düşünmeli çünkü bu kutsal ruhu saran şaldır. Bu

şu demektir insan her zaman bedeninin ötesini düşünmelidir, demektir ki kendisi için

değil ama başkasının iyiliği için yani kendi derisinin dışında olan kişi için. İnsanın

derisinin dışında tutunabileceği bir kabuk yoktur, zira onlar sadece vücudun

içindekilere tutunabilir ve bunlar vücuda aittir. Bu demektir ki vücudun kılıfından gelen

herşeye hükmederler. O'nun sahibidir ve vücudunun kılıfında olmayan hiçbirşeye ise

hakimiyeti yoktur.

İnsan vücudunun ötesinde düşünmeye kendisini zorlarsa kkişi; "...ve derim

vücudumdan sıyrılırsa, Yaratan'ı görürüm" haline erişir. Demektir ki, vücudun dışında

çalışması öngörülerek kutsallık vücuduna yerleştirilmiştir. Kötü olanlar ise, vücudunu

ışığın şalıyla kaplamak istemeyenler ve derininin içinde yaşayanlardır, bu kişiler

erdemsizce ölürler. Çünkü ışığın sarmadığı yerde hiçbirşey edinilmez. Sadece

bedenlerinin içinde ışığa sarılı olanlar erdemli olanlardır.

Bu durumda, 'beden' = 'arzular'

Genel anlamda 3 beden aşağidaki gibi açıklanabilir:

1.iç kısım: kalpteki nokta/kıvılcım - özgecillik arzusu (bina)

2.orta kısım: noga kabuğu, tarafsız/nötr arzu, bu hem iyi hem kötü tarafa doğru

gidebilir, Tifferet'e neyin bağlantısı olduğuna bağlı

3.dış kısım: yılan derisi, egoist arzular, mutlak almak (malkut)

Şamati 40 Rav’a İnanmak, Bunun Ölçüsü Nedir?

Bilinen şudurki bir sağ bir de sol çizgi vardır. Sağ kelimesi doğru olan kelimesinden

gelir ve şu satırlardandır; “Ve o Yaratan’a inandı.” Çeviride sağ olarak yazmakda,

şöyleki Rav öğrencisine doğru yolu (sağ) al dediği zaman.

Sağa genelde “bütünlük” denir, ve sola “eksik/ kusurlu”, yani orada ıslahın eksik

olduğu anlamındadır. Bu hal içerisindeyken kişi Rav’ının söylediklerine inanmalıdır, zira

kendisine sağ çizgide yürü demektedir yani “bütünlük” içerisinde.

Nedir öğrencinin içerisinde yürümesi gereken “bütünlük”? Şöyleki öğrenci kendisine

bütünlüğü tanımlamalı yani sanki Yaratan’a olan inancın tümünü edinmiş gibi, ve

organlarında Yaratan’ın tüm dünyayı “İyi ve İyilik yapan” olarak yönettiğini hisseder, şu

demektir ki tüm dünya O’ndan sadece iyilik görür.

Ancak, kişi kendisine baktığında kendisini fakir görür. Ek olarak, dünyayı

gözlemlediğinde, tüm dünyanın ve herkesin derecesine göre ızdırap çektiğini görür.

Böyle bir duruma kişi şöyle demeli, “Gözleri var ama görmüyorlar.” Bu şe demektir kişi

birden fazla/ çoklu otoritenin altındayken, buna onlar denir, onlar gerçeği

görmemektedir. Nedir çoklu otorite? Kişinin birden fazla arzusu olduğu sürece, şöyleki

tüm dünyanın Yaratan’a ait olduğuna, ama tek bir şeyin insana ait olduğuna bile

inanırsa buna çoklu otoritenin altında olmak denir.

Hatta, kişi kendi otoritesini Yaratan’ın önünde pasifize etmelidir, ve demelidirki kişi

kendisi için yaşamak istememelidir, ve yaşamak ,stemesindeki tek niyet sadece

Yaratan’ına mutluluk vermek içindir. Bu şekilde kişi kendi otoritesini tümüyle pasifize

eder, ve kişi kendisini tek bir otoritenin içerisinde bulur, yani sadece Yaratan’ın

otoritesinde.

Ancak o zaman kişi gerçeği görebilir, Yaratan’ın tüm dünyayı nasıl iyilikseverlikle

yönlendirdiğini. Ancak, kişi birden fazla otorite altındayken, yani hala hem kalbinde

hemde aklında iki arzu varken, kişi gerçeği görememektedir. Bunun yerine kişi

mantığının üzerine çıkmalı ve şöyle demelidir, “onların gözleri var” ama gerçeği

görmüyorlar.

Şöyle ki kişi kendisine riayet etmek istediğinde, düşüşdemi yoksa yükselişdemi

olduğunu bilmek istediğinde, kişi bunu da bilemez. Şu demekdir ki kişi kendisinin

düşüşde olduğunu düşünebilir, ve bu da yanlıştır, zira şimdi yükselişte olabilir, şöyle ki

kendisinin Kutsal Çalışmadan ne kadar uzak olduğunu görür. Dolayısıyla, şimdi kişi

gerçeğe daha yakınlaşmıştır.

Bunun terside olabilir, kişi kendisini yükseliyormuş gibide hissedebilir, ve aslında

kendisi için alma arzusu tarafından kontrol ediliyordur, ve bu koşula düşüş denir.

Sadece tek bir otoritenin altında olan bir kişi gerçeği ayırdedebilir. Dolayısıyla kişi

Rav’ının görüşlerine güvenmelidir ve Rav’ın kendisine anlatıklarına inanmalıdır. Şöyle ki

kişi Rav’ının kendisine söyledikleriyle ilerlemelidir, kişi çelişkili bir çok şey görmesine,

ve Rav’ından duyduklarıyla okudukları bir biriyle tutmamasına rağmen.

Kişi bu koşulda bile Rav’ının fikirlerine itimat etmelidir ve kendisine kitaplarda

okuduklarıyla Rav’ın görüşleri arasındaki çelişkiyi, gerçeği görmediği ve çoklu otorite

altında olduğu sürece anlayamayacağını söylemelidir. Kişi kitaplarda nelerin yazdığını

göremez, yazdıkları gerçeğin ne olduğunu bilemez, zira kişi arınmadığı sürece kişinin

maneviyatı kendisi için ölümün zehiri olur denir.

Neden, “Ödüllendirilmedi, ve maneviyatı kendisi için ölümün zehiri oldu” denir? Bunun

nedeni kişinin öğrendiği veya duyduğu öğretinin kişiye her hangi bir menfaat

getirmeyeceğindendir, yani hayatın algılanmasını, Hayatın Hayatı ile Dıvekut

(Bütünleşmek) getirmeyeceğidir. Tam tersine, kişi Hayatın Hayatından her defasında

daha da uzaklaşır, zira kişinin her istediği sadece bedeninin ihtiyaçları içindir, ve buna

“kendisi için almak” denir.

Buna ayrı olmak denir, şöyleki kişi yaptıklarından, hayatın hayatından giderek

uzaklaşır, ve buna ölümün zehiri denir, zira bu kişiye ölüm getirir hayat değil. Bu şu

demektir, kişi ihsan etmekten iyice uzaklaşmıştır, ki ihsan etmek “O nasıl merhametli

ise, sen de merhametlisin” koşuluyla Yaratan’a benzemektir.

Ayrıca bilmeliyizki kişi sağ taraf ile çalıştığı zaman, Yukarıdan Haz,nenin uzatılması için

doğru zamandır, zira “kutsanan kutsal olanla uyumludur.” Başka bir deyişle, kişi

bütünlük içerisindeyken “kutsanmış” denir, ve bu durumda form eşitliği içerisindedir

zira bütünlüğün göstergesi kişinin mutluluğundadır. Zira yoksa bütünlük içerisinde

olamaz.

Hocalarımızın söylediği gibi, “Kutsallık sadece işlenen sevapdan alınan mutluluğun

içerisinde kalır” Bunun anlamı şu ki kişiye mutluluk getirmesinin nedeni işlediği sevap,

şöyleki Rav’ının kendisine sağ çizgiyi al demesindeki anlam gibi.

Dolayısıyla, kişi Rav’ının söylediklerini yerine getirir, yani kişinin sağ

çizgide ilerlemesi için özel ve sol çizgide ilerlemesi için özel bir zaman vardır. Sol, sağ

tarafla çelişkilidir, zira sol demek kişinin kendi adına hesap yapmasıdır ve şimdiden

Yaratan’ın yolunda ilerleyerek ne elde ettiğine bakmasıdır, ve görürki fakirdir. Peki kişi

nasıl bütünlük içerisinde olabilir?

Her halükarda, kişi Rav’ının dediklerinden dolayı mantığının üzerinde ilerlemelidir:

Şöyleki kişinin tüm bütünlüğü sadece mantığının üzerine inşa edilmiştir, ve buna inanç

denir. Bu şu cümlede yansıtılmaktadır “Benim adımın geçtiği her yerde sana geleceğim

ve seni kutsayacağım.” “Her yerde” demek kişi hala kutsanmaya layık olmasada ona

Benim kutsamamı verdim demektir. Bunun nedeni kişinin bir yer oluşturduğundandır,

yani mutlu olacağı bir yer ve buraya Üst Işık yerleşebilir.

Şamati 43 Gerçek ve İnanç

Gerçek kişinin hissettikleri ve gözleriyle gördükleridir. Bu koşula “ödül ve ceza” denir,

şöyle ki çaba sarf edilmeden hiç bir şey edinilmez. Kişinin evinde oturup ihtiyaçlarını

karşılamak için hiç bir şey yapmak istememesi gibi. Zira derki; Yaratan iyi ve iyilik

yapar ve herkese bakar, ve elbette benim ihtiyaçlarımıda bana gönderir, ve kendisinin

bir şey yapmasına gerek yoktur.

Elbette, kişi bu şekilde inanırsa, açlıkdan ölür. Aklımızda bunu kabullendiği için,

gözlerimizede böyle gözükmektedir, ve elbette gerçektir, yani açlıktan ölecektir.

Aynı zamanda kişi mantık ötesi inanmalıdır, şöyleki var olmak için ihtiyaçlarını hiç bir

tasası ve çabası olmadan edinecektir, zira İlahi Takdir vardır. Başka bir deyişle, Yaratan

herşeyi yapacaktır ve kişinin O’na yardım etmesine gerek yoktur, ancak Yaratan

herşeyi yapar, ve kişi ne ekleyebilir ne de çıkartabilir.

Ancak, bu iki şey nasıl olurda aynı anda beraber olabilir, çünkü birbiriyle çelişkilidir?

Anlayış kişinin aklıyla idrak ettiğidir, şu demektirki hiç bir şey çaba sarf etmeden

edinilmez. Buna “gerçek” denir, zira Yaratan kişinin böyle hissetmesini istemektedir. Bu

yüzden bu yola “gerçeğin yolu” denir.

Bu anlatılanların size çelişkili gelmesi aklınızı karıştırmasın, nasıl olurda bunun gerçek

olduğu bir koşul olabilir? İşin gerçeği gerçeğin ne bu yoldan ne de olan olaylardan söz

ettiğidir. Daha ziyade, gerçek Yaratan’ın kişinin hissetmesini istediği şekilde

hissetmesini istediğidir; “gerçek” budur. Ek olarak gerçekle ilgili şöyle diyebiliriz, yani

O’nun arzusu, O kişinin böyle hissedip görmesini istiyor.

Ancak, aynı zamanda kişi şuna inanmalıki, henüz hissetmemesine ve aklının gözleriyle

görmemesine rağmen, Yaratan kendisine kişinin hiç bir çabası olmadan tüm

kazanabilecekleri için yardımcı olabilir, ve bu sadece İlahi Takdir tarafındandır.

Kişinin İlahi Takdiri ödül ve ceza koşulundan önce edinememesinin nedeni ilahiyatın

içsel olduğundandır, ve kişinin aklı içsel değildir. Dolayısıyla, sonsuz olan bir şey sonsuz

olmayan birşeyle kendisini giydiremez. Bu yüzden kişi ödül ve cezayı idrak ettiğinde,

ödül ve ceza bir Kli (kap, hazne) olur ve ilahi takdir o kapta kendisini konumlandırır.

Şimdi şu satırları anlayabiliriz, “Rab, kurtar, ve başar.” Kurtar ödül ve cezaya

değinmektedir. Kişi Yaratan’ın kendisine çaba sarf edeceği ve ödül alacağı koşullar

vermesi için dua etmelidir. Aynı zamanda kişi başarı içinde dua etmelidir, bu İlahi

Taktirdir, yani kişi var olan tüm ödülü hiç bir çaba sarf etmeden alacaktır.

Hepimiz bunları sahip olduğumuz mal ve mülkde görmekteyiz (ayrı ayrı maddelerde,

buna iki bedende denir, ancak maneviyatta herşey tek bir bedende iki kere incelernir).

İnsanlar vardırki mal ve mülklerini çok büyük çabalar sarf ettikten sonra elde ederler,

ve aynı zamanda insanlar görüyoruzki fazla akıllı değiller, fazla çalışacak enerjileri yok

ve fazla çaba sarf etmemektedirler ve buna rağmen bu dünyada çok başarılı ve zengin

olmaktalar.

İşin gerçeği bu fiziksel dünyadaki oluşumların hepsi Yukarıdaki Köklerinden

gelmektedir, şöyleki ödül ve ceza kavramından, İlahi Takdirden. Aralarındaki tek fark

maneviyatta, herşey tek bir yerde gözükür, yani tek bir hüküm altında teker teker yani

tek bir kişinin içerisinde ama iki farklı durumda, ve fiziksellikde bir defada iki hüküm

altında, yani bir zamanda ama iki ayrı insanda.

Şamati 44 Akıl Ve Kalp

Kişi inancının doğru olduğunu incelemeli, şöyleki korku ve sevgi içerisindemi, şöyle

yazdığı gibi, “Eğer bir baba isem, onurum nerede, ve eğer bilgiliysem, korkum

nerede?” Ve buna zihin denir.

Aynı zamanda görmeliyizki kişisel sevgi için hiç bir arzu olmayacağıdır, şöyleki kendisi

için bir isteğin düşüncesi bile içinde yüzeye çıkmayacağıdır, ve tüm arzuları sadece

Yaratan’a ihsan etmek olacağıdır. Buna “kalp” denir, ve “merhametli olan kalbi

ister” yazısının anlamı budur.

Şamati 48 Temel Unsur

Temel unsur herkese bilinen yoldur. Akla olan ilgi ve onu kollamak sorunun temeli

üzerine inşa edilir. Eğer kişi bilinen bir soruyla karşı karşıya gelirse, kişi hazırlıklı ve

savunması iyi olmalı ki anında cevap verebilsin.

Başka bir deyişle, tüm yapı soru ve cevaplar üzerine inşa edilmiştir. Yaratan’ın yolunda

olan bir kişi eğer kutsallığı inşa edebilmekle ödüllendirildiyse, soru ve cevaplara yer

yoktur ve ona “ayakta duruyor” denir.

Yaratan maneviyatla temeli örtülen ve derecelerde olup yapacak işleri olmayan kişiler

için bile yer hazırlamıştır. Burada inancın bulunabileceği özgür bir unsura sahiptirler.

Böyle bir şeyin bu denli yüksek derecelerde nasıl olabileceğini anlamak zor olsa da,

Yaratan’ın kendisi böyle bir şeyi yapabilir. Buna orta çizginin ıslahı denir, ve sol çizgiden

almaya getirilen yasaklamadır.

Aynı zamanda görüyoruz ki Hohma (Erdemlilik) sadece Malkut’da dır (Krallık). Malkut,

Hohma’nın özelliklerine ters olsa bile, hala, Hohma’nın ortaya çıkacağı yer tam olarak

burasıdır Malkut’un içerisinde.

“Bu harabiyet ellerinin altında olsun” cümlesinin anlamı budur. Hocalarımız derki;

kişinin doğruluğun (yasa) içerisinde durması için önce o doğruda başarısız olması

gerekir. Doğruluk Malkut’un bir muhakemesidir (ve gelinin anlamı budur; geline

gitmeye “yasa/kanun” denir – İbranicede gelin ve kanun kelimesi aynı harflerden

oluşur ama farklı yazılır). Yol tümüyle engellerle inşa edilmiştir, yani sorular üzerine.

Kişinin soruları olmadığı zaman, kişinin “İnanç” ya da “Kutsallık” isimleri yoktur.

Şamati 49 En Önemlisi, Akıl ve Kalp

“Akıl” daki anlayış için bir hazırlık yapılmalıdır ki bu çalışması inanç kavramını

edinmeye getirsin. Bu şu demektir, kişi inancına giden yolda ihmalkar davranırsa, kişi

sadece bilgi edinme koşulunun içerisine düşer, ve buna Klipa (kelime anlamı kabuk –

kötü eğilim) denir, ve bu Kutsallığa aykırıdır. Zira, kişinin çalışması her an “zihnini”

anlayışıyla güçlendirmek yolundadır.

Benzer şekilde, kişi “kalbini” geliştirmekte ihmalkar olursa, kişi kalbinin anlayışını

geliştirmek için çaba sarf etmelidir, şöyleki kişi bedenini zorlamalıdır ve bu kişinin

kendi için alma arzusuna aykırıdır. Aklın ihmaliyle kalbin ihmali arasındaki fark, akıla

karşılık olan kötü Klipa’nın yolun başında kişiyi “uzun uzun düşünme” koşulu

oluşturabileceğidir.

Dolayısıyla, kişi doğasına ters gelen davranışlar yapmak durumundadır, yani “akılın”

anlayışındaki her yenilenmede geçmiş için üzerine vicdan azabı gelecek içinde

kabullenme üstlenir. Bunun kaynağını kişi “duran” seviyenin anlayışıyla edinebilir, ve

inanç denilen kavram daimi ve sonsuzudur. Zira, kişi bunu her zaman bir ölçü olarak

alır, çabası temiz olsada olmasada, zira Kutsallığın örtüsü sadece kusur sahibi olandan

ayrılır, ya akılındaki ya da kalbindeki.

Şamati 50 İki Durum

Dünyanın iki durumu vardır. Birinci durumda dünyaya “acı” denir, ikinci durumada

“Kutsal İlahiyat”. Bu şekilde adlandırılır zira kişi yaptıklarının ıslahını edinip ihsan etme

niteliğini edinmeden önce, kişi dünyayı acı ve ızdırap dolu görür.

Ancak, daha sonra kişi İlahi Takdirin tüm dünyanın içerisinde yer aldığını görmeye layik

olur, bu duruma Yaratan dünyayı doldurur denir. O zaman dünyaya “Kutsal İlahiyat”

denir ve Yaratan’dan alır. Buna Yaratan ve kutsallığın bütünleşmesi denir. Yaratan’ın

verdiği gibi tüm dünya artık ihsan etmekle doludur.

Hüzünlü bir melodi gibidir. Bazı müzisyenler üzüntülerini melodilere aktarabilir, zira

tüm melodiler konuşulan bir dil gibidir ve melodi kişinin yüksek sesle anlatmak

istediğini anlatır. Eğer melodi hissedilen hüzünden dolayı herkesde göz yaşlarına neden

oluyorsa, melodi olarak kabul edilir ve herkes duymaktan hoşlanır.

Ancak, insanlar nasıl hüzünden mutluluk duyabilirler? Zira melodi şimdiki hüzünle

ilişkili değildir, geçmişle ilişkilidir, yani çekilen acılar geçmişde kalmıştır, ve

tatlandırılmış ve doyumu almıştır denir ve bu yüzden insanlar bu melodileri

duymakdan hoşlanır. Yargıların tatlandırıldığının işaretidir ve kişinin acılarının

tatlandırılmasıdır. Bu yüzden bu acıları duymak tatlıdır, sonra da dünyaya “Kutsal

İlahiyat” denir.

Bilinmesi gereken önemli olan şey şehiri şehirin bir yöneticisi olduğudur, hocalarımızın

dediği gibi; “Hz İbrahim dediki, Lideri olmayan hiç bir şehir yoktur.” Kişi sanmamalıdırki

dünyada olan şeyler tesadüfi ve Sitra Ahra kişinin günah işlemesine neden oluyor ve

herşey hasbel kader.

Keri (İbranice: Meni) Hammat (İbranice:Kabı) kelimesinin anlamı budur. Bir tane

Hammat var ve Keri ile dolu. Keri kişinin herşeyin Bemikreh (tesadüf eseri) olduğunu

düşündürür. (Sitra Ahra kişiye bu düşünceleri getiriyor ve kendisine her şey tesadüf

eseri, rehbersiz diyor bile olsa, buda bir tesadüf değildir, zira Yaratan böyle istemişdir).

Ancak, kişi ödül ve cezaya inanmalıdır, ve bir yargı ve yargıç vardır, ve herşey Yaratan

tarafından ceza ve ödül vasıtasıyla yönetilir. Bunun nedeni, bazen kişiye manevi ve

Yaratan’ın yolunda çalışmak için bir arzu geldiğindendir ve kişi bunun şans eseri

geldiğini düşünür, bilmelidirki burada da kendisi duruşmadan önce bir çaba sarf

etmiştir. Yukarı’ya niyetle bir hareket edebilmesine yardım için dua etmiştir ve buna

MAN yükseltmek denir.

Ancak, kişi bunu hemen unutur ve yapmayı bile düşünmez zira duasına hemen bir

cevap alamamıştır, “ama Sen her ağzın duasını duyarsın.” Ancak kişi her halükarda

inanmalıdır ki duasına yanıt günler ve aylar sonra gelebilir.

Kişi şu anki uyandırılışının tesadüfi olduğunu düşünmemelidir. Bazen kişi derki: “Şimdi

hiç bir eksikliğimin ve endişemin olmadığını hissediyorum. Aklım şimdi ferah ve dingin,

ve bu nedenden dolayı aklımı ve arzumu manevi çalışmaya verebilirim.”

Şöyle ki, insan Yaratan’ın yolunda yaptığı tüm çalışmaları için “kendi bileğimin gücüyle

bu zenginliği hakettim” diyebilir. Ancak, kişi manevi yolunda ilerleyecek ve manevi

ihtiyaçlarını edinecek çalışmaya girdiğinde, yaptığa duaya aldığı cevabın bu olduğuna

inanmalı. Daha önce yaptığı bir dua şimdi cevap bulmuştur.

Ayrıca, bazen bir kitap okurken, Yaratan kişinin gözlerini açınca ve kişi bir uyanış

hissedince, kişi o zamanda genel davanış sebebiyle bunu şansa bağlar. Ancak herşey

Yaratan’ın yönlendirmesiyledir.

Kişi tüm Tora’nın (Tevrat) Yaratan’ın isimleri olduğunu bilmesine rağmen kişi nasıl

olurda okuduğundan kendisine ulu bir his geldi diyebilir? Kişi sık sık okuduğu bir

kitabın tümünün Yaratan’ın isimleri olduğunu bilmesine rağmen, kişiye hiç bir kutsallık

hissi gelmemektedir. Bunun yerine, herşey kuru bilgidir, ve kişinin bildikleri kendisine

hiç yardımcı olmamaktadır.

Bu yüzden, kişi belli bir kitabı çalışırken ve ümidini O’na bağlarken, kişinin çalışmasının

temelinde inanç olmalı, şöyleki kişi İlahi Takdire ve Yaratan’ın kişinin gözlerini

açacağına inanmalıdır. O zaman kişi Yaratan’a ihtiyaç duyar ve O’nunla bağı olur.

Böylelikle kişi O’nunla bitinleşebilir.

Birbiriyle çelişkili iki güç vardır, bir Üst Güç ve bir de Alt Güç. Üst Güç şöyle yazdığı

gibi, “Benim adımla anılan herkes, Benim ihtişamım için yarattım.” Bu şu demekdir;

tüm dünya sadece Yaratan’ın ihtişamı için yaratıldı. Alt güç ise herşeyin kendisi için

yaratıldığı yolunda iddia sahibidir, hem fiziksel hem de manevi dünya, bunların hepsi

kişisel sevgi içindir.

Alma arzusu hem bu dünyayı hemde sonraki dünyayı kendi hak ettiği için olduğunu

iddia eder. Elbette Yaratan galip gelir, ancak bu yola ızdırabın yolu denir. “Uzun bir yol”

olarak adlandırılır. Bunun yerine kısa bir yol vardır, “maneviyatın yolu” olarak

adlandırılır. Zamanı kısaltmak herkesin niyeti olmalıdır.

Buna “hızlandıracağım” denir. Yoksa “kendi zamanıyla” olur ve hocalarımızın dediği gibi

“hızlandıran ödülünü alır, kendi zamanıyla gelen değil,” “şöyleki üzerinize bir Hamman

adında bir Kral veriyorum, ve o sizi değişmeye zorlayacak.”

Toraj “Bereşit” (Başlangıçta) ile başlar vs. “Şimdi dünya oluşmamıştı ve boşlukdu, ve

karanlıktı vs” ve şöyle son bulur, “tüm İsrail’in önünde” (İsrail kelimesinin Kabalistik

tanımı için http://www.kabbalah.info/turkishkab/index.htm sayfasındaki yazıları

inceleyiniz).

Başlangıçta görüyoruzki topraklar “oluşmamış, boş ve karanlık,” ama sonra kendilerini

ıhsan edebilmek için ıslah ediyorlar, ve bununla hak kazanıyorlar, “ve Yaratan dedi: ışık

olsun vs.” ta ki ışık gözlerimizin önünde ifşa olana kadar.

Şamati 51 Eğer Bu Cani İle Karşılaşırsan

“Eğer bu cani ile karşılaşırsanız, onu mezarlığa doğru çekin, ve eğer bu olmazsa, ona

öleceği günü hatırlatın.” Bu şu demektir, ona yaptığı çalışmanın bulunduğu yerde

olmadığını hatırlatmak gerekir, yani derisinin dışında. Buna bedeninin dışında çalışmak

denir, yani kendi bedeniyle ilgili bir tek düşüncesi yoktur.

Şamati 52 Bir Günah, İşlenen Bir Sevabı İptal Etmez

İşlenen bir günah kişinin yerine getirdiği sevabı (Mitzva – emir) iptal etmez, ve

sevapda işlenen günahı iptal etmez. Kişinin manevi çalışmasında yer alması gereken

yer iyiliğin yolu olmalı, ancak kişinin içindeki kötülük iyiliğin yolunu almasına izin

vermez.

Ancak, kişi bilmelidirki kötülüğü köklemek zorunda değildir, zira bu imkansızdır.

Aslında, sadece kötülükten nefret etmelidir, şöyle yazdığı gibi: “Allah’ı seven sen,

kötülükten nefret et.” Dolayısıyla, ihtiyaç duyulan şey sadece nefrettir, şöyleki kişinin

tutunduğundan onu ayırabilcek tek şey nefrettir.

Bu nedenden dolayı kötülüğün kendi başına hiç bir varlığı yoktur. Dahası, kötülüğün

var olabilmesi ona duyulan sevgi veya nefrete bağlıdır. Demektirki, her kimin kötülüğe

sevisi var ise ona kötülüğün kotrolü tarafından yakalanan denir. Eğer kişi kötülükten

nefret ederse, kişi onun sınırlarından çıkar ve kişi kendi kötülüğünün etkisinden sıyrılır

ve kötülüğün kontrolünden çıkar.

Şöyleki, işin özü aslında kötülükde değildir, ancak sevgi ve nefretin ölçüsündedir, ve bu

nedenden dolayı günah günahı getirir denir. Kişinin neden böyle bir cezayı hakettiğini

anlamamız gerekir. Kişi çalışmasında düşüş yaşadığında, kişinin bu düşüşden

yükselebilmesi için yardıma ihtiyacı vardır. Ancak, burada, kişiye daha fazla engeller

gelmektedir, ve böylelikle kişi ilk düşüşünden daha derine düşer.

Ancak, kişinin kötülükten nefret edebilmesi için, kişiyi dahada kötülük verilir, böylelikle

kişi günahının kendisini Yaratan’ın yolundan ne kadar ayırdığını görebilir. Kişi ilk işlediği

günahdan pişman olmasına rağmen, kişi hala kötülükten nefret edecek bir ölçüye

gelmemiştir.

Dolayısıyla, günah günaha sebep olur, ve kişi her pişmanlığında, ve elbette her

pişmanlığı kötülüğe olan nefretin derecesinide arttırır ta ki kişinin kötülüğe olan nefreti

tamamlanana kadar. O zaman kişi kötülükten ayrılır, zira nefret ayrılığa neden olur.

O zaman şöyle diyebilirizki eğer kişi kendisini ayırabilecek bir nefret dercesi bulabilirse,

o zaman kişinin günah günaha sebep olur ıslahından geçmesi gerekmez, ve kişi doğal

olarak zaman kazanır. Kişi ödüllendirildiği zaman, Allah sevgisine kabul edilir. Ve bu şu

demektir; “Allah’ı seven sen, kötülükten nefret et.” Sadece kötülükten nefret ederler,

ve kötülük hala olduğu yerde kalır, ve sadece ihtiyaç duyulan kötülüğümüzden nefret

etmektir.

Bu koşul şuradan doğmuştur, “Ancak O, onu Allah’dan çok az bir seviye altında

yaratmıştır,” ve yılanın şu dediklerinin anlamıda budur “ve sen de Allah gibi olacaksın

ve iyi ve kötüyü bileceksin.” Şu demektirki kişi çaba sarf edip İlahi Taktir’in var olduğu

yeri, yani Yaratan’ı anlamaya çalıştığı zaman, “Kişiyi gururu alçaltır” denir. Yani, kişi

herşeyi aklıyla anlamak istediğ zaman, ve anlamadığı zaman, alçaktır.

İşin gerçeği kişi bir şeyi bilmek için uyanırsa, bu kişinin o şeyi bilmesi gerektiğine dair

yönelik bir işarettir, kişi kendi aklını aştığı zaman, anlamayı arzuladığı şeyi, ve herşeyi

mantığının üzerinde inanç olarak aldığı zaman, buna insan niteliğinin en alçak

seviyesinde olmak denir. Kişi daha fazla bilme talebi içerisinde oldukça, ve bunu

mantık ötesi inançla aldığı zaman, kişi kendisini daha da alçaklıkta bulur.

Şimdi bu yazılan cümleyi nasıl yorumladıklarını anlayabiliriz: “Musa dedikleri adam çok

uysaldı,” mütevazi ve sabırlı. Yani alçaklık seviyesinin en hat safhasına tahammül

etmişti.

Bu koşul aynı zamanda Hz Adem’in (Adam HaRişon – ilk insan) Hayat Ağacı’ndan

günah işlemeden önce meyve yemsi gibidir, yani bütünlük hissi içerisinde. Ancak,

derecesinin üstünü çıkamamaktaydı, çünkü içinde bulunduğu koşulda bir istek hissi

yoktu. Bu yüden tüm Kutsal İsimleri keşfedemedi.

Bu nedenden dolayı, “Yaptıklarında insanoğlu için büyük kötülük yaptı,” şöyleki iyilik ve

kötülüğün bilgeliği ağacından yedi, ve bu günahdan dolayı tüm ışıklar oradan ayrıldı.

Dolayısıyla, tekrar çalışmasına baştan başlamak zorunda kaldı, ve yazılanlarda Cennet

Bahçesi’nden kovulduğu yazar çünkü eğer Hayat Ağacından yeseydi sonsuza kadar

yaşardı.

Dünyaların içselliğinin anlamı budur. Eğer kişi oraya girerse, kişi sonsuza kadar orada

kalır. Yani, tekrar kişi hiç bir isteği olmadan var olur ve bu şekilde Kutsal İsimlerin

hepsini keşfedebilir, ve bunun ifşası iyi ve kötülüğün ıslahıyla olur. Bu nedenden dolayı

Bilgelik Ağacından yemeye zorlanmıştı.

Bu bir insanın arkadaşına büyük bir fıçı şarap vermek istemesi gibidir, ancak

arkadaşının küçük bir bardağı vardır. Peki ne yapabilir? Elindeki bardağı doldurur ve

evine götürüp küpüne boşaltır ve tekrar arkadaşına gider ve bardağını doldurup evine

gelir, ta ki tüm fıçıyı taşıyana kadar.

İki arkadaş ile anlatılan bir hikaye daha duydum, bir tanesi kral oldu ve diğeri ise

dilenci. Dilenci olan gidip kral arkadışına içinde bulunduğu kötü durumu anlattı.

Hikayesini dinledikten sonra kral hazine bakanına bir mektup yazar ve iki saat

içerisinde arkadaşının istediği kadar para alma izini olduğunu söyler. Dilenci hazineye

küçük bir kutuyla gelir ve küçük kutusunu parayla doldurur.

Hazineden çıktıktan sonra, hazine bakanı kutuya vurur ve tüm parası yere saçılır. Ve bu

defalarca böyle devam eder, ve dilenci ağlamaya başlar ve ağlayarak sorar “Neden

bana bunu yapıyorsun?” Sonunda cevap verir, “Buradan bu zaman içerisinde aldığın

tüm para sana ait ve alacaksın. Hazineden yeterince para alacak bir kutun

olmadığından sana böyle bir oyun oynadık.”

Kısıtlama Meselesi Şamati 53

Kısıtlama meselesi kişinin içinde bulunduğu durumu sınırlaması ve Gadlut (Yücelik/

büyüklük) derecesini istememesi. Kişinin içinde bulunduğu Gadlut derecesi ne olursa

olsun, hatta kişinin en küçük Katnut (Küçüklük) derecesi bile olsa, bu sonsuza kadar

yansır, v eve kişide Dvekut koşulu sonsuza kadar olur denir. Ancak, daha büyük Gadlut

isteyen birisi olursa buna lüks denir.

“Herhangi bir üzüntü fazlalık olacaktır” cümlesinin anlamıdır, şöyle ki kişiye mutsuzluk

lüks şeyler istediği zaman gelir. Bu şu demek İsrailoğulları (maneviyata yönlenmiş bir

insana İsrailoğlu denir) Tora’yı (Tevrat ışık anlamındadır ve ıslah olmak için kullanılan

metod/ ilaç olarak bilinir), Musa halkını dağın eteğine getirdi, yazdığı gibi, “ve dağın en

alt kısmında durdular.

(Dağ kelimesi (İbranicede: Har) düşünceler demektir (İbranice: Hirhurim)). Yani Musa

onları düşüncenin sonuna, anlayışa ve nedenine getirdi, olabilecek en alt dereceye.

Ancak o zaman böyle bir koşulu kabul ettiler, içlerinde hiç bir tereddüt ve karşılık

olmadan, sanki en büyük Gadlut derecesindelermiş gibi, ve bundan mutluluk duyarak.

“Yaratan’a memnuniyetle hizmet edin” cümlesi bunu anlatmaktadır. Şöyle ki Gadlut

zamanında, bizlere mutluluk duydacağımız bir iş veriyor demek alakasızdırö zira

Gadlutdayken, mutluluk kendiliğinden gelir. Bunun yerine, mutlu olmaları için verilen iş

onlara Katnut zamanında verilir, kendilerini Katnutta hissetmelerine rağmen bu aslında

çok büyük bir çalışmadır.

Seviyenin esas kısmı budur denir, yani Katnut koşulunun anlaşılması. Anlayış sürekli

olmalı ve Gadlut sadece bir eklemedir. Ayrıca, kişi ana bölüm için özlem duymalı,

eklemeler için değil.

Şamati 54 Manevi Çalışmanın Amacı

Bilindiği üzere hizmet Yaratan’a memnuniyet ihsan etmek içindir. Ancak kişi ihsan

etmenin anlamını bilmelidir, zira bu sık kullanılır, ve bilindiği üzere alışkanlık alınan tadı

zamanla yok eder. Dolayısıyla “ihsan” kelimesini tümüyle net olarak açıklamalıyız.

İşin gerçeği alma arzusuda aşağıda olanın ihsan etme arzusunda dahildir (ancak alma

arzusu ıslahla birlikte kullanılabilir), yoksa veren ile alan arasında bir bağ olmaz. Zira

bunun nedeni birisinin verip de diğerinin bir karşılık vermemesi mümkün değildir,

şöyleki bir ortaklık olmak zorundadır.

Sadece bir birlerine sevgi gösterdikleri zaman aralarında bir bağ ve dostluk olabilir,

ancak biri sevgi gösterir ve diğeri göstermez ise, böyle bir sevgi gerçek değildir ve var

olma hakkı yoktur. Ve hocalarımız şu paragrafı şöyle açıklıyor, “ve oğullarına şunu de;

onlar Benim halkım”, ancak Ami (Benim halkım) deme ama İmi (Benimle) de, şöyleki

yaratılan varlıklar Yaratan’la ortaklık içerisindedir.

Şöyleki aşağıdaki Yaratan’a ihsan etmek istediği zaman, aşağıdakide Yaratan’dan

almalı. Buna ortaklık denir, aşağıdaki ve Yukarıdaki karşılıklı olarak verir.

Bunun için, alma arzusu Yaratan’a tutunmayı çok arzulamalı ve O’nun sonsuzluğunu,

canlılığını, iyiliğini almalı, zira yaratılışın amacı buydu, yaratılanlara iyilik sağlamak.

Ancak, Nikudim dünyasındaki kırılmadan dolayı alma arzusu Klipot’un (kabuklar)

kontrolü altına düştü, ve bunun sonucu olarak Kli’de (Kab) iki anlayış oluştu. Birincisi

ayrılan zevklere yönelik bir yaklaşımı oldu, ve Klipot’un otoritesinden kurtulmaya

yönelik çalışmaya “arınmak için çalışmak” denir. Kırılmadan dolayı olan ikinci algı ise

manevi zevklerden kopukluk anlayışıydı.

Başka bir deyişle, kişi maneviyattan uzaklaşır, ve maneviyat için hiç bir arzusu yoktur.

Bunun için gerekli ıslaha Keduşa (Kutsallık) denir, ve işin başında yapılan çalışma

O’nun yüceliğine duyulan özlemdir. O koşuldayken Yaratan kişi için bu kablarda ışıldar.

Ancak bilmeliyizki kişinin sahip olduğu arı Kelim (Kli kelimesinin çoğulu) kadar, bunlara

“kötülükden nefret et” denir, bu dereceye kadar kişi Keduşa’da çalışabilir, şöyle yazdığı

gibi, “Yaratan’ı seven, kötülükden nefret eder.”

Şöyle devam eder, iki anlayış vardır, birincisi arınma ve ikincisi Keduşa. Keduşa’ya Kli

denir, yani O’nun iyiliğini almak için hazırlanmak, O’nun yaratılanlarına iyilik yapmak.

Ancak bu Kli alttakine aittir, yani bizim ıslah etmemiz gerekmektedir. Başka bir deyişle,

iyiliğe özlem duymak bize aittir ve bu şu demektir, kişi sürekli O’nun yüceliğiyle ve

kendisinin alçaklığıyla ilgilenmelidir.

Ancak, Keduşa Kli’sinde ifşa olması gereken refah Yaratan’ın elindedir, ancak O

aşağıdakine bereket verebilir. Aşağıdakinin bu konuda hiç bir yardımı dokunamaz, ve

bununla ilgili şöyle yazar; “Gizli şeyler Yaratanımıza aittir.”

Yaratılışın düşüncesine “Yaratılanlarına iyilik yapmak” denir, başlangıcı Eyn Sof’dur

(Sonu Olmayan). Bu yüzden sonsuzluğa dua edilir, yani Yaratan’la yaratılanlar

arasındaki bağ noktasına. Ari’nin yazılarında yazılanlar bundan ibarettir, şöyleki Eyn

Sof’a dua etmeliyiz.

Bu böyledir zira O’nun Özünün yaratılanlarla bir bağı yoktur, zira bağ Eyn Sof’da başlar,

ve orada O’nun Adı vardır ve bu yaratılışın köküdür. Hocalarımızın yazılarında yazan

kelimeler şöyledir; her kim dua edecekse Adına etsin, şöyle demek; O’nun Adının

olduğu yere, ve O ve O’nun Adı ve Eyn Sof şu efsaneyle anlatılır, “Tanrısal şeylerden

ibaret bir kule”. Bu yüzden O’nun Adına dua edilirki baştan beri bizim için hazırlanan

iyiliği alabilelim diye.

Bu yüzden Keter’e “O’nun yaratılanlara iyilik yapma arzusu” denir, ve bu iyiliğe Hohma

(Erdemlik) denir ve bu bereketin özüdür. Bu nedenden dolayı Keter’e Eyn Sof ve

Yaratan denir, ama Hohma’ya “yaratılan” denilmez, zira Hohma’da hala bir Kli yoktur

ve bu yüzden Kab’ı olmayan bir ışık olarak nitelendirilir.

Dolayısıyla Hohma’da Yaratan olarak düşünülür çünkü Kli olmadan Işıkda bir edinim

olamaz, ve Hohma ile Keter arasındaki fark orada yaratılan varlığın kökünün daha fazla

ifşasıdır.

Şamati 55 Tora’da ki Haman, Nereden?

Tora’da ki Haman, nereden? “ “Sana yemani yasakladığım ağaçtanmı yedin?” Haman

ile “Etz ha Daat” (Bilgi Ağacı) arasındaki ilişkinin ne olduğunu anlamalıyız. Etz ha Daat

kendi için almanın en hat safhası olarak tanımlanır, ve bu Keduşa (kutsallık) değildir,

ancak Keduşa’ya ıslahdan geçirilerek getirilmelidir.

Haman anlayışı aynı zamanda kendi için almanın büyük olduğu bir durumdur, şu yazıda

belirtildiği gibi: Haman şöyle dedi “Kral (Dünya’nın Hakimi) benden başka kimi mutlu

kılar?” Şöyleki almanın en hat safhası olarak algılanır, “Ve kalbi Yaratan’ın yoluyla

yüceltilmişti.”

Şamati 56 Torah’ya Gösterme/ Anlatma Denir

Torah (Islahın uygulanışı/ ıslah eden Işık) gösteren olarak bilinir, ve “vurmak”

kelimesinden gelir. Şöyleki, kişi manevi gelişim ile ilgilenirken kişi kendisinin uzaklığını

o denli hisseder. Başka bir deyişle, kişiye gerçek ifşa edilir yani kişi inancının gerçek

ölçüsünü görür ve gerçeğin temelinin hepsi budur.

Maneviyat ve Sevabın temeli kişinin inanç derecesine bağlıdır, çünkü o zaman kişiye

kendi temelinin sadece yetiştirilişi olduğu gözükür. Zira kişinin yetiştirilişi maneviyatı

ve sevabı tüm ayrıntılarıyla yerine getirmesi için yeterlidir, ve yetiştirilişinden aldığı

herşeye mantıklı inanç denir.

Bu kişinin aklına ters gelir. Başka bir değişle, kişinin mantığı kişiye manevi

çalışmasında eklediği herşeyin kendisini Yaratan’a yakınlaştıracağını düşünür. Ancak,

maneviyat herzaman kişiye gerçeği biraz daha fazla gösterir. Kişi gerçeği aradığı

zaman, manevi çalışması kişiyi gerçeğe dahada yakınlaştırır ve kişi Yaratan’a olan

inancının derecesini görür.

Bu vasıta ile kişi merhamet talebinde bulunup Yaratan’a kendisini gerçekten

yakınlaştırması için dua edebilir, ve kişi Yaratan’ın böyle bir duayı kabul edip kendisini

yakınlaştırmasından sonra Yaratan’a teşekkürünü sunabilir.

Ancak, kişi uzaklığının derecesini göremezken ve kendisinin artan bir şekilde

yükseldiğini düşünürken, kişinin temellerini zayıf inşa ettiğini görürüz, ve kişinin

Yaratan’ın kendisini yakınlaştırmasına yönelik dua oluşturacak bir eksikliği yoktur.

Dahası, kişinin bütün bir inanç edinebilmesi için tüm çabasını verebileceği bir yer

yoktur zira kişi sadece ihtiyacı kadar çaba sarf etmektedir.

Dolayısıyla, kişi gerçeği görmeye layık olmadığı sürece, tersinedir. Kişi maneviyatını ve

sevabını ekledikçe, kişi bütünlüğüne daha da eklemeye başlar ve kendisinde bir

eksiklik görmez. Bu yüzden kişinin Yaratan’a gerçeğin içerisinde inanç sahibi olabilmesi

için çaba sarf edecek bir yeri yoktur, zira kişi yolsuzluğunu hissedince, ıslah demelidir.

Ancak, kişi manevi ve savabı gerçeğin içerisinde çalışırken, kitaplar kendisine gerçeği

gösterir, zira kutsal kitaplar kişiye içinde bulunduğu gerçek inancı gösterecek güce

sahiptir.

Kişi maneviyatla ilgilenip gerçeği gördüğü zaman, yani maneviyata olan uzaklığının

derecesini görünce, ve ne kadar alçak bir varlık olduğunun, ve dünyada kendisinden

daha kötü bir insan olmadığının farkına varınca, o zaman Sitra Ahra (Öteki Taraf) kişi

farklı bir açıdan yaklaşır. Aslında, kişinin bedeni çok çirkindir, ve senden daha kötü bir

insan olmadığıda gerçektir.

Bunu kişi çaresizlik içerisinde kalsın diye söyler. Zira kişinin farkına varacağından ve

kendisini düzeltmek isteyebileceğinden korkar. Bu yüzden kişinin söyledikleriyle hem

fikir olur, ve kişiye eğer daha iyi niteliklerle doğmuş olsaydı içinde bulunduğu durumu

düzeltebilecek durumda olabileceğini ve Yaratan’la “Dıvekut’a” (bütünlük)

ulaşabilmesinin mümkün olabileceğini söyler.

Buna verilmesi gereken cevap şu kısa hikayeyle anlatılır; Rav Bar Yoha’nın oğlu olan

Rav Elezar hocasının çitle çevrilmiş kulesinden dönmekteydi. Eşşeğinin üzerinde nehir

kenarından büyük bir mutluluk içerisinde aklı hocasından manen öğrendikleriyle rafine

edilmiş olarak geliyordu.

Çok çirkin bir insan yolunun üzerine çıktı ve kendisine “merhaba Rav” dedi, ancak o

cevap vermedi. Sonra ona kibirli bir şekilde şöyle dedi; “Ne kadar da çirkin bu adam,

belki de tüm köyünün adamları senin kadar çirkindir?” Adam; “Bilmiyorum, gidip bunu

beni yaratan ustaya söyle, neden bu kadar çirkin bir kab yaratmış?” dedi. Kendisinin

günah işlediğini bildiğinden eşeğinden indi.

Yukarıdaki anlatılanlara göre, maneviyatı çok öğrendiğinden, kendisiyle Yaratan

arasındaki farkın gerçeğini görmesi sağlandı, yani yakınlığı ve uzaklığının ölçüsü.

Aklının arınması budur, yani gururlu olanın tam formunu gördü yani alma arzusunu,

sonrada gerçeği gördü yani kendisinin ne kadar çirkin olduğunu. Gerçeği nasıl gördü?

Maneviyatı çok çalışarak.

Peki nasıl O’na tutunabilecek, zira çok çirkin birisi? Bu nedenden dolayı tüm köydeki

insanların onun kadar çirkin olup olmadıklarını sordu, ya da yoksa sadece kendisimi bu

kadar çirkindi ve dünyadaki diğer tüm insanlar çirkin değildi.

Cevap ne idi? “Bilmiyorum.” Yani bilmedikleri için henüz hissetmiyorlar. Peki neden

hissetmiyorlar? Çok basit bir neden olan manevi eksiklikten dolayı, zira manevi çalışma

kişiye gerçeği gösterir.

Eliya ona şöyle cevap verdi: “beni yapan ustaya git,” zira içinden yükselemeyeceği bir

koşula gelmişti. Bu yüzden Eliya ortaya çıktı ve kendisine söyledi “beni yapan ustaya

git.” Başka bir deyişle, Yaratan seni bu kadar çirkin yarattığına göre, O ancak böyle

çirkin Kelim (kablar/arzular) ile amaca ulaşabileceğini biliyordur, bu yüzden endişe

etme ve yolunda devam et ve başar.

Şamati 57 O’nun Rızası İçin Onu Yanmış Bir Bağış Olarak

Getireceğim

Yazılan şu cümle ile ilgili olarak, “O’nun rızası için onu yanmış bir bağış olarak

getirceğim,” hocalarımız şöyle der, “İstiyorum dedirtene kadar nasıl zorlanabilir.” Aynı

zamanda ne dua ettiğimizide anlamamız gerekir, “Bir arzu olsunki,” buzanın yemek

istediğinin fazlasını inek yedirmek ister, peki neden dua etmeye ihtiyacımız var,

“Yukarıda bir arzu olsun?”

Bilinen şudurki Yukarı’dan refah alabilmesi için aşağıdan uyanış gerekmektedir. Neden

“aşağıdan bir uyandırma” gerektiğini anlamamız gerekir, çünkü duamız yukarıda bir

arzu olması içindir. Yani, aşağıyı yönetecek bir arzuyu yukarıda uyandırmamız gerekir.

Sadece arzumuzun olması yeterli değildir, İhsan eden tarafından da iyi bir rıza olması

gerekir. Yaratılanlara genel anlamda iyilik yapma arzusu olmasına rağmen, O hala

bizim arzumuzun O’nun arzusunu uyandırmasını bekler.

Başka bir deyişle, O’nun arzusunu uyandıramazsak, hala alan tarafındakinin arzusu

bütün bir arzu haline gelmemiş demektir. Dolayısıyla tam anlamıyla dua ederek

yukarıda bir arzu oluşur, bizim arzumuz gerçek bir arzu olmalıdır, sonsuzluğu

alabilecek bir Kli (Kab).

Aynı zamanda demeliyizki, tüm yaptıklarımız, iyi ve kötü, yukarıdan aşağıya gelir

(Kişisel İlahi Taktir bu demektir), yani herşeyi Yaratan yapar. Ancak, öteki tarafdan da

yaptığımız kötü şeylerden pişmanlık duymalıyız, bunlarında yukarıdan gelmesine

rağmen.

Akıl pişmanlık duymamamızı gerektirir yani pişman olmamalıyız, ancak olanı haklı

çıkarmalıyız, yani yapılan bir kötülük hak edildiğindendir. Ancak, aslında bunun tersidir,

iyi şeyler yapamadığımız için pişmanlık duymalıyız, ve aslında gerçek ceza budur, yani

Yaratan’a hizmet etmeye layık değilizdir.

Eğer herşey yönlendiriliyor ise nasıl layık olmadığımızı söyleyebiliriz, zira aşağıdan bir

şey yapılmamaktadır? Böylece bizlere kötü düşünceler ve arzular verilir ve Yaratan için

çalışmakdan uzaklaştırılırız, şöyleki O’na hizmet etmeye layık değilizdir. Bu nedenden

dolayı bunun üzerine bir dua vardır, burası layık olabilmek ve akabinde Kral için

çalışabileceğimiz bir yerdir.

Şimdi anlayabiliyoruzki, eğer kötü bir olay için dua var ise, bu bela bir ceza olarak

gelmiş olmalıdır, ve cezalar ıslah edici olmalıdır zira ceza ıslahtır kanunu vardır. Peki

Yaratan’a ıslahımızı alması için nasıl dua etmeliyiz?

Hocalarımız şu yazanla ilgili şöyle der; “o zaman senin kardeşin senin gözlerinin

önünde rezil edilmeli” vs. Kişi bilmelidir ki dua kişiyi aldığı cezadan daha iyi ıslah eder.

Dolayısıyla, dua cezanın olduğu yerden doğarsa, ceza kaldırılır ve yerine dua koyulur ki

beden arınsın.

Hocalarımızın bize anlattıkları bu demektir; “Maneviyattan, ödülünü aldı, dertlerden

değil.” Bilmeliyiz ki maneviyatın yolu kişinin çektiği sıkıntılardan daha başarılı ve daha

çok meyve veren bir yoldur. Bunun nedeni ışığı alacak olan Kelim (Kablar) daha geniş

olur ve Yaratan’la Dıvekut’a (Bütünlük) ulaşabilir.

“İstiyorum diyene kadar zorlatılır” cümlesi şu demektir; Yaratan şunu demektedir “Ben

aşağıdakilerin yaptıklarını istiyorum.”

Dua hocalarımızın dediği anlamdadır, “Yaratan hakdan yana olanların dualarını istedi,”

zira dua ile Kelim Yaratan’ın sonrada ihsan edebileceği hale gelir, zira refahı alabilecek

bir Kli vardır.

Şamati 58 “Mutluluk” Yapılan İyi Şeylerin Yansımasıdır

Mutluluk yapılan iyi şeylerin bir “yansımasıdır.” Eğer yapılanlar Keduşa’ya (Kutsallık) ait

ise, o zaman mutluluk hissedilir. Ancak bilmeliyizki bir de Klipa’nın (Kabuk) algılanması

vardır. Keduşa olup olmadığını bilebilmemiz için yapılan analizde, Keduşa’da “akılda”

neden vardır, ancak Sitra Ahra’da (Öteki Taraf) hiç bir neden yoktur, zira başka bir

tanrı verimsizdir ve meyve vermez. Dolayısıyla, kişi mutluluk ile gelince, çalıştığı

manevi kitapların sözlerini incelemeli ve maneviyatın aklını keşfetmeli.

Aynı zamanda bilmeliyizki mutluluk kişiye yaptığı iyi şeylerden dolayı MAN , olarak

yansıyan ışıkdır. Yaratan kişiyi içinde bulunduğu yere göre mahkum eder. Başka bir

deyişle, kişi eğer Cennetin Krallığının yükünü sonsuzluk uğuruna üstlenirse, o zaman

üzerinde hemen ulu bir yansıma olur.

Kişi bulunduğu dereceden düşeceğini bile bilse, O hala kişiyi bulunduğu yere mahkum

eder. Yani, kişi eğer şimdi sonsuzluk uğruna Cennetin Krallığının yükünü üstlenme

kararı aldı ise, bu konum bütünlük olarak kabul edilir.

Ancak, kişi Cennetin Krallığının yükünü üstlenme kararı aldı ise ve bu koşulun içinde

sonsuza kadar kalmasını istemiyorsa, o zaman içinde bulunduğu bu an ve yaptığı

bütünlük sayılmaz, ve doğal olarak, Üst Işık gelip üzerinde barınamaz. Bunun nedeni

bütün ve sonsuz olduğundandır, ve O değişmez. Ancak bir kişi, istese bile içinde

bulunduğu koşul daimi değildir.

(MA`N) Mayin Nukvin – Dişi Sular.

Şamati 61 Üzerime Borçluydum Ve Geri Ödedim

Hocalarımızın ne dediğini anlayın, “Üzerime borçluydum ve geri ödedim.” Şu demek,

Cenneti ve dünyayı yaratmaktaki tek neden ıslah edip yükselten ışık (Buna Şabat

ışığıda denir ama bildiğimiz Şabat günüyle yani Cumartesi günü, fiziksel açıdan alakası

yoktur ve ıslah olan bir kişiye her hangi bir zamanda gelebilir) içindi. Bu ışık alttakilere

ifşa olmalı, ve bu manevi çalışma ve sevapla ve iyi davranışlarla olur.

Gimar Tikun ( ıslahın sonu) bu ışığın bütünlüğüyle aşağıdan uyanmasıdır, yani

maneviyat ve sevabın sonucudur. Ancak Gimar Tikun’dan önce, Şabat algılanması

vardır, buna “Bir sonraki dünyanın benzer hali” denir. Bir sonraki dünyanın benzerliği

konusu bu ışığın hem kişiye hemde topluma yansımasıdır.

Bu Şabat ışığı borç olarak verilir, yani kişi çaba sarf etmeden, ancak akabinde kişi bu

borcun hepsini ödemek zorundadır. Başka bir deyişle, kişi önceden vermesi gereken

tüm çabayı Işığı almadan önceki gibi vermek zorundadır, daha sonra geri ödeyecek.

“Üzerime borçluydum” cümlesi bu demektir, yani Şabat Işığını borç olarak aldım ve

“kadının saçları bırakın açılsın” cümlesinde de geri ödeneceği belirtilmektedir. Yani

Yaratan Işığını sadece ışığı ödünç alacak yani üzerine çekecek kişiye açar. Kişi hazır

olmamasına rağmen bu ışığı borç alarak çeker.

Şamati 62 Düşüşler ve Teşvik, Yükselişler ve Şikayetler

Düşüşler ve teşvik, yükselişler ve şikayetler. Kişi her zaman kendisini incelemeli, eğer

manevi çalışması uçurumdan aşağı düşmediyse. Zira kişinin yüceliği kişinin

Yaratan’ıyla olan bütünlüğüne (Dıvekut) bağlıdır, şöyleki kişinin kendisini ne derece

Yaratan’a karşı fesih ettiğine bağlıdır.

Başka bir deyişle, kişinin kendisine olan sevgisi ele alınmaz ve kişi sadece kendisini

tümüyle iptal etmek ister. Zira her kim kendi için haz yolunda çalışırsa, kişinin çabası

sadece kendi büyüklüğünü ölçmeye yarar. Bu koşulda kişi bir obje olur, ve ayrı bir

otorite. Bu koşulda kişinin kendisini Yaratan’a feshetmesi zordur.

Ancak, kişi ihsan etmek için çalıştığı zaman, ve kişi yolunu tamamladığı zaman, yani

tüm ruhunun özünde olan kendi için alma niteliğini ıslah ettiği zaman, kişinin bu

dünyada yapacak bir işi kalmamış olur. Şöyleki kişi sadece bu noktaya odaklanmalı ve

tüm düşünceleri bununla ilgili olmalıdır.

Kişi gerçeğin yolunda yürüyüp yürümediğini “düşüşler ve teşvik”, yani kişinin tüm

çalışması bir düşüş içerisindedir. Bu durumda kişi Sitra Ahra’nın (kelime anlamı; öteki

taraf - kötü eğilim) otoritesi altındadır, ve sonar yükselir ve şikayetçi olur, yani kişinin

kendisini yükselişde hissettiğinde, başkalarından şikayetçi olur. Ancak saflığıyla çalışan

bir kişi sadece kendisinden şikayetçidir, ve başkalarını kendisinden daha iyi bir

derecede görür.

Şamati 64 Lo Lişma’dan Lişma’ya

Kişi LoLişma’dan Lişma’ya gelir. Eğer dikkat edecek olursak, LoLişma döneminin daha

önemli bir dönem olduğunu söyleyebiliriz, zira yapılanı Yaratan ile ilişkilendirmek daha

kolaydır.

Bu böyledir zira Lişma’da kişi yaptığı sevabı Yaratan’a bütünlük içerisinde hizmet ettiği

için yapar, ve tüm yaptıkları Yaratan içindir. Yani davranışın sahibi kendisidir.

Ancak, kişi LoLişma ile ilgilenirken, kişi yaptığı iyiliği Yaratan için yapmamaktadır.

Şöyleki kişi Yaratan’a bir ödül hakkediyormuş şikayetiyle gelemez. Çünkü Yaratan kişi

açısından borçlu değildir.

O zaman neden o iyiliği yaptı? Sadece Yaratan kendisine bir fırsat verdiği için, ve bu

fırsatla kişi kendisini zorlar ve yapar.

Örneğin, bir insanın evine insanlar gelince, ve kişi tembelliğinden utanırsa, kişi eline

bir kitap alır ve Maneviyatı çalışır. O zaman, kişi kimin için maneviyatı çalışır? Bu

Yaratan’ın sevabı için değildir, Yaratan’ın gözünde değer kazanmak için değildir, ama

evinin sınırlarına gelen ziyaretçiler içindir, başkalarının gözünde değer almak içindir.

Dolayısıyla ziyaretçiler için ilgilendiği bu manevi çalışma için kişi nasıl Yaratan’dan bir

ödül bekleyebilirki?

Şöyleki bu kişi için, Yaratan’ın borç hesabına kayd edilmemiştir, ve onun yerine kişi

ziyaretçilerinin hesabına işleyebilir ve ziyaretçiler kendisine bir ödül ödemesi

yapabilirler, yani maneviyat çalıştığı için itibar göstersinler. Ancak kişi hiç bir şekilde

Yaratan’ın hesabına borç kaydedemez.

Kişi kendisini incelediği zaman, ve sonunda kendisine maneviyatla ilgileniyorum dediği

zaman, yani ziyaretçileri bir kenera attığı zaman ve sadece Yaratan için çalışıyorum

dediği zaman, o zaman kişi hemen herşeyin Yukarıdan idare edildiğini söylemeli. Yani

Yaratan kişinin maneviyatla ilgilenmesini istediğini ve aslında gerçeğin bir parçasını bile

almaya layık olmadığını, zira Yaratan kendisine sahte bir amaç verdi ve bu sahte

amaçdan dolayı maneviyatla ilgilendi.

Görüyoruz ki, idare Yaratan’ın elindedir kişinin değil. Sonra kişi hala Yaratan’a teşekkür

etmelidir zira bu en alçak halinde bile Yaratan kişiyi yalnız bırakmamıştır ve kendisine

güç vermiştir, yani maneviyatla ilgilenecek yakıtı sağlamıştır.

Eğer kişi bu davranışı dikkatli gözlemlerse, kişi operatörün Yaratan olduğunu ve

“sadece O herşeyi yapar ve yapacaktır” formu içerisinde görür. Şöyleki kişi yaptığı iyi

şeylerin içerisine hiç bir hareket koymamıştır. Kişi “Sevabı” işlediği halde, bunu sevap

için yapmaz ama başka bir nedeni vardır, Yaratan’la arasındaki mesafeden kaynaklanan

bir nedeni vardır.

İşin gerçeği kişiyi buna mecbur eden de Yaratan ve sebep de Yaratan’dır, ancak

Yaratan kişinin içerisinde farklı bir giysiyle barınmıştır, bir “Sevap” olarak değil, ancak

başka bir korku ya da sevgi ile. Şöyleki tüm LoLişma sürecinde yapılan iyi bir şeyin

kişiye değilde Yaratan’a mal edilmesi daha kolaydır.

Bu basittir, zira kişi bir şeyi Sevap için yapmak istemez başka bir sebep için ister.

Ancak Lişma’da, kişi Sevap için çalıştığını bilir.

Bu şu demektir, yani Sevap için kendisi sebep olmuştur, yani bu Sevap fikrini ve

arzusunu kişinin kalbine Yaratan koymamıştır, kendisi seçmiştir. İşin gerçeği aslında

herşeyin Yaratan tarafından yapıldığıdır, ancak kişisel ilahi taktir kişinin ödül ve cezayı

edinmesinden önce edinilemez.

ŞAMATİ 72 GÜVEN IŞIĞI ÖRTEN ŞALDIR

Güven ışığı kaplayan şaldır ve ona hayat verir. Bunun nedeni Kli olmadan ışık yoktur

kuralıdır. Hayatın ışığı kavrayamaz, ancak bir Kli’nin içerisinde kendisini giydirmeli.

Hayat ışığının doldurduğu Kli’ye güven denir. Kişi zor olan herşeyi yapabileceğini

görür.

Dolaysıyla ışık güven adı verilen Kli’ nin içerisinde hissedilir. Bu yüzden kişinin hayatı

orada bulunan güvenin miktarıyla ölçülür. Kişi kendi içindeki canlılığı ve hayatı kendi

özgüveniyle ölçebilir.

Bu yüzden insan kendisiyle bu canlılığın yüksek olduğunu gördükçe içindeki güven ışığı

herşeye yansır ve istediğini elde etmesini engelleyecek hiçbir şey görmez. Bunun

nedeni hayat ışığı, ki bu yukardan gelen bir güçtür, kişinin üzerine yansır ve insan

olağanüstü bir güçle çalışır, zira yukarıdan gelen ışık sınırsızdır ve dünyevi bir güç gibi

değildir.

Ama hayat ışığı kişiden ayrıldığı zaman, bu demektir ki insan üst seviyeden alt

seviyeye düşmüştür, o zaman insan akıllı, araştırıcı ve meraklı olur. Kişi karlılığı

hesaplamaya başlar, bunu yapmaya değer mi yada değmez mi ve asabi ve daha az

canlı olmaya başlar.

Ancak kişi şuan kullandığı zekasının ve anlayışının nedenini daha önce sahip olduğu

hayatin ışığını kaybetmesine bağlayacak erdemliğe sahip değildir. Onun yerine şimdi

kendisini, hayatın ışığını kaybetmeden önceki halinden -dikkatsiz ve beceriksiz

düşündüğü halinden - daha akıllı olduğunu sanır.

Kişi bilmelidir ki edindiği tüm erdemlik bir zamanlar sahip olduğu hayatın ruhunu

kaybettiği içindir. Eskiden hayat ışığının kendi üzerindeki tüm davranışlarını

Yaratan'dan kişiye geldiğini ölçebilirken şimdi düşüşe geçmişken içindeki kötülük tüm

gücüyle kişiye mantıki açıklamalarla gelmiştir.

Bunun için tavsiye edilen şudur, kişi artık kendi vücuduna konuşup tartışacak durumda

değildir ve kendisine şunu demelidir, "Artık ölüyüm ve ölülerin dirilmesini bekliyorum."

Bu noktadan itibaren mantık ötesiyle çalışmalıdır ve bedenine şöyle demelidir;

"Söylediğin herşey doğrudur ve sana mantıklı hiçbir açıklama getiremem. Ancak, artık

yeni bir şekilde çalışmaya başlayacağım. Artık kendi üzerime maneviyatı ve maneviyat

yolunda bir yol seçtim ve yeni doğmuş bir bebek gibi bu yolda ilerleyeceğim. Artık

Yaratan'ın beni büyütmesine ve bana yardımın O'ndan geleceğini ve tekrardan

kutsallığın yolunda ilerleteceğini biliyorum."

Kutsallığın gücüne sahip olduğum zaman sana cevap verecek birşeyim olacak, ancak o

vakte kadar mantığımın üzerinde devam etmek zorundayım zira hala kutsallığın

aklından mahrumum. Aklınla kazanabilirsin ve benim hocalarımın söylediklerine

inanmak dışında yapabileceğin hiçbir şey yok, zira onlar bana bu yolda ilerlerken

inancımın mantığımın üzerinde olması gerektiğini söylerler. İnanmalıyım ki inancın

gücüyle bana yukarıdan yardım gelecektir ve hocalarımın dediği gibi "Her kim arınmak

için geliyor ise ona yardım edilir."

Şamati 82 Tüm Dünyalar

Tüm dünyalar birçok seviyeleriyle birlikte sadece oradan ışığı alan ruhlar için var

olmaktadır. Bir kural vardır; “Edinilmeyen bir şeye isim verilmez,” çünkü isim edinilmiş

demektir. Dolayısıyla, tüm isimler, ünvanlar ve rakamlar sadece onları edinenlere göre

verilir.

Kabalistler üç ana kategori ayırımı yapmışlardır:

1. Yaratan’ın öz varlığı (Atzmuto), ve bundan asla bahsetmeyiz zira edinilmesi

mümkün değildir. Bizlerin araştırmaya başladığı yer “Yaratılışın Düşüncesi”dir. Bu

aşamada bizler sadece potansiyelde var olmaktayız, Yaratan’ın düşüncesinde,

düşünceyi harekete geçirmeden önceki andan itibaren. “Sonuç ilk düşünceden tayin

edilir,” zira istenilen sonuca ulaşmak için bir hareket gereklidir.

2. Yaratılışın düşüncesine “Sonsuzluk Dünyası (Olam Eyn Sof)” denir ve burada

Yaratan ile yaratılanlar arasındaki bağ, O’nun yaratılanlara (ruhlara) “iyilik ve mutluluk

ihsan etme” isteğiyle gerçekleşir. Bizler bunun dışında Yaratan ile hiç bir bağ

edinmeyiz, ve dolayısıyla başka bir şeyden bahsetmemiz de mümkün değildir.

3. Adam Kadmon, Atziluti Beriya, Yetzira ve Assiya dünyaları.

Dünyalarda incelenen ve edinilen herşey sadece ruhlar açısından olduğu için, dünyalar

içinde aslında bir şey diyemeyiz. Dolayısıyla kendi içlerinde tümüyle anlaşılmaz

durumdadırlar ve Atzmuto ile ilişkilidir. Ruhlar dünyalar tarafından muhafaza edilir.

Dünyalar, ruhların dünyaları algılayışlarına göre tanımlanırlar.

Üst Işık’dan bahsettiğimiz zaman, direkt olarak aynı anda 2 kategoriyi ima etmekteyiz,

alan (ruh) ve alınanı (edinilen) bir olarak değerlendiririz, şöyle ki alanın alınanı nasıl

hissettiğini. Ancak her biri ayrı olarak Sonsuzluk tanımı içerisinde yer almazlar:

edinilene Atzmuto denir, edinene de ruh, şöyle ki “yoktan var edilen” zevk alma

arzusu.

Tüm dünyalar kendi içlerinde basit değişmeyen bütünlük olarak tanımlanırlar. Şöyle

yazar: “Ben, Yaratan’ınız asla değişmem,” bu şu demektir ki Yaratan’ın kendisinde,

parçalar ya da Sefirot olarak hiç bir değişiklik yoktur. İsim verdiğimiz hiç bir şey

Atzmuto ile ilişkili değildir, sadece Üst Işığı edinen ruhlar tarafından algılanandır.

Yaratan bizlere Kendisinden kaynaklanan mutluluğu “O’nun yaratılanları mutlu etme

arzusu” olarak edinmemizi ve anlamamızı istemektedir. Dolayısıyla bizlere öyle duyular

verdiki algılanan Üst Işık’da bir çok ayırt edilebilen hisler yaşayalım. Ortak paylaşılan

duyu organımıza “mutlu olma/ zevk alma arzusu” denir. Bir çok kısım ve ayrıntı ayırımı

yapabiliriz, algılanan ışıkda inişler ve çıkışlar.

Arzunun bilinç olma noktasından itibaren, kişi algıladığını tanımlama yeteneğini edinir.

Bu Üst Işık ile arzu arasındaki ilişkinin oluşmasıdır, Or (Işık) ve Kli (Kab). Kli’nin

dışındaki ışık hiç bir zaman algılanmaz çünkü edinen bir kab olmadan ışık hala

Yaratan’ın özünü ima etmektedir, Atzmuto, ve bundan bahsetmek kesinlikle yasaktır

çünkü incelenemez. Peki edinemediğimiz bir şeyden nasıl bahsedebiliriz?

Sonuç itibariyle, manevi Işık ve Kli hala düşünce içerisinde iken, bu koşula Sonsuzluk

Dünyası denir. Tzimtzum Alef’den (1. Kısıtlama) önce bu duruma Şoreş (Kök) adı

verilir, yani harekete dönüşecek olan potansiyel düşünce.

Tzimtzum Aleph (TA) ile Assiya Dünyası arasında bir çok dünya vardır ve düşüncede

var olan ve TA’dan önceki yerdede bir çok kısım mevcuttur. İleride kişi bunları edinir ve

gerçek anlamıyla tüm bu parçaları ve hareketleri bir çok ayrıntılarıyla hisseder.

Yaratan bize yardım ediyor, iyileştiriyor, kötülükten arındırıyor veya bizlere hediye

veriyor dediğimiz zaman, aşağıdaki iki kategoriden bahsetmekteyiz:

1. Atzmuto olarak tanımlanan Yaratan, ve bununla ilgili bir tek kelime bile dile

getirmek yasaktır; ve

2. Yaratan’dan yansıyan ve Kli’ye, zevk alma arzusuna, yayılarak dolduran ışık. Buna

sonsuzluk denir, Yaratan’ın insana mutluluk verme arzusu, aralarındaki iletişim noktası.

İhsan etme arzusu Yaratan’dan alma arzusuna ulaşan ışık olarak tanımlanır, yani

yayılan ışığı alan.

Sonsuzluk adı verilen bu Işık alan Kli’ye bir çok gizleyen filtreden geçerek ışığın etkisini

ve gücünü azaltarak gelir. Dolayısıyla, tüm edinimler ve değişimler sadece ışığı alanda

olur, yani alınanı hissedebilme hassasiyetine göre.

Dünyalara verilen tüm tanım ve isimler sadece kişinin algısına göredir. Kendi başlarına

sadece “potansiyelde varmış” gibi tanımlanırlar, ve sadece ışığı alanın hislerinde gerçek

olarak hissedilebilirler.

Edinen ve dinilen beraber olarak ortaya çıkarlar. Elbette ki, edinilen formunu sadece

edinene göre alabilir. Edinilenin ne form alacağı henüz edinenin hislerinde ifşa olmadan

asla bilinemez. Dolayısıyla, kişi ne Atzmuto’yu anlayabiliyor ne de hissedebiliyor ise, o

zaman algılalarımızın dışında olan bir gerçekten ve formlardan nasıl bahsedebiliriz ki?

Bu yüzden, sadece ışığın hislerimizde yansıdığı kadarıyla konuşabiliriz. Böylelikle, bir

masa duyularımızda katı bir obje olarak hissedilir, ya da gördüğümüz kadarıyla belli

boyutları olan bir cisim olarak. Bu başka duyu organları olan bir varlık tarafından

benzer şekilde hissedilecek anlamına gelmez, örneğin bir melek tarafından. Elbette ki

onun masayı algılayışı bizden çok farklı olacaktır. Bir meleğin duyu organlarıyla ilgili hiç

bir bilgimiz olmadığından bir masayı nasıl algılayacağını kesinlikle bilemeyiz.

Dolayısıyla, tıpkı Yaratan’ın özünü edinemediğimiz gibi, Yaratan’ın açısından dünyanın

formları ile ilgili konuşmamız mümkün değildir. Sadece bizler üst dünyaları hislerimizde

edinebiliriz çünkü O’nun arzusu böyle.

Işığın edinilmesi sadece Kli’de olan değişikliklere bağlıdır, yani duyularımızda. Herşeyi

ölçüp tahmin edebilmemiz sadece duyu organlarımıza bağımlı olarak yapılır.

Eğer bir çok insan manevi bir cisme bakacak olursa, herkes kendisine özel bir şekilde

algılar. Eğer bu manevi cisim birisine göre değişir ise, bu sadece kişinin içinde

bulunduğu halde bir değişiklik olduğu içindir. Buna karşılık olarak, her defasında aynı

cismi farklı formlarda algılar. Bunun nedeni ışığın saf ve formsuz olduğundandır, ancak

tüm formlar kişinin algılarıyla tayin edilir.

Şamati 98 Asla Kaybolmayan Ruhsallık

Ruhsal varoluşun asla kaybolmayacağı söylenir. Böylece, yalnızca kendi başına maruz

kalınarak bulunan bir formda var olan (bencil) arzu materyal varoluş olarak bilinir,

çünkü o bu formdan kaybolacak ve özgecilliği edinecektir.

Ruhsal varoluştaki yere asıl gerçeklik denir, çünkü oraya gelen herkes, o ruhani

dünyadaki bir başkasının gördüğü herşeyi onun gördüğü şekilde görür ve algılar.

Buna ters olarak, hayalden doğmuş bir şey gerçek bir yer olarak söylenemez, çünkü

orası herkesin kendine göre farklı hayal ettiği bir yerdir.

Üst manevi dünyaların yetmiş çehresi vardır, yani onlar yetmiş seviyelidir. Ve, her

seviyede, ruhsal varoluş, içinde kişi bulunan seviyenin uyumuyla açıklanır. Ancak, bir

dünyanın anlamı gerçekliğidir, yani belirli dünyanın 70 seviyesinden birine gelen

herhangi bir kişi oraya gelen hepsi gibi aynı formda olduğunu anlar.

Ve bu, kutsal kitabın ayetlerini açıklayan Kabalistlerin yazdıklarından gelir ve derki:

“böylece İbrahim İshak’a dedi”, ve ayetlerin açıklanmasını öğreten Kabalistlerin diğer

öğretimleri gibi. Ve sorunla ilgili: “bir diğerine ne dediğini nasıl bilirler?” Açıklaması

şudur ki, çünkü onlar İbrahim’in bulunduğu aynı seviyeden geldiler, bu yüzden onlar

daha sonra İbrahim’in görüp bildiği gibi görüp bildiler.

Şamati 115 DURAN, BÜYÜYEN, YAŞAYAN VE KONUŞAN

DURAN: Duran, kendi otoritesi olmayan bir varlıktır. O tümüyle ev sahibinin kontrolü

altındadır ve ev sahibinin tüm istek ve arzularını yerine getirmelidir. Yaratan, yaratılanı

ilk yarattığı zaman kendi görkemi için yarattı ve şöyle yazar "benim ismimle anılan

herkes ve yarattığım herkes benim görkemim için", bu demektir ki, O, yaratılanı kendi

ihtiyacı için yarattı. Ev sahibinin duası yaratılanlarda mevcuttur, bu şu demektir ki tüm

yaratılanlar başkası için değil kendisi için çalışırlar.

BÜYÜYEN: Büyüyen az da olsa kendi otoritesine sahip olandır. Bazı şeyleri ev

sahibinin fikrine karşı olarak yapabilir, demektir ki bazı şeyleri kendisi için değil ama

özgecilce yapabilir. Bu şimdiden ev sahibinin iradesinin tersinedir. Yani yaratılanların

içinde olan kendileri için arzulamak hissine terstir.

Fiziksel dünyevi bitkilerde de gördüğümüz gibi yükseklik ve genişlik olarak

büyümelerine rağmen tüm bitkilerin tek bir özelliği vardır. Bir başka deyişle, bir bitki

diğer hiçbir bitkinin yetişme metoduna aykırı davranamaz ve tüm bitkilerin kurallarına

uymak zorundadır ve kendi nesillerinin davranış zihnine ve kendi nesillerinin davranış

zihnine aykırı hareket edemez.

Dolayısıyla kendilerine ait bir hayatları yoktur, ancak diğer tüm bitkilerin hayatlarının

parçasıdır, demek ki tüm bitkiler tek bir çeşit hayata sahiplerdir. Tüm bitkiler tek bir

canlı gibidirler ve tüm bitki çeşitleri bu varlığın organları gibidir.

Buna benzer olarak ruhanilikte kendi arzularını aşabilecek gücü edinmiş insanlar vardır,

bunu içinde bulundukları çevre dahilinde bir dereceye kadar yapabilirler. İçinde

yaşadıkları çevrenin tersine davranamazlar ama istemek arzusuna ters davranabilirler.

Bu demektir ki zaten özgecil bir yapı içerisinde işlemektedirler.

YAŞAYAN: Yaşayan; görüyoruz ki her hayvan kendine has bir karaktere sahip; belli

bir çevrenin sınırlarıyla kısıtlı değil ve herbiri kendi karakterine ve duyarlılığına sahip.

Kesinlikle ev sahibinin arzusuna ters davranabilirler, demektir ki özgecil olarak

davranabilirler ve içinde bulundukları çevre ile sınırlı değildirler, kendi hayatları ile

sınırlıdırlar. Canlılıkları arkadaşlarının hayatlarına bağlı değildir.

Kendi mevcudiyetlerinden daha fazlasını hissedemezler. Bir başka deyişle bir başka

varlığı hissedebilme duyusu yoktur ve doğal olarak başkasına bakamaz.

KONUŞAN; Konuşanın faziletleri vardır: 1. O ev sahibinin arzusuna karşı hareket eder.

2. Büyüyen varlıklar gibi kendi neslinin içinde bulunmak zorunluluğu yoktur, demektir

ki O toplumdan özgür davranabilir. 3. Ayrıyeten O başkalarını hissedebilir, başkalarına

karşı sorumluluk edinebilir ve tüm toplumu tamamlayabilir ve özlemini çekebilir.

Ayrıca tüm toplumun avunmasıyla mutluluk duyabilir ve hem geçmişten hem de

gelecekten bu hisleri edinebilir. Hayvanlar ise sadece bu anı ve kendi varlıklarını

hissederler.

Şamati 138 Kişi Bazen Kafasını Korkuyla Meşgul Ederken

Kişi bazen aklını korkuyla meşgul ederken şunu bilmelidir ki, O’ndan başkası yok. Ve

eğer kişi hala korkunun üzerinde etkisi olduğu hissi içerisindeyse, kişi bilmeli ki şans

eseri diye bir şey yoktur, ve kendisine olanı Yaratan yukarıdan vermiştir, kişi sonu

düşünebilmesi için ona bir korku gönderilir. Şöyle ki korku kişiye “O’ndan başkası yok”

diyebilmesi için getirilmiştir. Ancak, hala bundan sonra kişi korku hissi içerisindeyse, o

zaman kişi bu korkuyu örnek olarak almalı ve Yaratan korkusunun şu anda hissettiği

korku kadar güçlü olması gerektiğini söylemeli.

Şamati 153 Düşünce Arzunun Sonucudur

Düşünce arzunun sonucudur. İnsan ne istediğini düşünürken, arzulanmayacak birşeyi

düşünmez. Örneğin; insan öleceği günü düşünmez. Tam tersine, her zaman ferahlığını

düşünmek ister, çünkü arzusu budur. Dolayısıyla insan her zaman arzuladığını düşünür.

Düşüncenin özel bir fonksiyonu vardır: arzuyu yoğunlaştırır. Arzu hareketsizdir ve

gelişip harekete geçmek gibi bir gücü yoktur. Ancak, insan bir şeyi düşünüp taşındığı

zaman, arzu isteğin yerine getirilebilmesi için düşünceden tavsiye ister. Dolayısıyla

arzu genişler, büyür ve isteğin yerine getirilmesini sağlar.

Açıkçası düşünce arzuya hizmet etmektedir, ve arzu insanın kendisidir. Bu durumda

küçük kişilik ve büyük kişilik vardır. Büyük olan küçüğe hüküm eder.

Küçük olanın hiç bir egemenliği yoktur, ve tavsiye kişinin kendisini yüceltmesidir, bu

ancak arzuyu dikkat ve hassasiyetle düşünerek olur. Zira insanın düşüncesi vasıtasıyla

büyür.

Ve şöyle yazar...“O’nun kanununda, gece ve gündüz düşüncesiyle ol”, arzuladıkça, kişi

daha büyük olur, ta ki hükümdar olana dek.

Şamati 213 Arzuyu Tanımak

Temelde, arzuyu arttırmak esas ilkedir, bunun için, inşa yapılır ve yapının mukavemeti,

temelinin mukavemetiyle ölçülür.

Birçok şey insanı uğraşmaya zorlar, ama sebebi hedeflemezler. Bu yüzden, altyapı,

inşanın tamamına zarar verir. Gerçekte kişi O’nun adına olmayandan O’nun adına

doğru gelir, ama tekrar yola dönmek zaman alır. Bu yüzden, sebep her zaman insanın

gözlerinin önünde kalmalıdır. Der ki “her zaman Yaratan’ı benden önce görürüm”, ve

evinde kalan kişi, Kral’ın önünde ayakta duran kişi gibi değildir. Ülkenin O’nun onuruyla

doldurulduğuna inanan, Yaratan’ın gerçekliğine inanan kişi, sevgi ve korkuyla doludur

ve onun hazırlık ve gözleme ihtiyacı yoktur, sadece Yaratan’ın karşısında kendisini

etkisizleştirir - tıpkı kişinin hep dostunun iyiliğini ve onun menfatini düşünür olması

gibi. Herşey bir annenin çocuğuna fayda sağlamak istemesi ve bunun adına daha

öncelikli hiçbir şeye ihtiyaç duymaması kadar doğal olarak düşünmeden yapılır.

Hedeflerine ulaşana kadar uğruna ruhlarını ve kalplerini verdikleri objenin sevgisi

yüzünden duygular sadıktır, aksi taktirde onların hayatı bir hayat değildir.

Böylece her kim kendini bir bütün olarak hissederse, o kişi inanç sahibidir. Ve biri

Kral’ın önünde duran kişi olarak hissetmezse kendisini, o kişi O’na tersdir.. Bu yüzden,

kişi, herşeyden önce köle gibi bakmalı kendisine ve yeterli inanca sahip olmadığından

pişman olmalı, ve istediğini hissetmek adına çalışmak ve arzu duymak için dua

etmelidir, eğer bu arzuya sahip değilse, dolduracak kli’ye sahip değildir. Yaratan’ın

bizim bütün dualarımızı duyduğuna inanan bir kişi, çok yönlü güvene doğru

kurtarılacaktır.

BNEI BARUCH’LA TEMASA GEÇMEK İÇİN

Bnei Baruch

1057 Steeles Avenue West, Suite 532

Toronto, ON, M2R 3X1

CANADA

Türkiye’den Bilgi Almak İsteyenler

E-posta: turkish@kabbalah.info

İnternet Sitesi: www.kabbalah.info/turkishkab/