Kabala Bilimi Hakkında Makaleler

Kabala Bilimi Hakkında Makaleler

KABALA'YA BAŞLARKEN

KABALA NEDİR ÖN – SÖZ

Bu satırları okumaya başladığınızda, kimileriniz bilmediğiniz fikirlerle ilk defa

karşılaşmanın verdiği zevki tadacak, kimileriniz de daha önce tanıdığınız bilgilerin,

bütünleşmiş şekillerine dalarak etraflıca düşünmek gereğini duyacaksınız.

Hayat, Deniz gibi bazen sakin yağ gibi, çoğu zaman da insanları, kopan fırtınaların

pençesinde gittikçe yükselen dalgaların içine iterek, yaşam mücadelesinde ihtiyacımız

olan huzuru ve mutluluğu kalıcı bir şekilde yakalamamıza engel olurlar. Zaman, zaman

tekerrür eden bu gibi istikrarsız durumlardan kurtulabilmek için öncelikle yaşam

mücadelesinde kullandığımız araçların yeterli olup olmadığını bilmek

mecburiyetindeyiz.

Yaşam mücadelesinde başarılı olabilmek için kullandığımız çeşitli araçlar vardır, bu

araçların başında beş duyu adını verdiğimiz doğal fakat beş olarak sınırlanmış bir

çerçevenin içinde kalan duyularımızı kullanarak mücadele etmek mecburiyetinde

kalıyoruz.

Verdiğimiz yaşam mücadelesinde elde ettiğimiz sonuçları incelerken, arzularımızı

istediğimiz şekilde tatmin etmekten uzak kaldığımızı görüyoruz.

Sınırlı bir çerçevenin içinde kalan beş duyularımız, etrafımızı çeviren gerçekleri sınırlı

bir şekilde hissetmemize neden olmaktadır.

Beş duyu vasıtasıyla hissettiklerimizi beynimizin içine aktararak orada

değerlendirildikten sonra bilgi şeklinde bilincimize yerleşir.

Burada sorun şudur, elde ettiğimiz bilgilere dayanarak çizdiğimiz tablo bize yeterli

derecede gerçekleri ve hakikatleri görmemizi sağlıyor mu?

Duyularımızdan biri eksik olursa, göreceğimiz tabloda eksik olan duyumuzla bağlantılı

olarak eksik bilgiler olacaktır. Örnek; Koku almak duyusu olmayan bir kimse kendisine

takdim edilen çiçeklerin kokularını alamayacak ve bu nedenle bir eksiklik meydana

gelecektir. Beşte beş bir tablo yerine, beşte dört bir tablo oluşacaktır.

Diğer taraftan duyularımızı daha keskin bir hale getirirsek, onları geliştirirsek elde

ettiğimiz gelişme oranında bize daha çok bilgi verecek göreceğimiz tablo daha anlaşılır

ve daha belirtici olacaktır.

Başka duyulara sahip olsaydık, mesela hayvanlarda veya bitkilerde olduğu gibi farklı

çalışan duyulara sahip olsaydık o zaman etrafımızı saran dünyayı daha değişik şekilde

algılamış olurduk.

Yaradılışın tümünü bütün hakikatleriyle hissetmemiz için hangi duyuların eksikliğini

duyduğumuzu belirlemek imkanına sahip olabilir miyiz? Böyle bir imkana sahip değiliz.

Sadece duyularımızla algıladıklarımızı hissedebiliriz. Çünkü bizim dışımızda kalan şeyler

duyularımızın da dışında kalmaktadır.

Duyularımızın her birini geliştirmek için mesela daha iyi işitebilmek için, daha uzakları

görebilmek için gerekli araçları yaparak onlardan faydalanıyoruz. bu aşamada

dikkatinizi çekmek istediğim nokta, yaptığımız araçlar duyularımızın kabiliyetini

genişletmekten ileri gitmediğidir. Hiç bir şekilde duyularımız dışında kalanları bilmemizi

sağlamazlar.

Etrafımızda bilmediğimiz şeyler var mıdır? Etrafımızda hissetmediğimiz fakat var olan

şeyler var mı? Etrafımızı saran başka dünyaların varlığı olabilir mi? Bu dünyaların

içinde canlı varlıklar var mı?

Biz bütün bunları algılayamıyor ve hissedemiyoruz. Bu dünyalar sanki benliğimizin

içinden geçiveriyorlar fakat onları gerçek bir şekilde hissedemiyoruz.

Kabala kelimesini işittiğimiz zaman, binlerce yıldır süregelen bir alışkanlıktan dolayı

kabalayı dinin bir uzantısı olduğuna inanmamıza rağmen, kabalanın dinle olan bağlılığı

ilahi güç Yaratan'ın varlığını ve gücünü baştan kabul etmiş olmasından ileri

gelmektedir.

Kabala'ya göre DİN Nedir? Önce bunu açıklamak gerekir.

DİN Manevi kuralların bize ulaşan uzantılarıdır. Manevi kurallar Evreni Yaratan ve

çalıştıran sistemin dayandığı kurallar olarak anlaşılması gerektiğini ifade etmek

istiyorum.

Yanlış anlaşılmasın diye şu açıklamayı yapmayı uygun buluyorum.

Kabala sadece Metafizik güçleri ve bu güçlerin uzantılarını araştırmaktadır.

Bu güçlerin dayandığı Yüksek Tümel Zeka sistemi anlamına gelen ATSMUTO,

ufkumuzun ve bizim ulaşabileceğimiz alanların dışında kalmaktadır. Bu nedenle kabala,

bilmediğimiz tanımadığımız ve kendisine ulaşamadığımız bir seviyede olan her hangi

bir varlık hakkında fikir ileri sürmez ve erişmediği bir varlığa isim takmaz.

Kabala, din ve teolojinin öncesinde hiç bir şart öne sürmeden Yaratan tarafından tüm

beşeriyete verilmiştir. Kabalaya göre evren, çok yüce ve güçlü prensip ve kurallara

dayanarak işlemektedir. Bu prensiplerin ilke ve kurallarını anlamak, öğrenmek;

devamında tatbik etmek suretiyle bizler insan olarak mükemmel bir yaşam seviyesine

ulaşabiliriz.

Evrenin Manevi kuralları hayat ve yaşantımızı her gün ve her an etkilemeye devam

etmektedir. Kabala bize bu kurallarla uyum içerisinde yaşamayı, her şeyin içinde ve

derinliklerinde var olan ÖZÜ tespit etmemiz için gereken bakış açısını görüp

öğrenebileceğimiz İlimi bir bilgi kaynağıdır, Bu bilgi kaynağı biz insanların yararlanması

için mevcuttur, Kabala, entellektüel bir felsefe sisteminden çok daha üstündedir.

Kabala bilgi kaynağı olmakla kalmayıp, dünyamızı ve bizi etkileyen manevi dünya'yı

hissetmemizi sağlayacak altıncı bir his geliştirmemizi sağlar.

O Halde kabala nedir?

Kabala kuramı, (Torat A Kabala) Yaratılışın yapısını ve bu nedenle dünyanın ortaya

çıkmasının ve biz insanların yaratılan bu dünyanın içinde yer almamızın nedenlerini, bu

dünyaya gelmiş insanlar olarak yaşantımız boyunca aşmak mecburiyetinde olduğumuz

reenkarnasyon sürecini ve bütün bunların hangi noktada sonuçlanması gerektiğini

tayin eden bir İLİMdir. Bunlar bizden önceki kabalistlerin bizlere aktardıkları bilgilerdir.

Onlar dünyanın yaratılışını belli bir sistem aracılığıyla araştırdılar, bu sistemin adı

Kabala Kuramıdır.

Kabala sistemi, insanlarda var olan beş duyuya ilaveten çok hassas bir altıncı hissin

gelişmesini sağlar. Bize beş duyumuzun dışında kalan hisleri hissetmemizi sağladığı

için bu Manevi duyuyu kabala, Perde ve geriye yansıyan ışık olarak açıklamaktadır

(Masah ve Or Hozer).

Başından beri hakimiyetimiz ve bilincimiz altında olmayan şeyleri hissetmemizi

sağlayan bu sözünü ettiğimiz perde ve geri yansıyan ışıktır. Her insan bu artı duyuyu

geliştirebilecek doğal meziyetlere sahiptir. Bu artı duyuyu geliştirmek suretiyle

etrafımızdaki yaratılışı olduğu gibi bütün gerçekleriyle hissedebiliriz.

Kabala, kelime anlamı açısından, Kabala ile uğraşan kişinin yüksek bilinç almak, akıllı

ve üstün bir yaratık olan insanın, alınabileceğin en çoğunu almak tutkusunu anlatan bir

kelimedir.

Kabala tekniğini kullanarak altıncı hissi elde ederek ve ''Bu Dünya'' Engelini aşarak,

dünya ötesi gerçekleri hisseden kişilere ''MEKUBAL'' ''KABALACI'' Diyoruz.

Bney-Baruch, Kabala öğrenimi veren bir kuruluştur. Bu gün bu kuruluşun başında Rav

Mihael Laytman bulunmaktadır.

Rav Michael Laitman, Kabala bilgilerini ve Kabalayı inceleyen sistemi hocası, rahmetli

Rav Baruh Şalom Aşlag'dan almıştır.

Rav Baruch Shalom Ashlag, 1886 da Polonya'nın Varşova kentinde doğan ve 1954

yılında İsrael'de vefat eden, Rav Yeuda Leyv Ashlag'ın oğludur. Rav Yeuda Leyv Ashlag,

son dönemlerin en güçlü kabalacısı olarak, Zohar kitabını Aramca dilinden modern

İbranice diline çevirmekle kalmayıp, Zohar'ın içerdiği bilgileri bir bilgi merdiveni şekline

getirmiş olup, arzu eden herkesin bu bilgi merdiveninde basamak basamak tırmanmak

fırsatını sağlayan bir hale getirerek bizlere sunduğu için kendisine Baal HaSulam,

Merdivenin sahibi lakabı verilmiştir.

Rav Yehuda Leyv Ashlag, kendisinden önce var olan A Ari lakabıyla anılan Rabbi

Yitshak Luria ve ondan önce var olan Rabbi Simon Bar Yohay ve her kuşakta var olmuş

bütün kabalacıların yolundan giderek bu günlere gelmiş bulunmaktayız. Rav Laitman,

rahmetli hocası Rav Baruch Şalom Ashlag anısına, Bney - Baruch kabala öğrenimi

veren ve kabaladan faydalanmak isteyen her insan için kapılarını açık tutan bir

kuruluştur.

Tarih boyunca Kabalacılar varlığımızın içerikliğini basit araçların yardımıyla

araştırmışlardır. Bu araçlar günümüzde yaşayan hepimizin tanıdığı ve taşıdığı

araçlardır. Bu araçlar Hislerimiz, Aklımız ve Yüreğimizdir.

Kabalacıların yazdıkları kitaplarda bize, insanın kişisel deneyimlerine dayanarak kendi

kendini araştırmak tekniğini bize anlatmaktadırlar Kabalacılar, kendi görüş açılarından

(geniş ve kapsamlı bir görüş açısıyla) hazırladıkları bilgi merdivenine tırmanmamızı

sağlamak maksadı ile yazılar yazarak bizleri eğitmek için kullandıkları bu sisteme

Hohmat A Kabala adını verdiler.

Hohmat A Kabala, bize sadece geleceği göstermekle kalmayıp gelecek üzerinde

hakimiyet kurmamızı imkan haline getirmektedir.

Bu özelliklere sahip başka bir sistem tanımıyoruz.

Var olan diğer sistemler kişiliğimizi de var olan bencilliğimizi azaltmak, daha az yemek,

daha az içmek, hareket etmeden bir yerde oturmak, bir tek kelime üzerinde

odaklanmak, bazı tapınaklara girip lotus şeklinde nefes almadan oturmak ve etrafa

bakmamak vs. Bu sistemlerde insanlar hislerini azaltarak, kendilerini Bitkisel seviyeye

indirerek ancak bu seviyeye orantılı bir şeyler hissederler.

Buna karşılık kabala her insanın bünyesinde ne varsa hepsini geliştirmesi gerektiğini

önermektedir. İnsan kendini ve içinde hissettiği bütün arzuları geliştirerek bu dünyada

dolu bir hayat sürmesini önermektedir.

Bununla beraber öyle bir şekilde gelişmeli ki, kendisi ile ilgili her gelişmeyi

etkileyebileceği bir şekilde olmalıdır.

Kabalanın en büyük özelliği, bizimle ilgili her şeyi etkileyerek bunların üzerinde

hakimiyet sağlamak ve geleceğimizi yönlendirebilmek imkanını bize vermesinden ileri

gelmektedir.

NEDEN KABALA? NEDEN ŞİMDİ?

Bugün, birçok kişi insanlığın ilerlemesinin çıkmaz sona yaklaştığını düşünüyor. Bilimsel

ve sosyal gelişme aracılığı ile olan daha iyi daha mutlu bir yaşam için olan eski

umutlarımız, üzerindeki içinden çıkılmaz gibi gözüken, büyüyen bir kötümserlik ile

gölgelendi.

Biz, daha çok ve daha çok insanın dünyada tamamlanmayı bulamadığını görüyoruz. Bir

kere, biz kendimizin ileri doğru önemli sıçramalar yaptığımızı düşünüyoruz, güçlü

ilerleme yaptığımıza inanıyoruz, ama şimdi bir çeşit duvar ile karşılaşmış gibi

gözüküyoruz.

İnsanlık, depresyona, intihara ve uyuşturucu bolluğuna dalmış gibi duruyor ve insanlar

kendilerini dünyadan ayırmak için çabalıyorlar ve duygularını bastırıyorlar. Terör ve

doğal afetlerdeki hızlı patlama dünya çapında bir krizin belirtileri ve bütün bu durumlar

insanlığı tek bir ana soruya yönlendiriyor: ‘’Hayatın anlamı nedir?’’

Birçok insan bu soruya cevap aramaya başladı bile. Eğer son yirmi yıl üzerinde

maneviyatı arayanlardaki geniş çoğalmayı düşünecek olursak bu açıkça ortadadır.

Bu, yani yirminci yüzyılın sonunda insanlığın hayatın anlamı hakkında soru sormaya

başlayacağı ve bu sorunun cevabının kadim Kabala ilminde gizli olduğu, bu meydan

okuyan durumlar nedeniyle sadece tam olarak bizim zamanımızda açığa vurulabileceği,

Zohar Kitabı’nda yazar.

Bu nedenden dolayı Kabala ilmi bin yıllık dönemden uzun bir süre boyunca gizlenmiştir.

İnsanlar bunun için hazır değildi ve buna ihtiyaçları yoktu. Ama son yıllarda ondan

istenen yardım önemli ölçüde arttı. Birçokları Kabala çalışmalarına başladı, Kabala’nın

onlara ne verebileceği hakkında meraklandı. Bir kere insan Kabala’nın hayatın anlamı

hakkındaki soruyu cevapladığını fark edince, kişinin gözü onun yüzünden daha fazla

korkmadı ve onu çalışmasına aktif olarak bağlanmaya başladı.

Kabala’nın büyüyle, mucizelerle, kırmızı iplerle, ve kutsal sularla ilgili olduğuna dair

fikirler yavaş yavaş sönüp gitmeye başladı. İnsanlar bunların yalnızca psikolojik

fenomenler olduğunu görebiliyor.

Gerçek, orijinal Kabala için olan istek büyüyor. Başka şekilde anlatmak gerekirse,

daha büyük evreni, ebedi var oluşu ve daha yüksek yönlendiren güçleri hissetmemize

izin vermek için bir istek gelişiyor. İnsanlar neden bizim dünyamızın ve bizim

hayatlarımızın şu anda olduğu gibi ortaya çıktığını bilmek istiyor, nereden geldiğimizi

ve nereye doğru yönlendiğimizi.

Bizim zamanımızda, dünyanın çevresinden birçok insanın bu soruya karşı bir ilgisi

gelişti ve bu nedenle Kabala ilmi geniş alana yayılmış bir popülerlik kazanıyor. Bu

dünyevi var oluş gittikçe daha çok memnun edemeyen ve kısıtlı gözüktükçe, insanlar

daha çok ve daha çok bu dünyanın ötesinde kendilerini birleştirebilecekleri birşeyler

arıyor.

Bundan dolayı, bugünün insanı Kabala ilmi için hazır. O gerçekten hayatın anlamını, var

oluşumuzun kaynağını keşfetmek için arayan herkesi içtenlikle karşılıyor ve buna

ulaşmak için pratik bir yöntem sunuyor.

BEN KİMİM?

“Bana yüreğinde iğne ucu kadar yer aç, ben de sana gök

kuşağının kapılarını açayım”

BEN KİMİM, Denildiğinde, Ben kelimesini sadece bedensel bir varlık olarak anlamaktan

çok, herkesin bir iç dünyaya sahip olduğunu, kendine özgü, özel bir benliği olduğunu

ve bu benliğin öz'üne bağlantılı olarak bir ruh taşıdığının önce bilincine varmamız

gerekmektedir. İnsan benliğinin yapısını, çeşitli olguların bir araya gelerek ve bu

olguların birlikte ahenkli bir şekilde çalışması, sıhhatli bir benliğin yapısını

oluşturduklarını kavramamız temel bir bilgi olduğu için bunları açıklamak ihtiyacını

duyduk.

İnsanoğlu ezelden beri varlığımızın temel sorularına cevap aramıştır.

Bu soruların başında, Ben kimim?

Varlığımın amacı nedir?

Bu dünya’ya nereden geldim ve nereye gidiyorum?

Daha önce bu dünya’da bulunmuş muydum?

Ne diye bu Dünya’ya geldim?

Gerçeklerin tümünü anlamaya muktedir miyim?

Kendimi acı çekmekten kurtarabilir miyim?

Huzura – Mutluluğa – Rahatlatıcı sükunete ve tatmin edici doyuma nasıl erişebilirim?

Tarih boyunca Her nesilde, insanlar, evren’in sonsuz muammasını çözmek istemişlerdir.

Bu nedenle bilimsel ve başka birçok yolu deneyerek, bu sorulara sürekli cevap

aramışlardır. Bu soruların hala nesilden nesle geçmiş olması da, henüz tatmin edici

cevapların bulunamadığını gösterir. Buna rağmen, Mutlu – huzurlu – Tatmin edici ve

sevgi dolu bir hayat sürmek, hepimizin ümit ettiği bir olgudur. Doğa ve evren

araştırmaları etrafımızdaki her şeyin bir yaratılış nedeni olduğunu ve değişmeyen,

SABİT ve MUTLAK kurallar zincirine uygun bir şekilde işlediğini göstermektedir.

Kendimizi doğanın yarattığı üstün bir varlık olarak kabullenip, insanoğlunu bu düzenin

dışındaymış gibi görüyoruz. Örneğin, bilgi ve mantıklı bir inceleme sonucunda, doğanın

organlarımızı nasıl yarattığını ve işlevlerinin detaylarını her bir hücresine kadar

görebiliyoruz, ama hala bir soruya cevap veremiyoruz: Bu yaşayan varlığın yaratılış

nedeni nedir?

Etrafımızı saran her şeyi sebep - sonuç ilişkisi içinde filtre ediyoruz, yani yaratılan

hiçbir şey nedensiz yaratılmadı. Fiziksel bedenlerin dünyasında, kesinleşmiş hareket,

hareket gücü ve dönüşüm kuralları mevcuttur. Bu yasalara benzer yasalar, bitki ve

hayvan alemleri için de geçerli. Esas soru, “neden yaratıldılar?” Sadece biz değil, ama

etrafımızdaki her şey neden yaratıldı? Hala cevabı olmayan bir soru! Bu alemde bu

soruyu kendine sormayan biri var mıdır? Mevcut bilimsel teoriler dünyanın bizim

etkileyemediğimiz sabit fizik kuralları ile yönetildiğini göstermekte. Bizim tek amacımız

bu yasaları akıllıca kullanıp, gelecek nesillere, üzerinde yürüyebilecekleri temel taşları

olarak onlar için hazırlamaktır. Evet, ama neden? İnsanlık evrim teorisiyle en basit

formdan mı gelişti, ya da hayat başka gezegenlerden mi getirildi?

İki tarih var; doğum tarihi ve ölüm tarihi. İkisinin arasında olan olaylar çok özel ve

herkese hastır, dolayısıyla çok değerlidir. Ya da tam tersine: eğer hayatın bitimi bir son

ise, sonsuz bir karanlık ise, hayat aslında hiçbir şey demektir. Peki, o zaman, hiçbir

şeyi nedensiz yaratmayan, bilge, erdemli ve mantıklı Doğa nerede? Ya da hala

keşfedilmemiş doğa kanunları veya farkında olmadığımız başka bir amaç mı var? Esas

dünyayı araştırmamız, sadece dünyanın hareketlerimize gösterdiği tepkilerden ibaret

oluyor. Bu tepkileri beş duyumuzla algılıyoruz, ya da bu duyularımızı arttıran cihazları

kullanıyoruz: dokunmak, koklamak, görmek, duymak ve tatmak. Bu araştırmalarımızı

yaparken beş duyularımızın ötesinde kalan hiçbir şeyi algılayamıyoruz ve doğal olarak

da varlığının ihtimalini kabullenmiyoruz. Daha da ötesi, eksik olan altıncı duyumuzun

eksikliğini de hissetmiyoruz, tıpkı altıncı bir parmağın eksikliğini hissetmediğimiz gibi.

Doğuştan kör bir insana görmeyi anlatamadığımız gibi. İşte bu yüzden, insan

kendisinden gizlenmiş olan doğa varlıklarını elindeki mevcut beş duyu’ya dayanan

metotlarla şimdiye kadar bulamadı ve asla bulamayacaktır.

Kabala’ya göre bir ruh alemi var, ancak bu alem, bizim beş duyu organımız tarafından

algılanamaz. Bizim Evrenimiz, bu alemin merkezinde, çok küçük bir parça, ve

gezegenimiz Dünya da bu merkezin iç merkezi. Bu bilgi, düşünce ve hisler dünyasında

materyal bazda bize etki eden doğa kanunları ve olasılıklar, nasıl hareket edeceğimizi

belirler. Ne zaman ve nerede doğacağımız, ya da ne olacağımız konusunda, kiminle

tanışacağımız ve hareketlerimizin karşılığının ne olacağı hakkında hiçbir etkimiz yok.

Kabala’ya göre, insanoğluna dört çeşit bilgi verilmiş, ve insan bunların hepsini anlamak

zorunda:

1. Yaratılan: Yaratılanın ve dünyaların gelişiminin incelenmesi. Yaratan’ın nasıl

yarattığı, materyal ve ruh aleminin kesişimi, insanın yaratılmasının nedeni.

2. İşleyiş: İnsanın doğasının incelenmesi, ruh alemiyle olan bağı, pratik Kabala diye

adlandırılan.

3. Ruhların Yolu: Her ruhun doğası ve gittiği yolun incelenmesi. İnsanın hem bu

dünyada, hem de sonraki dünyalarda nasıl davrandığı. Ruhun bedene inmesinin nedeni

ve neden bedende ona has bir ruh verildiğinin incelenmesi. Bu bölümde insanoğlunun

tarihi ve ruhların geçişlerinin sıralaması da incelenmekte.

4. Yasa: Bizim Dünyamızın incelenmesi – hareketsiz, bitkisel, hayvansal, doğaları,

rolleri ve ruh aleminden nasıl yönetildikleri.

Yüce yönetim ve insanın Doğa, Zaman ve Yer kavramlarını algılayışı. Üst güçlerin

incelenmesi, materyal bedenlerin amaçlarına doğru yönlendirilmesi.

İnsan hayatının gizemini, kökenini sorgulamadan kavramak mümkün mü? Zamanı

geldiğinde Bu soruyu her insan düşünür, er ya da geç.

İnsanın Manevi hayatı arayışının temelindeki soru, hayatının amacı ve anlamının ne

olduğudur. Yirminci yüzyılın ortalarından beri insanoğlunun dini kavramları hayat

koşulları çerçevesinde yeniden şekillendirdiğine şahit oluyoruz. Teknolojik gelişmeler

ve küresel afetler pek çok felsefi teori doğurmakta, ancak insana ruhsal tatmin

kazandıramamaktadır. Kabala’nın açıkladığı gibi, mevcut tüm zevklere karşılık

dünyamıza sadece küçük bir kıvılcım düştü. Bu kıvılcımın materyal objelerdeki varlığı

bize zevk veriyor. Başka bir deyişle, insanın zevk aldığı tüm hisler ve farklı koşullarla

yaşadığı tecrübeler sadece bu küçük kıvılcımın varlığından kaynaklanıyor. Buna ek

olarak, zaman geçtikçe, insan sürekli yeni zevklerin ve tecrübelerin umudu içerisinde,

bu objelerin farklı maddeler olduğunu ve özündeki kıvılcımın aynı olduğunu

anlamadan, yeni arayışlar peşinde koşuyor.

Ruhun materyali aşması gerektiğini anlaması ve tatmin olabilmesi için iki yol var:

1. Kabalanın ilmiyle

2. Hayatın acı tecrübeleriyle

İlk metot, Kabala çalışarak ve sonuç olarak zamanla egoistlikten sıyrılmak. İkinci

metot standart olup, bir anda ruhun açlığını ve yeni bir arayış içerisinde yeni bir

kaynak bulma çabasına girmesidir. Bu açlığı hayatın acılarını tecrübe ederek

beklemektense, biz kabala çalışmayı tavsiye ediyoruz.

O’NDAN BAŞKASI YOK

(Kabbalist Y.Ashlag’ın Şamati adlı kitabından)

“O’ndan başkası yok” diye yazar ki, bu; dünya üzerinde ona karşı durabilecek

yetenekte herhangi bir güç olmadığı anlamına gelir. Ve insanın gördüğü, açıkça, bunu

inkar edecek mihraklar olacaktır, çünkü O öyle ister.

Ve bir düzeltilme kabul edilir, “sol reddeder, sağ kabul” diye, reddeden sol düzeltilmiş

kabul edilir. Bu şu anlama gelir ki dünyada hep insanı doğru yoldan saptırmak üzere

olan şeyler vardır, ve bunlar insanı kutsallıktan reddeder.

Ve bu reddedilişler sonucunda kişi bir ihtiyaç ve tam bir arzu duyacaktır, O’nun

kendisine yardım etmesi için, çünkü ne kadar kayıp olduğunu görür. Sadece

ilerleyememesini değil, daha da ilkelleştiğini görür. Kendi menfaati için bile özgecilliği

ve düzeltilmeyi gözlemleyecek gücünü de kayıp eder. Engellerin üstesinden sadece

mantık ötesi bir inançla gelerek O’nun kurallarını takip edebilir.

Ama her zaman mantık ötesi güce sahip olamayacaktır, başka bir değişle Yaratan’ın

yolundan sapmak için güce maruz kalacaktır, Allah korusun, hatta O’nun için

yapmamak yolundan bile sapabilir. Ve o her zaman hissedecek ki parçalanmış

bütünden daha büyüktür, yani ilerlemeden daha çok gerileme vardır, ve o bu

çıkmazdan çıkmak için bir son görmez, ve o kutsallığın sonsuza dek dışında kalacaktır.

Mantık ötesi inançla gelmedikçe, küçük bir parçasını bile gözlemlemenin zor olduğunu

görsün diye. Ve her şeyin sonunda ne olacak?

Sonra o karar verecektir ki Yaratan’dan başka kimse ona yardım edemez. Bu

Yaratan’dan onun gözlerini ve kalbini açması için kalpten bir isteğe dönüşür, kendisini

O’na daha yakınlaştırıp sonsuz beraberliğe getirmesi için. Bütün reddedilişlerin sadece

Yaratan’dan geldiğini görür.

Yani yaşadığı inkar onun hatası değildi, üstesinden gelme yeteneği olmadığı içinde

değil, bunlar Yaratan’a gerçekten daha yakın olmak isteyenler içindir. Bilgisiz küçük bir

çocuk gibi, küçük bir parçayla yetinmemesi için ona yukarı’dan yardım eli uzanır,

böylelikle sadece “Tanrı’ya şükür sevap işliyorum, daha ne isteyebilirim ki” diyerek

yetinmesin diye.

Ve sadece gerçek arzuya sahipse o yukarıdan yardım alacaktır. Ve ona mevcut

durumundaki hataları gösterilecek, yani ona çabasına engel olacak manzara ve

düşünceler gönderilecektir. Bu onun Yaratan’la beraber olmadığını göstermek içindir. Ve

üstesinden geldiği kadar, o her zaman kendisinin kutsallığa ne kadar uzak ve Yaratan’a

kendisini yakın hisseden insanların tersine kendisinin Yaratan’dan ne kadar uzak bir

pozisyonda olduğunu görür.

Ama kişi, diğer taraftan, her zaman istek ve şikayetlerle doludur, ve Yaratan’ın

kendisine davranışını ve kendisinin de O’na davranışını haklı çıkaramaz. Yaratan’la bir

bütünlük içerisinde olmamanın acısını hisseder ve kutsallığın aslında hiç bir parçası

olmadığını görür.

Bazen yukarıdan bir an canlandıracak şekilde uyandırılır, ancak kısa bir süre sonra o

dibi olmayan çukura tekrar düşer. Ancak, bu onun, ona sadece Yaratan’ın yardımcı

olabileceğini ve farketmesi içindir.

İnsan daima Yaratan’a tutunmaya çalışmalı, yani düşünceleri her zaman Yaratan ile

ilgili olmalıdır. İçinde olabileceği en kötü halde olsa bile, en karanlık halini yaşıyor bile

olsa O’nun alanını terk etmemelidir. İnsanın kutsallığa girmesini engelleyecek, ona

zarar verecek yada geliştirecek güce sahip başka bir otorite olduğunu asla

düşünmemelidir.

Yani insanı iyi birşeyler yapmasını ve Yaratan’ın yolunu izlemesini engelleyen Diğer

Taraf (Sitra Ahrah)’ın gücünü düşünmemelidir. Ama kişi herşeyin Yaratan tarafından

yapıldığını düşünmelidir.

Ba’al Şem Tov, dünyada başka bir güç olduğunu söyleyenlerin farklı tanrılara taptığını

söyledi. Dini kavramlara aykırı düşüncesi günah sayılmaya bilse de, eğer o Yaratan’dan

ayrı bir otorite ve güç olduğunu düşünürse, günah işlemiş olur.

Dahası, her kim kendi otoritesi olduğunu söylerse, yani daha dün Yaratan’ın yolunu

izlemeyi istemeyen kişi de inanç değerlerini çiğnemiş olur. Bu Yaratan’ın dünyanın

yegane yöneticisi olduğuna inanmamaktır.

Ama kişi bir günah işlediği zaman, bundan gerçekten pişmanlık duymalı ve yaptığı için

üzgün olmalı, ama burada da işlediği günahın verdiği üzüntüyle neden o günahı

işlediğini doğru düzene koymalı – üzüldüğü şey bu nokta olmalı.

Ve insan daha sonra üzülmeli ve “o günahı işledim çünkü Yaratan beni kutsallıktan

tuvaletteki pisliğe attı” demelidir. Yani kendisini eğlendirmek için Yaratan ona bir arzu

verip leş kokulu bir yerin havasını koklattı. (Kitaplarda yazdığı gibi, diyebilirsin ki, bir

adam bazen bir domuzun vücudunda reenkarne olur, daha önce bir dışkıdan farksız

olarak gördüğü arzuları tekrar canlanır ve tekrar o pisliğin içerisinde kendisini tekrar

canlandırmak ister.)

Ve ayrıca insan kendini yükselişte hissettiği ve çabasından biraz güzel lezzetler

tattığında “şimdi anladığım durum Yaratan’a ibadet etmeye değer” dememelidir.

Doğrusu olan şu, Yaratan onu yanına çekmek için imgeledi, bu nedenden dolayı

çabasında güzel lezzetleri aldı. Ve o kutsallık topraklarından asla çıkmamaya dikkat

etmeli ve Yaratan’dan başka hiçbir gücün var olduğunu düşünmemelidir. (Ama

Yaratan’ın gözlerindeki tadı bulmak veya aksi, insanın kendine bağlı değildir, herşey

O’na bağlıdır. Ve insan dış aklıyla Yaratan’ın onu daha önce sevmemesine rağmen

neden şimdi sevdiğine anlam veremez.)

Ve benzer şekilde Yaratan kişiyi yanına yaklaştırmadığı zaman, kişi Yaratan’a uzak

olduğu için kendi haline üzülmemelidir, zira o zaman isteği kendisi içindir. Her kim

kendisi için isterse Yaratan’dan ayrı tutulur. İyisi, o Kutsal Varlığın sürgününden pişman

olmalı, yani Yaratan’a verdiği üzüntüden pişmanlık duymalı.

Kişinin küçük bir organının acıması bir örnek olarak alınabilir. Acı onun kalbinde ve

aklında hala duruyor olabilir, bu insanın genel yapısıdır. Ve tabi ki basit bir organın

duyusu insanın acılarının çoğunun hissedildiği bütün endamının duyusuna benzeyemez.

Kişinin Yaratan’dan ayrı olduğunda hissettiği acı da bunun benzer örneğidir. İnsan İlahi

Varlığın organlarından bir tanesidir ve O kalbin derinliklerinde bulunan O’nu arzulama

duygusunun genel organıdır. Bu yüzden basit bir organın duyusu, genel bir acının

duyusuna benzemez. Yani demek istenilen, Kutsal Varlık O’ndan ayrı parçaları

olduğundan ve onlara sağlayamamaktan üzgündür.

(Ve bu şu sözleri açıklayabilir: “bir insan pişmanlık duydukça, Kutsal Varlık - o benim

başımdan hafiftir - der.”). Eğer insan Yaratan’la kendisi arasında oluşan mesafeden

kaynaklanan üzüntüyü kendisiyle ilişkilendirmezse, kendisini kutsallıktan ayıracak olan

arzu çukuruna düşmekten korur.

Aynı şekilde biri kutsallığa kendini yakın hissettiğinde, Yaratan’ın gözünde desteğe

layık olmaktan mutlu olduğunda, o hazzın özünün Kutsal Varlıktaki haz olduğunu

söylemelidir, ve kalbindeki O’na yakın olan organa yaklaştığı için mutluluğu hisseder.

Ve insan Kutsal Varlığı mutlu etmek gücüyle bağışlanmaktan mutlu olur. Ve bu aynı

göstergeyle gider, çünkü kişinin hissettiği mutluluk, bütünün hissettiği mutluluğun bir

parçasıdır. Ve bu hesaplamalar doğrultusunda, kişi bireyselliğini kaybeder ve kendi için

maruz kaldığı arzu olan Diğer Taraf’a düşmekten kaçınır.

Almak arzusu gerekli olmasına rağmen, bu mutluluk duymak arzusu düzeltilip özgecil

bir yapıya çevrilmelidir. Zira insanın içinde almak duygusu insanın kendisidir ve bunun

dışındaki herşey Yaratan’a aittir, O’nun özelliğidir.

Bu şu demek ki, maruz kalınan arzudan alınan zevk ve haz Yaratan’a (yukarıya)

memnunluk getirmek niyetiyle olmalıdır, çünkü alt dünyada zevk vardır. Yaradılışın

amacı bunun içindi, O’nun evrenine yararı olması için. Bu da Kutsal Varlığın yukarıda

duyduğu haz olarak bilinir.

Bu sebeple, insan memnuniyetin yukarıya nasıl sebebiyet verebileceği konusunda öneri

aramalıdır. Ve tabi ki, kendisi haz alırsa memnuniyet yukarıda da hissedilecektir. Bu

yüzden, o her zaman Kral’ın sarayında olmayı istemeli ve Kral’ın hazineleriyle oynama

yeteneğine sahip olmalıdır. Ve bu kesinlikle yukarıda memnuniyete yol açacaktır. Bütün

özlemini Yaratan’ın hatırına istemelidir.

ALTINCI DUYU

İnsanlığın ilerlemesi ile bilim ve felsefe de ilerliyor. Bugün tüm bilim adamları ve

filozoflar insanın kendisini çevreleyen dünyayı incelemekte sınırlı kaldığında

birleşiyorlar.

İnsanın dışardan geleni duyumsayan, hisseden ve anlayan bir “kara kutu” olduğu

varsayılabilir. Bütün duyumsamalarımızda beş duyu ile sınırlıyız. Şimdiye değin

yaptığımız ve gelecekte yapacağımız tüm araçlar da bu beş duyu sınırını aşmıyor.

Yaptığımız tüm bu araçlarla sadece duyularımızın sınırlarını genişletiyoruz ancak

duyularımızın eksikliklerini aşamıyoruz, zira duyularımızın eksik kaldığı noktaları

öngörme yetisinden yoksunuz.

Çevremizdeki hakikati, gerçeği görmemizi sağlayacak eksikliği duyulan duyuyu nasıl

isimlendirebiliriz? Eksikliğini hissetmediğimiz bir altıncı parmak gibi, eksikliğini

hissetmediğimiz bir duyu. Tabidir ki, eksikliğini hissetmediğimiz bir şeyi talep de

etmeyiz. Dolayısıyla, dünyamıza yaklaşımımız da, onu incelememiz de beş duyumuz ile

sınırlanmıştır ve biz duyularımızın ötesini hissetmeyiz ve anlamayız. Kısaca

bahsettiğimiz bu durum algılarımızı ve kavramlarımızı sınırlar.

Aynı şekilde, hayal dünyamız da beş duyumuzun eseridir ve onlardan kaynaklanır. Bu

durumda biz beş duyumuzun aşina olmadığı herhangi bir şey ve canlı yaratık hayal

edemeyiz.

Ben birinden başka bir gezegenden gelen bir canlı çizmesini istesem, eminim ki

dünyamızın aşina elementlerini kullanacaktır. Eğer sizden hayali olarak birşey tarif

etmenizi istesem şüphesiz dünyadan birşeylerin benzerlerini kullanacaksınız.

Bu durum sınırlarımızı gösteriyor. Küçük bir dünyada yaşıyoruz ve onun dışında

birşeyleri hissetmiyor ve dolayısıyla hayal edemiyoruz. Limitlerimiz, sınırlarımız mutlak

olduklarından, hiçbir bilim veya felsefe bu dünyanın ötesindekini anlamamıza yardımcı

olamaz.

Aynı uzayın başka boyutlarında başka yaratıklar, başka dünyalar olabilir. Biz onları

hissedemeyiz çünkü uygun araçlardan, onları hissedecek duyulardan yoksunuz.

Bizimkinden daha sınırsız bu başka dünyada bizim varoluşumuz, başımıza gelen olaylar

ve ölümümüzle ilgili sebepler bulunabilir. Ve biz, bu sebeplerin farkında ve bilincinde

olmadan, hakiki bilgiden ve amaçtan yoksun olarak dünyamızda yaşarız.

Dünyamızda ek duyumlarıyla etrafımızdaki, çevremizdeki daha geniş varoluşu hisseden

insanlar mevcuttur. Bunlara “Kabala”cı diyoruz ve bu kişiler bizim varolan bilgimize üst

bilgilerin nasıl “alınacağını” bilmektedirler.

Bu insanlar etrafımızda bizimkinin üstünde dünyaların var olduğunu söylemektedirler.

Bütün bu dünyalar bir soğanın tabakaları gibidir ve dünyamızda bu dünyaların

ortasındadır. Ve biz, bu dünyada var olanlar, sadece bütün varoluşların en özeli bu

dünyayı hissedebilmekteyiz. Ve biz, dünyamız dediğimiz “bu dünya”da doğuyor, yaşıyor

ve ölüyoruz.

Kabalacılar “bu dünya” denmesini, özellikle dünyamızın duyularımızla algılayabildiğimiz

hakikatin küçük bir parçası olmasına bağlarlar. Eğer var olanlara ek fonksiyonel

duyular geliştirebilse idik, bunlarla hissedeceklerimiz, “gelecek dünya” olurdu.

“Gelecek dünya”yı hissetmek ve yaşamak deneyimine erişmeye yardımcı olan yönteme

Kabala diyoruz

Üst dünyaların yasalarıyla uyumlu olarak Kabalacı Y. Ashlag ve B. Ashlag

tarafından üst ruhsal dünyalardaki duyumları çerçevesinde kompoze edilmiş

Kabalacı melodinin basitleştirilmiş ve kısaltılmış bir midi versiyonunu

dinliyorsunuz.

ALTINCI HİS

Kabalacı Y. Ashlag

Psikologların yapmış oldukları araştırmalar neticesinde, dış dünyamızdan aldığımız

bilgileri tasnif ve yorumlamak sürecini, İDRAK Dediğimiz anlamak yeteneği

işletmektedir. Başka bir deyimle Psikologlar bize ÖN BİLGİYE İhtiyacımız olduğunu

söylemektedirler.

Tarih boyunca Felsefe ve İlim beşeriyetle birlikte ilerleyerek geliştiklerini görüyoruz.

Günümüzde İlim ve Felsefeyle uğraşan aydınlar ve alimler etrafımızı saran dünya

gerçeklerini araştıran ve inceleyen insan faktörünün bu konuda sınırlı kaldığını kabul

etmektedirler.

Bir an için insanı, dışardan geleni duyumsayan, hisseden ve anlayan bir kara kutu

olarak varsayalım. İhtiyacımız olan bilgilerin bu kara kutunun içine nasıl girdiklerine bir

göz atacak olursak. Bütün bilgilerin hislerimizin aracılığı ile kara kutuya girdiklerini

görürüz.

Hislerimizin dayandığı beş duyu, sabit bir rakam (Miktar) olduğundan bizim için bir

sınır teşkil etmektedir. Böylece yapmış olduğumuz bütün araştırma ve incelemeler, beş

duyu sınırları içinde kaldığından, ancak mevcut duyularımızın sınırları içinde kalan

Maddi dünyaya ait gerçekleri görebiliyoruz.

Bu nedenle bu sınırların dışında kalan dünya ötesi evrensel gerçekleri görebileceğimiz

araç ve aletleri yaratamıyoruz. Şimdiye kadar yarattığımız aletler, var olan

duyularımızın etki alanlarını genişletmekten ileri gitmemiştir.

Sınırlı beş duyularımızın dışında kalan dünya ötesi evrensel gerçekleri hissetmek için

artı bir duyuya ihtiyacımız olduğunu görüyoruz.

Belki başka boyutlarda varolan başka dünyalar ve bu dünyalarda varlıklarını sürdüren

yaratıklar da vardır, fakat biz onları hissedemiyoruz çünkü onları hissedebilecek uygun

duyulardan yoksun bulunmaktayız.

Belki hissedemediğimiz, bizimkinden daha geniş ve farklı olan öbür dünyada

varlığımızın gerçeklerinden olan doğuşumuz, hayatımız boyunca başımızdan geçenlerin

ve ölümün nedenleri bu öbür dünya dediğimiz yerde bulunmaktadır bunları bilmeden

varlığımızın hedef gördüğü gerçek amacın ne olduğunu da bilemeyiz.

Dünyamızda, bazı insanlar, ek duyumlarıyla elde ettikleri artı hisler sayesinde bizim

gördüğümüz gerçek tablodan daha geniş ve daha gerçek bir tablo görürler. Bu

insanlara biz Kabalacı (Mekubalim) diyoruz, çünkü onlar yüksek seviyelerden gelen

bilgileri almayı ve hissetmeyi bilirler. Bu kişiler, etrafımızı saran bizimkinden daha

üstün dünyaların varlığını bize bildirmektedirler. Bu dünyalar bir soğan gibi iç içe

gelişmiş tabakalar halinde olup, merkezinde bizim dünyamız bulunmaktadır.

Bizler bu dünyanın içinde doğar - yaşar ve ölürüz. Bizler sadece bu bizim dediğimiz

dünyayı hissedebiliriz, Kabalacılar buna yaşadığımız dünya OLAM HAZE, Diyorlar çünkü

Evrenin hakiki gerçeklerinde ufak bir yer kapsamaktadır.

Kendimizde artı bir Manevi duyu geliştirirsek, bu duyu sayesinde, bir bütünü teşkil

eden evrenin gerçeklerinden daha geniş bir parçası olan gelecek dünya'yı

hissedebiliriz. Türkçe buna öbür dünya diyoruz.

Bize öbür dünya'yı hissetmeye yardımcı olacak sistemin adı Hohmat A Kabala olup

bize, gizli kalmış hakiki gerçekleri nasıl algılayacağımızı öğreten de odur.

Bilincinde olmadığımız bu gizli kalmış gerçeklerle irtibat kurmamızı sağlayacak artı

duyu'yu geliştirmek için kendimizde, iç dünyamızda bazı değişiklikler yapmak

mecburiyetindeyiz.

Örneğin; Radyo alıcısının içindeki dalga ayarı, dıştan gelen radyo dalgası ile % 100

uyum sağladığı zaman dıştan gelen neşriyatı yakalayabilir.

Biz insanlar da bir radyo alıcısına benzetilebiliriz, bizde de durum aynı, içimizdeki

nitelikler karşılığında dış dünyamızda olan nitelikleri yakalayabiliriz İç dünyamızın

içinde, Dış dünyamızda kalan niteliklere karşı uyum sağlayan nitelikler yoksa dış

dünyadan hiç bir şey hissedemeyiz.

Dış dünyamızda var olanları hissedebilmek için, içimizde, iç dünyamızda var olan

nitelikleri geliştirmenin gerekliliğini anladıktan sonra, tanımadığımız manevi dünyayı

hissedebilmek için gerekli uygun niteliklerin bizde eksik olduklarını anlıyoruz. Bizde

eksik olan nitelikler nelerdir?

Bu niteliklere sahip olanların söylediklerine göre, insan karakteri itibariyle tam

anlamıyla egoisttir. İnsanın, düşündükleri - istekleri - konuşarak düşünerek ve fiilen

yaptıkları olsun, bütün bunlar kendine olan sevgisinden kaynaklanmaktadır, öylesine ki

bütün bunlar kendi istifadesi içindir.

Görünüşte bir başkasına iyilik yapan veya başkaları hakkında iyilikler düşünen kişilerin

bunu yaparken gerçek amaçlarını derinlemesine inceleyecek olursak, bunları sırf kendi

menfaatleri için yaptığını görüp ve yapmış olduğu iyilikler vasıtasıyla, göze görülmez

bir şekilde başkasını kendi çıkarlarına alet ettiği görülmektedir.

Manevi duyu'ya sahip olmakla, bu dünya kaybolup onun yerine başka bir dünya, öbür

dünya gelecek değildir. Şimdi hissettiğimiz gerçeklerden oluşmuş olan tablodan başka,

artı gerçekleri hissedebileceğimiz zaman, varoluşumuzun ve hayatımızın nedenlerini

içeren kaynağın öz'ünü görüp onu anlayabileceğiz. Bununla beraber manevi duyumuz

yeterince gelişinceye kadar şimdilik (Mekubalim) Kabalacıların yolunda giderek onların

tavsiyelerine uyabiliriz. Bu kişiler burada bizimle olmalarına rağmen her iki dünya

gerçeklerini hissettiklerinden, onların bize söylediklerini yapmak, gittikleri yoldan

gitmek imkanlarına sahibiz.

Bu gerçeklerin şimdiye kadar neden açıklanıp izah edilmediğini Kabalacılar bize şöyle

anlatmaktadırlar. Dünyamızın altı bin yıllık mevcudiyeti boyunca ruhların dünyamıza

inmeleri ve bedenlerin içinde yerleşmeleri, bir birini takip eden bir düzenin varlığından

söz edilmektedir. Bu düzene göre, ilk iki bin yıllık dönem boyunca dünyaya inmiş olan

ruhlar, son derece arınmış tertemiz ve saf ruhlardan ibaret idi, bu ruhların (Tikun)

onarım yapmaya ihtiyaçları yoktu. İkinci iki bin yıl zarfında inen ruhlar, öncekilere

nazaran kaba ve arınmamış ruhlar olduğundan, arınmak için gerekli bir araca

ihtiyaçları vardı.

Bu aracın ismi Tora Şebihtav, Tevrat'ın yazılı metinleridir ki bu dini kurallar gereğince

fiilen işlenen sevaplar sayesinde ruhlar arınarak gereken seviyeye ulaşmak fırsatını

elde ettiler. Bu ikinci iki bin yıllık süreçte insanlar Tevrat'ın sadece yeryüzünde

işlenebilir Mitsvot, Sevaplar kısmını kullanarak arındılar.

Bu nedenle üçüncü yüzyılda yazılmış olan ZOAR Kitabı, onbirinci yüzyıla kadar saklı

kalmıştır. Zohar kitabı onbirinci yüzyıldan sonra her kuşakta sadece seçkin kişilerin

önüne çıkmıştır. Ta ki yaklaşık bundan 450 sene evvel A Ari Akadoş Rabbi Yitshak

Luria, 450 sene evvel şöyle demiştir.

Bu dönemden itibaren herkes küçükten büyüğüne kadar Kabala öğrenimi ile uğraşmak

zamanı gelmiştir, çünkü bu dönemde inen ruhlar, en kaba vaziyette olan ruhlardır, bu

ruhların arınmaları için Tevrat'ın bütününe ihtiyaç vardır, hatta Tevrat'ın içerdiği sırların

bulunduğu bölüme bile ihtiyacımız olduğunu bize yazılarıyla söylemiştir.

Zohar kitabı bize ancak Kabala öğrenimi aracılığı ile bütün beşeriyetin bu dünya

seviyesinden daha üstün bir seviyeye varacağını yazmaktadır.

MÜKEMMEL DÜNYA

“Kendine Yapılmasını İstemediğini, Başkasına Yapma...”

Bildiğimiz gibi, Doğa’nın özündeki kural sevgidir, toplumumuzdaki herkese en üst

seviyede ilgi göstermeli ve sevgi vermeliyiz, kendimize gösterdiğimiz ve verdiğimiz

gibi. Bakalım bunu inancımıza taşıyabilecek miyiz?

Belki bu konuya pratik yönden de bakmamız lazım. Kanımca felsefeyi işe

karıştırmamam okuyucu için daha faydalı olacaktır. Nesiller boş felsefelerin pratikte

nasıl yanlış uyarlandıklarını iyi biliyorlar. O zaman milyonlarca insan bir felsefenin

yanlışlığının kanıtlanması için acı ve ızdırap dolu bir hayata mahkum olabilirler. Sonuç

olarak, tüm felsefe çökebilir...

Dünyamızı ve doğanın kanunlarını inceleyerek ve sonuçları kanıtlanmış gerçeklerin

temellerine oturtarak Doğa’nın kurallarını takip etmemiz gerektiğini görebiliriz.

Dünyamızdaki mevcut doğa düzenine şahit oldukça, inanılmaz bir kontrol

mekanizmasının varlığını net bir şekilde görebiliriz (hem mikro, hem de makro

boyutlarda). Mesela kendimizi örnek alalım – insanoğlu.

Babadan bir hücre, annenin içindeki güvenli bir yere gelir. Rahimde gelişmesi ve

büyümesi için her türlü ihtiyacı ona verilir. Doğup ayrı bir varlık olana kadar onu hiç

kimse incitemez. Sonrasında bile, doğa anne ve babaya çocuklarına karşı gereken

davranış hissiyatını verir. Dolayısıyla çocuk etrafındaki sevgi ve ilgiden son derece

emindir.

Tıpkı insan gibi, hayvanlar ve bitkiler de sonraki nesillere çok iyi bakarlar. Ancak, yeni

organizmayla birlikte yeni bir kişi doğmuş olur ve yaşam mücadelesine başlar. Bu

mücadele gün geçtikçe artar. Mücadele içinde geçmeye başlayan hayat, hayatın ilk

günlerindeki sevgi ve sıcaklık dolu ortamın tam tersidir. Bu inanılmaz çelişkiyi

sorgulayan bu dünyadaki kontrol sorusu, tarih boyunca insan aklını meşgul etmiş;

birçok teorinin de doğmasına neden olmuştur.

Evrim: Bu eski teori, bu çelişkiyi açıklamaya bile gerek duymamakta. Doğa dünyayı

yarattı ve her şeyi kontrol ediyor. Evrimcilerin inancına göre, hissiz ve düşünmeyen

Doğa, kesin fiziksel kanunlar dahilinde cinsler yaratır. Yaratılan bu cinsler “en güçlü

olan hayatta kalır” kanununa bağlı olarak evrim geçirir ve gelişirler. Bu teoriye göre

Yaratan’a “Doğa” denir, yani hissiz ve duygusuz anlamında...

Evrensel Karşıtlık: Doğa’nın inanılmaz bilgeliğinin insan kapasitesinin çok üzerinde

olduğunu biliyoruz. Dolayısıyla, geleceğin tahmini ve gelecekte yaratılacakların

“programı”, geribildirim içermek zorunda. Bunları veren (Doğa); ek olarak zeka, duygu

ve hafıza özelliklerini de barındırmak zorunda. Yoksa doğanın her safhadaki

yönetiminin şans eseri ve tesadüf olduğuna inanmamız mümkün değil.

Evrensel karşıtlık fikrinin doğmasına bu düşünce zinciri neden olmuştur. İki kutup var,

biri pozitif, diğeri ise negatif. (Neyin ya da kimin, doğanın mı?) Zekaları ve hisleri var

ve bu özelliklerini yarattıkları tüm varlıklara verirler. Evrensel karşıtlık teorisinin

gelişmesi başka teorilerin de doğuşuna sebebiyet vermiştir.

Doğanın mekanizmasının incelenip farklı özelliklerinin ayrıştırılmasıyla, tıpkı eski

Yunanlılarda olduğu gibi, “birçok Tanrı” ve din yüzeye çıkmıştır. Bu inanışa göre her

tanrı, bir gücü veya bir alanı kontrol ediyor. Bilim adamları, teknolojik araçlar ve

araştırmalar sayesinde, dünyamızdaki bazı alanlar arasında bir bağ olduğunu buldular.

Bu yüzden “birçok” gücün dünyamızı kontrol ettiği fikri terkedilip yeni fikirler ortaya

sürüldü. Basit anlamıyla, tek bir gücün bizi sardığı ve dünyayı erdemle kontrol ettiği

fikri. İnsanoğlu bu güce kıyasla etkisiz olduğu için, biz de (insanoğlu) kendi halimize

bırakılmış durumdayız.

Dünyanın yaratılışı ve kontrolüyle ilgili tüm bu teoriler, insanoğlunun ızdırabını

gideremedi. İnsan hala, doğanın, henüz annesinin karnındayken ona ne kadar

hassasiyetle baktığını; ancak sonrasında hayatın acımasızlığına onu nasıl bıraktığını

anlamış değil. İlerleyen yıllarda ve yaşlandığında insan, doğanın şefkatine daha da

ihtiyacı olduğu hissine varır. Bir soru doğar: Doğa’nın, yaşayan dünyaya bu kadar

acımasız davranmasının nedeni biz (değil) miyiz?

Doğa’nın tüm hareketleri birbirine bağlantılı. Dolayısıyla bir kuralı uygulamazsak

doğanın tüm dengesi bozulur. Doğa’dan, bir “lider” olarak ya da Yaratan’ın bir planı,

amacı ya da erdemi olarak bahsetmek arasında hiçbir fark yok.

Doğa ya da Yaratan (prensipte kavramların hiçbir önemi yok), bizim üzerimizde bazı

yasalar doğrultusunda hareket eder. Bizden daha baskın ve tarafsız oldukları için bu

yasalara uymamız gerekmektedir (Kabala’daki sayısal değere eş olan “Elokim”-

Yaratan kelimesi aynı zamanda “Tevah” – Doğa kelimesinin sayısal değeri ile aynıdır).

Doğa kanunlarını anlamamız bizim için çok önemli. Bu kanunlara sadık kalmazsak, acı

dolu bir hayat geçiririz. İnsanın, diğer insanlarla beraber olması gerektiği barizdir. Eğer

bir insan, toplumdan uzakta ve yalnız yaşamaya karar verirse, kendisini acı dolu bir

hayata mahkum etmiş olur. İhtiyaçlarını karşılaması mümkün olmaz.

İnsanı toplum içerisinde benzer kişilerle yaşatan, Doğa’dır. İnsan, hayatı içerisinde iki

davranış şekliyle ilgilenir. Toplumdan tüm ihtiyaçlarını “alır”. Buna ek olarak topluma

“verir”, topluma emeğinin ve üretiminin karşılığını verdiğinden emin olur. Kim bu

davranış alışverişini bozarsa, mevcut dengeyi bozar ve toplum tarafından

cezalandırılmayı hakeder. Örneğin, birisi toplumdan fazla “aldığı” zaman, hırsızlık

yapmış olur ve bunun cezası ardından gelir. Ancak, topluma “vermeyi” reddettiğimiz

zaman buna ait bir ceza söz konusu değil. Bu nedenle, topluma bir şeyler vermek

davranışı genelde tutulmaz.

Doğa ise buna karşılık, insanın gelişimi sürecinde adil bir yargıç gibi hareket eder ve

insanı cezalandırır. Kabala’ya göre, değişen nesillerin tanımı, sadece insanların

vücutlarının gelmesi ve gitmesinden ibarettir. Ruh ise, esas olan bir insanın “Ben”

kavramıdır. Ruh, insanın arzularını, karakterini, düşüncelerini materyal bir “taşıyıcıda”

– beyin hücrelerinde taşır. Bu ruh kaybolmaz, sadece taşıyıcıyı değiştirir. Ruhların sınırlı

(sabit bir sayı) sayısı, dönüşümleri, dünyaya gelişleri ve yeni vücutlardaki “kılıkları”,

bize yeni nesilleri getirir.

Bu yüzden, ruhlar için tüm nesiller, tek bir nesil olarak algılanır. İnsan hayatı

doğuşundan, birkaç bin yıl öncesinden beri devam etmekte. Bu, insanoğlunun ölümüne

kadar devam edecek, ruhun ne şekilde geldiği farketmeksizin. Ruh vücuttan daha “üst”

bir varlık olduğundan, ölümden etkilenmez. Tıpkı saçlarımızı ve tırnaklarımızı

kestiğimiz zaman vücudumuz etkilenmediği gibi.

Bizi yaratıp kendisine ait olan dünyaları bize veren Yaratan, hepimize bir görev verdi:

O’nunla bütünleşmek için çaba sarfetmemiz. Bu, ruhun büyümesiyle olmalı, kendimizi

bütünleştirerek ve yükselterek. Ancak bir soru çıkar karşımıza, insan Yaratan’ın yolunu

takip etmeli mi? Kabala nasıl kontrol edildiğimizi tam olarak bize gösterir, sonuçlar

şaşırtıcı. İster kendi arzumuz ile, istersek de acı çekerek bu yolu takip etsek,

vardığımız sonuç aynı. Bu hayatta da olabilir, bir sonraki hayatta da, çünkü fiziksel,

sosyal ve ekonomik güçlerden etkileniyoruz. Er ya da geç, her birimiz ve en sonunda

tüm insanoğlu, bu fikri kabul etmek zorunda kalacak: Yaratılışın amacı, bizim

hayatımızdaki tek hedef ve anlam olmalı!

Tüm nesillerin sonunda, herkes bu hedefe ulaşacak. Farkeden tek şey, bu hedefe giden

yolun seçimi. Bu hedefe ulaşmak için çaba sarfeden insan, bundan çok büyük fayda

görecek. İnsana ızdırap yerine, Yaratan ile buluşabilmenin mutluluğu bağışlanır. Esas

üzücü olan, insanoğlunun başına gelecek üzücü olaylardan henüz habersiz olmasıdır.

Bahsettiğimiz gibi, yaratılışımızın amacı belli ve Doğa’nın kanunları değiştirilemez. İster

kişisel bir ızdırap olsun, isterse doğal afetler ve savaşlar, her birimiz bu fikre doğru

yönlendirileceğiz. Doğa’nın kurallarına uymamız lazım. Kendimizi egoistliğimizden,

kıskançlıktan arındırmamız, sevgi, kardeşlik ve karşılıklı yardımlaşma arzusu ile

geliştirmemiz lazım.

İŞLEYEN GÜÇ

Yaradılışta Yaradan'ın gücü'nden başka, hiç bir güç yoktur.

Yaradılış sürecinde, Yaradan'ın gücünden başka, her hangi bir şeyde değişiklik

yapmaya muktedir hiç bir güç yoktur.

Buna rağmen bazen , bu gerçeğin tersini görmekteyiz. Yaradan'ın özelliğini ve

yeryüzündeki hakimiyetini inkar eden güçlerin varlığını neden görüyoruz?

İnsanı onarmak için. Onarım bozuk bir şeyi tamir etmektir. Bozuk olan da

Bencilliğimizin ölçüleridir. Yaradan bunu kendi isteği ile böyle yapmaktadır.

İnsanın doğasında var olan benlik duygusu, insana sanki herşeyi biliyor ve her şeye

hakim olabiliyor hissini verir. Oysa durumun böyle olmadığını, aslında hakimiyetin

insanda olmadığını, insanın kendi doğal özyapısında en ufak bir değişikliği yapması

bile, Yaradan'ın yardımı sayesinde gerçekleştiğini anlamamızı sağlamak içindir.

Biz insanlar maneviyat alanında henüz gelişmemiş, çocuk gibiyiz, kendi ayaklarımız

üstünde duramıyoruz, henüz yürümesini değil ayakta kalmayı bile beceremiyoruz.

Her zaman, alışık olduğumuz dünyevi yaşantımıza döneriz, çünkü bu mücadele bir

ikilem mücadelesidir, bir tarafta maneviyat, diğer tarafta hayatın dünyevi zevkleri.

İnsan bu durumun sonsuz bir şekilde devam ettiğini görmektedir. Maneviyat alanında

kısa bir müddet kaldıktan sonra oradan tekrar dünyevi zevklere itiliyoruz.

İnsan, maneviyata doğru ilerlemediğini görür, kendi iç dünyası dışında kalan manevi

üst dünyalara varmak ve Yaradan'a yaklaşmak yerine, gerilediğini ve kendinde dünyevi

zevklere karşı olan düşkünlüğü geçmişe nazaran daha kuvvetli olduğunu görür.

Manevi alandan itilmenin bize yararı şudur. İnsan bu itilmelerin ardından Mücadeleyi

tamamen kaybettiğini hissederek, kendi gücü ile Yaradan'a yaklaşmanın imkansız

olduğunu anlar. Devamlı maneviyatın dışında kalmanın korkusuna kapıldığı için,

Yaradan'dan başka ona yardımcı olabilecek kimsenin olmadığına karar verir. İnsan

verdiği bu karar sayesinde yüreğinde Yaradan'a karşı gerçek bir talepte bulunur ve

ondan, gözlerini ve kalbini açmasını isteyerek kendisini gerçek bir şekilde maneviyata

yaklaştırmasını talep eder. Görülüyor ki insan bundan evvel manevi alanda hissettiği

bütün itilmeler, yaradan tarafından gelmişlerdir. Bütün bu itilişler insana yerinde

saydığını hissini vermesine rağmen, aslında insanin bulunduğu durumdan yetinmesini

önlemek için olup, insanın manevi yönden gelişmesini temin etmek içindir.

Bu İtilmeler insana gelen bozucu olgulara karşı koyamadığı için yapmış olduğu kötü

şeylere ceza mahiyetinde gelmemiştir, sadece onun manevi yönden gelişmesini

sağlamak için geçmesi gereken bir süreçtir.

Bu süreçte, Yaradan, kendisine yaklaştırmak istediği insanlara, söz konusu bu itilmeler

aracılığı ile ve kendi inisiyatifini kullanarak o insana yukarı kattan yardım gönderir.

Böyle bu yardımı yaradan, sadece bu dünya seviyesinden daha yüksek bir seviyeye

gerçek anlamda yükselmek isteyenlere gönderir.

Yükselmek isteyen insana yapılan yardım, bizim mantığımızın aksine çalışır.

Bu insana yaptıklarının ne kadar yanlış olduğunu ve maneviyata yaklaşamadığını

gösterirler ve Yaradan'ın özellikleri hakkında yanlış düşünce ve fikirler ileri sürmesini

sağlarlar, tüm bunları insanın Yaradan'la özdeşleşmemiş olduğunu görmesini sağlamak

içindir. İnsan hissettiği tüm bozucu olgulara karşı ne kadar direnç gösterirse ve

maneviyat yolunda ne kadar ilerlemek istiyorsa da, Kutsiyetten adım adım

uzaklaştığını görür.

Bu insan her zaman Yaradan'a karşı her çeşit taleplerde bulunarak halini şikayet eder

ve Yaradan'ın kendisine karşı davranışını ve Yaradan'ın neden her zaman kendisini ret

ettiğini anlamaz. İnsan sonuçta, maneviyat alanında bir yeri olmadığına hatta böyle bir

ümit bile olmadığına kanaat getirir İnsan bu safhaları geçtikten sonra, ben maneviyata

sadece Yaradan'ın yardımı ile yaklaşabilirim kanaatine varır.

Açıkça görülüyor ki, Onarım, Yaradan'ın hakimiyetine karşı, insana gönderilen

düşüncelerin içinde var olduğudur.

Derler ki, çocuk düşe kalka yürümesini öğrenir.

Biz insanlar da çocuklar gibiyiz, bu düşüşlerimiz, manevi kalkışlarımızdan daha fazla

olmasına rağmen, maneviyata her giriş ve çıkış bizi ileriye doğru itmektedir. Aynen

çocuklar gibi düşe kalka yürümesini öğrendikleri gibi, biz insanlar da maneviyata

girerek ve çıkarak Yaradan'ın yardımları ile ulaşabiliyoruz.

Tüm bozucu işaretlere rağmen insan, devamlı olarak bütün varlığıyla ve tüm

düşünceleriyle Yaradan'a bağlı kalmalıdır. İnsan bu bağlılığını, kendini en kötü şartların

etkisi altında bulduğu zaman bile korumalıdır ve Yaradan'ın dışında hiç bir gücün

hüküm sürmediğini, tek hükümdarın Yaradan olduğunu, ondan başka hiç bir gücün bizi

iyi veya kötü yönde etkiliyemiyeceğini bilmek mecburiyetindeyiz. İnsan bazen dünyada

Yaradan'dan başka güçlerin var olduğu düşüncesine kapılarak, sadece kendi iradesi ile

hareket ettiğini düşünür, şöyle ki daha dün maneviyat üzerinde düşüncelere sahip

olmak istemediğini düşünerek, Yaradan'ın dünyayı yönettiğine inanmadığını gösterir ve

başka Allahlara inananlardan birisi gibi olur.

İnsan her şeyin Yaradan tarafından yapıldığını düşünmelidir, böyle düşünmüyorsa,

tersini düşündüğü için pişmanlık ve hüzün duymalıdır.

Bu aşamada neye karşı pişmanlık ve hüzün duyduğunu anlamak mecburiyetindedir:

Yaradan onu Maneviyat alanından, Dünyevi düşüncelere ittiği için mi üzülmeli, yoksa

kendisine, hor gördüğü düşüncelerle eğlenmek için vermiş olduğu arzu yüzünden mi,

yoksa geçmişte değersiz bulduğu şeylerle tekrar uğraşmaya başlamak için heveslendiği

için mi pişmanlık duymalıdır.

Aynı şekilde, insan kendini yükselmekte olduğunu görünce, şöyle ki Maneviyatın tadını

hissettiği zaman ve maneviyata hevesli olduğu zaman bile, Maneviyata varmak için her

şeyi bir kenara bırakmak gerektiğini anladığını düşünmemelidir Sadece şimdi

Yaradan'ın beğenisini kazanmış olduğunu bilmelidir. Yaradan onu bu nedenle kendisine

yaklaştırmaktadır ve bu nedenle Maneviyatın tadını hissetmektedir.

Yaradan'ın dışında dünyayı işleten başka güçlerin olduğu düşüncesine kapılmamak için

dikkat etmelidir.

Bundan anlaşılıyor ki, Yaradan'ın beğenisini kazanmak veya bunun tersi, biz insanların

elinde olan bir şey değildir, bu sadece Yaradan'ın elindedir.

Neden belirli bir insan Yaradan'ın beğenisini kazanıyor ve neden şimdi yaradan onu

kendisine yaklaştırıyor, sonra da bırakıveriyor?

Manevi akıl sahibi olmayan bir kişi bunları anlayamaz, ancak maneviyata girdikten

sonra insan bunları anlamaya başlar.

Yaradan, insanı kendisine yaklaştırmaması nedeniyle, insan şuna dikkat etmelidir ki,

maneviyattan uzak kaldığı için duyduğu üzüntüyü kendi üzüntüsü olarak

algılamamalıdır. Daha doğrusu insan, böylesine bencil düşüncelerle Yaradan'a acı

verdiğini bilmelidir.

Diğer taraftan insan maneviyata yaklaşmış ve Yaradan'ın beğenisini kazandığı için

duyduğu sevinci de bencil duyguların dışında tutarak, Yaradan'ı sevindirmeye layık

bulunduğu için sevinmelidir. Hatta Yaradan'ı sevindiren bir başkası olsa bile kendisi için

mühim olan Yaradan'ı sevindirmek olmalıdır.

İnsan böyle hesaplaşmalar sayesinde kendi bencil düşüncelerinden arınır.

Bencillik insanın özündedir, insanda bencillikten başka bir özyapısal değer yoktur,

çünkü bencilliği ve almak arzusunu yaradan yaratmıştır, yaradılışı ve dünyaları

dolduran, bencillik ve almak arzusudur.

Yaradan, insanı yaratmasında amaç edindiği hedef şudur: İnsanı bütünleştirmek ve

insanı ebedi kılmaktır ki böylece insan Yaradan'la özdeşleyebilecektir. İnsan

bütünleşebilmesi için bencilliği reddetmek mecburiyetindedir. İnsan bencilliğinden

kurtularak Sadece bir tek şeye sevinmelidir, Yaradan'ın amacı yerine geldiği için

sevinmelidir. Yaradan'ın amacı insanların durumunu iyileştirmektir. Bu amacın yerine

geldiğini gören insan Yaradan'la bütünleşerek onunla ebediyen birleşir.

SIRLARIN AÇIKLANMASI

Kabala’nın sırlarının gizli olmasının çeşitli sebepleri vardır:

1. “Sırların açıklanması için bir zorunluluk yoktur.”

2. “Sırların açıklanmasında ifade yönüyle imkansızlıklar mevcuttur.”

3. “Yaratan’ın özel sırrıdır.”

Kabala’da yukarda ki üç sınırlandırıcı tarafından kapsanmayan en ufak detay yoktur.

1. “Sırların açıklanması için bir zorunluluk yoktur.” Sırların açıklanması ancak toplum

bu tür bir açıklamadan anında fayda sağlıyor ise söz konusu olabilirdi. Aksi durumda

sadece “ne olmuş yani” türü bir tepki gündeme gelirdi. Böyle bir aksi durum ve tepki

Kabala’cıların hem kendilerini ve hem de diğerlerini önemsiz işlerle meşgul etmeleri

demekti. Kabalacılar işte bu nedenledir ki sadece sır tutmayı bilen ve sırrını tamamen

zorunlu olmadıkça açıklamayan kişileri öğrenci olarak kabul etmişlerdir.

2. “Sırların açıklanmasında ifade yönüyle imkansızlıklar mevcuttur.” Bu durum

Kabala’nın sırlarının açıklanması üzerindeki yasağın dilin ifade yetersizliğinden

kaynaklandığını ifade etmektedir. Sözü edilen, dilimizdeki kelimelerin karmaşık ruhsal

kavramları aktarmaktaki yetersizliği ve öğrencileri düşünmeye sevkidir. Böylece bu

sırların açıklanması için yukarıdan izin gerekir.

Yukardan izin ünlü Kabalacı ARİ’nin yazılarında şöyle geçer;”Biliniz ki büyük ruhlar

dışsal (kişiyi çevreleyen) veya içsel (içini saran) ışıkla doldurulmuştur. Dışsal ışıkla

doldurulmuş olan ruhlar sırları söylemek yetisine sahiptir. Bunu öyle yaparlar ki bu

sırları hak etmeyen insanlar anlamazlar.”

Örneğin Rabbi Shimon Bar Yohay bu tür çevreleyici ışıkla doldurulmuş bir ruha sahipti.

Öyle bir gücü vardı ki herhangi bir toplulukta sadece “Zohar” kitabını yazmak için

yönlendirilmiş olanlarca anlaşılabilirdi. Ondan önce ve daha bilgili Kabalacılar

bulunmasına karşın bunlarda Şimon’un ruhani kavramları kelimelere dökme gücü

yoktu.

Görüleceği gibi Kabala’nın tanıtımı Kabalacı’nın bilgi düzeyine bağlı değil, daha ziyade

ruhunun niteliklerine bağlıdır. Bu ruh durumudur ki, yukardan gelen iletileri varolan

bilginin bir bölümünü açıklamak üzere alır. Bu yüzden “Zohar” öncesi Kabala hakkında

temel bazı çalışmaları bulamıyoruz. Sahip olduğumuz çalışmalar ise muğlak ve açık

olmayan ipuçları taşımaktadırlar. Rabi Şimon zamanında bir tek Rabi Ari Kabala’nın bir

başka bölümünü “açma” iznine sahipti. Tekrarlarsak, Ari’den önce ondan daha fazla

Kabala bilgisi olanlar mutlaka vardı, fakat yukardan izin almamışlardı. Ari’nin

kitaplarının ortaya çıkmasından bu yana Kabala ile ilgili herkes diğer kitapları bırakarak

sadece “Zohar” ve Ari’nin kitaplarını öğrenmeye yönelmişlerdir.

3. “Yaratanın özel sırrıdır”. Bu sınırlamanın özü Kabala’nın sırlarının sadece Yaratana

sadık ve saygılı olanlara açılabilmesidir. Kabala’nın sırlarının saklanmasının en önemli

nedeni budur. Birçok şarlatan Kabala’yı kendi çıkarları için kullanmıştır. Bunlar geleceğe

dönük öngörülerde bulunmuş, keramet göstermiş ve inançlı insanları çekmişlerdir.

Başlangıçta Kabala’nın saklanması tamamen bu yüzdendir. Gerçek Kabala’cılar bu

nedenle öğrenci alırken seçimde kitaba uygun şekilde tüm noktaları dikkate almışlardır.

Her nesilde Kabala öğrencileri çok sınırlı ve en ağır yeminler altında kabul edilmişlerdir

ve bu öğrencilerin üç sınırlama ile ilgili en ufak, en ihmal edilebilir detayı dahi

açıklaması yasaklanmıştır.

Bu üç yasaklama ile Kabala’nın kendisini üçe böldüğü düşünülmemelidir. Hayır; her

kısım, her kelime, her terim bu üç kriter adına saklanmıştır. Bu üç kriter Kabala

bilimsel öğretisinde sürekli etkindir.

Bu şartlarda şöyle bir soru da ortaya çıkmaktadır. Eğer sırlar bu kadar derinde saklı

ise, Kabala hakkındaki farklı yazılar nereden çıkmaktadır? Bunun nedeni ise şartların

ilk ikisi ile üçüncüsünün arasındaki farktır. Son şart en önemlisidir. “Açıklanması

zorunlu değildir” dış şartların etkisi ile sık sık değişebilir ve “Açıklanması zorunludur”

haline gelebilir. Bu insanoğlunun bir bütün olarak gelişmesi sonucu olabileceği gibi

yukarıdan verilen bir izinle de olabilir. Bu izin Rabi Şimon ve Ari’ye ve daha az olarak

diğerlerine de verilmiştir. İşte bu nedenle arada bir Kabala hakkında otantik kitaplar

görebiliyoruz.

Ben de öğretmenimden Kabala’yı bu şartlarda aldım. Aynı zor şartlarda, korumak ve

sır saklamak. Bununla beraber, “Hareket Zamanı” bölümünde açıklanan nedenlerle

“Açıklanması zorunlu değildir” “Açıklanması zorunludur” haline dönüşmüştür. İşte

tamamen bu nedenledir ki bir parçayı açık hale getirirken diğer ikisini koruyor ve

saklıyorum, tıpkı yemin ettiğim gibi.

HAREKET ZAMANI

Kabalacı Y. Ashlag

Uzun zamandır kapalı dünyamdan çıkarak okuyucuya en azından Yahudiliğin gizli

bilimsel özü olan Kabala hakkında bilgi vermek istiyorum.

Matbaadan önce bir kaç kitap vardı, bunlardan biri de Kabala idi. Değerini

anlayamayacak ve sorumluluğunu taşıyamayacak olanlardan uzak tutuluyordu. Değerli

bilgi ve sırlar Yaratana saygının bağlayıcılığı nedeni ile herkese açılmıyordu.

O günden bu yana çok şey değişti. Kitap yazma hastalığı tüm dünyaya yayıldı, işgücü

ucuzladı, basılı kitap fiyatları düştü, sorumsuz birçok yazara para ve şöhret için kitap

“yazmak” yolu açıldı. Bu insanlar “büyük düşünür” olmamakla birlikte yine de ortaya

bir şeyler “çıkarmak” becerileri var.

Bunlar kendilerince uygun gördükleri her konuya girdiler. Bazıları kendi kuşaklarının

liderliği rolünü de üstlenerek toplumu kendilerince önemli kitaplar etrafında

yönlendirdiler. Geçmişte bu rol çoğunluğun içindeki bir akıllı tarafından yürütülüyordu,

bugün onlarcası bu rolü anında almaya hazır.

Son zamanlarda bu tür “uzmanlar” Kabala ile de uğraşmaya başladılar. Bunlar bu

bilimin binlerce yıl boyunca yabancılardan saklandığını bilmiyorlar. Kelimeler arasındaki

bağlar bir yana bu alanda yönlendirilmemiş bir insan Kabala’nın tek kelimesini dahi

anlayamaz. Kabala’nın varolan sınırlı sayıdaki bir kaç kaynağında ancak hakiki bir

Kabala öğretmeni tarafından eğitilmiş bir kişinin kavrayabileceği dolaylı ipuçlarından

biraz fazlası mevcuttur.

Bu “uzmanlar”ın kitaplarının sayıları katlanarak artıyor. Yazarları, çoğu zaman

yazdıkları hakkında bilgiye sahip değiller ve anlamını dahi bilmiyorlar. O kadar cahiller

ki, sebep oldukları ve gelecek kuşakları da kapsayan zararlarının boyutlarını bile

düşünemiyorlar.

Bu tür gelişmeler sonucu toplum gerçeği görme yetisini kaybetti ve onun yerine

kolayca oluşturulan bakış açıları ve görüşler ortaya çıktı. Kabala üzerine yazılmış böyle

bir kitaba boş zamanında göz gezdiren her kişi o andaki ruh haline bağlı olarak

kendince görüşler oluşturabilirdi.

Bütün bu sebepler beni sırlardaki saklılık ve gizliliği kaldırmaya zorladı. Yaradan adına

halen kurtarılabilecekleri kurtarmak için harekete geçme zamanının geldiğine karar

verdim ve topluma hakiki ruhani kaynaklarımızı göstermek işini yüklendim.

ŞHİNA'NIN SÜRGÜN OLAYI KONUSUNDA

Kutsal Zohar kitabı der ki, U Şohen ve İ Şhina.

Kutsal Zohar'ın bu söylediklerini Rav Şalom Aşlag bizlere bu sözlerle açıklamaktadır.

Bilindiği gibi, yüce ışık'ta hiç bir değişiklik yoktur, ''Ani Avaya Lo Şiniti''.

Kutsal kitaplarda, Ben tarif edilmez bir varlık olarak , ''Değişiklik Yapmadım''

Yazılıdır.

Bu aşamada bize anlatılmak istenen şey, Yaradan'ın (katında) Eyn Sof (Sonsuzluk)

katında, bir tek isme sahip olduğudur. Varlığını gördüğümüz diğer isimler, yaradılış

sürecinde, en yüce Eyn Sof katından aşağılara doğru süzülerek inen merdivenin

basamaklarında gördüğümüz isimlerdir. Bizler bu isimleri bulunduğumuz manevi

merdivenin bilinç basamağının yüksekliğine veya alçaklığına göre değerlendiriyoruz.

Yaradılış, kabalanın Olam Eyn Sof olarak adlandırdığı seviyeden aşağılara doğru

gelişmesidir.

Olam Eyn Sof, mevcudiyetin tüm köklerini içeren alan olarak, İbranice şoreş, kök

seviyesini temsil eder. Yaradılış sürecinde yaratılan ilk seviye Adam Kadmon, Kadım

dünyadır, ikinci seviye Atsilut tecelliler dünyası, üçüncü seviye Bria, Yaratısal dünya,

dördüncü seviye Yetsira, Oluşum dünyası, beşinci seviyede Olam Asiya, Üretken dünya

gelmektedir. Asiya, üretken dünyanın en alt basamağına bağlı bizim yaşadığımız dünya

Malkut, Kraliyet yer alıyor. Yaradılış sürecinde, aşağılara doğru süzülen tüm seviyelere

kabalanın verdiği isme ŞHİNA diyoruz.

Yaradılış sürecinde yaratılan her seviyeye İbranice verilen isim KLİ dir. Kli araç

anlamına gelir, ışık, kendinden vermek için, almak arzusunu içeren bir kap yaratmak

mecburiyetindeydi, ışığın yarattığı kaba, kabalanın verdiği isim KLİ dir. Yaratılan her

seviyedeki kapların tümüne ŞHİNA diyoruz.

Işık kabın içini ışıkla doldurmak arzusunu taşıdığından dolayı ışık ŞOHEN, (Barınan)

adını alıyor, kap ışığı içinde barındırdığı için de ŞHİNA adını almaktadır. Tikun klali,

genel onarım, yüce ışığın araçlarla bütünleşerek aydınlatması haline ışığın ismi Şohen

ve ışığı alan araçlar Şhina adını almaktadır. Böylece neden kutsal Zohar kitabı U

Şohen ve İ Şhina , yazdığını anlamış oluyoruz.

Böylece almak arzusunu içeren araçlara ŞHİNA ve Işığın tam manasıyla araçları

aydınlatacağı zamana kadar geçen müddete kabala, Tikunim, onarımlar adını veriyor.

Kabala, Tikun tamamlanıp ışığın araçları tam manasıyla aydınlatmadığı vaziyete

''GALUT A'ŞHİNA'' Şhina sürgünde diyor. Aramca dilinde Şhinta Begaluta.

İnsan almak arzusuyla coşan bir yaratıktır, insan, Yaradan'ın gönderdiği ışığı

barındırabileceği araç Yüreğidir, ne var ki insan, yüreğini Yaradan'ın ışığına barınak

(Mişkan) yapacağına, yüreğini pisliğe murdarlığa barınak etmektedir, bu nedenle bu

gün yaşamakta olduğumuz vaziyete göre ŞHİNA BEAFARA, Şhina yerde en düşük

seviyede sürünüyor diyoruz.

Gönül ister ki yüreğimizi Yaradan'ın ışığına barınak yapmak yüceliğine ulaşmak, her

insana nasip olur.

DÜŞÜNCENİN İÇERDİĞİ GÜÇ

Zohar kitabı bize, Yaradan yedi bin yıl sürecek yaradılış sürecinin tüm detaylarını, önce

kendi ''DÜŞÜNCESİNDE'' İki bin yıl zarfında hazırladığını söylemektedir. ''The Big Bang''

Büyük patlama olarak tanımladığımız yaradılışın başlangıç (Bereşit) sürecinin

gerisinde, varlığın tümünü kapsayan Üniversal düşünce enerjisine bağlı bir bilinç

alanı'nın varlığını görüyoruz.

İyilik ve kötülük arasında meydana gelen kozmik mücadele, yaradılışın başlangıç

(Bereşit) sürecinde olduğu gibi, günümüzde de aynı şekilde devam etmektedir. Bu

mücadelede taraflar insan varlığında gördüğümüz beş duyu sisteminin sınırlarını aşan,

Üniversal düşünce enerjisinin, bilinç alanı içinde işlediklerini söyleyebiliriz.

Bir tarafta maddi dünya bilincinde ekilmiş ve sadece kendine almak arzusuyla

kavrulan, Akıl ağacı, ets A'Daat. Diğer tarafta Manevi dünya bilinç alanında vermek

arzusuyla dolu, kötülüklerin ve olumsuzlukların ulaşamadığı yüksek bir seviyede

bulunan Hayat ağacı, Ets A'Hayim. Hayat ağacı üç sütundan ibaret zeki ve canlı,

Kozmik bir güç kaynağıdır. Sağ sütun pozitif olumlu enerjiyi, Sol sütun da Negatif

olumsuz enerjiyi temsil eden uçları, hassas bir denge içinde tutan Orta sütundur. Şunu

önemle belirtmek gerekir ki bu konuda Pozitif iyi anlamına gelmediği gibi, Negatif te

kötü anlamına gelmemektedir. Bu enerjileri daha iyi anlamak için, doğu felsefesinde

kullanılan, YİN ve YANG kelimeleri bize daha iyi bir fikir verebilir. YİN, Çin felsefesine

göre hayatın aslını oluşturan dişil eleman, YANG, Çin felsefesine göre evrenin faal

erkek ilkesi olarak açıklanabilir.

RUH VE DÜŞÜNCE

İnsan olarak tanımladığımız, çok yönlü bir bütündür. Kabala bize her insanın başlı

başına, mikro boyutta bir dünya olduğunu söylemektedir. İnsanın maddesel yönden bir

bedene sahip olduğunu, manevi yönden de beden ruh ilişkileri olduğunu biliyoruz.

İnsanın yaşadığı müddetçe ihtiva ettiği Beden ve ruh birbirine bağlı, birbirini etkileyen

ve birbirinden ayrılmaz iki temel unsur olarak görülmelidir. Ruh ve beden, birlikte

uyumlu ve ahenkli bir şekilde çalışarak bu iki unsurun dengeleri muhafaza etmesi,

insan için ideal bir durumdur. İnsanın bulunduğu ruhi durum bazen hastalanmasına,

bazen de hastalıklardan daha çabuk şifa bulmasına, iyileşmesine sebep olmaktadır.

İnsanda baş gösteren bir hastalığın gidişatını iyiye doğru gelişmesini temin etmek için

sadece bedende baş gösteren hastalığı tedavi etmek yöntemiyle elde edemeyiz, aynı

zamanda ruhi durumun da iyiye doğru dönüşmesi sayesinde, hastalığın gidişatını

önemli ölçüde olumlu yönde etkileyebiliriz. Bu görüş yeni olmamakla beraber, ancak

son yıllarda batı dünyasında kabul edilir olmuştur. Psikiyatri alanında yapılan

araştırmalarda alınan sonuçlar, ruh ve sağlık bağlamında ruh sadece bu sürece iştirak

etmekle kalmayıp, hastalıkları tedavi yöntemi sürecinde merkezi bir vazife görebilecek

durumunda olduğu ortaya çıkmıştır. Tüm hastalıkların temel nedenleri başında, ruhi

sistemde ''birliğin'' eksikliğinden meydana gelen, Ruhun denge bozukluğu yer

almaktadır. Aksi halde bazı hastalara verilen sözde ilaç, Placebo'nun kanser ve benzeri

ağır hastalara verilen bu sözde ilaçlardan etkilenerek durumlarında iyiye doğru bir

gidişatın varlığını nasıl izah edebiliriz.

Biz insanlar, beden - ruh ilişkilerinin varlığını ve bağlamını duyularımız vasıtası ile

tanıyoruz. Bir genelleme yapacak olursak, ruhla, ruhun dışında kalan boşluklar

arasında var olan bağları idrak etmenin kolay olmadığını söyleyebiliriz.

DÜŞÜNCE VE BİLİNÇ

Yaklaşık bundan 500 yıl önce yazdığı, Leha Dodi İlahesinde, Rabi Şlomo Alkabets, ''

SOF MAASE BEMAHŞAVA THİLA '' cümlesini yazarak bize, her şeyin altında yatan

gücün ''DÜŞÜNCE GÜCÜ '' Olduğunu tekrar etmektedir. Fiiliyat safhasına

dönüştürdüğümüz her işlemin öncesinde ''DÜŞÜNSEL'' Bir tasarım vardır ve bu işlem,

''DÜŞÜNSEL'' tasarımın bir ürünüdür.

Etrafımızı saran gerçekler hangi malzemeden meydana gelmiştir. Bu malzemenin yapı

taşları nelerdir. Her insan, tanımadığı yeni bir gerçeği veya henüz tanımadığı farklı bir

gerçeği anlamaya çalışırken, o anda bulunmuş olduğu dünyanın niteliklerine uygun bir

şekilde davranır.

Biz insanlar, etrafımızdaki Maddesel şekilleri hiç bir zorluk çekmeden teşhis

edebiliyoruz. Maddesel şekiller kendilerine özgü birer cisim olduğundan, onları görerek,

onlara dokunarak, onları koklayarak hissedebiliriz. Dünyevi gerçekler olarak

algıladığımız maddesel cisimleri daha derinlemesine incelediğimiz zaman, karşımıza

doğanın temel taşı olduğunu bildiğimiz, ''ELEKTRO'' veya ''ELEKTRON'' Çıkmaktadır.

''ELEKTRON'' Nedir? Mikroskobik bir madde parçacığı mıdır? Hayır kesinlikle değildir,

üstelik uzaysal alanda ve zaman birimlerinde belli bir yer tutmadığını da biliyoruz.

Elektron'u en doğru bir şekilde tanımlamak istersek, uzay'ın boşluğunda

elektromanyetik bir alanın titreşimleri olarak tanımlayabiliriz. Böylece, maddesel

dünya'nın dayandığı temel elemanın (Ögenin) aldatıcı ve hayale dayanan bir yanılsama

olduğunu görüyoruz.

Bu durumda geriye kalan, şu anda hepimize ortak bir olgu olan, DÜŞÜNCE ve BİLİNÇ

GÜCÜDÜR.

Düşünce ve Bilinç, insanlara yön veren ve insanları birbirinden farklı kılmasına rağmen,

tamimiyle ve bir bütün olarak insana ait en gerçek bir güçtür.

Düşünce, tanıdığımız en güçlü ve en hızlı bir güçtür. Günümüzde bu görüşü savunan

Alimlerin sayısı gittikçe artmaktadır Tüm radyo güçleri, manyetik güçler, elektrik gücü,

radyoaktif güçler yerçekimi ve evrende var olduğunu bildiğimiz diğer güçlerin varlığını,

dünyamızda gördüğümüz, etkileyici güçler olarak tanımaktayız. Buna karşılık, gözle

görmediğimiz ''DÜŞÜNCE GÜCÜ'' Vardır. İşlemlerini gözle görmediğimiz güçler, var olan

en büyük güçlerdir. Bu güçlere inanmak hayatımızda hiç bir üstünlük sağlamaz.

Yaşamakta olduğumuz bu dönemde bu güçlere inanmak yeterli değildir, kendi

geleceğimizi belirlemek için, bu güçleri nasıl çalıştıracağımızı kendimiz öğrenmek

mecburiyetindeyiz.

Burada bir soru sormak gerekiyor. Kabala geleceğimizi nasıl değiştirebilir? Bunu

anlayabilmek için önce ''önyargılı'' düşüncelerimizden kurtulmamız gerekiyor.

Kabalanın mistik bir uğraş olmadığını anlamalıyız.

Kabalanın insana en yakın ve en büyük yenilikleri içeren yirmibirinci yüz yılın İLMİ

olduğunu, gözle göremediğimiz ve buna rağmen hayatımızın her anını etkileyen ve

dünyamızı çalıştıran güçleri inceleyip her insanın ve tüm beşeriyetin geleceğini

değiştirecek tek İLİM Olduğunu söyleyebiliriz. Kabala İlmi'nin özelliklerinden biri de,

Kabala ile uğraşan insanın hayatını olumlu yönde etkilemesidir. Kabala öğrenimi gözle

görmediğimiz güçlerle bağlantıda kalmamız için yeterli olduğunu açıklamak yerinde

olur kanaatindeyiz.

MANEVİ ''GEN'' VE ''İZLENİMLER''

Yaşadığımız bu dönemde, biyolojik bedenimizin içerdiği tüm bilgiler, insanoğlunun

taşıdığı genlerin içinde bulunduğunu biliyoruz. İnsanın (Manevi) gelişmesini sağlayarak

onu daha ileri bir konuma doğru ilerlemesini sağlayan bir özellikten bahsetmek

istiyorum. Bu özellik her insanda yaradılıştan var olan ve insanın yaşamı boyunca

geçireceği gelişmeleri programlayan bir özelliktir. Kabala bu özelliği insanın Manevi

genleri olarak belirtmektedir. Bu özel manevi genler diğer genlerin çok daha

derinlerinde olan bir program taşımaktadırlar. İnsan doğduğu andan itibaren bu

programın hakimiyeti altına girmektedir. Her insanın kendine özgü niteliklerini,

karakterini, kaderini ve insanın gerçekleştirdiği işlemleri dikte eden, bu programdır.

Bununla beraber bu program birçok durumda insana tercih özgürlüğünü tanımaktadır.

İnsanın şahsiyetinde (Karakterinde) var olan bütün nitelikler bu program tarafından

tanımlanır ve böylece o insanın gelişmesini sağlar.

Bu program sadece insanların içinde var olmakla kalmıyor, Evrende var olan her şeyin

içinde yer almakta olup, ''onun hayatı'' adında bir süreci dikte etmektedir. İnsan

doğasından farklı olan bu program insanın içinde sabit olmayıp, insanda yaşamı

boyunca gelişerek değişimlere yer vermektedir.

Bu program, peş peşe sıralanmış ve bir birini takip eden bilgilerden oluşan bir emirler

zinciridir. Bu zinciri oluşturan emirlerin her birine kabala dilinde ''REŞİMO'' ''İzlenim''

Olarak adlandırılmıştır.

(Reşimo Roşem kelimesinden kaynaklanan bir kelimedir ve Reşimot kelimesinin tekil

şeklidir).

Bu izlenimler, İbranice Reşimot, her insanın içinde, doğduğumuz andan öleceğimiz ana

kadar taşıdığımız izlenimlerin bir listesidir. Bu izlenimler varlığımızın bu dünyaya gelip

yaşamını sürdürdüğü tüm dönemlerde geçtiği REENKARNASYONLARDA ruhumuzun

eriştiği tüm gelişmelerden edindiğimiz izlenimleri kapsamaktadır.

Bu izlenimlerin ihtiva ettiği bilgi zincirini okuyabilsek, evrenin hangi aşamada nasıl

geliştiğini bir film seyreder gibi görebiliriz. Evrenin en ilkel durumundan tutun, güneşin

ve yıldızların nasıl oluştuğunu, Dinozorların yaşadığı dönemden, en uzak geleceğe

kadar her şeyi görebiliriz. Evrenin genel kurallarına göre, evrende hiç bir şey

kaybolmaz, ancak her şeyde değişiklik olur, her şey bir durumdan başka bir duruma

dönüşür. Bu izlenim zinciri (Bilgi zinciri) Hayatımızın başından sonuna kadar yaptığımız

çalışmaların bir programı ise ve bu program üzerinde bir değişiklik yapmak imkanımız

yoksa vazifemizin sadece bu programın içinde yazılı olan emirleri yerine getirmek

olduğunu varsayacak olursak, bu programın bir taraftan hepimiz için, diğer taraftan

tek, tek herbirimiz için neler içerdiğini bilmek çok ilginç olsa gerek. Bu izlenimleri

önümüzdeki tarzda incelemek daha doğru olacaktır.

Öncelikle Doğanın hedef ettiği nokta nedir onu tespit edelim. İkincisi, bu izlenimler bizi

yaradılışın hangi genel kuralına doğru taşımak istemektedir. Bu soruların ardından

doğan başka bir soru var, bu izlenimlerin incelenmesinden öğrendiğimiz bilgiler

sayesinde her hangi bir şeyi değiştirmek, yeniden yapılandırmak ve her şeyi daha iyi

değerlendirerek her şeyin gönlümüzce olmasını sağlayabilir miyiz?

Bu soruların cevabını, izlenimlerin içinde bulunan bilgi zincirini çözmek suretiyle elde

edebiliriz. Bu nedenle bu programın ve izlenimlerin içine girebilmek için ihtiyacımız

olan herşeyi kabala öğrenerek elde edebiliriz.

Modern çağın insanı kendi hayatının programını ve EVREN'İN Tümünü idare eden

mekanizmin nasıl işlediğini öğrenmek için gereken çabayı göstererek Dünya'mızın

kontrol paneli üzerinde hakimiyet sağlamak suretiyle onu en doğru ve en iyi bir şekilde

kullanmasını öğrenebilir. Bu Program, dünyamızın kontrol paneli ve ışığın kaynağı olan,

Olam Atsilut, ''Tecelliler dünyası'' bilinç seviyesinde bulunmaktadır. Olam Atsilut aynı

zamanda hayatı, bolluğu, güveni, sağlığı ve huzuru bize getiren ışığın dünyamıza

süzülmesini sağlar. Başlangıçta Ruhumuz en mükemmel şekliyle Tecelliler dünyasında

bulunmaktadır. Ruh burada, ebedi ışık ve Yaradan'a eşit bir seviyede, huzurla doludur.

Ruh, bu yüce mevkiden, ''Bu Dünya'' dediğimiz en alçaklardaki bilinç seviyesine

atılmaktadır. Ruh bu yüce mevkiden, Atsilut dünyasından bizim dünyaya doğru yol

alırken ilerlediği her kademede kendinde ihtiva ettiği ışıktan boşalmaktadır, ruh bu

dünyaya girişinde taşıdığı bütün ışığı yolda kaybederek girmektedir. Ruh bu dünyaya

girişinde, (Dünyaya Geldiğinde), sadece şimdiye kadar karşılaştığı olayların yarattığı

durumları ihtiva eden izlenimlerle dünyaya gelir Ruh daha sonra bu dünyadan ayrılıp

tekrar Atsilut dünyasına doğru yola çıkarken (tırmanırken) bu izlenimlerde yazılı olan

durumlar, bu dünyadan, Atsilut dünyasına çıkan basamakları teşkil etmektedir.

Bu izlenimler iki önemli hususa dayanmaktadır. Birincisi, Ruhumuzun bu dünya'ya

inişinden önce, Yaratanın ışığından elde ettiği zevklerin hatıralarını taşımaktadır.

İkincisi, (koha şel Akavana Lemaan Abore), Allah Aşkına niyetinin taşıdığı güç, ruhu en

yüksek manevi seviyede tutan, Allah aşkına niyetinin içerdiği güçtür. Bu iki husus, bizi

yaşamakta olduğumuz dünyanın, dünyevi bilinç seviyesi ile, Manevi bilinç seviyesini

birbirinden ayıran bölmenin (Paravanın) üzerinde üstünlük kurmak için gereken manevi

duyuları içimizde oluşturmaya yardımcı olmaktadırlar. Kabalacıların kendi içlerinde

yaratmış oldukları bu duyulara kabala ''MASAH'', ''PERDE'' Adını verdi. Masah insana

kaderi üzerinde hakimiyet elde etmesini ve çevresinde her şeyin daha iyiye gitmesini

sağlar.

RUH ışıkla dolu olduğu Yüksek dünyalardan, ışık olmayan bizim dünyaya, yukarıdan

aşağıya doğru inerken, her basamağa çarparak yuvarlanan bir topa benzer, ruhun her

bir basamağa çarpışında edindiği ''İzlenime'' ''REŞİMO'' Diyoruz.

Kabala öğrenen her insan, en son ve en alçak yerde bulunan manevi basamaktan

oluşan en ufak ve en yüksek yerde bulunan manevi basamakta oluşan en büyük

İzlenimleri, en doğru bir şekilde değerlendirmeyi öğrenir. İnsan daha ilk manevi

basamakta elde ettiği değerler sayesinde, bulunduğu düşük bilinç durumundan, kendi

dünyası dışında kalan yüksek bir bilinç seviyesine çıkmak arzusu duyar.

DÜNYA'YI YÖNETMEK KONUSUNDA YAHUDİLERİN ÜSTÜN MANEVİ

KABİLİYETLERİ NELERDİR?

Yahudiler en üst kademedeki basamaklardan artakalan İZLENİMLERİ realize ederek üst

dünyaya çıkmak suretiyle dünyayı yöneteceklerdir. Işık ruhu terk ettikten sonra geriye

İZLENİMLERDEN meydana gelen izlenim zinciri kalmaktadır. bütün izlenimler bu

zincirin içinde kapalı ve katlanmış olarak bir nokta şekildedir. Bu nokta her bir insanın

içinde olup, '' YÜREĞİMİZDEKİ NOKTA '' veya ''Geleceğin ruhunu üretecek dölüt'' adını

veriyoruz.

İnsanın geleceğinde (İstikbalde) taşıyacağı ruhun niteliklerini de izlenimler

belirlemektedirler. İzlenimler, Ruhun şeklini, niteliklerini hatta Atsilut dünyasına

dönüşünde hangi yeri tutacağını bile belirlerler. Kendi izlenimlerini düzenli ve devamlı

bir şekilde realize eden her insan bu dünyaya gelmeden evvel, ruhunun Atsilut

dünyasında sahip olduğu yere döner.

Kabala ilminde Atsilut dünyasına, '' ERETS İSRAEL '' adını veriyoruz.

Olam Atsilut bilinç seviyesine çıkan insana, '' İVRİ '' Diyoruz.

İvri bir yerden başka bir yere geçen anlamında bir kelimedir ve avar - geçti

kelimesinden türemektedir.

Yaşadığımız dünyevi niteliklere sahip bu dünyadan, Manevi niteliklere sahip Manevi

dünyaya geçtiği için o insana '' İVRİ '' diyoruz. Kendisi, evrenin kontrol panelini teşkil

eden yönetim sistemi niteliğini taşıyan Olam Atsilutun bir parçası haline gelir ve

böylece dünyamız üzerinde hakimiyet kurmak kabiliyetini elde ederek, bizim

dünyamızda olup biten her şeyi anlamak ve değerlendirmek, İvri insan için, imkan

haline gelir.

Ruhun Atsilut dünyasından bizim dünyaya doğru gelişmesinden önceki durumuyla,

dünyamızdan yukarıya doğru basamak basamak tırmanarak Atsilut dünyasına çıktıktan

sonraki durumu arasında olan fark, ruhun biz insanların isteğiyle ve gayretiyle

yukarıya çıkmış olmasından ileri gelmektedir. Ruh, dünyaların basamaklarını özgürce

aldığı bir kararla tırmanarak yükselmekte olup böylece Atsilut dünyasındaki manevi

katın bütününü elde etmektedir. İnsanın bedeni bizim dünyada varlığını korumaya

devam eder. Böylece insan aynı anda her iki dünyada yaşayabilir.

Kabalanın ifade ettiğine göre, İnsanoğlu dünyevi bedeni içinde yaşarken evrenin

tümünü ve var olan bütün realiteyi keşfetmesini sağlayan, Kabala İlmidir. İnsan bunları

keşif etmesi sürecinde, kademeli bir şekilde kendinde, Yaradan'ın niteliklerinden olan -

Etkili olmak, özveri ile davranmak kabiliyetini edinmeye başlar. İnsan bu niteliklere

sahip olduğu müddetçe, ruhu gittikçe Yaradan'a benzemeye başlar ve neticede onun

gibi olur ki o zaman insan Yaradan'ın seviyesine çıkmış sayılır ve Yaradan'la eşit bir

duruma gelir. Bu noktada bir cümleyi hatırlatmak çok yerinde olur, Havraya gidenler ve

gitmeyenlerin de bir kısmı bilirler, bu cümle İbranicede, Şiviti a şem lenegdi tamid

cümlesidir.

Bu cümle insanın Yaradan'la eşit olmak arzusunu dile getirmektedir.

Bu yüzden, kendi kaderini ve bütün dünyayı yönetebilmek için engelin diğer tarafına

geçmek için '' YEUDİ '' , '' İVRİ '' Olmak gerekmektedir.

Yahudi ve Yahudilik nedir bunları açıklamaya çalışalım. İbranice Yeudi kelimesi,

Müstesna anlamına gelen Yihudi kelimesinden türemiştir. Bilindiği gibi Hz. İbrahim

müstesna bir kişiliğe sahipti. Burada Hz. İbrahim'e neden İVRİ denildiğini anlamak için,

Bu dünya bilincini aşan ilk kişi olduğundan kaynaklandığını açıkça görebiliriz. '' Yeudim

''Yahudiler bir millet değildir, onlar bu dünyayla manevi üst dünya arasındaki engeli

aşmak için edindikleri sistemi bütün dünya insanlarına öğretmek vazifesini yüklenmiş

ELÇİLERDIR. Yahudiler söz konusu ELÇİLİK Görevini yerine getirmek için seçilmiş

MÜSTESNA bir toplumdur. Hz. İbrahim, kabalayı ve Torayı almadan önce, bu insanlar

Yahudiler Mezopotamya'da yerleşmiş diğer aileler gibi, büyük bir aile teşkil ediyorlardı.

Bizim genlerimiz ve özellikle Aşkenaz Yahudilerinkiler, gerçek Mezopotamyalıların

genlerine büyük bir benzerlik taşımaktadırlar. Yahudiler bu nedenle yeryüzünde

yaşayan diğer toplumlardan farklı yaşam ve dini kuralların, başka toplumlara kıyasla

benzeri olmayan farklılaşmalar nedeniyle, Toplumlar arasında, müstesna bir konumda

binlerce yıl devamlı olarak yerini muhafaza etmeyi başaran tek toplum olduğunu

görmekteyiz.

Bizler ve başkaları arasında var olan farklılık, Hz. İbrahim’in ailesi tarafından belli bir

hedefi olan ve uygulanabilir bir Misyonu (Görevi) yerine getirmek için yaradan

tarafından seçilmiş olmalarından ileri gelmektedir. Misyonumuz, dünyanın yönetimini

ve Yaradan'a olan bağlantıyı evvela kendimize sonra da bütün beşeriyete öğretmektir.

Bu misyonu kendine yükleyen herkese ''Yeudi'' Yahudi diyoruz.

Fakat Yahudi diye bir millet kavramı yoktur, çünkü gerçekte baştan beri böyle bir millet

yoktu. Atalarımız Avraam, Yitshak ve Yaakovdur.

TARİH BOYUNCA YAHUDİLER MANEVİ YÜKSEK BİR SEVİYE ELDE EDEREK

DÜNYADA MANEVİ YÖNDEN HÜKMETTİLERMİ YOKSA SADECE GELECEKLE Mİ

İLGİLİ ?

Mısırdan çıktıktan sonra, Erets İsrael, İsrael topraklarına yerleştikleri dönemde, birinci

ve ikinci Beyt Amikdaş, yaklaşık bundan iki bin sene evveline kadar, o dönemde

yaşayan kabalacılar, eski dünyayı iyi bir durumda muhafaza etmişlerdir. Fakat o

dönemlerde bütün beşeriyetin Yaradan'ın seviyesine çıkmak mecburiyeti henüz yoktu

ve Yahudilere, diğer milletlere karşı tarihi görevlerini yerine getirmek mecburiyeti

yüklenmemişti.

İkinci Beyt Amikdaş harap olup tahrip olduktan sonra, Yahudilerin Misyonu sürgüne

çıkmak ve dünya milletleri arasına karışarak kademeli bir şekilde gelişerek, hayvani

izlenimlerin seviyesi olan, sadece bu dünya zevklerine dalmak arzularında değişiklik

yaparak Manevi hayatı ve realiteyi yönetmek olduğunun bilincine varmakla, ADAM

İzlenimleri seviyesine çıkmaktır.

Yaşamakta olduğumuz çağ bilgi çağıdır, kabala ilmini özellikle bu dönemde evvela

kendimiz Hz. İbrahim’in soyundan olduğumuz için öğrenmeliyiz, sonra da bütün

beşeriyete bu bilgileri aktarmalıyız, içimizdeki izlenimleri değerlendirmeyi, manevi

duyumuzu geliştirerek üst dünyalara geçmek suretiyle, Yaradan'la bağlantı kurarak,

dünya yönetimini elimize almalıyız.

OLAM NİSTAR - SAKLI DÜNYA

Beşeriyet kendini ve etrafını saran dünyayı incelemek için, nesiller boyunca çeşitli ilim

dalları geliştirdi. Bunlar Fizik, Kimya, Biyoloji gibi bilim dalları olup, insanların beş

duyudan ibaret hislerine dayanarak geliştirilmişlerdir.

İnsan, doğayı incelemek için kendisine yardımcı olabilmesi için, duyularının etki

gücünü büyüten araçlar inşa etmiştir. İnsan böylece nesilden nesle daha çok deneyim

kazanarak, bu dünyada nasıl daha iyi bir şekilde varlığını korumaya devam edeceğini

anlamaktadır.

Bildiğimiz bütün ilimler arasında bir ilim var ki, bizleri çok farklı bir şekilde geliştirir, bu

ilmin adı, ''KABALA'' dır.

İncelemekte olduğumuz dünyevi niteliklere sahip bu dünya dışında, gözle

görmediğimiz, bizden saklı kalan başka bir dünyanın farkındayız fakat bu başka

dünyanın varlığını hissetmiyoruz, buna rağmen hissetmediğimiz bu dünyayı

varsayıyoruz, Neden? Etrafımızı saran gerçeklerin belli kurallar içerisinde işlediklerini

bildiğimiz içindir ki, etrafımızı saran daha geniş gerçeklerin hepsini kapsayan daha

mantıklı kuralların olması gerektiğini ve bu kuralların hayatımızı ve varlığımızı gerçeğe

daha uyumlu ve kapsamlı bir şekilde izah edemiyorsa, bizim hissetmek kabiliyetimizin

dışında kalan ve kavrayamadığımız şeylerden ileri geldiğini anlamak zor olmayacaktır.

Realitenin içinde, kavrayamadığımız ve bilmediğimiz bir çok olgu vardır Sanki herşeyin

tesadüfe bağlı olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Yarınları tahmin edemezken, yarın ne

olacağını bilmeden, yaşayıp gidiyoruz.

Bu dünyaya gelmeden evvel bizimle olup bitenler nelerdir. Ölümün kapısından

geçtikten sonra bizimle ne olacak. Yaptıklarımızla, etrafımızı saran dünyayı nasıl

etkilediğimizin farkında değiliz.

Etrafımızda, elle tutulmaz bir şeyin var olduğu muhakkaktır, bu varlığı hissedebilmek

için gereken uyumlu hislerimiz yoksa onu nasıl hissedebiliriz.

Bu hisleri yaratarak ve bu hislere sahip olarak, daha gerçek ve daha eksiksiz bir

yaratılışı hissedebilir miyiz?

Belki yaratılışın bu eksiksiz ve tamamlanmış yapısı etrafımızda varlığını sürdürmektedir

ve biz bu varlığı bölerek hissettiğimiz bu bölüme bizim dünya veya ''Bu dünya''

diyoruz, diğer tarafta kalan bölüm hissetmediğimiz bölüm olarak kalmaktadır. Belki var

olan hislerimize ilaveten başka hislere sahip olsaydık, o zaman dünyanın daha geniş ve

daha derin bir tablosunu görebilirdik. Fakat bu hislere şimdilik sahip değiliz, bu

nedenle ızdırap çekeriz, çünkü başkalarıyla nasıl hareket edilmesi gerektiğini

bilemiyoruz, etrafımızı saran doğaya karşı nasıl hareket etmeliyiz, bunu da

bilemiyoruz, geçmiş hayatlarımızı göremiyoruz, ölümden sonraki ve doğuşumuzdan

evvelki hayatı da göremiyoruz.

Dünyayı ilim yönünden incelerken, öylesine bir safhaya geliriz ki, bilgilerimiz yetersiz

kalır ve kendimizi çaresiz bir durumda buluruz.

Gerçi bizim tahmin etmek ve sezmek gücümüzü az da olsa geliştiren birçok sistem

vardır. Fakat fazla bir faydası olmaz, ancak belirsiz bir ön görü elde ederiz. İhtiyacını

duyduğumuz açık bilgilere, ancak etrafımızı saran dünya ile yapacağımız tam bir

işbirliği neticesinde ulaşabiliriz.

Yaratıkların en gelişmişi insandır, fakat insan geliştikçe kendini çaresiz ve yitik hisseder.

Açıkça görülen şudur ki, geliştirdiğimiz ilim yoluyla etrafımızı saran dünya üzerinde

yaptığımız incelemeler sonucunda, arzu ettiğimiz sonuçlara erişemediğimizi görüyoruz.

Bu aşamada çözümün hislerimizin duyarlılığı ile bağlantılı olduğu gerçeğini kabul

etmek zorundayız.

Altıncı his adında, bizde yeni bir duyu, geliştiren eksiksiz ve çok doğru bir sistem

mevcuttur. Kabala dilinde buna ''Masah'' (Perde) veya ''OrHozer'' (Geri yansıyan ışık)

adı verilen bu olgu, normal beş duyularımızın alanı dışında kalan gerçekleri görebilmek

kabiliyetini bize vermektedir.

Beş duyu bizde doğuştan var olan duyulardır, Altıncı his biz kendimizin basamak,

basamak geliştirmemiz gerektiği bir histir.

İnsan birden, daha geniş ve derin gerçekleri hissetmek istediğini anladığında altıncı

hissi geliştirmenin zamanı geldi demektir.

Beşeriyet devamlı olarak gelişmektedir, beşeriyetin ve bireylerin arzu ve istekleri

devamlı değişmektedir, insan başlangıçta kendini, ''hayvansal'' ve bedensel zevklere

yöneltir, yemekle karnını doyurmak, aile kurmak, cinsel ilişkilerde bulunmak gelir.

Daha sonra beşeri zevklerden olan, mal mülk ve para sahibi zengin bir kişi olmak,

hakimiyet kurmak, saygınlık kazanmak ister, itibar sahibi ve bilgili olmak ister, Bütün

bu arzulardan sonra, insanın normal hisleri ötesinde olan manevi gerçekleri elde etmek

için gereken arzular ortaya çıkar.

Bizim dışımızda kalanları duyumsamak gereğinin ilk belirtilerine kabala, altıncı hissin

''Dölütü'' adını veriyor (A Ubar şel a huş a şişi).

Bu aşamadan sonra, altıncı hissi nasıl geliştireceği, kişinin kendisine bağlıdır.

Bu altıncı hissi tek başımıza geliştiremeyiz, bunu ancak özel bir sistem olan kabala ilmi

dediğimiz sistem aracılığı ile gerçekleştirebiliriz.

Her kuşakta, altıncı hissi geliştirmek ihtiyacını hisseden kişiler mevcuttur.

işte o zaman herhangi bir yoldan, bu hissi kendi içlerinde, iç dünyalarında

geliştirebilmek için yardımcı olabilecek öğretmen ve kitaplara ulaşırlar.

Bu öğretmenlere ''Mekubalim'' (Kabalacı) diyoruz, çünkü onlar, bizim dışımızda

bulunan manevi dünyaların bilgilerini almaktadırlar.

Kabalacılar, yazdıkları kitaplarda, almış oldukları bilgileri bize aktarıyorlar hissettiklerini

de bize anlatıyorlar. Onlar bize izlenimlerini ve kendi deneyimlerini, altıncı hissi

yapılandıran sürecin içine nasıl girileceğini anlatıyorlar ve bizlerin de onların eriştiği

Manevi basamağa erişmemize yardımcı oluyorlar. Onlar insanin bu dünya

gerçeklerinden olan, bütün arzularını tamamladıktan sonra, hakiki gerçekleri elde

edebilecek arzuya nasıl sahip olabileceğimizi yazıyorlar.

Sonuçta herkes bu duruma varmak mecburiyetindedir, bu hayat döneminde

varamazsa, gelecek dönemde veya bir sonraki dönemde elbette varacaktır.

İnsan, yaşamış olduğu hayatın çeşitli dönemlerinde, reenkarnasyon sonucunda,

realitenin bütün seviyelerini yaşayabileceği noktayı yakalamak mecburiyetinde olup,

bunları sadece normal beş his vasıtası ile değil, yeni edinmiş olduğu altıncı hisle

yakalamalıdır. İşte o zaman gerçek yaşamı tadacak ve sonsuz bir huzur hissedecektir.

Hislerimiz içimizde var olan birer araçtır, aynı zamanda içlerini doldurabileceğimiz birer

kap gibidirler. Beşeriyette altıncı hissin gelişmesi, piramit prensibine benzer, ki bütün

beşeriyet bu prensibe uygun bir şekilde yapılanmıştır. Bu nedenle altıncı his piramidin

en üst kısmında bulunan kişilerde uyanmaya başlamaktadır.

Bu hissin uyandığı ilk insanlara ''İvriyım'' adı verilmiştir (İbranilerdir), İvriyim, ''Avar''

(Geçti) ve ''Laavor'' (Geçmek) kelimelerinden türemiştir.

Neyi geçmek, dünyamızın en dışsal dairesinde var olan bir engeli geçmektir.

Avraam Avinu, Hz. İbrahim'i, bu dünyanın kısıtlanmış duygularını aşarak yüce manevi

dünya duygularına geçen ilk kişi olarak tanıyoruz.

Piramidin üst kısmında olanlar Hz. İbrahim'den gelen nesillerdir ve içlerinde altıncı his

uyanacak olan ilk kişiler onlardır.

Bu sadece bir başlangıçtır. Onların ardından daha ilerde tüm insanların yüksek bir

gelişim seviyesine ulaşacaklarını kabalacılar kitaplarında yazmaktadırlar.

Tüm insanlar, zamanı gelince, tüm gerçekleri hissedecekler, maneviyatın yüksek

güçleri ile birleşerek, reenkarnasyon sürecini ve varlığımızın zamanın, yaşamın,

ölümün ötesinde kalan gerçekleri anlayabilecekler ve gerçeğin her safhasında

varlıklarını sürdüreceklerdir.

Tüm kabalacılar, yaşamakta olduğumuz bu dönemi, bir dönüm noktası olarak

işaretlediler. Şimdi yaşadığımız dönemde, insanlar kendilerini maneviyata alıştırarak

altıncı hissi geliştirmek için uğraşmaktadırlar.

Şimdiye kadar gelen bütün nesiller, bu dönüm noktasına varmak için yapılan

hazırlıklardı. Onlar kendilerini, Ruhların bu dünyaya inmelerini sağlayan sürece

vermişlerdi.

Bu süreç zarfında ruh, en yüksek seviyeden, sonsuz dünyadan (Mi Olam Eyn Sof),

başlayarak birçok dünyadan aşağılara doğru süzülerek, yaşamakta olduğumuz ''Bu

dünya'' ya kadar iner. Daha sonra ruh, bu yaşadığımız dünyada, nesiller boyunca daha

alçaklara düşmeye devam eder. Ruh birinci mabedin yıkımı, ikinci mabedin yıkımı ve

geçirdiğimiz dört sürgün boyunca da düşmeye devam etmiştir.

Bu dönemde bizim nesille birlikte son sürgün de sona erdi. Bundan böyle ruhlar

aşağılara doğru düşmeyecekler ve tam aksine hep yükseklere doğru tırmanacaklardır.

Günümüze kadar gelen bütün kabalacılar, ruhlarımızın yukarıya tırmanması için

gereken sistemi bizler için hazırlayan kişilerdir.

Genel ruhların sıralanmasında bu dünyaya inen ruhlar arasında özümüzün bulunduğu

yere ilk tırmanmak mecburiyetinde kalan ruhlar bizleriz.

Hocalarımız, Yıtshak Lurya (A Ari Akadoş) ve Yeuda Lev Aşlag

(Baal HaSulam) yazdıkları yazıları inceleyecek olursak, basit ve anlaşılır bir dille her

şeyin açıklandığını göreceksiniz. Bu nedenle kabala bizim dönemimizde daha açık

olmaya ve daha evvelki dönemlerle mukayese edildiğinde, şimdi daha çok

konuşulduğu ve daha çok insanın ilgisini çektiğini görüyoruz. Buna rağmen kabalanın

ne içerdiğini tam olarak bilenler çok azdır. Kabala neden ilim olarak adlandırılıyor,

neden gizliliğini muhafaza ediyor, neden insanlara özel bir yoldan ulaşmaktadır.

Kabalanın çekiciliği herkes tarafından hissedilmektedir, çünkü kabalacılar geçmiş

kuşaklarda kabala hakkında konuşmuşlar ve hissettiklerini yazıya döktüler.

Manevi gerçekleri anlamak ihtiyacını duyan bir kişi, önce yüreğinde var olan küçük bir

noktayı geliştirmekle işe başlayabilir, bu ufacık nokta üzerinde altıncı hissi,

kabalacıların hazırladıkları, kabala sistemi aracılığı ile geliştirmeye başlayabilirler, bu

dönem 3 ile - 5 yıl sürebilir, altıncı his yavaş, yavaş büyür ve gelişir ve insan kendi

dışında var olan dünyayı, sebeplerin oluşup var oldukları dünyayı hissetmeye başlar.

İşte o zaman insan bizim yaşadığımız dünyada olup bitenlerin sebeplerini en doğru bir

şekilde görebileceği bir görüş açısından görmeye başlar. (Görüş açısı açılır) Çünkü o

artık sebeplerin oluştuğu tabloyu görebiliyor; bütün çalışmalarımızın, bütün

güçlerimizin, bütün arzu ve isteklerimizin ve nihayet bütün düşüncelerimizin nereye

gittiğini görmektedir.

Bütün bunları sınırlı beş hislerimizle göremiyoruz, bunları ancak altıncı bir hisle

görebiliyoruz. İnsanın özünü oluşturan benliği sadece altıncı hisle hissedebiliriz. Bu

hissin insanda gelişmesiyle beraber insan, kendi ruhunu hissetmeye başlar. İşte o

zaman insan iki şeyden faydalanır.

Birincisinde insan, düşünceleri ve arzuları görmeye başlar, bunları kendisinden

başkalarına ne şekilde geçtiklerini, başkalarından hangi tarzda aldığını veya onların

etkisinde nasıl kaldığını, bütün bunların gerçekler üzerinde nasıl işlediğini, etrafındaki

doğa ile bunların nasıl bir bağlantı kurduklarını ve kendisine nasıl geri geldiklerini

kavrayacaktır.

Bizim dünyada alışık olduğumuz zaman unsuru gözden kaybolduğu için, o herşeyi en

açık bir şekilde görmektedir. Zaman unsurunun gerçek anlamını kavradığı için, geçmişi

şimdiyi ve geleceği aynı anda görebilmektedir.

İnsanın faydalandığı ikinci şey, olup bitenler hakkında doğru değerlendirme yapma

gücüne sahip olmasıdır ve en önemlisi, maneviyatın üstün yönetim sistemi üzerinde

etkili olmakla, dıştan herkese etkili olabilmektedir. Şöyle ki sadece olayların

izlenimlerini aktarmakla kalmayıp, kendi yarınlarını da değiştirmeye muktedir olarak

kendi istikbalini hazırlayabilecek duruma gelebilir. İnsan bu güçleri, kendi doğal

karakterinden dışarı çıktıkça ve manevi dünya kavramı üzerinde düşünmeye

başladığında elde etmektedir.

Bütün bunlar hepimizin yakalayabileceği hakikatlerdir.

Her halükarda, yaratılışın ve doğanın yönetim sisteminde var olan genel kural öyle bir

tarzda kurulmuştur ki, bizi her zaman bu duruma yaklaşmamızı ön görmekte ve bu

hedefe doğru ilerlememizi zorunlu kılmaktadır. Aslında bütün beşeriyet bilinçsiz bir

şekilde, farkında olmadan bu hedefe doğru ilerlemektedir.

Bütün beşeriyetin aksine, kim bu hedefe kendi arzusuyla ilerlemeye başlarsa hakiki

gerçeklere ve manevi hayata erişirse, doğanın baskılarını verdiği ızdırapları hissetmez

ve evrenin kötülükler yerine iyiliklerle dolu olduğunu görür.

DİN VE KABALA

Din ve Kabala tümüyle farklı seviyededirler. Dolayısıyla birbirleriyle çelişki yaratmazlar.

Bu, ilk etapta böyle görünmeyebilir çünkü din de, Kabala da Yaratan’a giden yolu

göstermektedir.

Peki aralarındaki fark nedir? Bunlar farklı yollar mıdır? Aralarındaki fark amaçtadır! Din

öyle ya da böyle ruhaniliği ve Yaratan’ı bizim dünyamızın seviyesine indirerek

materyalleştirir. Bu Musevilikte Mitzvot olarak bilinir, Hıristiyanlıkta İsa'yla

materyalleştirilmiştir ve İslam da sevap yoluyla materyalleştirilmiştir. Bunların hepsi

kendi bilincimizin simgeleridir. Biz bu dünyada yaşıyoruz ve buradan kopamıyoruz.

Dolayısıyla bir Kabalistin ( Kabalist, ruhani dünyaları edinmiş kişiye denir) direkt

idaresi ve yol göstermesi olmadan, ruhaniliği kendi egoist ihtiyaçlarımızın seviyesine

indirip kullanırız. Aslında bu duruma da bir seviyeye kadar ihtiyaç vardır, zira böylelikle

arzu ve davranışlarımızla nasıl yaşayacağımızı bilmiş oluruz.

Kabala, sadece niyetle ilgilenir. Kabala bizlere tüm dünyamızın tüm ilimleri ile birlikte

(felsefe dahil ve davranışlarımızın tümüyle), yaşadığımız bu dünyaya (Olam Hazeh),

saf olmayan BYA (Briya, Yetzira, Asiya) dünyalarından yansımaktadır. Kabalada üç

çizgide çalışmak vardır. İslam, sağ çizgiyi temsil eder, saf olmayan özgecil arzuları

temsil eder, Hıristiyanlık da saf olmayan egoist arzuların, sol çizgi olarak yansımasıdır

ve Musevilik saf olmayan arzuların orta çizgisidir. Ruhanilikten ayrılığımız sebebi ile bu

dinlerde birbirlerinden ayrıldılar. Ruhanilikte kişi bu üç çizgiyi birleştirerek ve ruhunu

arındırarak ilerleyebilir. Bu son derece mümkün olmakla beraber, aynı zamanda da

kaçınılmazdır. Bu bizim dünyamızda da sağ kol, sol kol ve gövdenin tek bir parça

olarak yansımasıdır.

Sağ çizgi, Galgalta - Eynahim (özgecil arzular) ile çalışır, sol ise AHAP ( Yaratan'dan

kopmak – egoist arzular) ile çalışır. Orta çizgi ise Galgalta - Eynahim ve AHAP'ın

kesiştiği noktadır. Tüm bu üç türlü çalışmada gereklidir. Eğer bu üç çizgiyi bir araya

getirirsek ve mantık ötesi bir efor sarfedersek o zaman bu üç çizginin arasındaki

farkları ve ruhani köklerini açıkça görebiliriz.

Bu dünyadaki herkes kendi mevcudiyetinden ve hayatından sorumludur. Dolayısıyla

içinde bulunduğumuz çevrenin kurallarıyla mevcudiyetimizi sağlamalıyız. Kabala her

zaman materyal bir yaşamın düzenliliğinin önemini vurgular ve bu materyal yaşam

insanın ruhaniliğini özgür kılmalı ve sürekli bilinçli olarak hatırlatmalı.

Bu düzen, insanı kendiliğinden ruhaniliğe uyumlu hale getirmeli, bu inişlerde ve

insanın ruhanilikten uzak olduğu dönemler için geçerlidir. Sırf bu yüzden Şulhan Aruh

(Yahudi Yasası ve Şeriat (İslami Yasa) yazılmıştır. Bu yasalar insanın özgür kılınıp,

fiziksel davranışlardan ruhaniliği çalışması için yazılmıştır.

Kendimize dürüst olmalıyız. Yaratan’ın bize ne zaman ilham verdiğini anlamalıyız ve bu

dünyada iyi olmalıyız; sevgi dolu, merhametli, mutlu - doğru - hem davranışlarımızda

hem de arzularımızda. Tüm bunlar çok güzel şeyler ama bunlar ruhanilik değil. Bunlar

Kılipot (Saf olmayan arzular)'dur, Yaratan’dan bize gelen egoist bir doyum. Bu dindir.

Ancak niyete bağlı olarak ince ayrıntılar olabilir.

Genel olarak İnsan Kabala çalıştıkça ve ruhaniliği daha da anladıkça hayatımızda

değiştirecek hiçbir şey olmadığını görürüz. Zamanla hayatımızla niyetimiz arasındaki

farkı anlarız. Görürüz ki günlük yaşamımızda, işimizde, ailemizde ve dinimizde bile bir

niyet yoktur. Sadece kolektif davranışlar ve arzular mevcuttur ve bunlar bizi ruhaniliğe

getirmez.

DIĞER İLIM DALLARI VE KABALA

Bir İlim Dalının Gerçek Değerini Belirleyen Kriterler

Herhangi bir ilim dalının gerçek değeri o ilimin amacına endekslidir. Amaçsız bir ilim

dalı yoktur. İlmin değeri önemine, ne tür avantajlar ve faydalar sağladığına bağlıdır.

Doğal olarak eğer bir ilmin sağladığı değer fiziksel dünyada zamanla yok olacaksa,

değeri de o denli yok olur. Herhangi bir ilim amacının üzerinde bir faydaya sahip olur

ise o kadar amacına yönelik olur. Eğer amaç geçici ise o ilim dalı da o kadar geçici olur.

Kabala’nın Değeri

Kabala ilminin önemi:

§ Kabala üst gücün yaratılan varlıklar üzerindeki hakimiyeti algılamayı ve bu güçle

bir bağ kurmayı amaçlar. Bu ilim dolayısıyla üst güce bağımlıdır, bu bağın

insanoğlu için değeri ölçülemez.

§ Kabala sonsuz mevcudiyeti işlediğinden, kabala ilmi de sonsuzdur.

§ Kabala’nın amacı üst güçle ilişki kurmak olduğundan (insan için en önemli

amaç), bu ilmi çalışanlar ödüllendirilir.

Neden Az Sayıda Kabalacı Var

Her yeni öğrenci kabalayı bir an önce çözüp Yaratan’ın mevcudiyetini ortaya çıkarmak

ister. Bunu yapabilmek için bilgiye gereksinim olmasına rağmen, diğer ilim dalları gibi

çalışarak başarmak mümkün değildir. Yeni başlayan öğrenci öncelikle özgecilliğin dilini

öğrenmeli, çünkü kabala bu dille yazılmıştır.

Çaba Sarf Ettikçe Algılama Başlar

Tüm ilim dallarında olduğu gibi zorunlu olan bir faktör var, insan bu ilmi edinebilmek

için ciddi bir çaba sarf etmeli. Erdemliği zor bir çalışma sonunda ancak edinmek

mümkündür.

Bilimsel Dil

Her ilim dalı kendi dilini kullanır. Bu ilmi ilk çalışanlar her şeyi bu dil dahilinde yazıp

özünü bu dil ile açıkladılar. Dolayısıyla bu ilmin dili öğrenciyle ilim arasındaki ilk bağdır.

Bu dil çok büyük olanaklar sunar: kısa ve anlamlı sözlerle çok derin ve etkileyici bilgi

verebilir.

Bilimin Temsilciler

Bu bilim dalını araştıranlar maddi varlıklarla ilgilenmezler. Değerli zamanını bulmaya ve

icat etmeye harcar, bu dünyanın sunduğu tatlı şeylerle zaman harcamaz. Bilgi edinmek

için bu tatlı şeyleri göz ardı eder.

Bir insanın aldığı en büyük dünyevi zevk toplum tarafından tanınmaktır. Bundan

duyulan zevk için insan her türlü çabayı harcayabilir. Her neslin en iyileri bunun için

çaba sarf eder ve elde etmek için her şeyi göze alabilir.

Kabala İlminin Temsilcileri

Kişinin kabala çalışmaya hazır olması için toplumun gözünde yer edinmek arzusundan

kurtulmuş olması gerekir. Bu duygudan kurtulmadığı sürece, kabala çalışsa bile,

niyetini Yaratan’la bütünleşmek yerine kişisel arzusu olan şöhrete yönelterek üst gücün

hissini edinmekten uzaklaşır. Diğer ilim dallarında olduğu gibi kabala ilmini de çalışmak

diğer ilim dallarının gerektirdiği koşulları gerektirir. Ancak, kabala ilmini çalışan bir

öğrenci sadece hayat koşullarını mütevazileştirmekle yetinmeyip buna ek olarak

toplumun gözünde kendisini feshetmek durumundadır.

İlmin Geliştirilmesi

Geleneksel ilim dallarının temsilcileri daha çok sanki tanınmayı arzulamaktadır.

Çalışmaları toplum tarafından kabul görsün diye bir sürü metotla teorilerini kabul

ettirmeye çalışırlar. Herşey kitleler vasıtasıyla yayılır, çünkü kitleler insanoğlunun özünü

oluşturur. Bu durum kendini unutup kendisini tümüyle bilime adamış bazı ilim

adamlarını kapsamasa da, bu bilim adamları da kendi gelişimleri için er ya da geç

buluşlarını pazarlamak durumunda kalacaklardır.

Kabala İlminin Gizli Kalması

Kabalacılar bu ilmi asla topluma yaymaya çalışmadılar, çünkü insan bu ilme içinden

gelen bir çağrıyla kendisi gelir. Sadece o zaman kendisini;

· Vücutsal arzulardan

· Materyalist rahatlıklardan

· Toplumun tanımasından

arındırmaya hazırdır.

Geçmişte kabalacılar metotlarını asla toplumla paylaşmadılar, çünkü bu ilim dalını

sadece doğru şekilde algılayabilecek insanlara verilmesi gerektiğine inandılar.

Aksi takdirde kabalanın yüzeye çıkması, insanların zenginlik, ün, güç gibi toplumca

değerli olan şeylerin yaşanmasına ve tadılmasına imkan vermezdi. Toplum hala

kötülükten, zenginlikten, güç ve şan gibi arzulardan zevk aldıkça ve üst güç ile bağ

oluşturmak arzusunu edinmedikçe bu durum içerisinde bırakılmalılar – ta ki ruhani

duyguları hissetmek için kalplerinde bir arzu yüzeye çıkana kadar.

Dolayısıyla bu nesilde, toplum bu arzuların mutluluğu getirmediğini görüp hayal

kırıklığına uğradığı zamanda ve insanların içlerine dönüp üst güçle bağ kurmak

arzusuna hazır oldukları bu dönemde Kabala kendisini yüzeye çıkararak özünü ve

amacını kitlelere yansıtır hale geldi.

YARATAN AKIL

İnsanı yarattığı şekilde yaratmasının tek nedeni, kaderiyle gelişiminin sonunda

edinmesi gereken dereceye ulaşabilmesi içindir. Bu hal Yaratan’a benzemek ve O’nunla

bütünleşmektir. Doğa’nın tüm kanunları sadece bu amaca yönelik yaratılmıştır. İnsanın

Yaratan’la bütünleşmesi, ancak O’nun özgecil yapısını edinerek olabilir.

Her insan Yaratan’la bütünleşmek olan yaratılışın nedenine, yaşadığı hayatların bir

tanesinde ulaşmak zorunluluğunu hisseder.

Yaratan’a benzerlik O’nunla bütünleşmeyi nasıl sağlayabilir? Şöyle bir örnek verelim;

her davranış/hareket insanın akılından doğar. Masayı yapan marangozun akılı yaptığı

masada mevcuttur, çünkü çalışırken akılını kullanır. Dolayısıyla, masaya bakarak

marangozun akılını edinebiliriz, zira çalışırken hareketler ve akıl bir olur.

İnsan Yaratan’ın davranışlarını/tavırlarını dikkatle inceler ve üzerinde hassasiyetle

düşünürse, O’nun akılını anlamaya başlar. Yaratan’ın yaratış düzenini ve davranışlarını

edinen insan, O’nun akılıyla bütünleşir. Bu O’nunla bütünleşmektir. Söylendiği üzere;

insan Yaratan’ın isimlerini açığa çıkartır – O’nun varlığını yaratılana gösterir ve insanla

bütünleşir.

DÜŞÜNCENİN GÜCÜ

Soru: Yaratan neden bu biyolojik vücudu yarattı, bizler neden ruh olarak kalmadık?

Bizlere bu bedenin varolduğu hissi verilir. Aslında beden diye bir şey de yoktur, yani

var değildir. Sadece bizim algılarımız vardır ki bedenimizin gerçekten varolduğunu

hissederiz. Eğer bir köpeğin gözlerinden yada duyularından veya başka bir varlığın

duyularından bakarsak kendimize, bizim gördüğümüz gibi görmeyiz. Bir köpek bizi bir

çeşit koku bulutu olarak görür. Bu demektir ki sanki vücudumuz yok. Algılamamızın

nedeni yaratılışımızdan kaynaklanmakta. Aslında beden yoktur.

Üst dünyalar dışında hiç bir şey yoktur. Yaratılan varlıklara ihsan etme düşüncesi; bu

kategoriye biz de dahiliz. Sadece bunun için yaratıldık. Tüm dünyalar, bu dünya dahil

artı bizim dünyamız duyularımızın gizlenmişliğidir. Şu an bile biz yaşayabileceğimiz en

iyi ve en üst haldeyiz. Sadece bir problemimiz var, duyularımızın loşlaşmış olması. Bu

yüzden gerçek halimizi hissetmiyoruz, ama daha az bir miktarını hissedebiliyoruz.

Duyularımızı temizlemeliyiz, uyanmalı, kalkmalı, gerçeği hissetmeliyiz. Gerçeğin

algılanması dışında hiç bir şey değişmez.

Bu demektir ki aslında içimizde değişen tek şey gerçeği algılayan kısım. Bunun dışında

hiç bir şey yoktur. Dolayısı ile kendiniz dışında herhangi bir şeyi değiştirmek

istiyorsanız başınızı derde sokarsınız. Hiç bir şey size yardim edemez, asla hiç bir şeyi

değiştiremezsiniz. Tüm dünyanın bu yüzden ne kadar acı çektiğini görebilirsiniz, bir

sürü acı tecrübeyi yaşayıp, bu şekilde olmaması gerektiğini anlayabilmek için.

Duyularımızı düzeltmemiz gerekir. Son ıslaha ulaştığımız zaman bambaşka bir resim

göreceksiniz, sonsuzluk ve bütünlük. Bunları açıklayabilecek kelimeler yoktur ve bu

vücut aslında yok. Ve bu dünya sadece bir düş ürünü.

Elbette bunu kabullenmek çok zor, çünkü öteki tarafa henüz geçmedik dolayısı ile

bunun nasıl mümkün olduğunu anlayamamaktasınız. Bir iki yüz yıl öncesine kadar

doğadaki bazı güçlerin varlığından bile haberdar değildik, bir duvarın içinden öteki

tarafı görmek gibi, şimdi ise bu tür şeyler olmakta. Düşüncelerimiz, arzularımız ve

zihnimiz ile her şeyi yapabiliriz. Düşüncenin hızı sonsuzdur. Düşünceler sınırsız bir hız

ile genişler, yayılır. Düşüncenin gücü bir maddeye hiç bir sınır olmadan girebilir.

Gerçeğin tümü ile kontrolünü edinebiliriz. Zamanla bu dünyaların ve gizliliklerin

kaybolduklarını göreceksiniz ve her şey şeffaf olacak ve etrafı ışıktan başka hiç bir şey

işgal etmeyecek. En önemli olan şey inancımıza aykırı olan düşünceler ile savaşmaktır.

Bunlar bizi yaratandan uzak tutar. Ölümden dönen insanların hiç bir şey yok demesi

doğaldır. Hala kendilerini ameliyat masasında görürler, aslında bedenlerinden

yükselerek ışığın içine dahil edilmektedirler. Üst dünyalarda azıcık bile olmamamız çok

büyük bir problemdir, bu yüzden bir insanın gözleri açılana kadar bu problemdir, ancak

gözleri açıldıktan sonra ne yapacağını bilir hale gelir. Dolayısı ile amacımız gözlerimizi

açabilmektir.

Soru: Vücudunuzu hissetmeyi bırakıyorsunuz, bu nasıl olabilir?

Bazen sanki vücudumuzu hissetmiyormuş gibi oluruz, sanki büyük bir coşku ve

mutluluk içerisindeymiş gibi olur ve bizi hiç bir şey incitemez sanki - bazen bu hissi

yaşayabilmek mümkündür. Eğer bu his anlık hissedilebiliyorsa, her zaman hissedilebilir.

Edindiğimiz ıslah seviyesine göre bedeni var olmadığımız dereceye kadar etkisiz hale

getirebilirsiniz. Hayat ve ölüm arasındaki sınırı geçersiniz. Çok basitçe diyebiliriz ki

bedenimiz ile iletişimimizi durduruyoruz ve beden kişi için bir problem olmaktan

çıkıyor.

Soru: İnsan nasıl düşünce ve arzularının kontrolünden kurtulup, düşünce ve arzularını

kendisinin kontrol edebileceği bir seviyeye ulaşabilir?

İnsan hiç bir şeyi kontrol edemez. Duygularını ve düşüncelerini kontrol edemez. Eğer

bir şeyi kontrol etmeye kalkarsa başka bir şeyin bedeliyle olur. Bir şeyi kullanmam

başka bir şeyi kullanmamdan daha iyi dolayısıyla şunu seçiyim gibi düşünceler bir

arzuyu kontrol edip başka bir arzuyu tatmin etmektir. Doğayı her tür ilimle ne kadar

keşif etsek de sadece tek şey görürüz; herşey önceden belirlenmiş mutlak asla

değişmeyen kanunlarla işlemektedir ve herşey etken ve etki vasıtasıyla formüller

dahilinde işler. Peki neyi değiştireceksiniz ki? Neyi tespit edip, neyin içine girerek neyi

değiştireceksiniz? Ayrıyeten tüm bu işleyen kanunları hiç bir şekilde akılla idrak

edemem, bu imkansız bir şeydir. Hangi seviyede, düşüncelerimizi, fizik kanunlarını,

arzularımızı, hormon ve genlerimizi yada başka seviyede herhangi bir şeyi

değiştirebiliriz? Sadece nasıl işlediklerini araştırabiliriz. Bir şeyi sadece kökünden

değiştirmek mümkündür, ancak köklerde herşeyin oluş sebebinin bulunduğu yerde

değişim yapılabilir. Sadece o seviyedeyseniz bir şeyi değiştirebilirsiniz. Dolayısıyla

ulaşmamız gereken nokta budur. Kalbinde gelişmiş bir nokta olan her kişi, bir bağlantı

hisseden herkes, daha yüksek bir seviyeyi arzulayanlar bu durumu değiştirebilir.

Düşüncenin hızı yoktur. Düşünce sonsuz hızla hareket eder. Neden?

Bedenimizdeki tüm hücreler bu şekilde davranır. Her bir hücre birbiriyle böyle ilişki

kurar. Hücreler arasında bilgi sonsuz bir hızla yayılır. Aynı şey evrenin tüm parçaları

içinde geçerlidir. Bilgi sonsuz bir hızla yayılır yoksa evrende hiç bir kanun olmazdı.

Peki keşif edilen kanunlar nelerdir? Tüm sistemi keşfederiz, nasıl yaratıldığını ve

hareket edip etmediğini. Dengeye doğru hareket eder. Yıldızların kanunlarını,

gezegenlerin, gazların kanunlarını keşfederiz ve tesadüf diye birşeyin olmadığına işaret

ederler. Her hangi bir patlama olmuş ve bu patlamadan bir bilgi yayılıp başka bir yere

belli bir zaman sonra ulaşarak ortaya çıkmış diye bir şey yok. Önemli olan patlamadan

doğan ışığın hızı değildir, bundan doğan bilginin sonsuz frekans da ve hızda

yayılmasıdır. Aynı şey bedenimizde de geçerlidir. Duruma düşüncelerin seviyesine

ulaşan, niyetin seviyesine gelen kişi hakimdir. Buna ek olarak sinir sistemi gibi

mekanizmalarda vardır. Peki tüm bunlar nasıl işler? Dahi insanlar nasıl olurda komplike

problemleri anında bir bilgisayardan çok daha hızlı çözebilirler? Çünkü problemi sinir

sistemleri dahilinde çözmezler, ama düşünce seviyesinde çözerler ve buda sonsuz hız

demektir.

Kişi kabalada biraz bilgi edinmeye başlayınca herşey anlaşılmaya başlar.

Dileğim manevi aleme kalbinizi açmanız ve o noktadan herşeyi görmenizdir.

TEK KANUN

Her kim üst dünyalara ait tek bir kanuna uyarsa, hem kendisini; hem de tüm dünyayı

iyiliğin yanına doğru çeker.

Amaç Yaratılanın Düzeltilmesi

İnsan doğasındaki egoist arzuların düzeltilmesi, sadece üst güce benzeyebilmek ve

koşulsuz özgecil bir yapıya bürünmek için yapılmalıdır. Bu düzeltme işlemi bize yönelik

bu şekilde işlemekte, tüm arzularımızın yerine getirilmesi için bize koşulsuz verilir.

Mutlu olmayı istemek arzusu, her şeyin kaynağı olan üst güç tarafından yaratılmıştır ve

kesinlikle ona aykırı değildir. Üst güce zıt olan özellik, kendimiz için arzulamak ve kendi

mutluluğumuzun NİYETİYLE istemektir. Egoistliğin tanımı kendisi için istemektir,

mutluluğun hissi için değil. Arzulamak duygusu, Kabalacıların deyimiyle, bütünleşmek,

sabittir; yaratılan tek şey sadece budur. Yaratılanda arzulamak duygusu dışında ve

Yaratan’ın dışında başka hiçbir şey yoktur. Yaratılan, Yaratan’ın iradesiyle, O’nun

ışığındaki ve O’na yakın olmanın mutluluğunu yüzeye çıkarmayı amaç edinmelidir.

Düzeltmek için yapabileceğimiz tek değişiklik, insana has olan bu “arzulamak”

duygusunu hangi niyetle kullanacağımızdır, kendimiz için mi, yoksa Yaratan için mi?

Kendimiz için zevk alabilmek bu dünyanın sınırlarıyla kısıtlıdır.

Genel kapsamda zevk, zaten tatmin edilemez; çünkü zevk arzuyu tatmin ettiği an

kendisini etkisizleştirir ve sonuç olarak kaybolur. Hissedilen zevk ve tatmin

duygularımız içerisinde kalmaz.

Bu mikro boyuttaki arzu sadece insanın hayatını yaşanabilir kılması için vardır. Sadece

doğru niyetle insan sonsuz ve tükenmez bir mutluluk elde edip kendisini doldurabilir.

Bu mikro arzu sadece küçük bir mutluluk kıvılcımı alabilir, ama sonsuz ve sınırsız bir

mutluluk, sadece Yaratan’a yöneltilmiş bir arzu ile gerçekleşir.

Buradan anlıyoruz ki, Yaratan arzulamak hissini insanın kendisi için değil; Yaratan’a

yönelik olması için yaratmış. Bu koşulda biz O’na benzer oluruz. Kendimiz için isteme

arzusu olan egoistliğimizi, farklı bir niyetle, Yaratan’ı mutlu etmek niyetiyle yerine

getirirsek, tümüyle bu dünyanın üzerindeki güçle aynı olmuş oluruz. Bir hareketi, o

hareketin niyeti belirler.

Ancak bu egoist (kendi rızam için) durumdan özgecil (Yaratan’ın rızası için) duruma

anında geçmek mümkün değildir. İnsanın düşüncelerindeki, alışkanlıklarındaki ve hayat

tarzındaki değişim zaman alır ve aşamalı bir süreç yaşanır. İnsanın zevk duyma arzusu

toplum tarafından şekillenir, toplumun yarattığı bir insan olunur, doğal olarak da

değişim ancak doğru toplumun içinde mümkündür. Sadece vermeye (özgecil) yönelik

bir toplum kendisi için arzulamak noktasından, başkaları için arzulamak noktasına

gelebilir.

Peki bizi Yaratan’ın bu özelliğini edinmeye hangi metot yardımcı olabilir? Bu

“özgecillik” özelliğini edinebilmek için insan öncelikle hayatta kalmak için gerekli

ihtiyaçlarını düşünüp, fazlasını ise topluma ve halkının ihtiyaçlarına adamalı. Bunu

yaptığı doğrultuda insan, üst gücün özelliğine yakın bir özellik edinmiş olur. Bu

olağanüstü değişim sadece insana bu gücü verecek bir toplum sayesinde olabilir.

Bu Yasayı Topluma Teşvik Etmenin İki Prensibi

1. Toplumun (ya da insanlığın), bireyi bu yasayı takip etmesi konusunda

cesaretlendirmesi,

2. İnsanlık adına özgecil davranışların, insanı Yaratan’la bütünleşmeye hazırlama

amaçlı olması.

Sadece o zaman insan kendinde başkalarına birşeyleri verebilme gücünü bulabilir:

Toplumun bireyin davranışlarını desteklemesi yoluyla (toplumun gözünde destek ve

örnek olması, yani ilk etapta bir ödül için yapılması). Bu noktadan gelişen insan yavaş

yavaş özgecilliği ikinci bir doğası haline getirir, alışkanlık artık yapısının bir parçası olur

ve insan alışkanlığından, isteyerek yapar.

Buna ek olarak özgecil davranışlar yukarıdan ışığın düzeltici özelliğinin çekilmesini

sağlar. Bu ışık insanın değişmesini ve Yaratan’a yakın özellikler edinmesini sağlar ve bu

mekanizma sayesinde insan kendisi yerine, Yaratan için yapmaya başlar.

Bu hazırlık safhası insanın yaratılış amacı için gerekli bir bileşendir. Kendisini

başkalarının iyiliği için çalıştırdıkça, zamanla Yaratan’ın yasalarını uygulayabilmek için

kendisinde motivasyon bulur ve kendisi için değil, Yaratan için yapmaya başlar.

Böylelikle niyetimiz yaratılışın planıyla uyuşmuş olur.

Metodun Bir Parçası, İnsanın Dostuyla Olan İlişkisindeki Sorumluluğu

Üst güçle bütünleşmek iki unsurdan oluşur:

§ İnsanın Yaratan’a karşı olan tutumu

§ İnsanın dostuna olan tutumu

İlk ve en önemli olarak insanın dostuyla olan ilişkisine konsantre olması en verimli

koşuldur, bunu yaparak insan kendisinde doğru alışkanlıkları geliştirir ve bu

alışkanlıkları Yaratanla olan ilişkisinde kullanır hale gelir.

Düşünce, Diyalog, Hareket

İnsanın içindeki değişim, düşünce, diyalog ve hareket unsurlarını barındırır.

 Hareket niyeti takip eder ve niyet hareketin sonucunda ortaya çıkar. İki çeşit

niyet vardır; “insanın kendisi için” ya da “Yaratan için”. Niyetin Yaratan’a yönelik

olmadığı bir hareket, Yaratan’a ulaşamaz. O kendisini sadece tek bir koşulda

insana açar: insan sadece ve sürekli olarak gerçek anlamıyla vermek niyetine

sahip olduğu zaman – yani O’na olan benzerliği oranında insana açılır.

Yaratan’ın, yaratılanın her halini eksiksiz anladığından şüphemiz olmamasına

rağmen O’nun anlayışı sadece tek taraflıdır. İnsan Yaratan’ı algılamaya başlar,

ya da farklı bir deyimle, Yaratan kendisini insana göstermeye başlar; ama

sadece benzer oldukları seviyeye kadar. Yaratan’a benzer olabilmenin en etkili

yolu tekrar O’nunla bütünleşebilmek niyetiyle, daima başkalarının hizmetinde

olmaktır. İnsanlar arasındaki davranışlar insanın bilinci vasıtasıyla yönlendirilir

ve insanı belli şekillerde davranmaya kanalize eder. Ancak, bu şekildeki

davranışlar insanı düzeltmez. Bilinçli davranışlar insanı Yaratan’a

yakınlaştırmaz. Bu nedenden dolayı, insan yaptığı her hareket esnasında tek bir

amaç için; Yaratan’la bütünleşebilmek ve O’nun gibi olabilmek adına, O’nu

mutlu etmek için kendi menfaatini düşünmeden hareket eder. Böyle bir anlayış

ve iyi davranışların biraraya gelmesi, insanı Yaratan’a doğru çeker, insanın

davranışları ruh aleminin gerçeklerini yansıtır hale gelir (insan Yaratan’ın fiziksel

yansıması haline gelir). O zaman insan üst gücün ışığını daha fazla almaya

başlar.

 İnsanın bu noktaya erişebilmek niyetiyle sahip olduğu düşünceler, Yaratan’la

olan ilişkisinden daha önemlidir.

 Diyalog demek, düzeltilmek niyetiyle üst güçten değişimi istemektir. Dolayısıyla

kendim için yapmaktan, O’nun için yapmaya doğru değişmektir. Bu rica özellikle

Kabala çalışırken yapılmalı.

Yaratan’ı Mutlu Etmenin İki Yolu

§ Bilinçli – insanoğlu bir gün Yaratan’la nasıl olsa aynı özgecil özelliklere kaderi

vasıtasıyla sahip olacağına inanıp, bu özellikleri edinmek için bugün çaba sarf

etmemezlik etmemelidir. Yaratan hala gizli, ve grup içerisindeki kollektif çaba

olmadan Yaratan’a yönelik niyet etme becerisini edinemez. Geçmişte, şu an ve

gelecekte Yaratan’la bağ kurmak isteyenler, bunu ilk etapta egoistik arzularıyla

yapmak durumundalar, ancak bu safhayı geçip ruhani yasalara uymaya

başladıktan sonra insanın niyeti Yaratan’a benzemek amaçlı olur ve o zaman

sadece sevgi için her şeyi yapmaya başlar, yani O’nun için.

Bu durum insanın kendi haline zamanla nasıl yaklaştığından ziyade, kalbine ne kadar

hakim ve hükümdar olduğuna bağlı. İnsanlar daha önce de kendileri için olan

niyetleriyle başaramayıp ve gelecekte de başaramayacağı için, bu bilgeliği edinemeden

ölürler. Ancak aynı zamanda ödülleri de çok büyüktür, Yaratan’a ne kadar mutluluk

verdiklerini henüz algılayamazlar.

§ Bilinçsiz – yeni başlayan bir insan bile herhangi bir hareketi, herhangi bir niyetle

yapmaya teşebbüs etse, hazır olmadığı halde, Yaratan’a mutluluk verir.

Uymak Sorumluluğumuz Olan 613 Ruhi Yasa

İnsan ruhu 613 parçadan, yani arzudan oluşur. Bu arzuların kendi menfaatinden

Yaratan’ın menfaatine olarak niyetlendirilmesi insana Yaratan’la, (bu arzular

vasıtasıyla) bütünleşme hissi verir. Yaratan’ın insanın içinde yüzeye çıkardığı şeylerin

soru işareti olmadan algılanmasına, Yaratan’ın kendisini göstermesi denir ve herbir

safhaya Yaratan’ın isimlerinden birisi verilir. Başka bir deyişle, Yaratan’ın isimleri kişisel

algılayışın ve Yaratan’ın evrensel sonsuzluğunun yansımasıdır. Her insan bu

safhalardan geçip Yaratan’ın ortaya koyduğu (ismini) bütünlüğünü ve genel yapısını

anlamak zorunda.

Gerçek Erdemlik

Geçmişte Kabalacılar kişisel algılayış metodunu gösterdiler. Bu dönemde ise genel bir

metot gösteriyoruz. Bunun nedeni tutarlı olduğu ve ruhani konuları fiziksel

materyallere büründürmediği için. Bu metot algılayabilmek için en verimli metottur ve

gerçek bilgelik denir.

Başarısı sonraki nesillerle, ruhları daha hazır olduğu için, daha da büyüyecek. Başarısı

o döneme hitap eden ruhi liderin büyüklüğüne, ya da o nesle, ya da ikisine de endeksli

olacak.

DİNİN MAHİYETİ VE MAKSADI

Kabalist Rav Yehuda Aşlag (Baal Hasulam)

Bu makalede üç konuya açıklık getirmek isterim:

A) Dinin mahiyeti nedir?

B) Dinin mahiyetinin bu dünyada mı yoksa sonraki dünyada mı edinildiğimi?

C) Dinin maksadının Yaratan için mi yoksa yaratılanlar için olduğumu?

Bu denemede ilk bakış da okuyucu bu ortaya koyduğum üç konuyu anlayamaya bilir.

Zira kim dinin ne olmadığını bilmiyor ki? Ayrıca bu hayattan sonra mutlaka getireceği

mükafatları ve cezaları. Buna ek olarak üçüncü unsur var, zira herkes yaratılanların

menfaati ve onlara haz ve mutluluk getirmek için olduğunu bilir ve başka ne

ekleyebiliriz ki?

Aslında benim ekleyecek daha fazla bir şeyim yok. Ancak bu üç konu onlara

çocukluklarından beri oldukça tanıdık ve bu nedenle bir eklemeye ve hayatın geri

kalanında araştırılmalarına da gerek yok. Ve bu onların bu konulardaki bilgi eksikliğini

gösteriyor, ki dinin bütün temeli bunun üzerine inşa edilmiştir.

Öyleyse bana oniki, onüç yaşlarında bir çocuğun bu kavramları tamamıyla nasıl

anlayabileceğinin mümkün olabileceğini ve hayatının geri kalanında bu konular

hakkında daha fazla kavram ve bilgi ekleme ihtiyacı olmayacağı gibi şeyleri bana

söyleyebilir misiniz?

Aslında sorun burada yatıyor! Bu düşüncesiz varsayım, bizim neslimizde pervasız ve

çılgın sonuçlarla dünyamıza gelmiştir! Ve bu durum bizi öyle bir konuma getirdi ki,

ikinci neslin neredeyse tümüyle ellerimizin arasından kayıp gitmesine neden oluyor.

Mutlak İyi

Okuyucuları uzun tartışmalarla yormak yerine, daha önceki makalelerde yazılı olanları

yeniden düzenledim, özellikle de “Matan Tora – Yaratan’ın İfşası” isimli olan makalem

işlediğimiz bu önemli konu için bir önsöz gibidir. Burada herkesin anlayabilmesi için

kısa ve sade bir şekilde konuşacağım.

Herşeyden önce Yaradan’ın Mutlak İyilik olduğunu anlamalıyız. Şöyle ki O, hiçbir

şekilde, hiçbir kimsenin, hiçbir acı çekmesine sebep olmaz. Ve ilk olarak ele almamız

gereken kavram budur, zira mantığımız bizlere dünyada var olan kötülüklerin temelinin

sadece Kendimiz İçin Alma isteğinden kaynaklandığını açıkça gösteriyor.

Bu da kişinin kendine fayda sağlama ve kendi zevki için istemesi sonucunda bir

başkasına zarar vermesine neden olmaktadır. Dolayısıyla, eğer hiç bir varlık tatmini

kendi içinde bulmasaydı, hiç bir varlık bir başkasına zarar vermezdi. Ve eğer bazen

başkasına zarar veren bir varlık görürsek, hiçbir şekilde kişisel zevkleri için almayı

istemeyen, bu kendi için alma arzusunun özünde oluşan eski bir alışkanlığından

dolayıdır ve şimdi daha iyi bir neden bulmak için kendisini temizlemektedir.

Ve Yaradan içinde ve dışında bir bütün olup, tamamlanmak için hiçbir yardıma ihtiyacı

olmadığının farkına varmalıyız, zira O herşeyden önce geldiği için O’nun almak

arzusunun olmadığı çok açıktır. Ve O’nun alma arzusu hiç olmadığı için bir başkasına

zarar vermek için bir sebebi yoktur, bu durum bu kadar basittir.

Bunun yanında, ilk kavramda olup da bizimde aklımıza yattığı gibi, O’nun sahip olduğu

tek istek Kendi varlıklarına iyilik ihsan etmektir. Ve bu O’nun yaratıp gözlerimizin önüne

koyduğu açıkça gözükmektedir. Bu dünyada gereklilikten dolayı iyi ve kötü hisseden

varlıklar vardır ve bu his Yaradan’dan gelir. Ve bir kere Yaradan’ın doğasında zarar

verme amacı olmadığı açık olduğu zaman anlarız ki yaratılan Yaradan’dan sadece iyilik

alır, çünkü O sadece onlara ihsan vermek için yaratmıştır.

Böylece O’nun tek isteğinin iyilik ihsan etmek olduğunu ve O’ndan hiç bir zarar

gelemeyeceğini öğreniriz. Bu yüzden O’nu mutlak iyilik olarak tanımlıyoruz. Ve bunu

öğrendikten sonra, O’nun rehberliğinde gerçeğe ve O’nun nasıl yaratılanlara iyilik ihsan

ettiğine bir bakalım.

O’nun Yol Göstermesi Özel Bir Rehberliktir

Doğanın sistemini gözlemlersek her varlıkların toplam dört formu olduğunu görürüz;

hareketsiz – bitkisel – canlı – konuşan, hem genel hem de kendi başlarına özel bir

yönlendirme dahilindedirler, şöyle ki neden ve sonuç ilişkisine dayalı yavaş ve kademeli

bir şekilde gelişmektir, ağaç üstündeki meyvenin sonunda tatlı ve iyi gözüken bir

meyveye dönüşmesindeki değerli yardım gibi.

Gidip bir botaniste, bir meyvenin görünür bir olgunluğa gelene kadar geçirdiği safhaları

sorun. Önceki safhalarının onun sonundaki görüntüsü ve tadıyla ilgili hiçbir kanıt

taşımamaktadır. Üstüne üstlük can sıkıcı bir durum olarak son halden tamamen farklı

özellikler gösterirler.

Meyve son halinde ne kadar tatlı olursa gelişiminin önceki safhalarında daha acıdır. Bu

durum hareketli ve konuşan türler içinde geçerlidir; hayvan için düşünüldüğünde,

gelişimi sonunda aklı küçüktür ve gelişimi süresinde çok istekleri yoktur. Ancak insan

aklı gelişimi sonunda çok gelişmiştir ve gelişimi süresinde de çok isteklidir. “Bir günlük

buzağı öküz olarak adlandırılır”, böyle söylenmesinin nedeni dört ayağının üstünde

durabilmesi, yürüyebilmesi ve yolundaki tehlikelerden kaçabilecek zekada olmasıdır.

Ama bir günlük çocuk hissizmiş gibi yatar. Ve bu dünyanın işleyiş şekline alışkın

olmayan bir kişi bu iki yeni doğmuş canlıyı inceleyecek ve erdemliklerini

değerlendirecek olsa, yeni doğmuş bebeğin hiçbirşeyi sonuçlandıramayacağını ve

buzağının bir kahraman olduğu düşünür.

Dolayısıyla, O’nun yarattığı gerçek üzerindeki yönlendirmesi, Özel Rehberliği, gelişimin

evrelerinin düzenini hesaba katmazsak, aldatılırız ve amacı anlamaktan alıkonuluruz,

yaratılan her zaman son şeklinin tam tersindedir.

Bu söylediğimiz - “hiçbir insan tecrübe edenden daha akıllı değildir” konusundaki

gibidir. Çünkü, sadece tecrübe eden gelişimin her sürecini inceleyebilir. Tamamlanmaya

doğru olan yolda kişi olayları sakinleştirebilir ve yaratılışın süreci sırasında devam eden

bozuk imajlardan korkmaz ve sadece iyi ve eşsiz sonuca inanır.

Böylece, O’nun dünyamızdaki takdirinin davranışlarını göstermiş olduk ki bu sadece

maksatlı bir bakım. Bu iyilik sıfatı yaratılan tamamlanmasını sonuçlandırana ve

olgunlaşana kadar anlaşılır değildir. Aksine, algılayanların gözünde tamamen bir

bozukluk olarak algılanır. Öyleyse, Yaradan’ın Kendi yarattıkları üzerindeki sadece iyilik

ihsan etmesini görüyoruz ama bu iyilik sadece maksatlı bir ilgiyle gelir.

İki Yol: Acının Yolu ve Maneviyat’ın Yolu

Allah’ın sadece mutlak iyilik olduğunu gösterdik ve bizi bütün yardımseverliği ve özel

rehberliğinde ufak bir zerre bile kötülük içermeden ile gözettiğini de. Bunun anlamı,

O’nun rehberliği bizi, biz iyiliği arzulayacak kadar nitelik sahibi olana kadar sebep ve

etki – neden ve sonuçlardan oluşan bir gelişim sürecine mecbur bırakmaktadır. Ve

bundan sonra yaratılış amacımızı yaşayabiliriz, tıpkı olgunlaşmış ve güzel gözüken bir

meyve gibi. Ayrıca görüyoruz ki amaç hepimiz için temin edilmiş, zira yoksa O’nun ilahi

taktirinin amaca yönelik yetersiz olduğu kanaatine vararak hataya düşeriz.

Bilgelerimiz şöyle der: “Aşağıdakilerde ilahiyat, yüksek bir ihtiyaçtır”. Bunun anlamı,

O’nun rehberliği bir amaca yönelik olduğudur ve bizi bütünleşmeye, birlikte olmaya

yöneltir, bu çok önemli bir ihtiyaçtır. Eğer ki biz bu noktaya gelmezsek O’nun takdirini

hatalı olarak görürüz.

Bu çok sevdiği bir oğlu olan yaşlı büyük bir krala benzer. Bu nedenle, oğlunun doğduğu

günden beri sadece onun iyiliğini düşünmüştür. Onun için krallıktaki en bilge ve iyi

adamların kitaplarını toplayıp oğluna eğitim hazırlamıştır. Ardından en iyi mimarlara

oğlu için saraylar yaptırmıştır. Bütün müzisyenleri toplamış ve onun için konser

salonları hazırlatmıştır. En iyi aşçıları ve şefleri toplayıp oğluna dünyanın en leziz

yiyeceklerini sağlamıştır.

Ve oğlu büyür, olgunlaşır. Ama maalesef ki oğlu aptaldır, eğitim alma arzusu yoktur,

kördür ve kalbi sarayların güzelliğini göremez. Üstelik sağırdır, şiirleri ve müziği

duymamaktadır. Ayrıca, hastadır ve yalnızca işlenmemiş hamurdan yapılmış ekmek

yiyebilmektedir ve bunların hepsi insanı çılgına döndürür.

Ancak, böyle birşey et ve kandan oluşan bir krala olabilir, herşeye kadir Yaradan için

bu mümkün değildir ve böyle bir aldanma olamaz. Bu nedenle, O bizim gelişimimiz için

iki yol hazırlamıştır:

İlki Acının Yoludur, yaratılışın kendi idaresi ile gelişmesidir, doğanın yoluyla, sebep ve

sonuçla ilişkisiyle zoraki izlenen, farklı bir sürü olayın bizleri yavaş yavaş

geliştirmesiyle, ta ki bizler iyiyi kötüden seçebilene kadar ve O’nun arzusunun amacı

için yeterli niteliklere sahip olana kadar olan yoldur.

Ve bu yol oldukça uzun ve ızdıraplıdır. Bu nedenle O bize hoş ve yumuşak bir yolda

hazırlamıştır. Maneviyat ve Islah’ın Yolu. Bizleri amaç için yeterli niteliklere kısa

zamanda ve acısız ulaştıracak bir yol.

Sonuç olarak anlaşılıyor ki bizlerin son ve asıl amacı O’nunla bütünleşebilmek ve O’nun

içimizde ikamet etmesi. Bu amaç kesindir ve bundan ayrılmanın bir yolu yoktur. Çünkü

O’nun rehberliği bizi her iki yolda da yönlendirir, hem Acının Yolunda hem de

Maneviyat’ın yolunda. Ama gerçeğe bakarsak, O’nun bu yönlendirmesi iki yolda da

aynı anda gelir, ki bizim bilgelerimiz bunlara Dünyanın Yolu ve Maneviyat’ın Yolu derler.

Dinin Özü İçimizdeki Kötülüğü Tanıma Hissini Geliştirmektir

Bilgelerimiz der ki: “Tanrı boğazdan mı yoksa enseden mi keserek öldürülmesi

konusuna neden aldırsın? Herşeyden öte, sevap sadece insanları arındırmak amacı ile

verildi”. Bu arınma, Matan Tora makalesinde açıkça anlatılıyor. Ama ben burada

Maneviyat ve ıslaha ulaşma yoluyla bu gelişimin özünü iyice açıklamak istiyorum.

Aklınızda olsun, bu içimizdeki kötülüğü tanıma ve farketmedir. Sevap, kişiyi derece

derece onları araştırarak ortaya çıkaranı arındırır. Ve arınmanın derecelerini ölçmek

aslında içimizdeki kötülüğün derecelerinin farkına varmamızdır.

Her varlığın içinde içindeki kötüyü reddetmek için doğal bir arzu vardır. Ancak iki insan

arasında fark birinin diğerine oranla bu kötünün farkındalığıdır. Daha gelişmiş bir insan,

içindeki kötüyü daha fazla oranda fark eder ve bu yüzden daha büyük bir oranda onu

reddeder ve kendinden uzaklaştırır, bu sırada daha az gelişim göstermiş kişi kötünün

daha az bir kısmını fark eder ve bu nedenle sadece daha ufak bir kısmı reddedebilir.

Sonuç olarak, onun pisliğini farketmediği için, içinde kötünün pisliğini bırakmaya

devam eder.

Ve okuyucuyu daha fazla yormamak için, iyinin ve kötünün tanımını genel olarak

açıklayacağız. Kötü, genel olarak, egoizm/benlik olarak adlandırılan, Yaratan’ın

özelliğine zıt olan, kişinin kendisine olan sevgisinden daha fazla birşey değildir ve

Yaradan tam tersine Kendi için hiçbir azru taşımaz, sadece ihsan eder.

Matan Tora’da söylediğimiz gibi, keyif ve yücelik Yaradan’la form eşitliğinin kapsamı ile

ölçülür. Ve acı ile tahammülsüzlük Yaradan’la form farklılığı kapsamı ile ölçülür. Bu

yüzden; egoizm Yaradan’ın tam tersi bir form olduğu için tiksindiricidir ve bize acı verir.

Ancak bu tiksindiricilik bütün ruhlara eşit şekilde dağılmamıştır ve farklı ölçülerde

verilmiştir. Zalim için, gelişmemiş bir insan egoizmi kötü bir özellik olarak görmez ve

bunu açık bir şekilde hiç utanma ve sınırlama göstermeden kullanır. Eğer mümkünse,

gün ışığında hırsızlık yapar, cinayet işler. Ancak biraz gelişmiş bir insan egoizminin

kötülük olduğunu ölçebilir ve sonunda bunu halk içinde kullanmaya utanır, açık olarak

çalmaz, öldürmez. Ama gizlilik içinde suçlarını işlemeye devam eder.

Daha da gelişmiş bir insan egoizminin iğrençliğini derinlerde hisseder ve bu duruma

katlanamayacak ve sonunda tamamen onu rededecek duruma gelinceye kadar bu

devam eder, ne kadar çok farkına varırsa diğerlerinin yaptıklarından dahi zevk alamaz.

Sonra başkaları için olan sevgi zerreleri ortaya çıkarmaya başlar, bu özgecilik olarak

adlandırılır ve bu iyi bir özniteliktir.

Ve bu da insanda kademe kademe gelişir. İlk başta, ailesi ve akrabaları için sevgi ve

ihsan etme arzusu gelişir, tıpkı dizede olduğu gibi “kendi etinden olanı görmemezlikten

gelme”. Ve daha sonra kişi daha da gelişince ihsan etme niteliği çevresindeki insanları

da kapsar, bunlar içinde - yaşadığı şehir ve ülkedir. Son olarak kişi tüm insanlık için

sevgi geliştirene kadar bu devam eder.

Bilinçli Gelişme ve Bilinçsiz Gelişme

Aklınızda şunu bulundurun, iki güç bizi sözü edilen merdivenin basamaklarından yukarı

itmek için çalışıyor, gökteki en tepesine ulaşana ve amaç olan kendi formumuzu

Yaradan’ın formuyla eşit olma noktasına gelene kadar. Ve bu iki güç arasındaki fark,

ilkinin Acının / Dünyanın Yolunun bizi arkadan iten yol olmasıdır.

Bu yoldan etik dediğimiz filozofik ahlakı doğmuştur ki bu deneysel bir bilgilenmeye

dayanır. Pratik zekanın incelenmesiyle, egoizmin nükleonları sonucunda olan görünür

zararların özetidir.

Bu deneyler bize şans eseri gelir, yani bilinçli bir seçimin sonucu değildir. Buna rağmen

bizleri amaca ulaştırmaları kesin olmasına rağmen, zira kötülüğün şekli aklımızda iyice

belirginleşir ve zararını fark ettikçe kendimizi ondan uzaklaştırarak merdivende daha

yüksek bir basamağa tırmanırız.

İkinci yol ise bizi bilinçli olarak iter, bu bizim kendi seçimimizdir. Bu güç bizim

önümüzde durur ve bizi ileri doğru çeker. Ve bu Maneviyat’ın ve Sevabın Yolu’dur.

Maneviyat ve sevabı Yaradan’a memnuniyet vermek için yapmak kötüyü farketme

hissimizi hızla geliştirir, tıpkı Matan Tora makalesinde gösterdiğimiz gibi. Ve bizler iki

kez fayda sağlarız:

A) Arkamızdan itenin hayattaki çileleri için beklemek zorunda kalmayız. Üstelik onların

itme gücü yıkım ve çektirdikleri acı ile ölçülür. Aksine, O’nun için samimiyetle çalışırken

hissettiğimiz narin yumuşaklıkla, kişisel sevginin zerreciklerinin aşağılığını fark eder ve

Yaradan’a ihsan etmenin eşsiz tadını hissetme yolunda bize nasıl engel olduğunu

farkederiz.

B) Zaman kazanırız. O bizi ‘aydınlatmak’ için çalışır, dolayısıyla çabamızı arttırıp zamanı

kendi isteğimize göre hızlandırırız.

Din İnsanın İyiliği için Değildir, Çalışanın İyiliği İçindir

Birçok insan hata yapar ve kutsal kitapları Ahlak Sistemi ile karşılaştırır. Ama bu onlara

hayatlarında hiç dini tatmadıklarından öyle gelmektedir. Ben onlara söylüyorum: “Tadın

ve Yaradan’ın iyi olduğunu görün.” Bu hem dinin hem de ahlakın aynı şeyi

amaçlamasındandır – insanı kişisel sevginin pis sığlığından çıkarıp başkaları için olan

sevginin zirvesine çıkarmak.

Ama onlar birbirlerinden uzak, tıpkı Yaradan’ın düşüncesi ile insanın düşüncesi

arasındaki uzaklık gibi. Zira Din Yaradan’ın düşüncelerinden gelir ve ahlak ise etin ve

kanın düşünceleri ve hayat tecrübelerindendir. Bu nedenle, aralarındaki fark hem

pratikte hem de son amaçta barizdir. İçimizde gelişen iyi ve kötüyü fark etme, ahlakı

kullanışımıza göre ölçülür ve başarısı nispeten topluma bağlıdır.

Fakat din ile, iyi ile kötünün farkındalığı içimizde sadece Yaradan’a bağlı gelişir. Bu,

Yaradan’ın formuna değişimdir, O’nunla eşit formda olmaktır ve bütünleşmek olarak

adlandırılır.

Ve bunlar amaca ilişkin olarak birbirlerinden oldukça uzak mesafededirler. Ahlak,

amacında gündelik hayatta olan olaylarda, pratik zekanın incelemesi sonucu toplumun

iyiliğiyle ilgilenir. Ama sonuçta, bu amaç doğanın sınırları üzerine yükselmeyi temin

etmez, dolayısıyla hala eleştirilebilir, zira kim herhangi bir kişiye, toplumun iyiliği için

kendisini belli bir dereceye kadar toplumun kurallarına boyun eğerek küçültmeye, ikna

edebilir ki?

Dinsel amaç ise, onu izleyenler için birey olarak iyi bir varlık olmayı vaat eder. Daha

öncede gösterdiğimiz gibi, kişi başkalarını sevmeye döndüğünde bütünlük halindedir

ve bu Yaradan ile formunun eşitliğidir ve bununla birlikte insan kendi dar, acı ve engel

dolu dünyasından geçerek, Yaradan’a ve insanlara ihsan ettiği sonsuz dünyaya girer.

Ayrıca desteğe baktığınızda da oldukça büyük bir fark görürsünüz. Çünkü, ahlak

insanlar ile desteklenir. Ve ne zaman ki kişi böyle çalışmaya alışırsa, ahlak seviyesinin

üzerine yükselemez ve bu toplumda iyi ödüllendirilir.

Ama Yaradan’ın memnuniyeti için Maneviyatı ve sevabı, hiçbir ödül beklentisi olmadan,

tam olarak edinmek istediği dereceye kadar uygularsa, ahlakın basamaklarını tırmanır,

zira bu yolda kişiye hiçbir ödeme yoktur. Ve biriktirilen her kuruş büyük bir hesaba

eklenir. Ve sonuç olarak, kendi hayatının basit ihtiyaçları hariç kişisel hiç bir çıkarı

olmadan, ikinci bir doğa olan başkalarına ihsan etme özelliğini edinir.

Şimdi, insan yaradılışın hapsinden özgürlüğüne kavuştuğunu görür. Ne zaman ki kişi

kendine almaktan iğrenirse ve ruhu saygı ile fiziksel zevklerden bir parça daha istemez

hale gelirse, kendini Allah’ın dünyasında serbestçe dolaşırken bulur. Ve hiçbir zaman

bir zarar veya mutsuzluk gelmeyeceğine emindir çünkü kişiye bütün zararlar kendi

içindeki alma arzusunun baskısıyla gelir.

Böylece, dinin amacının sadece onu araştırıp, derinlemesine inceleyenler için olduğunu

gördük, genel insanların faydası veya kullanması için değil, ancak bütün davranışlarının

insanların faydası için olduğunu ve bu davranışlarla ölçüldüğünü. Ama, amaç Yaradan

ile eşitlik sağlamaktır. Ve şimdi bizler, bu dünyada yaşarken dinin amacını anlayabiliriz.

Ayrıca Matan Tora’yı inceleyerek bütünlüğün ve bireyin amacının konusunu daha

yakından araştırabiliriz.

YARATAN’IN GİZLİLİĞİ VE BELİRMESİ

Çift Gizlilik (Gizlilik İçerisinde Gizlilik)

Çift gizlilik durumundaki bir insan, Yaratan’ın zıddını bile hissedemez ve herhangi bir

şeyin bile O’ndan geldiğini algılayamaz. Yaratan’ın sanki O’nu terkettiğini sanır ve O’nu

tümüyle yok kabul eder. Yaratan’ın kendisine olan tutumu, bu insanda karışıklık yaratır

ve insan inancını kaybeder.

Bu Durumun Tanımı

§ İnsan problemlerinin çözümü için dua edip iyi davranışlar yapar, ama hiçbir

cevap almaz.

§ Dua etmeyi bırakır bırakmaz hemen bir cevap alır.

§ İlahi takdire inanmaya ve kendisini düzeltmeye başladıkça acımasızca geri itilir.

§ İnanmayı bırakıp kötülük yapmaya başladığı zaman ise şansı açılır ve kendisini

huzurda bulur.

§ Hileli yollardan para kazanır.

§ Bu kişiye göre Yaratan’a ulaşmak isteyen kişiler sağlıksız, fakir, toplumca itilmiş,

aptal ve ilkeldirler.

§ Yaratan’ı aramayanlar ise zengin, sağlıklı, sükunet içerisinde, zeki, sevecen ve

özgüvenli görünür.

İlahi takdir bu tür hisleri uyandırdığı zaman, insan çektiği acıların Yaratan’dan geldiğini

unutmak ve olayların doğanın etkisi olduğuna inanmak ister. Bu duygular kişiyi

inançsızlığa sürükler ve Yaratan’ın yaratılan üzerindeki hakimiyetinden ziyade, tesadüfi

bir şekilde yaşadığını düşünür.

Tek Gizlilik

Yaratan gizli durumdadır, O’ndan kişiye sadece acı veren olaylar geldiği için kişinin

gözünde O, sevecenden ziyade, ızdırap veren olarak görülür. Buna rağmen kişi, başına

gelen her şeyin bir nedeni olduğuna inanır, Yaratan’ın onu yaptığı kötülükler için

cezalandırdığını; ya da onu doğru yola doğru ittiğini düşünür. Yaratan’ın

yönlendirmesine olan güveni ve inancı artar.

Bu Durumun Tanımı

Bu insan genelde sağlıksız, çevresi tarafından yadırganan ve fakirdir. Endişelidir ve

hayatında sanki hiçbir işi doğru gitmez.

Belirme

Yaratan gizli olmasına rağmen, insanın O’na ve her şeyi yönettiğine olan inancı giderek

güçlenir. Bu durum, kişiyi kendisini doğruya yönlendiren ve ışığa çeken kitaplara ve

Yaratan’a olan inancını güçlendirmeye iter.

Çabası sayesinde Yaratan’a olan inancını yeterli miktara getirip ışığın kendisini

düzeltmesine zemin hazırladığı zaman, Yaratan’ın ilahi yönetimine hazır olur. Yaratan

kendisini, yaratılana, arzularının içerisinde Tek Sevgi Dolu Yöneten olarak gösterir.

Bu Durumun Tanımı

İnsan Yaratan’ın iyiliğini hisseder, sükûnet, sürekli tatminlik, her zaman eforsuzca

yeterince para kazanır, başına hiçbir bela gelmez, başarılıdır ve saygı duyulur. Bir

arzusu olduğu zaman Yaratan’a dua eder ve arzusu hemen yerine getirilir. Ne kadar

çok iyilik yaparsa, o kadar başarılı olur, ne kadar az yaparsa; o kadar az başarılı olur.

Görür ki, kendisini düzeltmek isteyen insanlar; sağlıklı, saygın, sakin ve sevecen; öte

yandan düzeltilmeyi arzulamayanlar ise sağlıksız, fakir, aptal, cahil ve ikiyüzlü.

RUH VE BEDEN

Ruh ve Bedenin Üç Teorisi

1. İnanç Teorisi

Bu teori sadece ruhun varlığını savunur. Bu teoriye göre ruhlar birbirlerinden bağımsız,

farklı özellikler taşıyan ve insan ruhu denilen varlıklar olarak tanımlanır. Ruhlar,

dünyaya inip bir bedeni almadan önce bağımsız varlıklar olarak bulunurlar.

Vücudun ölümü ruhu etkilemez, çünkü ruh, bileşik bir maddeden oluşmamaktadır. Bu

görüşe göre ölüm sadece varlığın elementlerinin birbirinden ayrılmasından ibarettir.

Fiziksel vücudun bileşiklerinin birbirinden ayrılmasının ölerek gerçekleştiğinden

bahsedilmektedir. Ruh ise sade bir yapıya sahip olduğundan bölünemez ve yapısı

ölümden etkilenmez. Ruh ölümsüzdür ve sonsuza dek varlığını sürdürür.

Bu teoriye göre vücut ruhun elbisesidir. Ruh, bedeni kullanarak yapısını ve özelliklerini

ortaya koyar.

Bu şekilde ruh bedene hayat verir, hareket etmesini sağlar ve onu korur. Ruh

bedenden ayrıldığı zaman, vücut cansız ve hareketsiz bir bileşik olarak kalır. İnsanda

gözlemlediğimiz hayat sadece ruhun gücünü sergilemesinden ibarettir.

2. İkili Teori

Bu teoriye inananlar, vücudun ruhi herhangi bir yapıya ihtiyaç duymadan, kendi başına

varlığını sürdürebilen bir yaratılış olduğunu savunur.

Ancak vücut insanın özü olarak kabul edilmez. Bu rol daha zeki bir varlık olan ruh

tarafından üstlenilir (bu nokta inanç teorisiyle kesişmektedir).

İki teori arasındaki fark, sadece vücuda bakış açısındadır. Hızla gelişen bilim

göstermektedir ki, doğa vücuda, gereksinim duyduğu her türlü ihtiyacı vermiş.

Dolayısıyla ruhun vücuttaki rolü, vücuda ruhani özellikler ve beceriler kazandırmak

olarak tanımlanır. Bu teoriye inananlar aynı anda iki teoriyi de kabul ederler ama ruhun

vücudun başlangıcı olduğunu vurgularlar.

3. Yadsıma Teorisi

Ruhani bir varlığın mevcudiyetini reddeden ve sadece fiziksel vücudun varlığını kabul

eden araştırmacılar, bu teoriyi savunurlar. Bu teorinin takipçileri insan vücudunda

barınan soyut, ruhi bir varlığın mevcudiyetini inkar ederler. Tartışmasız bir şekilde

beynin insan vücudunun bir türevi olduğuna inanırlar. Vücudu bir nevi elektriksel

kablolarla birbirine bağlanmış bir makine olarak görürler. Bu mekanizma dış etkilerden

etkilenerek beyne sinyaller yollar ve organların acı veya zevk duyguları arasında

hareket etmesini sağlar. Herşey sinirler (kablolar) tarafından kontrol edilir. Mutluluğu

bulmak veya acıdan sakınmak amacıyla organlar, sinirler tarafından yönlendirilir. Bu

teorinin savunucuları insan vücudunun algılama ve hayata yönelik davranışlarını bu

şekilde açıklamaktadırlar.

Beynimizdeki zekasal ve mantıksal algılamalar, içimizde yer alan aktivitelerin fotoğrafik

yansımasından ibarettir. İnsanı diğer hayvanlardan ayırt eden tek özelliği ise

vücudunda olanların beyne yansımasının mantık ve zeka olarak algılanmasıdır.

Dolayısıyla bu teorinin izleyicileri aklın, vücutta olan olayların, aktivitelerin bir

yansıması olduğuna inanır.

İkili teorinin bazı savunucuları ruhun vücut içerisinde barındığını ekleyerek, yadsıma

teorisini de tümüyle kabul ederler. Ruhun insanın özü olduğunu ve vücudun ruha bir

kabuk olduğunu savunurlar.

Bu tarihe kadar, insanlar vücut ve ruh ilişkisini bu şekilde tanımlamışlardır.

Vücut ve Ruhun Kabala’da Bilimsel Algılanışı

Kabala ilmi, tıpkı diğer ilim dalları gibi, üst dünyaların algılanması ve anlaşılması için

yaratılmış bir tekniktir. Üst dünyalar ile ilgili bildiğimiz her şey, kabalistlerin kendileri

üzerinde yaptıkları deneyler sonucu edindikleri hisler ve bilgilerdir. Dolayısıyla

Kabala’da hiçbir şey teori değildir; her şey edinilmiş erdemliğin anlatılmasıdır.

İnsan, doğası gereği tereddüt doludur ve edindiği tecrübeyi sorgulama gereği duyar.

Bu nedenden dolayı felsefeciliği büyür ve önceden edindikleri farklı bir tanım alır.

İnsan gerçekten soyut düşünebilse, sürekli bu şekilde dönüp dolaşır. Dün bize bariz

olan, bugün bize kuşkulu gelir ve bugünün aydınlığı yarın karanlığa dönüşür. Bu

yüzden mutlak gerçek sadece bugün mümkündür.

Gizlenen ve Gösterilen

Modern bilim hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı kanaatine varmış durumdadır.

Kabala’da teorileştirmek ve varsayımda bulunmak her zaman yasaklanmıştır.

Kabalacılar ilmi ikiye ayırırlar; gizlenen ve gösterilen.

Gösterilen kısım, pratik öğretileri basit bir şekilde uygulayıp, teorileştirmeden anlamayı

içerir.

Gizlenen kısım, kendi başımıza edindiğimiz, ya da güvenilir kaynaklardan aldığımız

bilgiyi içerir ve mantıklı bir şekilde incelenmesi mümkün değildir. Bu nedenden dolayı,

bilginin bu kısmını geçici bir süre için basit bir inanç olarak kabul eder ve

teorileştirmemek için kesinlikle araştırma yapmayız.

“Gizli” ve “gösterilen” kelimeleri bilgiyi kastetmemektedir, sadece şahsın kişisel

algılamasını ifade eder. Kişinin pratik tecrübeyle edindiği bilgiye “gösterilen” denilebilir.

Henüz o noktaya gelmemiş bilgiye de “gizli” denilebilir.

Hiçbir nesilde bu iki bileşimden oluşmamış bilgi sahibi birisi olmamıştır. Sadece

gösterilen kısmı, bir temel olduğu için çalışmakla yükümlüdürler.

Felsefi Yaklaşımların Yasaklanması

Kabala’da felsefi yaklaşımlara izin verilmez. Kabala ilmi sadece görgül ve kanıtlanmış

bilgiye güvenir.

Dolayısıyla yukarıda bahsetmiş olduğumuz üç teoriden bilimsel olarak ruh ve beden ile

ilgili hiçbir bilgi edinemeyiz. Bu teoriler dini tanımlamaların bir türevidir. Ruh ve beden

ilişkisini bilimsel olarak sadece Kabala’nın ilmiyle tanımlayabiliriz.

Bu doğrultuda vücutla ilgilenen ve deneysel kanıtlanmış sonuçları olan üçüncü teoriyi

kullanma hakkımız var. Kabala mantığa dayalı tüm açıklamaları reddeder.

Üçüncü Teorinin Eleştirisi

Üçüncü teori, eğitimli bir insanın ruhu tarafından yadırganılır, çünkü vücudun kişiliğini

reddeder ve sanki dış etkenlere bağımlı bir makineymiş gözüyle bakar. Bu noktadan

yola çıkarsak insan tümüyle doğanın etkisi altında, hiçbir özgür arzusu olmadan

yönlendirilmektedir. Tüm hareketleri zorunluluktan yapmakta ve hareketleri vasıtasıyla

ne mükâfatlandırılmakta; ne de cezalandırılmaktadır, zira ödül ve ceza kanunları

sadece özgür iradeli bir insan için geçerlidir.

Bu teori Yaratan’ın ödül ve cezasına inanan dinci ve laik kesimler tarafından eşit

şekilde reddedilmektedir. Görünüşe göre hepimiz kör doğanın ellerinde bilinmeyen bir

yöne doğru giden oyuncaklarız. Dolayısıyla üçüncü teori bu dünyada kabul

görmemektedir.

Böylece üçüncü teori altında makine denilen vücut, insan denilen varlığı temsil

etmemektedir. İnsanın özü, benliği vücutta gizlenmiş, görünmeyen ve algılanmayan

ruhani bir maddeden ibarettir.

Peki felsefeye göre materyal ve ruhi maddeler birbirine karışamazsa bu madde vücudu

nasıl hareket ettirebilir? Bu yüzden felsefede ve metafizikte bu soruya cevap yoktur.

Sonuç

1. Her şeyi beş duyumuzla algılıyoruz. Bu beş duyunun birleşimi sonucu ortaya çıkan

resmi beynimiz algılar ve önceden bilinenlerle kıyaslayıp çevremizdeki yerimizi

tanımlar. Dolayısıyla insan, hem kendisini; hem de çevresini beş duyusu sayesinde

böyle algılar. Vücut ya da dünya tek başına mevcut değildir; ikisi de beş duyumuzun

sonucudur. Baal Hasulam şöyle yazar: “Vücudumu katı ve belli bir uzunlukta

hissediyorum, çünkü duyularım bana böyle gösteriyor...”

2. Eğer hiçbir duyumuz olmasaydı, kendimizi hissedemezdik. Eğer duyularımız farklı

olsaydı; kendimizi ve dünyayı farklı algılardık.

3. Beş duyumuzla algıladığımız her şeye “gösterilen” denir. Doğal olarak her birey

kendi doğasını kendi verileri, duyarlılığı ve zekası dahilinde görür ve gösterir.

Gösterilenler:

Kişi, özgü

Genelde insanlara gelişiminin her safhasında beş duyusu dahilinde gösterilir

4. Gizlenen ise gelecekteki bir tarihte gösterilecek olan bilgidir. İki tür gizlilik vardır:

§ Duyularımızla sonradan gösterilecek olanlar, ve

§ Beş duyumuzla asla hissedemeyeceklerimiz

5. Beş duyumuzla hissetmemiz mümkün olmayan şeyleri ise altıncı hissimizle

algılayabiliriz. Her insan içinde altıncı hissin tohumunu taşır ve bunu büyütebilir. Altıncı

hissimizi Kabala ile geliştirebiliriz. Altıncı hissimizle edindiğimiz hisler de beş duyumuza

benzer bir şekilde, ikiye ayrılır:

Vücut dediğimiz, “ruh”, ve Etrafımızı saran gerçek alem, “Üst Dünyalar”.

Üst dünyalar sonsuzluk, mükemmellik ve her şeyin bilinmesi hissidir.

MATAN TORA

(Yaratan’ın ifşası)

Rav Yehuda Aşlag – Baal Hasulam (Merdivenin Sahibi)

“Komşunu kendini sevdiğin gibi sev”

Rav Akiva şöyle der; “Maneviyatın en yüce yasalarından bir tanesidir”

1. Bu cümlenin açıklanmaya ihtiyacı var. Çünkü yasa kelimesi (İbranicede yasa aynı

zamanda bütün demektir) bir çok detayın bir araya getirildiği zaman bir bütünü

oluşturduğu anlamına gelebilir. Dolayısıyla “komşunu kendin gibi sev” sevabı Tevrat’ta

büyük bir kuraldır. Anlaşılmalıdır ki Kabala'da geriye kalan 612 ana kural bu temel

prensip olan "komşunu kendin gibi sev"’in detaylarının açıklaması ve yorumundan

başka bir şey değildir. Bu biraz kafa karıştırıcı bir durum, çünkü bunu insan ve insan

arasında bir kural olarak belirtebiliriz; ancak diğer tüm kuralların da içinde bulunduğu

bu tek kural, kendi içine insan ve Yaratan arasındaki tüm kuralları nasıl dahil edebilir?

2. Ve karşımıza ikinci bir söylem gelir, söylenen bu deyim daha da çarpıcıdır. Dini kabul

etmiş biri: “Bana tüm Tevrat’ı tek ayağımın üzerinde dururken anlat” dedi. Hilal cevap

verdi: “Kendine yapılmasını istemediğini arkadaşına yapma” (Bu Aramikçede

“komşunun kendin gibi sev” deyimiyle eştir); “ve gerisini git oku”. Burada önümüzde

açık bir yasa var, bahsedilen 612 kural içinde ve Tevrat’ta yazılan her şeyde “komşunu

kendin gibi sev” deyimine tercih edilen başka bir deyim yoktur. Zira olması gereken tek

hedefimiz hiçbir koşul olmadan komşunu kendin gibi sev kuralını anlayıp uygulamaktır.

Bu yüzden özellikle “gerisini git oku” der. Demek ki Tevrat’ın geriye kalan tüm kısmı,

bu tek kuralın açıklamalarıdır ve bu açıklamalar olmadan bir bütün olmaz.

3. Bu yazının derinlerine inmeden bu kuralı dikkatlice incelemeliyiz, çünkü bize şöyle

deniliyor: “komşunu kendin gibi sev”. Burada kendin gibi kelimeleri bize dostunu

kendini sevdiğin kadar sevmelisin demektedir, daha az değil. Demektir ki sürekli

tetikte olup her bir dostunun ihtiyacını karşılamak için hazır bulunmalısın, tıpkı kendi

ihtiyacını doyurmak için hazır olduğun gibi. Bu tümüyle imkansızdır, bir çok kişi kendi

ihtiyaçlarını günlük hayatlarında doyuramazken onlara gidip tüm halkın ihtiyaçlarını

doyurmak için çalışmalarını nasıl söyleyebiliriz ki? Kutsal kitapların abartacağını

düşünmemiz mümkün değil, zira hiçbir şey eklemememiz ve çıkarmamamız

konusunda bizi uyarır. Zira bu, kelimelerin ve yasaların mutlak doğruluğunu göstermek

içindir.

4. Ve bu halen yeterli değil, dostunu kendinin gibi sev basit deyimi aslında daha da

katıdır - dostlarımızın ihtiyacını kendi ihtiyacımızdan önce koymalıyız -. Hocalarınızın

şu deyimle ilgili yazdığı gibi “çünkü o onunla mutludur”. Yahudi köle ile ilgili: “Bazen

tek bir yastığı varken kendi başını üzerine koyarsa ve kölesine vermezse ‘o onunla

mutludur’ deyimine uymamaktadır zira o başını yastığa koyarken kölesi yere

koymaktadır ve eğer kendisi de yastığa başını koymazsa ve kölesine de vermezse bu

yine yanlıştır”. Demektir ki kişi kendi rızasına karşın yastığı kölesine vermelidir ve

sahibi başını yere koymalıdır.

Aynı cümle içerisindeki talimatla görüyoruz ki, dostunu kendin gibi sev derecesinde

dostunun ihtiyaçlarının tatmin edilmesi, kendi ihtiyaçlarının tatmin edilmesiyle

karşılaştırılmakta. Şu örnekte olduğu gibi: "Çünkü o onunla mutlu". Bu bir köleyle ilgili

olan deyimdir. Burada da şu şekilde; eğer oturacağı bir sandalye varsa ve dostunun

oturacağı bir sandalye yoksa kendisi oturup sandalyeyi arkadaşına vermezse dostunu

kendin gibi sev emrine aykırı davranır, zira dostunun ihtiyacını kendi ihtiyacını

karşıladığı gibi karşılamamaktadır. Sandalyeye oturmaz ve dostuna da sandalyeyi

oturması için vermezse yine aynı şekilde kötülük etmiş olur. Dolayısıyla oturması için

sandalyeyi vermeli ve kendisi ya ayakta durmalı ya da yere oturmalıdır. Anlaşılacağı

gibi elinde olan tüm olanaklarla arkadaşının eksikliklerini tamamlamak uygulanması

gereken yasadır. Şimdi gidin ve bu yasanın ne denli mümkün olup olmadığını görün.

5. Öncelikle şunu anlamalıyız, maneviyat neden onu arzulayan insanlara verildi ve tüm

insanlara verilmedi (Tevrat neden İsrail oğulları’na verildi ve dünyadaki diğer insanlara

verilmedi). Burada, Yaratan göstermesin, bir milliyetçilik mi söz konusu? Elbette ki

sadece bir deli bu şekilde düşünebilir. Atalarımız tabi ki bu soruyu incelediler ki sözleri

şu anlamı taşır: "Yaratan her ulusa ve dile verdi ve onlar almadı." Esas anlaşılmaz

olarak göze çarpan şey neden seçilmiş insanlar denilmesidir, zira şöyle der "Sahibiniz

olan Yaratıcınız sizleri seçti", zira başka isteyen hiç bir ülke yok muydu? Dahası,

Yaratan elinde kitabıyla gelip insanlarla bunun için anlaşmaya mı çalıştı? Böyle bir şey

duyulmuş değil ve kabul etmek de mümkün değil.

6. Ancak maneviyatın özünü böyle anladıktan sonra ve bize arzulanan amacı

gördükten sonra, tıpkı atalarımızın bize öğrettiği şekilde, bu yüce yaratılışın

gözlerimizin önündeki nedeni algıladıkça o zaman her şeyi anlamış olacağız. Kabul

etmemiz gereken ilk gerçek hiçbir şeyin sebepsiz yapılmadığıdır. Ve burada hiçbir

ayrıcalık yoktur, en alt seviyedeki insan halinden ya da çocuklardan herkese.

Dolayısıyla emin olunan şudur ki Yaratan’ın, bizim algılarımızın ötesinde olan varlığın,

davranışı küçük ya da büyük ne boyutta olursa olsun amaçsız değildir.

Atalarımız bize der ki “Dünyanın yaratılış sebebi sadece maneviyatın yolundan

ilerlemek ve sevap işlemektir”, bu şu demek; hocalarımızın bize öğrettiği gibi,

Yaratan'ın amacı yaratılışın ilk anından beri varlığını yaratılanlarla paylaşmaktı. Bunun

nedeni Yaratan’ın ortaya çıkması yaratılan varlıklara giderek, büyüyerek arzuladıkları

kadar mutluluk hissini vermektir. Ve bu şekilde aşağı seviyedeki bir kişi bilinciyle

birlikte Yaratan’a doğru ilerleyebilir ve O'na tutunabilir. Ta ki amacına ulaşana kadar

ve: "O'ndan başkasını gözlerim görmüyor" derecesine ulaşana kadar. Ve

mükemmelliğinden ve yüceliğinden dolayı, kehanetlerde ve kitaplarda bir tek kelime

bile abartı yoktur ve hocalarımızın bu sözlerle yansıttığı gibi: "Tüm peygamberler,

kehanetlerinin hepsini kurtarıcı peygamberin geleceği gün ve bir sonraki dünya için, hiç

bir gözüm O'ndan başka Tanrı görmedi".

Bu mükemmellik kutsal kitaplarda ve kehanetlerde tek bir basit kelimeyle

açıklanmaktadır: "Bütünleşmek". Ancak bu kelime, genel halk tarafından genel dilde

kullanılması sonucu neredeyse tüm içeriğini kaybetmiştir. Ama aklınızda bu kelimeyi

biraz düşünecek olsanız, içerdiği güzellikle dolup taşarsınız. Şunu gözlerinizin önünde

canlandırın; Yaratan'ın mükemmelliği ve yaratılanın mükemmellikten uzaklığı.

Algılayabileceğiniz gibi Yaratan ile yaratılan arasındaki bütünleşmenin bu kelimeyle

aslında yaratılışın tüm nedenlerini açıkladığını görebilirsiniz.

Ortaya çıkan şudur, Yaratılışın tüm nedeni maneviyat yolunda ilerleyerek yaratılanların,

Yaratan’la bütünleşene kadar yükselmesini sağlamaktır.

7. Ve bu noktada Kabalistler şöyle sorarlar: Peki biz başlangıçta neden Yaratan’la

bütünleşmiş olarak yaratılmadık? Hangi nedenle bizlere maneviyat yolunda ilerleyip

sevap işleme yükünü verdi? Şu cevabı verdiler: "Her kim kendisine ait olmayanı yerse

onun yüzüne bakmaya korkar", bu şu demektir ki, her kim dostunun çabasından haz

duyup elinden yerse arkadaşının yüzüne bakmaktan korkar çünkü bu şekilde

utancından tüm insanlığını yitirir. Ve onun mükemmelliğinden gelen hiçbir şey kusurlu

olmadığından bizlere kendi yüceliğimizi edinebilmek için bir yer verdi, maneviyatın ve

sevabın yolunu.

Ve bu kelimeler elbette çok derin ve bunları hayat ağacına giriş birinci dal adlı kitapta

ve Talmud Eser Sefirot İç Yansıma birinci bölümünde zaten açıkladım. Burada da

açıklık kazanması için kısaca aktaracağım.

8. Zengin bir adam, pazardan bir dilenci adamı alıp ona yemek verir ve ona altınlar,

gümüşler ve arzuladığı her şeyi gün be gün verir. Ve her geçen gün ona daha fazla

hediyeler verir. Sonunda zengin adam şöyle sorar: "Lütfen bana söyler misin, tüm

arzuların yerine getirildi mi?" Eve getirdiği dilenci şöyle cevap verir; "Henüz değil, ne

kadar güzel olurdu bana vermiş olduğun tüm değerli şeyleri kendi çabamla ve

çalışmamla edinseydim, tıpkı senin gibi, ve o zaman senin elinden gelen hayırseverliği

almaz olurdum." Zengin adam da ona şöyle geri cevap verdi: "Bu halde senin

arzularını tatmin edecek hiç bir insan doğmamıştır."

Bu doğal bir şey çünkü bir tarafta büyük bir mutluluk duyup güzel tecrübeler

yaşamakta zira zengin adam onu her gün hediyelerle donatmakta öteki taraftan da bu

zengin adamın vermiş olduğu şeylere büyük bir utançla tahammül etmenin zorluğu

vardır. Çünkü doğada şöyle bir yasa vardır bedavaya hediyeler edinen kişi utanç

hisseder, çünkü kendisini verene karşı acınacak bir şeymiş gibi görür. Buradan ikinci bir

yasa doğar, hiç kimse dostunun ihtiyacını sonuna kadar doyuramaz çünkü sonuç

itibariyle o kişiye kişisel edinimin şeklini ve doğasını veremez.

Ancak bu sadece yaratılanlar açısından böyledir, Yaratan açısından ise bu durum

mümkün değil ve kabullenilemez. Bu yüzden Yaratan bizlere maneviyat yolunun ve

sevabın işlenmesi üzerine sırtımıza bu yükü yükledi. Edineceğimiz yüceliği kendi

çabamızla edinmek için, zira o zaman O'ndan gelen duyulan mutluluk ve haz yani

O'nunla olan bütünleşmekte dahil olan her şey kendi çabamızla sahip olduğumuz

şeyler haline gelir. O zaman kendimizi bunların sahibi olarak hissederiz, zira bu

edinimler olmadan bütünlük hissine asla sahip olamayız.

9. Elbette ki bu doğa kanununun içeriğini ve kaynağını incelemeliyiz ve bizlere

başkalarından sadaka aldığımızda verilen utanç duygusunu, kusurunu kimin verdiğini

görmeliyiz. Bilim adamlarının da bildiği şu yasa üzerine; her dal kökün doğasını

taşımaktadır ve kökün her davranışı dal tarafından da arzulanır ve aranır. Buna karşılık

olarak kökte olmayan her davranış dal tarafından da itilir ve tahammül edilmez zira dal

içinde zararlıdır. Bu kanun her kök ve dal arasında bulunur ve aşılamaz.

Dünyada ki tüm mutlulukların ve acıların kaynağını anlayabilmemiz için şimdi bizlere

bir kapı açıldı. Zira Yaratan yaratılan varlıkların kökü olduğuna göre, O’nun içinde

varolan her şey bize direkt olarak O’ndan gelmekte ve bunu mutluluk ve haz olarak

hissetmekteyiz çünkü doğamız kökümüze yakın.

O’nun içinde olmayan özellikler bize O’ndan direkt gelmez, yaratılışın karşıtlık prensibi

üzerine, bizim doğamıza da ters olup bize tahammülü zor gelir. Örneğin, dinlenmeyi

sever ve fazla hareket etmekten hoşlanmayız, yapılan davranış dinlenebilmeyi

sağlamak içindir. Bunun nedeni kökümüzün sabit bir dinlenme içerisinde ve Yaratan’ın

hareketsizliğinden kaynaklanmaktadır. Bu yüzden hareket bizim tarafımızdan da

sevilmez ve doğamıza da terstir.

Aynı şekilde erdemliği severiz, güçlü olmayı ve zengin olmayı, çünkü bu özellikler

Yaratan’da vardır bizim kökümüzde. Dolayısıyla bunların tersini sevmeyiz, mesela

salaklığı, zayıflığı ve fakirliği çünkü bunlar Yaratan’da olan özellikler değildir ve

onlardan nefret ederiz ve bize çok acı verirler.

10. Bu yüzden de başkalarının elinden sadaka aldığımız zaman içimizde utancın ve

sabırsızlığın çirkin bir tadı kalır, çünkü bu Yaratan’da yoktur; Lütuf almak gibi özellikler

Yaratan’da yoktur zira zaten kimden alabilir ki? Ve bu özellik kökümüzde varolmadığı

için bize de iğrenç ve tiksindirici gelir. Öteki taratan ise başkalarına özgecil

davrandığımız zaman içimizde bir mutluluk olur ve haz alırız zira bu davranış

kökümüzde mevcuttur çünkü O yardımseverdir.

11. Şimdi yaratılışın nedeni olan Yaratan’la tüm görünümüyle bütünleşmeyi

incelemenin bir yolunu bulduk. Bu bütünleşme yüceliği maneviyatın ve sevabın yolunu

takip edersek bize garantilenmiştir ve dalların kökle eşit olmasından daha az bir seviye

değildir ve bu noktadan tüm sevecenlik ve mutluluk ve muhteşemlik doğal olarak

uzanır. Daha öncede belirttiğimiz gibi mutluluk sadece Yaratan ile kişinin özelliklerinin

eşitliğindedir. Ve kökümüzde olan tüm davranışlarımızı eşitlediğimiz zaman mutluluğu

hissederiz ve kökümüzde olmayan her şeyde bize tahammül edilmez gelir, iğrenç ve

acı olarak hissederiz. Ve doğal olarak görüyoruz ki her ümidimizin sonucu kökümüze

olan eşitliğimizin derecesine bağlıdır.

12. Hocalarınız şöyle sordular: “Bir hayvanı boğazından ya da ensesinden keserek

öldürmek Yaratan için neden fark eder?” sonuç olarak sevap insanlara kirli bedenlerini

arındırmak için verildi, sevap işlemekteki amaç zaten budur.

“Vahşi bir eşek insana çevrilir” çünkü insan yaratılışın sinesinden tümüyle iğrenç ve

kirli doğar; yani tümüyle kişisel sevgi içerisinde yaratılmış, tüm davranışları kendisine

odaklı ve başkalarına gram bile özgecillik düşüncesi içerisinde olmadan.

Bu durumdayken kökünden en uzak noktadadır, en öteki uçta. Zira kök hiçbir alma

özelliği taşımadan sadece özgecildir, yeni doğan ise sadece kendisi için almak özelliğine

sahiptir ve zerre kadar özgecillik barındırmaz. Dolayısıyla bu durum en alçak nokta ve

bizim dünyamızdaki en pis durum olarak nitelendirilir.

Büyüdükçe çevresinden başkalarına özgecil davranma özellikleri alır, çevresinin

değerleri ve gelişimi sınırlarında. Sonra kendisine olan sevgisi vasıtasıyla maneviyata

girer ve sevap işler, hem bu dünyada mükafat hem de bir sonrakinde ve buna “O'nun

adına değil” (Lo Lişma) denir, zira kişi başka bir şekilde alışamaz.

Yaşı ilerledikçe kişiye O’nun adına nasıl sevap işlemesi gerektiği söylenir, ki bu özel

bir amaçladır, sadece Yaratan’ına memnunluk vermek için ve Rav Musa Ben Nahman’ın

dediği gibi: "Kadınlara ve çocuklara maneviyatın ve sevabın O'nun adına işlenmesi

gerektiği söylenmemelidir, çünkü buna dayanamazlar. Sadece büyüyüp bilgi ve erdem

sahibi olduktan sonra O'nun adına çalışmayı öğretilirler. Ve hocalarımız: kişi O’nun

adına olmamaktan “O’nun adına” (Lişma) gelir.” ve bu şöyle tanımlanır, amacı

Yaratan’a haz vermek ve kişisel sevgisi için yapmamak.

Yaratan'ın rızası için maneviyatı ve ıslahı çalışarak doğal bir iyileşme oluşur,

hocalarımızın da söylediği gibi: Yaratan dedi ki; "Kötülüğün eğilimini yarattım ve ilaç

olarak da maneviyatın yolunu verdim". Yaratılan varlık gelişir ve yukarıya doğru

basamaklardan çıkarak konuşulan yüceliğe ulaşır, ta ki içindeki kişisel sevgiye ait olan

tüm izleri kaybedene kadar ve bedenindeki tüm ıslah yükselip tüm davranışlarını

özgecil bir şekilde uygulayana kadar, bu dünyadaki ihtiyaçlarını bile özgecillikle alana

kadar. Ve hocalarımız şöyle dedi: "Sevaplar insanı arındırmak için verildi".

13. Maneviyatta iki şey vardır:1. İnsanla, Yaratan arasında sevap 2. İnsanla, insan

arasında sevap. Ve bunların ikisi de aynı şeye, yaratılan varlığı yaratılışın nedeni olan

Yaratan’la bütünleşmeye, yönlenmektedir.

Dahası bu iki maddenin pratik uygulaması birebir aynıdır, zira kişi Yaratan’ın adına bir

davranış sergilediği zaman, kendisi için hiç bir sevgi olmadan, yani kendisine ait hiç bir

menfaat beklemeden, dost sevgisi ya da Yaratan sevgisi için çalışması arasında hiç bir

fark yoktur.

Bunun nedeni doğal bir kanun gereği, insanın kendi bedeninin dışındaki şeyleri gerçek

dışı ve boş görmesidir. İnsan, bir başka insana yönelik sevgi için yapacağı her

davranışın kendisi için bir ödül getireceğini düşünerek, kendi menfaati için yapar.

Dolayısıyla, böyle bir davranış "Başka bir insanı sevmek" olarak değerlendirilemez

çünkü davranış sonucuyla hesaplanmıştır, şöyle ki evdeki hesap çarşıya uymamaktadır.

Zira hesap yapmak bir başka insanı sevmek olarak değerlendirilemez.

Bir başkasını sevmek adına herhangi bir hareket yapmak yani zerre kadar kişisel

menfaat beklemeden davranmak tümüyle imkansızdır. Bununla ilgili Zohar kitabında

şöyle yazar; "Lütuf olarak yaptıkları her şey sadece kendileri için."

Bu demektir ki iyi davranış olarak yaptıkları her şey, arkadaşlarına yada Yaratan’a

yönelik, başkalarına olan sevgilerinden değil ama kendilerine olan sevgilerinden. Zira

menfaatsizce davranmak tümüyle insanın doğasına aykırıdır.

Dolayısıyla sadece maneviyatın ve sevabın yolunu izleyenler buna hak kazanır. Çünkü

kişi maneviyatı ve sevabı izleyerek ve Yaratan’ın rızası için yaparak yaratılışının

doğasından ayrılıp ikinci bir doğa edinmeye başlar. Bahsettiğimiz bir başkasına olan

sevgidir.

Zohar'ın Kabalistleri bu yüzden dünyadaki diğer ülkeleri dost sevgisi kavramından ayrı

tuttular, "Yaptıkları her lütuf kendileri için" cümlesini söylerken maneviyatın ve

Yaratan'ın rızası adına bunu yapmadıkları için dediler. Tanrılarına olan duaları ödül ve

güven için, hem bu dünyada hem de bir sonrakinde. Dolayısıyla Tanrılarına olan duaları

sadece kişisel sevgileri için, ve asla kendi bedenlerinin sınırı dışında bir davranış

yapamazlar zira doğalarının temeli gereği kendilerinde en ufak bir davranışı yapacak

gücü bulamazlar.

14. Açıklıkla görebiliyoruz ki Yaratan'ın rızası adına maneviyatı ve sevabı tutanlar için

maneviyatın iki maddesi de aynıdır, pratikte de bu böyledir çünkü insan bunu başarana

kadar, -insana yada Yaratan’a doğru- özgecil davranışın algısını kişi bir boşluk olarak

zoraki hissetmektedir. Ancak büyük bir çaba vasıtasıyla kişi yavaşça yükselmeye başlar

ve ikinci bir doğa edinir, sonrada son amaca ulaşır, Yaratan’la bütünleşmek.

Durum böyle olduğuna göre mantıken düşünecek olursak insanın arkadaşı ile olan

ilişkisinde, prensiple hareket edip manevi bir amaca ulaşmak daha faydalı olacaktır.

Zira Yaratan’la insan arasındaki sevap ilişkisi sabittir ve insan buna kolayca alışabilir,

ancak alışkanlıkla yapılan davranışlar artık faydasını yitirmiştir. Buna nazaran insanla

insan arasında ki sevap sürekli değişmektedir ve insan nereye dönerse dönsün önünde

yeni talepler doğmaktadır. Dolayısıyla bunun fazileti çok daha becerikli ve amaca

ulaşmakta kesindir.

''BAŞLANGIÇ'' YARADILIŞI OLUŞTURAN DÜŞÜNCE

Yaradılış sürecinde sadece iki iştirakçi vardır, YARADAN ve Yaradan'ın yarattığı RUH'tur,

bu değişmez bir gerçektir.

Dünyaları yaratmak işlevindeki ilahi düşünceye, yaradılışı oluşturan düşünce ''Mahşevet

Abriya'' diyoruz.

Yaradılışı oluşturan düşüncenin içerdiği kurala göre ''Yaradan'' varsa ''Yaratılan'' da

vardır, böylece Yaradan-Yaratılan ilişkisinde ilk temel anlamı kavramış olduk.

Yaradılışı oluşturan düşüncenin başlangıcında Yaradan tarafından yaratılana karşı tek

taraflı bir harekettir. Yaradan - Yaratılan arasındaki ilişkilerin özü, Yaradan'ın iyiliklerini,

yaratılana aktararak yaratılanı iyiliklerle etkilemektir.

Yaradan'ın özelliği vermek suretiyle etkili olmak olduğunu görüyoruz.

Yaratılanın özelliği de almak arzusu olduğunu görüyoruz.

Yaradan'ın etki yapma gücüne Kabala IŞIK adını vermektedir.

...Fakat Başlangıçta, The Big Bang "Büyük Patlama'nın" Yankıları, henüz doğan

Evren'in içinde yayılırken, Işık var olan en iyi şeydi.

Yaradılışın tümünde, Yaradan'dan başka, Bilinç sahibi hiç bir şey yoktu. Sadece kendisi

vardı, Yaradan Herşeye kadirdir ve herşeyi bilir olmasına rağmen, Yalnız o vardı ve

yalnızdı. Bunlar Beşeri anlayışın ötesinde, daha üstün bir yüzeydedir.

Yaradan'ın bünyesinde var olan ve var olacak olan, bol Işığın güçlü iyilikleri ve

güzellikleri, bol Işığın verdiği Dolgu ve Tatmin olmak niteliklerini, O Başlangıç

noktasında, verebileceği kimse yoktu.

Işığın İstediği şey kendinden vermekti. Fakat kendisinden fışkıran bu sonsuz bolluğu,

kendi bünyeleri içinde ihtiva edebilecek Kullar, ( Aletler ) henüz yoktu. Böylece Kendi

isteği ile (Güçlü bir istekle) Kulları, ( Aletleri ), Bu güne kadar var olan Ruhumuzu

yarattı. Onun Ulu Işığını bünyemize yerleştirmek için, almak arzusuna ihtiyacımız

vardı, bu nedenle yaratılan her şeyin özünde, almak arzusu vardır.

Fakat herşeye Kadir olan yaradan, bir sorunla karşı karşıya kalmıştı.

Kendi bünyesinde olan bir özelliği, yarattığı kullara aktarmadan yaratamıyordu.

Yaradan'ın bu tek özelliği Vermek arzusuydu. Sahip olduğumuz şeyleri başkalarına

vermek ve onlarla paylaşmak, vermek arzusuna eşittir.

Ruhlarımızda, bir yanda, Yaratıldığımız almak arzusu ile ve diğer yanda bizde

yerleştirilen vermek arzusu arasında bir çelişme hasıl oldu.

İlk defa olarak cennette bir problem ortaya çıktı, Ruhlarımız Bütün ihtiyaçlarını hiç bir

karşılık vermeden, temin ediyorlardı. Ruhlar hiç bir emek sarf etmeden kendilerini Hak

etmedikleri bir ayıp ekmeğini yiyorlar durumunda buldular.

Böylece iki şıklı bir durum meydana geldi. bu bir birine zıt iki arzunun karşılaşması

neticesinde, Kozmik bir patlama vuku buldu.

Bugün büyük patlama dediğimiz, The Bıg Bang meydana geldi.

Bütün bunların illüzyon olduğu aşikardır. Fakat! öylesine bir illüzyon ki, ta ki bilincimizi

yükseltecek bir yol bulup, kendimizi hakikatlerin kusursuz ışığında kurtarabileceğimizi

anlayıncaya kadar.

Bunlar başlangıcın hikayeleridir, Kabala bu hikayelerin içinden doğup meydana

gelmiştir. Burada amaç Kaos'lara ve karmaşıklara düzen sokup onların üzerinde

hakimiyet kurmak suretiyle, bireylerin yaşantısına huzur ve sevgiyi yerleştirmeleri için

gereken bilgileri açıklamaktır.

Kabala bilimsel ve ilmi bir metottur, Fiziksel maddi dünya'nın doğasına (tabiat

kurallarına) değil, Evren'in Manevi doğasında olan kurallara dayanan bir sistemle

hizmet eder.

Bütün Fizik kanunlarında olduğu gibi, Metafizikte harikalar yaratabilir yeter ki uygun

bir şekilde tatbik edilsin.

EVRENİN BÜTÜNLÜĞÜNE ULAŞMAK

Kabalanın ana araştırma konusu evrenin içindeki parçaların birbiriyle nasıl bağlantılı

olduğudur. Gerçeği barındıran tüm elementler ve beş dünyanın düzenli olarak birbiriyle

olan bağının, doğa kanunlarıyla yönetilişinin bağlantılarının bir bütünü nasıl

oluşturduğunu içerir.

Ek olarak üst dünyaların araştırıcısı tüm bu dünyaların “sefira” denilen on ışık içinde

varolduğunu görür. Bu ışıklar sırayla beş parçadan oluşur, ve bu beş parça sonsuz

dünya denilen Ayın Sof’a işaret eder.

Kabalaya başlayan öğrenci çalışmalarına tek bir noktadan başlamalıdır, ve bu noktadan

on sefirayı, Ayın Sof’un altında olan ilk dünya Adam Kadmon (prototip insan) adlı

dünyadan başlayarak çalışmaya yönelmelidir. Adam Kadmon’un da nasıl yayılıp etki ve

etken yasaları dahilinde olup astronomi, fizik ve diğer dünyevi bilimlerin altında nasıl

detaylara ayrıldığını keşfetmeye başlar.

Dolayısıyla, kurulmuş olan düzenin yasaları tümüyle birbirine bağımlı olup, aşamalı

gelişme yasasına dahil olan bir olgu, başka bir olgunun gelişmesine uymamazlık

edemez. Adam Kadmon’un dünyasında ki gelişme tek yönlüden çok yönlüye doğru

gelişir. Bu dünya ardı ardına birbirinin içinde oluşan dört dünya da izini bırakarak

oluşumlarına neden olur. Tüm dünyada ki herşeyi kapsayana kadar bu dört dünyada

yayılır. Bu noktadan sonra araştırmamıza gerçeklerin tüm detaylarını birbirinin içinde

dahil ederek Adam Kadmon’a ulaşana dek devam ederiz; on sefira, dört temel seviye

ve son olarak da ilk nokta.

Materyal bilinmemesine rağmen, tıpkı diğer ilim dalları gibi mantık dahilinde çalışılıp

araştırılabilir. Mesela anatomi çalıştığımız zaman, konuyu hiç bilmememize rağmen

bazı organların birbirleriyle bağlantılı olduğunu görebiliriz. Buna rağmen zamanla

organları teker teker öğrenip çalışarak vücudun işleyişi hakkında genel bir yorum

yapabiliriz.

Üst dünyalar hakkında hiç bir bilgi sahibi olmayan birisi için de aynı şeyler geçerli, bu

bilgiyi tüm elementlerin birleşmesiyle kavrayabilir. Tüm detayları, nedenleri, sonuçları

ve bağlantıları tüm erdemliğine erişene kadar anlamalı. Herşeyi tüm detayına kadar

öğrendikten sonra genel bilgiyi edinmiş olur.

Sadece bu sıralar tüm dünya kabala çalışmaya başlıyor. Bu ilim dalının yıllardır

araştırılmamasının nedeni açıklanamıyor olması değil, tıpkı bir gökbilimcinin gezegen

ve yıldızlar hakkında fikir sahibi olmaması gibi, ancak geçirdikleri evreleri bir ilim

olarak araştırır. Kabalanın bilgisi, insana gökbiliminin gizliliğinden farklı değil. Detayları

ve evreleri kitaplarda detaylarıyla anlatılmakta, yeni başlayanlar için bile.

Kabalanın gizliliğinin nedeni, kabalacıların şuan kabalaya duyulan ihtiyaç

doğrultusunda, bu döneme kadar bu ilmi gizli tutmalarından kaynaklanır. İnsanoğlunun

egosunun yeteri kadar gelişmiş olması, yanlış düşüncelerinin, anlayışının ve gelişiminin

artık bariz olması, kabalanın yüzeye çıkmasındaki etkendir.

İnsanın Yaratılış Nedeni

Yaratan’ın yarattığı hiç birşey nedensiz değil ve şüphesiz bir amacı var. Yaratılan bu

değişken ortamın gerçekleri dahilinde insanın başka bir insanın acısını hissedebilmesi

çok önemli bir faktördür. Dolayısıyla bir amaca yönelik yaratıldıysak, insan bunun

merkezinde ve herşey insanoğlunun ruhunun erişmesi gereken seviye için yaratıldı.

Bize hüküm eden bu üst gücü hissedebilmeyi, tıpkı etrafımızdaki herşeyi hissettiğimiz

gibi hissetmeliyiz.

Özgecil ve sevgi dolu üst güce benzer bir yapı edindiğimizde, içimizde ölçülemeyecek

boyutta bir mutluluk yüzeye çıkar, bu his üst güçle bütünleşmenin getirdiği muazzam

bir histir.

Anlayış Amaca Ulaştıkça Ortaya Çıkar

Her hareketin sonucu hep ilk algılayışta açığa çıkar. Mesela, ev yapmak isteyen birisi

önce evi düşüncelerinde canlandırır ve hedefi yapar. Amacına ulaşmak için kafasında

çizdiği bu resim ile bir yapı planı çıkarır.

Tüm evrende bu böyle. İnsan amacını öğrendikten sonra, yaratılan düzenin de

amacına yönelik, önceden belirlenmiş bir program dahilinde işlediğini anlar. Bu şekilde

insan üst gücü sanki komşusuymuş gibi hissetmeye başlar, gelişir ve özgecil özelliklere

sahip olur.

İnsan bir merdivenin basamaklarından teker teker çıkar gibi, amacına ulaşma yolunda

Yaratan’ın özgecil yapısını edinmeye başlar, amacına ulaşana kadar. Bu yolun mesafesi

ve özellikleri iki farklı gerçek tarafından belirlenmiştir:

1. Materyal Gerçek: Üst dünyalardan açığa vurulan ilk ışığın fiziksel dünyaya

yansıması ve Yaratan’dan yansıyan bu ışığın ne ölçü ve kalitede olduğu. Bu ışık üst

dünyalardan ard arda geçip bizim dünyamıza inerken materyal formlara doğum verir.

2. Yüce Zihniyetin Gerçeği: Işığın üst dünyalardan aşağıya yansımasından sonra,

ters hareket başlar. İnsan yaratılışının nedenine ulaşana kadar ruhani merdivenin

basamaklarından yukarıya doğru çıkar.

Kabala, bu iki gerçeği tüm detaylarıyla inceler.

Yöneten Üst Güç

Kabalacılar üst gücü, genelde Yaratan olarak adlandırır ve mutlak şefkat olarak

tanımlarlar. Kendi hislerinde böyle algılarlar. Yani, asla kimseye zarar vermeyen bir

varlık olarak. Bu gerçek kabalacılar tarafından evreni yöneten temel yasa olarak

nitelendirilir.

Mantığımız bize egoistliğin tüm kötülüklerin nedeni olduğunu söylüyor, “kendi

menfaatimiz için arzulamak”, (ya da kısaca istemek arzusu). Bu ihtirasla kovaladığımız

kişisel tatminlik ve kendimizi herşeyle doyurmak arzusu, etrafımızdakileri incitmemizin

tek nedeni. Yaratılan ne zaman kendisini tümüyle doyurursa, bu dünyada başka hiç

kimseye zarar vermeme noktasına gelir. Buna ek olarak, eğer başka bir canlıya kendisi

için arzulama hissi dışında bir nedenden dolayı zarar veren bir canlı görürsek, bunun

nedeni arzularının kökünden gelen bir alışkanlık olmasıdır.

Bizleri yukarıdan yöneten gücü kusursuz kabul ettiğimizden, O’nun içerisinde kendisi

için arzulamak duygusu olmadığı varsayımında bulunabiliriz. Dolayısıyla başka birisine

zarar vermek gibi bir niyeti de olamaz. Buna ek olarak içerisinde özgecil bir yapıya

sahip, içindeki saflığı yaratılanlara dağıtmak arzusu.

Yaratılanlar iyi yada kötü ne hissederlerse hissetsinler tüm bunlar onlara yukarıdan

gönderilir, ve gönderilen herşeyin tek özelliği özgecil olmasıdır. Yaratılanlara karşı olan

tek tavır budur – özgecillik. Sonuç olarak tüm yaratılanlar O’ndan sadece iyilik görürler

ve başka hiç bir nedenden dolayı yaratılmadılar. Bu nedenden dolayı Kabalacılar bu

gücü “mutlak iyilik” olarak tanımlarlar.

Yönetilişin Amacı

Şu an ki gerçeklere bakarak yukarıdan yönetilişimizin ve kontrol edilişimizin nasıl

sadece iyilik sergilediğini inceleyebiliriz.

Dört çeşit yaratılıştan (duran, büyüyen, yaşayan ve konuşan) en basit olanını bile tüm

türleriyle ele alsak her birinin nasıl bir amaç uğruna etki ve etken yönetimi altında

idare edildiğini anlayabiliriz. Tıpkı dalındaki bir meyvenin olgunlaşarak kıvamına gelme

amacı olduğu gibi.

Bitkibilimciler bir meyvenin ilk dalında oluşumundan olgunlaşma sürecine kadar

geçirdiği tüm evreleri açıklayabilirler. Ancak, birbirini takip eden hiç bir evre son halinin

ne kadar güzel olacağı konusunda hiç bir ipucu vermez (tadı, büyüklüğü, renk tonu

vs.) hatta son olgunlaşmış halinin tam tersi bir durumdadır. Meyvenin tadı ne kadar

tatlı ise ilk hali o kadar acı ve ekşidir.

Daha da şaşırtıcısı “canlı” ve “insan” türlerinin gelişmekte olan ile gelişmiş arasındaki

farkıdır. Bir canlının olgunlaşma sürecinde aklı ciddi bir evrim geçirmez ama bir insanın

aklı gelişmesinin son noktalarına doğru çok ciddi değişimler kaydeder. Örneğin bir buza

ilk günden ayakları üzerinde durabilir, yürüyebilir ve etrafındaki tehlikelere karşı

duyarlıdır.

Yeni doğmuş bir insan ise etrafındaki hiç bir şeye karşı duyarlı değildir. Eğer dünyamızı

tanımayan biri bu iki örneği karşılaştırsa, yeni doğmuş bir insanın amacına

ulaşabileceğine bir ihtimal vermez. Eğer bebek ile buzağının aklını karşılaştıracak

olursak, bebek hislerden mahrum ve aklı olmayan bir yaratık gibi gözükür.

Bu yüzden bizi yöneten üst gücün gelişim evrelerini göz önünde bulundurmadan, bir

amaca yönelik yönetiyor olması insana çok şaşırtıcı gelebilir.

Akıllı insanlar tecrübe sahibi olanlardır. Yaratılan varlıkların gelişiminin her safhasını

son noktasına kadar gözlemlemiş birisi, gelişimin safhalarında gördüğü çarpıklıkları

yadırgamaz. Sadece gelişimin güzelliğini ve bütünlüğünü görür. Kabala ilmi her

yaratılan varlığın adım adım gelişimini açıklar.

Dolayısıyla üst gücün yönetiminin detaylı olarak araştırılması herşeyin bir amaca

yönelik olduğuna işaret ediyor. Amaca henüz erişmemiş olan bir canlı ise dışarıdan

gözlemleyen bir insana hep çarpık olarak gözükür.

Gelişimin İki Yolu: Acı Çekmek Yada Kabala (Doğa kanunlarına uyarak)

Yukarıdaki anlattıklarımızdan anlayabileceğimiz gibi üst gücün yapısı mutlak şefkatten

oluşmakta ve bir amaca yönelik herşeyi idare etmekte. Bu hiç bir kötülük

barındırmayan kendi özelliğinden kaynaklanmaktadır. Bu demektir ki, geçirdiğimiz

evreler ve yaşadıklarımız, O’nun amacına yönelik üzerimizde etki ve etken şeklinde

yansıyan doğa kanunlarının, bizi itip - kakıp kabullendirerek sadece yaratılışımızın

amacına ulaşabilmemizi sağlayacak arzuyu geliştirmek için. Hepimiz için kesin

garantilenmiş bir şey var, oda olgunlaştıktan sonra mükemmel bir yaratılış olacağımız.

Üst gücün amacı bizleri O’na benzer özellikler edindirterek mutlak iyiliğe ulaşmamızı

sağlamak. Bunun için bize iki yol çizilmiştir:

1. Izdırap Yolu: bizim doğamızdaki yapıyla gelişmemizi sağlayan ve bir basamaktan

öteki basamağa geçmemizi sağlayan etki ve etken faktörünü içerir. Bu yolla çok yavaş

gelişiriz ve yavaş yavaş kötülüklerden uzak durmayı ve iyiliğe yaklaşmayı seçeriz. Bu

yol sadece çok uzun sürmemekle beraber, çok da acı ve ızdıraplı bir yoldur.

2. Kabala’nın Yolu: kolay ve rahat olmakla beraber gelişimimizi hızlandıran ve

ızdırapsız bir yoldur.

Burada açıklamamız gereken bir durum var; Kabalacılar neden Kabala dışındaki diğer

metotların ızdırap yolu olduğunu söyler? Kabala, “lekebel” kelimesinden gelir. Anlamı

içine almak, davet etmek yada misafir kabul etmek demektir. Kabalacılar, insan tüm

evreni kendi içinde hissetmediği sürece ve üst gücü algılamadığı ve O’nunla

bütünleşmediği sürece mükemmelliğe yani yaratılışının amacına ulaşamayacağını

söylerler. Kabala bu mükemmelliği insanın içinde hissedebileceğini ve tüm bu duyguları

içinde barındırabileceğini yansıtmak amacıyla Kabala kelimesini kullanırlar. Bu

nedenden dolayı okuyucular bunu bir nevi ukalalık olarak algılamamalı ve kelimenin

anlamının sadece ulaşılması gereken en üst noktayı simgelediğini hatırlamalılar.

Her halükarda, geleceğimiz son nokta önceden belirlenmiş durumda. Bu noktaya

ulaşmaktan başka çaremiz yok çünkü yukarıdan bu şekilde yönlendiriliyoruz. Etrafımızı

saran gerçeği gözlemlediğimiz zaman nasıl bu iki yol dahilinde yönlendirildiğimizi

görebiliriz.

Kabala’nın Özü, Kötülüğü Anlamamızı Sağlamasıdır

İnsanın üst dünyaları edinme tutkusu ve bunu gerçekleştirebilmek için yaptığı herşey,

içindeki kötülüğü fark etmesinden ibarettir. Doğal egoistliğinin üst dünyalara

ulaşmasına engel olduğunu fark eder. Yaratılan tüm canlıları birbirinden farklı kılan şey

içlerindeki kötülüğü ne derece fark ettikleridir. Ne kadar içindeki kötülüğü fark ederse

ruhu o kadar gelişmiş demektir. Doğal olarak da bu kötülüğü daha az gelişmiş bir

canlıya nazaran kendisinden daha fazla uzağa itebilir. Az gelişmiş bir ruh ise kötülüğü

hissetmediği için ona dokunmaz.

Kötülüğün özü, egoistlik dediğimiz, insanın kendisine olan sevgisidir. Bu özellik üst

gücün özgecil özelliğine terstir.

Mutluluğun özü, insanın Üst güce olan benzerliğindedir. Üst güce karakter olarak ne

kadar benzer olursak, o kadar mutluluk duyarız.

Mutsuzluğun ve sabırsızlığın kökü ise Üst güce olan özelliklerimizin zıtlığından

kaynaklanır. Bu yüzden egoistliğimizin varlığını hissedip, Yaratan’a ne kadar zıt

olduğumuzu anladığımızda çok acı çekeriz.

Egoistliğe karşı duyulan bu tiksinme duygusu her ruh için farklıdır. Gelişmemiş bir

insan egoistliğin iyi bir vasıf olduğu kanaatinde olup hiç utanmadan egoistçe

davranabilir. Daha gelişmiş bir kişi ise egoistliğinin kötülüğünden haberdar

olduğundan, bencilliğini toplumda açıkça göstermez ve toplumun gözlerinden gizli

kullanır.

Daha da gelişmiş bir insan, egoistliğinden o kadar tiksinir ki, buna tahammül edemez.

Bu durumda algılayabildiği noktaya kadar egoist duygularını kendisinden keser atar ve

artık başkalarının sırtından elde edilen hiç birşeyi ne ister ne de başkasından gelen

birşeyden zevk alır. Dostlarına karşı içinde sevgi kıvılcımları oluşmaya başlar. İyiliğin

özü olan özgecil duygular. Bu özellik zamanla gelişir. Önce akrabalarına karşı bir sevgi

oluşur ve onlara bakmak ihtiyacı duyar. Özgecil özellikleri daha da geliştikçe önce

etrafındaki herkese karşı, sonra içinde bulunduğu topluma ve en sonunda tüm

insanoğluna yönelik özgecil duygular geliştirir.

Bilinçli ve Bilinçsiz Gelişim

İki güç bizi sürekli iterek ruhaniliğe uzanan merdivenin basamaklarından en üste

ulaşana kadar çıkmamızı sağlar – özelliklerimiz Üst gücün özelliklerini edinene kadar.

1. Güçlerden bir tanesi bizim seçimimiz dışında ve haberimiz bile olmadan bizi zorlar.

Arkamızdan bizi kırbaçlar; bu yol ızdırap çekerek gidilen yoldur. Bu insanoğlunun

aklının bir türevi olan ahlaki ve deneysel eğitim metotlarından doğmuştur. Bu deneysel

eğitim metotları tümüyle bilinçsiz olarak ve bir seçim hakkı olmadan yaratılmıştır.

Ancak, bu metodun amacına ulaşmış olması ve içimizde yerleşmiş ve giderek artan

kötülüklerin büyüdüğünü hissetmemizi sağlayarak bizi daha yüce birşeylerin arayışına

ittiğini artık anlıyoruz.

2. İkinci güç ise bizi bilincimiz dahilinde iter. Bu gücü kendimiz seçeriz. Bu bizi

önümüzden çeker ve Kabalacılar buna; Kabala’nın yolu derler. Bu yolu seçerek ve

kabalistlerin öğrettiği şekilde ilerleyerek, niyetlerini sadece Yaratıcı Güc’ün yapısına

benzemek için kullanarak içimizdeki kötülükleri kısa zamanda fark edebilir ve iki tane

faydasını görebiliriz.

Acı çekerek arkadan itilmeyi beklememiz gerekmez. Aynı zamanda üst gücün

karakterine ulaşabilme niyetimiz içimizdeki kötülüğü görmemizi acı çekmeden

sağlayacak. Ne zaman üst güce ulaşma arzumuz başlarsa hemen O’nun iyiliğini ve

saflığını hissetmeye başlarız. Kendimizi sevmek duygusunun ve egoistliğimizin ne

kadar kötü olduğunu anlamaya başlarız. Kötülüğümüzün farkına vardıkça içimizde

yavaş yavaş bir sükunet ve hatta mutluluk, üst güce benzemeye başladıkça, yüzeye

çıkar.

Bilinçli davrandığımız için zaman kazanırız; daha fazlasını yapabilmek kendi elimizde ve

dolayısıyla kendimizi düzeltmemiz daha çabuk olur, ta ki Yaratan’ın özelliklerini edinene

kadar.

Kabala İlmi Kullanıcısına Fayda Sağlaması Niyetiyle Geliştirilmiştir

Kabala ile diğer eğitim metotları arasındaki fark, ne niyetle çalışıldıklarındadır.

Düzeltilmeye aday insan toplumun mu yoksa Yaratan’ın standartlarına mı ulaşmalı?

Kabalayı diğer ahlaki çalışmalardan ayıran nokta budur, tıpkı materyal ile ruhaniliğin

farklı olduğu gibi.

Ahlak sisteminin amacı, pratik bir zihinsel düzen dahilinde, tecrübeleriyle gelişen mutlu

bir toplum inşa etmektir. Bu metot insana doğanın kısıtlamaları dışında hiç bir menfaat

sağlamaz. Eğer amaç eleştiri kapsamının dahilindeyse, insanın toplum adına yapacağı

fedakarlığın faydasını, kendisine adilce düşen paydan fedakarlık ederek yapması

gerektiğini nasıl ispatlayabiliriz ki?

Buna ters olarak, kabalanın metoduyla gelişmenin amacı insanı mutlu etmeyi

garantiler. Dostunu kendi gibi seven, üst güçle benzerlik yasası dahilinde bütünleşir.

Dar sınırlı ve acımasız dünyasından sıyrılıp, Yaratan’a ve yaratılan herşeye karşı özgecil

dünyanın sınırsız alemine girer.

Ahlaki sistem insanın diğer insanlar tarafından sevilmesi gerektiği hissini zorunlu kılar,

bu bir malı işimiz bitene kadar kiralamaya benzer. Bu tür alışkanlıklar insanın ahlaki

değer merdiveninden bile tırmanmasını engeller, zira yaptığı iyilikler için etrafındaki

insanların sırtını sıvazlamalarına alışır hale gelir.

Yaratan ile aynı özellikleri taşımayı arzulayan bir kişi, Yaratan’a yönelik mükafat

beklemeksizin yaptığı özgecil davranışları sayesinde gerçek anlamıyla manevi

basamakları tırmanır. Yavaş yavaş yeni bir doğa edinmeye başlar ve dostlarına yönelik

farklı bir özgecil yapıya bürünür. Kendisi için, bu dünyadaki mevcudiyetini sürdürmek

için gerekli ihtiyacından fazlasını arzulamaz.

Ancak bu şekilde insan doğasındaki egoistlikten kurtulabilir. Kendisi için bir arzu

edinmekten nefret etmeye başladığı zaman, ruhu tüm vücutsal gereksiz zevklerden

özgür olduğu zaman, para, güç, şöhret gibi arzulardan uzak olduğu zaman ruh

aleminin diyarına özgürce girebilir. Tüm kötülüklerden korunacağının garantisi verilir,

çünkü kötülük sadece egoistlikten gelir.

Görüyoruz ki kabala sadece onu kullananlar için bir fayda sağlar. İnsanın tüm çabası

içini temizlemek de olsa bu onun üst güce benzer olabilmesi için bir araç olur.

İRADENİN ÖZGÜRLÜĞÜ

Bir başka dersin daha tüm dinleyici ve izleyicilerine selamlar. Baal HaSulam’ın İradenin

Özgürlüğü denemesini çalışıyoruz ve “Çevrenin Etkisi” isimli kısımdayız. Bireyin kişiliği

diye adlandırılan herşeyi oluşturan dört etken öğrendik. İlki bir kişinin doğduğunda

miras aldığı veriyi tanımlayan etken. Bu bilgi ve onun ileriki gelişmesini kapsar. Biz

bunu bir tahıl tanesini örnek vererek çalıştık. Belli bir tahıl aynı çeşit tahıl tanesinden

meydana gelmelidir. Aynı yolla, bir hayvan insan soyundan gelemez. Buna Matza

denir; açıklamak gerekirse gelişim programıyla birlikte kişinin orijinal verisi. Bunlar ilk

iki etken: iki tane daha etken vardır; çevrenin etkisi, ve çevreyi geliştiren program.

Kabaca söylemek gerekirse, “Ben” ve “Ben” i geliştiren program vardır. Sonra dış

kuvvetler var; bu “Ben” üzerine dışarıdan etki eden çevre ve çevrenin gelişmesini

sağlayan program. Şimdi çevrenin etkisi sorusuna yaklaşımda bulunuyoruz.

ÇEVRENİN ETKİSİ

İkinci etken ise değişmeyen esasın nitelikleriyle ilişkilendirilen doğrudan sebep ve

sonuç kanunudur. Dolayısıyla, bu yukarıdaki toprakta ayrışan tahıl tanesi örneğiyle

açıklanabilir. Temel için gerekli olan çevre, toprak, mineraller, yağmur, hava ve

güneştir. Çevre yavaş yavaş bu tahıl tanesini durumdan duruma değiştirip belli bir

düzeye gelene kadar uzun bir zaman boyunca etkiler. Daha sonra esas orijinal şekline

geri gelir, yani tohum tanesi şekline, ancak nitelik ve miktarı değişmiş olarak.

Açıkçası, bu tohum tanesi tek başına hiçbir değişime uğramazdı. Bununla birlikte,

belirli bir çevrede kaldığından, bu çevreden etkilenerek, belirli bir yolda gelişir. Buna ek

olarak öyle bir etken var ki bunu çevre değiştiremez ; bir tohum tanesi her zaman bir

tohum tanesinden oluşur. Ancak, çevrenin değiştirdiği bir etken vardır – tohum

tanelerinin kalite ve miktarı.

Kabala’da bir kişiden bahsederken (muhtemelen bunu daha önce duydunuz) Yaradan’a

giden yolumuz değişmez deriz. Bizim iç ruhani genimiz yukarıdan inmek suretiyle elde

edilmiştir, sonsuzluk dünyasından aşağı bizim dünyamıza. Her kişi bu programı olan

geni taşımaktadır, açıklamak gerekirse kişinin dünyamızdaki ve üst dünyaya yükselişi,

tüm gelişim aşamaları. Bu aşamalar değişmez.

Çevre tarafından değiştirilebilen tek şey nitelik ve miktardır; yani kişinin bu yoldaki hız

ve niteliği. Kişi ya bu yolda acı, korku, ıstırap, binlerce yıllık savaşlarla, ya da rahatlık

içinde geçirebilir. Bunu gittiği yoldaki yaklaşımını değiştirerek yapabilir ki amacını

başarmış gibi olsun(aslında henüz bunu yapmamış olsa bile). Kendi ve amacı arasında

bağ kurmaya başlar ve sonuç olarak bu onun parçası haline gelir. Bütün bunların hepsi

kişinin kendine bağlıdır.

Bunun yanında, konu sadece yolumuzu kolaylaştırmak değildir. Aslına bakarsanız,

yolumuz özgürce, tüm onayımızla, kendi kişisel katılımımız ve iyi yaklaşımımız dışında

alınamaz. Bu Reşimo, içimizde var olan tohum kendi tarafımızdan seçilmiş ve

yaratılmış bir çevreye yerleştirilmezse gelişemez. Sadece bu çevre bu tohumun

gelişimi için hazır ve kullanılabilirdir ki doğru sonucu elde etsin, bu da birçok yeni,

merhametli ve iyi tohumlar demektir. Öyleyse bu çevre temeldir. “Ve yatak önceki

şeklini almıştır, yani tahılın şeklini farklı bir nitelik ve miktarla. Ve genel görünüş

itibariyle tamamen değişmemiş olarak kalır ki ondan ne mısır gevreği ne yulaf oluşur.

Onlar özellikle miktar bakımından değişirler ki bir saptan bir ya da iki düzine sap çıkar

ve nitelik olarak da tahılın önceki şeklinden daha iyi ya da kötü olarak.

Burada ki de aynıdır, insan çevreye yani topluma “yatak” olarak yerleştirilmiştir. Ve

tahıllın çevreden etkilendiği gibi insan da onun tarafından etkilenmeye zorlanır, çünkü

yatak işlenmemiş ham haldedir. Öyleyse etraf ve çevre ile ikili ilişki sayesinde insan

yavaş bir prosedür ya da olaylar zinciri, tek tek sebep ve sonuç olarak (bu kurallar

değişmez, ancak çevre tüm akımın sırasını ve gelecekte alınacak sonucun niteliğini

belirler) etkilenir.

Aynı zamanda, temelde dahil olan özellikler bir bilgi biçimi edinerek de değişirler.

Örneğin, bir kişi pinti olma eğilimini miras aldı, yetişkin olduğunda kendine çeşitli

mantıklı sebepler bulmaya başlar ki bir kişinin pinti olmasının iyi olduğu doğru

sonucuna varabilsin. Şöyle ki- kişi çevreyi doğuştan gelen içsel niteliklerine uydurur. “

Yani babası cömert olmasına karşın, ondan pintilik gibi negatif bir eğilim miras alabilir,

çünkü yok olan da varolan gibi miras alınmıştır.”

Bu neden oluyor? Çünkü tohum dış katmandan ayrışır. Öyleyse belli bir nitelik, diyelim

ki paraya olan tavır, yaklaşım değişir: para harcayanın pinti bir oğlu olabilir ya da tam

tersi, yani özel bir yaklaşım - dış katman değil – miras alınabilir. Dış katmanın şekli

çevreye bağlıdır.

“Ya da atalarından açık görüşlü olma eğilimini miras alırsa; kendisi için fikirler üretir ve

bunlardan açık görüşlü olmanın iyi bir şey olduğu sonucuna varır. Ancak kişi bu

cümleleri ve sebepleri nereden bulur? Kişi bunları çevresinden alır, bilinçsizce, çünkü

çevre fikirleri ve tatları ona yavaşça neden ve sonuç süreci içinde aşılar. Ve bu öyle bir

yapılır ki insan onları kendininmiş gibi algılar, onları özgür düşünceyle edinmiş gibi.”

Böylece kütüphaneye belirli kitapları gözden geçirmeye gider ve sonuç olarak bazı

insanlara yakınlaşmış olur- başka kişilere değil bu insanlara, ve belirli meslekleri seçer;

öteki yarısına bir olayla rastlamış gibi görünür; radyoda duydukları ve televizyonda

seyrettiklerini filtreleyen kendine ait bir yolu vardır; kanalları değiştirir. Bütün bu

tesirler nereden geliyor? Bu yolla bilinçaltımız içimizde varolan programı gerçekleştirir.

“Ve öyle bir yapılır ki insan onları kendisininmiş gözüyle bakar, öyle ki özgür

düşüncesiyle edinmiş gibi. Burada da aynı tahılda olduğu gibi, yatağın değişmeyen bir

parçası vardır ve miras alınan eğilimler aynı atalarındaki gibi kalırlar. Bu ikinci

etkendir.”

Öyleyse kişi bunlar dışında hiçbir şekilde özgür değildir. Bu bizim Baal HaSulam’ı

anlayışımız itibariyle basit ve özet bir sonuçtur.

Bunun arzularımızın içinde ruhani ve maneviyatta nasıl olduğu yollarına dair

derinlemesine konuşacağız. Hala bir kişinin psikolojik yapısı ve psikolojik değişimleri

hakkında konuşuyoruz. Gelecekte, bunu manevi düzeyde açıklıyor olacağız; ancak şu

an için sadece sonucu hatırlamak bizim için daha kolay.

Bu ikinci etken; yani çalışmamız, hayattaki arayışımız, içimizde yaptıklarımız –

herşeyin içimizde varoluş şekli kesinlikle önceden belirlenmiştir. Bu bizim

özgürlüğümüzden anladığımız şeydir. Özgürlük nedir? O, içimde varolanın farkına

varmamdır. Bununla birlikte burada iradenin özgürlüğü nerededir? Biri benim içime ne

katacağını seçmiş ve ben sadece onu uyguluyorum.

ALIŞKANLIK İKİNCİ DOĞAN OLUR

“Üçüncü etken yatağın geçirdiği ve onlar tarafından değiştirilen doğrudan neden ve

sonuç idaresidir. Çevreden ötürü insanın değişen, miras almış olduğu eğilimlerden

dolayı bu mefhumların tanımladığı yönde işlerler. Örneğin; doğası pinti olan bir adam

ki toplum içinde bu bir mefhuma dönüşmüş ve şimdi adam bazı mantıklı

tanımlamalarla pintiliği anlayabilir.

Farzedelim o şimdi başkalarına ihtiyacı olmayacak şekilde kendini savunabilir. Öyle

olsun ki bir ölçü pintilik kazandı diyelim, bir süreliğine korku yokken, bu özelliğinden

vazgeçebilir. Atalarından miras almış olduğu orijinal eğilimi daha iyiye doğru değişmiş

olur. Ve bazen kişi kötü bir eğilimi tamamen kökünden söküp ayabilir. Bu, ikinci doğa

olabilme özelliğine sahip alışkanlık ile olur. Öyleyse bazı özelliklerim olmasına rağmen,

bazı miras aldığım özelliklerim çevrenin doğrudan ve sürekli etkisi ile onları

bastırabilirim.

“Bu bakımdan insanın gücü bir bitkininkinden daha büyüktür. Tahıl değişemez buna

rağmen insan kendi özel içinde çevresel neden ve sonuç etkisinin gücüyle değişme

yetisine sahip, genelinde ise bu bir eğilimi tamamen kökünden söküp atıp, karşıtına

çevirmek olsa bile. “

Kişi bunu çevresel etkinin altında yapabilir. Bu demek ki dışarıdan sürekli olarak

işaretler alırsam, bunlar benim i,çimde alışkanlık yaratırlar, bu benim orijinal doğal

Reşimom yerine bir refleks gibi olur. Bu çok önemlidir, bir alışkanlık ikinci doğan olur.

Bir sonraki etken ise dış etkendir.

Dördüncü etken ise yatağı, ona tamamen yabancı olan ve dışarıdan onu yöneten,

etkileyen sebep ve sonuç yönetimidir. Bunun anlamı şu ki bu güçler yatağı doğrudan

etkilemek için değil, ancak dolaylı yönetmek için yatağın büyüme işiyle ilişkilidirler.

Örneğin; para işleri günlük hayatın yükleri ya da rüzgarları vs. gibi şeyler kendi

içlerinde ve dışlarında bütünsel, yavaş ve derece derece sıralı nedensel sonuçsal

olaylar ki bunlar insanın kavramlarını daha iyi veya daha kötüye değiştirir.

Bu noktada sadece bizi dışarıdan etkileyen dış etkenden değil, ama bu dış etkenin

kendi kendine nasıl değiştiğinden bahsediyoruz. Bu bizim dördüncü parametremiz,

dördüncü etkenimiz.

“Öyleyse, aklımıza gelen her düşünce ve fikrin ürünü olduğu dört doğal etkeni

oluşturdum.” Benim “kendime” ait olan herşey ve kendimde varolan herşey:

duygularım, bilgim, anlayışım, aklım; karar verme, anlama ve hissetme yolum;

kendimi arayış, seçerek alma, her nasılsa seçerek başkalarını etkileme yolum, bütün

bunlar içimde bu dört etkenin birbiriyle pekişmesi ve etkileşimi sonucu varolur. Bu dört

etken benim gerçek bilgim ve onun gelişimi için gereken program; çevrenin benim

üzerimdeki etkisi ve çevrenin gelişimi için gereken program. “ Ve biri oturup bütün gün

meditasyon yapsa, bu dört etkenin kendine verdiği şeylere ne ekleme yapabilir ne de

bunları değiştirebilir.” Bu sınırları aşabilmemizin hiçbir yolu yoktur, biz onların içinde

varoluruz ve onlar tarafından çepeçevrelenmişizdir. Ne yapabilirsek ne düşünebilirsek;

her ne edinebilirsek herşey bu dört etken tarafından çepeçevrelenmiştir.

“Ek olarak ekleyebileceği miktardır: yüksek akıl veya değil, nitelikte ufacık bir şey bile

ekleyemez. Zira bu dört etken karakter ve fikrin şeklini ve sonucu zorlayarak, bizim

fikrimizi sormadan (benim fikrim onların bana dikte ettirmesine rağmen ve fikrim

onları “dikkate almak bile olmasa” yine de onlardan gelir) Öyleyse biz aynı çamurun

çömlekçinin elinde olması gibi bu dört etkenin ellerindeyiz. Bunun dışında hiçbir şekilde

özgürlük ya da hissetme düşünme ya da bu dört etkenin dışında hareket etme

olasılığımız yok.

ÖZGÜR SEÇİM

“Buna rağmen, bu dört etkeni incelediğimizde gücümüz “yatak” olan birinci etkenle

yüzleşecek gücümüz olmasa bile;” Tohumu değiştirmekten aciziz. Diyelim ki tohum

kendimim, kendimi değiştiremem ki bir başkası benden doğabilsin. Bu beni aşar, ben

benim doğama konmuş olanın sonucuyum.

“....hala diğer üç etkene karşı kendimizi koruyabilecek özgür seçeneğimiz ve

yeteneğimiz var ki bunlar yatağın ayrı ayrı bölümlerini değiştirir. Bazen yatak, ona

ikinci doğa olarak bağışlanan alışkanlıkla da genel olarak değişir.

Özgür seçenek, çevrenin bizde bir alışkanlık oluşturmasının etkisiyle mümkün olabilir.

Bu dördünden bir etken var ki bizi değiştirebilir; içimizde öyle nitelikler yaratabilir ki

bizim doğal niteliklerimize karşı çıkar. Buna alışkanlık denir, yani kazanılmış nitelik.

Çevrenin bu yeteneğini kullanmak bizim kendimizi dört etkenin etki ve gücünden

korumak gibidir. Kendimizi bunlardan birkaç şekilde siper edebiliriz. Çevrenin etkisi ve

bu etkiyi yönetme yeteneğimiz üzerindeki gücümüzde bir dereceye kadar özgür oluruz.

“Bu korumanın (dört etkenin köleliğinden) anlamı her zaman çevremizi seçerken yani

arkadaşlar, kitaplar, öğretmenler vs. eksiklerimizi giderebiliriz. Aynı, babasından birkaç

sap tahıl miras almış bir kişi gibi; bu az miktardan, “yatak” için seçeceği çevre, ki bu

(bütün gerekli mineraller ve ham maddeleri olan) tahılı sınırsızca besleyecek verimli

topraktır, düzinelerce sap elde edebilir. Ayrıca, çevresel şartları, bitkinin ihtiyaçları ve

büyümesi için iyileştiren işçi konusu da var, irfan sahibi en iyi şartları seçecek ve işinde

kutsama bulacak; budala ise önüne ne gelirse alacak ve dolayısıyla toprağa ekimi

kutsamadan ziyade lanete çevirecek.

İyi halimiz, gelecek mahsule ve gelecek durumumuza yaklaşımımıza bağlıdır. Biz daha

önceden bunu tanımlayabiliriz. “Öyleyse, bütün övgüsü ve hevesi tahılın dikileceği

çevrenin seçimine bağlıdır. (Tahıl, tahıl olmaya devam edecektir ancak kalitesi sadece

seçilecek çevreye bağlıdır.) ancak, bir kez seçilen bölgede dikildi mi, onun tam şekli

çevrenin sağlayabileceği ölçüye bağlıdır.”

Bu demektir ki birey amaçtan uzaklaşıyor. Tabii ki şöyle bir soru gelir: o zaman bir

insan hayatı boyunca sadece tek bir özgür seçeneğe mi sahiptir? Evet, hayatı boyunca

sadece bir kez. Kişinin bu noktaya getirildiği zamana “ kalbindeki noktanın doğuşu”

denir. Bunu doğru şekilde kullanırsa daha ileriye yol alır.

Çevreyi seçmek ne anlama gelir? Birey nasıl davranmalı ki çevreden büyümesi için

gerekli filtre edilmiş doğru bilgiye anlayabilsin. Kişi kitabın içini nasıl görebilir? Kitabın

kendi iyi olabilir, ancak kişi onu nasıl iyi, etkili ve kendisi için yararlı hale getirebilir?

Kişi arkadaşlarıyla, diğer hiçbir şeyi değil de sadece kendi gelişimi için gerekli olan

şeyleri almak adına nasıl bir ilişki kurmalıdır? Bir öğretmene gelişim için en önemli

şeyleri alıp, ve düzinelerce diğer çeşitli nitelikleri almamak için nasıl bir tavır olmalı.

Herşey kişinin kendine bağlıdır. Bu iradenin özgürlüğünün yattığı yerdir, ve o insanı

tamamen farklı manevi bir yaratığa çeviren diğer bütün orijinal sevimsiz bilgileri

bastırabilir.

“O (kişi) mutlaka cezalandırılır, seçeneği olmayan kötü düşünce ve edimlerinden dolayı

değil (bu en sonunda olacak), ancak iyi çevreyi seçmediği için; çünkü gördüğümüz gibi

bunda kesinlikle bir seçenek var bir kişiyi hareketlerinden dolayı yargılamayıp onu

özgür seçimini nasıl yerine getireceğini anlaması için eğitmeliyiz!”

"Öyleyse her kim sürekli olarak daha iyi bir çevre seçmek için çabalarsa övgü ve ödülü

hak eder. Ancak burada da kendi seçiminden kaynaklanmayan iyi düşünce ve

eylemlerinden değil de iyi bir çevre edinmek için çabasından dolayı ki bunlar ona iyi

düşünce ve eylemler getirir. Rav Yehoshua Ben Prehya ‘nın (bu bilge birkaç bin yıl önce

yaşadı) dediği gibi: “Kendini bir Rav yap ve kendine bir arkadaş satın al."

Bu demektir ki eğer kişi ilerlemek istiyorsa iyi bir muhite ihtiyacı vardır. Daha sonra

neden “Kendini bir Rav yap ve bir arkadaş satın al“ dediğini tartışacağız. Bu şu demek,

çabalarımı ona yatırım yapmalıyım ki benim arkadaşım olsun. Buna “satın alma” denir.

Kendini bir Rav yapmak ise öğretmenin de öyle idealler bulmalısın ki o senin gözünde

bir Rav (büyük) olsun. Sadece bu iki dış kuvveti kullanarak kişi kendisini doğru olarak

gerçekleştirebilir, aksi takdirde, onun muhiti keyfi olur, yani kötü.

“Öyleyse, kim ki daha iyi bir çevre edinmek için sürekli çabalarsa; “Bu demektir ki

grubumu, arkadaşlarımı ve Rav’ı bir saniyeliğine bile bırakmamalıyım. Onları sürekli

olarak kendim için daha iyi bir çevre yapmayı denemeliyim. Bu sürekli bir iştir. Bir

grubun parçası olmanın beni etkileyeceğini düşünmeliyim. Bu beni etkilemeyecek. Beni

ancak ben etkilenmeyi arzuladığım zaman etkiler. Bu yüzdendir ki Rav Yehoshua Ben

Prehya şöyle der; kim sürekli daha iyi bir çevre için çabalarsa ödülü hak eder, “Ödül“

ne demektir? Bir sonraki daha yüksek manevi durum demektir. Manevi dünyanın daha

ilerisinde Mahsom’u geçtiğimizde (orada olduğu gibi burada) aynı grubumuzu, aynı

Rav’ı, onları gerçekte oldukları gibi görürüz. Orada gözleriniz açılır, arkadaşlarınızı

sadece kabuklarında değil, onları Yaradan’a özlem duyan ruhlar olarak görürsünüz.

Rav’ınızı belli bir ruhani düzeyde, sizi de o düzeye çeken biri olarak görürsünüz.

Buna rağmen, Mahsom’dan sonra bile, çevreleyen toplum kalır ve kişinin manevi

gelişimini tanımlayan etken olur. Baal HaSulam bununla ilgili mektuplarında şöyle

yazar; “Birbirinize ihtiyacınız olacak, bana ihtiyacınız olacak, (Mahsom’u geçtikten

sonra) bugünden de daha fazla.“ Bunun sebebi kişinin gelişiminde sadece bu dört

etken kişinin Gimar Tikun’a doğru yükselen (son düzeltme) yolu boyunca olan

durumunu tanımlar.

İYİ ÇEVRE SEÇMENİN ZORUNLU ŞARTI

“Buradan Rav Yosi Ben Kasma’nın (Zohar döneminde yaşayan bilge -yani 17-18 yüzyıl

önce) (Avot 86) kendisine zengin bir adamın kendi şehrinde yaşaması için binlerce

altın lira teklifine verdiği yanıttan ne demek istediğini anlayabilirsiniz.

Yosi Ben Kasma çok fakir olduğu bilinen bir adamdı. Sadece yemeği olmayan bir adam

değildi – kendi potansiyelini anlamak için fakirlik içinde yaşadı. Bu hikayenin tamamını

okumalıyız. Talmud’da tarif edilir. Rav Yosi Ben Kasma’nın iyi bir tavsiye verdiğini

duyup, onu ziyaret etmeye karar veren zengin bir adamdan bahseder. Bu zengin adam

Rav Yosi‘yi dinlediğinde şöyle dedi: “İstediğin bütün şartları sana vereceğim,

öğreteceğin büyük bir grubun olacak, sadece bizim şehrimize taşınman gerekiyor.

Kendi şehrini bırak ve bizim şehrimize taşın.”

Rav Yosi Ben Kasma cevap verdi. “Bana dünyadaki tüm altın, gümüş ve mücevher

versen, sadece Kabala’nın olduğu bir yerde yaşayacağım.” Bu kelimeler bizim basit

aklımızın alması için fazla yüce olabilir, çünkü kim bu kadar küçük bir şey için binlerce

altından vazgeçip, kendi de kimseden öğrenecek bir şeyi olmayan bir bilge olup, hiç

Kabala müridi olmayan bir yerde yaşayabilir.”

Ben Kasma herkesin kendisinden öğrenmeye çalıştığı bir adamdı; herkesten daha

yüksekti. Hiç arkadaşı yoktu çünkü o herkes için bir Rav’dı. Buna rağmen, o dönemde

bugün olduğu gibi Rav herkesten para almıyordu. O dönem herkesin kendi başına

hayatını idame ettirdiği bir zamandı. Biri büyük bir öğretmen olabilirdi ve buna rağmen

yiyecek ekmeğe ihtiyacı olabilirdi. Bugün Kabala bireyin davranması gerektiği yolun bu

olduğunu öğretiyor. Buna rağmen neden bu teklifi geri çevirdi? çok büyüktü, herkesin

üzerinde, ve o muhite ihtiyacı yoktu. Neden kendi okulunu açıp istediğini

yapabilecekken başka şehre taşınmayı reddetti?

“Ama gördüğümüz gibi; hepimiz ve her birimiz tarafından gözlemlenmesi gereken basit

bir şey. Çünkü herkesin kendi yatağı olmasına rağmen (birinci etken); güçler açıkça

ortaya sermekten ziyade kişinin içinde bulunduğu çevreden görünür; aynı güçleri

açıkça görülmeyen ancak çevre aracılığıyla yani toprak, yağmur ve güneşin ışığı ile

ortaya çıkan, toprağa dikilmiş tahıl gibi.

Öyleyse Rav Yosi Ben Kasma, seçtiği iyi çevreyi bırakıp, zararlı çevreye düşerse ki

bunun anlamı Kabala müritlerinin olmadığı bir yer, sadece daha önceki kavramlarından

ödün vermekle kalmayıp, yatağında gizli olan, açığa henüz çıkmamış olduğu (yani

daha ileri gelişimi duracak herkesten yukarıda olmasına rağmen hala büyümesi

gerekti) diğer bütün güçleri de gizli kalacak.

Bunun sebebi bu içsel, potansiyel güçlerin hala onları harekete geçirecek doğru

çevreye maruz kalmamaları.

Ve yukarıda açıklığa kavuşturduğumuz gibi, sadece insanın çevreyi seçme konusunda,

kendi üzerindeki egemenliği ölçülür ve buna göre seçiminden dolayı övgüye mi yoksa

cezaya mı layık olduğu.

Ödül mü ceza mı olduğu bir sonraki aşamada belli olur. Eğer doğru muhitse daha

yüksek bir hal, ve kötü bir muhitse açıkçası bir sonraki aşama demek.

“Öyleyse insan Rav Yosi Ben Kasma gibi bilge birinin iyiyi seçip kötüyü reddetmesine

(çünkü seçim yapabilecek kadar bilgeydi) ve materyal ve bedeni şeyler tarafından

yolundan saptırılmamasına şaşırmamak gerek. O şöyle bir sonuç çıkarır: “biri

öldüğünde kendisiyle gümüş, altın ya da mücevher değil ancak Kabala’yı götürür (yani

doğru çevreyi seçmiş olmanın sonucu olarak kendi içinde değiştirdikleri). Ve böylece

bilgelerimiz uyardı: “kendinizi bir Rav yapın ve bir arkadaş satın alın”, bahsettiğimiz

kitap seçenekleriyle birlikte (yani Rav, arkadaşlar ve kitaplar).

Bugün bu özel, harika makalenin belli bir kısmını öğrendik. Genellikle, bu hayatımızda

yapmamız gereken en önemli şeye dikkat çeker – manevi tatminimize giden yol.

Baal HaSulam’ın bu dünyadaki davranışlarımızdan bahsettiği daha pek çok makalesi

vardır. Esasında, bizlerin sadece her şeyde kuklalar olduğumuz gerçeğini anlamak,

kişinin üst dünyaya girmesinin ya da yaklaştığının ilk kazanımıdır. Yavaş yavaş insanın

sadece ihsan etme niteliğini kazanması kendisini ifade etme fırsatı verdiğini

hissettirmeye başlar, bunun dışında herşey Yaradan tarafından verilen egoizmin

gücünün altındadır.

Bu Yaradan’ın parçası olacak yaratılmış olduğumuz gerçeğine benzer, ve sonrasında

özgecilik yavaşça ağırlığını üzerimize bıraktı ve bizi bu dünyanın seviyesine getirdi.

Bugün tamamen onun (özgeciliğin) etkisi altında varolmaktayız. Kendimizi, onun

gücünden alıkoyarak ve içimizde ihsan etme niteliğini tekrar açığa çıkararak özgürce

gerçekleştirebiliriz. İhsan etmenin niteliği iradenin özgürlüğüdür.

Soru: Kişi kendini diğer üç etkenden nasıl korur ve bu korumanın çalıştığını tespit eder.

Bu ciddi bir soru. Kişi bu üç etkenden nasıl korunabilir? Sadece muhitine sıkı sıkıya

yapışarak. Bu demektir ki ne birinci etken ne ikinci etken ne de çevremi etkileyen

etkenlerin otomatikman benim için bir şeyler yapmamasından emin olmalıyım. Ben

sadece muhitimin benim gelişimimi belirlemesini istiyorum.

Sonuçta, ben içimde yatan içsel etkenlerin etkisi altında otomatikman hareket ederim.

Ben sadece icra eden bir mekanizmayım. Ben, etkisi altında bulunduğum içsel nitelikler

ve bana tesir eden dışsal etkenlerin altında var olurum. Ben sadece bu içsel ve dışsal

etkenlerin bana dikte ettirdiğini yaparım. Eğer ben bu kontrolden vazgeçmek istersem

kendimi seçtiğim çevrenin etkisi altına koymam lazım. Bu demektir ki bana yapmam

gerekeni dikte ettirmesi için bir Rav’a, gruba ve kitaplara ihtiyacım var. Bu dört

parametrenin belirlediği herşeyi yapmak zorunda olduğuma göre Rav, grup ve

kitaplara karşı mantıklı bir yaklaşımda bulunamam. Rav’dan, gruptan ve kitaplardan

ihtiyacım olanı seçemeyeceğim; hala dört parametreyi kullanıp onları gücü altında

kalacağım.

Bu gücün altından çıkabilmem için benim ne yapmam gerektiğini belirleyen içsel

etkenlerle bağımı kesmem gerek; aynı zamanda seçmiş olduğum çevrenin bana

zorladıklarını almam gerek. Bunu bir emir gibi almalı ve Rav, grup ve kitaplara kendimi

gönüllü olarak teslim etmeliyim. Bu demektir ki ben çevreyi seçiyorum, beni

etkileyecek farklı bir etken.

Bununla beraber, yeni çevreye benim orijinal, doğal etkenlerime güvenerek

yaklaşırsam, onu içselleştirdiğim anlamına gelmez, ben sadece onu bu dört etkene

uyarlıyorum. Sonuç olarak beni gerektiği gibi etkileyecek, yani içimdeki hiç bir şey

değişmeyecek. Bu nedenle kişi Rav, grup ve kitaplara gerçek, doğal amaçlarından

kurtularak yaklaşmalı ki bu dört etkenle herhangi bir bağdan özgür olsun. Baal

HaSulam bunun sürekli bir mücadele olduğunu yazar.

“Öyleyse, her kim sürekli olarak daha iyi bir çevre seçmeye çabalarsa” bu demektir ki

kişi sürekli ve her zaman kendini kontrol etmeli: yaptıklarımın, düşüncelerimin ve

kararlarımın amacı (niyeti) nedir?

Soru: Eğer bazı niteliklerim çevrenin etkisinden dolayı değişirse, bu değişim kalıcı mı

yoksa bir sonraki çevre değişikliğine kadar mı kalır? Bir sonraki çevrenin beni

etkilemeye başlamasının başlangıç noktası nedir? O, benim değişen niteliklerim mi,

yoksa miras aldığım orijinal halime geri mi dönerim?

Diyelim ki bir kişi bir zaman dilimi içinde doğru çevrede. Kendisini devamlı olarak

etkisiyle saracak çevrenin tesirine bırakmaya karar verdi. Daha sonra bir şey olur ve

bu seviyeden düşer. Soru gelir: herşeyini kaybeder mi, kaybetmez mi? Kaybolan hiçbir

şey yoktur, bunu zaten biliyoruz. Tabii ki bizim içsel niteliklerimizde kalır.

Bununla birlikte Baal HaSulam şöyle yazar; her seferinde yine de iradenin özgürlüğüne

ihtiyacın vardır. Bir süre önce doğru işleri yapmış olsan bile geçmiş sana yardım

etmeyecek. Şimdiki dakikada yardım etmeyecek. Şöyle denir, geçmişin iyi işleri günah

işlediği gün doğru adama yardım etmez. Doğru insan olduğun zaman, doğru şeyler

yaparsın, daha sonra yolunu kaybedip günahkâr olursun – günah dolu şeyler yaparsın.

Sonunda, hepsi toplanır bir yerde ortaya çıkar. Belki tekrar daha iyi duruma gelmene

yardım eder. Buna rağmen her seferinde çevrenin seçimi iradenin özgürlüğünde yatar

ve her seferinde bilinçli bir seçim olmak zorunda.

REALİTE NEDİR?

Kabala ve Realitenin Algılanması

Kabala ilminde gizli bir yapının içerisine nasıl girebileceğimizi keşfederiz -maneviyat-.

Dünyamızın üstüne onu kontrol eden alana nasıl çıkabileceğimizi çalışırız.

Dünyayı kendi içimizde algılarız. Beş duyumuz dış uyarıcılardan aldıkları hisleri

beynimize iletir, burada işlem görürler ve bize dünya denilen yerin resmini gösterir ve

bu resmin dışında hiç bir şey algılamayız.

“Bizim bildiğimiz” dünya dış etkilerin içimizdeki reaksiyonu. Dünyamızın “aslı”

bilinmemektedir. Örneğin, eğer kulak zarımız zarar görürse duyma organımız sesleri

algılamaz ve o ses benim için yok demektir. Sadece kendimi ayarladığım dereceye göre

herşeyi algılayabilirim.

Dünyayı algılayışımız tümüyle öznel ve şahsidir- bizlere dışımızda olanlarla ilgili hiç bir

şey söylememektedir. Sadece kişisel reaksiyonlarımıza sanki dışımızda olan olaylarla

tutunuyor gibiyiz, ama gerçekten dışımızda bir şeyler oluyor mu?

Birçok teori bunu tartışmakta. Newton’un teorisi objective bir realite olduğu yönünde,

yani dünya aynen gördüğümüz gibi ve bizim var oluşumuz farketmeksizin devam

etmekte. Einstein sonradan teorisinde realitenin gözlem yapanla gözlem yapılanın

hızlarının ilişkisine bağlı olduğunu belirtti. Başka bir deyişle, bir objeye nazaran hızımızı

değiştirirsek, objeyi tümüyle farklı olarak görürüz- yer ya genişler, ya daralır ve zaman

değişir.

Başka teorilerde var, örneğin Heisenberg’in belirsizlik teorisi, dünyayla kişi arasında

karşılıklılık olduğunu ortaya sürdü. Başka bir deyişle dünyanın algılanması kişinin

dünyayı etkilemesi ve dünyanın kişiyi etkilemesinin sonucu.

Kabala ilmi ise dışımızda algılanabilecek hiç bir realite olmadığını söyler. Dışımızda olan

hiç bir şeyi etkilemiyoruz çünkü dışımızda olan hiç bir şeyi algılamıyoruz. Dışımızda,

sadece sabit olan Üst Işık var. Tüm dünya kendi içimizde ve biz dışarıdan

etkilendiğimizi sanıyoruz çünkü bu şekilde yaratıldık.

Eğer dünyamızdan çıkacak olursak, Üst Işığın nasıl içimizde sürekli yeni dünyevi

resimler yarattığını görürüz. O zaman bu dünya tümüyle dar ve kısıtlı bir alanmış gibi

gözükür. Üst Işığın nasıl kendimizi, çevremizi algıladığımızı tayin ettiğini görürüz ve

sonunda bu süreci biz kontrol etmeye başlarız.

Kabala ilmi bize bu olanağı sağlar. Sınırlı kapasitemizin nedeninin içimizden

kaynaklandığını anlamaya başlarız. Eğer iç niteliklerimizi Üst Işığın nitelikleriyle

eşitlersek, “sonsuz dünya” denilen mükemmellik ve sonsuzluk seviyesine ulaşabilirizsonu

olmayan bir hayat ve mutlak doyum.

Bunların tümü sadece iç niteliklerimizi değiştirmemize bağlı. Bu yüzden Kabala ilminin

amacı bize iç niteliklerimizi yani kendimizi nasıl değiştirebileceğimizi aktarmakta ve

bunu çabuk bir şekilde bir ömürde yapabilmemizi sağlayarak bu dünyevi var oluşun

üzerine çıkabiliriz. Bedenlerimiz ölene kadar aynen bu dünyada yaşamaya devam eder

ve biz ailevi ve toplumsal hayatımızda yer alırız. Ama tüm bunlara ek bir şey ediniriz –

Üst Realite – ve aynı anda orada bu ek duyu içerisinde var oluruz.

ARZULAR VE DÜŞÜNCELER

(Bu makale bir derste geçenlerden alıntıdır)

Gimar Tikun’da ki bir insan gibi düşünmeye çalış;

Bir tane basit prensip var: Gimar Tikun’da ki bir kişi gibi düşünmek. Çok kolay bir şey.

Bizim Yaratan gibi düşünmek için harcadığımız çaba, O’nun “aklına girebilmek”, duamız

bu olacak. Buna Man’ı yükseltmek denir ve bu halimizden Ohr Makif’i üzerimize

çekeriz.

Ne kadar doğru yaptığımız önemli değil; bir çocuğun oyuncaklarıyla oynarken kendisini

büyümüş bir insan gibi sanması gibi. Elbette doğruluğunu bilemeyiz ama bu saran ışığı

çekmek yeterlidir.

Dolayısıyla her hareke, davranış ve düşüncede, herhangi birşeyi yapmadan önce kişi

düşünmelidir. Örneğim canım bir bardak su çekti; “Herkesin var mı?”. Etrafta şişelerce

su olsa da, önemli değil. Düşüncem davranışımdır, ve düşüncem ıslah eder.

Bu yüzden her yaptığımız şeyde düşünmeliyiz: herkesin var mı? Belki dostumun bir

tanesinde yoktur ve alıp ona verebilirim? Sadece bu düşünceden sonra kendi ihtiyacım

olanı alabilirim. Bu düşünce olmadan alamam. Prensip budur ve her şeyde bu şekilde

davranmalıyız.

Yaratan’ı buna dahil etmek;

Daha büyük bir problem var. Dostlarım yanımda, onları sürekli görüyorum. Her zaman

onlar içinde var olduğumu düşünmek istesem bile, hala bir problem var; Yaratan’ı bu

işin içine dahil etmek zorundayım. Yoksa bu davranış tümüyle yanlış olur ve kutsallığın

tam tersidir. Yoksa sadece komünist bir toplum olma yolunda mesafe alınır – son nesil

yolunda değil.

Dolayısıyla ne kadar çok düşüncelerimle çaba sarf eder, davranırsam o kadar çok

maneviyatım gelişir. Bunun ne olduğu önemsizdir, saçma bile olabilir. Ne kadar

anladığım önemli değildir, bir çocuk gibi. Önemli olan harcadığımız çabadır, ne kadar

zeki ve kurnaz olduğumuz değil. Aslında insan ödülünü böyle alır bu özelliği edinerek.

Herkeste var olduğunu kontrol etmek ne demektir?

Kontrol etmek demek düşünmek demektir. Tüm dostlarıma gidip tek tek senin suyun

varmı diye kontrol etmiyoruz. Düşüncelerimde sanki tüm dostlarımda varmış gibi- ve

bundan eminim aralarında her kim istiyorsa oda alabilir, tıpkı benim gibi. Bunu

düşünmek ve istemek yeterlidir.

Hocalarımız bu yüzden kitaplarında; eğer yer yüzünde en çaresiz ve ücra köşesinde ki

bir kişide yoksa bu dünyadan kendim için bir şey almam yasaktır. Gimar Tikun’un iç

ıslahı budur. Bu şekilde düşünmemiz gerekir ve bu düşünce o dereceden ışığı çeker.

Çok kolay. Teknik gerçekten çok basit; ışığı üzerine çek ve eğer gerçekten istiyorsan

ışık o dereceden gelir.

Şimdi susadım. Gerçekten biraz su istiyorum. Davranışlarımın sırası nedir?

Öncelikle arzulamadığın bir şeyse konuşacak bir şey yok. Arzulaman çok iyi. Suyu

içmeden önce kendimi kolektif kli’nin bir parçası olarak hissederim. Kolektif kli’nin

parçası olmak şöyledir; eğer herkeste var ise o zaman kendime alabilirim, eğer

herkesin yoksa o zaman kendime almam. Eğer her birimiz birbirimizi bu şekilde

bağdaşlaştırırsak ve destek olursak Yaratan’ı içinde hissedebileceğimiz bir kli

oluştururuz. Bunun için çaba sarf ediyoruz ve buna Yaratan’a haz vermek denir. O

yaratılanların arasında ortaya çıkmak istemektedir. Aşağıda olanlarla, bu demektir, zira

aşağıdakiler O’nun ortaya çıkabileceği ıslah edilmiş bir kliyi O’nun formuna/seviyesine

aynı olacak şekilde bir araya getirmelidirler.

Kişinin rolü diğerleriyle eşit form edinerek bağ kurmak ve ihsan edebilmek. Dolayısıyla

davranışım ve üzerime çekmek istediğim ışık; bunların hepsi Kli’yi inşa eder.

Yaratan var ve ben varım, toplum var, davranışımız var – yani her şey var. Bu

düşünceleri ne kadar içimizde barındırırsak o kadar ohr makif çekeriz. Düşüncenin

gücü dünyadaki en büyük güçtür. Havanın nasıl değişeceğini hemen göreceksiniz,

içimizde bir ateş yanmaya başlayacak. Bu hepimizin içinde hissedildiği ve bağ oluştuğu

zaman herkes çok derin şeyler hissetmeye başlayacak.

Henüz o dereceye ait değiliz, nerede olduğumuz bile önemli değil. Çocuklar nasıl oyun

oynarlarsa o şekilde oynamalıyız. Bunun adı “oyun”! İsteğimiz yetişkin olmak; yoksa

buna oyun diyemeyiz. Aktörler gibi rol yaparak oynamak değil. Çocukların oynadığı gibi

oynamalıyız. Gerçek olduğuna inanarak hareket etmeliyiz.

Yaratan’ı buna nasıl dahil edebiliriz?

Yaratan’ı dahil etmek çok kolay: “Neden yapıyorum?”, düşüncemin başı ve sonu bu

soru olmalı. Arada ise kişi hareketi yapar.

Düşüncemin başında – “Burada ne işim var?, Şimdi yapacağım şeyi neden yapıyorum?

Beraber olduğum bu insanlardan ne alıyorum?” Belki de daha derin düşünmek gerekir;

“Ben kimim? Ben neyim?”. Sonunda başka bir çaremiz yoktur; Yaratan’la bağ kurmak

zorundayız, Yaratan’ı keşif etmek zorundayız. Bunu kendimize nasıl açıkladığımız

önemli değil, zaten Yaratan’ı bir amaç olarak belirlersek bu noktadan başlayabiliriz.

Şimdide “yapmam” lazım. Dostlarımla bir bağ kurmalıyım çünkü grup bir kli’dir ve

Yaratan’ın ortaya çıkması için bir gerekliliktir. O’nu ancak Kli’nin içinde keşfedebilir ve

O’nunla bağ kurabilirim. Başka bir yolu yoktur. Ancak grupta Yaratan’la bir eşitlik

sağlanabilir; O ihsan eder ve bende ihsan ederim. Diğer ruhlara nasıl ihsan edebilirim?

Bunu yapabilmek için tek kli’ye tutunurum, yani gruba bağlanırım, aslında Yaratan’ın

ortaya çıkması için bu gerekli bir koşuldur.

Dolayısıyla Yaratan’la başlar ve O’nunla bitiririm ve ortada grupta yapılan davranış

vardır. Bu olmadan başlayamazsınız, eğer başlarsan bu davranış klipa olur.

Yaptığım davranışın nedenini açıklamalı mıyım?

Kalbindekileri asla başkasıyla paylaşmamalısın, bu yasaktır! Kitapları çalışırken genel

olarak nasıl davranmamız gerektiğini konuşuruz. Hepimiz bu formülü öğrendikten

sonra bu içimizde gizli kalmalı ki klipanın tutunabileceği bir yer olmasın. Henüz bir

perde tarafından korunmuyoruz ve aramızda istesekte istemesekte kıskançlık var,

çünkü doğamız böyle.

Diyelim ki bir bardak su içeceğim davranışımın sırası ne olmalı? Gerçekten alıp haz

duymak istiyorum, buna izin var mı yok mu?

Suya ihtiyacın varsa ya da bunu ihsan etmek için içeceksen izin var. İhsan etmek

demek, bir şeyi bir başkasına haz vermek için kabul etmek demektir. Bundan

bahsetmiyoruz, bu ölülerin diriltilmesinden sonra olabilir.

Bu dünyadan almam gereken şey ihtiyacım olandır. O bir bardak suya ihtiyacım var

susuz yaşayamam. Hangi koşulda almam gerekir? Eğer dünyada benim durumumda

olan herkesin suyu varsa, o zaman o suyu alabilirim. Tüm dünyadaki insanlardan

bahsetmiyoruz Gimar Tikun’daki hesaplamalardan bahsetmiyoruz, şu an kendimiz için

olan hesaplamalardan bahsediyoruz. Eğer kendimi maneviyata göre ayarlamaya

çalışıyorsam bunu kendi cemaatime yönelik yapmam yeterlidir. O zaman şöyle

düşünmek gerekir: Şu anda grubumdaki tüm insanlarda bu imkan var mı? Dolayısıyla

ben içebilir miyim? Yaklaşımımız bu.

Neden böyle bir yaklaşım gerekmektedir? Bu yaklaşımla ne yapıyorum? Eğer amacım

iyi bir insan olmak, arkadaşlarımın gözünde yüce ve düşünceli bir kişi olmaksa; bu tür

bir niyet kesinlikle yanlış bir yaklaşımdır. Bu yaklaşımı sadece ama sadece Yaratan’a

daha yakın olabilmek için yaparız, Yaratan’a haz vermek için.

Gerçek istediğim bumu? Gerçek amacım bumu? Aslında değil. Kendimizi kontrol

edecek olsak aslında Yaratan hiç kimsenin umurunda değil! Ama fark etmez! Sadece

bu şekilde olmasını istiyoruz ve böyle düşünüyoruz. “Oyun oynamak” budur.

Oyun oynamak olarak adlandırılmayan bir hal daha vardır. Örneğin bir halterci gibi;

ağırlığı kaldırıp kaldıramayacağını bilmez. Bu oyun değildir çünkü elinde hesaplanmış

veriler vardır. Ağırlığı tartmıştır ve neye doğru ilerlediğini bilir, burada kişiye bağlı

olmayan bir şey yoktur. Sonuç kişiye bağlı değildir ama rakamları bilmektedir.

Biz ise “sanki” kavramıyla yapıyoruz. Bu yüzden oyun olarak adlandırıyoruz. Yaratan’a

doğru ilerlemek istiyoruz, O’na benzeyebilmek ve tutunabilmek.

Bunu nasıl isteyebilirim?

Eğer bunu gerçekten isteseydim zaten o seviyede olurdum. Bu yalandan

utanmamalıyız, çünkü kişi bu koşuldan derece derece yükselir ve bu yalan olarak kabul

edilmez.

Emin olmak yeterlimidir?

Aslında herkesin var mı yok mu bilmiyorum. Mesela yemek yerken yapmaya çalıştık.

Herkes yemeğe oturmadan önce bekledi ve gördük; herkesin yemeği var, ve ondan

sonra yemeğe başladık.

Bekleyip düşünmemiz lazım. Ancak o zaman bir davranış söz konusudur. Tekrar su

örneğine bakalım, herşeyi elbette aklımızda yapıyoruz, gidip tek tek herkesin içecek

suyu var mı diye gidip kontrol etmiyoruz.

Düşünceyi Yaratan’la bağlayarak bitiririz. Tüm dostlarımın içecek suyu arzuladıklarında

var mı?

Bu nasıl bir sınamadır?

Tamam düşündüm, hepsi su arzularlarsa var, tamamdır; bu şekilde olmamalı. Ancak

bir efor sarf etmeyi arzulayarak, man yükseltmek gerekir.

Bir arzumun olması çok iyi bir şey. Şimdi bu arzuyu yönlendirip bir çaba sarf edebiliriz.

Arzuyu sadece kendimi tatmin etmek için kullanmam. İçimde ortaya çıkan arzu,

yaratılanın özüdür. Bu arzunun ortaya çıkması çok iyi bir şey çünkü şimdi ıslah

edebilirim. Üzerine bir masah koyup zivug de haka yapmaktan ve ihsan için almaktan

bahsetmiyorum, bu çok ileri safhalarda. Şu aşamada bunu yapamayız.

“Herşey Yaratan’dan geliyor” dememiz şu aşamada mümkün değil çünkü şu an bunlar

sadece laf. Tüm ıslahlardan sonra; Yaratan’la bağım oluştuktan sonra ancak “Herşey

O’ndan gelir” demek bir şey ifade eder. Bu noktaya geleceğiz.

Yanımda üç kişi var. Suları var mı yok mu kontrol etmeli miyim, yoksa sadece

düşünmem yeterlimidir?

Sadece düşünmeniz yeterli, kontrol etmeniz gerekmiyor. “Dostların arzularlarsa suları

var” sonra iç suyunu.

Peki bu yalan olmaz mı?

Yalan yada değil, kontrol etmek budur. Elinden geldiğince bu düşüncenin derinliğine in,

zorluk yaratmana gerek yok. Bu düşünceler bir arada olmamız için fırsattır. Ancak bir

bütünün parçası olursak aramızda Yaratan’ı hissedebiliriz.

Peki düşünceyle davranış arasındaki ilişki nedir?

Düşünce maneviyatta davranıştır. Birisine su vermek yada benim su içmem bir

davranış değildir. Davranışım içinde oluşan arzuyla ne yaptığımdır. Esas davranış

budur.

TES çalışırken bir ratzon’la veya masahla ilgili şeyler öğrendiğimiz gibi. Eğer manevi

davranışlardan bahsedersek, iç eforumuz davranış olur - elimle, bedenimle yaptığım

davranışlardan bahsetmiyoruz.

Kendimizi grup ve Yaratan’la tek bir davranışta bütünleştirerek özgecil bir davranış

yapmak için konsantre olmalıyız. Bu seviyede grup, ben ve Yaratan tek olur ve her şey

iki taraflı özgecil davranış olarak oluşur. Gerçek durum bu. Sadece bu koşulda yaşama

arzusu edinmeliyiz. Önümüze çıkan herşeyi, her arzuyu bu şekilde değerlendirirsek

buna davranış yada yapmak denir.

Kişi her zaman nasıl bu tür şeylere hazır ve tetikte olabilir?

Grubun genel düşüncesine bağlı. Eğer hepimiz bu şekilde düşünürsek, sende bu

şekilde düşünmeye başlarsın. Kelimeler olmadan bu düşünceleri diğer kişilerden

edinirsin, ve istesende istemesende öyle olursun. Bu toplumun birey üzerindeki

etkisidir.

Rav Yusuf Kisma’nın dediği gibi; “Eğer inekleri düşünen insanlar arasında olursam

bende inekleri düşünürüm. Eğer manevi şeyleri düşünen insanların arasında olursam,

bende manevi şeyler düşünürüm.” İnsanların ağızlarından çıkan sözler değil, kişiler

arasındaki o bağ herkes üzerinde işler. Hepimiz yoğunlaşmış bir düşüncenin alanı

içerisindeyiz ve bu hepimizi etkiliyor. Bu o kadar etkilidir ki Baal Hasulam öğrencilerine

Yidiş dilinde öğrettiğinde bazı öğrencileri bu dilden hiç anlamamalarına rağmen onlara

öğretmeye devam etti; düşünceleri etraftan sözler olmaksızın alacaklarını söyledi. En

ileri öğrencisi bu dili hiç anlamayan ve ısrarla çalışan Irak’lı bir Arap’tı.

Nerede düşünce ve nerede davranış olarak yapmalıyım?

Hayatımızı öyle düzenlemeliyiz ki tüm davranışlarımız herkese eşit şekilde özgecil

olmalı, özellikle Sitrin’de ki bir haftalık buluşmamızda. Bu özgecil davranış, düşünce

her zaman herkesi dahil etmeli. Sadece bir grup insanı düşünemeyiz, kesinlikle

kendimizi de düşünmemeliyiz. Herkesi, tüm grubu. Davranışlar böyle olmalı.

Arkasında hareket olmayan bir düşünce yalan mıdır?

Hareket olmayan bir düşünce elbette bir sonuç yaratmaz. Doğru yada yanlış

yaptığımızı bilemeyiz, şöyle mi yada böylemi olmalı bilemeyiz. Tabi ki bu demek değil

ki sağ sola koşturup “Su içmek ister misin?” diye herkese soracağız.

Genel olarak insanlara karşı içimizde bir ilgi oluşturmalıyız. Özellikle şimdi bir şey

istiyorsan aklında davranmalısın. Yoksa büyük bir grupta herkesi kontrol etmek

mümkün değildir. Davranışın düşünce olmadan yapılmasına yalan dediğim zaman

demek istediğim şu; bu davranışa ulaşamayacağımız, bu davranışın

oluşamayacağından bahsediyoruz. Ama düşüncelerimizde bunun gerçekten

olabilmesini/ oluşabilmesini istiyoruz. Dolayısıyla düşünce olarak sürekli yapmalısınız,

fiziksel olarak değil.

YARATANA DÖNÜŞ

Benzer bir şekilde manen hareketsiz seviyede olan insanlarda kişisel arzu eksikliği

vardır. Sadece Yaratan’ın arzuları onları yönlendirir ve doğaları gereği Yaratan

tarafından içlerine program olarak yüklenmiş bu yönlendirmeyi titizlikle, yarıbilinçli

şekilde ve dikkatle takip etmeliler.

Dolayısıyla, Yaratan’ın kişilerin doğalarını Kendi nedenlerinden dolayı bu şekilde

oluşturmasına rağmen, insan bu manevi seviyedeyken kendisinden başka hiç bir şeyi

algılayamaz ve sonuç itibariyle başkaları için bir şey yapamaz, sadece kendisi için

çalışabilir. Bu yüzden bu seviyede gelişime hareketsiz/ cansız seviye denir.

Daha yüksek seviyede bir gelişimi bitkilerin doğasında görebiliriz. Yaratan bu gruba ait

varlıklara hareketsiz seviyedeki objelere nazaran daha büyük zevk alma arzusu

verdiğinden, bitkilerde ihtiyaçlarını karşılama gerekliliğinden hareket etme ve büyüme

ihtiyacı oluşmaktadır.

Ancak bu büyüme hareketi kişisellikten ziyade grubun özelliğidir. Bitkisel seviyenin

arzularına ait olan kişilerde, Yaratan’ın tayin ettiği programdan bir dereceye kadar

bağımsız davranma kapasitesi söz konusudur. Yaratan doğanın tüm yapısını egoizmin

temelinden oluşturduğundan, yani, kişisel doyum isteğiyle, bitkisel seviyedeki kişiler

içlerine önceden işlenmiş programdan kendilerini uzak tutarak başkalarına yönelik

düşünceli davranmaya başlarlar, sanki doğaya aykırı gibi.

Ancak dünyamızda bitkilerin her yöne doğru büyümelerine ve bir dereceye kadar

hareket etme özgürlükleri olmalarına rağmen, hareketleri hala kolektif sayılır zira tek

bir bitki gerekli arzudan mahrum olduğu için tek başına hareket etmeyi idrak edemez.

Benzer şekilde, bitkisel seviyeye ait olan bir kişi tek başına toplumsal ve kolektif

normlardan ve yetiştirilişinin çerçevesinden çıkacak kapasiteye sahip değildir. Tam

tersine, diğer “bitkisel” seviyeye ait gelişimdeki çevresinin “bitkisel” değer ve

kurallarını korur.

Dolayısıyla, tıpkı bitki gibi, kişinin bu seviyede kişisel ve ayrı bir hayatı yoktur. Hayatı

toplumunun bir parçasıdır ve kendisine benzeyen kişiler arasında yaşar. Tüm bitkilerde

ve bu seviyeye ait insanların hepsinde herkes için kişisel bir hayattan ziyade ortak bir

hayat vardır.

Tüm bitkiler genel olarak tek bir bitkisel organizmaya benzetilebilir, her bitki bu

bedenin bir dalı gibidir. Manevi “bitkisel” seviyeye ait olan insanlarda bu örneğe

benzetilebilir. Bazen egoist doğalarından sapma gösterseler de, her halükarda, manevi

gelişimleri az olduğundan, çevrelerinin yasaları çerçevesinde kalırlar. Kişisel arzuları

yoktur, dolayısıyla topluma ve yetiştirilişlerine karşı koyacak güçleri de, bazı

durumlarda basit doğalarına karşı koyup başkalarına fayda sağlasalar da, yoktur.

Manevi gelişim derecelerinde, bitkisel seviyeyi hayvansal seviye izler. Hayvansal seviye

Yaratan’ın bu seviyeye verdiği arzulardan dolayı, bu seviyeye ait olan insanlar

başkalarından bağımsız olarak hareket etmekten haz duyarlar ve arzularını tatmin

etmek için, bitkisel seviyeye nazaran, bağımsız olarak düşünebilirler.

Her hayvanın çevresine bakmaksızın bağımsız bir karakteri ve hisleri vardır. Sonuç

olarak, bu gelişim seviyesindeki bir kişinin egoist eğilimlerine, diğer kişilere nazaran,

daha fazla karşı koyup başkalarına fayda sağlama yeteneği vardır.

Ancak, kolektiften bir derece daha fazla bağımsızlık kazanmasına ve kişisel bir

hayattan zevk almasına rağmen, toplumun görüşleriyle koşullaşmamasına rağmen,

hala kendisinden başka kimseyi hissedememektedir.

İnsan seviyesinde var olan bir kişi, yani konuşan diye adlandırılan, doğasına ve

kolektife aykırı (bitkisel seviye gibi değil) davranma yeteneğine sahiptir; arzularının

seçimi açısından tümüyle toplumdan bağımsızdır; başka yaratılışlar için hisleri olup

onları düşüne bilen, acılarına ilişkin kendilerini iyileştirmelerine yardımcı olabilir;

hayvanların tersine, geçmişi ve geleceği hissedebilir ve dolayısıyla merkezi bir amacı

öngördüğünden ona göre hareket edebilir.

Bahsi geçen tüm dünyaları ve aşamaları Yaratan’ı (O’nun ışığını) bizden gizleyen bir

dizi perde / ekran olarak düşünebiliriz.

Kişisel doğamızı yenmek için manevi gücümüzü geliştirdikçe, her güç, her sonraki

perde, sanki önceden hiç yokmuşçasına kaybolur.

Aşağıdaki hikaye manevi gelişimimizin perdeleri kaldırmaktaki aşamaları ve Yaratan’la

bir bütün olarak nasıl yaşamayı açıklamaktadır.

Yalnız Kalamayan ve Her Şeyi Yapabilecek Güce Sahip Olan Sihirbaz

Büyükler için bir masal.

Neden sadece yaşlıların hikaye ve efsaneler anlattığını bilir misiniz? Çünkü efsaneler

dünyadaki en dahice şeyler! Dünyadaki her şey değişiyor, ama sadece gerçek efsaneler

kalıcıdır. Efsaneler bilgeliktir ve efsaneleri anlatabilmek için kişinin çok bilgisi olması ve

başkalarının göremediklerini görmesi gerekir. Dolayısıyla, kişinin çok yaşamış olması

gerek. Bu yüzden sadece yaşlı insanlar efsaneleri anlatır. Tıpkı en efsanevi ve

büyüleyici kitapta yazdığı gibi, “Yaşlı bir insan bilgelik edinmiş bir insandır!”

Çocuklar efsaneleri dinlemeye bayılır çünkü hayal güçleri ve akılları, sadece

başkalarının gördüklerini değil, herşeyi canlandırabilir. Eğer bir çocuk büyür ve hala

herkesin göremediklerini görürse, akıllı ve bilgeli olur, yani “erdemliliği edinir”. Ve

başkalarının göremediklerini gördüğü için, hayalin gerçek olduğunu bilir. Bir çocuk gibi

kalır, “erdemli bir çocuk”, tıpkı en eski ve büyüleyici kitap olan “Zohar’da” yazdığı gibi.

Bir zamanlar bir sihirbaz varmış, çok yüce, asil ve iyi kalpli tıpkı tüm çocuk

masallarında yer alan o iyi niteliklere sahip ancak çok iyi kalpli olduğundan, kiminle

paylaşacağını bilememekteymiş sevgisini verebileceği hiç kimse yokmuş, oyun

oynayacağı, zaman geçirebileceği, düşünebileceği ve aynı zamanda istenmek ihtiyacıda

varmış, çünkü yalnız olmak çok üzücü bir şey.

Ne yapsın? Bir taş yapmayı düşünmüş, sadece küçük bir tane ama çok güzel bir taş,

belki de bu üzüntüsüne cevap olur. “Taşı okşar ve sürekli yanımda bir şey olduğunu

hissederim ve ikimizde kendimizi iyi hissederiz, çünkü yalnız olmak çok üzücü bir şey.”

Sihirli değneğini salladı ve tam arzuladığı gibi bir taş oluştu. Taşı sevmeye, ona

sarılmaya ve onunla konuşmaya başladı, ama taş hiç karşılık vermedi. Soğuk yapısını

muhafaza etti ve karşılığında hiç bir şey yapmadı. Sihirbaz taşa ne yaparsa yapsın,

aynı hissiz varlık olmaya devam etti. Bu sihirbaza hiç uymadı. Taş nasıl olurda hiç

karşılık vermez? Biraz daha taş yaratmayı denedi, sonra kayaları, tepeleri, dağları,

toprakları, Dünyayı, Ayı ve Galaksiyi. Ama hepsi aynıydı hiç bir şey. Hala kendisini

yalnız ve üzgün hissediyordu.

Üzgünlüğünde, taş yaratmaktansa, güzel açacak bir bitki yaratma fikri geldi aklına.

Onu sular, biraz hava verir, biraz güneş, biraz müzik çalar… ve o zaman bitki mutlu

olur. O zaman ikiside mutlu olur, çünkü yalnız olmak çok üzücü bir şey.

Sihirli değneğini salladı ve tam istediği gibi bir bitki oluştu. O kadar mutlu oldu ki

etrafında dans etmeye başladı, ama bitki hiç kıpırdamadı, onunla dans edip onu

izlemedi. Sadece sihirbazın kendisine verdiği basit özellikler dahilinde karşılık verdi.

Ona su verince büyüdü, vermeyince soldu. Tüm kalbini vermek isteyen bir sihirbaz için

bu yeterli değildi. Bir şeyler daha yapmalıydı, çünkü yalnız kalmak çok üzücü bir şey.

Sonra bir sürü farklı boylarda, çeşitlerde bitki çeşidi yarattı, ormanlar, kırlar, meyve

bahçeleri, korular. Ama hepsi tıpkı ilk bitki gibi davrandılar ve tekrar üzüntüsüyle

birlikte yapa yalnız kaldı.

Sihirbaz derinden derinden düşündü. Ne yapmalı? Bir hayvan yarat! Ne tür bir hayvan?

Bir köpek? Evet, sürekli onunla olacak şirin bir köpek. Onu yürüyüşlere çıkartır ve

oyunlar oynayabilir. Evine geri geldiğinde (aslında kalesine, ne de olsa bir sihirbaz),

köpek onu görmekten o kadar mutluluk duyar ki koşarak onu karşılamaya gelir. İkiside

çok mutlu olurlar, çünkü yalnız olmak çok üzücü bir şey.

Sihirli değneğini salladı ve tam istediği gibi bir köpeği oldu. Köpeğine bakmaya başladı,

yedirdi, içirdi ve sevgi gösterdi. Hatta onunla koşturup oyunlar oynadı ve yıkadı. Ama

bir köpeğin sevgisi sahibinin yanındayken ölçülür. Onunla oynayıp her yere gelse bile

Sihirbaz köpeğinin karşılık verememesine çok üzülür. Bir köpek onun gerçek dostu

olamaz, onun için yaptıklarının değerini bilemez, düşüncelerini anlayamaz, arzularını

ve onun için nelere katlandığını. Ama sihirbazın istediği buydu. Diğer hayvanlar yarattı:

balıklar, kuşlar, memeli hayvanlar, ama ne çare – hiç birisi onu anlamadı. Yalnız kalmak

çok üzücüydü.

Sihirbaz oturup iyice bir düşündü. Sonra gerçek bir dosta sahip olabilmesi için, onun

sihirbazı araması gerektiğini farketti, sihirbazı çok isteyen birisi olmalıydı, sihirbaz gibi

olan birisi, onu sevebilecek, anlayabilecek ona bezeyen ona ortak olacak. Ortak?

Gerçek bir dost? Ona yakın olması gereken birisi olmalı, sihirbazın verdiklerini idrak

edebilecek birisi, her şeyi geri verebilen birisi. Sihirbazlarda sevmek ve sevilmek

isterler. O zaman ikiside mutlu olur, çünkü yalnız kalmak çok üzücü.

Sihirbaz sonra bir insan yaratmayı düşündü. Ona gerçek bir dost olabilecek! Kendisine

benzeyen birisi… sadece kendisine benzemesi için biraz yardıma ihtiyaç duyacak birisi.

O zaman ikiside kendisini iyi hissedebilir çünkü yalnız olmak çok üzücü… Ama önce

ikisininde iyi hissedebilmesi için, önce insan kendisini yalnız ve sihirbaz olmadan

mutsuz hissetmeli…

Sihirbaz tekrar sihirli değneğini kullandı ve uzakta bir insan yarattı. İnsan tüm

tepelerin, dağların, kırların, bitkilerin ve ayın, yağmurun, rüzgarın vs.-dopdolu bir

dünya ve hatta bilgisayarların ve futbolun olduğu ve kendisini hiç eksiksiz ve iyi

hissettiği bu yerin bir sihirbaz tarafından yaratıldığını hissetmedi. Öteki taraftan

sihirbaz ise, hala yalnız olduğu için üzgündü. İnsan kendisini yaratan, seven ve onu

bekleyen ve beraberliklerinden mutluluk duyacaklarını söyleyen, çünkü yalnız olmak

çok üzücü, bir sihirbazın varlığından habersizdir.

Ama tatminlik duygusu içinde olan, herşeye sahip olan, hatta bilgisayar ve futbolu bile

olan bir insan, sihirbazdan habersiz olup da onu aramayı isteyebilir, tanımaya

başlayabilir, onu sevip dostu olup şöyle diyebilir: “Gel, ikimizde iyi hissedeceğiz, çünkü

sensiz yalnız olmak çok üzücü.” Kişi sadece etrafında olan bitenlerden haberdar olup

çevresindeki insanların yaptıklarını yapar, onların konuştukları şeylerden konuşur,

onların istediklerini ister, etrafındakileri gücendirmekten kaçınır ve isteklerini kibarca

dile getirir, bir bilgisayar, futbol. Nasıl olurda yalnızlıktan mutsuz olan bir sihirbazdan

haberdar olabilir.

Ancak sihirbaz iyi kalpli olduğundan sürekli insana dikkat eder, ve zamanı gelince…

sihirli değneğini kullanır ve insanın kalbine çok sessizce seslenir. İnsan bir şey aradığını

sanar ve sihirbazın kendisini çağırdığını fark etmez, “Gel, ikimizde iyi hissedeceğiz,

çünkü sensiz yalnız olmak çok üzücü.”

Sonra sihirbaz tekrar değneğini sallar ve insan onu hisseder. Sihirbazı düşünmeye

başlar, beraber olmanın ne kadar iyi olacağını, çünkü sihirbazsız yalnız olmak çok

üzücü. Bir kez daha değneğini sallar ve insan sihirli bir kalenin kulesinin iyiliklerle dolu

olduğunu ve belki de sihirbazın orada beklediğini ve sadece orada iyi hissedeceklerini

hisseder, çünkü yalnız olmak çok üzücü…

Peki ama nerede bu kule? Oraya nasıl ulaşabilir? Hangi yönde gitmeli? Kendisine

sormaya başlar, aklı iyice karışır, sihirbazla nasıl tanışabilir. Sürekli sihirli değneğin

etkisini kalbinde hissetmektedir ve bir türlü gözlerine uyku girmemektedir. Sürekli

sihirbazı ve sihirli kuleleri görmektedir ve iştahını bile kaybetmiştir. Kişi bir çok

arzuladığı bir şeyi bulamayınca kendisini böyle hisseder, ve yalnız olmakda çok

üzücüdür. Ama sihirbaz gibi erdemli, asil, iyi kalpli, sevgi dolu ve yüce bir dost

olabilmek için sihirli değneği sallamak yeterli değildir, insan mucizeleri yapmayı kendi

öğrenmelidir.

Bu yüzden, sihirbaz gizlice ve çok hafifçe, fark edilmeden, kişiyi en sihirli ve eski kitap

olan Zohar’a getirir… ve ona yüce kulelere giden yolu gösterir. İnsan sihirbazla,

dostuyla buluşabilmek ve ona “Gel, ikimizde iyi hissedeceğiz çünkü yalnız olmak çok

üzücü” diyebilmek için elinden geldiğince hızlı çalışır.

Ancak kulenin etrafında sihirbazla insanı ayıran yüksek bir duvar ve insanı püskürtmek

için nöbet tutan bir sürü muhafız vardır. İnsan umutsuzluğa kapılır, sihirbaz kilitli

kapıların arkasında kulede gizlenmektedir, duvarlar yüksek, ve muhafızlar kararlılıkla

insanı geri püskürtüp, sihirbazla insanın beraber olmalarına engel olmaktadırlar, hiç bir

şey geçememektedir. Ne olacak şimdi? Nasıl beraber olup iyi hissedebilirler, çünkü

yalnız olmak çok üzücü?

İnsan her zayıf düştüğü ve çaresizliğe kapıldığı anda, birden sihirli değneğin etkisini

hisseder ve ne olursa olsun tekrar duvara koşup muhafızları aşmaya çalışır! Kapıları

yıkıp geçmek ve kuleye ulaşıp merdivenin basamaklarından çıkarak sihirbaza ulaşmak

ister.

Ve her kendini ileri atıp kuleye ve sihirbaza yaklaştığında, muhafızlar daha da inatçı,

güçlü ve merhametsizce kişiyi geri püskürtür.

Ancak her defasında insan daha cesur, güçlü ve erdemli olur. Sadece bir sihirbazın

yapabileceği birçok hile ve numara geliştirir kendisi için. Her geri itilişinde, sihirbaza

ulaşmayı daha çok istemektedir, sihirbazın kendisine olan sevgisini daha çok hisseder,

ve sihirbazla beraber olmaktan başka dünyada hiç bir şeyi istememektedir, onun

yüzünü görmek, çünkü beraber olmak iyi olacak, ve dünyadaki herşey kendisine

verilse bile, sihirbaz olmadan kendisini yalnız hisseder.

Sonra, artık onsuz olmaya dayanamadığında, kulenin kapıları açılır, ve sihirbaz, onun

sihirbazı kendisine doğru koşar ve der, “Gel, beraber iyi olacağız, çünkü yalnız olmak

çok üzücü.”

Ve o andan beri, sadık dost oldular, birbirlerine yakın, ve insanlar arasında bundan

daha büyük ve sonsuzluğa açılan bir mutluluk yoktur. Beraber kendilerini o kadar iyi

hissederler ki, arada sırada bile eski yalnızlıklarından kaynaklanan hüzünlerini

hatırlamazlar…

Perdelerin dizisi Yaratan’ı bizden gizler. Bu perdeler kendi içimizde ve ruhumuzda

bulunmaktadır. Ancak, kendimiz ve ruhumuzun dışında var olup parazit yapan tüm

etkenler Yaratan’ın Kendisidir.

Dışımızda var olanların sadece çok küçük bir kısmını perdemizden süzerek

algılayabilmekteyiz. Dışımızda geriye kalan herşey algımıza girmeden kaybolmaktadır.

Aynı şekilde, bu dünyada da sadece gözümüzün iç yüzeyine yansıyan şeyleri görüş

alanımıza girdiği zaman görmekteyiz.

Manevi dünyalarla ilgili bilgimiz Kabalistlerin ruhlarının algı ve duyuları tarafından

edinilip bizlere aktarılmasından ibarettir. Ancak, onların edinimleride manevi

öngörüşleriyle sınırlıydı. Dolayısıyla, bildiğimiz tüm manevi dünyaların varlığı sadece

ruhlara yönelik mevcuttur.

Yukarıda yazılanlardan sonra diyebiliriz ki, tüm yaratılış üç parçaya ayrılabilir:

YARATAN: O’ndan bahsedemeyiz, çünkü sadece manevi öngörüşümüzün alanına giren

ve engelleyici perdelerden sızan olayları yargılayabiliriz.

YARATILIŞIN AMACI: bu bizim başlangıç noktamız, buradan Yaratan’ın tasarımını

inceleyebiliriz. Bazıları, yaratılışın amacının özünde yaratılanları mutlu etmek olduğu

tartışması yer almaktadır.

Yukarıdaki cümleden başka bir şey yazmamız bilgi yetersizliğinden dolayı mümkün

değildir. Yaratan, etkisinin bizim üzerimizde mutluluk olarak hissedilmesini arzuladı ve

bu yüzden duyularımızı öyle yarattı ki bu hazzı hissedebilelim.

Ancak tüm algılarımız ruhlar tarafından hissedildiği için, bu konuyu dünyaları

algılayanlarla ilişkilendirmeden konuşmak son derece mantıksız olur, bunun en basit

nedeni ruhu algılamadan diğer dünyaların var olmadığıdır. Aslında Yaratan’la aramızda

olan bu engelleyici perdeler dünyaları temsil etmektedir. Olam kelimesi alama

kelimesinden türemedir ve gizlilik demektir. Dünyaların var olmasının tek sebebi

Yaratan’ın yansıyan ışığının ruhlara küçük bir miktarda mutluluk (ışık) verebilmesi

içindir.

RUHLAR: bunlar Yaratan tarafından yaratılıp kendisini bağımsız olarak var olan hissini

taşıyan varlıklardır. Ancak, bu his tümüyle düşsel olup ruha aktarılışı bireyselliktir, bu

özellikle Yaratan tarafından böyle tasarlanmıştır. Gerçekte bizler O’nun önemli bir

parçasıyız.

Kişinin tüm yolu ilk aşamadan son aşaması olan Yaratan’la bütün nitelikleriyle tümüyle

bütünleşene kadarki süreç beş aşamaya ayrılabilir ve her bir aşamada tekrar beş alt

kademeye ayrılır. Toplamda 125 aşama mevcuttur.

Her insan belirli aşamada aynı hisleri ve etkileri yaşar, sanki tüm insanların onunla aynı

safhada ve aynı ruhani algıyı taşıyormuş gibi ve dolayısıyla o derecedeki herkes gibi

hisseder kendisini. Benzer şekilde, bizim dünyamızda var olan herkesin aynı duyu

organlarına sahip olup aynı şekilde algılayıp da manevi dünyaları hissetmediği gibi.

Yukarıda yazılanlar doğrultusunda, Kabala kitapları sadece yazarın seviyesine ulaşmış

kişiler tarafından anlaşılabilir, zira o noktada yazar ve okuyan aynı hisleri

paylaşmaktadırlar, tıpkı bu dünyayla ilgili yazan yazar ve aynı şeyleri yaşayan

okuyucular gibi.

Yaratan’la bütünleşmeden edinilen yakınlığının algılanması, manevi yükseliş ve

aydınlanma, O’nun arzularının, hükmünün ve yasalarının anlaşılmasından, Yaratan’ın

ışığı olarak adlandırılan, O’nun algılanması – tüm bunlar ruh tarafından manevi

dünyalarda edinilir. Yaratan’a olan yakınlıklaşma hissi kişinin manevi ilerleyişinde

zamanla edinilir. Yaratan’ın ışığının yolumuzun her aşamada yeni bir ışık olarak

algılanmasının sebebi budur. Sadece bizim dünyamızı algılayanlar için, Kutsal Kitaplar

sadece bir dizi kural ve tarihsel olaylarmış gibi geçmektedir. Ancak, manevi yolda daha

ileri aşamada olan kişiler, cisimlere verilen isimlerde ve dünyada olan olaylarda

Yaratan’ın davranışlarını algılarlar.

Tüm bu anlatılanlardan sonra açıkça görüyoruz ki yaratılışta iki katılımcı vardır:

Yaratan ve yüce Yaratıcı tarafından yaratılan insan. İnsanın önünde ortaya çıkan her

görünüm, bizim dünyamız ya da hatta üst dünyaların algısı bile, sadece Yaratan’ın

görünümü ve gizliğinin, O’nun insana olan yaklaşımındaki bir safhasıdır.

Manevi Seviyeler

Yaratılışın tümü üç parametrenin fonksiyonu olarak anlatılabilir: Yaratan’ın arzu ve

niyetiyle içsel olarak kontrol edilen; dünya, zaman ve ruh.

DÜNYA: inorganik olan tüm evren. Manevi dünyalarda bu inorganik seviyesindeki

arzulara tekabul eder.

RUH: organik olan herşey, buna insan dahildir.

ZAMAN: sebep sonuç ilişkisiyle her ruhun ve insanoğlunun geneliyle olaylarla

ilerlemesi, bu insanoğlunun tarihsel gelişimine neden olan olaylara benzetilebilir.

VAR OLUŞUN KAYNAĞI: her birimizde ve insanoğlunun genelinde olanların gelişiminin

ve yaratılışın tümünün yönetim planıyla ilk olarak tayin edilmiş koşula getirmektir.

Dünyaları ve içinde insanları yaratıp Kendisine yakınlaştırmak amacıyla giderek

varlığını, Kendi ışığını, bizim dünyamızı yaratmak için azalttı.

Yaratan’ın varlığının aşamalı gizliliğine (yukarıdan aşağı doğru) dünyalar denir:

ATZİLUT: bu dünyada var olanlar Yaratan’la tümüyle bütünlük içerisindedir.

BERİA: bu dünyada olanların Yaratan’la bağları vardır.

YETZİRA: bu dünyada var olanlar Yaratan’ı algılayabilirler.

ASSİYA: bu dünyada var olanlar ya nerdeyse tümüyle ya da tümüyle Yaratan’ı

algılayamaz. Bu seviyenin en alt kısmında bizim dünyamız vardır, en alt ve Yaratan’dan

en uzak yer.

Yukarıdaki tüm dünyalar birbirlerinden doğmuştur ve aslında bir nevi bir birlerinin bir

nevi kopyalarıdır. Her alt dünya, yani Yaratan’dan bir aşama daha uzak olan, üstüne

göre daha hamdır, ancak her halükarda bir önceki seviyenin kopyasıdır. Burada ilginç

olan bir noktayı vurgulamalıyız, her dünya her dört parametrede kopyalanmıştır:

dünya, ruh, zaman ve var oluşun kaynağı.

Şöyle ki, bizim dünyamızdaki her şey daha önce üst dünyalarda olan süreçlerin

sonucudur ve orada olan her şeyde daha önce olanlardan kaynaklanmaktadır, ta ki en

üst seviyede bu dört faktör olan – dünya, zaman, ruh ve var oluşun kaynağının bir

bütün olarak Yaratan’ın içinde var olduğu noktaya kadar! Bu “yere” Atzilut denir.

Yaratan’ın Atzilut, Beria, Yetzira ve Assiya dünyalarınca örtülmesine (O’nun bu

dünyalarda yansıyan ışık ve perde yoluyla bize görünmesi) Kabala denir. Yaratan’ın

Assiya yani bizim dünyamızdaki örtüsüne yazılan kutsal kitap denir.

Ancak aslında Kabalayla bu dünyanın kutsal kitapları arasında bir fark yoktur. Her şeyin

kaynağı Yaratan’dır. Başka bir deyişle, çalışmak ve yazılanlara göre yaşamak, ya da

çalışıp Kabalaya göre yaşamak kişinin bulunduğu manevi dereceye bağlıdır. Eğer kişi

bu dünyanın seviyesindeyse kişi kitabı ve bu dünyayı herşeymiş gibi görür.

Ancak, kişi kendisini yükseltirse farklı bir görüntüyle karşılaşır, çünkü bu dünyanın

örtüsü kalkar ve kaybolur ve geriye sadece Yetzira ve Beria dünyalarının örtüleri kalır.

Sonra Yetzira seviyesine ulaşan birisi için kitaplar ve gerçek tümüyle farklı görünür.

Bu noktada, kutsal kitaplarda anlatılan tüm hikayeler, savaşlar ve bu dünyaya ait cisim

ve hayvanlar, Kabalaya dönüşür – yani Yetzira dünyasının tarifine.

Eğer kişi kendisini Beria ya da Atzilut dünyalarına daha da yükseltirse, o

zaman dünyayı manevi koşullarla idare edilen tümüyle daha farklı bir görüntü ve

işleyiş mekanizması olarak görür.

Kutsal kitaplarda yazılan olaylarla Kabala arasında hiç bir fark yoktur – manevi

alemlerin kutsal kitapları; aradaki fark ilgilenen kişinin edindiği manevi seviyedir.

Aynı kitabı okuyan iki kişiden bir tanesi kitapta tarihsel hadiselerin anlatımını görür, bir

diğeri ise, dünyalar üzerindeki yönetimin dile getirilişini, yani Yaratan tarafından nasıl

algıladığını.

Yaratan’ın tümüyle gizlendiği dünyada var olanlar Assiya dünyasında bulunmaktadır. Bu

yüzden, sonunda, her şey bu kişilere iyi değilmiş gibi gelmektedir: dünyada sürekli

ızdırap varmış gibi gelir zira Yaratan tümüyle gizli olduğu için daha farklı

hissedemezler. Eğer herhangi bir mutluluk hissederlerse, bu kendilerine ızdırap

çektikten sonra hissettikleri bir mutluluk olarak görünür.

Sadece Yetzira seviyesini edindikten sonra Yaratan kişiye kendisini kısmen gösterip

ödül ve cezayla nasıl dünyayı yönettiğini görmesini sağlar, bu şekilde kişide sevgi

(ödüle dayalı) ve korku (cezaya bağlı) doğar.

Üçüncü basamak – karşılıksız sevgi – kişinin Yaratan’ın kendisine hiç bir zaman zarar

vermediğini sadece iyi davrandığını görmesiyle oluşur. Bu Beria seviyesine tekabül

eder.

Yaratan kişiye yaratılışın tüm gerçeğini ve yaratılış üzerindeki tüm yönetimini açtıktan

sonra, kişide Yaratan’a yönelik mutlak sevgi oluşur, çünkü Yaratan’ın tüm yaratılanlara

yönelik mutlak sevgisini görmeye başlar. Bu anlayış kişiyi Atzilut dünyasının seviyesine

yükseltir.

Dolayısıyla, Yaratan’la olan ilişkimiz O’nun davranışlarını anlayabilmemize ve bu

Yaratan’ın kendisini kişiye ne kadar açtığına bağlıdır, çünkü yaratılışımız gereği

Yaratan’ın davranışları bizi otomatikman etkilemektedir ve sadece bizi değiştirmesini

talep edebiliriz.

Yaratan’ın tüm yaptıklarının iyi olmasına rağmen, Yaratan’ın isteğine karşı

davranıyormuş gibi gelen ve aslında Yaratan’dan kaynaklanan güçler vardır. Bu güçler

O’nun davranışlarını eleştirmeye yöneltir ve dolayısıyla arı olmamış olarak bilinir.

Her adımda, yolun başındaki ilk noktadan son ana kadar, Yaratan tarafından yaratılan

ve bir birine karşıt olan iki güç vardır: arı ve arı olmayan. Arı olmayan güç içimizde

kasten güvensizlik yaratır ve Yaratan’dan uzağa doğru iter. Ama eğer, bu arı olmayan

güce aldırmazsak, Yaratan’dan bize yardım etmesi için ısrarlı davranırsak, Yaratan’la

aramızdaki bağı güçlendiririz ve buna karşılık arı bir güç ediniriz ve bu şekilde

kendimizi daha yüksek manevi bir boyuta yükseltiriz. Eş zamanlı olarak arı olmayan

güç bizi etkilemeyi durdurur, çünkü işlevini yerine getirmiştir.

1. Basamak- Assiya dünyasının arı olmayan gücü oluşumların Yaratan’ın varlığının

inkarıyla aşılamaya çalışır.

2. Basamak- Yetzira dünyasının arı olmayan gücü dünyevi oluşumların kişiyi ödül ve

ceza mekanizmasıyla değil ama rastgele oluştuğuna ikna etmeye çalışır.

3. Basamak- Beria dünyasının arı olmayan gücü insanın içerisinde Yaratan’ın kişiye

yönelik sevgisinin algılanmasını nötrleştirmek ister, buna karşılık kişi Yaratan’a yönelik

sevgi için dua eder.

4. Basamak- Atzilut dünyasının arı olmayan gücü kişiye Yaratan’ın tüm yaratılanlara

her zaman mutlak sevgiyle davranmadığını göstermeye çalışır, böylelikle kişinin

Yaratan’a olan mutlak sevgisini engellemeye çalışır.

Dolayısıyla, her manevi basamağa yükseliş, Yaratan’ın ortaya çıkması ve O’na

yaklaşmaktan duyulan mutluluk, kişinin karşıt gücü düşünce ve arzularında aşması

gerekmektedir. Sadece bundan sonra kişi bir sonraki seviyeye ulaşabilir ve manevi

yolda bir adım daha atabilir.

Söylenenlerden anlaşıldığı üzere manevi güçlerin türü ve dünyaların hissi, Assiya,

Yetzira, Beria, Atzilut, karşısında bunlara paralel zıt güç türleri ve hisleri vardır, Assiya,

Yetzira, Beria, Atzilut. İlerleyiş değişimli süreçle olur. Eğer kişi arı olmayan güçleri ve

Yaratan tarafından gönderilen tüm engelleri aşabilirse, eğer Yaratan’dan kendisini bu

arı olmayan zıt güçlere karşı güçlendirmek için göstermesini isterse, düşüncelerini ve

arzularını, o zaman kişi arı olan saf seviyeye gelir.

Doğuştan içinde bulunduğumuz durumda Yaratan bizden tümüyle gizlenmiş

durumdadır. Manevi yolda ilerlemeye başlayabilmek için şu koşullar gereklidir:

1. İçinde bulunduğu durumu dayanılmaz olarak hissetmek.

2. Yaratan’ı en azından bir dereceye kadar hissetmek.

3. Sadece Yaratan’a bağımlı olduğunu hissetmek.

4. Sadece Yaratan’ın kendisine yardımcı olabileceğini görmek.

Kendisini ortaya çıkartarak, Yaratan anında arzularımızı değiştirebilir ve içimizde yeni

bir öz ve akıl oluşur. Yüzeye çıkan bu güçlü arzular, içimizde bunları dolduracak gücün

oluşmasını sağlar.

Kişinin özünü tanımlayan tek şey arzularıdır. Arzuların çeşitleri ve kombinasyonları

kişinin özünü tanımlar. Aklımızın olmasının tek nedeni arzuladığımızı elde etmek içindir,

yani aklımız sadece yardımcı bir araç olarak hizmet verir.

Kişi yolunda aşama aşama ilerler, birer birer adımlarla hem arı olmayan (sol) egoistik

güçle hem de arı olan (sağ) özgecil güçle yol alır. Sol tarafın güçlerini Yaratan’ın

yardımıyla aşarak, kişi sağ tarafın niteliklerini edinir.

Yol böylelikle iki ray gibidir – sol ve sağ, Yaratan’a yaklaştıran ve Yaratan’dan

uzaklaştıran iki zıt güç gibi, iki arzu gibi – egoizm ve özgecilik. İlk başlangıç

noktamızdan ne kadar uzaklaşırsak karşı koyan taraf o kadar güç kazanır.

İLERİ DOĞRU İLERLEMEK YARATAN’A BENZEMEYE DOĞRU YOL ALMAKTIR: bu arzuların

ve sevginin benzerliği demektir, (zira Yaratan’ın sevgisi tek kutsal histir ve bizlere

yönelik tüm hislerin kaynağıdır). Yaratan’ın bizlere sadece iyilik yapma arzusu vardır,

bizi ideal noktaya getirmek ve bu konum ancak Yaratan’a benzer olduğumuz bir konum

olabilir, şöyle ki ölümsüzlükle sonsuz haz ve Yaratan’ın bize yönelik hissi gibi O’na

yönelik sevgi hissi içerisinde var olmak.

Bu halin edinimi Yaratılışın amacı olduğundan, diğer tüm arzular saf olmayan arzular

kategorisindedir.

Yaratan’ın amacı BİZLERİ KENDİSİNE BENZER NİTELİKLERDE OLMA KOŞULUNA

GETİRMEKTİR. Bu amaç bizler ve tüm insanoğlu için biz istesekde istemesekde çok

önemlidir.

Bu amacı bizim arzulamamız mümkün değildir, bunun basit sebebi bizler bu

dünyadayken Yaratan’la bütünleşmekten duyulabilecek tüm zevklerin ve çekilen tüm

ızdıraplardan kurtulabilmenin nasıl olabileceğini algılayamamızdandır.

Çekilen ızdıraplar Yaratan tarafından bizi ileri itmek için gönderilir, içinde

bulunduğumuz çevreyi değiştirmemiz için, alışkanlıklarımızı, davranışlarımızı, bakış

açımızı, zira kişi kendisini ızdıraptan kurtarmak için içgüdüsel olarak hazırdır.

Izdırap çekmeden onu takip eden bir haz olması mümkün değildir; eğer bir soru yoksa

cevap da olamaz; eğer açlık olmazsa doyum olamaz; şöyle ki, her hangi bir his

yaşayabilmek için önce o hissin tersini hissetmek gerekir.

Dolayısıyla, Yaratan’ın çekim gücünü ve O’na yönelik sevgiyi hissetmek için zıt hisleri;

nefret ve fikir, alışkanlıklar ve arzulardan soğumayı yaşamak gereklidir.

Boşluktan hiç bir his doğmaz; o hissi edinmek için gerçek bir arzu gerekir. Örneğin,

kişinin önce anlayabilmesi öğretilir ki, müziği sevsin. Eğitimsiz bir kişi eğitimli bir

kişinin mutluluğunu anlayamaz, zira yoğun ve uzun zamandır harcadığı çabalardan

sonra edinmek istediği yeni bir şey bulmuştur.

Bir şeye olan arzu Kabala terminolojisinde kab (kli) olarak bilinir, zira haz duyabilmek

için bir şeyin eksik olduğu hissi gerekli bir koşuldur. İleri zamanda alınacak zevkin

büyüklüğü kabın büyüklüğüne bağlıdır.

Bizim dünyamızda bile görüyoruz ki, yemekten alınan zevk kişinin midesinin

büyüklüğüne bağlı değildir ama kişinin ne kadar açlık hissettiğine bağlıdır. Yani,

arzulananın eksikliğinden kaynaklanan ızdırap kabın büyüklüğünü tayin eder ve bu

durum elde edilecek zevkin büyüklüğünü de belirler.

Arzuyu doldurup mutluluk duygusunun oluşmasına ışık denir, çünkü kabın dolup haz ve

tatminlik duygusunun edinilmesini sağlar.

Mutluluk duyulacak bir arzu olabilmesi için öncelikle bir eksiklik hissi olmalı ki kişi bu

eksiklikten dolayı kendisini ızdırap içerisinde hissetmeli ve sadece o zaman kabın

kişinin almayı beklediği bolluğu almaya hazır olduğu söylenir.

Arı olmayan güçlerin (arzuların), klipot olarak da bilinir, yaratılmasının amacı, kişinin

içerisinde sonsuz boyutta bir arzu oluşturabilmektir.

Eğer klipot olmasaydı, kişi bedensel temel ihtiyaçlar dışındaki arzulara yönelmezdi. Bu

yüzden çocuksu bir gelişim seviyesinde kalırdı. Kişiyi yeni zevklere zorlayan klipottur,

çünkü sürekli tatmin edilmesi gereken yeni arzular yaratmakta ve kişi böylelikle

gelişmektedir.

Atzilut dünyasının niteliklerini edinmeye ölülerin diriltilmesi denir, zira bu şekilde kişi

arı olmayan (ölü) tüm arzularını arı bir hale getirir. Atzilut dünyasından önce kişi, sanki

iki rayda gidiyor gibidir, sadece arzularını zıt olanlarla değiştirebilir, ama tüm arzularını

arınmış arzulara çeviremez.

Atzilut dünyasına girdikten sonra kişi geçmişteki arzularını ıslah edebilir, böylelikle

daha yüksek manevi seviyeleri edinebilir. Bu sürece ölülerin dirilmesi (arzular) denir.

Elbette ölülerin dirilmesinden bahsederken fiziksel bedenimizden bahsetmiyoruz, zira

bu dünyada tüm yaratılan varlıklar gibi, beden ruh ayrıldıktan sonra çürür ve dağılır ve

ruhun varlığı olmadan hiç bir değeri yoktur.

Eğer kişisel çabayla kişi iyi olmayan arzuların kontrolünden kurtulur ama hala

Yaratan’la arasındaki ilişkide kişiyi olumsuz etkiliyorlarsa, bu arzuların hala içinde

olduğunu hissetmesine rağmen, kişinin içinde bulunduğu hale kutsal gün (Şabat) denir.

Ancak düşünceleri ve Yaratan’a yönelik arzuları kendisi ya da çevresi tarafından farklı

yönlere çekiliyorsa ve kişi bu yabancı düşüncelerin içine girmesine izin veriyorsa (bu

koşula kutsallığı kirletmek denir) kişi bu düşünceleri kendisine ait sanar ve yabancı

düşünceler olarak görmeyip bunların, önceden kendisini doğru Yaratan’a tereddütsüz

götüren düşüncelere nazaran, doğru düşünceler olduğunu sanar.

Eğer bir konuda çok uzman olan bir kişi aynı alanda çalışan bir grup ikinci sınıf insanla

bir araya gelirse ve kişiyi ruhunu vererek gönülden çalışmaktansa daha az çalışmanın

iyi olduğuna ikna ederlerse, o zaman bu büyük uzman yeteneğini zamanla kaybeder.

Ama eğer, böyle uzman bir kişi başka dalda çalışan orta seviyeden insanlarla beraber

olursa kendisine zarar gelmez, zira kendisiyle diğer çalışanlar arasında bir ilişki yoktur.

Dolayısıyla, bir alanda gerçekten başarılı olmak isteyen bir kişi, aynı alanda işlerini bir

sanat gibi görüp bu yolda uzman olmak isteyen bir çevreye sokmalıdır.

Bundan başka, bir uzmanla, sıradan bir çalışan arasındaki en çarpıcı fark, uzmanın

kazandığı paradan ziyade yaptığı işten ve edindiği sonuçlardan zevk duymasıdır.

Sonuç itibariyle, kendilerini gerçekten manen yüceltmek isteyenler içinde bulundukları

çevreyi ve bu çevredeki insanları dikkatlice incelemeli. Eğer çevre Yaratan’a yönelik

inançtan mahrumsa, o zaman maneviyatı arayanlar farklı bir yolda ilerleyenlerin

arasındadır; birisinin amacı manen yücelmektir ve diğerininki bu dünyanın zevklerini

edinmektir.

Dolayısıyla, görüşleri bir tehdit unsuru değildir. Sadece anlık bile olsa görüşlerini,

uygulasanız, bu görüşün inançsızlar tarafından oluşturulduğunu görür hayatınızın

hedeflerine geri dönersiniz.

Ancak, kişi inananlara ve doğru nedenler dışında dini kuralları uygulayanlara dikkat

etmeli, zamanından önce hem bu dünyada kem de diğerinde alacakları ödülü

düşünenlere. Bu tür insanlardan uzak durmak gereklidir, ve senin amaç ve

düşüncelerine yaklaştıkça, kendini daha da uzak tutmalısın.

Özellikle kişi kendisine “Kabalist” veya gizemci diyenlerden özellikle durabildiğine uzak

durmalı, zira kişinin yeni girdiği bu alanda çok zarar verebilirler.

Kabala yaratılışı iki parçadan oluşur olarak gösterir: Yaratan, ve O’nun tarafından

yaratılan ve O’na yakınlığından mutluluk duyan alma arzusu. Yaratan’a yakınlıktan

duyulan mutluluk sonsuzluğun kaynağı ve mutlak mutluluk olarak bilinen ruhtur. Ruh

tüm arzularımıza benzemektedir ama fiziksel formu yoktur.

Yaratılışın sebebi ve amacı Yaratan’ın ruhları memnun etme arzusudur. Ruhun arzusu

da Yaratan tarafından memnun edilmektir. Yaratan’ın arzusu ve yaratılanların arzusu

birbirlerine yaklaştıkça çözülmeleridir, yani bütünleşirler.

Bütünleşmek ve yakınlık niteliklerin ve arzuların benzerliğiyle olur. Bizim dünyamızda

da benzer olarak, bazen kişileri kendimize yakın düşünürüz bunun nedeni yakınlık

hissinin hissedilmesidir, mesafe yakınlığının değil. Aynı şekilde dünyamızda, aradaki

mesafe ne kadar fazla olursa, arzulanan arasındaki engel de o kadar fazladır, şöyle ki

arzuladığımız bir şeyi elde edince aldığımız haz o kadar büyük olur.

Bu nedenden dolayı, Yaratan ruhu kendisinden en uzak ve en zıt nitelikler içerisine

yerleştirir:

Tüm zevklerin kaynağı olduğunu tümüyle gizler;

Ruhu bir bedene tüm etrafındaki şeylerden zevk alabilmesi için yerleştirir.

Eğer, Yaratan’ın gizliliğine ve bedensel arzuların engellerine karşı, kişi içerisinde

Yaratan’a yakınlaşmak ve O’na tutunmak için bir arzu beslerse, bedenin karşı koyma

arzusuna bağlı olarak kişi ruhunun bedene girmesinden önceki halinde duyduğu

hazdan çok daha fazla mutluluk duyma arzusu edinir.

Kişinin Yaratan’a tutunabilmesini sağlayan metoda ya da öğretiye Kabala denir, ve

“lekabel” – (almak) kelimesinden gelir, - Yaratan’dan mutluluk almak.

Bu dünyanın kelimeleri ve nosyonlarını ele alarak, Kabala bizlere manevi dünyalardaki

yaşamın ilişkisini aktarır.

Kabala’ya göre, kutsal kitaplarda yazanlarda (bu Hz. Musa’nın beş kitabı,

peygamberlerin kitapları dahildir), sadece kişiye yaratılışın amacını öğretmek vardır,

Kabala şu yazılanlarda bunu görüyor: “Başlangıçta” – kişi kendi üzerinde çalışmanın

başlangıcında, Yaratan’a yakınlaşmada, “atalarımız” – kişinin ilk içinde bulunduğu

arzular, “put / sanem perestdiler” – insanın yaptığı herşey zevk alması içindi. “Ve sonra

Yaratan aralarından bir tanesini seçti” – kişi tüm arzuları arasından bir tek arzuyu

seçer, Yaratan’la bütünleşme arzusu, “ve ona bir emir verdi, topraklarından ayrıl ve

başka bir yere yerleş” – kişinin Yaratan’ı algılayabilmesi için bir arzusunu tüm diğer

arzularının üzerine çıkarması lazım (Yaratan’ı algılama arzusu), ve kendisini diğer

arzularından uzaklaştırması gerekir.

Eğer kişi tüm arzuları arasından sadece bir tane arzu seçebilirse, onu yetiştirip ve

sadece o arzuyla yaşarsa, yani Yaratan’la bütünleşme arzusunun içerisinde yaşarsa, o

zaman sanki farklı bir hayata geçer, ruhani bir hayata.

Eğer kişi bu yolda ilerlemeyi arzularsa veya Yaratan’a yönelik yolda ise, o kişiye “İsrail”

denir ve “yaşar – direkt, El – Yaratan’a” kelimelerinden gelir.

Dünya, doğuşu ve idaresi dahil olmak üzere yaratılışı, önceden tayin edilmiş bir plan

dahilinde yaratılışının amacı olan sona doğru ilerlemektedir.

Yaratan’a Dönüş

İlahi Takdiri uygulayabilmek ve buna ek olarak insanın hareketleri için özgür seçim

hakkı olan bir yer verebilmek için, her koşul için iki tane bir birine zıt yönetim sistemi

oluşturuldu, şöyle ki her arı pozitif güce karşıt bir tanede zıt arı olmayan bir güç

yaratılmıştır. Böylelikle “Keduşa’nın” (arı/kutsal) ABYA dünyaları ve bunlara karşıt

olarak “Tumah’ın” (kirli/murdar) ABYA dünyaları yaratıldı. Bizim dünyamızda, arı ve

murdar olan dünyaların arasındaki fark ayırt edilememektedir, tıpkı manevi olarak

gelişen bir insanla gelişmeyen arasındaki farkın gözle görülemediği gibi.

Kişi kendi başına ilerlediğini veya yerinde saydığını göremez ve üzerinde pozitif veya

negatif bir gücün etkisi olduğunu da tayin edemez. Dolayısıyla, ilerlediği yolun doğru

olup olmadığı konusundaki bilinci ve güveni son derece yanıltıcı olabilir ve genel olarak

ta verdiği kararında doğru olmadığını ve seçtiği yolun doğru olup olmadığı da söz

konusudur.

Ama kişi manevi yolculuğunun başında ise, nasıl yaratılışının ve var oluşunun amacına

yönelik doğru yolda ilerleyebilir?

İnsan son varış noktasına, kendisinin mutlak ve sonsuz iyi koşulunu, iyi ve kötünün ne

olduğunu net olarak algılayamadığı ve anlayamadığı halinden, aldatıcı kısa ömrüne

zevk veren şeyler arasında, nasıl bu dünyada doğru yolu bulabilir?

Tüm insanoğlu kayıp bir şekilde gezinmekte (sanki bir ormanda gibi) ve varlığının,

yaratılışının formülünü açıklayacak ve bu yaratılışın amacına ulaşabileceği ve hatta

doğru yolun başında bile olan bir kişi, düşüncelerinin ve arzularının doğru olup

olmadığını ölçecek bir konumda değildir.

DÜZELTME GETİREN IŞIK

Yaradan’ın iki tür ışığı vardır: ilim, akıl, bilgelik ışığı ki buna or hohma; ve merhamet,

güven, birlik ışığı buna da or hasadim denir. Sırasıyla or hohma kişi üzerindeki yarattığı

etkiye göre iki şekilde gelir; ilkin ışığı geldiğinde kişi kendi kötülüğünü keşfeder, ve

sonra kişi kendi kötülüğünü keşfedip özgeciliğin kullanılması gerektiğini anladığında bu

aynı ışık onun özgecil isteklerine güç verir ki böylece kişi onları uygulatabilsin ancak

kendisi için değil. Sonuç olarak kendi kişisel özgecilliğini aşacak kuvveti kazanır; bu

aynı ışık eskiden özgecil olan düzeltilmiş arzuların ihsan edilmesinden zevk almayı

mümkün kılar.

Bir başka deyişle or hasadim bize “almak” arzusundan ziyade “vermek” arzusunun

zevkini verir. Bu sebepten dolayı ruhun 320 düzeltilmemiş arzusundan (ki bunlar yavaş

yavaş ruhani yükselme gerçekleştikçe hissedilir, aynen kişinin kendi kötülüğünün en

derinliklerini yavaş yavaş anlayıp kendi özünü kavramasının verdiği titreme gibi) or

hohma etkisiyle malkut’un 32 parçası ayrılır, kişisel zevk alma arzusu ve kişi

egoistliğinin onun en kötü düşmanı olduğunu anlar.

Kalan 288 arzu ise ne özgecil ne de ihsan edilme yönündedir, zira bunlar sadece

hislerdir(duyma, görme vs gibi) kişi bunları kendi veya başkaları için istediği gibi

kullanmayı seçebilir.

Or hasadim etkisi altında kişi bütün bu 288 hissi ihsan etme yönünde uygulamak için

bir arzu geliştirir. Bu, 32 özgecil arzunun 32 ihsan etme arzusuyla yer değiştirmesi

sonucu hasıl olur.

Işığın etkisi altında açığa çıkan bir düzelme bundan bir zevk hissi almadan ortaya çıkar.

Birey sadece kendi kişisel özgeciliği ile ışığın muhteşemliği arasındaki üstünlük (nitelik)

farkını hisseder. Sadece bu bile bedeni arzulardan kurtulmak için yeterlidir. Bu nedenle

şöyle denilmiştir; ”Ben sizin içinizde özgecil meyiller (istekler) yarattım ve Kabala’yı

onun tedavisi olarak yarattım.”

Fakat sonra kendi arzularını düzeltmekle birey Yaradan’ı sevindirmek üzere ışığı

almaya başlar. Bu ışık aynı zamanda Torah olarak da bilinir, ve Yaradan’ın İsimleri

olarak adlandırılır, çünkü birey kendinin ve ruhunun içine Yaradan’ın bir parçasını kabul

eder ve ışıktan aldığı zevklere eş olarak Yaradan’a isimler atfeder.

Kişi ruhani dünyaya sadece herşeyi verme üstünlüğünü kazandığı zaman girebilir

(Hafetz Hesed). Bu özgecil arzuların kişiyi hiçbir zaman baştan çıkaramamasını

dolayısıyla ona zarar gelmemesini sağlayacak minimum önkoşuldur, çünkü kişi kendisi

için hiçbir şey istemez.

İhsan etme eğilimlerinin koruması olmadan, or hasadim nitelikleri ile insan üst ışıktan

gelen sınırsız zevkleri almaya başladığında kaçınılmaz olarak kendini memnun etmeyi

arzulayacak ve bu kişisel çöküntüye sebep olacak; özgeciliği ihsan etme uğruna asla

bırakamayacak. Bütün varlığı bu özgecil arzularına nüfuz edemeyecek olan zevklerin

peşinden koşmaktan oluşacak.

Ama insana ihsan etme çabasını veren or hasadim, özgecil arzulara doğru ışık

tutamaz. Özgecil arzular kendi içlerine ruhaniliğin tüm doğasına karşın zorla Yaradan

tarafından konulan bir mikrodoz ışık kıvılcımıyla, bizim içimizdeki yaşamı sağlamak

amacıyla, ayakta kalırlar çünkü hiçbir zevk almadan insan hayatta kalamaz. Eğer bu

yüksek ışığın kıvılcımı yok olursa (özgecilikten ve tatmin edilmemiş arzuları memnun

etmekten kurtulmak ve mutlak hüzün ve umutsuzluk duygusunu yaşamamak için) kişi

anında yok olur.

Or hasadim’in özgeciliğe girememesinin sebebi nedir? Daha önce de gösterildiği gibi

ışığın kendisi or hohma ile or hasadim, arasındaki farka bakmaz, kişi bu farkı belirler.

Özgecil bir arzu ışık’tan, onun nereden geldiğine bakmaksızın, zevk almaya

başlayabilir. Sadece ihsan etme eylemi için hazırlanmış bir arzu ışığı alabilir, ama

sadece ihsan etmeden zevk almak üzere, bu ışığı ohe hasadim olarak almaktadır.

Bir kişi üç tür histen zevk alır: geçmiş, şu an ve gelecek. En yüksek hazlar gelecekle

ilgili hislerden alınır çünkü birey şuan ki hazzı öngörebilir, yani şimdi de zevki yaşar.

“böylece uygunsuz eylemlerle ilgili düşünce ve öngörüler, eylemlerin kendisinden daha

kötüdür, çünkü öngörü hazzı uzatır ve kişinin düşüncelerini uzun bir süre meşgul eder.

Şu an ‘ki hazzın ise süresi bizim önemsiz ve kolayca tatmin edilebilen arzularımızın

yanında genellikle kısadır. Bunun yanında geçmiş hazdan ise kişinin kafasında

defalarca hatırlanıp zevk alınabilir.

Öyleyse “İyi bir eylemle meşgul olmadan önce, mümkün olduğunca farklı hisler elde

etmek için, ona çok düşünmek ve hazırlık yapmak için uzun bir süre adamak şart ki

daha sonra bunlara insan hafızasında ruhaniliğe yönelik amaç ve arzuları yeniden

canlandırabilmek üzere başvurabilsin.

Özgecilik doğamızın özü olduğundan, insan hayattan zevk almayı arzular. Öyleyse bir

kişiye yukarıdan arzuların doğası gereği özgecil olmayan arzuları dileyip bunlarla

hayatta kalmaya çalışan çekirdek bir ruh verilmişse, özgecilik bu tür hareket ve

davranışları motive edemez; ve böyle bir hayattan alacak zevk kalmaz. Bunun sebebi

ruhunun ona gerçek dolu dolu bir hayat yaşamadığını sadece ve sadece var olduğunu

hatırlatarak huzur vermemesidir.

Sonuç olarak, insan hayatı acı dolu ve çekilmez görmeye başlar, çünkü davranış ve

hareketlerine rağmen kişi hiçbir şeyden zevk almaz ya da en azından tatmin,

memnuniyet duymaz çünkü ruh kişinin tatmin olmasına izin vermez. Bu, böylece

özgeciliğin kendi, ruhun sesini dinleyip onun talimatlarını izlemekten başka çıkar yol

olmadığına karar verene dek devam eder. Aksi takdirde birey asla huzur bulamaz. Bu

durum Yaradan’ın bizim isteğimize karşın bizi O’na geri getirmesi olarak tanımlanabilir.

Bir bireyin önceden eksikliğini hissetmediği küçücük bir zevki bile anlaması mümkün

değildir. Bu arzulanan zevkin eksikliğini ızdırap olarak tanımlarız. Üst ışığın alınması

aynı zamanda onun için önceden bir arzuya ihtiyacı vardır. Bu sebeple, bir kişi

öğrenirken ve diğer eylemleri sırasında kendisinin yüksek ışığa ihtiyacını hissetmeyi

istemelidir.

“O‘ndan başkası yok.”: belirginleşen herşey O’nun arzusudur ve bütün yaratılanlar

O’nun arzusunu yerine getirirler. Tek fark O’nun arzusunu kendileri istedikleri

için yerine getiren çok küçük bir insan grubu var. Yaratılanların Yaratan ile

birleşme deneyimi sadece arzuların ahenkli varolduğunda mümkündür.

Kutsama, merhamet ışığının (or hasadim) yukarıdan serpilmesi olarak tanımlanır., bu

da yalnızca kişinin ihsan etme eylemleri içinde olmasıyla mümkündür. Kabalistlerce

denir ki : “İnsanlarınızın ihtiyaçları büyüktür, ancak ilimleri azdır.” İhtiyaçlar kesinlikle

büyüktür çünkü ilimleri gerçekten de azdır.

Rav Yehuda Aşlag dedi ki: “Durumumuz babası tarafından her çeşit hazineyle dolu olan

ama onları görecek ışığı olamayan bir saraya kapatılan kralın oğlunun durumuna

benzetilebilir. Böylece oğul karanlıkta oturur ve zenginliğe sahip olmak için tek eksiği

ışıktır. Hatta kendisinde bir mum bile vardır (Yaradan kendisine doğru ilerleme

olasılığını gönderir) denir ki: İnsan ruhu Yaradan’ın mumudur. Bireyin ihtiyacı olan

sadece onu kendi arzusuyla yakmasıdır.

Rav Yehuda Aşlag dedi ki: “Yaradılışın amacının anlaşılmaz olduğu söylenmesine

rağmen bilge adamın anlaşılmazlığı ile aptalın cahilliği arasında büyük fark vardır."

Rav Yehuda Aşlag dedi ki: Dal ve kök kuralı “En alttaki en yüksek seviyeye ulaşmalı,

ancak en üstteki an alttaki gibi olmak zorunda değildir.”e işaret etmektedir.

Bütün çabamız ışığı alabilme çabamızdan oluşur. Rav Yehuda Aşlag’ın dediği gibi: En

önemli olan kli – (kab) dir. Işıksız gemi ruhsuz beden kadar hayatsızdır. Öyleyse

gemimizi önceden hazırlayalım ki ışığı aldığı zaman düzgün çalışabilsin. Bu insan

tarafından yapılan ve elektrikle çalışan bir makineye benzetilebilir. Makine elektrik

prizine takılmadığı sürece çalışmayacak ancak çalışmasının sonucu makinenin

kendisinin nasıl yapıldığına bağlıdır.

Ruhani dünyanın bütün kural ve arzuları bizim dünyamızınkine taban tabana zıttır;

bizim dünyamızda nasıl bilgi ve kavrama gücünün tersine eylemde bulunmak

olağanüstü zor ise; ruhani dünyada da bilgi ile ilerlemek aşırı derecede zordur.

Rav Yehuda Aşlag ‘ın dediği gibi: ”Denir ki tapınaktaki ayinde herkes ayakta

durduğunda çok kalabalıktı, ama herkes secde ettiğinde orada çok yer vardı. Ayakta

durma eylemi partzuf’un “yücelik“ durumunu, ışığı almayı; secde etmek ise “

küçüklük” durumunu ve ışığın eksikliğini temsil eder. Bu daha alt seviyede daha çok

yer ve daha büyük özgürlük hissi vardır çünkü ruhani yücelme sürecinde olanlar kendi

akıl ve mantıklarına rağmen ilerleme potansiyelini hissederler ve bu çabalarının zevk

kaynağıdır ki bu da Yaradan’ın gizlilik durumudur.

Rav Yehuda Aşlag geçen yüzyıllın büyük Kabalist’inin hikayesini anlatırdı, Ari’nin Hayat

Ağacı kitabını bile alacak parası olmayan Korits köyünden Rav Pinchas kitabı alacak

parayı kazanabilmek için yarım sene çocuklara öğretmenlik yapmaya mecbur kalmıştı.

Bedenimiz ruhani yükselişimize bir engel gibi görünse de, böyle görünmesinin sebebi

bizim, Yaradan’ın ona yüklediği fonksiyonların farkına varmayışımızdandır. Rav Yehuda

Aşlag’ın söylediği gibi ;”Vücudumuz bir “anker” (saatin bir parçası) gibidir; anker saati

durdurmasına rağmen, onsuz da saat çalışmaz, ileri doğru gitmez.” Başka bir zaman

Rav Yehuda Aşlag dedi ki;”Uzun menzilli bir silahın namlusunda özel bir yiv vardır ki

merminin çıkışını zorlaştırır, ancak tam da bu yivden dolayı mermi daha uzağa ve

doğru olarak gider. “ Kabala’da bu durum kişhui olarak bilinir.

Rav Yehuda Aşlag dedi ki: Herkes İncil’i bu dünyanın mefhumlarına uygun olarak

tercüme edilmesine alışmıştır ki İncil’de açıkça bir şekilde “Ruhlarınızı koruyun”

denilmesine rağmen bu hala bedenin sağlığı olarak anlaşılmaktadır. “Bir birey, özgecil

arzularının özde, saf olmayan güç olduğunu anladığı boyuta kadar ruhani

durumdadır.” “Ruhani seviyenin en altı maneviyat en önemli olup maddeden önce

geldiğinde kazanılır.” ”Bir kişi sadece tek bir şeyde kibirlilik gösterebilir, o da Yaradan’ı

kendinden başkasının memnun edemeyeceğini iler sürmesiyle olur.“ ”Bir Emir’i yerine

getirmenin ödülü, o Emri vereni algılamakla kazanılır.” “Bu dünyanın endişeleri manevi

yükselmeyle ilgili olanlarla hiç bağlantılı değildir, aynı çok hasta olan bir kişinin

maaşını alma endişesinden çok sadece hastalıktan kurtulma endişesi taşıdığı gibi.”

“Aynı fiziksel dünyamızda olduğu gibi manevi dünyada da kendi kontrolümüz dışında

olan şartlardan dolayı bir şey olursa bu gerçeğin kendisi bizi kurtarmayacak. Örneğin

biri kasıtlı olmadan bir uçurumdan yuvarlansa, sadece düşmüş olması gerçeği, düşmek

istememiş olsa bile, onu ölmekten alıkoyamaz. Aynısı manevi dünya için de geçerlidir.

Rav Yehuda Aşlag hastalandığında onu gelip görmesi için bir doktor çağrılmıştı. Doktor

dinlenme ve huzur tavsiye etti, hastanın sinirlerinin yatışmış olmasının önemli

olduğunu önerip, eğer öğrenme ile ilgileniyorsa bunun, Paragraflarda yazdığı gibi pek

komplike olmayan şeyler seçmesi gerektiğini ifade etti. Doktor gittiğinde Rav Yehuda

Aşlag “ Doktor, Paragraflarda daha derin anlam aramadan yüzeysel okunabileceğini

zannediyor olmalı” diyerek yorumda bulundu.

Rav Yehuda Aşlag dedi ki: “Maneviyat ihsanla vermek ve maddesel egoistik, saf

olmayan “kabul etme”, arasında bir yer yoktur. Eğer her an kişi maneviyata bağlı

değilse onu tamamen unutur ve saf olmayan fiziksel durumda kalır.

Hakurazi kitabında denir ki; Kral Kuzari halkı için bir din seçme zamanı geldiğinde, bir

Hıristiyan, bir Müslüman ve sonunda bir Yahudi’ye (buradaki Yahudi kelimesinin tanımı

içselliğiyle ihsan etme koşuluna gelen bir kişidir ve fiziksel olarak dini Yahudilik olan bir

kişiden bahsedilmemektedir) döndü. Kral Yahudi’yi dinlediğinde, Hıristiyan ve

Müslüman’ın ikisinin de ölümden sonraki dünyada sonsuz cennet yaşamı ve büyük

ödüller söz verdiğini ifade etti. Bunun yanı sıra Yahudi, Emirlerin yerine getirilmesinin

ödüllerinden ve onlara bu dünyada itaat edilmemesinin cezalandırılmasından bahsetti.

Ancak Krala öyle göründü ki ölümden sonraki dünyada alacaklarıyla ilgilenmek, bu

dünyada nasıl yaşaması gerektiğiyle ilgilenmekten daha önemliydi. Yahudi açıkladı

gelecek olan dünyada ödül sözü verenler böyle yaşarlar çünkü bu yolla kendilerini,

yalanı ve kelimelerinin anlamını gizlemek yanlışlığından uzaklaştırmak isterler. Benzer

şekilde Rav Yehuda Aşlag AGRA‘nın kelimelerini açıkladı, “Yahudi” mefhumu ruhani

dünyayı, bütün dünyayı bu dünyadayken tamamen kazanan kişiye verilen isimdir. Bu

bize Kabala’nın söz verdiği ödüldür. Kabala’nın bütün ödülleri kişi bu dünyadayken

alınmalı, özellikle herşeyi bedenin tamamıyla hissedebilmek için, bedenin varolduğu

süre içinde. Rav Yehuda Aşlag dedi ki: “Kişi saf olmayan güçlerin yani egosal arzuların

kendine baskı yapmaya başladığını hissettiğinde, bu onun ruhani özgürlüğünün

başlangıcıdır. Rav Yehuda Aşlag Kabala’dan bahsederken, “Tanrı korkusu hariç herşey

Tanrı’nın elindedir.“ dedi. “Bir insanın Yaradan’dan istediği herşeyle ilgili olarak herşeye

gücü yeten O, kişinin istediğini yerine getirip getirmeyeceğine karar verir. Buna

rağmen birine cennetin korkusunu vermek isteğine Yaradan tarafından karar verilmez,

ancak bir kişi gerçekten Tanrı korkusunu çok arzu ederse bu arzusu kesinlikle yerine

getirilir.

CENNET VE CEHENNEM

Gazeteci S. Atia ile Röportaj

Ekim 19, 2003

Soru: Cennet ve cehennemden bahsedelim. Kabala ilmi Cennetin tüm dinler tarafından

kullanılan bir nevi ağrı kesici ilaç olduğunu mu düşünüyor? Dinler Cennet Bahçesini ve

Cehennemi imajlarla anlatarak inanları kullanıp idare ediyorlar.

Böyle yerler gerçekten var mı, bu tür boyutlar mevcut mu? Öldükten sonra her ruh ya

Cehennem ateşinde yanacak ya da Cennet’te sonsuz zevkimi yaşayacak? Eğer

gerçekten böyle boyutlar var ise, nasıl oluyor da Manevi bir bilim olan Kabala’da “ödül

ve ceza” yok, ve aslında insanoğlu yaptıklarından sorumlu değil?

Size “Zohar Kitabına Yorumun Merdiveni” adlı kitaptan bir örnek vereyim. Bazı kişiler

Kabala’da bulanıklık yaratmak için bu tür cümleleri kullanıyorlar. "İnsan bu dünyadan

ayrılır ayrılmaz, üzerinde yanan bir mum vardır, ve Cennet, haktan yana olanlar için

ödül gösterilir, ve ona Cehennem gösterilir – günahkarlar için cezalandırılacakları yer,

bu dünyadaki günahları için yargılanacakları yer... "

“Zohar Kitabında” Cennet ve Cehennemi anlatan buna benzer birçok yazı bulabiliriz,

ruhun gittiği yer, nerede ve ne kadar zaman kalacağı.

Gerçekten Cennet ve Cehennem gibi boyutlar var mı, yoksa bunlar maneviyatı

anlatmak için kullanılan ruhani betimlemeler mi?

Yaratılış zevk alma arzusudur. Işık onu öyle bir şekilde yarattı ki Işığın kendisi ve bütün

nitelikleri bu arzu tarafından zevk olarak hissedilir. Işıkta var olmayan nitelikler ise bu

arzu tarafından hoş olmayan şeyler olarak algılanır, tahammül edilemeyen şeyler,

kişinin kaçmak istediği koşullar. Bu demektir ki sadece zevk ve haz alma arzusu var, ve

duyulan zevk/haz – Üst Işık bu arzuyu yarattı ve dolayısıyla da arzu ışık’dan zevk

olarak algılamakta ve hissetmekte.

Bizler bu Üst Işığa “Yaratan” diyoruz “Yaratılışın Düşüncesi” olan yaratılanlara mutluluk

vermek. Aslında bizi yaratan bu Üst Güç’ten bizlere asla kötülük gelemez. Yaratan

herkese eşit davranır: iyiye de – kötüye de, özgür iradesi olanlara da - yaptıklarının

sorumlusu olmayanlara da, ve doğal içgüdülerine göre hareket edenlere de. Yaratan

tüm yaratılanlara karşı aynı tutumda davranır ve bu nitelik de yaratılanlarına mutluluk

vermek prensibiyle işlemektedir.

Bu tutum kişiye hayatının son yıllarında bariz olmaz, ya da Son Islah’dan sonra; ve

ayrıca her hangi yarım/eksik bir tutum da değildir. Yaratan tarafından hiç bir şey

değişmez. Böyle bir nosyona maneviyatta kanun/yasa denir, şöyle ki Üst Işık daimi

olarak her zaman mutlak sükun/hareketsizlik konumundadır. Başka bir deyişle:

Yaratan tüm insanlara yönelik, hem iyi hem kötülere, iyiliksever ve mükemmeldir, “İyi

olan iyilik yapar.” Tüm yaratılışı yönelik bundan başka hiç bir tutumu yoktur.

Ancak, “İyi olan iyilik yapar” tanımında kendimize yönelik kullanımımızla Yaratan’a

yönelik kullanım arasında çok büyük bir fark vardır. Yaratan’ın amacı bizlere “İyi olan

iyilik yapar” tutumuyla davranmaktır ve bizleri bu özel ve mükemmel koşula getirmek

istemektedir. Yaratan bizlere bu noktadan davranır, bu Düşünce’den. Ancak bizlerin

nitelikleri mutlak iyiliğe zıt olduğu sürece ve bizler en bozuk ve alçak seviyede

olduğumuzdan, en içler acısı halde, bizler sanki bu yüce noktadan/Düşünce’den bizlere

kötülük geliyormuş gibi hissediyoruz.

Bu kategorileri Yaratan’ın iyi ve kötüyü gördüğü şekilde anlamaya yaklaştıkça,

Yaratan’dan gelen iyiliği daha net bir şekilde hissederiz.

Bir bananın oğlunun bilim adamı, aktör, müzisyen, politikacı bir lider olmasını istemesi

gibi… En önemli ve bilinen bir kişi, sanki bir Kral’ın oğluymuş gibi. O zaman baba

oğluna birçok farklı şekilde, en iyi ve doğru metotları kullanarak gerekli olan her şeyi

öğretir. Ama oğlu babasını yol gösterimini zorbalık ve baskıcı olarak görür.

Oğlu gençken, henüz aklı, anlayışı ve zorla birşeyi edinme durumunda olduğu bilinciyle

gelişmemiştir, neden bunların hepsi eğitimi için geçerli… Oğul babasını bir türlü haklı

görememektedir; bu yüzden ona “kötü olan” (günahkar) denir. Babasına cani der,

çünkü yaşının seviyesindeki şeylerle oynamasına izin vermez ve sürekli kendisini daha

da iyileştirmesi için zorlar.

Ancak baba oğluna yaptığı her uygulamayı sevgiyle yapar ve yaptıklarından dolayı

oğlunun çektiği sıkıntıları gördükçe kendisi bundan daha fazla acı ve hüzün duyar.

Ancak babasının başka bir seçeneği yoktur; oğlunu en yüce seviyeye yetiştirmeli ve en

iyi koşula getirmelidir. Oğlunu gelişmemiş bir şekilde sadece oyuncaklara oynarken

mutlu olduğu bir halde bırakamaz.

Dolayısıyla oğul, kendi hayatını Cehennem gibi hissetmeye başlar ve top oynamak

sanki onun için Cennettir. Ama babası her şeyi farklı görür. Bu koşulda ne yapılacak?

Oğlunun önüne ulaşması gereken bir amaç var: Yaratılışın Düşüncesi’ni edinmek, bu

yaratılanları mutlu etmek demektir ve o zaman babasıyla hem fikir olabilir. Oğul

babasının bu yaptıklarına anlam veremese bile onun dediklerini yerine getirir; kabul

etmek için kendisini zorlarlar, görür ki başka çıkış yolu yoktur: babası kendisinden

daha yetişkin olduğu için onun dediklerine uymak zorundadır, zira babası hem erdemli

hem de yücedir. Bu demektir ki oğlu şu anki bildiğinin üzerine çıkmaya çalışmaktadır,

Yaratan’dan ve O’nun Tasarımından uzak haldeyken. Yoksa oğul Cehenneme gider.

Kişi Yaratan’ın varlığını hissettiği zaman iç hisleri çok kuvvetli, canlı, yoğun ve berrak

olur. Kişinin içerisinde formasyonlar oluşturur, imajlar ve resimler. Aslında, Kabala

kitapları bunlarla doludur. Kişi henüz manevi bir edinimi, manevi his ve algısı olmadan

bazı dünyevi ve tümüyle yanlış imajlar hayal eder. Bu imajlar kişinin sadece aklını

karıştırır.

İnsanoğlu maneviyatın Yaratan ile insan arasındaki ilişkisi ve Yaratan’ın yaratılanın

içerisinde algılanması olduğunu hala anlamamakta ve kafasında bir sürü imaj ve hayal

yaratmaktadır. Bizler Yaratanı algılamadan manevi bir dünya var olamaz. Üst Dünyalar

dediğimiz şeyler Realiteyi saran ve dolduran Düşünce’nin (Yaratan) içimizde

uyandırdığı ruhani hislerdir.

Bu tür hisleri içimizde keşfederek, Yaratan’ı bu dünyada ifşa ederiz, aramızda, başka

bir alemde değil.

Kafamızda imajlar, resimler ya da mabut, ya da ruh tarzı imajlar oluşturmak yasaktır,

çünkü bu tür şeyler yoktur ve kişi bunlara inanarak gerçeği algılamaktan daha da

uzaklaşmaktadır.

Bu unsur Baal HaSulam’ın kitaplar yazmasına neden olmuştur. Ancak, tüm çabasına

rağmen kitaplarının sadece bazı bölümlerinde kişinin kafasında imaj yaratamayacağı

şekilde anlatımlar ve tarifler yazabildi. Özellikle “Zohar Kitabına Yorumun Merdiveni”

kitabında Baal HaSulam, Kabalistik bir dil kullanarak, Sefirot, Partzufim, basamaklar,

dünyalar ve perdeler gibi nosyonlar kullanmakta ki kişinin aklı imajlara kayıp

karışmasın diye. O biliyor ki burada yazılanlar perde vasıtasıyla yaratılanın Yaratan ile

olan ilişkileri, Yaratan’a ihsan etmek isteği ve Yaratan’ı sevmek arzusu.

Ancak Baal HaSulam’ın yorum getirmediği yerlerde sadece Aramikçe’den İbranice’ye

tercüme yaptı ve dolayısıyla kişinin aklı karışmakta. Kişinin aklına bir sürü hayal ve

imaj/resim gelir ve bunların hiç birinin maneviyatla ilgisi yoktur. Her kim realiteyi beş

duyusuyla algılıyorsa manevi dünyayı da bu aynı beş duyusuyla algılar.

Soru: Herhangi bir kişi bu makaleyi okuduktan sonra şöyle bir sonuca varıp: “nasıl olsa

Cennet ve Cehennem yok gidip istediğim gibi eğlenmeme bakiyim” diye bir sonuca

varabilir.

Doğru, insan elbette eğlenebilir. Gitsin keyfine baksın… Eğlenebildiği kadar eğlensin…

Daha önce Cennet ve Cehennem kendisine bir şey yapması için baskı mı yaptı?

Maneviyata yaklaşan bir kişi maneviyata Cehenneme gideceğim korkusuyla gelmez.

Kişi insanları öldürüp, Cehennemden korkup Cennete gitmeyi arzulayabilir. Ya da, kişi

dünyevi hayatında bir sürü iyi davranışlarda bulunabilir, örneğin hayır yardımları yapar,

fakirlere yemek dağıtır, arkadaşına komşusuna yardım eder, hayvanları korur… Bu

davranışlarının hiç birisi kişiyi maneviyata, Yaratılışın amacına yaklaştırmaz. Yaratılışın

amacı Yaratan’a benzemektir, bu dünyada sadece insanlara şefkatli davranmak değil.

Bu tür iyilik yapma hevesiyle insanoğlu çok büyük hatalar yapmıştır. Bakın Ruslar neler

yaptı, komünizm inşa etmek istediler, ne sonuç oldu? Ve kendileri için iyilik yapmak

isteyen ve “Kibbutzim” (İsrail’de komün hayatı yaşamak amacıyla bir araya gelen bir

grup insan – oluşturdukları köy/kasaba tarzı yerde komün hayatı yaşayan bir grup

insan) leri oluşturan o hevesli insanlara bir bakın?

Eğer gerçekten iyiliğe gelmek istiyorsak, şunu anlamalıyız ki “iyilik” eşittir Yaratan.

Tıpkı bir çocuğun kendine göre iyi olanın ne olduğunu anladığı gibi, ama babasının iyi

olarak tanımladığını öğrenmesi gerektiği gibi. Bu şekilde ilerlersek kafamız karışmaz ve

yolun tersine gitmeyiz. Yoksa kişinin tüm hayatı kabusa döner, zira karşı koydukça

babası sürekli kendisine bağırıp çağırmak zorunda kalacaktır. Böyle bir hayat kişi için

cehennemdir.

Şu anki modern Kabala ilmi anlayışımızla bu ilmi net, konsantre bir formda şu soruya

cevap verecek şekilde sunuyoruz: “kişinin hayatının manası ve amacı nedir, kişi neden

yaratıldı, insanlar neden ızdırap çekiyor, nasıl acı çekmekten kurtulabilir ve mutlak

şefkatle gelebiliriz, sükuneti ve sonsuzluğu burada nasıl edinebiliriz, bu hayatta, şimdi.

Her halükarda insan doğası neredeyse herkesi hayatın anlamına bir cevap bulmaya

itecektir. Sonuç olarak doğanın baskısı arttıkça, bu soru herkesin içinde sürekli

tutuşacak.

Baal HaSulam’ın “son nesil” dediği nesil bizim neslimiz – Mesih’in nesli. “Son nesil” ne

demektir? Kimse mucize falan beklemesin demektir. Manevi hocalarımızın tavsiyelerini

uygulamalıyız. Zira zaman da bir faktördür. Bugün olmazsa, bir gün ya da iki gün

sonra, koşullar kötüleştiği zaman, Yaratılışın Düşüncesi ile aramızdaki mesafe arttığı

zaman, ve bu koşullarda çok daha fazla acıya ve ızdıraba tahammül etmek zorunda

kalacağız. Bu nedenden dolayı kişinin acele etmesi iyi bir şeydir. Başımıza gelen tüm

kötü olaylar sadece Yaratılışın amacını yanlış anladığımızdan kaynaklanıyor.

Sanmayın ki bu dünyadan daha kötü bir yer var. Burada gerçek Cehennem var ve

bundan daha korkunç bir şey yok.

Cehennemi bizi Yaratan’dan ayıran bir takım kötü güçler olarak tanımlayarak, sadece

aklımızı daha da karıştırıyoruz ve kendimizi yoldan çıkartıyoruz ve Yaratan’a yönelik

çalışmıyoruz, bizi daha da sükunet ve sonsuzluğun yolundan uzak tutmakta ve bu

hayatımızı ölümden beter yapmaktadır, Kabalistler önce bozuk olan arzuları ifşa ederler

ve sonra ıslaha başlarlar. Bu bozuk/kirli arzulara, hayvansal heveslerimize Klipot (kirli

güçler) denir ve maneviyatta buna “Cehennem” denir.

Soru: O zaman hayatı boyunca yaratılışın amacına ulaşamamış bir kişi, buna önceki

reenkarnasyonları dahil, bu dünyada daha büyük acılara maruz kalmaktadır?

Kişi bu dünyada yaşarken, Babasının kendisinden talep ettiği her şeyi yaparak O’nun

seviyesine ulaşana kadar, yani, Yaratan’ın seviyesine gelene kadar, başka bir deyişle,

Yaratan’la bütünleşene kadar, bu dünyaya reenkarne olarak geri gelmek zorunda.

Cennet ve Cehennem koşulları hem Yaratan hem de insanın kendisi tarafından tayin

edilir. Bu iki formu doğru şekilde bir araya getirerek bir bütünlük oluşturmak

gerekmektedir.

DÜNYANIN SONU – SON MESİHİN ZAMANI

Dünya kelimesi “Olam” gizlemek kelimesinden gelir. Bu gizliliğin sonuna ulaşmamız

gerektiği anlamındadır, her şeyin gözlerin önüne serileceği ve görüneceği.

Şu anda geçmişte manevi edinimi olanların bizler için hazırladıkları metot ve kitapları

manevi ilerleyiş için çalışıyoruz. Şimdi 21. yüzyıldayız ve milyonlarca insanın kalpteki

noktaları uyanmaya başlıyor. Bu insanların ilerlemeleri için metot eksiklikleri var. Bu

uyanış safhasında olan kişilere yardım etmeliyiz. 6000. yıl için beklemeyeceğiz.

Şu anda çok zor bir dönemdeyiz ve bu döneme son mesihin dönemi denir. Nedir son

mesihin zamanı? Işığın bizlere ihsan edip bizi tekrar kendisine çekmek istediği

zamandır. Bizi kendisine yaklaştırmak isteyen bu ışıkla ilerlemediğimiz için bunun

tersini hissediyoruz – karanlık ve dünyada büyük acı ve ızdıraplar. Bu iyi bir şeye doğru

çekmek istediğimiz ve gelmek istemeyen bir çocuk gibidir. Babasından baskıyı hisseder

ve üzüntü ve acıyı.

Üst Işık (Yaratan) insanları uyandırmak için dünya üzerinde etki yaratmakta – buna

Son Kurtarıcının (Mesih’in) ışığı denir. Bu dünyada kalpteki noktası gelişen insanlara

göre bizi kendisine çeken Işık. Işık bu kişilere göre davranır. Buna göre hareket

etmezsek bunu dünyada yaşanan krizler olarak hissederiz, acı ve ızdırap dolu olaylar

olarak. Dolayısıyla şöyle denir – Son Mesih’in zamanında, 6000 yılın sonunda, manen

çok huzurla yükselebiliriz ya da çok büyük acı ve ızdıraplarla.

Bu bizim Işığa olan tavrımıza bağlıdır. Diyelim ki Işığa karşı davranıyoruz yani eksi

kutubuz – alıcı konumunda – çünkü O bizi ihsan etmeye yani artı kutuba getirmeye

çalışıyor. O zaman kendimizi kötü hislerin içerisinde buluruz. Eğer tersi olursa ve

eksiden artıya gitmek istersek, kendimizi iyi hislerin içerisinde buluruz. Herşey bizlere

bağlı. İşte özgür seçim burada ve tüm insanoğluna açık. Seçim zamanı şimdi ve bu

koşul daha önce kölelik zamanında yoktu. Şu zamanlarda kişilerin kalpteki noktaları

uyanmakta ve Işık ihsan etmekte. Her kim ararsa bulur! Kişiyi gruba getirir. Gelişmeye

başlayın! Sizi Kendi Işığına çekmeye, maneviyata yaklaştırmaya başlar. Bizim neslimize

kadar özgür seçim yoktu. Bu nedenden dolayı Kabala bu döneme kadar gizli ve saklı

olarak kaldı. Çalışması bile yasaktı çünkü kimsenin çalışması için bir neden yoktu.

İnsanların kalbinde o nokta yoktu. Dünyadaki tüm gelişimlerden dolayı bir çaresizlik

hissi yoktu.

Günümüzde manevi yükseliş için koşullar uygun. Dolayısıyla, bu dönemde özellikle

tüm dünyada kişilerin ulaşabileceği bir metot haline gelmeli ve bunu arzulayan

insanların gelebilmesine olanak sağlamalıyız. Şöyle yazdığı gibi “Her kim dostu için dua

ederse önce o cevap bulur.” Dolayısıyla dünyayı ilerletmek istedikçe biz de manen

ilerlemiş oluruz.

GİZLEMENİN NEDENİ

Keyif onu almak için işe karşı

Bu dünyada yaptığımız herşey sadece tek bir prensibe dayanıyor – en az çalışma ile en

fazla zevk alma.

Aldığımız zevkin alanı geniş çapta çeşitli olabilir, direkt zevkten mesela istediğim

birşeyi almak veya bir dilim pasta yemek gibi, dolaylı zevke kadar mesela bir dostuma

veya çocuğuma bir şekilde yardım etmekten aldığım keyif gibi.

Bununla birlikte, zevk ne tür bir form alırsa alsın, onun için olan arzu her zaman o

umursamayan zevk, işe karşı prensibi altında işleyecektir.

Orada ‘’bundan daha fazlası’’ var hissi

Ama ne zaman kişi hepimizin bu temel teşkil eden kuralın, durumların en aşağı olanın

altında var olduğumuzu fark ederse, o zaman kişi daha yüksek, daha yüce ve düzelmiş

durumda birşeyler olduğunu hissetmeye başlar. Elbette, onlar varsayımlarında

doğrular, ama burada bir sorun var. Var oluşun daha yüksek aşaması bizden gizlenmiş

durumda – ve birkaç çok iyi nedenden dolayı.

Bizim yaşadığımız dünya bir arzular grubu meydana getirir ki normal bir insan da

bütün var olan şeylerin bunda olduğuna inanır. Sonuç ise benim istediğimdir. Ama

benim istediğim şey sürekli bir zevk formundan başka bir zevk formuna değişir. Ve

zaman zaman, biz yeni bir zevk keşfederiz. Aslında, biz henüz zevki keşfetmedik, ama

yeni birşey için olan bir arzuyu arzular duasına eklemek çoktan sahip olduğumuz

birşey.

Bu dünyada gerçekleştirilemeyen bir zevk için olan çok özel arzuyu keşfetmiş olan biri

için, bu dünyada bunun gerçekleştirilememesinin nedeni onun en az çalışma ile en

fazla zevk alma prensibi altında işlemiyor olmasıdır. Biz bu prensibi bir tür program

olarak düşünebiliriz, tıpkı verilen herhangi bir arzuya doğru bizim nasıl çalışacağımızı

belirleyen bir bilgisayar programı gibi.

Ben yeni birşey istiyorum

Ama bu yeni arzu farklı. Neden? Aslıda bu yeni arzu tamamen farklı bir program

altında çalışmak için olan bir arzu. Eğer iki bilgisayar işletim sistemine bakarsak bunu

anlamak oldukça kolay, Windows tabanlı ve Apple tabanlı. Bunların ikiside altlarında

çalışan yazılımlara sahipler, ama asla aynı yazılıma değil. Neden? Çünkü onlar farklı

komutlar ile çalışıyorlar.

Bizim bu dünyada altında çalıştığımız program aslında bizden önce ortaya çıkan

herhangi bir arzuyu bizim nasıl kullanacağımıza – onun bize nasıl yarar sağlayacağına

– dair bir komutlar grubu. Bir alma programı ve onun tek fonksiyonu zevk almak için

gereken işin alınan zevkten daha mı fazla yoksa daha mı az olduğunu belirlemek.

Başka şekilde söylemek gerekirse, zevk ile acının karşılaştırılması altında işliyor.

Acı eksiklik olarak düşünülüyor. Bu nedenle, bu programın altında çalışarak, biz

tamamlanmamış bir arzumuz olduğu zaman hissettiğimiz acı duygusu ile hangi arzuları

hissedebildiğimiz konusunda oldukça kısıtlıyız. Tamamlanmamış arzu büyüdükçe, acı

da büyüyor.

Farklı bir program

Ama ya farklı bir program olsaydı, öyle bir program ki benim ne kadar alabildiğime

dayanmayacak, ama ne kadar verebildiğimi temel alacak? Bu programa ihsan

programı deniyor. Şimdi bu dünyada olan gibi bir vermeden bahsetmiyoruz. Bu

dünyada, biz karşılığında bir yarar sağlamak için veririz, mesela bir doğum günü

hediyesi gibi.

Eğer biz öyle bir hediye verirsek ve hediyeyi verdiğimiz kişi hediyeyi beğenmemişse,

biz kesinlikle mutlu olmayız. Başka şekilde söylersek, bir fayda almayı bekleriz,

hediyemizi alan kişinin keyfini hissetmekten zevk almayı bekleriz. Ve bu kişi bizim için

daha önemli oldukça bizim için hediyeyi sağlamak daha çok fedakârlık ile birleşir,

çünkü o zaman reddedilirse acı daha da büyük olacaktır.

Ama vermenin ihsan diye adlandırılan bu çeşidinde, tek bir kural geçerlidir: o da benim

faydamın asla hesaba katılmamasıdır. Başka türlü ifade etmek gerekirse, benim

hissettiklerimin, ihsan etmenin sonucu olarak iyi veya kötü olması, sonunda fark

etmiyor. Program benim nasıl hissettiğime bağlı olarak işlemiyor, benim verip vermeme

bağlı olarak işliyor. Yani, sadece faydayı kimin sağladığını temel alıyor, benim ondan

zevk veya acı alıp almamı değil. Program benim ne kadar zevk aldığımı temel alarak

işlemediğinden dolayı, çok daha fazla ve çok daha büyük arzular kullanılabilir.

Neden bu farklı program gizlenmiş?

Öyleyse neden bütün bunlar gizlenmiş? Eğer ben mevcut olan alma programı ile içinde

olduğum bu durumda yaşarken bu arzuları hissetseydim, bu eksiklikleri, bütün

hissedeceğim mutsuzluk olurdu. Bu arzular, ‘’manevi arzular’’ diye adlandırılanlar, öyle

büyük eksiklikler ki bunların acısı dayanılmaz olurdu. Bu nedenden dolayı, bu arzuların

bizden gizlenmiş olarak kalması gerekiyordu, çünkü bizim bugün var olduğumuz ‘’

alma isteği’’ yazılımı altında, o tür arzuların oluşturacağı büyük acılarla başa

çıkamazdık.

Ve ikinci bir neden daha var. Arzularımız kendileri ile uyuşan zevklere bizim bedensel

dünyamızda sahipler, dolayısıyla manevi arzular da kendileriyle uyuşan zevklere

manevi dünyada sahipler.

Bu tamamen farklı bir problem oluşturuyor. Eğer ben var olduğum mevcut programın

altında bu arzular ile birleşen zevkleri hissetseydim, anında zevke ait bir köle olurdum.

Zevkler de arzular kadar muazzam büyüklükte olduğu için bütün gün ve gece boyunca

ihsan ederek mutludan da öte olurdum, ama o zaman da sadece zevk almak için ihsan

ediyor olurdum.

Öyleyse bütün bunlar bizi nereye getiriyor? Bu deneyimlemeye başladığımız yeni arzu,

gerçekten ‘’ihsan’’ denilen yeni program altında çalışan bir arzu. Ve bu arzuyu

gerçekleştirmek için, benim işleme metodumu, altında arzular ile çalıştığım programı

değiştirecek, yeni programın parametreleri ile eşleştirecek bir yol bulmak zorundayım.

Üstelik bunu, bu yeni program ile birleşmiş zevkleri deneyimlemeden yapmak

zorundayım, yoksa kendim için almak yüzünden vermeye yeniden düşme riskine

girerim.

İşletim sisteminizi seçin

Ama burada gizli bir sorun var. Ben aynı anda iki program altında çalışamam. Ya birinin

ya da diğerinin altında çalışmak zorundayım, tıpkı bir bilgisayarın aynı anda hem

Windows hem de Apple (Windows gibi bir işletim sistemi) altında çalışamaması gibi.

Eğer bu yeni program altında çalışma arzum yeteri kadar güçlüyse, yeni arzular ve şu

anda bu dünyada deneyimlediğimden tamamen farklı türde bir tamamlanma ile ortaya

çıkan yepyeni bir dünya bulacağım.

Öyleyse gerçekte bir dünya nedir? Dünya basitçe gizlemenin bir seviyesidir. Bu dünya,

bizim maddesel dünyamız, sadece ‘’alma isteği’’ programının işlediği tamamen

gizlenmiş bir seviye. Ve bu gizlenmişlik bir amaca yönelik ve gerekli. Ama eğer ben

daha fazla araştırmayı seçersem, bu arzunun bu dünyada tamamlanamayacağını

keşfederim, yeni bir işletim programı için olan o arzu, aslında gerçek ebedi bana ait bir

his, manevi ben tamamen yeni bir dünyaya uyanmaya hazır.

Yazar: Michael R. Kellogg

DÜNYADA BARIŞ

Her şey, onun belli bir andaki görünüşüne bakılarak değil, gösterdiği

gelişimin derecesine bakılarak değerlendirilir.

Gerçekte varolan her şeyin, iyi, kötü ve hatta dünya üzerinde olabilecek en korkunç,

en zararlı şeyin bile varolma hakkı vardır. Onun hiçbir şekilde tamamen ortadan

kaldırılmaması gereklidir. Bizim üzerimize düşen görev, onu düzeltmek ve Kaynağa geri

göndermektir.

Yaratılış sürecine yakından bakmak, incelemek bu eylemdeki ve onu gerçekleştirendeki

mükemmelliği, yüceliği görmek için yeterlidir. Bu nedenle yaratılışı iyi anlamalı ve

yaratılışın herhangi bir parçasının gereksiz veya yararsız olduğunu söylemekten

dikkatle kaçınmalıyız. Çünkü bu, yaratılışı karalamak demektir.

Ama, yaratıcının yaratma eylemini gerçekleştirdiği sırada tam olarak tamamlamadığı

iyi bilinmektedir. Doğumdan önceki evreden başlayarak büyüme evresinin son bulduğu

ana kadar adım adım devam eden gelişmenin yasalarına göre gerçekliğimiz

yönetilmektedir. Bu nedenle bir meyvenin olgunlaşmaya başladığı andaki acı tadında

bir kusur göremeyiz, çünkü meyve henüz gelişim sürecini tamamlamamıştır.

Aynı durum gerçekliğin diğer unsurları için de geçerlidir: bir şey zararlı ve kötü olarak

görünüyorsa, bu aslında onun gelişim sürecini henüz tamamen tamamlamadığındandır,

gelişim sürecinin bir evresini yaşamaktadır. Bu nedenle de o şeyi kötü ve zararlı olarak

tanımlamaya veya onu görmezden gelmeye hakkımız yoktur, bu akılsızca olur.

“Dünyayı düzeltenler”

Bu sonuç bizim, dünyayı düzeltmeyi deneyenlerin her jenerasyonda insanı sadece bir

“makine” gibi algıladıklarını ve bu makineyi hatalı işlev gördüğünde geliştirerek,

örneğin kötü parçaları daha iyi parçalarla değiştirerek düzeltebileceklerini sandıklarını

görmemizi sağlar.

Tüm çabaları insanoğlunun içindeki şeytanı yok etmek üzerine odaklanmıştı.

Doğrusunu söylemek gerekirse, Yaratan onlara karşı olmasaydı, başarıyla insanlığı bir

elekten geçirir ve geriye yalnızca iyi ve doğru, yararlı olanları bırakmayı başarırlardı.

Ama Yaratıcı yarattığı her şeyin her bir parçasına büyük özen gösterir ve kimsenin

onun bir parçasına zarar vermesine müsaade etmez. Buna uygun olarak da, şeytan

dünyada varlığını devam ettirirken bütün bu “düzelticiler” yok olacaklardır. O varolur,

yaratılışın her bir unsurunun gelişim sürecindeki adımları bu süreç tamamlanana dek

takip eder.

Şeytani özellikler zamanla değişecek ve Yaratanın onları ilk yarattığı andaki gibi iyi ve

doğru hallerine döneceklerdir. Bu, bir meyvenin insanlar onun tadını ve lezzetini

anlayabilsinler diye günlerce ve aylarca ağaçtaki dalında olgunlaşana dek asılı

kalmasına benzer.

Doğanın ıslahının hızlandırılması:

Ama bu bahsedilen gelişim yasası tüm gerçekliğe yayılarak, insanların görüşünü

almadan kötülüğün iyiye ve doğruya dönüşmesini de garanti etmektedir. Aynı zamanda

Yaratan insana güç vermiştir ve onun bu yasayı, gelişim sürecini kendi isteğine göre,

özgürce ve zamandan bağımsız olarak hızlandırmasını kontrol edebilecek olanağı

sağlamıştır.

Yukarıdaki gelişim sürecinde iki tür güç yer almaktadır.

- Kötü ve zararlı olan her şeyin sonuçta iyi ve yararlı şeylere dönüşeceğini garanti eden

“ilahi güç”. Ama bu, zamanla gerçekleşecektir, yavaş ve acı veren bir süreçte

geçekleşecektir, gelişmekte olan obje korkunç acılar çekecek, evrimin acımasız silindiri

altında ezilecektir.

- Yukarıda anlatılan gelişim yasası üzerinde kontrol sağlayan ve zamanın

prangalarından kendilerini kurtarabilen insanları temsil eden “dünyevi güç”. Bu insanlar

nihai sonuca ulaşmada süreci oldukça hızlandırmaktadırlar. Diğer bir deyişle, kendi

evrim ve ilerlemelerini tamamlamaktadırlar.

Eğer hak ederlerse, gelişimin yasasını kendi elleri arasına alabileceklerdir. Bu yasa,

olumsuz özelliklerini olumlu özelliklere dönüştürmeye yönlendirilmiştir. Bu demektir ki

işe olumsuz özelliklerinden başlayabilirler ve bunları olumluya dönüştürebilirler.

Böylece zaman kısıtlamasından kurtulacaklardır, gelişimin en üst düzeyde

gerçekleşmesi onların kendi ellerinde olacaktır, örneğin: hareketlerinin ve

düşüncelerinin niteliği. Bu yolla gelişimin en ileri seviyesine ulaşma sürecini

hızlandırabileceklerdir.

Olumsuz özelliklerinin gelişimini kontrol edebilmeyi hak etmeseler de ve bunu çevrenin

ellerine bıraksalar da nihai cezalandırma ve kurtuluş yine de onlara bahşedilmiştir. Bu

durumda süreç koşullara ve zamana bağlı olarak sonuçlanacaktır.

Düzeltme süreci, aşamalı ilerleme yasasına uygun olarak pek çok aşamayı

içermektedir. Bu yavaş, zorlu ve son derece uzun bir süreçtir. İlerlemenin öznesi olan

objeler yaşadıkları ve hissettikleri için, sürecin aşamalarını kat ederken büyük acılar

çekmektedirler. Bir kişiyi bir aşamadan diğerine geçmeye zorlayan güç kederden ve

acıdan başka bir şey değildir. Alt düzeyde biriken, toplanan acılar insanı öyle

dayanılmaz bir noktaya getirir ki, kişi bu aşamayı terk etmek ve bir üst aşamaya

geçmek zorunda kalır.

Bu tür ilerleme aşamalı ve zamana-bağlı ilerleme yasasının garantilediği sondur ve “

zamanında” adını alır. Sürecin tamamlanması kaçınılmazdır, çünkü kişi özelliklerinin

gelişimini kendi eline almıştır ( buna “acele edeceğim” denilir).

İyi ve kötü bir kişinin yaşadığı toplumdaki davranışlarına göre değerlendirilir:

İnsan ırkında kötünün ıslahı meselesinden önce “iyi” ve “kötü” gibi muğlak terimlerin

tanımları üzerinde durmalıyız. Diğer bir deyişle “iyi” ve “kötü”nün eylemleri ve

özelliklerini analiz ederken bunların kime göre iyi ve kötü olduğunu netliğe

kavuşturmamız gereklidir. Bunu anlayabilmek için bir insanın parçanın bütüne göre

değerinin göreli olduğunu bilmesi gerekir. Örneğin; insanın içinde yaşadığı maddi ve

manevi gıdasını aldığı toplum karşısındaki yeri.

İnsanın, kendisini içinde yaşadığı, ona hizmet eden ve ihtiyaçlarını karşılayan

toplumdan soyutlarsa yaşamaya hakkı olmadığını gerçekler kanıtlamaktadır. Buradan

hareketle, bir insan her şeyden önce bir toplum içinde yaşamak üzere yaratılmıştır. Her

bir birey tek bir mekanizma içinde yer alan küçük bir dişlidir. Bağımsız olarak bu

dişlilerin hareket etme özgürlükleri yoktur. Bir yönde hareket eden tüm dişlilerin genel

devinimi içinde yer alır ve bu sayede mekanizma kendisine verilen görevi yerine

getirebilir. Dişlilerden birisi kırılırsa, bu sadece tek bir parçanın kırılması olarak

algılanmaz. O parçanın tüm mekanizma içinde oynadığı role göre değerlendirme

yapılır.

Benzer şekilde, her bir bireyin toplumdaki değeri de kendi başına ne kadar iyi

olduğuyla değil, onun topluma ne gibi katkılar yaptığıyla ölçülür. Bunun tersi

düşünüldüğünde de kişinin kötülük derecesini ölçmeyiz. Bunun yerine onun topluma

verdiği zararı kale alırız.

Hem doğruluk hem de iyilik bakımından bu gün gibi açıktır; çünkü bütünün sahip

olduğu şeyler küçük parçalarda olanlardan ibarettir ve bütün toplumun yararına olan

şey her bir bireyin de yararınadır. Topluma zarar veren kişi aslında kendisine zarar

vermektedir. Topluma faydası olan kişi de, bütünün bir parçası olması nedeniyle bu

faydadan payını alır. Toplamın değeri küçük parçaların toplamından meydana gelir.

Bu da gösterir ki birey ve topluma aynı ve tek şeylerdir. Bireyin topluma tabi, ikincil

olmasında herhangi kötü bir şey yoktur; çünkü bireyin de toplumun da özgürlüğü aynı

şeyi meydana getirir. İyi ve kötü özellikler ve eylemler onların topluma faydaları

oranında değerlendirilir.

Bu söylenilen durumun toplumda kendi üzerine düşen görevleri yerine getiren,

toplumdan ihtiyacı olanı kadarını alan ve üstlerinin paylarına tecavüz etmeyen bireyler

için geçerli olduğunu söylemeye gerek yoktur. Ama toplumun bazı bireyleri farklı

davranırlarsa hem kendilerine hem de topluma zararlı davranırlar.

Tüm bu söylenilenler düzeltilmesi gereken şeyin zayıf noktasına ışık tutmaktan

ibarettir. Bu yolla herkes kendi faydasının ve toplumun faydasının tek ve aynı şey

olduğunu ve dünyanın bu yolla ancak düzelebileceğini anlayabilir.

Dört kategori: birey ve toplum açısından merhamet, doğruluk, adalet ve barış

İyiliğin gerçek anlamını kavradığımıza göre şimdi de mutluluğu daha hızlı

yakalayabilme araçlarımızı kontrol etme yöntemlerimize daha yakından bakabiliriz.

Bu sonuca ulaşmak için kontrolümüzde olan dört kategori vardır: merhamet, doğruluk,

adalet ve barış. Dünyayı düzeltmeye çabalayan herkes bu dört kategoriyi kullanmıştır.

Daha ziyade, bugüne dek insanlık bu dört kategori içinde gelişmiş ve ilahi takdir

insanları bugün içinde bulundukları duruma getirmiştir.

Yukarıda söylendiği gibi yapabileceğimiz en doğru şey gelişim yasasını kontrol

edebilmeyi kendi elimize almaktır. Böylelikle tarihin bizim için gelecekte hazırladığı

acılardan kurtulabiliriz.

Bu çerçevede bu dört kategorinin şimdiye dek bizlere neler sağladığına bakalım ve

sonuç olarak da bunların gelecekte ne gibi faydaları dokunabileceğini anlayalım.

“Doğruluğu” sağlamada yaşanan pratik güçlükler

Pozitif özellikleri teorik bakımdan incelemeye kalktığımızda en ideal olanı

“doğruluk”tur. Birey ve toplum arasındaki karşılıklı bağımlılığı ele alarak, bireyin

topluma verdiği ve içinde faaliyet gösterdiği toplumdan hakkı olan payı aldığı şeklinde

tanımladığımız “iyilik” tam da “doğruluk” denilen şeydir. Bu her zaman için istenilen

şeydir, çünkü uygulamada bu ilke toplumda kabul görmemektedir. Uygulamada

doğruluğun eksikliği önceden belirlenmiştir. Toplumun bunu kabullenememesine neden

olan bir kusur, bir noksanlık vardır ve biz bunun ne olduğunu bulmalıyız. Doğruluğun

uygulamada sağladığı yararı derinlemesine incelemeye kalktığımızda bunun son derece

muğlâk, anlaşılması güç ve görülmesi zor olduğunu anlarız.

Doğruluk bizlerin toplumdaki herkesi eşit kılmamızı gerektirir, böylece her birey kendi

çabası doğrultusunda hak ettiği karşılığı alacaktır, ne daha eksik ne de daha fazlasını.

Bu hiçbir kuşkuya yer vermeyecek en temel dayanak noktasıdır. Açıktır ki başkasının

gerçekleştirdiği çabalardan fayda sağlamak isteyen kişinin eylemleri hem ortak bilinçle

hem de doğruluk kategorisiyle çelişkilidir.

Peki, bu kategoriyi toplum tarafından kabullenmesi için nasıl yorumlamalı ve

anlamalıyız? Örneğin herkesin eşit saatte çalışmasını mecburi kılarsak doğruluk

kategorisi yine bizden uzakta kalmış olacaktır. Dahası, çalışanın fiziki ve manevi

durumuyla alakalı olarak açık bir yalanla karşı karşıya kalacağızdır.

Doğal olarak her birimiz eşit miktarda çalışamayız. Zayıflığı dolayısıyla, arkadaşının iki

veya daha fazla saatte harcadığı enerjiyi aynı işi yapmak için bir saatte harcamak

durumunda olan bir insan her zaman için olacaktır.

Bir de psikolojik sorun vardır, çünkü tembel kişi bir başkasının iki saatte harcadığı

enerjiden çok daha fazlasını bir saatte harcar. Mutlak doğruluk açısından bakarsak,

toplumun belli bir bölümünü yaşamın gereklerini karşılamak için toplumun geri

kalanından daha fazla çalışmak zorunda bırakamayız.

Gerçek hayatta toplumdaki güçlü ve girişimci kişiler diğerlerinin emeğinden

faydalanırlar ve kötü niyetle bunu kullanırlar, bu açıkça doğruluk kategorisiyle çelişen

bir durumdur. Toplumun zayıf ve tembel üyeleriyle karşılaştırılınca bu kişiler çok az

çaba sarf etmektedirler.

Eğer çoğunluğun haklı olduğu teorisinden hareket edersek, çalışma saatlerine

dayanarak doğrunun bulunmasının gerçek dışı ve uygulanamaz olduğunu görürüz.

Zayıf ve tembel olanlar her zaman toplumun daha büyük kısmını oluşturacaktır ve

hiçbir zaman daha güçlü ve çalışkan olan azınlığın emeklerinin meyvesini almasına izin

vermeyeceklerdir.

Açıktır ki bireyin çabasına dayanarak oluşturulan ilke tamamen elverişsizdir. Doğruluk,

bireyin ve toplumun ilerlemesinde belirleyici olan anahtar unsur olamaz. Bütünüyle

düzeltilmiş bir dünyada yaşam koşullarını sağlamak için bir şeyler eksiktir doğrulukta.

Doğadan daha net bir doğruluk olmadığını görerek daha büyük güçlüklerle karşılaşırız.

Her insan doğal olarak Yaratanın dünyasında tek hâkimin kendisi olduğunu düşünür.

Kendisi dışındaki herkesin ve her şeyin yaratılmasının kendi hayatını kolaylaştırmak

üzere olduğuna inanır. Böylece, karşılık olarak bir şey verme gereğini hissetmez.

Açıkça söylemek gerekirse, herkesin doğasında kendi dışındaki her varlığın yaşamını

kendi yararına kullanma vardır. Kişinin komşusuna verdiği şey aslında mecburen,

zorunluluktan verilmiştir. Ama bu durumda bile arkadaşından daha avantajlı çıkar. Bir

başka kişinin de ona istediğini vermesi için basitçe kurnazlığa başvurur.

Bu demektir ki her bir dalın kökle derinden bir bağlantısı vardır. İnsanın ruhu tek

Yaratanın ruhundan çıktığı için, insan dünyadaki tüm canlıların kendisine hizmet için

yaratıldığını ve kendi hükümranlığında olduğunu sanır. Bu kural tartışılmaz ve

bozulamaz.

İnsanlar yaptıkları seçimlere göre birbirlerinden ayrılırlar. Birisi yaratılışı en temel

zevkleri elde etmek için, diğeri iktidar için, bir diğeri de onur ve saygı için kullanır.

Dahası, eğer çok pahalıya mal olmasaydı herkes dünyayı tamamen, her şeyiyle elde

etmek için çabalardı: zenginlik, iktidar ve şöhret. Ama insan yetenekleri ölçüsünde

seçimini yapmak zorunda bırakılmıştır.

Bu yasa “teklik” yasası olarak adlandırılabilir, insanın kalbinde iz bırakmıştır. Hiç kimse

onun etkisinden kaçamaz, herkes payına düşeni alır, büyüklüğüne göre büyük bir pay,

küçüklüğüne göre küçük bir pay alır. Bu yasa ne iyi ne de kötüdür, doğanın gerçekliğini

yansıtır ve yaratılışın her bir parçası gibi varlığını devam ettirme hakkına sahiptir. Tüm

insan ırkını ortadan kaldırmak üzere hiçbir şans olmadığından, bu yasayı da ortadan

kaldırmak veya hafifletmek olanağı yoktur. Bu doğrultuda bu yasanın “mutlak

doğruluğu” temsil ettiğini söyleyerek kendi bilincimize karşı hareket edemeyiz.

Nasıl olur da dünya üzerinde bir insanı, o insan tüm toplum üzerinde hak sahibi olmak

isterken toplumun her bir üyesiyle eşitliğe ikna edebiliriz? Anlatılan bütün şeylerden

sonra insanın doğasında bununla çelişen başka bir şey daha olduğu söylenemez.

Artık, nihai düzeltmede olduğu gibi herkesin anlaşması için doğruluk kategorisine

dayanarak bir insanı veya bir toplumu mutlu kılabilmenin imkansız olduğunu görmüş

bulunuyoruz.

Doğruluk kategorisi yerine diğer kategorilerin kullanılması

Şimdi de geriye kalan diğer üç kategori üzerinde çalışalım: merhamet, adalet ve barış.

İlk bakışta bunlar, dünyamızda oldukça kırılgan ve nazik olan doğruluğu desteklemek

için yaratılmamışlardı. Bu noktadan hareketle tarih toplum yaşantısını örgütleme

yönündeki ağır ve adım adım devinimine başladı.

Teorik olarak toplumun bütün üyeleri doğruluk kategorisini koşulsuz olarak

kabullendiler, ama uygulamada anlaşmayı çiğneyerek ona karşı çıktılar. Doğruluk

gelmiş geçmiş en hilekar insanlar tarafından kullanılageldi. Zayıf ve dürüst insanlar

arasında olmadığından onlar tarafından çok küçük bir ölçekte kullanıldı.

Kendilerine doğruluk kategorisine göre davranamadıklarından zayıf ve sömürülenlerin

sayısı giderek arttı. Bu da merhamet ve adalet gibi başka kategorilerin doğmasına yol

açtı, çünkü toplumun kuruluşu toplumun varlığına zarar vermemek için güçlü ve şanslı

olanların zayıf ve güçsüz olanları korumalarını gerektirmektedir.

Bu koşullarda zayıf ve sefil olanların sayısı öylesine artmaktadır ki, bu sayı bir süre

sonra güçlü olanları tehdit edecek ve toplumda ihtilaflarla ayrılıklara yol açacak düzeye

erişmektedir. Bu da bir kategori olarak barışın ortaya çıkmasına neden olmuştur. Yani

tüm bu kategoriler; merhamet, adalet ve barış kategorileri, doğruluğun zayıflığından

ötürü ortaya çıkmışlardır.

Bu, toplumun gruplara ayrılması sonucunu doğurmuştur. Bazıları merhamet ve acıma

kategorisini benimsemiştir; örneğin mallarının bir bölümünü daha şanssız olanlara

bağışlamak gibi. Diğerleri doğruluk kategorisini benimseyerek “benim olan benimdir,

seninki de senin” anlayışına göre hareket etmişlerdir.

Açıkçası, bu iki kategori “inşa edenler” ve “yıkanlar” olarak adlandırılabilir. İnşa edenler

toplumun yararını düşünen ve bu nedenle de sahip olduklarını diğerleriyle paylaşmaya

hazır olanlardır. Yıkmaya eğilimli olanlar doğruluk kategorisini, yani “benim olan

benimdir seninki de senin” anlayışını daha uygun bulmaktadırlar. Başkalarının iyiliği

için bir şeyleri feda etmeye hazır olmayanlar, toplumun varlığı tehlikede bile olsa

mallarını korumayı tercih etmektedirler.

Barış için umut

Dış etkenler bu iki grubu karşı karşıya ve yıkım noktasına getirdiğinde, toplumda “barış

inşa edenler” ortaya çıkmıştır. Bu insanlar saldırı kuvvetini reddetmişler; toplumda bir

arada yaşamak için yeni ve adil (kendi bakış açılarına göre adil) ilkeler geliştirmişlerdir.

Ama kural olarak “barış inşa edenler”, “yıkıcılar” kategorisindendir; yani doğruluk

taraftarlarından ve “seninki senindir benimki de benim” diyenlerin arasından

çıkmaktadır. Güçlü ve girişimci olarak toplum onların fikirlerine uymadığında hem kendi

hem de toplumun yaşamını feda edebileceklerindendir.

Aynı zamanda kendi hayatlarının ve toplumun hayatının herşeyin üzerinde olduğuna

inanan merhametli ve vicdanlı “inşa edenler” toplumun kendi düşüncelerine uyması

için kendilerini veya toplumu tehlikeye atmaya hazır değillerdir. Bu insanlar genellikle

korkak veya yumuşak kalpli olarak adlandırılan toplumun zayıf kanadıdır. Risk almayı

göze alabilenler ancak kazandıkları için, “barış inşa edenler”in de “yıkıcılar” arasından

çıkması son derece normaldir.

Tüm bu söylenilenlerle birlikte açıktır ki jenerasyonumuzun sabırsızca arzuladığı barış

umudu hem “özne” hem de “nesne” bakımından değersizdir.

“Barış inşa edenler” her jenerasyonda “özne” durumundadırlar; örneğin tüm dünyada

barışı sağlayacağına inanılan insanlar. Bu nedenle de insanların “yıkıcı” özellikte

olanları arasından çıkarlar ve doğruluk ilkesine bağlıdırlar; örneğin “benimki benimdir

seninki de senin” ilkesine göre yaşarlar.

Doğal olarak bu insanlar hem kendi hem de toplumun yaşamını tehlikeye atabildikleri

için avantajlı olarak düşüncelerini savunurlar. Bu da “inşa edenler”e, barışı sağlamak

için korkaklıklarıyla, sahip olduklarını diğerleri ile paylaşmaya hazır olan merhamet ve

vicdan bağlılarına karşı her zaman üstünlük kurmaları için onları güçlü kılar.

Sonuçta merhamet ihtiyacı da barışı inşa etmek de birbirleriyle özdeş olduklarından

dünyayı yok etmek de barış istekleri de aynı şeylerdir. Bu nedenle yıkıcıların barışı

sağlayacaklarını umut etmek imkânsızdır.

Barış umudu “nesne” bakımından (örneğin barışın varolması için gerekli koşullar

bakımından) tamamen temelsizdir; çünkü bir bireyin mutlu bir yaşam sürmesi için

gerekli olan yaşam koşulları doğruluk kategorisine göre henüz sağlanamamıştır. Sayıca

çok fazla olmasa da toplumun önemli bir parçası, içinde yaşadığı koşullardan

memnuniyetsizdir ve memnuniyetsiz olmaya da devam edecektir. Kuşaktan kuşağa

birbirlerinin yerini alan barış inşa edenler için bu insanlar sürekli olarak hazır bir destek

olacaklardır.

Belirli bir toplum için ve tüm dünya için barış

Tek bir toplumda barış ve tüm dünyada barış kavramlarını birbiriyle birlikte kullandığım

için kafanız karışmamalı; çünkü tüm dünyanın tek bir toplum, tek bir birey gibi

düşünülebileceği seviyesine geldik. Diğer bir deyişle, her bir birey tüm insanlık

tarafından destek gördüğünden ötürü tüm dünyayı düşünmek ve ona hizmet etmek

mecburiyetinde kalır.

Büyük bir makinedeki küçük bir dişli ile bireyi karşılaştırarak onun topluma

bağımlılığını ortaya koyduk. Böylece bireysel ve toplumsal refahın aynı şeyler olduğu

da açığa çıktı. Bunun tersi de doğrudur. İnsan kendi iyiliğine dair ne kadar özenliyse

toplumun refahını da aynı ölçüde düşünür.

Bu toplumun kapsamı nedir? Bu, bir insanın ihtiyacını karşıladığı alan içinde belirlenir.

Örneğin eski çağlarda bu, bir ailenin yaşam alanı kadardı. Yani bir insan ona ailesinin

verdiğinden başka bir şeye ihtiyaç duymuyordu. Sonuç olarak da ailesinden başka

kimseye bağımlı olmak zorunda kalmıyordu.

Daha sonraki dönemlerde, aileler küçük köylerde ve kasabalarda yerleşmeye

başladığında, kişi köylüsüne veya kasabalısına bağımlı olmaya başladı. Daha sonra,

köyler ve kasabalar büyüyerek ülkelere dönüştüğünde kişi kendi ülkesinden olan

yurttaşlara bağımlı olmaya başladı.

Bizim kuşağımızda da her bir bireyin refahı pratikte tüm dünya ülkelerince

karşılanmaktadır. Büyük bir mekanizmadaki küçük bir dişliye benzer şekilde, birey de

tüm dünyaya bağımlıdır.

Bununla bağlantılı olarak, tek bir ülkede barışçıl şekilde mutlu ve iyi bir düzen

oluşturabilme olasılığı düşünülemez. Bu düzeni dünyanın tüm ülkelerinde

oluşturmadan söz konusu ülkede de oluşturmanın veya da bir ülkede barışı

sağlamadan tüm dünyada sağlamanın yolu yoktur. Bugün ülkeler birbirlerinin

ihtiyaçlarını karşılamak yoluyla zaten bağlı konuma geldiklerinden tek bir ülkede veya

ulusta barışı sağlamanın yollarından konuşmanın anlamı yoktur. Bu yollar tüm dünya

için düşünülmelidir.

Bu gerçek bilinmesine ve yeterli düzeyde de hissedilmesine rağmen, insanlık yine de

tam olarak bu gerçeğin farkına varamamıştır. Peki, ama neden? Çünkü doğadaki

gelişime göre eylem bir fenomenin anlaşılmasından önce gelmektedir. Sadece gerçeklik

her şeyi kanıtlayacak ve insanlığı öne itekleyecektir.

Gerçekte dört kategori birbiriyle çelişkiye düşmektedir

Bahsedilen dört kategori: merhamet, doğruluk, adalet ve barış bizim doğamızda

varolan şeylerdir. Bunlar, gelişimin veya eğitimin sonucu olarak insanın doğasında diğer

insanlardan gizlenen ve birbirleriyle çatışan şeylerdir. Merhamet kavramını, örneğin,

soyut şekilde ele alırsak onun gücünün diğer tüm kategorileri alt edeceğini görürüz.

Merhamet kavramının kurallarına göre diğer kategorilerin dünyada yeri yoktur.

Merhamet, “benimki senindir seninki de senindir” durumunu meydana getirir. Tüm

insanlığın bu ilkeye göre hareket etmesi sağlanırsa adalet ve barışın değeri ve

mükemmelliği yok olacaktır. Karşılığında hiçbir şey almadan herkes sahip olduklarını

arkadaşına vermeye hazır olduğunda insanı yoldaşına yalan söylemeye iten unsur da

ortadan kalkacaktır.

Doğruluk ve yalancılık birbiriyle bağlı şeyler olduğundan, prensip olarak doğruluk

kategorisi hakkında hiçbir şey söyleyemeyiz. Dünyada “yalan” diye bir kavram

olmadığı müddetçe “doğruluk” kavramı da olmayacaktır; doğruluğu desteklemek üzere

ortaya çıkmış olan diğer kategorilerin de yok olacağını söylemeye gerek bile yoktur.

“Benim olan benimdir seninki de senin” olarak ifade edilen doğruluk ilkesi merhamet

ile çelişir ve ona müsamaha gösteremez. Doğruluk ilkesine göre “ çalış ve komşuna

yardım et” ilkesi yanlıştır; çünkü bu anlayış insanı yozlaşmaya iter, ona başkalarını

kullanmayı öğretir. Bunun yanı sıra doğruluk insanlara kötü zamanları atlatmak için bir

şeyler biriktirmelerini ve böylelikle başkalarına yük olmamayı gösterir.

Dahası, mülk söz konusu olduğunda akrabaları veya mirasçıları olmayan insan yoktur,

doğruluk ilkesine göre bu kişilerin diğerlerine göre önceliği vardır. Sahip olduklarını

diğer insanlar arasında dağıtan kimse akrabaları veya mirasçıları karşısında, onlara

hiçbir şey bırakmazsa bir yalancı konumuna düşer.

Barış ve adalet de, barışın bir toplumda gerçekleştirilebilmesi için birçok şartın yerine

getirilmesi gerektiğinden birbirleriyle çatışırlar. Zeki ve çalışkan olanlar giderek

zenginleşecek, tembel ve işe yaramaz olanlar ise fakir olarak kalacaklardır. Böylece çok

çalışan kişi hem kendisine düşen payı hem de tembel olanınkini alacaktır. Tembel

kişiler dilenmeye başlayana kadar çok iyi bir hayat sürdürecektir.

Tembel, işe yaramayan insanı acımasızca cezalandırmak adil değildir; çünkü o hiç

kimseden bir şey çalmamıştır. Takdiri ilahi onlara çeviklik ve zekâ bahşetmemişse

suçları nedir ki? Cezalandırılarak ölümden bile daha kötü olan bir işkenceye mi maruz

bırakılmalılar? Adalet barışın tesisi için bir koşulsa, barış adaletle çelişir.

Mülklerin bölüşümü düzeni adalete tekabül ediyorsa da barışla adalet kavramları

çelişmektedir (örneğin: aylak ve işe yaramayan insanlara ciddi miktarlarda pay

veriliyorsa). Güçlü olanı zorlayan ve aylak olanın onu sömürmesine yol açan bu

uygulama terk edilmedikçe güçlü ve çalışkan olanlar rahat olmayacaklardır. Bu nedenle

de toplumda barış imkânı yoktur; çünkü adalet barışa tezattır.

Bencilliğin (Egoizmin) eşsiz özelliği yıkıma ve yok olmaya yol açar

Özelliklerimizin nasıl da sadece insan toplulukları arasında değil, kendi içimizde bile

çatıştığını açıkça görebilmekteyiz. Dört kategori de insanlar üzerinde eş zamanlı olarak

ve sırayla hâkimiyet kurmakta; öylesine bir savaşa yol açmaktadır ki ortak akıl

aralarında bir uyum ve uzlaşma sağlayamamaktadır.

Doğrusunu söylemek gerekirse bu kargaşanın nedeni her birimizde varolan “eşsizlik”

duygusudur. Bu mükemmel ve yüce duygunun bize Yaratan tarafından verildiğini

bilmemize rağmen (ki bütün yaratılışın kaynağı odur), bu eşsizlik duygusu bizim dar

düşünceli bencilliğimizle bir araya geldiğinde yıkıcı bir hal almaktadır. Geçmişte de

gelecekte de, dünyadaki tüm talihsizliklerin kaynağı budur. Dünyada bu özellikten

kurtulabilmiş bir insan olmadığı söylenir. İnsanlar arasındaki tüm farklılıklar sadece bu

özelliğin kullanılış biçiminden kaynaklanmaktadır: iktidar, güç veya saygı kazanmak

için vb.

Yine de tüm yaratılanlar arasında ortak olan bir şey vardır: her türlü yolu deneyerek ve

başkasının sahip olduğuna zarar vererek kendi mutluluğunu inşa ettiği gerçeğini

gözardı ederek her birimiz başkalarını kendi menfaatimiz için kullanma arzusu

içindeyiz.

İnsanların eylemlerini nasıl meşru kıldıkları konu dışıdır; çünkü “eylemlerimizi

arzularımız yönlendirir”, bunun aksi ise geçerli değildir. Dahası, insan ne kadar

büyükse ve önemliyse “eşsizlik” duygusu da o denli derindir.

Eşsiz niteliği bir insanın veya toplumun gelişimi için bir araç olarak kullanma

Şimdi de, dünyada barış hâkim olduğunda tüm insanlık tarafından benimsenecek olan

şartlar nelerdir, bireye ve topluma mutlu bir yaşam sağlayacak olan bu şartların sahip

olduğu pozitif güç nedir anlamaya çalışalım. Bunun yanı sıra, insanlığın tüm özel

şartları için bu istekliliğinin gerçekte ne olduğunu bulmaya çalışacağız.

Ama önce her insanın kalbine yeri olan, herkesi ve her şeyi kendi iyiliği için kullanma

arzusunu ateşleyen “eşsizlik” duygusuna dönelim. Bu duygunun kökeni “Yaratan”ın

eşsizliğinden kaynaklanır ve onun vasıtasıyla kendi parçası olan “insanlara” geçer.

Burada cevap verilmesi gereken bir soru akla gelir: neden bu duygu dünyadaki tüm

kötülüğün ve yıkımın kaynağı olacak şekilde çirkin bir halde bizlerde açığa

çıkmaktadır? Bu soruyu yanıtsız bırakmak imkânsızdır.

Gerçek şu ki eşsizliğin iki yönü vardır. Eğer eşsizliğe Yaratanın durduğu yerden

bakarsak, örneğin onun eşsizliğine bir benzerlik meydana getirme faaliyeti gibi, bu

sadece “verme”ye denk gelir, çünkü bu tür bir şey ona ait olan bir özelliktir. Yaratanda

“alma”ya ilişkin bir özellik yoktur, çünkü onun sahip olmadığı hiçbir şey yoktur,

yarattıklarından bir şey almaya ihtiyacı yoktur. Bu nedenle de Yaratanın özelliğinin

bizdeki bir uzantısı olan “eşsizlik” bir armağan olarak, fedakârlık olarak görülmelidir,

bencilce bir alma olarak değil.

Diğer taraftan, bizdeki bu özelliğin uygulamaya geçirilişine baktığımızda, bunun tam

tersi bir yönde harekete geçtiğini görürüz. Bu özellik, bizde kendisini bencil bir alma

olarak açığa çıkartır, örneğin dünyadaki en zengin, en güçlü, eşsiz insan olmak gibi. Bu

iki zıt yön birbirinden tamamen ayrıdır, batı ve doğu kadar birbirinden uzaktır.

Bu da bize yukarıdaki sorunun- Yaratandan, dünyadaki hayatın kaynağından çıkan

eşsizlik özelliği bizlerde yıkımın kaynağı olarak ortaya çıkar?- cevabını verir. Bu özellik

bizlerde yıkımın kaynağıdır, çünkü bizler bu özelliği zıt bir yönde, yanlış olarak, sadece

kendi çıkarımız için kullanırız.

Eşsizlik bizlerde fedakârlık veya bir armağan olarak kendisini göstermeyecektir.

Aramızda, eşsizliği bir armağan olarak kullanan insanlar olduğunu inkâr edemeyiz. Bu

insanlar kendi başarılarını ve sahip olduklarını başkalarıyla paylaşırlar.

Ama bunlar madalyonun iki farklı yönüdür. Yaratışlın mükemmelliğe doğru giden

ilerleyişinin sadece iki yönünü gösterirler. Doğumdan önceki aşamadan başlayarak

yaratılış birbirini takip ederek ilerlemenin basamaklarını izler, ta ki takdiri ilahinin en

üst noktasına erişinceye kadar, başlangıçta takdir edilmiş olan sonsuz mükemmelliğe

erişinceye kadar.

Bu iki farklı yönün ilerleme düzeni, basamakları şunlardır: ilk basamak evrimin ilk

noktasıdır, bu var olmamaya çok yakın olan en alt düzeydir. Eşsizlik özelliğinin ikinci

yönüne tekabül eder. İkinci basamak yaratılışın ulaşacağı, orada kalacağı ve sonsuza

dek istirahat edeceği, daha önceden belirlenmiş olan bir düzeydir. Bu da eşsizliğin

birinci yönüne tekabül eder.

Ama bizim şu anda içinde bulunduğumuz dönem çok gelişmiş bir evredir ve birçok

basamağın üzerindedir. Eşsizliğin ikinci yönüne tekabül eden en alt noktanın epey

üzerinde ve eşsizliğin birinci yönüne tekabül eden noktaya yaklaşmıştır. Dolayısıyla

aramızda eşsizlik özelliğini bir armağan olarak kullanan insanlar vardır. Bu insanların

sayısı azdır, çünkü henüz ilerlememizin ortasındayız.

Merdivenin en üst basamağına ulaştığımızda hepimiz eşsizlik özelliğini bir armağan

olarak kullanacağız, hiç kimse bu özelliği kendi bencil çıkarları için kullanmayı

düşünmeyecek.

Yukarıda söylenilenlerle uyumlu olarak, tüm dünyada barış egemen olduğunda ve

insanlık birinci yönün en üst basamağına ulaştığında, en son jenerasyonun yaşam

koşullarına bakabiliriz. Eşsizlik özelliği bir armağan olarak kullanılacaktır.

Varoluşun bu formunu bizim için bir standart olacak şekilde ve yaşam kargaşasının

ortasında bilincimizin içine işleyecek kadar kendimize örnek almalıyız.

Son jenerasyonun yaşam koşulları

Başlangıç olarak, herkes toplumdaki barışın (yani devletteki barışın) dünya üzerindeki

barışla doğrudan, mutlak bir bağımlılığının olduğunu özellikle anlamalı ve etrafındaki

yakınlarına açıklamalıdır. Sosyal kurallar hepimizi tatmin etmedikçe ve devletin

yönetiliş şeklinden mutsuzluk duyan bir azınlık olduğu müddetçe devlete meydan

okunacak ve yönetim değişikliği talep edilecektir.

Azınlık rejime açıkça meydan okuyacak denli güçlü değilse, bir alternatif vardır, rejimi

dolaylı yoldan ortadan kaldırmak. Örneğin, iki devlet provoke edilebilir ve savaşa

zorlanabilir, çünkü çok doğaldır ki savaş döneminde çok daha fazla sayıda

memnuniyetsiz insan olacaktır. Muhalif azınlık böylelikle belirleyici bir çoğunluk haline

gelebilir, yönetimi yıkabilir ve kendi ihtiyaçlarına daha iyi hizmet edecek yeni bir

yönetimi örgütleyebilir. Böylelikle bir insan için barış, devlet içindeki barışı doğrudan

etkileyen bir unsur haline gelebilir.

Bunun da ötesinde, savaşı bir ticaret ve bir kariyer gelişimi için umut olarak gören

toplumun geçmişten beri varolan bir parçasını ele alırsak (örneğin profesyonel askerler

veya önemli siyasal güce sahip olan silah uzmanları) ve bunları mevcut yasalardan

memnuniyetsiz olan azınlığa eklersek, savaş ve kan dökülmesini arzu eden emre

amade ezici bir çoğunluğa ulaşırız.

Dünyadaki ve tek bir ülkedeki barış birbiriyle karşılıklı olarak bağlantılı olduğu için,

mevcut statükoyla uyumlu olan zeki ve girişimci olan vatandaşlar bile toplumun yıkıcı

unsurlarının yarattığı gerilimden dolayı kendi güvenliklerinden ciddi kaygı duyarlar.

Barışın değerini anlayabilirlerse son jenerasyonun yaşam modelini memnuniyetle kabul

ederler.

Kendi için alırken maruz kalınan acılara karşı keyif

Yukarıdaki anlayışa yakından bakacak olursak, zorluk, doğamızı kendimiz için almaktan

armağan etmeye doğru dönüştürmekten kaynaklanmaktadır, çünkü bunlar birbiriyle

çelişen şeylerdir.

İlk bakışta bu imkânsız gibi görünmektedir. Oysa ki, daha yakından bakacak olursak,

bencilce almak ile armağan etmek arasındaki çelişme psikolojik olmaktan başka bir şey

değildir, çünkü pratikte tüm eylemlerimiz kendimiz için almaktansa armağan etmek

üzerinedir.

Bencilce almayı değişik şekillerde tanımlasak da, örneğin mülke sahip olmak veya

göze, kalbe ve mideye güzel gelen her şeye sahip olmak gibi, tüm bunlar tek bir

kelimeyle ifade edilebilir: “keyif”. Bencilce almanın özü esasında keyif almaktır.

Şimdi şunu düşünün: bir insan 70 yıllık ömrü boyunca tadacağı tüm zevkleri ve de

bunların yanı sıra çekeceği tüm acıları ve zorlukları görebilseydi büyük ihtimalle hiç

dünyaya gelmemiş olmayı dilerdi.

Eğer durum böyleyse, insan yaşamının yüzde yirmisinden keyif alıyor ama yüzde

sekseninde acı çekiyorsa, dünyada ne kazanır? Birini diğeriyle kıyaslarsak, insan

yaşamının yüzde altmışında sadece ama sadece ıstırap çekmektedir.

Ama tüm bunlar kendi çıkarımız için yaptığımız hesaplamalardır. Daha genel bir açıdan

bakacak olursak, insan varlığı ve zevkleri için aldığından daha fazlasını “vermektedir”.

Almak yerine verme yönünde eğilimimizi değiştirdiğimizde bitmeyen acılar yerine daha

fazla mutluluk yaşayabiliriz.

MÜZİK HAKKINDA

Rav Laitman’ın 19 Ağustos 2005 tarihindeki konuşmasından.

Üst dünyaları algılamaya başlayan bir Kabalist farklı bir boyuta girer. Gözlerinin önünde

yeni bir dünya tüm güzellikleri ve zenginlikleriyle belirir. Bu bizim dünyamızda olmayan

bir şeydir. Tümüyle farklı bir manzara görmektedir: bizim dünyamızı harekete geçiren

tüm güçleri ve bedenlerin parçası olmayan ruhları görür. Geçmiş, şu an ve gelecek

gözlerinin önünde serilidir, tüm bunları yaşar ve sonsuzlukla dolu, tüm evreni

hissederek mükemmeliyet hissini yaşar.

Bu derin duygusal tecrübenin sözlerle ifade edilmesi mümkün değildir. Kabalistler

kitaplarında sadece böyle bir gerçeğin nasıl hissedildiğini, izlenimlerini ve keşif

edilebileceğini anlatırlar. İçimizde, kendi gücümüzle, arzumuz, perdemiz,

Reşimotumuz; ruhumuzda var olan herşeyimizle ne tür davranışlar yapmamız

gerektiğini anlatırlar. “Bazı davranışları yapın ve hissedin.” Ancak ne hissedeceğimizi

anlatmazlar, çünkü hisleri aktarmak mümkün değildir.

Bu dünyada da bu şekildedir. Birisine birşey ikram ederken: “Nasıl olduğunu bir

deneyip görün!”, tatlımı yoksa acımı, şöyle ya da böyle kişiye sadece ne tadacağının

ipucunu verebilirsiniz, ya da o hissi nasıl edinebileceğini. Ancak alınan hissin kendisi,

sadece tadan kişi tarafından tecrübe edinir, başka hiç kimse tarafından değil.

Bu yüzden bir Kabalistin bizlere hissettiklerini, neler gördüklerini, nelerle yüzleşip,

nelerin ortaya çıktığını anlatmaları zordur. Dünyamızda maneviyatı yaşamayan birisine

Üst Dünyaların görünümlerini açmak, bir fikri aktarabilmek yada bir resmi

oluşturabilmek ve bir şekilde insanın hissettiği mutluluk ve izlenimleri aktarabilmek için

tek bir iletişim aracı vardır – ses.

Ancak, sesler bile izlenimleri kesin olarak aktaramaz, çünkü aynı Kelim’e, arzulara, algı

organlarına ve Üst Dünyaları edinmiş ve hisseden Kabalistlerin iç duyu organlarının

özelliklerine sahip değiliz. Sesler bizlere bir izlenimin benzetmesini, zayıf bir taklidini

verir.

Bu nedenden dolayı çok derin makaleler ve anlaşılması çok zor olan kitaplar yazmanın

yanı sıra, şarkılar ve melodilerde yazarlar. Bu bir Kabalist’in hislerini seslerle, kelimeler

olmadan direkt kalpten, daha bütün bir şekilde, aktarmasıdır. Bu sesler böylelikle

kalbimize girer ve bizleri bir şekilde değiştirir, bir şekilde bizleri Üst Dünyalara akort

eder.

Her birimizin içinde bir ruh vardır. Bir Kabalist’in ruhu düzgün sesler çıkaran ve doğru

şekilde çalışan bir müzik aleti gibidir, Davut’un kemanı gibi. Bu resimlerdeki gibi

sıradan bir keman değildir, Kabalist’in iç Kli’sidir ve içinde yaşadığı gerçeğin hislerini

seslerle iletebilir. Bu yüzden Kral Davut, Üst Dünyaların izlenimlerini tümüyle anlatan

ilahi yazılar besteleyip yazabiliyordu.

Bizim neslimizin en büyük Kabalist’i olan Rav Yehuda HaLevi Aşlag’dan (Baal HaSulam

– bu ismi Zohar kitabına olan yorumu vasıtasıyla almıştır, Sulam – merdiven) bizlere

çok büyük bir hediyesine sahibiz. Melodilerinde, Üst Dünyalara giden basamakların

bütün hislerini anlattı.

Bu melodileri dinleyerek, Üst Gerçeğin hislerine yakınlaşırız, sanki o dünyalara girer

gibi. Elbette kişi dersleri dilerken ve kitapları çalışırken edindiği iç özelliklerden

mahrumdur. Ancak, her halükarda kişi ne kadar biliyor olsun ya da olmasın, ne kadar

zamandır çalışıp çalışmadı önemli değildir; sesler manevi bir hissin yaşanmasında en

direkt, kısa ve kolay yoldur.

Üst Dünyalarda, Kabalist hangi hallerin iyi yada kötü olduğunu hisseder, negatif ve

pozitif güçleri; bunların arasında yaşar ve hem onları idare eder hem de onlar onu

idare eder. Bu bizim dünyamızda hissettiğimiz şeylere çok benzer. Kabalist tüm bu

halleri melodilerle aktarır.

Bu yüzden bazı melodiler kişiye çok üzgün ve bazıları çok neşeli gelebilir. Ama bunları

biz gerçeğimizde böyle duyuyoruz. Bir Kabalist bu melodileri dinlediğinde içinde

uyandırdığı resimler ve hisler sadece ona heyecan verir.

Bu sesler üzgün gelebilir; melodi üzücü olabilir, ama gerçekte üzücü değildir, heyecanla

doludur, sadece kendi duyumuzda bize üzgünlük olarak gelir, sanki melodiyi

besteleyenin bir eksiklik hissettiği izlenimi gibi. Bu bize böyle gelmekte, çünkü biz

dünyamızda harfleri kullanırız, notaları, eksiklerimizin hazlarını, Kelim’i, bunları

dolduran Işığı değil. Sadece Kelim’i hissedebiliriz, Işıkları değil.

Ama her durumda, kişi bu müziği dinler, zamanla bu Kelim’in Işıkla dolduğu duruma

gelir. Kişi o zaman Kabalistlerin hissettikleri aynı hisleri hisseder.

Ümidim hepinizin bu yüce hisleri, tüm üst dünyaları, Yaratan’ı, ruhu dolduran Üst Işığı,

kollektif Klimizi bu 125 ilahi melodinin her birinde yaşamanız. Rav Yehuda Aşlag (Baal

HaSulam) bizleri düşünmüştü. Bu hislere yakınlaşmamız için bizlere bu melodileri

bıraktılar. Bu melodileri dinleyelim ve Üst Dünyalara girmek iç hislerimize yansıtalım.

Bınei Heihala

Bınei Heihala “Kral’ın Sarayının oğulları”, demektir. Kral’ın Sarayı Bina’dır – ihsan

etme özelliği, Yaratan’ın gücü, maneviyat. Oğullar Yaratan’ın özelliklerine benzemeyi

isteyenlerdir, O’na benzemek isteyenler. “Oğul” (Ben) kelimesi, “anlamak” (Havana)

kelimesinden gelir. Yaratan’ı anlamayı arzulamaktadırlar ve bu anlayışla O’na

yakınlaşmayı ve hissetmeyi.

Dolayısıyla, Bınei Heihala, Kral’ın Sarayında O’nunla bütünleşmek isteyen ruhlardır.

Bunun için tüm ıslah sistemini geçmeye razıdırlar, kendilerini baştan sona değiştirmeye

– yaratıldıkları doğadan Yaratan’ın doğasına, yazdığı gibi: “İsrailoğulları Tanrı’larının

yüksekliğine döndü.” Bu şarkı bununla ilgili.

Bu seviyeye ulaşıp Bınei Heihala’ya ulaşmaya Son Islah denir. Bu yüzden bu şarkıyı

Şabatta, Minçha - akşam duasında söylerler. Şabat yükselişleri simgeler, tüm dünyanın

Üst Dünya’ya yükselişine, ve sonrada hepimiz Kral’ın Sarayına gireriz.

Tüm insanoğlunun gelişiminin sonunda bu şekilde olacak – Son Islah. Ancak bugün bu

koşulu edinmekte olan ruhlar var. Bu dünyaların Şabatta üç yükselişinde ifade edilir.

Kişisel ıslahlarından geçenler, Kabala çalışanlar, Şabatta üç yükseliş hissederler. İlk

yükseliş akşam olur – Şabatın gelişinde; ikincisi – ertesi gün, Şabat sabahı ve

üçüncüsü, en büyük olan günün sonunda Minçha’da, Şabat’ın bitiminde. Ve sonra bu

en yüksek safhada, Bıney Heihala’yı söyleriz.

Bu melodinin sözleri kutsal Ari tarafından yazılmıştır, ve melodisi Baal HaSulam

tarafından bestelenmiştir. Baal HaSulam ve Ari’nin bütünleşmesinden dolayı tek bir

eserdir, bu şarkıya girdiğimizde bir Kabalistin son ıslah öncesi çıkabileceği en üst

seviyede hissettiklerine ulaşırız, bunun yanısıra tüm dünya o Saraya yükselir.

Dolayısıyla bu şarkı çok yüksek bir şarkıdır, yükselişin marşı gibi. Bu safha şu ana

kadar sadece Kabalistler tarafından edinilmiştir ve sonra beklediğimiz gibi tüm

insanoğlu edinecektir.

Ki Hilatzta Nafşi

Ki Hilatzta Nafşi ilahilerden kelimelerdir. Bu kelimeler Davut’un ruhunun son ıslaha

yükselişi esnasında hissettiklerinin kelimeleridir. Sonra Üst Güce – Yaratan’a şu sözlerle

döndü: Ki Halatzta Nafşi – “Ruhumu kurtardığın için teşekkür ederim.”

Bu şarkının melodisi Hocam tarafından bestelenmişti, neslimizin son büyük Kabalisti,

Rav Baruh Şalom HaLevi Aşlag (Rabaş). Bu şarkıyı bana birden fazla söyledi.

Belki bu melodi bize üzgün gelebilir, ama işin gerçeği üzücü olmadığıdır, hassastır ve

Bina’ya- ihsan etme hissine giren birisinin hissini anlatır – ağlayışların olmadığı ve

herşeyin sükunet içinde olduğu yer. Rabaş melodisiyle bu konuma girişi aktarmaktadır,

tüm arzuları Üst Güç’e boyun eğer ve içinde egemen olur.

Bu kıs bir şarkı. Üst Güce giren ve orada mutlak sükunette kalan bir adamı anlatan,

sakin bir huzur hakkında söylemekte.

Tızadik Ke Tamar İfrah

Temelde, her şarkıda iki hal vardır. Biri Kli’nin içinde bulunduğu hal, insanın üzerinde

çalıştığı ruhu, ıslah edilen, sonra da mutluluk heyecan edinimi ve şimdide bu

mutluluğuyla şarkı söylemesi.

Bu yüzden Tızadik ke Tamar İfrah’da önceki halden olan doyumun eksikliği vardır,

ızdırap çektiği durum, arayışı, böyle olması gerektiğini bildiği safhaya gelmesi, zira

erdemli bir kişi bu süreçte geçirdiği tüm safhaları haklı çıkardığı bir safhaya gelir.

Dolayısıyla daha önceki halinden ve zıtlığından kaynaklanan mesafe hissi, Kral’ın

sarayına girerken, Üst Dünyalara, yükselişi o anki halinde duyduğu haz bir melodi

oluşturur.

Bu his birbirine iki zıt halden oluşur: önceki hali olan, Üstten ümitsizce en uzak olduğu

koşul ve şimdi O’nunla bütünleştiği koşul.

Bu şarkının özel olmasının sebebi kişinin minnettar olduğu şey içinde bulunduğu hal

olmamasıdır. Daha ziyade kişi haktan yana olduğu için minnet duyar, şöyle ki

yolundayken başına gelen herşey için Yaratan’ı haklı görür. Şimdi geçirdiği tüm

safhaların nedenini ve gerekliliğini görür. Görür ki bunların hepsi Yukarı’dan onun için

yükseldiği bu seviyeyi edinmedi için hazırlanmıştır.

Hasal Seder Pesah

Hasal Seder Pesah kişinin yolunun başındayken ki halini ifade eder: enerji doludur, bu

yolculuk için hazırdır ve önünde ıslah sürecinin, ıslah olup Işığı alma döneminin

olduğunu bilir. Ancak Mısır’dan çıkış döneminde, doğasının üzerine çıkarken koşulun

garanti olduğunu görür, Yukarıdan verilen yardımla yapacak gücü olduğunu ve onun

için hazırlanan 49 kapıdan, ıslahtan, Lag Ba Ömer (Ömer’in 33. günü denilen) ve

maneviyatı Ömer’in tüm günlerinden geçerek edinebileceğini ve tüm Kli’si 50. kapıya

hazır olup ışığı almaya hak kazanacağı.

Bu gayet basit bir şarkı. Özellikle kişinin Ömer’in tüm sefirotlarını gidip onları geçmeye

olan hazırlılığını sembolize eder – her sefirada ve 49 halin her birinde yapılması

gereken Kelim’in tüm ıslahı.

Leagid Ba Boker Hasdeha

Leagid Ba Boker Hasdeha tecrübe ettiğimiz hali anlatır. Dünyamızda uykuya daldığımız

zaman bilincimizi kaybettiğimiz, dünyadan ve hayattan koptuğumuz an. Hayattan

kopmuş hissi haline girdiğimiz ve sadece Kista de Hayuta – minimum hayat

seviyesinde olmamız. Aslında (bu şekilde sorabilirsek) uyanıp uyanmayacağımızdan

emin bile olamayız. Peki, neden uyanıyoruz? Birden içimizden bir dürtüyle uyanıyoruz

ve kalkıp hayatımıza yeni bir günde devam ediyoruz.

Bu koşulda kendimizi gerçekten koparıp rüyaya sokmak çok özeldir. Maneviyatta da

buna benzer haller vardır, bunun nedeni fiziksel olarak var olan herşey maneviyatın

sonucudur.

Bu yüzden maneviyatta da “gün”, “akşam” ve “gündüz” adlarında haller vardır ve

bunların hepsinin olmasının sebebi insanın “gün”, “gece” ve tüm zamanları kendi

yaratmasından ve kendisini bu koşullardan geçirmesindendir. Eğer kendisini bu

koşullardan geçirmezsen, kendisini itmezse, ilerleyemez, o zaman vakit geçmez, çünkü

maneviyatta zaman yoktur. Sadece davranışlar, sebep ve sonuç.

Dolayısıyla kişi “uykuya dalana kadar”, yani manevi anlamda, kendisini manevi

gerçekten – Yaratan’dan ve Üst Güçlerden koparana dek bir soru yüzeye çıkar: “Tekrar

uyanması için ne olması gerek?” bu yüzden kişi kendi içinde ıslahlar yaparak tekrar

kendi içinde arzusunu uyandırmak için arzusunu hazırlar. Eğer kişi kendisini doğru

hazırlarsa, Üst Işık arzusuna karşılık olarak gelir ve bu arzuları uyandırır, tıpkı güneşin

bizi sabah uyandırdığı gibi. Ancak yukarıdan gelen Işık olmadan kişinin uyanması

mümkün değildir.

Bu yüzden, “kişi sabah kalkınca” yani tekrar maneviyata (buna maneviyatta “kalkmak”

denir), Üst Gücü över, kişi uyandıran ve yaratılışın amacına ulaştıran, ıslah eden,

sonsuz ışık ve mükemmelliği veren Yaratan’ı. Ve sonra kişi şarkı söyler: “Merhametini

sabah ilan et,” çünkü bu gerçekten Yukarısının kişiyi uyandıran merhametidir.

Valtz

“Valtz” çok özel bir melodidir. Gerçekten klasiktir, valtz tüm özellikleriyle

geleneklerimizle uyumludur. Bu melodi Baal HaSulam’a ait değildir, ama bize onun

vasıtasyıla ulaşmıştır. O bunu kendi Rav’ı ve eğiticisi olan, Pursov’dan Admor’dan

duymuştur. Baal HaSulam ebeveynleri gibi Varşova’da yaşadı. Varşova’ya yakın küçük

bir köy olan Pursov’da Rav’ı vardı. Bir Kabalistti. Baal HaSulam biraz büyüdükten

sonra babasıyla ona gitmeye başladı. Baal HaSulam’ın babasıda Pursov’lu Rav’la

çalışırdı. Zamanla Baal HaSulam büyüdükçe, Pursov’lu Rav onu kendisine daha

yakınlaştırdı ve ona Torah’nın gizli yerlerini anlatmaya başladı; Gımara, Pentateuh ve

diğer sıradan kitapları değil, Torah’nın gizli yanlarını – Kabala ilmini.

O’nun vasıtasıyla Baal HaSulam Yaratan’ın görünümünü edindi, maneviyatı ve Kabalist

oldu. Belli bir süre boyunca Baal HaSulam ona çok yakındı, ancak sonra gördükü

Rav’ının seviyesini geçmişti. Bu noktadan sonra İsrail’e taşındı. Bana bunları Baal

HaSulam’ın en büyük oğlu olan Rabaş anlattı.

Bu melodi Baal HaSulam’a Pursov’lu Rav’dan verilme ve ondan benim Rav’ıma ve ben

ondan öğrendim.

Kel Mistater

Kel Mistater Şabat’ın sonuna doğru söylediğimiz bir şarkıdır, günün sonunda, Şabat’ın

bitimine doğru. Şabat sonu kişiye gelen Şihina’nın (kutsallık) kişiyi gereklilikten dolayı

terk etmesidir, kişi yi karanlıkta bırakmasıdır, doyum kıtlığında, zira bu şekilde Şabatta

hediye edindiği herşey kişiye kendi başına edinebilmesi için enerji kaynağı olur.

Şabata “hediye” denir. Kabalistlerin yazdığı gibi: “İsrail’e iyi bir hediyem var ve onun

adı Şabat. Git ve onlara söyle.” Şabat gerçekten bir hediyedir. Neden? Hediye kişiye

ödül olarak verilmez, çünkü bunun için çalışmamıştır. Hediye ona sevgiden dolayı

verilmiştir.

Şabatda böyledir – üstümüzden Yukarının gücü gelir ve buna Şabat denir. Elbette ki bu

bir Kabaliste gelir, Yaratan’a yakınlaşmayı arzulayan birisine, kendisini manevi gelişime

adayan birisine, sıradan bir insana değil. Üst Güç kişiye yukarıdan gelir ve kişi

kaçınılmaz olarak bunun vasıtasıyla uyandırılır. Bazı hisler yaşar, henüz sahip olduğu

Kelim’in hak etmediği olağanüstü hisler, ancak kişiye hediye olarak verilmiştir.

Kişiye yükselişi verilir, manevi açılım, ancak belli bir süreden sonra bu his zayıflar ve

sona erer. Sonra kişi Kel Mistater der—“Yaratan gizleniyor” “Sen, Yaratan bana kendini

Şabatta bir hediye olarak gösterdin ve şimdi tekrar benden ayrılıp gizleniyorsun.

Bunun düşük günlerde bile seni açığa çıkarmamı sağlayabilmek için gerekli olduğunu

biliyorum, yani gizli olduğun zamanlarda, haftanın günlerinde olduğum – kutsallıktan

uzak halimde. Ama tüm günlerin Şabat’ın derecesinde olmasını sağlamalıyım.” Bu

Yaratan tecrübesi edinmiş bir kişinin şarkısıdır.

Bu şarkı tüm on sefirotun – Keter, Hohma, Bina, Hesed, Gevurah, Tifferet, Netzah,

Hod, Yesod ve Malkut’un hislerini aktarır çünkü kişi bunların için Yaratan’ın özelliklerini

tecrübe edinmiştir, ve şimdi Yaratan gizliliğe girip aradaki mesafeyi açtıkça, tek başına

neyi edinmesi gerektiğini bilir. Bu zaten kişinin içinde Reşimot olarak baştan yazılmıştır,

ve kişi bunun için gerekli olan gücü Şabat’ın koşulunda edinir. Şimdi kişi hafta içinde

kendisini geçmiş Şabat’ın seviyesine yükseltir ve sonraki Şabat gelince kişi için daha

büyük bir hediye olacak. Bu tüm Şabat’ların tek bir Şabat haline gelip Son Islah

seviyesine gelene kadar devam eder.

Baal HaSulam öğrencilerinin sıradan melodiler söylemelerindense Kabalistik melodiler

söylemelerini istemiştir. Bu yüzden hocasının melodilerini ve kendi melodilerini

öğrencilerine öğretti.

Bu melodilerin çoğunluğu “pişmanlık günleri”yle ilgilidir – Roş Haşana (Yeni Yıl) ve Yom

Kipur (Telafi etme günü), bunlar kişinin içinde bulunduğu manevi hallerdir.

Kişinin içinde çağrıştırdığı bu izlenimler ve arzular şarkılarda söylenenlerden çok daha

büyütür. Bu yüzden Baal HaSulam o manevi dereceye daha yakın bir çok yeni melodi

yapmaya çalışmıştır, örneğin Hamol Al Maseşha, Hinei Ke Homer, Be Yad a Yoşer gibi

melodileri Yom Kipur’da söyleriz. Bu seviyeler, bu arzu normal insanların arasında olan

arzudan çok daha güçlüdür.

Ancak bunların hepsi bir Kabaliste ve bu şarkılarla ilham almak isteyen kişiye bağlıdır,

bir şekilde doyumu ve ilhamı henüz edinmemişken edinmek isteyenlere. Ve sonra bu

metodu kullanırlar. Bu yüzden bu melodileri öğretmekteyiz, yeni başlayanlara bile ne

içerdiklerini anlatarak.

Kabalistik müzikte en önemli şey notalar değildir, ama aralarındaki ince ayarlardır.

Öğrendiklerimizden Taamim (tatlar), Nekudot (harflerin altındaki noktalar), Tagin

(harflerin üstündeki taçlar/şapkalar) ve Otiot (harfler) olduğunu biliyoruz. Harfler

nedir? Harfler Kli’nin sonunda Işığın bıraktığı tüm izlenimlerin en iyi nüansıdır. Bunlara

harfler denir – Reşimotun Kli’ye girmesi ve sonra ayrılmasının izlenimleri. Ayrılan

Işık’tan içte ve dışta olan bu kısa izlenimlere, “harf” denir, yani sembol, en büyük

aydınlatıcı parça.

Seslerle de aynı şekildedir. Bu sesleri çaldığımızda, melodileri, bilenle bilmeyen

arasında çok büyük fark vardır, doğru çalanla güzel çalan arasında ve kişinin nelerin

önemli olup olmadığı hakkındaki bilgisini gösterir. Önemli olan şey seste değildir, ama

en küçük semboldedir; sesin nasıl başlayıp bittiğinde, sesin kendisinde değil.

Maalesef, herkes bunu ifade etmeye hazır olmaktan çok uzak. Bana çok yakın değerli

bir öğrencim vardı – Vitalik. Keman çalardı. Bana şöyle dedi: “Tek koşulla çalmaya

razıyım, elimden tutarsan.” Ve bu doğrudur.

KABALA VE MÜZİK ARASINDAKİ İLİŞKİ

Kabala’nın özü bir gizlilik kılıfına sarılıdır, ancak Kabala’ya olan merak her zaman

olmuştur. Efsanelere göre, Kabala’yı bilen ve sırlarının ustası olan hem dünyamızı hem

de dünyamızı etkileyen dünyaları yönetebilir, geçmişi, anı ve geleceği açığa çıkartabilir.

Kabala evrenin yapısının ilmidir, manevi dünyaların gelişiminin yasalarının ve

insanoğlunun varlığının sebebinin. Kabala insan arzularının çevremize olan etkisinin

ilmidir. Tüm Kabala kitapları hislerin ve arzuların dilinde yazılmıştır. Bu çok özel ve

tümüyle bilimsel bir dildir ve formüller, diyagramlar ve grafik çizimler içerir. Kendi

arzularımızda değişiklikler yaparak dünyayı bir amaçla nasıl etkileyebileceğimizi açıklar.

Bu çizimler ve grafikler vasıtasıyla, Kabala insanın hislerinden bahseder, ruhundan ve

müzikten. Müzik de insanla hisler ve duygular diliyle konuşur; dolayısıyla Kabalaya

yakındır.

Müzik nedir? Bir duygunun gelişiminde yakalanmasıdır. Sadece müzik hislerin

değişimini zaman kapsamında iletilmesine neden olabilir. Bu nedenden dolayı Kabala

müzikleri henüz Yaratan’ı algılayamayanlara, bir Kabalistin hisleriyle ilgili izlenimlerini

yansıtabilir.

İnsanın hisleri ne kadar gelişirse, duyduklarından o kadar haz alır. Hisleri hassas olan

biri kendisine müzikle yepyeni bir dünya açar, mutluluktan ağlatıya değişik duyguları

yaşar. Ve insan hislerini daha da geliştirdikçe, müziğin ilettiğini daha detaylı

hissetmeye başlar. Aynı bu şekilde Kabala çalışan bir kişide içinde maneviyatı

anlamasını sağlayacak bir iç araç geliştirir ve bu araç sayesinde manevi bilgileri

algılamaya başlar. Müzisyenin notalara bakıp müziği hisleriyle duyduğu gibi, bir

Kabalist’de Kabala kitaplarını okurken içinde manevi dünyaları hisseder.

Maneviyatın kapısı açıldığı zaman insanın ilk manevi hissi Yaratan’a olan şükrandır.

İnsan bu üstün gücü hissetmeye başlar ve kendisini nasıl ölü bir hayattan sonsuzluğa

taşıdığını görür, kusursuzluğu ve mükemmelliği bilinçli olarak farkına vardığı bir dünya.

Rav: Baruh Aşlag’ın müziğinde şu sözlerle ilettiği gibi:

"Ruhumu ölümden kurtardığın için teşekkür ederim

Gözlerimi gözyaşlarından

Ayaklarımı cehenneme yürütmekten."

Büyük Kabalistler tüm kitaplarında evrenin sırlarını açıklarlar ve Rav Yehuda Aşlag ve

oğlu Baruh Aşlag’ın müziklerini de dinleme ayrıcalığına sahibiz. Hislerin diliyle,

melodileri manevi hisler ve bilgiler iletir. Rav: Yehuda Aşlag “Zohar” kitabı üzerine

açıklamalar yapıp ilk Kabala çalışma kitabı olan “On Işığın Çalışılması (Talmud Eser

HaSephirot)” adlı kitabı yazdı. Evren’in tüm sırlarını edindi ve bunları melodilerine

işledi.

Ruhun maneviyatta var olduğu yere kökü denir. Ruhların kökleri farklıdır. Ruhlar bizim

dünyamıza iner ve bedenlerde insan şekline bürünür. Ruhların kökleri değişik olduğu

gibi, her ruhun bu dünyada edinmesi gereken amaçta farklıdır. Bu yüzden her beden

sadece ruhun gelişerek amacına ulaşması için bir araçtan farklı değildir.

İnsan maneviyata doğru çekildiğini hisseder, manevi köküne doğru bir özlem. Bunu

şimdi edinmeyi ister, tüm dünyaları bugün hissetmeyi, hala bu dünyada var olurken.

Kabalistik müzikler insanın manevi potansiyelini geliştirir ve açığa çıkarır.

Kabalist melodiler tipik musiki analize tabi değildirler. Klasik müzik açısından

bakıldığında, bu melodilerin dili çok banal gelebilir.

Ancak bu hayatta manevi yükselişe eğilimi olan kişiler, üst dünyaları ve tüm evreni

edinmek isteyen birisi bu müzikte kendisini bilinmeyene doğru çağrıldığını hisseder.

Müziksel anlayışımızın nasıl yapılandırıldığını bilmiyoruz. Neden major akorları

minörlere göre daha farklı ve mantıklı bir duyguyla hissediyoruz? Neden majörleri

minörlere göre daha ferah, açık ve mutlu olarak hissediyoruz?

Mükemmel kulak duyusu olan bir çok müzisyen notalarda renkler, akorlarda ve

tonlarda renkler görür. Kimse bunun nasıl olduğunu bilmiyor; renkler, sesler, tat ve

hisler içimizde oluşuyor. Alıcılarımızın yapısını kimse bilmiyor, bir sürü gereksiz bilgi

algılıyorlar.

Ancak, Kabalistler bu alıcıların insan içinde nasıl işlediklerini bilirler, çünkü ruhun

yapısını biliyorlar. Manevi bilgileri müziğin içerisine işleyebilirler. Bu yüzden Kabalistik

müzik iç dünyayı etrafı saran dünyayla bütünleştirmek için bir araçtır.

Bizim dünyamıza ait olan müziğin içeriği kişiye hastır, bestecinin dünyevi his ve

duygularını yansıtır. Besteciler daima yaratılışın içindeki bulunduğu durumu yansıtmaya

çalışmışlardır, ancak bu çaba kişisel hislerinin tahmininden ileri gitmemiştir.

Sadece Kabalistler tarafından yapılan besteler kişinin sonsuzluk hissine girmesine,

ruhun hareket etme hissini edinmesine ve varlığımızın tüm evrenin sonsuz bir parçası

olduğu anlayışını edindirebilir.

Kabalistik müzik büyük Kabalistler tarafından manevi hislerini ifade etmek için

yazılmıştır. Doğal olarak yüksek bir manevi seviyededir.

Manevi bir hissin unutulması mümkün değildir. Çalınan ve bir kere hissedilen kalır ve

herhangi bir zamanda tekrarlanabilir. Bu his sonra yönlendirilebilir ve rafine edilmiş

duygu tonları yaratılır. Her melodide farklı bir manevi hisse tekabül eden değişik hisler

vardır. Bestecinin içinde olduğu yüksek manevi halden dolayı, her melodi bu dünyanın

dışında olan şeylerden konuşur ve kişiyi yükselterek manevi dünyalara onunla eşlik

eder. Bu müzik dinleyiciyi sonsuzluğa ve mükemmelliğe taşır.

İKİNCİ KEZ DÜNYAYA GELMEMESİ (REENKARNASYON) İÇİN

KİŞİNİN HANGİ DÜZEYE ULAŞMASI GEREKİR?

Soru: Reenkarnasyon geçirmemek için hangi ruhani düzeye erişmek gerekir?

Kabalacılar, barındırdıkları elementlerin hepsini (N-R-N-H-Y: ruhun 5 bölümü, Nefeş-

Ruah-Neşhama-Haya-Yihida) mükemmelize edinceye kadar bütün ruhların reenkarne

olması gerektiğini söyler. Ancak pek çok insan ruhu, bu 5 bölümün hepsine değil,

sadece Asiya dünyasından olan Nefeş bölümüne sahiptir.

Bu açıdan bakarsak, kişinin kendi ruhu içinde, yalnızca sahip olduğu ruhun bir kısmını

düzeltmesi gerektiği söylenebilir. Bu düzeltme yapıldığında zaten ruhun bütünü

düzeltilmiş olacaktır.

Bütün ruhların, ilk insan Adem A’rişon’un ruhunun uzantıları olduğunu bilmek

gereklidir.

Bilgi ağacının günahının sonucunda, ilk insanın ruhu 600.000 ruha bölünmüştür. Eski

kutsal kitaplarda yeralan Adem’ın “ışığı” (Zei’ra Ila’a olarak adlandırılır, aynı zamanda

üst mükemmellik), benzersiz, bütün ve tek iken, günah anında ansızın yayılmış ve pek

çok ışığa parçalanmıştır.

İyi ve kötü (günahtan sonra) birbirine karıştıktan sonra klipanın (saf olmayan güçler)

kutsallığını koruyabilmesi amacıyla geniş bir yapı oluşturulmuştur. Klipadan korunmak

için yaradılışın yedi gününün ışığı çok küçük parçalara bölünmüş ve bu ışık parçaları

klipanın gücünü bastırmıştır. Denizleraşırı bir ülkede yaşayan oğluna yüklü miktarda

altın para göndermek isteyen bir kral vardı. Ülkesinde yaşayanların hepsi hırsız ve

dolandırıcıydı. Hiçbir elçiye güvenilemezdi. Peki kral ne yaptı? Altın paraları küçük

parçalara böldü ve herbir parçayı çok sayıda elçiyle gönderdi. Herbir elçi de bu kadar

önemsiz küçüklükte bir miktar için kralın öfkesini üstüne çekmeyi göze alamadı.

Aynı şekilde, bir grup ruh günler içerisinde, klipanın bilgi ağacı günahı sonrası kuşattığı

bu kutsal kıvılcımları üzerlerine çekebilir.

“Ruhlar” içsel ışığı, "günler" dışsal ışığı temsil eder. İçsel ışık bugüne kendini

yansıtırken, onu çevreleyen dışsal ışık geleceğe yansımada bulunur. Bütün küçük para

parçalarının bir araya gelmesi Adem’in günahı işlediği sırada O’nu saran orijinal ışığı

sembolize eder ve bu bütünlük tekrar sağlandığı zaman düzeltme işlemi tamamlanmış

olur.

Bütün insanlar Adem’in ruhunun küçük bir parçasından doğmuştur. O, ruh bir parçasını

düzelttiğinde reenkarne olma gereğini ortadan kaldırmış olur. Kişi sadece sahip olduğu

bu küçük ruh parçasını düzeltebilir. Kitaplarda: "bir gün diğeriyle, bir an diğer bir anla,

ve bir kişi de bir diğeriyle karşılaştırılamaz. Ama herkes kendi payına düşeni düzeltmek

durumundadır.” diye yazar.

Her doğanın seçme şansı vardır, çünkü kişi dünyaya günahsız gelmez. Kabalacıların

anlattıkları gibi “ hamile kalmayı sağlayan melek (layla adı verilmiştir), damlayı aldı ve

Yaratan’ın önüne getirdi. Yaratan’a dedi ki: “Dünyanın hakimi! Bu damlanın zayıf ya da

kuvvetli, akıllı ya da aptal, zengin veya fakir, kötü veya günahsız olduğu önceden

belirlenemez.”

Kişi günahsız doğmaz, çünkü içindeki iyilik veya kötülük önceden belirlenir, ancak bu

seçim kişinin özgür iradesine bırakılır. Kendi çabası ile herkes kalbini temizlemeli ve

ruhun sahip olduğu parçasını düzeltmelidir. Böylece insan bütün olur.

OYUN

Bizler çocuk olarak nasıl yetiştirildik; insanoğlu nasıl büyür? Oynayarak geliştik.

Aslında, oyun dünyadaki en ciddi aktivitedir.

Doğadaki herşey, oyun temellidir. Büyüyen her hücrede, doğadaki her harekette, eğer

düşük bir durumdan bir yükseğine geçiş varsa, biz bir sonraki duruma çıkan bir

çocuktaki sürecin tamamen aynısını gözlemleriz. Bu her aşamada olur, hatta bitkisel ve

hareketli aşamalarda da.

Var oluşun her aşamasında, eğer oyunun bir elementi yoksa bir aşamadan bir diğerine

değişmek imkansızdır. ‘’Oyun’’ tam olarak ne demek? Bu kendinizi gerçekte

olduğunuzdan daha gelişmiş hayal etmenizi kapsar. Prensipte, bunda garip olan hiçbir

şey yok çünkü büyümek aslında gönüllü, arzu edilir olmalı ve zorunlu olmamalıdır. Her

ne kadar doğa bize güçlü ve herşeyi etkiler, gelişmeye zorlar gibi gözükse de, gerçekte

bu sadece dışarıdan görünendir. İçte, var oluşun her seviyesinde: cansız, bitkisel,

canlı, Yaratan’a karşı aynı gönüllü özlem vardır.

Bizim dünyamız ile manevi dünya arasındaki boşluk kesin ve koşulsuzdur. Bencil bir

durumda, özverili manevi durumu arzulayamayız. Bu imkansızdır; ve bizler bunu

sadece suni olarak hayal edebiliriz. Ancak, bunu suni olarak hayal ederek kendimizi o

durumla özdeşleştirmek için hedef aldığımızı fark etmek zorundayız, bunu o duruma

geçip içinde var olmak için yaparız. Eğer böyle yaparsak, bencil halimiz bize sıkıntı

vermez ve oynamaya karşı nefret hissetmeyiz.

İşin doğrusu, bir oyun olmayacak; bir çeşit yaratılış olacak. Bu tıpkı bizim

kendimizden, farklı bir varlık yaratmamız gibi bir şey. Bunun için yeteri kadar

çabaladığımız zaman, tıpkı bir çocuğun oynarken yaptığı gibi, bizler de başarıya

ulaşacağız. Bir çocuk dener, uğraşır, ama başaramazsa; sonra gene dener ve sonunda

görevi başarır. Eğer biz bu aktiviteye daha çok ve daha çok yatırım yaparsak ve daha

çok çaba sarf edersek, o zaman yukarıdan yeterli bir miktarda ışık bizim üzerimize

gelir, içimizde algının altıncı hissini yaratır, bizi yükseltir, ve bizim için herşeye açıklık

getirir.

Oyun zorunludur. Birinin bir daire içinde durup şarkı söylemesinin ve diğerlerinin

önünde gerçekleştirmesinin biraz rahatsız edici olduğunu anlıyorum. Bunun nedeni

sizlerin eski Kli’niz içinde var olmanız. Bunun ötesine, dışına hareket edin ve bir

sonraki aşamada olduğunuzu hayal ederek davranın. Bir sonraki aşamayı kendi içinizde

güçle oluşturmak zorundasınız, tıpkı bir çocuğun güçlü bir tavırla oynayarak kendini bir

yetişkin olmaya doğru yöneltmesi gibi. Çocuk çok çalışır, ama tıpkı doğanın onu ittiği

gibi biz de kendimizi itmekten sorumluyuz, çünkü bizim doğamız bizleri maneviyata

doğru itmez.

Biz kalbimizdeki noktayı kullanarak kendimizi itmek zorundayız. İçimizde Üst Dünya’ya

ait bir nokta var. Biz kendimizi bu noktanın içinden itmeliyiz.

Bizim oyunumuz niyetimiz. Biz ne yapıyoruz? Yaratan’a, gerçekten doğru ve gerçek

niyet oluşturmak istediğimizi gösteriyoruz. Bu bir çocuğun ‘’ Ben bir yetişkin olmak

istiyorum’’ demesindeki gibi bir niyet değil. Bizler ileri doğru bilinçli olarak gerçek

niyetle hareket etmeliyiz.

Gerçek niyet bir perde; bu ihsan uğruna ihsan etmek için olan niyet. İşte bu şekilde

perde gelişir.

Yaratan insanın içinde Kendi’si için olan bir arzu uyandırır ve aynı zamanda Kendi’ni

gizler, sanki oynuyor gibi, veya biriyle flört eder gibi (flört diye adlandırılan bu oyunun

dünyamızda sadece bir oyun olmadığını gözlemleriz; Üst Köklerden kaynaklanır), ta ki

insan önemli bir arzu geliştirene kadar, Kishui – gerilim. (Din ve Maneviyat [Kabala]

arasındaki Fark, 14 Temmuz 2004)

Oyun, alt bir derecenin daha üst bir derece haline gelmek istemesi gibi ama

hala bunu yapamaması gibi bir durumdur. Sadece onun gibi olmak ister, aynı

bir çocuğun yetişkin birinin davranışlarını tekrarlaması gibi. Alt seviye bu

arzu ile uyumlu olarak Üst Işık’ı çeker, ve Işık düzeltir. Bu alt seviyenin bir

sonraki seviye ile nasıl benzer olduğu ve ona yükseldiğidir.

(Hareket Etme Zamanı, 14 Temmuz 2004)

Bizim gerçek resmin bir parçası olmamamız önemli değil; o anda bizim nerede

olduğumuz önemli değil. Biz küçük çocuklar gibi oynuyoruz. Olgun, büyük olmak

istiyoruz; aksi takdirde buna oyun demezdik. Ama biz sahnedeki oyuncular gibi

oynamıyoruz; burada bir fark var. Oyuncu sahnede canlandırdığı karaktere benzemek

istemez. Bu farklı birşey, sahte gibi ki bu bizim durumumuzda böyle değil. Bizim

oyunumuz bir tiyatro gösterisi değil, ama küçük bir çocuğun oyunu gibi: ‘’Ben böyle

olmak istiyorum’’. Bu büyük bir fark. Ben oynadığım insan olmak istiyorum, bir tür

Othello veya Pygmalion değil.

Ben benzer istekleri olan insanlar bulmaya çalışıyorum ve biz beraber nasıl

yükseleceğimizi, uçan bir halı gibi algının bir sonraki aşamasına nasıl yüceleceğimizi

düşünüyoruz. Ama eğer ben o aşamaya yükselmeye çalışıyorsam, gerçekten deneyip

denemediğimi nasıl bilebilirim? Eğer ortak isteklerim olan dostlarımla berabersem, bu

gelecek duruma çıkmaya başlayabilirim, ondan sonra, belli ki o benim şuan ki

durumum değildir.

Bu hepimizin mevcut durumumuzdan çıkıp, maneviyata girmeye çalıştığımız bir oyun

gibi. Ama bizler çoktan buna giriştik ve aramızdaki bizim iç çabalarımız bu duruma

ulaşmak için, ki bu bizim manevi köklerimizde, manevi durumda zaten var, maneviyat

için bizim isteğimizi doğuruyor. Eğer ben bunu yapmayı reddedersem, daha yüksek bir

manevi seviye için istek geliştiremem veya benim isteğim oldukça yapay olur. Yukarı

doğru yönelmiş olmayacaktır ama beni bir yan yola götürecektir. Daha yüksek bir

seviye görmediğim için bunu asla bilemem.

(Gelecek Toplumun Prensipleri, 19 Eylül 2004)

Bizler bugünden, Gelecek Toplumun olası şeklini araştırabiliriz. Bu bizi neden

ilgilendiriyor? Çünkü bu şekilde daha üst, bizlerin yükseldiği bir aşamayı araştırmaya

başlarız. Bu seviyeye çıkmak ve buna karşı bir çekim hissetmek onun özümsenmesi

anlamına gelir, çünkü üst seviye oyunun bir formu olarak her zaman kendini içimizde

fark ettirir.

Üst seviyenin aşamalı adaptasyonu ve onun iradesi saran ışığı çeker ve bu durum bizi

yukarı doğru çeker ve doğruca içine yerleştirir.

(Odessa Kongresi, 21 Ağustos 2004 akşamı)

Oyunun Kuralları:

 Dostların mutlak eşitliği

 Bir dosta samimi ve sevilen biri davranmak

 Bir dosta herşeyde yardım etmek ve en önemlisi neşeli olmada ve Amacın

önemini fark etmede

 Sürekli ve bilerek dostunuzla ilgilenmek

 Dünya Grubundan dostlarla bağlantıda kalmak

Herkes bu kuralları zorla uygulamalıdır; zoraki olarak!

Biz seçeneğimiz yok – bunları takip etmek zorundayız!

Biz, düzelmiş durumda, kendimizi bunlara benzer karşılıklı ilişkilere sahip olmaya

zorluyoruz. Böyle yaparak, arzularımızı değiştiren Üst Işık’ı çekiyoruz.

Birey, maneviyatta var olan ilişkileri oynamadan maneviyata ulaşamaz. Bu Aravut’dur

(Güvence).

Eğer ben oyunun kurallarını takip edersem ve, içten bu durumuna ulaşmayı

arzularsam, dostlarımın maneviyat için olan arzularına güvence oluştururum.

HADİ BU OYUNU OYNAYALIM – KENDİMİZİ O GERÇEKLİKTE BULALIM!

İnsanoğlu sadece oynayarak gelişir. Hadi yücelmişi, Yaratan’ın Işık’ı ile doldurulmuş

Tek Kli’nin olduğu durumda var olmayı oynayalım.

Bunu yaparak, “Bizi Kaynağa geri getiren Işık’’ı çekiyoruz ve bu bizi O’na geri

getirecek!

NEDEN MANEVİ BİR ŞEYLER ARIYORUM?

Neden günlük hayatımın verebileceği şeylerden daha fazla bir şey istiyorum? Kabala bu

soruyu şu şekilde sorar: Maneviyata yönelik arzu kişinin içinde nasıl ortaya çıkar?

İnsanoğlu birçok hayat sürecinden geçerek gelişti: önce hayvanlara benzeyen koşulda

gıda- seks - aile ve barınak ve sonra zenginlik- güç- itibar ve bilgi sahibi olma

koşullarından geçerek gelişir.

Gelişimin ilk safhasında, yiyecek, aile, seks ve barınak kişinin tek arzularıdır. Tümüyle

izole edilmiş bir insanın bile bu arzuları vardır ve bunları tatmin etmeye çalışır.

Toplumun etkisiyle oluşan arzular bir sonraki safhada ortaya çıkar (zengin olma

arzusu, güç ve itibar sahibi olmak vs).

Daha sonra, kişide bilgi edinme arzusu ortaya çıkar. Bilim dalları öğrenme arzumuz

büyüdükçe gelişir, herşeyin nereden geldiğini öğrenmek ve köklerimizi keşfetmek

arzusu. Ancak bilim arzusu hala bizim dünyamızın çerçevesinde işler.

Sadece bir sonraki safhada insan gerçek kaynağı öğrenme arzusuna ulaşır, kendi

özünü ve kaynağını, hayatının amacını öğrenmek. “Nereden geliyorum?” , “Ben

kimim?” “Ben neyim?” Bu sorular kişiyi rahatsız ve kafasını sürekli meşgul eder.

İnsanlar doğal olarak egoisttir. Tüm arzularımız kişisel memnunluk ve haz duymamız

için hareket eder. Bize baskı yaparlar ve resmen her hareketimizi kontrol ederler. Bizim

dünyamızda egoizmin son noktası bizim seviyemizin üzerinde bir bilgi edinmektir.

Arzularımızın kaynağı nedir ve nasıl ortaya çıkarlar? Arzuların kaynağı acı çekme

hissidir. Bir arzudan başka bir arzuya geçebilmek ancak bir hazsızlıktan / tatsızlıktan

dolayı olabilir. Eğer dengeli bir halde olsaydım o zaman herşey sakin ve bende sükunet

içerisinde olurdum. Ancak yeni bir arzu ortaya çıkar ve kişi kendisini sanki bir şey

eksikmiş gibi hisseder. Şimdi yeni bir his peşinde koşar ve bu arzuyu doldurmak ister.

Ve bu böylece devam eder durur. Başka bir deyişle kişi her zaman yeni zevklerin

peşinde koşar.

Bu gezegende doğduk, yaşıyoruz ve ölüyoruz ve ardı arkası gelmeyen arzularımızı

tatmin etmeye çalışıyoruz. Ancak birçok hayattan sonra tek bir arzunun kaldığı koşula

geliyoruz: kaynağımızı edinme arzusu, hayatımızın amacını edinmek. Bu tek ve mutlak

arzu kişide uyandığı zaman, geriye kalan tüm arzuları gereksiz ve anlamsızmış gibi

gelir. Kişi depresyona girer, ruhen ve hissen kendisini boş hisseder, sanki hiç birşey

kendisine mutluluk getiremezmiş gibi. Hayat anlamsız ve gerçekten mahrummuş gibi

gelir kişiye. “Hayatımın amacı ne?” “Neden yaşıyorum?” İnsanları Kabala’ya bu sorular

getirir.

GERÇEK ‘’BEN’’ LÜTFEN AYAĞA KALKAR MISIN?

Veli* Kimdir? (*Sıradan insanları anlatmak için kullanılan ibare)

Çoğunluğumuz kim olduğumuz konusunda oldukça kendinden emindir. Aslında, çoğu

zaman biz dostlarımızın da kim olduğu konusunda oldukça eminizdir. Ama ne zaman

ben dostumu ve kendimi anlatmaya başlasam, bu şekilde bir tarif için seçilen kriterler

genelde fiziksel tanımlamalar ile başlar: yaş, cinsiyet, boy, genel yapı, saç rengi, göz

rengi vb.

Bana onun hakkında biraz daha birşeyler anlat. O nasıl biri?

Tabii ki, bu şekilde bir tanımlama bir hayli kısıtlıdır ve kesinlikle anlatılan belirli kişi ile

ilgili gerçek bir aydınlanma vermez ve biz de özelliklerini başka şekilde söylemek

gerekirse, hızlı bir şekilde o kişinin nasıl biri olduğunu anlatmaya devam ederiz.

Daha fazla bilmeye ihtiyacım var! Ne yapmayı sever?

O özelliklerin bazıları o anki çevrelerine, ailelerine, işlerine, diğer arkadaşlarına, nerede

yaşadıklarına vb. bağlıdır. Tekrar, biz tanımımızı eksik buluyoruz. Son olarak, eğer çok

derin kazarsak, en derin kademeyi ortaya çıkarırız: o kişi ne sever. Örneğin, dostumuz

opera veya türküden, futboldan veya beyzboldan, okumaktan veya televizyon

seyretmekten, ailesiyle evde oturmaktan veya dışarı çıkıp bütün gece eğlenmekten

hoşlanıyor olabilir.

Ama bizim burada gerçekten tarif ettiğimiz ne? Bu özellikler, bir kişinin

gerçekleştirmekten hoşlandığı arzulardır. Bizim bir insanı gerçekten tanımaya

başladığımız zaman onun neleri sevdiğini, neleri yapmaktan hoşlandığını, nelerin ona

en çok zevk verdiğini bildiğimiz zamandır. İşte bu nedenden dolayı, bir kural olarak,

bizim en yakın dostlarımız bize zevk veren şeylere uygun olarak en çok ortak noktamız

olan insanlardır.

Başka kelimelerle söylersek, ne zaman dostlarımız ile aynı şeyleri yapmayı seversek, o

zaman daha çok onlarla olmak isteriz. Birinin ‘’kim’’ olduğuna dair son kararımız,

neredeyse her zaman o belirli kişiye has arzulara bağlıdır.

Ben arzularım mı?

Öyleyse bu ben arzularım mı anlamına geliyor? Biyolojik özelliklerim dışında, ben

sadece toplandığı zaman beni, insanı oluşturan belirli bir sayıdaki istekler miyim?

Biz bu dünyada farklı çok sayıda arzular görüyoruz, eğer bütün arzuların her birinin

farklı yollarla gerçekleştirilebileceğini hesaba katarsak, gezegendeki bütün insanların

içinde neden bu kadar çok farklılıklar olduğuna şaşırmamak gerek.

Ancak, bir anlığına daha derin bir ‘’sen’’ olduğunu düşünün, öyle bir ‘’sen’’ ki fiziksel

özelliklerin ve belirli tipteki zevkler için olan arzuların bütünün birleşmesi ile

belirlenmesin. İçimdeki bu harici ‘’ben’’ ile nerede ve nasıl öyle bir ‘’ben’’i

keşfedebilirim?

Daha kafanız karışmadı mı? Hangi diğer ‘’ben’’ belki de onların olabilir?

Ben arzularım değilim

Bu sorunun cevabı, bir insanı oluşturan arzuların içinde değil, ama daha çok bunları

‘’kim’’in gerçekten yerine getirdiğinin içinde. Başka şekilde söylersek, o arzuları

tamamlayan zevkler nerede başlıyor?

Bir anlığına bir tür güç olduğunu farz edelim, öyle bir güç ki herhangi bir güç gibi

olsun, yer çekimi, elektrik, ne tür olursa. Ama bu güç ile ilgili benzersiz olan şey, onun

bize zevk veriyor olması. Nasıl? İlk olarak, o hepimizin farklı yollarla hissettiği o

arzuları oluşturuyor, ondan sonra onları tamamlıyor. Gerçekte, tam anlamıyla olan da

bu. En küçükten en büyüğüne bizim yaptığımız herşey bir çeşit arzuyu gerçekleştirmek

için.

Siz onun üzerinde iyice düşünürken, şunu dikkate alın. Biz bu güçten tamamen

saklanmış durumdayız. Ama eğer bu güç varsa, o sadece benim yaptığım herşeyden

sorumlu olmakla kalmıyor, çünkü ben her zaman bir tür arzuyu gerçekleştirmeye

çalışıyorum veya sabit kalıyorum, o güç aynı zamanda diğer herkesin de yaptığı

herşeyden sorumlu oluyor. Bu dünyada herhangi bir bireyin yaptığı hareketlerin hepsi

aynı amaç için, bu da bir tür arzudan bir şekilde tamamlanmayı almak. Bunun aynısı

dünyadaki bütün hayvanlar için de geçerlidir. Sadece bizim arzularımız daha gelişmiş

durumda.

Köylü ile Kral’ın hikayesi

Peki bizim burada çıkarmaya çalıştığımız sonuç ne? Bakalım kısa bir hikaye ile hepsini

aydınlığa kavuşturabilecek miyiz? Bir zamanlar çok iyi dost olan iki çocuk varmış.

Büyüdükleri zaman, bir tanesi Kral olmuş ve diğeri ise basit bir köylüymüş. Yıllar içinde

birbirlerinin izini kaybetmişler, ama Kral köylünün nerede olduğunu bulmuş. Onun

koşullarını görünce, köylüye gizlice hediyeler vermeye başlamış. Köylü aldığı hediyeleri

sevmiş ve onların verdiği zevk o kadar hoşuna gitmiş ki o hediyeleri kimin yolladığını

merak etmeye başlaması uzun zaman sonra olmuş.

Yıllar sonra, sonunda o hediyelerin bir kaynağı olduğu aklına gelmiş ve bu harika

bağışların kaynağını aramaya başlamış. Bir gün, bir adamın onun bulması için bir

hediye bıraktığını fark etmiş, ve adamı takip etmiş. Tabii ki, adam Kral’ın sarayına

girmiş ve köylü onu içeri doğru takip etmiş.

Kral ile karşılaşmış, bütün o yıllar boyunca kendisine hediye verenin o olduğunu

bulunca hayrete düşmüş. Kral köylünün o anda tam olarak mutlu olmadığını fark etmiş

ve sormuş ‘’Seni tam olarak mutlu etmek için sana daha başka ne verebilirim?’’. Köylü

cevap vermiş ‘’Ben senin gibi olmak istiyorum, senin yaptığını yapmak istiyorum.’’ Bu

Kral’ın yapamayacağı birşeydi, sahip olduğu her türlü serveti köylüye verebilirdi, ama

iyi Kral arzusunu kendi içinde bulmak köylüye kalmış birşeydi.

Bizler de köylü gibiyiz, adsız bir bağışlayan tarafından içimize sürekli bize zevk veren

arzular konuyor. Ama bir noktada, sadece hediye ile bağışlayan arasında ilişki kurmaya

başlamıyoruz, ama aslında onun kim olduğunu da bulmak istiyoruz ve onun gibi olmak

istiyoruz.

Ben gerçek ‘’ben’’i yaratmak zorundayım

Bu arzu bizim asıl ‘’Ben’’imizi temsil ediyor. Neden? Çünkü bütün o diğer arzular

aslında bağışlayandan geliyor. Ama bağışlayan gibi olma arzusu, onun yaptığını yapma

arzusu, onun bize verdiği bir arzu değil, bu bizim kendi içimizde geliştirdiğimiz bir

arzu. Ve sahip olduğumuz tek özgür arzu bu, geriye kalanların hepsi bağışlayandan

geliyor.

Eğer biri gerçekten kim olduğunu bulmak istiyorsa, arayış kişinin deneyimlerindeki

zevkleri kimin getirdiğini bulmakla başlıyor ve ondan sonra bağışlayan ile ilişkilendirme

başlar, bağışlayandan olan zevklerle değil.

Yazar: Michael R. Kellogg

ARAYIŞ VE KEŞFETME

Ben ne arıyorum?

Biz bir istekten, birşeyin eksikliğinden maneviyatı göz önünde tutarak bir araştırmaya

geldik. Bu, bizim emin olamadığımız ‘’bir şey’’ ne? Basitçe söylersek, birşeyleri atlamış

olduğumuzu biliyoruz ve bizim bu eksikliği doldurmadaki arayışımızda olan

başarısızlıklarımız bunu sadece daha da büyütmüş gibi gözüküyor.

Bir noktada, bu eksikliği fark edecek kadar şanslı olanlar için, ki bu bizim dünyamızın

hiçbir yerinde doldurulamaz, biz bir şekilde kendimizi bir kitabı kaldırırken, bir dersi

dinlerken, veya bir web sitesini karıştırırken bulduk, bu gizemli yoksunluğun adreslerini

keşfettik.

İlk başta, araştırmamız bu gereğinden fazla bilgi içinde bağlantısız gözüktü, bizim

eksikliğimiz ile ilişkisiz, ve bir kural gibi, tamamen ve tam anlamıyla kafa karıştırıcı.

Yine de aramızdan gerçekten ısrarlı olanlar, eksikliğin oldukça büyük olduğu kişiler,

daha ve daha derinine araştırmaya devam etti. ‘’Ben bütün bu bilgiden ne

çıkarabilirim? Neden bu beni çekiyor? Bu bilginin içindeki ne benim bu eksikliği, bu

ihtiyacı doldurmama yardım edecek, diğer bütün araştırmalarım nerede başarısız

oldu?’’. Tabii ki, buradaki esas soru ‘’Ben tam olarak ne arıyorum?’’.

Bu sorunun cevabı için olan ipucu bizim kendi deneyimlerimizde saklı – çocuk ve

ebeveyn olarak. Eğer çocuk olduğumuz zamanları düşünecek olursak, anında o, tek

endişemizin hangi şekildeki oyunla günümüzü dolduracağımız harika günleri hatırlarız.

Belki bisiklete binmek ve daha sonrasında genç dostlarımızla parkta buluşmak ve

orada bizim seçimimizle olan oyunun harika oyuncaklarını keşfe çıkmak. Veya belki de

ailemiz bizi özel bir yere götürmesi. Hangi çocuk hayvanat bahçesine ilk gezisini

hatırlayamaz ki? Ondan sonra tekrar, belki sadece içeride kalırız ve onların bizim için

aldıkları bazı oyunlar ve oyuncaklarla oynarız.

Ama eğer bu deneyimlerdeki hislerimizi aynı durumdaki çocuklarımızı izleyen

ebeveynler olduğumuz zaman ki ile kıyaslarsak, her ne kadar oyuncaklar biraz

değişmiş de olsa, bizim bakış açımız önemli ölçüde farklıdır. Biz çocuklarımız için

bisiklete binmeyi bir egzersiz olarak görürüz ve içlerinde hapsedilmiş enerjiyi serbest

bırakmanın bir yolu olarak. Biz onların parkta arkadaşlarıyla buluşmalarının ileride

hayatlarında ihtiyaç duyacakları sosyal becerileri geliştirmenin bir yolu olduğunu

düşünürüz. Hayvanat bahçesine yapılan bir ziyaret, daha keşfedilmemiş bütün bir

dünya olduğuna dair harika bilgi sağlar. Ve evde oynadıkları o oyunlar ve oyuncaklar,

okula başladıkları zaman için çok geniş yarar sağlayacakları kavrama yöntemlerini

geliştirmeye yardım etmek için dikkatle seçilmiştir.

Bizim kendi çocukluğumuz ile ilgili hatıralarımız, eğlence dolu o günlerimizin perde

arkasında olanları hatırlatan şeyler taşımaz. Her ne kadar o anıları, kendi kişisel

gelişimimizde inanılmaz değerli rol oynayan o deneyimlerimizle bağdaştırsak

bağdaştıralım. Çocuk olarak, biz sadece ‘’eğlenmek’’ istedik, oynamak ve keyiflenmek

– zevk almak. Ama bir anlığına durursak ve deneyimlediğimiz bu durumları ebeveyn

olarak bildiklerimiz ile karşılaştırırsak, çocuk olarak yaptığımız herşeyin amacının bize

doğruca bir yetişkin olmak için yardım etmekle ve yönlendirmekle dolu olduğunu fark

ederiz.

Ama ya şimdi aynı durum hepimiz için şu anda da varsa, ‘’yetişkin’’ halimizde? Biz

bugün de temelde çocukken yaptığımız şeylerin aynısı yapmıyor muyuz? Kendimizi

mutlu etmenin yollarını aramıyor muyuz, keyif veren her türlü şey ile kendimizi gün

boyu doldurmayı? Eğer her gün karşılaştığımız sıkıntılara bakarsak çocukken

yaşadığımız sıkıntılar ile aynılar, şu an için veya gelecek bir an için mutluluk yolları

arayışı, biz aslında yıllar önce olduğumuz çocuktan farklı olmadığımızı fark etmeye

başlarız.

Zevkin kabul edilmiş kaynakları bisiklete binmekten hoşlanmaktan sağlıklı olmaktan

hoşlanmaya değişti, dostlarımızla parkta oynamaktan yetişkin dostlarımız ile çok

seçenekli eğlencelerden hoşlanmaya değişti, hayvanat bahçesine bir geziden o harika

tatillere, ve o oyuncaklardan eğitimimiz ile oynadığımız ve bize yetişkin olarak

hayatımızı kazandıran oyunlara. Tabii ki, yetişkinler öylesi ‘’yetişkin’’ meselelerini

çocuklarının ki ile aynı seviyede tutmazlar, ama günün sonunda, aslında aralarında fark

yok.

Ama gelin, ilk olarak konuştuğumuz o eksikliğe geri dönelim, bizim arayışımıza ve

soruşturmamıza başlamamıza neden olan şeye. Eğer çocuklarımızı ve onların gelişimini

gözlemlersek, orada gelişmeye başlayan başka bir arzu daha görürüz. Bu genelde

çocuklarımızın yetişkinleri birçok davranışta taklit etmeye başlaması ile kendini

gösterir. İtfaiyecinin oğlu babasının botlarını ve itfaiye şapkasını giyebilir ve ondan

sonra kendisi bir itfaiyeciymiş gibi oyunlar oynayabilir. Bir doktorun kızı, tıpkı doktor

annesi gibi olmasına fırsat veren oyuncaklarla doldurulmuş kendi doktor oyuncak

takımına sahip olabilir. Burada aslında olan şey çocuğun tamamen yeni bir arzu

keşfetmeye başlamasıdır, yetişkin olma arzusu, büyümek isteği.

Tıpkı arzuların en önemlisini keşfetmeye başlayan o çocuk gibi, biz de bir arzu

deneyimleriz, bu aynı şey için olan eksikliği. Şimdi olan bu eksiklik bizim her zamanki

oyunlarımız ve oyuncaklarımız ile yetişkin uyarlamaları ile tamamlanamaz,

oyuncakların ve oyunların getireceği keyif bu eksikliği dolduramaz. Bu arzu, tıpkı

oyunların asıl amacını asla fark etmeden oyuncaklarla ve oyunlarla oynayan çocuğun

zihinsel gelişimi gibi bize yabancı olan birşey olmak zorunda.

Manevi bir bakış açısından bakarsak, hepimiz çocuğuz, bedeni hayatımız diye

adlandırdığımız oyuncaklarımız ve oyunlarımız ile oynuyoruz, bize gelişmemizde

yardımcı olan manevi ebeveynlerimizden tamamen habersiziz. Ama ne zaman kişi bu

eksikliği hissetmeye başlarsa, doğumumuzdan beri orjinal olarak var olmayan eksikliği,

o eksiklik bizim yetişkin ‘’oyuncak ve oyun’’larımız ile tamamlanamaz, birey bir yetişkin

– manevi olarak – büyüme arzusunu keşfetmeye başlamaktadır.

Bu ne anlama geliyor? Çocuk olarak, biz zevk alma arzusu ile doğduk. Basitçe bizim

bütün bildiğimiz bu. Ve sürekli olarak bu arzuyu tamamlama yolları aradık. Ama şimdi

ortaya çıkan, bu yeni arzu bir çocuğun içinde beliriyor, annesi veya babası gibi olma

arzusu, büyüme isteği için olan arzusu, yetişkin olmak arzusu.

Yetişkin olarak bizler o zevk alma arzusu içinde kalırız; ve bizim bütün davranışlarımız

o an gelinceye kadar onun tarafından yönlendirilir, tıpkı çocuk gibi, biz de büyümek

istediğimizi keşfederiz. Bize oyuncaklar ve oyunlar görünmeyen ebeveynimiz

tarafından verilmiştir, manevi ebeveyn, bize gelişmemiz için yardım etmek için. Tıpkı

görünmez ebeveynimiz gibi olmak istediğimizi keşfedeceğimiz zamana kadar, bizim

hissettiklerimiz o gizemli ebeveynimizin yaptığını yapma arzusu – ihsan etmek. İhsan

etmek adı verilen ‘’manevi ebeveyn’’imizin bu niteliğine ulaşmanın gerçek bir yetişkin

olmak olduğunu keşfederiz, manevi bir yetişkin. Ve ondan sonra, tıpkı bedeni bir

yetişkin olma sürecine başlayan çocuk gibi, biz de manevi bir yetişkin olma sürecine

başlarız. Gerçekte biz ne keşfettik? Biz gerçekte kim olduğumuzu ve var olmamız için

olan gerçek amacı keşfettik.

Yazar: Michael R. Kellogg

ÖZGÜRLÜĞÜMÜZ NEREDE?

Seçimlerimizi belirleyen dört faktör

Biz hayatın içinde yaptığımızın bütün seçimlerin kendimize ait olduğuna inanarak

dolaşıyoruz. Özgürlüğümüzü en üst değer olarak tutuyoruz. Ama böyle mi yapmalıyız?

Seçim yaparken gerçekten bağımsız mıyız?

‘’Özgürlük’’ Tanımı

Sözlükte ‘’özgürlük’’ şu şekilde tanımlanıyor

 Özgür olma niteliği ya da durumu ve

 Seçim veya davranışta ihtiyaç, baskı veya zorunluluk bulunmaması.

Hepimizin kesinlikle gereklilik olarak düşündüğümüz öyle durumlar vardır ki bunlarda

bizim hiçbir şekilde özgürlüğümüz yoktur, ama ya davranış seçimindeki zorlama veya

baskı? Bu makalenin amacı nerede herhangi bir özgürlüğümüz olduğunu veya aslında

böyle birşeyin gerçekten var olup olmadığını gözden geçirmek.

Özgürlüğümü benden alıp götürmeyin!

Gelin kesinlikle özgürlüğümüz olduğuna inandığımız bir duruma bakalım, mesela bir

gömleğin rengini seçmek gibi. Kırmızı mı seçeriz yoksa yeşil mi? Dıştan baktığımızda,

bu tamamen özgür bir seçim gibi gözükebilir. Ama gerçekte, seçim sadece öncelikte

bulunmaktadır.

Ben en çok hangi rengi sevdiğime göre mi seçiyorum? Belki en çok hoşuma giden renk

değişmiştir. Ve ondan sonra arkadaşımın da bir fikri var; ki o benim üstümde en iyi

‘’göründüğünü’’ düşündüğü şey ile beni sergilediğinde mutludan da öte oluyor. Ama

bazen arkadaşımın da fikri değişiyor...

Eğer biri bu dört farklı durumu daha da derin kazarsa, dört temel elementin bizim

seçimlerimizi belirlediğini ortaya çıkarır.

Element 1: ‘’Seçim sadece en çok hangi rengi sevdiğimde mi yatıyor?’’

Bizler önceden tanımlanmış tercihlerle doğduk. Kişinin hangi tür yemeği sevmediği gibi

şeyleri kimin belirlediğine dair hiçbir fikri yoktur veya hangi rengin diğer bütün

renklere göre daha tercihli olduğuna dair. Biz şöyle deriz, ‘’Ben böyleyim. Ben bu

şekilde doğmuşum.’’ Ve bu tamamen doğru.

Her birimiz, bütün duyularımız için olan belirli tercihlerle doğduk, bu görme, koklama,

tatma, duyma veya hissetme için geçerlidir. Ama bu ilk belirlenmiş faktörler bunların

da ötesinde bir yere gidiyor. Bizim ayrıca doğal olarak birşeyleri sevmek ya da

sevmemek gibi hazırlanmış duygusal şeylerimiz var.

Bütün bu tercihler en baştan, atışın başından beri bizim içimizde. Seçimlerimizin

belirlenmesinde bizim neredeyse hiç özgürlüğümüz yok, ve dış etki olmazsa bu

belirlenmiş seçimler her zaman takip edilir. Başka şekilde söylemek gerekirse, ne ile

doğduğumuza gelince, aslında ortada hiç özgürlük yok.

Element 2: ‘’Belki en çok hoşuma giden renk değişmiştir.’’

Yukarıda dediğimiz gibi, eğer başka birinin fikri gibi üzerimizde herhangi bir dış etki

yoksa, o zaman kararlarımız yalnızca kişisel tercihlerimiz temelinde olur, bizimle hiçbir

ilişkisi olmayan, sadece biz onlarla doğduğumuz için olan şeylerin temelinde. Ama

herkes bir gün bu tercihlerinde bir değişiklik olmasını deneyimler, tıpkı ‘’ben eskiden

domatesin tadından nefret ediyordum, ama şimdi onları seviyorum’’ gibi. Bu nedir?

Gerçek şu ki bu ilk belirlenen tercihler değişir, zamanla evrim geçirirler. Ve onlar

değiştiği zaman, bizim seçimlerimiz de onlarla birlikte değişir. Bu bizim özgür seçim

yapabildiğimiz anlamına mı geliyor? Kesinlikle hayır. Bunun basitçe anlamı şu, eğer bizi

ona karşı etkileyen, bir şekilde tercihimizi yeniden düzenleyen dış etkenler yoksa,

içimizdeki bu kontrol mekanizması bizim ne seçeceğimizi belirliyor. Üzgünüm, burada

da özgürlük yok.

Element 3: ‘’Ve ondan sonra arkadaşımın da bir fikri var; ki o benim üstümde

en iyi ‘’göründüğünü’’ düşündüğü şey ile beni sergilediğinde mutludan da öte

oluyor.’’

Bunlar dış etkiler, bizim çevremiz. Elbette, bizi en çok etkileyen onlar. O kadar güçlüler

ki bizim iç tercihlerimizi bir kalp atışı kadar kısa bir zamanda geçersiz kılabilirler.

Mesela, ben yeşil rengi seviyor olabilirim, ama yeni kız arkadaşım beni siyah gömlekle

görmek için çok hevesli. Şimdi eğer bu akşam bir randevumuz olsa, hangi rengi

giyeceğimi tahmin edebilirsiniz herhalde.

Ama bu etki dostlarım ve ailem ile sınırlı değil. Bizler sürekli televizyon ve radyo

reklamları ile bombardımana tutuluyoruz, onlar bize sürekli neye ihtiyacımız olduğunu

ve niye ihtiyacımız olduğunu söylüyorlar. Kaç kere sahip olmak zorunda olduğunuz

birşeyler gördünüz ve bir hafta sonra aldığınız şey demode oldu, ve siz de böyle birşeyi

neden yaptığınızı merak ettiniz? Toplumun reklamı ile çivilenmiş durumdasınız. Bu etki

yaşamımızın her alanına yayılıyor.

Benim etrafımı saran çevre, benim hayatımda neyin önemli olduğunu tam olarak bana

söylüyor. Bu, benim ne kadar para kazanmam gerektiğini ve onu nasıl kazanmam

gerektiğini belirliyor, hangi seviyede eğitime sahip olmam gerektiğini ve hatta bu

akşam yemekte ne yemem gerektiğini belirliyor. ‘’Ahhh’’ diyorsunuz, ‘’işte burada biraz

özgürlük var, akşam yemeği için ikisini de televizyonda gördüğüm farklı iki yemekten

birini seçebilirim.’’ Yeniden hayal kırıklığı, çünkü bu seçim hangi yemeğin size daha çok

zevk vereceğine bağlı olarak yapılan basit bir hesap ile oluşuyor. Burada da Özgürlük

yok.

Element 4: ‘’Ama bazen arkadaşım da fikri değişiyor.’’

Evet, bir arkadaşında fikri değişir. Öyleyse toplumumuzun da fikri değişir. Ve bu bizim

kararlarımızı vermedeki son faktörümüz. Birinin bütün görkemi ile bu faktörü görmesi

için tek yapması gerek şey tarzların her yıl nasıl değiştiğine bakmak. Geçen sene

elbiseler kısaydı ve kızımın altı tane yeni elbiseye ihtiyacı oldu. Bu yıl biraz daha

uzunlar. Aaa, çok daha fazlasına ihtiyacı olacak.

Burada ne oluyor? Aslında, toplumun etkisi de değişiyor. Bunu tam olarak eğitim de

görebiliriz. Otuz yıl önce, kolej iyi bir başlangıçtı. Şimdi ise tamamen bir gereklilik ve

bunun sonrasında alınan akademik eğitim iyi bir başlangıç olarak düşünülüyor. Bir kez

daha, herhangi bir yerde bulunan bir özgürlük yok.

Öyleyse eğer biz bunlarla doğduysak, bunlar değişiyor, tıpkı bizim dış çevremiz gibi ve

onun değişimi bizi kontrol ediyor ve bizim yaptığımız herşeyi belirliyor, o zaman

hayatlarımızdaki özgürlük nerede?

Bu dört faktörün yaptığımız her bir şeyi kontrol ettiği doğru. Ama özgürlüğün

bulunduğu bir yer var. Biz beraber doğduğumuz şeyi değiştiremeyiz, ama içinde var

olmayı seçtiğimiz çevreyi belirleyebiliriz. Bu tek seçim bütün hayatımız boyunca

özgürlüğümüzün tek özgün noktası.

Ne zaman insanlar neden bu gezegende olduğunun amacını keşfederse, başka şekilde

söylersek, hayatlarının nedenini, yapmaları gereken şey bu amacı diğer herşeyden

daha üstün tutan çevreyi seçmektir. Böyle bir çevrenin seçimi kişiye hayatlarının

amacına ulaşmalarını neredeyse garantiler.

Yazar: Michael R. Kellogg

KABALA – GERÇEĞİ ALGILAMANIN ANAHTARI

Bizim Gerçeğimiz

Bizim karşımızda kendi beş duyumuzla boyanmış bir resim var ve biz bunu ‘’bizim

gerçeğimiz’’ veya ‘’benim dünyam’’ diye biliyoruz. Biz bu resmin içinden birçok şey

algılıyoruz, ama bu yanlışsız mı? Benim dışımda olanlar gerçekten o mu?

Bu gördüğümüz resmin yanlış olma ihtimali herhangi birimize çok nadir olarak olur.

Neden? Çünkü aslında bizim kendi dışımızda ne olduğuna dair hiçbir fikrimiz yok. Bizim

tek bildiğimiz, kendi yorumumuzun duyularımızla aldığımız bilgileri temel aldığı.

Bizler aslında kocaman bir gerçeklik içinde yaşıyoruz, ama sadece ufak bir kısmını

hissedebiliyoruz. Bunun doğru bilgi olduğunu nasıl biliyoruz? Hadi bizim gerçekliğimizin

nasıl yapıldığına bir bakalım. Eğer kendi gözümüzü ve onun nasıl çalıştığını iyice

düşünüp taşınırsak, aslında ışığın gerçekten gelip kafamıza girmediğini buluruz:

 Işık retina ile karşılaşıncaya kadar göz yuvarlağına girer ki retina temelde bir

aktarım aygıtıdır.

 Işık retinaya çarpar, ama onun içinden geçmez. Bunun yerine retina ışığı

engeller ve beynimize optik sinirlerimiz aracılığı ile ışığın niteliği ile ilgili bilgileri

taşır.

 Beynimiz ancak bundan sonra kafamızın içinde resmi oluşturur, bizim dışımızda

olanın kendi yorumu.

Bizim Kısıtlı Algı Kabiliyetimiz

Buradaki sorun, aktarılan bilginin çok kısıtlı olması. Neden? Retina sadece ‘’görsel tayf’’

denen ufak bir tayfa karşı hassasiyete sahip. Eğer ışığın bütün tayflarına karşı

duyarlılığa sahip olsaydı (ki buna ‘’radyasyon/ışınım’’ diyoruz), biz röntgenleri, mor

ötesi ışınları, kızılötesi ışınları, mikrodalgaları ve hatta ses dalgalarını bile görebilirdik.

Dışarıda Ne Var?

Öyleyse gerçekte dışarıda ne var? Diğer duyularımızda aynı şekilde çalışıyor. Bizim

bütün sorunumuz, kendi dışımızda kalanlarda daha geniş alandaki bilgide formun

eşitliğinden yoksun oluşumuz. Ve ne de, bizim algıladığımız o ufak parçanın kesin

olduğunu bilmiyoruz. Aslında kesin olmadığını biliyoruz, aksi takdirde biz insanların

iskeletini görüp, köpek ıslıklarını duyardık.

Ve hatta bizim aldığımız resim hatalı çünkü bu filtre edilmiş bilgi. Ne aracılığıyla filtre

edilmiş? Benimle, ‘’Ben’’ hissim – benim egom ile. Ve ‘’benim dünyamı’’ gerçek

kavrayışım tamamen egomun özelliklerine bağlı durumda.

Ben zevk almak isteği dışında hiçbir şey değilim

Biz çok özel bir şekilde yapıldık, burada bizim egomuzun temel aldığı şey diğer bütün

karakteristik özelliklerin ötesinde tek bir şey, alma arzusu. Başka şekilde anlatmak

gerekirse, ben her koşulda algılıyorum, iyi veya kötü olup olmamasının temelinde

benim koşuldan zevk alıp almamam var. Bu özellik – almak isteği – bizim ile ilgili

herşeyi kontrol ediyor ve iki farklı form halinde geliyor:

1. Ben zevk almak için alıyorum ve

2. Ben zevk almak için veriyorum.

Keyif almak için vermek daha karışık, çünkü ben almaya devam ettiğim sırada verirken

bunu hissediyorum. Bunun örneklerini hayırseverliğin her türünde veya çocukları ile

ilgilenen bir annede görürüz. Alma isteği “benim dünyam’’ denen resmin doğruluğunu

fazlasıyla çarpıtmakta ve gerçeğin hatırlatmasını bizden saklamakta.

Bu filtrenin sonucunda benim resmim tamamen hatalı ve benim kendi dışımda ne

olduğuna dair gerçekten hiçbir fikrim yok. Ben sadece benim duyularımın bana

anlattıklarını ve benimde onun hakkında nasıl hissettiğimi biliyorum.

Neden kendi dışımdakileri göremiyorum?

Neden benim dışımdakileri hatasız olarak göremiyorum? Bizim bildiğimiz, eğer ben

retinama veya kulak zarıma çarpan bilgi ile formun eşitliğine sahip değilsem, o zaman

ben o bilgiyi idrak edemem. Bu aynı şekilde benim doğam, alma arzusu içinde etkilidir.

Benim dışımda gerçekten var olan şeylerin tek bir genel özelliği var, tıpkı benim de

olduğu gibi. Ama bu özellik benimkinin tamamen zıttı: bu ihsan etme isteği. Benim

sahip olduğum genel özellik, benim dışımda var olan şeylerin genel özelliğinin tam

karşıtı olduğuna göre, o zaman benim dışarıda ne olduğunu hatasız hissetmek için

hiçbir yolum kesinlikle yok. Ya da var mı?

Eğer ben bir transfer aygıtı yerleştirebilirsem, kulak zarı veya retina gibi, benim alma

isteğimin ötesinde olan, öyle ki bu transfer aygıtı benim dışımda var olan şeylerle aynı

özelliklere sahip olsun ve ancak o zaman ben dışarıda ne olduğunu algılayabilecek

durumda olurum.

Niyet: Tamamen yeni bir gerçeklik algılamak için olan aygıt

Bu transfer aygıtının adı niyet. Ama ne için niyet? Bu vermek için olan bir niyet, ihsan

etmek – benim dışımda olan şeyler ile benim özelliklerimi eşitliğe getirmek. Bu

doğduğumdan beri bana tamamen yabancı olan birşey. Ve ne zaman ben bu transfer

aygıtını kendi alma isteğimin üzerine yerleştirecek duruma gelirsem, o zaman

tamamen yeni gerçeklik ortaya çıkacak. Benim dışımdakileri hissetmeye ise

‘’maneviyatı hissetmek’’ denir.

Bu nasıl birşey? Eğer biz hayatımız boyunca deneyimlediğimiz bütün zevkleri tek bir

ufak kum tanesi olarak düşünürsek, bir anlığına dahi maneviyatı hissetmeyi bir zevk

sahilinin tamamına benzetebiliriz. Ama bir kişi nasıl bu hissi geliştirebilir? Maneviyatı

algılama organının gelişim yöntemini basit şekilde işaret etmek gerekirse bu...

Kabala’dır.

Yazar: Michael R. Kellogg

GEÇMİŞİN SIRRI

İnsanın doğası öyle ki her zaman kendisini geleceğe çevirmektedir, büyüyüşü,

ilerleyişi. İnsana yolu sanki "aşağıdan yukarıya" doğruymuş gibi gözükür, gelecekteki

halleri sanki daya büyükmüş gibi ilişkilendirir, şimdi ki halinden daha iyi gibi.

İnsan yaratılışı gereği her zaman bir sonraki koşulunun öncekinden daha iyi olması

isteğiyle yaşar.

Ve insan geleceğe yönelik bir arzuyla yaratıldığından, fiziksel doğumunun öncesini

hissedemez ve algılayamaz.

Ayrıca içinde her hangi bir arzunun nasıl doğduğunu da hissedemez; "ben"liğini teşkil

eden maddenin kökünün ne olduğuna dair hiç bir fikri yoktur.

Kişiyi doğuran derece, yani bir önceki manevi haline "baba" ("atalar", "anne ve baba")

denir. En yüksek derece insanın içerisinde yeni bir niteliğin doğmasına sebep olur.

Ama kişi her arzusunu aldığı bir dereceye nasıl tutunabilir ve geleceği nerededir?

Birden, kişinin içinde bir şeyi başarma arzusu çıkar: birden bir şeyi almak ister, bilmek

ister ya da anlamak ister. Ancak bu düşünce kendisine yukarıdan süzülen arzunun

doğurduğu sonuçtur. Bu aşağı kişiye yukarıdan inen arzu kişiye gelen düşünceye ve

takip eden harekete yani istediğini elde etmesine neden olacak hareketi yaptırtır.

Bu nedenden dolayı insan ilk sayfaları eksik bir kitap gibidir. Ve kendisini eksik

"dünyevi" nitelikleriyle incelediği zaman kendisiyle ilgili hiç bir şey anlamamaktadır -

sadece geçmişi değil, geleceği de, bize anlamışız / anlıyormuşuz gibi gelmesine

rağmen.

YARATAN'I İÇİMİZDE BULMAK

Etrafımızı saran gerçeği, Yaratan'a kadar, anlayabilmek için, niteliklerimizi incelememiz

gerekir - şöyle yazdığı gibi: "Beni Yaratan'ı içimde bulacağım". İnsan özellikle bu

şekilde yaratılmıştır ki dışındakinden edinebilsin. Yoksa tüm dünyayı kendisi vasıtasıyla

ıslah edemezdi.

Ancak anlayamamakta olduklarımız kendi köklerimiz, yani bu dünyaya gelmeden

önceki halimiz: nasıl oldu; bu arzu bize nereden geldi?

Kendi "benliğimizin" niteliklerini neden aldığımızı açıklayacak bir dile sahip değiliz.

Kelimeler Yukarıdan aşağıya inmiştir, Yaratan'ın ışığından uzaklaşarak ve ışık insanı

yaratmak için azaldı ve insan tümüyle Yaratan hissinden mahrum bir hale gelip

yaşamaya başladı ve sonrada Onunla mutlak bütünlüğe ulaşacak.

İnsanın yaratılışının hazırlanmasına "Sırt (arkası)" denir. Bunun ne hissi olduğunu

kesinlikle bilmiyoruz zira bunlar Yaratan'dan aşağı en alt seviye olan bizim dünyamıza

süzülen büyük ışıklar.

Sadece Kabalistler (Yaratan hissini edinmiş bir insana verilen isim) ışığın bu

derecelerini aşağıdan yukarıya manevi basamaklardan tırmanarak edinmişlerdir ve

kitaplarında bu dereceleri anlatmışlardır. Her kim maneviyatı edinirse kendisine özel

algısı olur ve dolayısıyla giderek daha fazla köklerinin farkındalığına varırlar ve kendi

geleceklerini edinirler.

GELECEĞİ GEÇMİŞTEN GÖRMEK

Manevi dünyaya giren bir kişinin geleceği önceden görmek gibi bir avantajı vardır, zira

geçmişi edinmişi edinmiş olurlar. Buna ek olarak zoraki gelişimlerine neden olan

şeyleride edinme fırsatına sahip olurlar ki bu olanlar şu anki "ben"lik koşulunu tayin

eder.

Kişinin manevi atalarını edinmesi, kişinin içinde bulunduğu derecenin bilincinde

olmasını, kendisine yandan bakarak tarafsız olmasına neden olur.

Maneviyatı edinmiş kişilere Kabalist denir ve bu insanların avantajı Yaratan'ın

kendilerini doğurarak yukarıdan aşağı bizim dünyamıza gelişlerinin tüm basamaklarını

görmeleridir; ruhlarının aşağı indikleri bu basamakların aynısını tırmanırlar.

Kabalistler daha önceki "ben"lerini hissederler ve geleceğe bakarlar. Kişi ancak manevi

kökünü edinirse gerçek anlamıyla hem kendisini hem de gelecekte kendisini

bekleyenleri görür. Bu edinim olmadan, önündeki hiç bir şeyi görmez.

İnsanın arzuları sürekli değişir çünkü kişinin manevi kökünün insanı amaca doğru

yöneltmesi sürekli yenilenir.

İnsanın büyümesi perdesinin büyümesidir: her şeye rağmen ilerleyişimiz yani mantığın

ötesinde. Manevi büyümek hareket etme arzusudur, zorlayan bir baskıyla değil ama

kendi başına ilerlemek.

Arkamıza sadece geçmişteki halimizi incelemek için bakabiliriz ki nasıl

ilerleyebileceğimizi bilelim: tembelliğimizi ya da ilerlememizi durdurmak ya da

yavaşlatmayı haklı çıkarmak için değil, şöyle ki bilgi edinerek o edinimin üstüne çıkıp

devam etmek için.

İnsan Yaratan'ın yarattığı herşeyi barındırır: dünyaları, Sefirot, melekler ve tüm

dünyamız insanın içerisinde barınmaktadır. Ancak, her şeyi dışımızdaymış gibi

hissediyoruz.

Gerçekte, dışımızda Yaratan dışında hiç bir şey yok. Sadece Onun üzerimizdeki farklı

etkilerini hissediyoruz ve bu koşul vasıtasıyla kendimizin daha derin katmanlarını

keşfediyoruz.

Kendimizin edinilmesi aşamalarına Sefirot, Partzufim, dünyalar denir ve hepsi

içimizdedir. Tüm dışımızda gördüğümüzü sandığımız her şey ise bir ilizyon /

yanılsamadır. Hatta bu kadar büyük bir ilizyondur ki bunun tersine bir şeyi düşünmek

ya da hayal etmek bile mümkün değildir.

Duyularımız bize var ters bir görüntü veriyor: şöyle ki aslında içimizde var olan bir şey

sanki dışımızdaymış gibi algılanıyor ki aslında dışımızda sadece Yaratan var.

İki İşletim Sistemi

Bugünün yüksek teknoloji dünyasında, insan bilgisayar olmadan yapamıyor. Biz artık

normal posta servisi yerine daha çok e-posta ile iletişim kuruyoruz. Faturalarımızı

internet üzerinden ödüyoruz. Elektronikten mücevhere, arabalardan eğlence biletlerine

kadar her türlü şeyi internet üzerinden alıyoruz.

Evet, bilgisayar gerçek anlamda hayatlarımızı tamamen değiştirdi. Oysa birçok insanın

bir zamanlar, bu muhteşem makinelerdeki hangi işletim sisteminin en yaygın olacağı

hakkında olan inanılmaz savaştan haberi yok.

70’lerin sonlarında kişisel bilgisayarın piyasada ilk gözükmeye başladığı zamanlarda,

Windows üstün işletim sistemi değildi. Apple Bilgisayar kolay kullanılan bir sistem

geliştirmişti ki bu sistem kullanıcının o işletim sistemi için tasarlanmış programları

kullanmasına izin veriyordu.

Tabii ki hepimiz Bill Gates’in hikayesini ve onun garajında geliştirdiği Windows denilen

devrimci işletim sistemini duyduk. Ve kısa bir süre içinde, bilgisayar programları

özellikle iş fonksiyonları üzerine hazırlandı ve bunlar sadece onun yeni ürünü olan

Windows üzerinde çalışmak için üretildi.

Uzun lafın kısası, bizim içinden seçmemiz gereken dürüst ve eşit olarak eşleşmiş iki

işletim sistemlerimiz var. Gate’in yeni teknoloji sistemi hakkında lafın çıkması için biraz

reklam gerekti, ama ortaya çıktıktan sonra, IBM bilgisayarları dünya marketinde

patladı ve yazılım ile birlikte kullanılabilen bir çok program da, bir zamanlar Apple’ın

olan marketteki aslan payını kolayca aldı.

Neden bir Kabala sayfasında bunun hakkında konuşuyorum?

Buradaki anahtar, bilgisayarlarda kullanılan farklı programlar olması değil, herşeyin

dahil olduğu o programları yöneten işletim sisteminin farklı olması. Bir başka problem

daha var. Apple için yazılmış olan programlar, Windows yüklü olan bir bilgisayarda

çalışmıyor. İşin garibi, biz insanlar da tıpkı bir bilgisayar gibiyiz. Pek çok farklı program

çalıştırıyoruz; her bir gün binlerce görev yerine getiriyoruz, ama her zaman, hepsini

kapsayan ve bizim yaptığımız herşeyi yöneten tek bir işletim programında çalışıyoruz.

Bu işletim programının adı ise alma isteği.

Bu nasıl çalışıyor? Bunun çalışma prensibi şu ‘’en çok miktarda kazanç için, en az

miktarda çalışma’’. Bizim karşımıza hangi durum çıkarsa çıksın, beyin hemen

alabileceğimiz en çok miktarda zevk için bir hesap yapıyor. Bunun tam tersi de geçerli.

Bir çeşit acı kapsayan durumlar için de hesap, en az çalışma ile acıdan nasıl

kurtulabiliriz diye uygulanıyor.

Program 1: ‘’Ben keyif almak istiyorum!’’

Başka şekilde anlatmak gerekirse, biz hissettiğimiz herşeyi fiilen zevk acıya karşı

prensibine bağlı olarak yargılarız. Ve aynı prensibe bağlı olarak bize göre neyin doğru

veya yanlış olduğunu da değerlendiririz.

Bu biz hep alıyoruz anlamına mı geliyor? Aslında, tek bir kelimeyle söylersek, evet.

Verdiğimizi düşündüğümüz zamanlarda bile, aslında biz bir hesap yaparız ve bu belirli

verme davranışının bize bir miktar keyif getireceğini buluruz.

Eğer bu hesaplama zevk acıya karşıda olumlu bir oran ile sonuçlandı ise, veririz. Eğer

sonuç negatif bir oran ise, vermeyiz; başka şekilde anlatmak gerekirse, alınacak keyif

için bedeli çok fazladır. İşte bu nedenden dolayı yardım kuruluşlarına vermekten mutlu

oluruz, ama kati olarak yardımda bulunmak için faturalarımızı ödememe fedakarlığında

bulunmayız. O örnekte bedelin bizim için çok yüksek olduğunu hesaplamışızdır.

Ama başka bir program daha var, tamamen farklı bir karşılaştırmayı temel alan bir

program. Bir anlığına başka birinin arzusunun olduğu bir durum ile karşılaştığınızı

hayal edin. Şimdi normal olarak, biz o kişinin arzusunu gerçekleştirerek ne kadar keyif

alacağımızı ve ayrıca bunu karşılamanın bedelinin ne olacağını bulacağımız bir

hesaplama yaparız.

Program 2: ‘’Ben keyif vermek istiyorum!’’

Ama ya hesaplama değişmiş olsaydı? Ya tamamen yeni olan ve zevk acıya karşı

prensibini temel almayan bir işletim sistemi kullanıyor olsaydık? Ya tümüyle doğru

yanlışa karşı, verme vermemeye karşıyı temel alan bir işletim sistemi kullanıyor

olsaydık?

Bu işletim sistemini kullanan bir toplum hayal edin. Herkesin seviyesinin verebildiği ile

belirlendiği, ne kadar para kazandığı veya ne kadar başarılı bir sporcu olduğunun

aksine. Bir insan ne kadar çok verebiliyorsa, toplumun bu kişiyi daha çok saygı ile

karşıladığı. Ama bir insan bütün işletim programını nasıl değiştirebilir ki? Bunun için ne

gerekir? Dahası, neden böyle birşey isteyelim?

Programı Değiştirmek için Sosyal Değerlerde Bir Değişiklik İhtiyacı

Belli ki, bu basit bir olay değil. Beynimizdeki hesaplama tarzımızı değiştirmek için

yapmamız gereken sürekli destek sağlamak. Böyle bir değişim ile, her nasılsa daha iyi

durumda olacağımıza, tamamen ikna olmuş olmalıyız. Aksi halde, şu anki işletim

sistemimiz öyle bir değişikliğe kalkışmamıza asla izin vermez.

Bunun anlamı, kendimiz için değişmez bir temelde doğru reklama sahip olmalıyız, aynı

bütün gün televizyonda gördüğümüz reklam bombardımanları gibi. Ve bu ne

reklamıydı? Bu ‘’Komşunu Kendin Kadar Sev’’ reklamı. Başka şekilde ifade etmek

gerekirse, başkasının arzularının kendi arzularımdan daha önemli olduğu. Bu davranış

basitçe ‘’sevgi’’ diye adlandırılıyor.

Sorunun nedeni olarak ise, biz şuanda her hayvan – insanoğlu da buna dahil –

tarafından kullanılan basit bir sistem ile çalışıyoruz. Ama bizim arzularımızın seviyesi

çok daha yüksek ve diğer bütün hayvanlardan çok daha karmaşık, hayvansal

doğamızın üstündeki o arzular içinde biz sürekli kusurluyuz. İşte dünyamızdaki bütün

savaşların, suçların, uyuşturucu bağımlılığının ve şiddetin nedeni bu. Neden? Doğanın

tamamı ihsan etme, sevme programı ile çalışıyor. Ve eğer biz sevginin bu prensibini

öğrenebilirsek, ondan sonra bildiğimiz kadarıyla acı çekmekten kurtulabiliriz.

Programı Değiştirmek = Doğa ile Eşitlenmek

Sadece insanlar Doğanın tamamen tersi bir işletim programı ile var olma yeteneğine

sahip. Eğer programı değiştirirsek, eğer Doğa ile formun eşitliğine gelmeye değişirsek,

sonrasında tıpkı orjinalinde Apple için yazılmış ama değiştirilmiş ve şimdi Windows ile

çalışan bir program gibi, biz de bütün fonksiyonlarımızı tamamen Doğa ile benzer bir

şekilde yürütebiliriz.

Sevgiyi keşfetmiş oluruz. Ve biz, ‘’alma isteği’’ diye adlandırılan mevcut işletim

sistemimiz ile deneyimlediğimiz bütün zevklerin toplamından çok daha büyük sınırsız

bir zevk kaynağı keşfetmiş oluruz.

Yazar: Michael R. Kellogg

DAVRANIŞ – MANEVİYATIN ÇALIŞMASI

Her gün yüzlerce olmasa bile düzinelerce bir şekilde hem fikir olmadığımız durumlar ile

karşılaşırız. Bu somurtkan bir eş ile uyanmak olabilir, işe gidip gelirken yolumuzu

kesen biri olabilir, gün içinde patron veya bir proje ile ilgili sorunlarımız olabilir, bu

listenin kesinlikle sonu yok.

Bu olumsuz tecrübelerin büyük çoğunluğu, ikinci kez düşünmeden bile bizi

telaşlandırır. Bizim zorlukla fark ettiğimiz olayların en küçüğü bile. Eğer koltuğumuzda

rahat değilsek veya içtiğimiz su boğazımıza kaçarsa, yüzümüzü ekşitiriz, uyum sağlarız

ve günümüze devam ederiz.

Ama bu olumsuz olayların her biri bizi manevi çalışmaya hazırlayıcı bir fırsata ulaştırır.

Bu böyledir çünkü maneviyat tamamen bizim Yaratan’a karşı olan davranışımız ile

ilgilidir. Bize iki temel gerçek söylendi; İlk olarak, O’ndan başkası yok, ki bunun anlamı

dünyada Yaratan dışında başka hiçbir güç olmadığıdır ve her davranışın arkasında O

vardır, itici güçtür.

İkinci olarak bize söylenen ise, Yaratan sadece gerçekleşen herşeyden sorumlu olmak

ile kalmaz, aynı zamanda gün boyunca deneyimlediğimiz olayların hepsi O'ndan gelir.

Başka şekilde ifade etmek gerekirse, bizim olumlu veya olumsuz hissetmemize

kalmaksızın, aslında Yaratan sadece iyilik içeren sevgi ile davranır. Bunun anlamı,

hayatımızda olan her türlü şey manevi çalışma için bir fırsattır.

Yaratan’a doğru olan davranışımız, manevi yolculuğumuza başladığımız yerdir.

Herhangi bir olay göz önüne alındığında Yaratan’a karşı üç farklı davranış seçeneğimiz

vardır. Bunlar:

1. Olaya nazaran, Yaratan’ı hesaba bile katmayız. Bu maneviyata karşı tamamen

aldırmayış olarak düşünülür ve biz sadece bedeni doğamızdayızdır. Buna hayvan

gibi yaşamak denir.

2. Yaratan’a doğru davranışımızı kontrol etmeyi düşünürüz ve mutlaka Yaratan’ın

bu davranışın arkasında olduğunu söyleyemeyeceğimizi buluruz. Başka şekilde

söylersek, bildiğimiz kadarı ile Yaratan var, ama dünyada birşeylere neden olan

başka güçler de olabilir, tıpkı biraz önce yaşadığımız olayda olduğu gibi. Bu çift

gizlenme olarak bilinir.

3. Son olarak deneyimleyebileceğimiz üçüncü davranış ise evet, dünyadaki her bir

durumdan Yaratan’ın sorunluğu olduğunu anlamamızdır, ama bunlardan bazıları

kötüdür ve canımızın acımasına sebep olur. Bu ise tek gizlenme olarak bilinir.

Tabii ki, amacımız Yaratan’ın olan herşeyden sorumlu olduğunu fark etmektir ve olan

herşey harikadır, kusursuzdur, asla daha iyi olamaz. Ama bazen, bizim işimiz bu

şekilde hissettiğimiz anda davranışımızı değiştirmek olduğunu düşündüğümüz için

kafamız karışır.

Bu tam anlamıyla imkansız. Biri için kendi doğasını değiştirebileceğini düşünmek, o

kişinin aldanma içinde olduğunun kanıtıdır. Sadece Yaratan böyle bir değişime sebep

olabilir. Ama bizim yapabileceğimiz şey bunu istemektir, bütün kalbimiz ile istemek. Bu

son kısım, herşeyin kredisini Yaratan’a verebilmeyi istemek ve tamamının iyi olduğunu

anlamak, bizim görevimizin en önemli aşamasıdır. Bu dua olarak bilinir.

Ama bu son aşama, ilk olarak bizim hatırlayabildiğimiz sıklıkta başımıza gelen ve hem

fikir olmadığımız her türlü olayı analiz etmeyi alışkanlık haline getirmemizi gerektirir.

Hatırlayın, maneviyata geçmede bizim öncelikli amacımız ilk olarak Yaratan’a doğru

olan davranışımızı analiz etmek. Sonrasında Yaratan’a atayamadığımız olayları fark

ettikten sonra, veya Yaratan’ın hareketi sadece iyilikti diyemediğimizde – O’nun

hareketlerini haklı çıkarmak için, o hareketlerin doğruluğunu kanıtlamayı istemeyi

denemeliyiz.

Yaratan’ı savunmayı daha çok istediğimizde, amacımıza ulaşmamız da daha

hızlanacaktır. Grup ile inceleyerek ve çalışarak, bu çabalar sayesinde, Yaratan bize

gerektiğinden bile çok fırsatlar vererek manevi ifşanın sürecini hızlandırır. Ama O’ndan

gelen bu harika hediyelerin üstünlüklerini kullanmak bize kalmıştır.

Yazar: Michael R. Kellogg

ORİJİNAL MAKALEDEN SEÇMELER

Arkadan ve önden beni sardın, yani Yaratanın yüzünün görünmesi ve gizlenmesi,

çünkü “O’nun Krallığı hepsinin üzerindedir”, ve her şey köküne dönecektir çünkü O her

yerdedir. Ama fark şimdiki zamanla gelecek zaman arasındadır çünkü iki dünyayı

bağlayan O, şunu gösterir: yapılan her şey ilahiliğin ortaya çıkması için bir giysidir. Ve

bu şimdiki zaman olarak kabul edilir, yani kraliyet kıyafetleriyle çıkar ve atı sürenin

attan daha aşağı olmadığını gösterir. Ancak, görünüşte at sürücüyü yönlendirse de,

aslında at her harekete yanıt verir ve sürücünün dizginine göre hareket eder. Buna

yüz-yüze denir.

Ama tüm hareketlerini sadece Yaratan’a adamayanlara gelince, ve at kendisini

sürücünün dizginlerine göre ayarlamıyorsa, ama aksini yapıyor gibi görünüyorsa, ve

hizmetçi ev sahibine emir veriyor gibi görünüyorsa, buna ‘arkası’ denir - yani kendini

kutsallıktan uzaklaşıyor olarak görmemelisin, ‘aklına gelen doğru olmayabilir’. Rabbin

şöyle buyurdu: ‘Güçlü bir elle’, ‘Yasaklanan O’nun rahmetinden uzak değildir’. Ve her

tekerlek kutsallığa, köküne döner. Bu nedenle at sürücüyü yönlendiriyor görünse de,

gerçek böyle değildir. Atı istikametine doğru götüren sürücüdür. Bununla birlikte

şimdiki zamanda bu durum aşikar değildir, gelecekte belli olacaktır. Yani irtibat vardır,

ama arka arkayadır yani kıyafeti giydiren ya da giyinenin isteğiyle değil.

Ama O’nun emirlerini takip edenler şimdiki zamanda da kraliyet kıyafetlerini keşfeder,

giydirenin isteğiyle yüz yüze gelirler, çünkü bu tam olarak O’nun isteğidir.

Ve ‘Çünkü Rabbine sevinçle hizmet etmediğinin anlamı budur. ‘Çünkü O’na her şekilde

hizmet edeceksin, ama tek fark ‘sarılarak altında ya da zorluk içinde’, yani istemeden

ve diğer türlüsü de her şeyin bolluğu içinde, yani istekli olarak.

DUA

Kabalistler şöyle dedi: "Kalbin hizmeti nedir? Dua." İlk önce, duaya neden kalbin

hizmeti denildiğini anlamamız lazım. Yaratan'a ihtiyaçlarımızı ve arzularımızı

karşılaması için dua etmek hizmet midir? Eğer Kabalistler bu şekilde öğrendilerse, o

zaman bize bir ipucu vermek istemektedirler, yani duada hizmet adı verilen bir anlam

ya da unsur var ve sadece bir dua değil. Eğer öyleyse, Kabalistlerin ipucu olarak

verdiği bu "unsur" nedir?

Elbette kişinin eksikliğini hissetmediği bir şeyin verilmesi için dua etmesi söz konusu

değildir ve sadece kişi içinde bir eksiklik hissettiği zaman gidip bunun doldurulmasını

kendisine verebilecek birisinden talep eder - zira kişi sadece arzuladığı şeyi kendisine

verebilecek bir kişiden talepte bulunabilir ve bilir ki talep ettiği kişi bunu vermeye ve

bir başkasına iyiliğini yapmaya hazırdır.

Ve buna göre, kişi gelip Yaratan'a eksikliğini doldurması için dua ettiği zaman, kişinin

duasının net olması gerekliliği kesindir - şöyle ki, kişi neyin eksikliğini çektiğini çok iyi

biliyordur. Bu şu demektir, Yaratan'dan bir talepte bulunmaya gittiği zaman, kendisini

önceden düşünüp hazırlamalı zira kendisini dünyanın en mutlu insanı yapabilecek bir

Kral'ın örneğinde konuşacaktır, zira Kral'ın evinde hiç bir eksiklik yoktur. Eğer böyleyse

duadan önce kişi öncelikle iyi düşünmelidir ki gerçekten eksikliğinin ne olduğunu iyi

bilsin. Eğer sonra Kral bu eksikliğini karşılarsa, artık başka bir eksikliği olmasın ve

dünyadaki en bütün ve mükemmel kişi olabilsin.

Yaratılışın amacı yaratılanlarına iyilik yapmaktı, öyle gözüküyor ki Yaratan'ın

yaratılanlara iyilik ve mutluluk yapması açısından bir engel yok. Yaratan mutluluk ve

hazla doldura bilmek için bir boşluk yarattı, buna alma arzusu denir. Hissedilen

eksikliğe, dolmadığı sürece, acı ve ızdırap denir. Dolayısıyla yaratılan tüm boşluğun

arkasındaki niyet mutlulukla doldurabilmekti, zira eksiklik verme niyetinde de dahildir,

zira bu genel bir kuraldır, ancak bir eksik için özlem duymak doyumla mutluluk sağlar.

Eğer bir kişiye yemek verecek olursanız, tıpkı Kral Süleyman'ın verdiği ziyafet gibi bile

olsa, eğer kişinin yemeğe açlığı yoksa bundan bir haz duymaz.

Eğer böyleyse, kişi eksiklik hissedince ve bu eksikliğin doyumuna sahip değilse, elbette

bunun karşılığı için kişi talebiyle Yaratan'a dönecektir, zira genelde kişi Yaratan'dan

sadece mutluluk ve zevk için talepte bulunur. Yaratan açısından kişinin Yaratan'a dua

edip bir fayda ve mutluluk sağlama düşüncesi konuyla tümüyle alakasızdır, zira Yaratan

yaratılanlara iyilik yapma arzusudur. Dolayısıyla verecek olanın rızası ne zaman vermek

olacak diye sormak alakasız bir sorudur.

(Buradaki son cümle iyi anlaşılmalıdır, zira yukarıda anlatılanla çakışıyormuş gibidir.

Yukarıda dedi ki: "kişi içinde bir eksiklik hissettiği zaman gidip bunun doldurulmasını

kendisine verebilecek birisinden talep eder - zira kişi sadece arzuladığı şeyi kendisine

verebilecek bir kişiden talepte bulunabilir ve bilir ki talep ettiği kişi bunu vermeye ve

bir başkasına iyiliğini yapmaya hazırdır." Bu sanki kişinin bir talepte bulunmadan önce

ötekinin vermeyi istediğini sanki biliyormuş koşulunun gerekliliğini ima etmekte.

Ancak, burada diyor ki eğer verecek olanın arzusu vermekse, o zaman O'ndan bir şey

istemek alakasızdır. Bu iki koşul nasıl doğru olabilir?

Cevap şöyledir, bu son cümlenin ne anlama geldiğini içimizde iyice değerlendirmeliyiz.

Şöyle ki, eğer verecek olan bu şeyi her an vermeye hazırsa, o zaman bir talepte

bulunmak alakasızdır, zira bir talepte bulunmadan bile verilmektedir.)

Rabaş

DUA NE HAKKINDA OLMALI?

Soru: Neden insan dünyevi arzuları için değil de, Yaratan’a sadece ruhani

değişim için dua etmeli?

Cevap: şunu anlamalıyız ki kabul görülen tek dua ruhani değişim için yapılan

duadır. Diğer duaların kabul görmesi sadece fiziksel boyuttadır; örneğin

yağmur duası, bu tür dualar sadece hayvansal seviyede kabul görür insan

seviyesinde değil, çünkü bu dualar vücudun menfaati için yapılır.

Benzer istekler diğer seviyedeki yaratılanlardan da (duran, büyüyen, yaşayan,

konuşan) ortak ruh olarak bilinen Şehina’ya yükselir. Ancak her vakada, ızdırap Mutlak

Hakimiyeti yönlendirir. Hayvansal yaşam ve manevi değişim ile ilgili isteklere verilen

cevaplar arasındaki esas fark materyal ve manevi boyutta verilen cevaptadır.

Materyal seviyede cevap istenilenin tam tersi olabilir, bu arzulayanı maneviyata doğru

daha yakınlaştırmak için özellikle yapılır. Dolayısıyla dua ya verilen cevap rahatlamadan

ziyade daha çok baskıya neden olabilir, böylelikle yaratılan varlık giderek rahatı için

değil ama değişmek için yukarıdan talepte bulunması gerektiğini anlamaya başlar.

Kabala çalışan kişide ise istek kitapları çalışmasından doğar, manevi değişim için

olmasa bile. Bu nedenden dolayı “lo lişma’dan lişma’ya” prensibine göre manevi bir

cevap doğar, yani yukarıdan aşağıya ışık iner ve kişide manevi değişimi harekete

geçirir.

Bu dua ya da isteğin, çalışmanın insanın geldiği manevi köklere uzanmasındandır. Ve

bu dua, yani ışığın eksikliğinin hissi, köküyle beraberlik sağlayarak o kökten ışığı bu

dünyada yaratılan ruhun üzerine çeker. İnen bu ışık ruha geldiğinde, ruhun köküyle

birleşme özlemini doğurur.

İnsan ya ızdırabın yolunu izleyerek yoluna devam edebilir- kırılan kelim’in reşimotuyla,

ya da maneviyatın yoluyla- manevi değişim talebinde bulununca ışıklar zincirinin

reşimotuyla.

Her halükarda, şunu anlamak çok önemlidir, materyal şeyler için dua etmek- kalbin

derinliklerinden bile geliyor olsa, kalpten olmayan ve yapmacık bir manevi değişim

talebinden çok daha zayıftır. Bu materyal duanın acıdan ve mutsuzluktan

kaynaklanmasına rağmen bile böyledir, manevi dua ise okuduğu şeylerden edindiği

algılayışlarından kaynaklanır.

Soru: Maneviyat yolunda ilerlerken bile, reşimot insanın içinde ortaya çıkan

fiziksel ızdırapdanmı kaynaklanır?

Cevap: Hayır. Eğer kişi maneviyatın yolunda ilerlerse, ışığın reşimot zincirini

izler, keliminkileri değil. Bu aynı reşimo. Kliler kırılmadan uzun zaman önce

ışıkla doluydular. Kliler kırılıp parçalara ayrıldıktan sonra reşimot ikiye

ayrıldı; reşimo de hiblatşut (ışıktan olan reşimo) ve reşimo de aviut (kırılan

perdelerin reşimotu).

Işıktan olan bir reşimo Atzilut dünyasındandır, parsanın üzerinde ve oradan yansır.

Bu kliyi hatırlamasıdır, eskiden ışıla dolu olan halini. İnsan bu ışığın özlemiyle doludur,

o boyutta vermeye, Yaratan’la o boyutta beraber olmaya – bunun ne olduğunu hayal

edemese bile.

Kelimden olan reşimo ise şikayetler yaratır, insana kötü hisler getirir, ve kişi Yaratan’ı

suçlamaya başlar ve sadece O’ndan bağlarını koparıp özgür olmak ister- hiç bir iç

değişim istemeden. Ama kişi yapay olarak bile maneviyatla ve gelişmekle ilgilense,

dünyayı olan algılayışı muazzam bir şekilde değişir. O zaman kendisine şöyle der “bir

Kral’ın varlığını duydum ve O’nun yanında olan herkes çok kazanıyor ve çok şanslıymış.

Ama ben sanki köşeye itilmiş gibiyim ve halime ağlamaktansa O’nun yanında olmak

için dua edeceğim.” Böyle bir dua şimdiden bir adım ileride olmaktır.

Dört sürgün dört niteliğe tekabül eder, varlığın dört seviyesine. Sürgün esnasında İsrail

(yani manevi geni gelişmiş kişi, Yaratan’ı arayan) diğer ülkelerle (Yaratan’a yönelik

olmayan arzular) karışıktır ve diğer ülkeler İsrail’den öğrenmeye başlar – (kişinin

içindeki Yaratan’a olan arzu dünyevi arzuları etkilemeye ve değiştirmeye, geliştirmeye

başlar). İsrail’in arzularını ödünç alırlar ve yeni bir niyet ortaya çıkar. İsrail’de diğer

ülkelerin metotlarını ödünç alır.

Dolayısıyla kişinin içinde temsil edilen bu İsrail adlı özgecil arzu, bağış yapmak için

aldığını bildiğinden şanslı sayılır; yani diğer ülkeler olarak adlandırılan kendisi için olan

arzuları alarak ve onları değiştirmek yerine bağış için kullanarak başarılı olur.

Neden başarılı olurlar? Çünkü verebilirler, artık vermeye doğru daha yakındırlar, bu

maçla vermek almak için olsa bile ve bu yüzden alırlar. Burada bahsedilen şeyler mal,

ilim, sanat, diğer ihtiyaçları gideren gelişme. Sanki bizim dünyamızda bir şekilde

vermeyle alakalıymış gibi, ancak bunlar dışarıya yönelik amaçlı olup, içimizde

hissetmeye yönelik kullanılırsa, kişiyi bunları sadece kendileri için isteyenlerden daha

şanslı kılar; zira diğerleri tek yönlü çalışırken sen çift yönlü çalışıyor olursun.

Soru: “Bu nedenden dolayı neden tüm dünyaya haz almak için veremem? Bu kli neden

sınırlı?” Sınırlı çünkü kendisi için isteyen bir kli sınırlıdır, vermek sınırlı olduğundan

değil. Kli nefeş de nefeş den daha fazla alabilecek yere sahip değildir, sonsuzluğun ışığı

bile klide nefeş de nefeş olarak algılanmaktadır. Ve ilk kısıtlamadan sonra kendi için

alan bir kli kendi içinde hiç bir şey edinemez.

Bizim seviyemizde, maneviyatın altında, sonsuz dünyanın kuralları işler. Bizim

dünyamız sonsuz dünyanın bir benzeridir çünkü onun bir parçasıdır ve kısıtlamadan

etkilenmemiştir. Bölgemiz ilk kısıtlamayı “algılama özürlüdür” ve bu yüzden buraya

mahsomun altında deriz.

Manevi yasalar ein sof dünyasından mahsoma kadar işler, ama bizim dünyamızda

kendi için isteyen bir haldeyken değil. Ein sof’da sadece nefeş de nefeş alınabilir başka

bir şey değil, bu sadece içsel bir alıştır, Yaratan’ın algılanması değil. Bu sadece

Yaratan’dan gelen bir hazdır. Her halükarda bu haz sadece Yaratan’a olan bağımızı

geliştirmek için bir araçtır. Bu tür bir haza nefeş de nefeş denir.

Kendi için alan bir kli nefeş de nefeşden daha fazlasını alamaz. Klini doğası budur.

Sınırlı olduğunu hissetmemektedir ancak maneviyatta bu bir sınırdır. Bu çok az

miktardaki bir ışıktan sadece doğası özgecil olan ve canlı seviyenin altındaki varlıklar

haz duyabilir.

Islahın gerçek anlamı İsrailin tüm diğer arzularla harmanlaşmasıdır ve karıştıktan

sonra o arzularda özgecil bir özellik (veren kli) bırakır, yani Galgalta ve eynaim (GE) –

bu aşamada niyeti ıslah edilmemiş olmasına rağmen. O zaman kendi içinde İsrail olan

insanlar İsrail adlı materyal toprakta bir araya gelebilirler ve diğer arzularla karışan

içindeki GE giderek uyanır ve diğer arzularda maneviyatı giderek istemeye başlar.

Bu yüzden hala diğer arzuların içerisinde olursak kitapları çalışma isteği duymayız ve

yaratılışın nedenine ulaşma arzusu içimizde olmaz. Eğer materyal seviyede olan İsrail

ülkesi bu manevi insanlara (yani içlerinde ki İsrail olan manevi geni gelişmiş Yaratan’ı

arzulayan insanlara – ki bunlar her dil-din-ırktan olabilir) verilmek üzere tekrar

kurulduysa bu insanların manevi İsraile ulaşması gerekmektedir, yoksa bizim

üzerimizde hakim olan güçlerle ahenk içinde olamayız. Bu da dolayısıyla kişiye büyük

ızdırap getirir.

Genimizi diğer ülkeler arasında bıraktık ve artık manevi İsrail içerisinde olmamız

gerekmektedir.

Her ulusun ıslahından sonra herkes kendi yerine piramidin bir basamağında

yerleşecek. Manevi dünya materyal dünyayı yönetir ve tüm ulusları ve insanları kişisel

ruhlarına göre yerleştirecek, yoksa üst ve alt dünyalar aynı olmaz.

Hangi ulusun bugün var olan hangi 70 ülkeden ve hangisinde yerleşeceğini bilemeyiz

çünkü hepsi karışmış durumda. Ancak manevi güç bunu düzeltecek ama nasıl olacağını

hayal bile edemeyiz. Manyetik bir alanda metal parçalarının belli bir yere içlerindeki

elektrik oranında çekildiği gibi.

Son ıslahta manevi ve materyal dünyalar arasında bir bir korelasyon olduğu zaman,

yasaların fiziksel olarak uygulanması manevi olarak uygulanmasına eşit olacaktır.

Dolayısıyla tüm seviyelerde bütünleşme olacak, yani fiziksel ve manevi zaman, yer ve

ruh içinde birleşecek. İnsan ve ruhu, yer, niyet ve fiziksel davranışları arasında mutlak

bir bağ olacak. Bu üst dünyanın bizim dünyamıza kendisini indirmesinin son halidir.

İç ve dış dünya arasındaki ilişki manevi ve fiziksel kanunların ne denli doğru

uygulandığına bağlıdır.

Dolayısıyla her insan ve yaşadığı yer arasında ilişki olmalıdır. İnsan kendi ruhani

köküne bağlı olarak yaşaması gereken yerde yaşamaya tabi olacaktır. Sadece orada

sükunet içinde yaşaması mümkün olacaktır.

Manevi köküne göre insan diğer insanlarla bağ içerisinde olacak, evlenecek ve

çocukları olacak. Bazı dönemler vardı ki farklı kabilelerden insanların evlenmesi

yasaktı, bunun nedeni manevi köklerin yansımasıydı. Ancak insan maneviyattan

düştükten sonra bu yasak kaldırıldı.

Becerilerimiz bile, mesleğimiz, her türlü detay manevi kökler tarafından tayin edilir

olacak. Bu bugün bile doğrudur ama manevi köklere göre değil. Bugün bu klipanın

içinde olan ruhun halini yansıtmaktadır ve farklı olarak yüzeye çıkar. Dolayısıyla dış

dünyanı değiştirmek istiyorsan, önce iç dünyanı değiştirmek zorundasın, ancak o

zaman dış dünyan değişir. Ancak bu isteyerek yapılmalıdır, zira yapılmazsa senin için

yukarıdan zorla yapılır.

Yaratan herşeyi organize eder. Her halükarda manevi güç dünyayı mükemmelliğe

getirecektir, üst dünyayla mutlak uyuma. Fark sadece kişinin kendi karar vermesidir

yoksa yukarıdan onun için karar verilir.

Üst güç zaten gerekli tüm ön hazırlıkları yaptı; buraya geldiniz, bizlere, işten atıldınız,

yeni işe girdiniz, evlendiniz, boşandınız, tekrar evlendiniz vs. Sizlere tüm bunlar sizin

kararınız olarak gelebilir ama bu böyle değil. Yaratan manevi ve fiziksel hayatlarımızın

uymasını taleb etmekte.

Görürüz ki sadece Yukarı’dan gelen yönlendirmeyi takip ederiz. Bunun hissi bizden

gizlenmiş durumdadır. Gelecekte kendi kararlarımızı ve halimizi belirleyecek ve bu

kararları uygulayabilecek durumumuz olabilirse şayet varlığımız tümüyle farklı bir

boyutta olacaktır. O zaman her her kelime, cümle ve davranış bariz olarak

maneviyattan kaynaklanacaktır. Bu insana o kadar bariz olmalıdır ki kişi kendi

doğasının sürecinde aktif bir rol edinmelidir.

Islah olmuş bir dünya insanın mutlak kanunları bilerek yönettiği bir dünyadır ve bu en

büyük mutluluktur, çünkü bu davranış Yaratan’a benzemek gibidir. Bu şekilde yaşadığı

zaman insan Yaratan’ın özünü hisseder. Bundan daha yüce bir hal yoktur.

Problemlerimiz bitmeyecek, ta ki insan yaratılışının nedenini bilene kadar ve bu nedeni

gerçekleştirene kadar. Önemli olan tüm insanlara bunun mümkün olduğunu gösterecek

bilgiyi sağlayabilmektir. Biz bunu yaptıktan sonra gerisini Yaratan halledecektir, yani

gerekli dış etkileri sağlayacaktır – ızdırap – ve bu insanı maneviyatı bulmaya

zorlayacaktır.

Bizler insanlara bu bilgiyi sunmalıyız. Doğanın özü budur, gerekli olan diğer şeyler

gelecek ve olması gereken koşullar gerçekleşecektir. Doğa’dan saklanamazsınız, size

geri döner ve doğanın kanunlarını zorla uygulatır.

Her insan kendi sağlığı için ödeme yapmaya hazırdır, mutlu ve sükunet içerisinde

olmaya. Eğer kendisine bir menfaat getirecekse hemen çaba harcamaya hazırdır ve

hatta ödemeye bile. Ama insanları çağırıyor ve çaba sarf etmelerini istiyorsunuz; bir

kitap açmaya, oturup futbol seyretmek yerine düşünmeye ve bu sadece kişiyi

zevklerinden uzak tutmamakla bazen hayatlarının bile parçalanmasına neden oluyor.

İnsan maneviyat yolundayken hayatla ilgili farklı düşünmeye başlar, daha önce ona haz

veren şeyler tatsız gelmeye başlar. Kişiye bu durumda ancak grubundaki dostları

yardımcı olabilir zira onu başka hiç kimse anlayamaz.

Ancak kişiyi ikna etmek kimsenin görevi değil, kabalist sadece çaba sarf etmeli ve

yukarıdan kişileri yaklaştıracak mekanizmalar o zaman işler. Kişi her zaman çabasını

sarf etmelidir ancak bu eforla bağı olduğu tüm ruhlarla bütünleşebilir. Kişi maneviyatın

sonsuzluk olduğuna inanmalıdır.

KAVANA (NİYET)

Ne zaman öğrencilerimize basitçe Kavana’nızı (niyet) tutun desek, bu anlaşılmıyor.

Bunun içten sarf edilecek bir efor olduğunu sanıyorlar ve belki de Yoga gibi metotların

düşüncelerine konsantre olmayı öğrenmeye değer olduğunu düşünüyorlar. Niyet kendi

kendini yaratır ve kalpte doğar, tıpkı sevgi ve diğer hisler gibi ve kişi bunu ya kendi

çevresi yada Yaradan vasıtasıyla dolaylı yoldan etkileyebilir.

Ders esnasında ıslah olma niyeti;

Kalpte, niyetin geldiği yerde, ıslah edilme arzusu;

Arzunun ıslah olması için görünümü;

Arzunun görünmesini etkileyen hareketler: grup içinde çalışma;

Islah için arzunun yukarıdan Işık ile veya grup içinde olduğunun anlaşılması;

Düzelmeye ihtiyaç olduğunu farketme;

Kötülüğü farketme (egoist gelişimin ümitsizliği);

Kötülüğü farketmeye götüren hareketler: grup ve çalışmalar;

Mütevazi olmaya karar verme ve bir Kabalistin tavsiyelerini dinleme;

Yaradan’dan (O’nun seçimi) bir başlangıç itişi (istek) ve sonrası insanın seçimi.

Duanın (MA”N) Gelişiminin Düzeni:

Yaradan’dan (O’nun seçimi) bir başlangıç itişi (istek) ve sonrası insanın seçimi.

(TES’e (Talmud Eser Sefirot – On Işığın Çalışması) Giriş 4. paragraf)

Mütevazi olmaya karar verme ve bir Kabalistin tavsiyelerini dinleme;

Kötülüğü farketmeye götüren hareketler: grup ve çalışmalar;

Kötülüğü farketme (egoist gelişimin ümitsizliği);

Düzelmeye ihtiyaç olduğunu farketme;

Islah için arzunun yukarıdan Işık ile veya grup içinde olduğunun anlaşılması;

Arzunun görünmesini etkileyen hareketler: grup içinde çalışma;

Arzunun ıslah olması için görünümü;

Kalpte, niyetin geldiği yerde, ıslah edilme arzusu;

Ders esnasında ıslah olma niyeti; (TES’e Giriş 155. paragraf)

DÜŞÜNCE ÜZERİNDE ODAKLANMAK

1) Uyumadan önce: Uyurken mükemmeliyet hissi ile uyuyun. Yaratan'ın yüceliği

ve aranızdaki ilişkiyle ilgili kısa bir yazı oku.

2) Sabah Uyanma: Sabah uykuya daldığın aynı düşünceyle uyan ve kendine

daima "kalkarak ne edineceğin sorusunu sor. Kitapları çalışarak ne edineceğim?

Dün bugünden nasıl farklı olacak ve beni gün içerisinde nasıl etkileyecek?

3) Derse hazırlanmak: Derse başlamadan önce şu şekilde yoğunlaşmak gerekir;

Şimdi grubumla bir derse başlıyorum. Tüm dünya "klisini" hissetmek istiyorum,

sanki hep beraber aynı hedefe saldırıyor gibi. Öyle bir esinlenmek istiyorum ki

sanki gün boyunca bu düşünceyle devam edeyim ve yaptığım herşey benim

dışımda kalsın. İçimdeki izlenim şöyle olmalı: Ben, tüm grubum (dünya grubu)

ve Yaratan arasındaki bağ. Grupla ders’ten sonra dış dünyayla iletişim kurarken

gerçekten herşey dışımda kalır. Derse başlamadan ki niyet ve dua bu şekilde

olmalı. Ben ve grupla birlikte Yaratan'a doğru.

4) Ders esnasında - mükemmellik ve hisaron (arzu) aynı anda: Derse

başlamadan önce mükemmellik haline girmek durumundasın. İletişim içerisinde

olmak istediğin herşeyle aynı özellikler içerisinde olmalısın. Mükemmellik Kabala

ve Işıktır. Eğer bunları edinmek istiyorsan mükemmellik içerisinde olmalısın. Bu

emin olmanın verdiği mükemmelliktir, Yaratan'ın mükemmelliği. O kusursuzdur,

güçlü ve herşeyi vermeye hazır ve verecekte. Grubunu ve Yaratan'ın sana olan

tavrını kontrol etmektesin. Bunlar iki ayrı şeydir. Bana olan yaklaşımından

eminim, beni kurtaracağından şüphem yok. Benim tarafımdan - henüz ıslah

edilmemiş. Mükemmellik seviyesinden mahrumum, O'na benzer özelliklerim

henüz yok. O'nu henüz etkileyemiyorum, O'na yönelik ihsan edemiyorum ya da

O'nunla aynı özgecil koşullarda değilim. Yazar ve kitabın mükemmelliğinin

farkına varmalıyız ve buna ek olarak çalıştığım bölümün yani Yaratan'ın

davranışlarının. Hazineye giden yolun başındayım. Sonsuzluğa mükemmelliğe

ulaşmak için bana bir davetiye verildi. Gerçeğimde kitabın yazdığı mükemmelliği

kendimde eksik görüyorum. İhsan etmenin mükemmelliği eksik. Bu olmadan

saran ışığı uyandırmam mümkün değil, sadece egoist arzum için ancak bilgi

edinebilirim bu şekilde. Derse başlamadan önce kitabın bahsettiği bir hisaron

olmalı. Işığı çektiğim nokta olan Atzilut dünyasıyla bütünleşmek arzusu.

5) Ders’te niyet hatırlanması: "Beraber ortak bir kli olarak birleşmeliyiz.

Unutmayalım ki hep beraber çalışıyoruz ve ancak bu kolektif çalışmayla bizi ileri

çeken gücü algılayabiliriz. Eğer unutursak, herkes kendisi için çalışır ve kendisini

düşünür, o zaman mutlak bir kayıp olur. Dolayısıyla hepimiz birlikteyiz ve ne

düşünürsek düşünelim ne çalışırsak çalışalım, hepimiz aynı amaca beraber

ulaşıyoruz.

6) İç Dua: Şu anda son neslin koşullarındayız. Eğer arzularımızda bunu

hissedersek, o zaman tüm ıslah oluşur. İç dua - kişinin en derin arzusudur: ıslah

olmuş birleşik kli olan Hz. Adem'in yasalarının oluşarak dostlarımla ve

grubumda gerçekleşmesi. Adem kendi içinde tüm sonsuzluğun ışığını edinir, yani

Yaratan'a olan açılım. Yaratan'ın aramızda sınırsızca belirmesini hissetmeliyiz.

Bu anı her halimizde beklemeliyiz ve unutup grupta kanserli bir hücre olmaktan

korkmalıyız. Yoksa o zaman kişi tüm gruba büyük zarar getirir ve sonuncunda

kendisine de.

YEGİA (ÇABA) 09-08-2006 DERSİNDEN ALINTI

Yegia kişinin her an mutlak şekilde amaca ilerlemesi için yaptığı seçimdir –bu seçimden

ne kadar nefret etsede.

Dostları sevmek ne demektir?

Şöyle yazdığı gibi: dost sevgisinden Yaratan sevgisine. Çünkü insan sevgisinde bizler

için Yaratan sevgisine ulaşabilmek için bir fırsat, bir model var. Bu modelle kişi

oynayabilir yani dostlar arasında bu arzuyu, dürtüyü ifade edebilir ve elde ettiği şey

dostların reaksiyonudur. Bu şekilde kişi kendisinin amaca yönelik olup olmadığını

görebilir.

Dostlarım arasında tıpkı hocamla olduğu gibi birçok koşulda bulunabilirim. Sonuç

olarak insan reaksiyonlara yönelik eleştiri geliştirir. Bu koşul altında ihsan etmenin ne

olduğunu, sevgiyi, amacın önemini tüm bu reaksiyonlardan çalışabilirim. Bu

koşullardan Yaratan sevgisine geçerim, zira Yaratan sevgisi kararlılık, tutarlılık

gerektirir, gerçek anlamıyla Yaratan’a benzeyecek bir varlık. Dostlarımlayken bu koşula

ulaşmayı bir çocuğun oyun oynayarak öğrendiği gibi gerçekleştirebilirim. Sanki ihsan

etme koşulunda ve sevgi yumağı içerisindeymişiz ve bir şey istiyormuşuz gibi. Bu

“oyun” kişinin kendi içerisinde bir sürü izlenime neden olur ve bu iç analiz vasıtasıyla

daha sonra Yaratan’a kendimi ilişkilendirebilirim.

İşin en başından şunu bilmem lazım – “içinde bulunduğum grubun sadece tek bir

amacı var – Yaratan sevgisine ulaşmak!” Bu amaç yoksa sadece bir çete olursunuz,

çetelerde de dost sevgisi kavramı vardır. Gidip soygun yaptıkları zaman aralarında

büyük bir bağ vardır ve hatta bir birleri için bile hayatlarını verirler.

• İşin en başında grubun amacı Yaratan’ı sevmek olmalı (bu nosyonun ne kadar

anlaşılıp anlaşılmadığı önemli değildir.)

• Grup dost sevgisine, amaca ulaşmak için, her an kendisini vermek durumundadır –

sadece amaca ulaşmak için!

Nedir bu dost sevgisi? Ulaşmak istediğim bir koşul, dostumun benim için benden daha

önemli olduğu bir koşul. Böyle bir yaklaşım kişinin Yaratan’a olan yaklaşımıyla aynıdır.

Baal HaSulam’ın yazdığı gibi – gerçek anlamıyla sevgi seviyesine ulaştığımda kimi

sevdiğim önemsizdir, ha Yaratan ya da başka bir insan zira ikiside benim dışımdadır.

Eğer gerçek anlamıyla onu sevme konumuna gelirsem o zaman Yaratan sevgisine de

ulaşmış olurum. Bu aynı niteliktir. Yaratan kimdir? Yaratan bir niteliktir, ihsan etme

özelliğidir, dostum gibi tanımladığım bir obje değil. Bu özellik bu niteliğe benzediğim

kadarıyla içimde yer alır.

Bunun için ne yapmam lazım? Bunun için bir grup oluşturulmalı ve bu gruptaki

HERKES dost sevgisine gelme koşulu olmadan manevi edinim sağlayamayacağını

anlamalı ve Yaratan sevgisine ulaşamayacağını idrak etmeli. Kişi bu iki şeyin aynı şey

olduğunu görmeli. Kişiye bu şekilde maneviyat açılır, uygulaması bu şekildedir. Başka

bir yol yok, işiniz bu!

Şimdi Baal HaSulam bunun gruptaki hem kalite hem de miktara bağlı olduğunu

yazmakta. Bu detaylar üzerinde de çalışmak durumundayız. Her arkadaşınızı

gözünüzde neslin en yücesi olarak görmelisiniz ve bu koşulda her birine saygı

duymalısınız. Kişi için dostlarının ihtiyacı kendi ihtiyacının üzerinde olmalı vs.

Tüm bunlar içinizde açıklık kazanmalı ancak prensip olarak kendi grubumuz içerisinde

bu manevi edinime ulaşamazsak – grup içerisinde – kişinin kendi içinde ortaya

hislerinin kendiliğinden çıkıp gruba kıyasla incelemesi ve her hangi bir manevi edinim

sahibi olması mümkün değildir. Böyle bir mekanizma yok! Yaratan’ın insana verdiği tek

koşul ve olanak bu şekilde, etrafınızdaki insanlarla manevi modeli oluşturmak. O

kadar! Buna karşılık dünyadaki tüm acı ve ızdıraplar bulunmaktadır- nefret. Ekonomik

krizleri sağlık problemleri, savaşlar, insanoğlunun tüm hissettiği acılar. Tüm bu

ızdıraplara yönelik tek bir çare var- bir grup, tek kalp ve the ruh olarak çalışan bir grup

insan bu koşulu tüm insanoğluna açabilir.

Bundan başka bir yol yok!

Kişi bunu duyup hem fikir olabildiği kadar belki yaklaşır. Yavaş yavaş kişi kitapları

çalıştıkça belki bu nosyona yaklaşır, duydukları içinde tutunmaya başlar ve bunun

gerekli bir yol olduğu kendi içinde ortaya çıkmaya başlar. Bunun dışında bir ihtimal

yok. Bundan başka yapacak bir şey yok, kişi buna rağmen kaçacak yer arar çünkü bu

koşulu yerine getirmek kişinin nefret ettiği bir koşuldur.

Eğer bunun menfaatimize olduğunu görseydik o zaman elbette böyle bir topluluk,

ortaklık oluştururduk, tıpkı başkalarının oluşturduğu ekonomik topluluklar gibi. Ancak

bir başkasının kendinden önce sevme koşulunu yerine getirecek bir topluluk bizim

dünyamızda oluşturulan grup ve toplumların tam tersidir.

Bunu nasıl yapabiliriz? Grup tüm insanoğluna yönelik tek kalp tek insan olmalı. Ben

grubuma karşı ve grubum tüm insanoğluna karşı. Bu kadar! Böylelikle grup diyelim ki

sizler yani Bnei Baruh kendinizi özel sanıp kişisel gururun içerisine gömülmekten ve

sürekli güç kazanıyoruz havasından kendinizi alı koymuş olursunuz. Bu şekilde kendi

aranızda tüm insanoğluna yönelik sevgi seviyesine ulaşma zorunluluğu olur. Bunun

uygulaması dost sevgisinden Yaratan sevgisinedir. Grup ne kadar güçlü ve yüce olursa

Yaratan kendisini grup içerisinde o kadar ifşa eder.

Yaratan o ortak kabın içerisinde ARAVUT koşulunda kendisini ifşa eder. Yaratan kim?

Bir başkasını sevme gücü. İhsan etme gücü O’nun yarattığı bir koşul yüce bir özellik ve

ifşa olacak şey bu nitelik. Bu yüce niteliğe Yaratan denir Merhametin içindeki Erdemlik.

—Bir şey yaparken aramızda Yaratan’ın ifşasına yer olabilecek bir kab oluşturma

düşüncesiyle yapın.

—Dostlarımızın sizden daha önemli olduğunu hissedin ve onlar olmadan amaca asla

ulaşamayacağınızı hissedin.

—İnsanoğlu yaratılışının amacına ulaşınca sevginin en mükemmel haline gelecekler –

şöyle ki bir birlerine olan sevgiye -. Bu koşulda herkes tek bir kalp olacak ve insanoğlu

için planlanan mutluluğun hat safhasına ulaşılacak. Makale "Herut" (Özgürlük)

DERSE HAZIRLIK

(Rav’a ders esnasında sorulan sorular ve Rav’ın cevapları)

Kendimiz nasıl gün içerisinde sabah dersine hazırlayalım ki ders tam anlamıyla etkili

olsun. İşe sondan başlayalım: Derse tıbbi bir meseleymiş gibi gelmeliyiz ve bu

olmadan sanki ölecekmiş gibi - tıpkı böbrek hastalığı olan bir kişi gibi; bilincini

kaybetmeye başlayan ve ensülin ihtiyacı olan bir şeker hastası gibi; oksijen eksikliği

çeken bir insan gibi... Kısaca, bedeninin varolabilmesi için bir ihtiyaç düşün! Zoraki bir

ihtiyaç.

Derse gelmeden önce iç hissim bu olmalı. Bu histen sonra nasıl ve ne zaman çalıştığım

önemli değil. Dersi duymaya bile bilirim dinlemiyor olabilirim - çünkü kafamda sürekli

bir tek soru var: Dersten bir fayda alıyor muyum, ihtiyaç duyduğum şeyi doyurabiliyor

muyum ve bunun vasıtasıyla iyileşiyor muyum? Dersin etkisi bu şekilde en hat safhaya

ulaşır!

Bu arzuyla sadece en direkt olarak çalışabilirim çünkü arzularımızı değiştiremeyiz -

insan kendi kalbinin sahibi değildir. Baal HaSulam'ın şöyle yazdığı gibi, Özgür

seçimimizin farkına sadece çevremiz vasıtasıyla varabiliriz. Çevremiz, kitaplar ve

gruptur ve sadece onların yardımıyla kalbimin bir şeye ihtiyacı olduğuna

inandırabilirim, kitapların ve grubun beni yönlendirdiği şeye.

Şöyle ki sabah üç saatlik dersin dışındaki yirmi bir saat boyunca ölümcül bir

hastalığımın olduğuna dair endişem olmalı. Bir başka deyişle, işe sondan başlıyorum:

Eğer ders esnasında içimde bu denli bir talep olmazsa o zaman buna maneviyatı

çalışmak denir. Bu yüzden hocalarımız şöyle der: "Kötü eğilimi yarattım ve ilaç olarak

da maneviyatı verdim, buradaki ışık iyileştirir". Bu yüzden tüm çabamız sabah dersine

gelişimizde ki ihtiyacın odaklanmasındadır. Bunun dışında hiç bir şey bana bağlı değil!

Sadece bu ihtiyacı hazırlamak.

Kişi son çaresi olan hasta bir insanın kararlığı ile gelmelidir ve mutlak bir güvenle

burada olmalıdır. Sanki ona hayatının sayılı günleri olduğu söylenmiş ve bugün birden

radyoda hastalığına bir çare bulunduğu haberini almış gibi. Hayal edebiliyor musunuz?

Elimizdeki koşullarla kendimizi bu şekilde ilişkilendirmeyiz. Bunun dışında hiç bir şeyin

önemi yok! Hiç bir şey!

Rabaş şöyle derdi: "İlacımı almadan önce o ilaca duyduğum ihtiyacı alabileceğim bir

eczane yok mu?" Eczanede size ihtiyacınız satılmaz, sadece ilacınız. Evet, elimizde bizi

ıslah eden ışığın kaynağı var, sadece arzumuz kadar üzerimizde işler. Sadece kitabı

açıp önünde oturamam! Elbette ıslah edilmedim; Hala doğduğum zaman ki gibi kötü

eğilimli vahşi bir katır gibiyim. Kötü eğilimli vahşi bir katır olduğumun önce farkına

varmalıyım! Eğer bunun farkına varmazsam, hastalığımın ne olduğunu tayin etmezsem

o zaman ilacın ne olduğunu da tayin edemem. Teşhis ettiğim hastalığın ilacı uygun

olmalı, yani maneviyat.

Bu yüzden tüm çalışmamız ıslaha olan ihtiyacımızı hazırlamak. Şöyle diyebiliriz: ışık

mükemmeldir ve sonsuz bir istirahattadır. Arzu değişme isteğiyle ışığın etkisini üzerine

çeker. Bu kadar.

Peki geriye kalan 21 saat boyunca ne yapmalıyız? İşimiz bu. Bir talimat listesi yok,

herhangi bir tüzük de yok ve fikirlerimizin olduğu bir listede. Ancak Kabalistlerin

verdiği genel ipuçları var ve kişi bunlara bakmalı. Arayış ihtiyacı inşa eder, arzuyu da!

Bu yüzden şöyle denir: "Kişi elinden geleni ardına koymamalıdır". Kişi tüm çabasını bu

ihtiyacı ortaya çıkarmak için harcamadığı sürece ışık tam etkiyle üzerinde işlemez ve

kişiyi manevi bariyerden geçiremez.

Bu ihtiyaç, bu kli dersten önce hazırlanışı iki parçadan ibarettir: Reşimo de İtlabşut

Reşimo de Aviut. Bu bizlere iki fenomende belirtilir: Birincisi, içinde alev gibi yanan bir

arzu olmalı - kişinin açıklayamayacağı bir arzu ! Bu Reşimo klidendir. İkincisi, Işık'dan

kaynaklanan Reşimo: Yaratan'ın beni ıslah etmek istediğinden kesinlikle eminim ve

ıslah eden ışığın kaynağı tam önümde, sadece bunu istemem lazım. Burada bahsedilen

Yaratan'ın yüceliğinin farkına varılmasıdır, güvenebileceğimiz bu kurtarıcı gücün, - tek

bir koşulla: Bu benim Klim, benim ihtiyacım ortaya çıkartılacak. Genel olarak buna

Reşimot de İtlabşut ve de Aviut denir. İtlabşut ve Aviut'a benzer olarak derse bu

arzuyla gelinir.

Şöyle ki, kitaplarımı çalışmadığım zaman birbirine iki zıt güçle çalışmaktayım: Birincisi

Yaratan’ın yüceliği yani amacın yüceliği, ıslah eden ışığın tesiri. Maneviyat gözlerimde

tüm açılımlarıyla çok yüce olmalı, ancak sadece soyut anlamda değil, daha ziyade bana

yönlenmiş olarak – benim için bir şifa olduğuna emin olmalıyım. Ve öteki taraftan

kendi halime bakmalıyım: ne kadar ölümcül bir hastalığım olduğunu ve egom

yüzünden ne kadar acı çektiğimi vs.

Bu tür şeyleri kendi kendimize söyleyip esinlenemeyiz. Ya kitaplardan esinlenebiliriz,

ya da en güçlü şey olan, gruptan. Hem kitaplar hem de grup aslında tek araçlardır, kişi

kendi arzusuna sadece bu araçlarla etki edebilir ve maneviyatın ıslah eden ışığını

çağırabilir. Başka bir deyişle, kişi sadece bunlarla gelişimini hızlandırabilir. İnsanın

sahip olduğu tek seçim budur.

Bu yüzden insan günlük bir program dahilinde çalışmalıdır: Biraz dinlemeli, biraz

okumalı ve biraz dostlarıyla zaman geçirmeli. Günde üç saatlik çalışma sürecinin

dışında kişi kendisini kişisel hazırlık sistemi dahilinde bulundurmalı. Burada sadece boş

zamanımızdan bahsetmiyoruz! Sadece çalışılan zamanlarda bir arada olamazsınız.

Kendinizi derse hazırladığınızdan emin olmalısınız. Bu yüzden hep bir araya

gelmelisiniz, beraber yemek yemelisiniz, komünikasyon kurmalısın, beraber bir şeyler

yap... Ne olduğu önemli değil - herkes ortak kliye kendi katkısını koymalı, yani gruba:

kendi görüşüyle en etkili olan şey neyse.

Bu şekilde bir yol bulacağız - bulamazsak bile farketmez. Bizim için en önemli olan bir

şeyde meşgul olmuş olacağız: Yaratan'a olan ihtiyacın aranmasında. Ve sonuç... Bu

arzuyu birden ne zaman edineceğimizi bilemeyiz: Bu arzuyu tümüyle farklı bir yerde

ve zamanda edinebiliriz. Işık Kelimi etkiler ve sarsar. Bizimde bu arada şunları

yapmamız lazım...

Başka bir deyişle, hayatımızda düzen olamaz çalışmamız bu şekilde - ek arzular

aramak; sorumluluğumuz bu şekilde. Geriye kalan herşey zaten hazır bir vaziyette

beklemekte ! Ancak elimizde bir kap olmadan kralın hazinelerine girmenize izin

verilmez. Ancak sonra hazineye defalarca girebilirsiniz. Ama elinizde bir kli tutmak

zorundasınız. Ne kli'si kendi kabınız bu sizin ruhunuzun karşılık gelen ilk manevi

seviyesinin miktarıdır.

Bunun üzerine gün içerisinde hangi davranışlarımın en etkili olduğunu tayin etmeliyiz

ki derse uyanık bir şekilde gelelim, sabırsızlıkla tedavi ve ıslah beklercesine.

En önemli şey de uyumadan önce kişinin kendisini hazırlamasıdır. Yarım saat ya da on

beş dakika, ne kadar olduğu önemli değil en az beş dakika! Yatağa girmeden önce ve

uyumadan önce... Sizlere ne kadar çalışmanız gerektiğini söyleyemem: Bazen iki

cümle ya da iki kelime bile yeterli olabilir - ve kişi bunlarla uykuya dalar ve tüm geceyi

geçirerek bunlarla uyanır ( yani saat iki - iki otuza kadar ) dersten önce. Bazen kişi

yirmi dakika kadar okur bazen ise biraz müzik dinler. Ne olduğu önemli değil!

Kişi uyumadan önce uyandığı zaman içinde de uyanacak bir şeyler bulmalıdır. TES'dan

biliyoruz ki uyku öncesi çalışmanın ne kadar önemli olduğunu zira bu olmadan kişi

uyanamaz ve gece bekçilerinden geçemez. Bu olmadan kişi gecenin karanlığından

geçecek güce sahip değildir. Uyandıktan sonra bu uyanışını devam ettirmeye hazırdır...

Soru: Hangi metinler daha faydalıdır?

Uygun bazı yazılar seçin ve bunlara uyanış adlı yazılar diye ad verin ve her defasında

farklı bir paragraf kullanın. Bazı yazılar vardır ki kişiyi heyecanlandırır, Baal HaSulam

bunlar içine çok büyük bir güç, izlenim ve ilham kaynağı vermiştir.

Ayrıca mantıklı şekilde yazılan deyimler vardır. Önceki derslerde Reşimot İtlabşut ve

Reşimot Aviyuttan bahsettik ve bazı insanlar bunu Kli ile ilgili, ışık ve Yaratan'ın

yüceliğiyle ilgili konuşmalarımızdan daha iyi algıladı. Bazı mantıklı yazılar daha iyi

algılanmakta, benim gördüğüm kadarıyla Reşimot de İtlabşut ve Reşimot de Aviyut,

Gimel, Dalet, bir taraftan ışık ve öteki taraftan da Kli. İnsan algılamaya başlar.

Bu şu demektir; bazen deyimleri kullanmak faydalıdır, mantıklı bir şekilde yazılıp kişiyi

uyarır. İki taraftan da ilham alırız - hem kalpten hem zihinden. Zihin bizi uyandırabilir,

yazıları öyle bir düzenleyebiliriz ki kalbin algılaması daha kolay olur, kişi aklıyla anlar

ve ilham alır çünkü kalp ve akıl bu iki sistem beraber çalışır.

Dolayısıyla hangi deyimleri seçeceğimizi tam söyleyemiyorum benim kendim için

seçtiğim deyimler var, ve yıllar boyunca çalışmalarımdan bu deyimlere bağlandım,

belki de bunun nedeni kendi Rav'ımla nasıl konuştuğum ve bunları O'nun vasıtasıyla

nasıl hissettiğimdir. Bu izlenimi sizlere transfer edemem çünkü tümüyle farklı ve kişide

farklı, sizin ihtiyacınız olduğu şekilde farklı olacaktır.

Kişinin araması gereklidir. Bulduğunuz şey vasıtasıyla sonuca gelmezsiniz ama sonuç,

bulmak isteğinizin büyüklüğüne bağlı.

"Emek harcadım ve buldum".

Problemimiz bu. Bu işleme makalenin açısından kendimizi ilişkilendirmememiz lazım -

buldum demek yeterli değil! En önemli şey çaba sarf etmek.

Soru: Bazı yazı parçalarını bize gönderiyorlar ve beraber okuyoruz. Bunları beraber

okumak yalnız okumaktan daha mı iyidir?

Bence gün içerisinde bir araya gelip beraber bir şey okumalısınız. Ancak herkes bu

beraberliğe gelmeden önce kendisini hazırlamalı, tıpkı derse hazırladığı gibi. Kendisine

tüm Kli’den bir izlenim alacağını söylemeli ve Kli'deki herkes de bir izlenim almayı

arzulamaktadır ve bu iki Reşimot’u uyandırmalı.

Bu sizin bir sonraki derse kendinizi hazırlamak için yaptığınız grup çalışmasıdır. Soru

şöyledir; bunu gün ortasında mı yapmalı yoksa uyumadan önce mi? Bunu gün

içerisindeyken işimde saklanıp gizlenecek yapacak olursam, konsantre olmadan

yapacak olursam hiç bir işe yaramaz.

Sadece beş dakikalığına yapın yeter, daha fazlasına ihtiyacınız yok. Ancak bu beş

dakika içerisinde çok özel bir halde olmalısınız. Başlamadan bir kaç dakika önce çok

özel bir beş dakika geçireceğinizi kendinizi düşüncelerinizde hazırlamalısınız.

Bunu gün içerisinde ya da akşam uyumadan önce yapmak gerçekten gereklidir. Çünkü

başka bir grup çalışması yok. Ders esnasındayken kimse konuşmuyor, herkes sessizce

oturmakta ve sadece kalplerinden doğan ışığı çekmekle meşgul. Dersle ilgili koşulları

daha sonra konuşacağız şimdi ise derse hazırlığı konuşuyoruz.

Dolayısıyla gün içerisinde telefonla ya da internette buluşmadan önce kişisel bir

hazırlık gerekmektedir. Bu hazırlık kişinin içerisinde gerçekten bütünleşmek için bir

fırsat olduğunu ve herkesten bu ihtiyacı alabileceğini, kim olduğunu ve Yaratanın kim

olduğunu anlayabileceği ve bu fırsatı da doğru kullanabileceği bir koşul. Eğer bunu

yapmaya başlarsanız bende her gün katılmaya razıyım.

Ve geriye kalan her şey kişinin ne kadar boş vakti olduğuna bağlı - buraya

geliyorsunuz ve biraz çalışıyorsunuz ve akşamları da biraz dağıtımla ilgili projelerde yer

alıyorsunuz.

Belki ileride bir yerimiz olursa akşamları beraber yemek yiyebiliriz uyumadan önce.

Bize çok yardımcı olur hem de çok! Eğer yemekten sonra herkes eve gidip uyursa o

zaman uyumadan önce kitap açmanıza bile gerek kalmaz. Yemekten hemen sonra

uyursanız bu izlenim sizin için çalışmaya başlar.

Soru: Daha önce gün içerisinde beraber makale okuduğumuz sisteme tekrar geri

dönmemizi tavsiye ediyor musunuz?

Şu anda makale okuyor musunuz okumuyor musunuz bilmiyorum. Gün içerisinde

telefonla birbirinize bağlandığınızı biliyorum.

Öğrenci: Sabah dersinden bir bölüm dinliyoruz ondan sonrada ilham almak için bazı

şeyler yapıyoruz ve dünya Kli’sinden bazı haberleri okuyoruz...

Neyi dinlediğiniz ve nelerden bahsettiğiniz önemli değil. Önemli olan kendinizi nasıl

hazırladığınız. Rabaş Kabalistlerle ilgili şöyle derdi - Aralarındaki sohbet tümüyle

alakasız olabilir tıpkı senin dediğin gibi dünya Kli’si ile ilgili haberler mesela, derslerle

ilgili şeyler, bazı konularla ilgili konular - ne olduğu önemli değil.

En önemli şey kişinin içinde ne olduğu, kalplerinizin konuşup konuşmadığı, ihtiyacı

hazırlayıp hazırlamadığımız, eksikliğimiz. Eğer esas bunu yapamıyorsanız nasıl

yapacağınızı açıkça konuşmalısınız.

Soru: Hazırlıktan zevk almamız bir problem midir?

Kişinin dersten hoşlanması yada derse hazırlıktan, ortak yediğimiz yemeklerden ve

grup içerisindeki aktivitelerden haz duyması yasak değil. Tam tersine! İnsan bu tür

aktivitelerden haz duymaya çalışmalıdır.

Soru: Eğer insanın elinde Materyali çalışma fırsatı var ise yapabileceği en iyi şey nedir:

dersi tekrar dinlemek mi yoksa başka bir şey yapmak mı?

Kulaklarınızdan materyal geçmesinin çok büyük fayda sağlayacağını sanmıyorum.

Eğer sabahtan akşama kadar kaydedilmiş dersleri dinlerseniz içinizden bir sürü bilgi

geçer ama bu bilgiler sizi etkilemez, sizi etkilemesi gerektiği şekilde bu bilgiyi içinizde

işleyemezsiniz. Bunu yapmanız mümkün değil.

Materyal bir hayat içerisinde olmamızın özel bir nedeni var – evlilik, aile, çocuklar,

işimiz, alış veriş, patronumuz, banka vs. - yani çevremizde bizi saran dünyadaki her

şey.

Etrafımızdaki tüm bu her şeyin içerisinde manevi ihtiyacımızı eksiklik hissimizi

taşımamız lazım. Sanki gün içerisinde eksiklik hissini nereye gidersem gideyim ne

yaparsam yapayım içimde taşıyormuş gibi.

Maneviyata olan ihtiyacı seni hayatta etkileyen her şeye rağmen kendi içinde taşırsın,

bu şeylerin yarattığı engellere rağmen. Bu şekilde ilerleyerek ve engelleri bu ihtiyaçla

aşarak kendini güçlendirir ve Kli’ni yaratırsın.

Eğer kendini terkedilmiş bir yerde, hiçbir problemin olmadığı bir yerde saklarsan

kendini maneviyata hazırlayamazsın. Bu tür şeyleri doğu felsefelerini izleyenler yapar.

Soru: Arzumuzu büyüten herhangi bir metot iyi midir?

İnsanın arzusunu geliştirmenin tek yolu kitaplar ve gruptur. Biz buna “çevre” ; manevi

gücü kişisel potansiyelimden daha büyük olan ve bir Kli’si olan çevre diyoruz. Benden

daha yüce ne olabilir? Eğer izlenimlerim maneviyata olan arzumu arttırıyorsa bunu

ancak manevi kitaplar ve manevi bir grupla yapabilirim! Başka nerede manevi

potansiyele sahip olan ve beni etkileyen bir şey bulabilirim ki? Siz bana söyleyin grup

ve kitaplardan başka nerede bulabiliriz?

– Hocamızda…

–

Evet, bir de hocamızda.

Soru: Ayrıca yaratana karşı bir sorumluluğumuz var bize ihtiyacı var?

Sen Yaratanı merak etme o gayet iyi…

Soru: Bu arzu nasıl ifade edilmelidir? İki açıdan bahsettik: ışığa olan inancımdan ve

kişisel durumumdan. İkisini nasıl dengeleyebilirim? Bu ikisinin arasında ne olmalı?

Yaratanın yüceliğini anlamaya başladıkça ve bu şifaya daha çok ihtiyacın olduğunu

hissetmeye başlayınca bu iki açı giderek birbirinden daha farklı görünür; birisi ışık

tarafından diğeri de Kli tarafından. Bu potansiyel fark Kli’nin büyüklüğüdür. Zira ilk

Reşimo Keter’dendir ve ikincisi de Malkut’tan.

Soru: Yaptığımız tüm işlerde mesela çeviri yaptığımızda, dağıtım yaptığımızda bu

arzuyu nasıl geliştirebiliriz?

Direkt olarak dağıtımla ilgili yapılan işler vardır. Kişi arzusunu hazırlarken bunları daha

iyi kullanabilir. Eğer grup için bir şey hazırlıyorsam yani tüm grubun ihtiyacı olan bir

şey, ve yaptığım işe bunu dostlarım için yaptığım düşüncesini biraz olsun eklersem,

grubun büyümesi için, o zaman elbette bundan daha büyük arzu edinebilirim ve ıslah

olmak için daha güçlü bir talepte bulunabilirim. Bununla zincirleme bir reaksiyon

başlatırım. Sonuç olarak Yaratanın yüceliğine olan talep, kötülüğün fark edilmesi ve

ıslah eden ışığın o Reşimo’dan gelmesi.

Bu yüzden kişinin grup içerisinde tam olarak ne yaptığı önemli değildir. Derse

hazırlanırken kişi bu sıralamayı yaptığı şeye entegre edebilir ve son nokta olan derse

getirip başarı elde edebilir.

Soru: Aravutu bunun içine nasıl sokabiliriz?

Aravut’tan bahsettiğimiz zaman hep beraber aynı gelişim sürecinden geçmekten

bahsediyoruz ve hepimiz birbirimize tabiyiz. Eğer hep beraber Kli’mizin iyiliği ile

ilgilenmiyorsak -Yaratanın yüceliğinden gelen genel Reşimo ve kötülüğün fark

edilmesinden gelen genel Reşimo- o zaman hiçbirimiz kişisel arzularımızı buradan

alamayız ve bu Kli vasıtasıyla ıslah eden ışığı talep edemeyiz.

Neden aynı Kli vasıtasıyla? Bundan daha önce bahsetmiştik. Bu hastalığın yani zararlı

olan ve ölümcül olan egomuzun şifasının grup vasıtasıyla oluşacak bir duadan geçtiğini

daha önce konuşmuştuk. Ne arıyorum? "ıslah eden ışık". Dolayısıyla grubun genel

Reşimo’sunu ve gücünü kullanmak durumundayım. Yaratanın izlenimlerini ve kötülüğü

kolektif olarak terk etmeyi. Sanki kişi tek bir çanağın içerisinden haykırıyormuş gibi.

Eğer kişi oradan haykırmıyorsa ışığı çekemez. Bu demektir ki onun kişisel bencil bir

beklentisi vardır, sadece kendisi için! Kişi eğer ihsan etmeyi talep ediyorsa o zaman

haykırışı grubun içinden gelmelidir.

Şimdi burada bir soru ortaya çıkar “ne demek ihsan etme gücünü haykırarak

istemek?”. Kişi “Lo Lişma” (Yaratan adına değil) seviyesindedir. Ancak Lo Lişma

seviyesindeyken bile kişi “tek beden tek kalp” koşulu içinde olmadan yukarıdan

kendisine hiçbir yardım ve kurtuluş gelmeyeceğini açıkça görebilir. Kişi bunun için bir

istek göstermelidir. Elbette ki “Tek beden tek kalp” ıslah olunmuş koşul daha sonra

gelecek, son safha olan sonsuz ve ortak sevgi; herkesin bir başkası adına üzüntü

duyduğu ve bir başkası adına ödüllendirildiği.

Ancak şu aşamada bunun için bir istek olması gerekir, grubun genel olarak

hazırlanması. Öncelikli koşul budur ve oluşumun sonunda tam haliyle uygulanacaktır.

Zira “taş kalp” ancak o zaman ıslah olacak.

DERS SIRASINDA BAĞLANTI HATTI

Bu çalışma bize önerilen bir bağlantı hattına benzemektedir. Geçmişte, heryerde

telefon yokken başka bir ülkeye telefon açmak için postahaneye giderdik. Evden başka

bir ülkeyi aramak imkansızdı. İsteğimi bildirdikten sonra ‘Hat sağlandı lütfen konuşmak

için kulübeye gelin’ şeklinde bir anons olurdu. Daha sonra kulübeye gider ve gelen

hattı alıp konuşmaya başlardım.

Bu durum ders sırasında yaşadıklarımızla oldukça benzerdir. Şuanda siz bir hat

istediniz ve biri size anons ediyor ‘Konuş! Sadece birkaç dakikan kaldı. Ne hakkında

düşündüğünü, ne istediğini ve ne arzuladığını söyle’. Gerçekte, bu çalışma yaptığımız

zaman, onunla bu yolla doğrudan bağlantıda olmalısınız. Başka bir şekilde açıklamak

gerekirse, kişi kendine çalışmalarından ne istediğini söylemeli ve bunu derste kırmızı

bir iplikmiş gibi geçirmeye çalışmalı. Çalışma kelimelerdir ve kişi niyeti ile düşüncelerini

buna eklemelidir. Genel olarak, Kabalistler dışarıdan kelimeleri basit ve önemsiz olarak

gerekli yaparlar ama içlerinde büyük bir kuvvet ve amaç için özlem saklarlar. Bir

insanın bütün davranışları buna odaklanmıştır.

Herşeyden öte davranış, çalışmalar sırasında niyetin içinde yer alır. Bu bizim

düşüncemizdir ve niyetimiz buna gerçek hayatta etki eder. Bunlara ek olarak, bu

sadece ders sırasında olur. Çalışma sürecine nazaran, diğer bütün eylemde

bulunduğumuz periyotlar ikinci sıradadır ve çok az yardım ederler. Sadece

çalışmalarımız sırasında memnuniyetimizi yukarı yollama şansını ve etkiyi elde ederiz,

ayrıca bizim için en önemli olan şeye karar verme isteğimizi de. Eğer düşünceler ve

arzular birleşmişse, eğer bir gruptan geliyorlarsa, bir toplantıdan ya da birleşmeden,

işte o zaman ilgili bir dereceye etki ederler.

Birleşme veya topluluk sadece bireyden üstün olmakla kalmaz, bir onluk olarak

birlerden üstündür. İnsanlar bağlantıyı arzuladıklarından beri, kendilerini Yaradan ile

birleşme için geri itmek istemektedirler. Bu özünde tamamen farklı bir davranıştır.

Kendini grupla birleştirmek zaten ışığı almak için bir kapıdır. Diğer taraftan bir birey Kli

değildir. Yaradan ikiye ayrılmış parça arasında kesişme de bir liman oluşturur. Bu şu

cümle ile eş değerdedir: ‘Şıhina koca ile eşi arasındadır’. Bu nedenle, eğer ders

sırasında dua veya istem bütün grubu sararsa, o zaman davranış gerçekten amaca

yöneliktir. Diğer taraftan sadece bir kişinin duası neredeyse hiç etki oluşturmaz.

Eğer bir kişi çalışmalar ile amacı birbirine bağlayamıyor ise o zaman bütün

düşüncelerini ikiye ayırmalıdır, kendine cümlenin yarısının amaç hakkında diğer

yarısının ise çalışılan konu hakkında olduğunu söylemelidir, taa ki ikisi kişi için bir

bütün oluşturana kadar. Bunu yaparken birine diğerine paketleyebilir. Bu tıpkı

dalgaların modülasyon ile çevrelenmesi gibidir; bizler ders sırasında isteklerimizi arka

plandan yukarı göndeririz. Bu önemlidir.

Bir keresinde Rabaş’a sordum: ‘Eğer tek bir şey hakkında düşünebiliyorsam neyi

düşüneyim?’, ‘Amacı düşün’ diye cevap verdi. Derste geçen kelimeleri duyamıyorsanız

bu sorun değil, tabii eğer O’na bir şekilde dönebiliyorsanız, o zaman bunu

yapabileceksiniz demektir. Çalışmaya yüzdenin sadece ufak bir kısmını verin ve geriye

kalan %95’in dua olmasını sağlayın. Bu bizim gereksinimimiz.

Şuanda bizim grubumuza ve dünyadaki diğer bütün gruplara bakıyorum. İnsanların bu

derste oturmasına ne sebep oluyor? Bakın – St. Petersburg’u ve New York’u ekranda

görebiliyoruz. Onları orada ne tutuyor? – Acı çekmek. Acı çekmek insanları bu derse

getiren şey ve bize baktıklarında nefeslerini tutuyorlar: ya eğer oradan birden birşey

gelirse diye. Acı çekmek onları orada tutuyor, onları evlerine gitmekten alıkoyuyor;

herşey acı ile davet edilir. Ve ayrıca hiç şüphe yok ki bu tarz bir plandan hiçbir şey

gelmeyecek.

Üst Güç ile bağlantı kurmak benim kötülüğüm, kötü hissetmem ile belirmez. Bu sadece

iyilik yolu ile ortaya çıkar ki bu, iyilik istediğim, arzuladığım ve kendimi darbeler altında

hissetmediğim ama iyiliklerin eşiğinde olduğumu hissettiğim zamandır. Kişi Yaradan’ın

büyüklüğünü kendi gözleri ile görmek için beklemelidir ve ışığın gelişi kişiye yükselme

fırsatını verecektir. Bunun anlamı, kişinin egoistik anlayıştaki bakışıyla ve birşeyler

aldığı için yükselmesi değildir. Aksine bu, bizim dünyamızın üstünde bulunan birşeyin

ihsan evrimidir ve buna eşit olabilmek çok değerlidir.

Oturmak ve beklemek, şuanda dünya üzerinde yüzlerce insan oturuyor ve bekliyor –

bu Tevrat’ın yolu olarak adlandırılan şey değildir. Bu acı çekmenin yoludur. Özellikle

birçoğumuz burada bir aradayız ve bu nedenle bizler birbirimize maneviyatın

büyüklüğünü vermeye mecburuz. Sizin önünüzde dans edemem, sizler bunu birbiriniz

için yapmalısınız. Aksi takdirde ne olur? Tek kişilik bir gösteri? Gruplar ve dostlar

birbirine etki etmelidir.

Başka ülkelerdeki gruplar: sizler şuanda ekrana bakıyorsunuz ve Bnei Baruch’u

görüyorsunuz. Ne hakkında düşünüyorsunuz? Gördüğüm kadarıyla insanlar çalıştığımız

konuyu zorlukla anlıyorlar. Bu oldukça normal, bizler bilgi sahibi olmakla yükümlü

değiliz. Ancak, çalışmalar sırasındaki niyet önemlidir. Yukarıdan veya merkez Bnei

Baruch grubundan birşeyler gelmesi için beklememelisiniz, kendi niyetiniz ile destek

oluşturmalısınız. Dersten ne istiyorum? Nasıl bir birleşme? Nasıl bir genel Kli Yaradan’ın

yarattıklarının ifşasıyla doludur? ‘Kabala ilmi’ olarak adlandırılan şey budur, Kabala

çalışmanın anlamı budur. Bizler Yaradan’ın damarlarda ve ya ruhlarda ifşa olduğu

şekilde çalışıyoruz. Kabala ilmi, Yaradan’ın yarattığı yaratıklara ifşa olmasını

çalışmaktır.

Materyali akıl ile fazla veya azı ile yakalamak mümkün. Ancak, kişinin ne hissetmeye

ve niyete ne kadar yatkın olduğu ile bağlantılıdır, sadece oturup beklemek yerine çaba

göstermelidir: belki başka akıllıca birşey birden bire oradan çıkabilir. Ders sırasında

isteklerimiz hakkında daha çok ve daha çok düşünmeliyiz ve istemimizin ne olduğunu.

Bu görüntüyü sadece göz önünde tutarak kaybediyoruz, bu değerli davranışlarda

bulunamadığımız demektir.

TES’e girişte, Paragraf 18- Baal HaSulam bunun hakkında ‘çaba miktarı’ ve ‘çaba

kalitesi’ diye yazmıştır. ‘Çaba miktarı’ bizim evde veya birlikteyken çalışmaya

ayırdığımız zamandır. Ancak ‘çaba kalitesi’ çalışma sırasında duyduğumuz istektir. Ben

gücün gelmesini ve beni düzeltmesini istiyorum, düşüncelerimi doğru yönde

odaklamayı istiyorum, sonuçta amaç dışında hiç birşey için arzu duymuyorum.

Düzinelerce insan, oldukça büyük bir sayıda olan gruplar dersteler. Onlar burada ama

çabanın kalitesi nerede? Başka bir şekilde anlatmak gerekirse, Yaradan’ın bu

dünyadaki yaratılana ifşasına olan istek nerede? Eğer bunu ders sırasında beklemez ve

istemezsek, Kabala çalışmıyoruz demektir. Şimdi hepimiz birbirimizi ekranda

görüyoruz. Hadi bu niyet üzerinde yoğunlaşalım: Yaradan’ın bu dünyada yaratılana

olan ifşasını istiyoruz, bunun diğer herşeyden önemli olmasını istiyoruz.

Çabanın kalitesi hakkında daha derin bir anlayış daha sonra gelecektir ancak, bu

önceliklidir. Bahsettiğim bu yaklaşma, Kabala biliminin açıklaması ile uyumludur: bu

metot Yaradan’ın Tanrılığını yarattıklarına göstermesidir, ifşa etmesidir.

Niyetlerimizi tutmak, ne olursa olsun bizi manevi dünya ile bağlayan ve ders sırasında

açtığımız hattın kesin bir bağ olduğunu hissetmeliyiz ve bu bağ aracılığı ile maneviyatı

niyetimiz ile etkileyebiliriz. Bizler sadece Yaradan’a çalışma sırasında mümkün olduğu

kadar çok niyet yollayarak ilerleyebiliriz. Grubun niyetleri ne kadar somut ve genelse,

grup amaçla o kadar yakın ilişkidedir. His ile ne kadar çok şarj olurlarsa – gerçek bir

dua – isteğimiz o kadar etkili olur. Bize bunun dışında hiç birşey yardım edemez. Bir

saatlik bir TES çalışmasının ayrı tutup bunun yanında, ne yapıyor olursak olalım

gündüz ve gece olan bütün davranışlarımız sadece o bir saatlik mutluluğa ulaşmak

içindir. Bu sonunda çalışmalarımıza aşılayabilecek bir şans bulduğumuz mutluluktur,

gerçekten güç tarafından, bundan önce ulaştığımız bütün ifşalar çalışmanın dışındadır.

Birini bunu Kral ile bir dakikalık görüşme olarak kıyaslayabilir. Birine problemlerini

Krala anlatması için sadece bir dakika verilmiştir ve bu zaman boyunca Kral dinlemeye

hazırdır. Bu çalışma sırasında hissedeceklerimize olan bir alıştırma olabilir. Eğer bunun

üstünde birlikte çalışmazsak bunu kullanma avantajı olmayacaktır. Bunun dışında

herşey acı, ızdırap yoludur. Bu davranış maneviyat’ın yolu olarak adlandırılır: biz

üzerimize ışığı çekiyoruz, Kaynağa geri gidiyoruz.

Deniz aşırı ülkelerdeki bazı gruplar çalışma materyallerini pek tanımıyorlar ancak

derslere düzenli olarak katılıyorlar. Onlara onur ve övgü. Ayrıca bir kısım da henüz

tutkusu olmadan çalışmaları yapıyor. Onların düşüncelerini onlar bizi ekrandan

incelerken anlıyorum: ‘Belki bir açıklama vardır?’. Hatta bazıları ‘Bu sıkıcı TES dersi ne

zaman bitecek?’ diye düşünüyor.

Hepsini anlıyorum ve bu nedenle size bunu anlatıyorum: kişi isteği oluşturmak üzerine

çalışmalıdır; bunu fark etmek önemlidir ve grubun her üyesinin niyetini beyazlatmak,

bunu her grupta yapmak ve bütün grupların birlikte yapması. Kişi ayrıca isteklerimizi

Kime yolladığımızı da hatırlamalı. Tartışmalarımızın ve tekabüllerimizin tek konusu

sadece bu olmalı, başka hiç birşey amacımıza ulaşmamıza yardım edemez.

Soru: Niyet hakkındaki düşünce her zaman kayıp gider. Başka dış hareketler var mı?

Nasıl niyeti her zaman tutma alışkanlığını geliştirebilirim?

Hiçbir şey bize niyeti tutmamızda ya da kaybetmemizde yardımcı olmaz. Biri

hatırlatmaları ellerinin üstüne yazabilir; biri her tarafını parçalarla ve alıntılarla

sarabilir. Bunu dene, denememelisin demiyorum. Ben kendimi her türde işaretlerle

sarabilirim, saatin alarmını kurabilirim ancak amaç önemli değilse niyet kayıp gider,

kaybolur. Hangi koşullar altında niyet önemli duruma gelebilir? Kişi grubun etkisi altına

girince: herkesin bunu yaptığını görür ve sonra amaç artık önemli olmuştur. Daha

sonra kişi bu önemi hissetmeye başlar, bizler Yaradan ile bağlantı kurabilmek için

gerçek bir fırsatla uğraşırız ve bu kendi gelişimimizi etkiler.

Bu tamamen bizim çalışmamızdır. Hiç kimse engeller olmadan bir sure sonra en önemli

şey hakkında düşünmeye başlayacağını ummamalı. Her zaman engeller olacaktır,

çünkü bu bizim harekette bulunduğumuz tek alandır. Başka hiçbir şey yok. Bu bizim

Yaradan’a tutumumuzu göstermemizdir tıpkı O’nun bize yardım etmesine olan

isteğimiz gibi.

Soru: Gün içinde neye konsantre olmalıyım? Ders dışında çalışmamın özü nedir?

Gün içinde; Yaradan’ın büyüklüğünü fark etmek ve amaca ulaşmanın önemini fark

etmek gerek, kişi kendini hazırlamalı ve çalışmalar sırasında dışarı vurabileceği bütün

iç gerilimi biriktirebileceği konuma gelmeli. TES’e girişten paragraf 19’u bir daha

okuyun, Baal HaSulam’ın niyetten bahsettiği kısmı.

Anlamalıyız ki bir manevi dünya var ve bizler onu sadece çalışmalar sırasında ki

niyetimiz ile etkileyebiliyoruz. Bu nedenle kitaplar verildi ve onun içindeki ışık bizi

kaynağa geri getiriyor. Eğer bunun için değilse, sadece bizi acı yoluyla gelişebiliriz.

Böylece acı yoluyla ve ya manevi yolla gelişebiliriz. Siz seçin. Eğer acı yolunu

istiyorsanız sadece evde oturun. Ama bizler burada maneviyatın yolunu izlemek için

toplanıyoruz ve bunun anlamı: ışığı çağırmak, Kaynağa geri dönmek. Ve bu sadece

çalışma sırasında mümkün.

Bu konu üzerinden defalarca geçtik. Eğer hafızanızı yenilemek istiyorsanız bunu

yapabiliriz. Ancak bizim işimiz sadece bu. Sadece bu – çalışma sırasındaki niyet. Bizler

şimdiden çalışmanın değişmez birleşimi için süreçteyiz. Dünyadaki gruplar, Allah’a

şükür, oldukça istikrarlı. Şimdi onları inşa etmeli ve herbirini doğru şekilde

ünitelendirmeliyiz.

Ekrandan gördüğüm kadarıyla beni izleyenler onlara birşeyler anlatacağım beklentisi

içindeler. Fakat söyleyeceğim tek bir şey var: dostlar, hadi çalışmaya başlayalım. Ve ne

kadar bildiğiniz önemli değil. Çok bilen çalışmazmış.

RUHANİ DÜŞÜŞE GEÇME DURUMU VE BUNDAN KURTULMAK

Rabaş bütün makalelerinde; Yaratan’ın büyüklüğünü bizim için dünyadaki en önemli

şey olacağı bir durum yaratmanın en önemli şey olduğunu yazar. Yabancı birşeyin

düşünce ve arzularımıza girdiği an derhal- Yaratıcı’nın büyüklüğünün, O’nun

eşsizliğinin, O’na bağlanmanın ve O’nun hareketlerinin farkına vararak arzu ve

düşüncelerimizi, kendi yolumuzda kontrol altında tutmaya ihtiyacımız vardır.

Hayattaki herhangi bir durumda, hemen “Bak, tanrı bana ne yapıyor” demeye

ihtiyacımız vardır, O’nunla olan bağlantımızı sürekli kılmak için.

Bize olanlar öğrenmek ve eğitilmeye benzer. Bazen bu insana, bu dünyanın sonu gibi

görünür, kaçış yolu yoktur ve çevresi sadece karanlıktır. Ama daha sonra, öğrenerek ve

deneyerek, bunun o şekilde olmadığını görürüz, bu sadece bize yukardan verilen bir

egzersizdir, ve bu egzersizler çok kesin ve tamamen doğrudur. Biz sadece bir

zamandan sonra bunun farkına varabiliriz ve zorunluluğunu değerlendirebildiğimiz bu

egzersiz ıslahtan önce gelen seviyedir.

Bu yüzden biz mümkün olduğunca kendi yolumuzda kalmalı, sürekli ilerlememizin

hedefinde tutunmalı, başımızı dik tutmalıyız. Ateşe gittiğini görüp ve yapabileceği

hiçbirşey olmadığını anladığı bir duruma düşerse, kişi hiçbirşeyin efendisi olmadığını

anlar.

Bu durumlar kaçılmaz veya önlenemezdir, ama bu süreç kısaltılabilir, bu yüzden daha

hızlı ve acısız atlatılabilir. Bunun için gruba dönmemiz gerekir, arkadaşlara, ortak işe,

daha fazla çalışmak, okumak ve mümkün olan herşeyi yapmak.

Eğer biri tanrıyı hissetmeyi durdurursa, bu onun düşüşe geçme durumunda olduğu

anlamına gelmez. Bir kişinin kitaba, işe, gruba dönmeye ihtiyacı vardır, ve sonra, o

gelişimi görecektir. Her durum üst seviyeye çıkış olarak algılanmalıdır.

Eğer zaman düzeltmek için ruha gelirse, bu kaçınılmazdır. Her kaçış denemesi acıyı

uzatacaktır.

Düşüşe geçtiğinde, kişi kendisini arzuları içerisinde tanımlar. Bunu yaptığını hissetmez,

bunun içine dalar, ve tamamen bu durumun kontrolü altındadır. Kişinin

arzulamak/istemek hissinin gücü; egoist arzularıyla isteği bütün olunca ortaya çıkar. O

bunun istemek arzusu olduğunu bile anlayamaz, bunun kötü olduğunun farkına bile

varamaz.

Kişi bir saniye bile morali bozuk olsa, suçu Yaratan’a atmış kabul edilir; bana ve benim

etrafımdaki dünyaya yaptıkları için. Bu beni Yaratan’dan uzaklaştırır, kişinin üst

dünyaları edinmesini engeller. Bu halde durumunuzu değiştirmek için her yolu

denemelisiniz.

Tekrar çıkışa başlamak amacıyla tamamen düşene kadar beklemek kesinlikle yanlıştır.

Bu acının yoludur: beklemek ve acı çekmek! Kabala’da kişi kendisini Yaratan’a yakın

hissetmediği zaman derhal bu durumu düşüş olarak tanımlamalıdır, tüm çabasını

yükselişe yöneltmelidir.

Çıkışa geçmek için derhal bir olanak yakalamak zorunludur; bir saniyeden daha fazla

bile iniş içinde olmaya ihtiyaç yoktur. Ayrılık hissini edindiğim anda, küçük bir an bile

olsa, derhal geriyle bağlantı kurmak zorundayım ve bu bağlantı eskisinden daha güçlü

olacaktır. Düşüş bir saniyeden daha fazla sürmemelidir. Zusha’nın dediği gibi – on

dakikada dört yüz iniş ve çıkış yaşadığı bir an olmuş.

Kötü durumda olan birini düşünelim. Eve geldikten sonra; üzgün, boş sıkılmış hisseder,

bütün koşuşturma başlar. Ne yapmalı? Gülümsemeye başla! Düşünce ve niyetindeki

değişikliğin izlediği hareket meydana gelecektir, göreceksin.

İradene karşı gülümsemeye başla. Dans etmeye başla. Benim Rav’ım dans ederdi. Oda

böyle durumlar içine girerdi. Buna tanık oldum; bir Kabalist’in böyle birşey

yapabileceğine inanamadım: kalkmaktan aciz olduğu zamanlar vardı, bir parmağını

oynatmaktan aciz olduğu anları olurdu. Kendini bir odaya kitler ve dans etmeye

başlardı. Nasıl dans edileceğini bilir miydi ki? Bir yerde zıplamak, bu bir dans mıdır?

Kendini bu durumdan böyle çıkarırdı. Bu yüzden gülümseyin derim. Gülümsemeye

başla ve düşüncelerin değişecektir. Onunla böyle egzersizler yapardık.

Bize başka ne yardım ederdi? Gözlerini kapat. Bu dünyada kendini kötü hissediyorsun;

ona bakmak istemiyorsun. Gözlerini kapat. Yaklaşık 5-10 dakika gözlerini kapalı tut.

Gözünü açtığın zaman – herşeyden sonra bunun bu kadar da kötü olmadığını

görürsün. Neden? Yeni bir arzu oluştu, anladın ki bir şeye ihtiyacın var, birşey eksik.

Arzunu değiştirdin, bedenini arzuyu değiştirmeye ittin.

Görmeye başladın ve daha önce görmemiştin. Ve tamamen farklı bir resim gördün. Bir

insanın kendi başına, saf psikolojik anlamda böyle herhangi bir durumdan kurtulması

mümkündür. Spor yapmak, yüzmek, düşünebildiğin herhangi birşey. Kötü durum içinde

kalma, bir dakika bile. Ama en verimlisi kesinlikle çevredir. Çevreni değiştir.

Bir dakika için bile unutma ki, bu düşüş gelecekteki yükseliş için zorunludur, ve aldığın

arzu artar, böylece bunun üstüne gidebiliriz. Daha düşük bir seviyeye düşmeden

yükselemezsin. Ve bu seviyeye düştüğümüz zaman, bunun bir ruhsal çöküş olarak

algılarız ve bu tamamen istemek arzusunun gücü altındadır.

Kendimizi bu çökmüş durumdan kurtarmak zorunludur, kafamızı karıştıran, bizi ayrılığa

iten düşüncelerden kurtulmalıyız– kendimize yalnız olmadığımızı söylemeli ve

grubumuzla bağ kurmalıyız, düşüncelerimiz onlara yönelik olmalı ve grup içinde bir iş

yapmaya başla: çeviri, kitap yayınlama, dağıtım, herşey; tam olarak ne olduğu önemli

değil, yapılacak birçok iş vardır. Bunu düşüncesizce yap, herhangi birşey

hissetmiyormuş gibi, bir ağrı kesici hap almış gibi, düşüncelerini kapat. Ve böyle

yaparak, bu durumdan hızla kurtulmak mümkündür.

Kendini azarlama, kendini bunun derinliklerine sokma, ve bu konuda kritik düşünceler

içine girmene izin verme, ruhen hiç bir şeye sahip olmayan bu durumları analiz etme.

Sonbahar kongresi 2003, 17 Ekim dersi.

Bir kişinin kötülüğü hissettiği herhangi bir an, o kişi ilerleyemez, aksine kendini yükler,

kendini dibe iter. Bu yolda kişi zamanını boşa harcar ve yolunu uzatır. Bununla

hiçbirşey iyi gitmez. Kim olduğun, ne kadar kötü olduğun vs. analizinin yerine,

arkadaşlarınla olabilir birşeyler atıştırabilirsin ve en azından biraz hedef hakkında

konuşabilirsin( kim olduğun, ne için olduğun hakkında), bu senin bütün acılarından

daha etkilidir, hem de daha güzel olduğunu söyleyebiliriz. Bunu unutmayın.

(İlk bahar kongresi 2004, 8 Nisan dersi, "Kabala’nın verilişi")

Bir kişi düştüğü zaman, Yaratan’ı ve onun idaresine olan duyguları durur. Kişi aldığı

arzuda, istemek Klisinin algısında ona ne olduğu duyusu içine dalar. Bu durumdan

sadece hasta birisi nasıl tedavi edilirse aynı şekilde tedavi edilir, diğerlerinin ona

bakmasıyla. Bu yüzden, eğer bir kişi Yaratan’la bağlantısını keserse, sadece

çevresindeki insanlar onu bu “ölü“ durumun dışına çıkarabilir. Onlar bu “hasta“ insan’a

yardım ederek onu sağlığa kavuşturur ve onu tekrar Yaratan ile bağlantı içine sokar.

Rabaş her zaman bir kişi ile grup arasındaki farkın devasal olduğunu söyler. Düşüşten

kendisini kurtarmak için, o kendini bir odaya kilitleyecek, orada dans edip şarkı

söyleyecek. Ve bu büyük Kabbalist’in yaptığıdır – düşüşler böyle derin olabilir. Bu Rav

Shimon’un içine düştüğü “Pazardaki Shimon” diye adlandırılan durumdur.

Grup büyük bir avantaja sahiptir – o asla bir çöküşte değildir. O bir döngü içinde duran

insanlar gibidir. Hepsi aşağı yukarı zıplarlar – biri yukarı zıplayınca, diğeri aşağı iner, ve

tam tersi. Birlikte, sürekli geliştikleri bir seviyede kalırlar. Çöküş olur, ama onlar derhal

buna yükselişle karşılık verirler. Sen bana dahilsin, ben sana dahilim, ve hepimiz,

herbirisi bir saniye olsa düşüşe geçtiğinde ona derhal yardım etme durumunun

avantajındadır.

İlkbahar kongresi 2003, 17 Ekim dersi.

Biz zaten bir mahkum kendini hapishaneden serbest bırakamaz dedik. Beni zor

durumlardan kurtarmayacaksa bir gruba neden ihtiyacım olsun ki? Gerçek – ben bir

kahraman değilim. Grup portreye bu şekilde girer – biz yerde yatarken. Arkasından

arkadaşlarım bana gelmeye ihtiyaç duyarlar, beni çıkarırlar, bana kuvvet uygularlar,

beni derse geri sokarlar, bu yüzden beni fiziksel olarak derslere getirirler – genel

olarak, beni sarsmak için mümkün olan herşeyi yapın, beni sıkıştırın, ta ki bu durum

bende bir son bulana kadar. Onlar beni uzağa atmamalılar; onların bu geçene kadar

beklemeye ihtiyaçları var. Bu çok basit.

Bir kural olarak, insanı geri yükselten şey yoğun çalışmasıdır, sadece makaleler ve

yazılar değil, ama TES (Talmud Eser Sefirot – On Özelliğin(Işığın) Öğrenilmesi).

Bir kişi yükselişteyken, dağıtımın içine girer, ama o düşüşte – bunu başaramaz. Ama

düşüş veya çıkış zamanında bir insan düzenli işinde ne yapar? İşine devam eder? Aynı

şey burada: bir kişi işine devam etmelidir. Kimse ona kalbini ve ruhunu koymasını

söylemez, kendi arzusunun içinde çalışmalıdır. Ellerini ve ayaklarını kullanarak

çalışmaya ihtiyacı vardır. Kafasını. Makine gibi. İyi kurulmuş bir organizasyon bir kişiyi

düşüşten kurtarma avantajına sahiptir, ve bu kişinin orada çalışmak zorunda olmasının

sebebidir.

İyi kurulmuş bir organizasyonun özü bu yerde yeteneğini, zamanını, enerjisini vermiş

herkesin en yüksek etkiyle devir yapabildiği zaman ortaya çıkar. Böyle yaparak, o

kendini daha etkin bir şekilde geliştirir.

Bu yükseliş ve düşüşleri kişiye veren Yaratan’dır. O’nun ayrıca bununla başetmek için

kişiye yardımı gerekir. Arkadaşlarımın ne tür bir durum içerisinde oldukları önemli

değil. Bu beni uyanmaktan alıkoymaz. Sanki bir saldırı taburundaymış gibi, sadece bir

şeyi düşünmeliyim: herkesi nasıl kurtarırım. Diğer hesaplamalarda bu denklemde

vardır – ama önce bu gelir. Diğerlerinin durumunu ve özelliklerini kontrol ederek,

emanet edildiğim egomdan ayrılırım.

Sabah dersi, Ekim 25, 2004-11-29

Düşüşteki bir arkadaşa nasıl yardım ederim? 1. Onu düşünür ve Yaratan’a onun adına

istekte bulun. 2. Onun hakkındaki endişelerini yaz. 3. Ona çalışma ve diğer problemleri

hakkında sor; onu birşeyle ilgilendir, onun yardımına ihtiyacın olduğunu göster. 4. Ona

hitap et, bağış özelliklerinin büyüklüğünü ona tanımla, mevcut durumun kalitesizliğini,

bu dünyada kendi hakkında düşünmekten sıkılmış insanlardan daha mutlu insan

olmadığını ona söyle. 5. Onun katkısının gruba kattığı değeri ona tanımla. 6. Bir kişinin

grup içinde sorumlulukları olduğuna onu ikna et. 7. Kendi hakkında daha az düşün. Iyi

şanslar.

Kış kongresi, Ekim 1, 2004 - Yaratan’ın kendine özgü idaresi.

Kasten aldığımız ilgisizlik ve ağırlığı kabul etmemeliyiz, bu yüzden gideceğimiz yer olan

Hedef ve O’nun öneminin farkında olurduk. Bu yukarıdan kasten yapılır. Dahası, bu

birbirini sevenler arasında çalışan yasaya göre yapılır: biri diğerinin onu sevip

sevmediğini görmek ister, ve sonra o sanki arada mesafe varmış gibi hareket eder,

diğer kişiye biraz hareket alanı vermek için, sevgisini ifade etmek için. Engel ve

mesafe olmadan, duygu ve tutkunun gücü gelişemez. Ruha doğru duygumuzu

arttırmak için ilgisizliğin ve engellerin ağırlığını hissederiz. Eğer onları kabul edersek –

bu bizim elimize geçen fırsatı değerlendirmeyeceğimiz anlamına gelir. Başka nasıl

ilerleyebiliriz? Bu yüzden ellerinde ve gücüne sahip olduğun herşeyi yap – yap!“ –

sadece bu durumları kabul etme.

Sabah dersi, 25 Ekim, 2004.

Eğer herkes, herkese olan sorumluluğunu hissetmezse, kötüleşen engellerin ve

durumların üstesinden gelmesini sağlayacak güce erişemez. Sadece bunların

üstesinden gelmeyerek herkesin düşmesine izin verir ve o bunu yapmak istemez,

çünkü o biraz olsun uyanış tecrübesini tatmıştır ve herkes için birliktelik garantisi

sorumluluğunu. Bu duyguları tattığından ona yukarıdan yardım gelir ki bu her zaman

onun durumunu değiştirecektir. Kişi sadece gruba olan sorumluluğunu düşünürse bir

uyanış alacaktır, yukarıdan bir değişim. O gücünü bundan çıkarır.

Sabah dersi, 25 Ekim 2004

Her neredeysem, her nereye kaçıyorsam, her an bir çocuk olarak içimde uyanmakta

olan her türlü arzunun idaresindeyken, grup beni sürekli kontrol eder ve doğru yöne

getirir. Başka bir güç bir kişiyi destekleyemez. Grup İma İlaya (Yüksek ana) gibidir ve

bunu ben yaratırım. Ben üst seviyeyi yaratıyorum – amacım bu. Hedef Yaratan’ı

edinmektir – ruhların bütünlüğünü yapılandırmak, hedefe ulaşmak için inşa edilen Kli

ve herşeyi içinde barındıracak olan bu Kli’nin inşası.

KADINLAR NASIL KABALA ÇALIŞIR?

Dünyamızda kadınlar ve erkeklerin fiziksel olarak farklı olması tesadüf değildir. Kökler

ve dallar yasasından kaynaklanan bu oluşum farklı köklerden geldiğimizin

göstergesidir. Bu farklılıktan dolayı bir kadının maneviyatı çalışması bir erkeğinkinden

farklıdır.

Kadınlarda erkeklerin edindikleri maneviyatın aynısı edinebilir; yani mahsomu geçebilir

ve 125 basamak olarak bilinen her seviyeyi sonuna kadar edinebilir.

Kadın, erkek gibi evli olmak zorunda değildir; ancak arzusu güçlü ise evli olmak kadına

yardımcı olabilir. Kadın ruhani ıslahı yardım ederek edinir çünkü kadınlar bu dünyada,

erkeğin ruhunu ıslah etmesine ve maneviyatı edinmesine yardım etmek amacıyla

yaratıldılar. Kadınların doğası ve maneviyatı edinmeleri, erkeklerinkinden tümüyle

farklıdır. Erkeklerin bir grup dahilinde çalışmalarına nazaran, kadınların grup içerisinde

olmalarına gerek yoktur; erkekler grup dahilinde ıslah olmaları daha büyük bir olasıdır.

Kadınlarda bir grup dahilinde destek olabilirler, ancak böyle bir imkanları yoksa gerekli

değildir.

Kadın kitapları çalışarak or makif (saran ışık) çekemez. Sade güçlü bir erkek grup

kitapları çalışarak or makif çekebilir, kadın bu ışığı verdiği destek ölçüsünde erkek

grubundan alır. Peki, kadın bu ışığı nasıl çeker? Arzusu ve erkek grubuna verdiği

yardımın ölçüsü kadar bu ışığı üzerine çekebilir. Bu nasıl mümkündür?

Kadınlar erkeklerden daha olgundur ve hisleriyle maneviyatı edinirler; dolayısıyla

erkekler gibi her gün kitapları çalışmaları gerekmemektedir. Kadın erkeklerin çalışma

ortamının sağlanmasına ve devamlılığına yardım etmelidir; ışığı çekebilmesi ve

maneviyat arzusuna konsantre olabilmesi için her türlü yardım buna dahildir. Kadın

maneviyatı çalışan eşine destek olabilir, evli değilse erkek grubuna yardımcı olabilir.

Kadının görevi basit bir şekilde erkeğe/ erkek grubuna destek olmaktır – bir nevi

lojistik. Bu dışarıdan yetersiz ve az bir rol gibi görünse de işin gerçeği herşeyin kadına

bağlı olmasıdır. Kadının çabası, desteği ve içindeki arzusu erkeği güçlü kılan şeydir.

Gerçekten “her güçlü erkeğin arkasında daha güçlü bir kadının olduğu” sözü gibi.

Kadın grubu erkek grubu gibi değildir. Farklı işler, amacı farklıdır. Önceliği ailevi

görevlerine vermelidir ve arta kalan zamanında yardımcı olmalıdır.

Kadınların doğası erkeklerinkinden farklı olduğundan kadınların, erkekler gibi

birbirleriyle bağ kurmaları mümkün değildir. Erkekler bütün gece içip aynı tabak

salatada sızabilirler ve can ciğer dost olabilirler; ancak kadınlar böyle değildir. Bir grup

kadın asla bir grup erkek gibi bütünleşemez, istedikleri kadar deneselerde bu doğaya

aykırı.

Kadınlarda ortak bir amaca yönelik bir araya gelip işler yapabilirler. Arzuları ve

emekleri kadar, niyetlerinin gücü kadar verdikleri destek doğrultusunda erkeklerin

edindikleri her türlü dereceyi edinirler.

Referanslar: İngilizce – Rusça - İbranice bilenler bu sitelerden ek bilgi

alabilirler.

http://www.kabbalahmedia.info/~women/index.php (This site includes lectures given

to Women from Michael Laitman in the archive section)

http://www.kabbalah.info/engkab/The%20Path%20of%20Kabbalah.pdf

http://www.kabbalah.info/engkab/book_16/ExpOfKabbalah.pdf

NEDEN KENDİMİ KÖTÜ HİSSEDİYORUM?

Acı bizleri ilerlememiz için iter. Kendimizi depresyonda da hissetsek, boş ve aklı karışık

olarakta hissetsek, tüm kötü hisler bizi bu hislerin nedenini ve amacını düşünmeye

zorlar.

Bizim dünyamızda, sadece realitenin dış kabuğunu görürüz. Doğanın, toplumun, kişinin

ya da tüm evrenin arkasında neyin gizli olduğunu görmemekte ve kontrol de

edememekteyiz.

Tıpkı bir nakış el işinde olduğu gibi tüm resim ancak dikişlerin arkası çevrildiği zaman

görünebilir. Buna benzer olarak, bizim realitemizde olayların nasıl ilişkilendiğini

görmemekteyiz, sadece “birden bire bir şeyin bir nedenden dolayı olduğunu

görüyoruz.”

Davranışlarımın sonuçlarını nasıl bilebilirim? Birden hayattan bir darbe alıyorum ve

bunun nedenini ya da nereden geldiğini anlamıyorum. “Nerede hata yaptım?” “Bunu

hak etmek için ne yaptım?” Ve hatta “Tüm başıma gelenlerin nedeni ne?”

Herkes kendi kafasına göre kendisinin ve başkalarının neden acı çektiğini

yorumlayabilir. Ancak herkesin hem fikir olduğu bir nokta var ki acı kişiye nedenini

sorgulatan ve düşündüren bir şey ve Kabala’da bu görüştedir.

Kabala ilmi tüm acıların tek bir nedeni olduğunu söyler – bize bunun nedenini

sorgulatmak. Bu sorguları kullanarak nedenlerin gizli olduğu dünyevi var oluşumuzdan

daha yüce bir var oluşa ulaşabiliriz, her acının nedeninin ifşa edildiği bir seviyeye.

Kabala ilmi bize bu fırsatı sunar- hayatın bir kaynağı olduğunu ortaya çıkarmamız ve

kaynağımızla bütünleşmek için bir olanaktır. Kişi çektiği acıyı ve hayatının amacını

sorguladıkça Kabala ilmine giderek yaklaşır.

Neden manevi bir şeyler arıyorum?

Neden günlük hayatımın verebileceği şeylerden daha fazla bir şey istiyorum? Kabala bu

soruyu şu şekilde sorar: Maneviyata yönelik arzu kişinin içinde nasıl ortaya çıkar?

İnsanoğlu birçok hayat sürecinden geçerek gelişti: önce hayvanlara benzeyen koşulda

gıda- seks - aile ve barınak ve sonra zenginlik- güç - itibar ve bilgi sahibi olma

koşullarından geçerek gelişir.

Gelişimin ilk safhasında, yiyecek, aile, seks ve barınak kişinin tek arzularıdır. Tümüyle

izole edilmiş bir insanın bile bu arzuları vardır ve bunları tatmin etmeye çalışır.

Toplumun etkisiyle oluşan arzular bir sonraki safhada ortaya çıkar (zengin olma

arzusu, güç ve itibar sahibi olmak vs).

Daha sonra, kişide bilgi edinme arzusu ortaya çıkar. Bilim dalları öğrenme arzumuz

büyüdükçe gelişir, herşeyin nereden geldiğini öğrenmek ve köklerimizi keşfetmek

arzusu. Ancak bilim arzusu hala bizim dünyamızın çerçevesinde işler.

Sadece bir sonraki safhada insan gerçek kaynağı öğrenme arzusuna ulaşır, kendi

özünü ve kaynağını, hayatının amacını öğrenmek. “Nereden geliyorum?” , “Ben

kimim?” “Ben neyim?” Bu sorular kişiyi rahatsız ve kafasını sürekli meşgul eder.

İnsanlar doğal olarak egoisttir. Tüm arzularımız kişisel memnunluk ve haz duymamız

için hareket eder. Bize baskı yaparlar ve resmen her hareketimizi kontrol ederler. Bizim

dünyamızda egoizmin son noktası bizim seviyemizin üzerinde bir bilgi edinmektir.

Arzularımızın kaynağı nedir ve nasıl ortaya çıkarlar? Arzuların kaynağı acı çekme

hissidir. Bir arzudan başka bir arzuya geçebilmek ancak bir hazsızlıktan / tatsızlıktan

dolayı olabilir. Eğer dengeli bir halde olsaydım o zaman herşey sakin ve bende sükunet

içerisinde olurdum. Ancak yeni bir arzu ortaya çıkar ve kişi kendisini sanki bir şey

eksikmiş gibi hisseder. Şimdi yeni bir his peşinde koşar ve bu arzuyu doldurmak ister.

Ve bu böylece devam eder durur. Başka bir deyişle kişi her zaman yeni zevklerin

peşinde koşar.

Bu gezegende doğduk, yaşıyoruz ve ölüyoruz ve ardı arkası gelmeyen arzularımızı

tatmin etmeye çalışıyoruz. Ancak birçok hayattan sonra tek bir arzunun kaldığı koşula

geliyoruz: kaynağımızı edinme arzusu, hayatımızın amacını edinmek. Bu tek ve mutlak

arzu kişide uyandığı zaman, geriye kalan tüm arzuları gereksiz ve anlamsızmış gibi

gelir. Kişi depresyona girer, ruhen ve hissen kendisini boş hisseder, sanki hiç birşey

kendisine mutluluk getiremezmiş gibi. Hayat anlamsız ve gerçekten mahrummuş gibi

gelir kişiye. “Hayatımın amacı ne?” “Neden yaşıyorum?” İnsanları Kabala’ya bu sorular

getirir.

ÇALIŞMA SIRASINDA GRUP VE NİYET

(dersten seçilmiş alıntılar)

Herşeye niyet ile ulaşılır. Niyetsiz, bir kitabı bile açmaya değmez. Niyeti oluşturmak

çalışma sırasında gereklidir, zorunludur ve diğer herşeyden daha önemlidir. Eğer

niyetinizi kaybetmezseniz, çalışmaya tutunursunuz.

Çalışırsınız, niyeti saklarsınız ve böyle yaparak kendiniz için engeller oluşturursunuz.

Sonra materyal ile oynamaya başlarsınız, öyle ki niyetle birlikte onun yukarısına gider

ve bu gerçek analize benzer: ‘’Bunun üzerindeki ihsan niyetini oluşturabilmek için,

zevk için olan arzunun ne kadarını kullanmalıyım? Çalışmada ne kadar derinlemesine

araştırmalı ve sebebe ne kadar bağlanmalıyım ki böylece niyetin Yaratan ile yakın

olmaya yönelmesini korurum?’’. Bu da aynı türde bir analiz. Bu faktörlerin kalmasını

sağlamada olan yeteneğinizi ölçmek için niyetinizi çalışma materyaline uygularsınız.

İleride, aynı şekilde, zevk için olan arzunuzun materyaline ihsan etmek için niyeti

uygulayabilecek durumda olursunuz.

Soru: Çalışma sırasında doğru niyeti nasıl tanımlayacağız? Bu nedir? Sürekli aklımda

farklı düşünceler dolaşıyor; durum sürekli değişiyor.

Ne zaman ki farklı düşünceler kafanda tekrar ve tekrar dolaşırlarsa, bunun anlamı

‘’engel’’ diye adlandırılanlara yollanmandır ki bununla çalışma ile olan ilişkini

tanımlamak zorundasın. İnsan ihtiyaç sonucunda hareket eder. Sen bana soruyorsun:

‘’Bunu nasıl yapay olarak başarabilirim? Hangi ihtiyacı seçmeliyim? Hangi düşünceyi?

Bunları nereden bulabilirim? Bana bunları nereden ve nasıl alabileceğim konusunda

tavsiye verin – kesinlikle bunları alırdım’’. Başka şekilde söylemek gerekirse, kendinde

hiçbir şeyin yok.

Böyle bir durumda, sana şunu söyleyebilirim: grupla bağlan ve arkadaşlarının

ihtiyaçlarını al. Ama eğer seninle olan bağlantı, topluluğun senin arzularını her saniye

yenilediğini garantilemiyorsa, doğru şekilde gelişemeyeceksin. Burada gerekli olan

topluluktan çalışma arkadaşlarımla beraber aldığım ihtiyaç, aynı zamanda ders

sırasında kendi başıma çalıştığım niyet. Tekrarlıyorum: niyetin izin verdiğinden daha

fazlasını çalışmadan almanıza değmez, öyle ki niyet sizi terk etmez.

Bir çalışabilen insanlar vardır, bir de dikkat dağıtan düşünceler, aşırı yorgunluk ve diğer

nedenlerden dolayı çalışamayan insanlar vardır. Çalışabilenlerin uygun bir teşviki,

arzusu ve ruh hali vardır. Ve ‘’bırakma’’ durumunda olmayanlarda çaba göstermeliler:

çalışmaya mümkün olduğu kadar çok konsantre olabilmek için ve onları Kaynak’a geri

getiren ışık dışında hiçbir şeye yalvarmamak için. İlgi gösterebilmek için, olabilecek bir

ifşada belli bir bağlantı oluşturabilmek için dilemeliler; akan ışığın onların kendi

egolarıyla olan ilişkilerinde “’bırakma’’ durumunda kalmasını sağlayacak yetenek

vermesi için ve ihsan ilerledikçe aksine – bunun için bir dürtü oluşturmak için.

Ancak, daha iyi durumda olup kendi istek ve arzu ile çalışan birinden yardım almadıkça

kendi içlerinde kalan insanlar bunu yapamazlar. Onlar başkalarına yardım etmek

zorundalar. Bizler birçok parçaya bölünmüş tek bir adam gibiyiz. Bir sonraki aşamaya

kendi başımıza geçmek yerine, bu aşamaları beraber geçebiliriz. Böyle yaparak, zaman

kazanırız; birbirimize yardım ederiz ve her birimiz diğerimize bağlanmış hale geliriz.

İşte bu nedenle çalışma sırasında, özellikle, her birimiz maksimum çaba göstermek

zorundayız, tek ortak niyeti korumalıyız.

Burada, çalışma arzusu olmayan insanlar görüyorum: yapamazlar, bunun için

yapabilirlikleri yok; materyal kuru, anlaşılmaz: ‘’Buna neden ihtiyacım var? – Kaynak’a

geri getiren ışığı çekmek için. Amaçta ilgisizliğiniz var, öyleyse düzelme isteyebilirsiniz.

İlginiz olduğunda, düzelme istemeyeceksiniz, - gıdasını aklınızda bulduğunuz bilgi ile

çoktan doldunuz. Bu sebepten dolayı eğer doğru hareket edersek birinin ilgisiz ve

bağlantısız olduğu durumda takdis edilebilir.

Yine de bu durumda olan kişi tek başına hareket edemez. Çevreleyen topluluğun

yardımına ihtiyaç duyar. Bu yüzden çalışma her zaman grup içinde olur ve isteme gücü

ve arzusu olan bizler bu algı elementlerini ve şuanda ‘’bırakma’’ durumunda olan

çalışma arkadaşlarımızı desteklemeliyiz. Baal HaSulam şöyle der; eğer bir obje

maneviyatta birçok aşamadan geçiyorsa, bizim dünyamızda kendini birçok aşamada

bulacak olan objeler vardır.

Maneviyatta, kadın ve erkek bir Partzuf oluşturur. Aynısı çocuklar ve geri kalanlar

içinde geçerlidir. Birçok aşama insanın içinde hissedilir. Durgun, bitkisel, hareketli ve

insan seviyeleri bir bireyin içinde var olur. Gece, gündüz, dünya, cennet – özellikle ne

olduğu fark etmez – bunların hepsi bir Partzuf’un içindedir.

İşler burada farklı. Burada herşey iç ve dış kısımlar olmak üzere ikiye ayrılmış

durumda, birçok insana ve herbirinin kendine özgü birşeyi var. Adam HaRishon bütün

ruhları içerir. Dünyadaki bütün milletler ve genel olarak, herşey tek bir Partzuf’un

içindedir, ancak bu sırada bizim dünyamızda herşey birçok parçaya ayrılmıştır. Eğer

bizler tek bir mevcudiyette birleşirsek ve herkes hem kendi işini yapar hem de kısmen

diğerine bağlanırsa, o zaman diğeri kendi o belli kısımla meşgul etmek zorunda

kalmaz. İşte bu şekilde diğerlerine yardım ederiz. Eğer kendi içimizde bu birleşmeye

erişirsek ve birleşik bir hareket sergilersek, düzelmeyi bitirebiliriz. Davranışların

çokluğu birbirimize bağlanmamaktan kaynaklanmaktadır.

Öyleyse, maneviyatta bir dizi aşamadan geçen insana uygulananlar, - materyalde tek

bir mevcudiyette birleşen çok sayıda insana dağılır ve herbirinin yüklendiği küçük

bireysel davranışlar birleşerek hepsini bitirebilir. Özellikle topluluktaki kişi böyle bir

fırsattan yararlanmalı. İşte bu nedenle kimin öğrenmek istediği ve kimin öğrenmek

istemediği fark etmiyor. Önemli olan geçilen aşamalarla olan ilişkimiz. Ayrıca, kişiyi

içinde bulunduğu aşama da ilgilendirmemeli. Bana bunun Sitra Achra tarafında

bulunduğunu söylemeyin – herşey Tanrı’dan gelir. Her aşama kutsal ve önemlidir ve

size yukarıdan gönderilene bağlı olarak bunu fark etmek zorundasınız.

‘’Çalışmak için arzum yok?’’ Harika! Çalışmak için arzum olmaması mükemmel. Bunun

anlamı, şimdi bunun üstesinden gelmeye çalışabilirim. Topluluğun güçleri nerede? Dün

ve dünden önceki gün nerede? Bunların hepsini tek bir resme topladıktan sonra, hala

beni Kaynak’a getiren ışığa istekliyim. Yaratan bana güçleri vermeli, ama egomu yanlış

bir şekilde doldurmak için değil, neşeli bir şekilde ilerleyebileyim ve istekle

çalışabileyim diye. Hayır. Bunu yaparak kendimi tamamlanmış hissetmemem sorun

değil. Böyle bir çalışmaya arzum olmaması sorun değil ve arzusuz devam etmem de

sorun değil. Şimdi beni Kaynak’a geri götüren ışığı çekmek istiyorum. Şimdi bilginin

ötesine gitmek için güç kazanmak istiyorum’’.

Böyle bir durumda kim daha çok faydalı çıkacak? Materyalin kuru gözüktüğü insan.

Sadece durumu doğru şekilde algılaması gerekiyor. Diğer bir taraftan da, manevi

olarak yükselmiş durumda olan, sebeplerini kullanan, ders sırasında çalışan, birşeyleri

yazıya döken, çizim yapan – kişi, belki şimdiki durumunu doğru kullanamıyor. Bu onun

dış sebepler nedeniyle çalışması gibi (Partzufim Abba ve Ima’nın birbirlerine yüz yüze

veya sırt sırta dönmesi gibi) ve kendini unutması.

Eğer grup içinde çalışıyorsak durum farklı. Biri kendini unuttuğu, istekle çalıştığı,

manevi olarak yükselmiş ve pozitif duyumlar yaşadığı halde, bir diğeri tersine, çalışma

için arzusu olmamasına sevinir (çünkü bu dua etmek için ön koşul oluşturuyor, çaba

sarf etmesine imkan veriyor, ve belki de bilginin üzerinde birşey ile onurlandırılacak) -

bununla birlikte, bir grup içinde herkes birbirini telafi eder. Ne ile? Çaba ile. Çaba sarf

etmek, sen çalışmak istiyorsun, ve ben istemiyorum. O zaman sen bana destek

olursun ve ben de sana destek olurum.

Bizler tek bir kişi gibiyiz. Maneviyatta, sadece tek bir kişi var, ancak burada pek çok

parçaya bölünmüş durumdayız. Eğer tek bir kişi oluşturursak, birbirimizi düzeltiriz.

Örneğin, sen yükselmen benim kuruluğumu tamamlar.

Biz burada sanki bir laboratuarmış gibi çalışmalıyız. Beraber, bizi yukarı göndermesi

için bir durum üzerinde çalışırız. Bir şeylerle, madde ile ilgileniriz, buna ‘’bizim

durumumuz’’ denir. Herkes, sanki kimyasal bir madde ile çalışıyormuş gibi, kendisine

verilen testleri yönetir ve sonuç olarak, birlikte, ortak bir madde üzerinde çalışırız ve

bu madde gruba yukarıdan verilmiştir. Yukarıdan gruba tek bir bedenmiş gibi

davranılır. Eğer bir kişi birşey üzerinde çalışıyorsa, tıpkı kimyasal laboratuarda olduğu

gibi – o zaman genel olarak, bizler burada ortak bir harekette çalışmaktayız ve

yükselmeye başladık.

Herkes çalışma sırasında kendi durumuna dikkat etmeli, böylece hepimiz beraber

çalışabiliriz. İki faktöre ihtiyacımız var: herkes kendi iç durumu üzerinde çalışmalı ve

beraber Yaratan ile ilişkide çalışmalıyız. Hepsi bu. Başka hiçbir şeye ihtiyacımız yok. Bu

kadar basit.

(1 Ocak 2004 ve 26 Aralık 2004 tarihli TES derslerinden alıntı)

DERSTE İHTİYACI HİSSETMEK VE MUTLULUK DURUMU

19 Kasım 2004

Ders sırasında ne hissetmeliyiz? Eksikliği hissetmeliyiz. Neyimiz eksik?

Yorum: Yaratan’a erişmek, ihsan niteliği.

İhsan niteliği: bir elimizde – bir ihtiyaç gereklidir, diğer elimizde de, eğer bizler

mutluluk olmadan hareket edersek – bu bizim Tora (manevi çalışma esnasında kişinin

ıslah için üzerine çektiği Işık – Tora’nın kelime anlamı Tevrat olmasına rağmen,

içsellikte Işık anlamındadır ve ıslahı sembolize eder ve manevi çalışma anlamında

kullanılır) ile hiçbir bağlantımız olmadığını gösterir, formun eşitliği yoktur. Başka

şekilde anlatmak gerekirse, ihtiyaç ve mutluluk el ele gitmelidir. Bizler üzülmemeliyiz.

Ölümcül bir hastalığı olan biriyle konuştuğumuz zaman, muhtemelen ben o kişinin

bulduğu sevindirici şifa yüzünden o kadar mutlu olmam. Bu eşi görülmemiş bir

mutluluktur; bu bir ihtiyaçtır ve ihtiyacın desteğiyle memnuniyetin ifşasıdır: ihtiyaç

sağlıklı olmaktır, ve sağlık memnuniyettir.

Bu nedenle, neşeli olmalıyız. Sadece birini diğerine karşı ifşa ederek hareket etme

ihtiyacındayız. Bizler araca, kendi idaremizde sahibiz ve ihtiyacı hisseder hissetmez

bizlere istediklerimiz verilerek araç kullanılacaktır. Başka şekilde anlatmak gerekirse,

çare arayan bir insanın aksine – eğer iyi olmak istersek, iyi oluruz.

Bunun hakkında dostlarımızla toplandığımızda konuşmalıyız. Burada, bizler manevi

coşturma aşamasında olmalıyız: Bakın, ne bizim sahip olduğumuz anlamına geliyor!

Yaratan’a erişmek için araç; kimse bunun gibi birşeye sahip değil. Bizlere sadece

göstermek için, araçta en azından ufak da olsa bir ihtiyaca gereksinim duyarız ve araç

bizi uçan halı gibi hızla döndürecektir. Ancak, bir kere ona adım attınız mı, size sorulur:

istiyor musun istemiyor musun? Eğer gerçekten istiyorsanız – gelin; ondan sonra

havalanacağız.

Siz kurtulma görüyorsunuz, yükselme görüyorsunuz – çare ile ilgili bir sorun yok. Biz

bunda kendi dikkatimize odaklanma ihtiyacındayız. Aksi takdirde üzülürüz: ‘’Biz

hastayız; bu ölümcül; kusurumuz var’’, vs. Bu da diğer bir yol – bizler ihtiyaç hariç

hiçbir şeyden yoksun değiliz. Önümde bir Kral’ın ziyafeti var, ama benim iştahım yok.

Bu nokta aşılmalıdır, aksi halde bizim hareketimiz kusursuzluğun yanından gelmez, ve

Yaratan ile, Tora ile bağlanmaz.

Ben bu faktörlerin duyguya bağlı olduğunu anlıyorum, ve burada öyle bir duygu henüz

yok; bu nedenle, bunun yeteri kadar üzerinde durmuyorsunuz. Onun için, size

anlatıyorum: eğer aklınızda benimle aynı fikirdeyseniz, o zaman buna önem

vermelisiniz ve kimin konuştuğu ve ne hakkında konuştuğu ile ilgili bir plan hazırlayın.

Başka şekilde anlatmak gerekirse, bizler aracımızı, amacımızı ve grubu

değerlendirmeliyiz, ki bunlar bizi doğru ihtiyaca götüreceklerdir. Bütün yol, ki buna

eksiği hissetmekte dahil, içinden geçtiğimiz herşey, yücelmiş ruhlarla, sevinçle, şarkı

söylemeyle, dans etmeyle beraber gidiyor. Bunun müzikal olmasına izin verin. Başka

kelime bulamıyorum – müzikal olmasına izin verin, böylece ortaya çıkardığınız ihtiyaç

aynı zamanda sevinç de getirecek: ‘’Bir ilaç var ve şimdi onu kullanabileceğimi

anlıyorum’’. Müzikalin prodüksiyonu bunun üzerine inşa edilmeli ve böylece gösteri

tamamen yeni bir form alacak; gücü, güveni ve sevinci meydana getirecek.

Aksi halde bizler ‘’Çalışmamız için nasıl bir temel buluruz? Gereken güçlükleri nereden

elde ederiz? Hadi bunu aramaya başlayalım’’ diye düşünüp taşınmaya başlarız. Tanrı

korusun, bizler acıyı, güçlükleri aramaya ihtiyaç duymuyoruz. Bizler amacın,

Yaratan’ın, Tora’nın ve sahip olduğumuz bütün araçların büyüklüğüne ihtiyaç

duyuyoruz, böylece, sonuç olarak bizler içimizde bir istek ortaya çıkaracağız. İstek

kusursuzluktan çıkmalı. Bunu hatırlayın: bu son derece önemli. Yoksa, yıllarca burada

depresyona dalmış halde ve kendinizi tüketerek oturursunuz, tıpkı söylendiği gibi ‘’Bir

budala kendini yer’’ (bakınız Koelet 4:5). Buna ilerleme denmiyor. Üstelik, bu kişiyi

kibirli yapar: ‘’Bakın bana, ne kadar çok acı çekiyorum. Kendim için bütün insanlık için

acı çekiyorum’’. Bu çalışmadaki Klipa’dır – aynı söyledikleri gibi, ‘’hızla dönüyor’’ – ve

bu iyi değil.

Dışarıdaki gruplar hakkında konuşmuyorum bile – bu yöntem onları hiç etkilemez. Siz

onlara ne öğretiyorsunuz?

Bu ilke farklı; sizler sürekli taşıyorsunuz, sürekli yanmaktasınız ve ihtiyaç kendini

ortaya çıkardığı zaman – daha da çok öyle olacaksınız, onun aracılığıyla daha da çok

sevineceksiniz, bunu önceden tatlandırmak için hazırlandı. Bu nedenle şöyle diyoruz:

‘’Kutsallığın bırakılmış çizgisi’’, İsak. Aksi takdirde Klipot olurdu?

Soru: Diyelim ki gün içinde, ben ihtiyacı arıyorum ve ben şu anda onu bulamadığım

için umutsuzluktayım. Nasıl böyle bir durumu sevince dönüştürebilirim?

Bunu sevince dönüştürmene gerek yok. Zaten başlamak için sürekli mutluluk

durumundasın. Eğer mutluyken ihtiyacı ortaya çıkarırsan – bu iyi, ama eğer

çıkaramazsan – bu da iyi. Yaratan ve Tora ile bağlantı halindeyken çok sevinçli isen,

zaten çoktan bağlamışsındır ve ışık senin üzerine dökülür. Ancak, eğer umutsuzluk

içine daldıysan, ışık senin üzerine dökülmez, çünkü sen Tora’ya ait değilsindir. Tora

sevindirir, Tora hayattır. Ama eğer ürküp şöyle dersen: ‘’Ne yapmaya geldim? Bana ne

oluyor?’’ – Tora seni etkilemez. Sadece bu, bu şekilde çalışmıyor. Nefret hisset ve

umutsuzluk içinde burada otur. ‘’Dünyadaki herkes mutlu, herşey harika ve ben hayal

kırıklığına uğradım – Ben bunun içinde hiçbir keyif göremiyorum’’. Ve şu anda bununla

ilgi hiçbir şey yapmaya gücünüz olmadan oturuyorsunuz. Bu tıpkı, hapse gitmenize

karar verilmesi gibidir.

Soru: Sonrasında mutlu olabilmek için hangi noktada sıkıntı hissetmeliyim?

Bu amacın büyüklüğü ile yapılmalı, sizinle değil. Mutluluk için kendi içinizde ne gibi bir

sebep buluyorsunuz? Kimsiniz? Sizi mutlu eden, kendi içinizde bulduğunuz hangi iyilik?

Sizler Yücelik ile bağlandığınız için sevinçlisiniz.

Bu dünya bu konuda da bize yardım ediyor; dünyanın sorunlar yüzünden maneviyatı

kırılmış ve sorunlar aracılığıyla, Yaratan bizim için idrakin detaylarında yardım ediyor,

aksi halde bizler kendi durumumuzdan daha fazla büyüyemezdik ve O’nun

büyüklüğüne en ufak şekilde ulaşamazdık.

Bizler en büyük olana tutunuyoruz, en önemli olana ve Tora’nın en etkili kısmına;

bunun etkili olan tek kısım olduğunu da söyleyebiliriz. Şimdi, sadece ona olan

gereksinimimizden dolayı, onun bizi etkilemesine ihtiyacımız var. Bu ihtiyaç nasıl

olacak? Bizlerin kusursuzluk durumunun da olduğumuz gerçeğini takip etmeli, ama biz

bunu fark etmeyiz. Ben onun içinde olduğum için mutluyum, ama ben henüz onun

içinde olduğumu fark etmiyorum; tıpkı bodrum katındaki Kral’ın oğlu gibi; tıpkı bir

annenin rahmindeki cenin gibi; ve diğer benzer örnekler. Ben oradayım ve onu

genişletip, keskinleştirebileceğime dair bir işaret var. Bu nedenle, arkadaşlar, hadi

bunu yapalım, bu bizim çabamız.

Herşey bizim Yaratan ile bağlanmamız gerçeği ile başlıyor, bizler O’nun içindeyiz –

bunu fark etmemiz gerekiyor. Bizler, herşeyin kendisi için gerçekleştiğinden kesinlikle

emin olan bir insan gibiyiz. Kişinin kendisi için olan gerçek bir maceranın sürecinde

olduğu gerçeği bile – böyle bir uzunluktaki yolunda gitgide ilerledikçe, kişi son

durumdan çok süreci tercih etmeye başlar. Kendisindeki ihsan, bunun için olan arayış,

bunun algılanması, ödülü getirir. Daha sonra, kişinin hayatında sevinçli olamayacağı

hiçbir yer kalmaz. En kötü hissettiği yerde bile, Yaratan ile bağlantının minicik bir

parıltısı varsa, eğer ayrı düşmezse, - o zaman kişi süreçtedir. Bizim duamız sadece bu

farkındalığı devam ettirmeye yönelmeli, bilinçsizliğe düşmeye değil. Aynı söylendiği

gibi: insan için Evrendeki en büyük ceza kişinin Yaratan’la bağlantısını kaybetmesidir,

sadece bir saniyeliğine bile olsa.

Soru: Mutluluk (sevinç) nedir?

Mutluluk benden gelmez. O benim bağlandığım Tek olandan gelir: Sınırsızlık,

Sonsuzluk, Kusursuzluk, Kutsallık ve Yücelik. Bizler, tabii ki, bunu fark etmeyiz ve

bununla yol gösterilmez. Ama eğer ben grup içindeysem, o zaman grup benim algımı

uyandırır ki bu önemlidir, - işte mutluluk buradan gelir, biz fark etmesek bile. Ben

bundan haberdar olmasam bile, ne zaman bana, dünyada var olan ve benim ilgili

olduğum büyük birşeyden bahsedilse mutlu olurum.

Şunu sorabilirsiniz: ‘’Bunun dinden ne gibi bir farkı var? Bana yüce Biri’nin olduğu

söylendi ve ben O’nunla ilişkiliyim.’’ Fark, bilinçli olarak hareket ve kontrol ile

etmemde; benim gelişim sürecim boyunca, bahsedilen yüce Biri benim amacım haline

geliyor ve dünyanın geri kalanıda bu başarı için araçtır. Ben O’nun gibi olmak

istiyorum.

Soru: Bu neden bir gösteriye veya müzikale benzemek zorunda?

O şekilde olmak zorunda, çünkü sizler de ilham göstermek zorundasınız.

Soru: Peki ya bu benim ilgimi kaybettirirse?

Yapar mı, yapmaz mı bunu bilemiyorum. Ben sadece size bir örnek veriyorum.

Buradaki ruh, tıpkı bir müzikaldeki gibi olmalı. Ben sizden bale pabuçlarınızı giymenizi

istemiyorum tabii ki. Ama bu ruh ile karşılamalısınız. Dışarıdan, bu dinamik ve çekici

gözükür, bu nedenle kişi bunun içine çekilir aynı sizi esir alıp uzaklara taşıyan bir

girdap gibi.

Soru: Ölümcül hasta olan bir insanın ihtiyacı ile Kaynak’la olan bağlantımdan alacağım

mutluluğu nasıl birleştirebilirim? Bu ikisini nasıl bir araya getirebilirim? Sonuç olarak

derse ne getirmeliyim?

Ölümcül hasta olan bir insan hastalığına bir ilaç bulamaz. Ve benim ilacım var. Kabul

ediyorum, daha önce farklı bir açıdan anlattım ve olayı düzgün ışıkla tarif edemedim

çünkü bu özel ihtiyacı açıklamak istedim, genel durumu değil.

İlaç var. Sorun ise teşhis eksikliği. Sorun sizin içinizde mevcut, Yaratan’ın içinde değil.

Tora ve ilaç – herşey kullanılabilir. Sizin buna ihtiyacınız var mı?

Soru: İhtiyaç, ölümcül hasta kişinin durumu mu?

Evet, maneviyatta, bu tip insanlara ölümcül hasta denir. Kişi öleceğini anlar, ve

hastalığı için bir çare vardır. Siz ölümcül hasta olduğunuzu hissetmiyorsunuz. Eğer ne

kadar hasta olduğunuzu hissederseniz ve hiç bir tedavi olmadığını bilirseniz o zaman

gerçekten ölümcül hasta olan birinin durumunda olursunuz. Bu da zorda olmanızdır,

hiçbir ışık parıltısı olmadan karanlıkta olma durumu. Burada herşey biraz farklı. Sizler

sadece sağ tarafınızın hazır olduğu koşulu ile ve sadece yapabilme yeteneğiniz olduğu

için sol tarafınızda geliştiniz. Maneviyatı başka bir yolla açığa çıkarmak imkansız. İşte

bu nedenle, ilk başta, siz çabalarınızı katmalısınız; düşüş, ihtiyaç sizin çabalarınıza

bağlı olarak açığa çıkacaktır.

İhtiyaç ortaya çıkmayacaktır, bu yüzden bunun üzerinde sonra çalışabilirsiniz. O zaman

ne ile başlayacaksınız? Yukarı doğru olan seyahati başlatmak için hangi gücü

kullanmaya başlayacaksınız? İlk olarak, güç toplamanız gerekecek.

İlhamınızı dışarı göndermek için açıkça ışık saçmalısınız. Varsayalım ki, biri

Avusturalya’da bir yerde oturuyor ve internet aracılığı ile size bakıyor; o da bunu

hissetmeli. Birey sonsuzlukla birleşiyor, bolca ilham ve mutluluk alıyor çünkü sizinle

bağlanmış durumda ve bu fikir ile ilişkili. Eğer şimdi hissetmezsem, o zaman bunun

olması bana bağlı. Eğer kendi üzerimde çalışırsam, hissedeceğim.

Soru: Öyleyse bizim görevimiz ilaç ile sevinmek değil, ama ihtiyaç için aramak?

Tora’nın ne olduğunu ortaya çıkararak, kendimizde dikkat etmemiz gerek şeyleri eş

zamanlı olarak ortaya çıkaracağız.

Soru: İhtiyacı aramak zorunda mıyım, yoksa o kendini ifşa eder mi?

İhtiyaç sadece Yaratan’da ve yöntemde gördüğünüz kusursuzluktan ortaya çıkar. Aksi

halde, o düzelmiş bir ihtiyaç olmayacaktır. Umutsuzluğa gelmeyeceksiniz ve hareket

edemeyeceksiniz.

Soru: Bunun anlamı, bizim ilk görevimizin ihtiyacı bulmamak olduğu, böylece bir

şekilde ihtiyacı hissedecek olmamız?

Çalışma sağ çizgi yapıldı. İlk ve en önemli olarak, bu çalışma amacı ve yüceliği fark

etmekte. Amaç ihsan etmek. İhsanın yüceliği herşeyden önce geliyor. Ondan sonra ben

sol tarafımı (sol çizgi) kullanıyorum ve bunu inceliyorum, azar azar, mümkün oldukça.

Mesela günde yarım saat diyelim: bununla ilgili olmam ya da olmamam fark etmez,

eksikliğim tamamen içinde olmak.

O ana kadar, ihsanı inceliyorum ve onun bana bağlı olmadan olan önemini fark

ediyorum; ben sadece açıklamanın kendisini inceliyorum. Açık mı?

Sol tarafı açığa çıkarmaya başladıktan sonra, sorun ile yüzleşiyorum: ben sol tarafı

sadece sağ taraf ile ilişkili olarak açığa çıkarmalıyım. Aksi halde, ben bunu ihsana

çevirmek istiyorum diyemem. Eğer ihsan olan sağ tarafa yapışırsanız, o zaman açığa

çıkaracağınız herşeyin Yaratan’a doğru yöneldiğini anlamalısınız. Herşey tek bir sürece,

tek bir amaca akıyor. Eğer başlangıç noktanız kusursuzluk değilse, o zaman alma

arzusudur. Orada başa hiçbir şey yok.

Soru: Eğer içinde değilsem, günün başından sonuna kadar nasıl ihsanı arayabilirim?

Ben eksikliği sadece günde yarım saat hissediyorum. Bu günün yirmi üç saat otuz

dakikası boyunca kusursuzluğu hissettikten sonra kalan yarım saat. Hazırlanmak için

durmuyorum ve bu yarım saat boyunca aynı süreçte kalıyorum. Baal HaSulam bize

eksikliği hissetmeyle oranla mutluluğu hissetmenin ne kadar çok çalışmamız gerektiği

örneğini verir. Biz kendimizi en derin boşluğa ve umutsuzluğa batırabiliriz, değil mi? Bir

insan bunu derinlemesine araştırır çünkü kendisi için üzülür: ‘’Benim hiçbir şeyim yok’’.

Bu çok basit, bu bizim doğamıza çok yakın, birinin yüceliği, örneğin Yaratan’ın yüceliği,

üzerinde çalışmak yerine hiçbir şeyim yok diye şikayet etmek çok kolay.

Bu Baal HaSulam tarafından, Mektuplar sayfa 80’de, tartışılmıştır.

Ve size ne söylediğimi hatırlayın: uyandıktan sonraki ilk saatte kalbinizi kırın,

düşüncelerinizde “gece yarısı düzelmelerini’’ gerçekleştirin ve sizin hareketlerinizin

meyvesinden acı çeken Şıhina’ın şiddetli acısı için üzülün. Ama bir saatten daha uzun

süre devam etmeyin ve daha sonra Yaratan’ın yolları ile, inanç ve kesinlik ile kusursuz

bir yolla kalbinizi neşelendirin.

‘’Şihina’nın şiddetli acısını’’ anlıyor musunuz, ne için üzülmek zorunda olduğunuzu?

Onunla ortak hiçbir şeyiniz yok, ona hiçbir bağlılığınız yok, ama Yaratan’ın sizin

dolduramayacağınız bir ihtiyacı olduğu için üzülüyorsunuz. İşte bu ‘’Şıhina’’nın şiddetli

acısı’’. Aksi halde, bu sizin kendi acı çekmeniz olurdu.

…Ve daha sonra Yaratan’ın yolları ile, inanç ve kesinlik ile, kusursuz bir yolla kalbinizi

neşelendirin. Ve bütün bir gün boyunca Tora çalışın ve mutluluk ile çalışın. Ve eğer

isterseniz, uyumadan önce tekrar yarım saatliğine kalbinizi kırabilirsiniz. ‘’Eğer

isterseniz’’ ne anlama geliyor? Eğer mutlak sevinç ile boğulduysanız, diğer türlü

çalışmada yarım saat eksik olduğunuzu fark ederseniz, o zaman yapın.

Bu sonuçlarla, mutlu hissetmeyi durdurmamalısınız. Yapmamanız gerek. Her zaman

ruhunuz yüksek olmalı. Eğer biri hastaysa, eğer birinin ateşi varsa veya kırık bir

bacağı, o başka bir mesele – o zaman neşeli olamazsınız. Biz bu şekilde oluşturulduk,

ve bu tip şeyler bizi etkiler. Ancak, prensipte, eğer neşeli değilseniz – maneviyatla,

Yaratan ile bağlanmamışsınızdır. ‘’Bu büyük temel kural: mutlu olun’’ – bu sadece

şiirsellik değil, bu gerçek bir işaret.

Ama kötü eğilim için aramanızda dikkat edin bu tamamen şunu ister – kişi ne zaman

Tanrı’nın işi ile meşgul olsa, insanı üzmek. Böyle bir anda, bu kötü eğilime anlatıyoruz:

‘’Doğrunun ölçüsü senin tarafında olmasına rağmen (gerçekten, hiçbir şeyim yok ve

tamamen ağlamaya ihtiyacım var), biraz bekle, bunun için hazırlanmış bir saat var (bu

tıpkı ‘’Mesai saatinde gelin’’ demek gibi). Bunu o zaman düşünüp taşınacağım, Kral’ın

önünde olmadığım zaman. Şimdi, Kral’ın önündeyim. Öyleyse burada ne arıyorsun?

Bu nedenle Kohen’in sunaktan külleri temizlemek için özel giysileri ve işi tamamlamak

için de özel giysileri vardı.

Ve bu anlayan biri için yeterli. Size söylediğimle ilgili dikkatli olun, ve ondan sonra

Yaratan’a katılmak için yaklaşmaya layık olacaksınız, O’nun isteğini tamamlamaya.

Bu çok önemli. Bu benim size her zaman söylediğim şey: ilk, Amaç’ın büyüklüğü,

ondan sonra – geri kalan herşey. Kişi sağ tarafa yakınlaşmalı, çünkü sol taraf Klipa.

‘’Budala ellerini bağlamış oturuyor ve canlı canlı kendini yiyor’’. Bu zamanı gereğinden

fazla, yıllarca, uzatır. Size söylüyorum – yıllarca. Eğer biri başarılı olamazsa, kural

olarak, bu nedenle olamaz. Kişi umutsuzluğa düşer ve kendini kemirir, onun için bir

çıkış yolu yoktur: alışkanlık üzerinden çalışıyor, zaman gittikçe uzuyor – on, yirmi, otuz

yıl geçiyor ve hiçbir şey değişmiyor. Bunun tek sebebi kişinin Kaynak’a, mutluluğa

bağlanamaması. Mutluluk – işaret bu.

Soru: İhsan seviyesine ulaşmak için, acı ile yaşama noktası için insan bütün

zevklerden kurtulmalı. Bunun mutluluk ile nasıl birleştireceğiz? Bir taraftan – acı bir

hayat, ihsana ulaşabilmek için; diğer bir taraftan – sürekli mutluluk.

Ne demek istediğini anlıyorum. Konuyu doğru şekilde açıklayamadık. İnsanlar eskiden

kendilerini acı içinde yaşama ihtiyacı ile ilgili yazılarla kuşatırlardı ki bu Müslümanlarda

da benzerdir, eskiden kendilerini demetlerle kırbaçlarlardı. Bu geleneğe Rusya ve

Bakü’de bile gözlemledim. Bazı insanlar kendilerini manastırlara kapatıyorlar; bazıları

kendilerine oruç ve bunun gibi şeylerle işkence ediyorlar. Bu bizim bahsettiğimiz

“ıstırap içindeki acı hayat’’ değil.

Şöyle diyor: bırakın insan acı içinde yaşasın. Öyleyse siz ne yüzünden acı

çekiyorsunuz?

Acı hayat hakkında: bol miktarda yiyecek ve içeceğiniz olduğu halde veya bir sarayınız

varsa, hala, acı içinde yaşıyorsunuz. İnsanların fıçılarda yaşayarak veya oruç ile

kendilerini yok etmek istedikleri zamanlar vardır, çünkü o zamanlar zevk için olan

arzular çok küçüktü. İnsanlar bu yakınlaşmayı gerçekten yapabilecek yetenektelerdi: o

zamanlar, alma arzusu sadece fiziksel arzular seviyesindeydi: yemek, aile, cinsellik,

biraz kıyafet. Sahip oldukları herşey bunlardı ve daha fazlasını istemiyorlardı.

Bundan dolayı, fiziksel hayal kırıklığı fiziksel düzelmelerin karşısında durur. Bedeninize

işkence etmek, yağmur bunun üstünden uçar, bu prensibe göre ‘’biri diğerine karşı’’ –

ve bu yeterli. Ancak, günümüzde, biz fiziksel olarak acı çekmiyoruz, manevi olarak acı

çekiyoruz, ve finansal sorunlardan dolayı bile değil, ve ya şöhret yada bilgi gibi sosyal

düzeydeki karşılaşılan sorunlardan dolayı da değil. Biz manevi sorunlar nedeniyle acı

çekmeye başladık. Öyleyse, ruhunuzu nasıl etkileyebilirsiniz? Sadece ışık ile. Başka hiç

aracınız yok.

O zaman aklımızda olan nasıl bir ‘’acı içinde hayat’’? Tanrı’ya şükür, insanlar burada

açlıktan ölmüyor; yabancı köleleştirmesi veya bir takım zorbalar yüzünden kimse

sefalet içinde yaşamıyor. Herşey düzenli. ‘’Acı hayat’’ ne? Sizin acınız maneviyatınızdaki

kusurdan gelmeli. Kişi bir şekilde maneviyat kusursuzluğu ile bağlantı oluşturmalı ve

oradan da kendi hayatına bakarak: ’’Benim hayatım boş’’ demeli. Ben bunu

maneviyatla ilgili olarak söylüyorum, yeteri kadar param olmadığı için, ya da şöhret

yada bilgi yüzünden değil.

Öyleyse, ilk olarak, sıkı sıkı tutunmalısınız, kendinizi manevi standartta bağlamalısınız.

Ondan sonra, ihtiyacınızı ortaya çıkararak hala mutlu kalacaksınız. Zaten çoktan kendi

arzunuza dışardan bakıyorsunuz; önceden kendinizi Kusursuz Olan ile bağladınız. Bu

tıpkı babasının elini tutan bir çocuk gibi, Yaratan’ın elini tutmanız gibi. Babası ile

beraberken çocuk ileri adım atmaya korkmaz. Bunu hayvanat bahçesinde

gözlemleyebilirsiniz: bir çocuk ebeveyninin omzunda oturmak istiyor, ve ondan sonra

kendisini daha önce korkutan birşeye güvenle yaklaşıyor. İşte bu şekilde gelişmek

zorundayız.

Soru: Nasıl gruba karşı geliştirmem gereken sorumluluk ve utanç ile bütün gün

boyunca mutlu olmayı beraber yürüteceğim?

Grup içinde göstermem gereken tek şey mutluluk ve Amacın büyüklüğünü fark etme.

Bu size: ‘’Hadi, gidelim’’ diye bağırıldığında oluşan sevinç gibi değil. Bize yönü daha iyi

hissetmemize yardım edecek birşeye ihtiyacımız var, ancak yine de hevesi hiç bir araç

kullanmayarak öldürmek istemem. Her zaman grubu coşkulu bir seviyede tutmak

zorundasınız, amaca yönelmiş bir şekilde. Coşkulu seviye, amaç için olan istek – başka

hiçbir şeye daha fazla ihtiyacınız yok. İşte bu şekilde hızlanacaksınız, oku ‘’ayarlanmış

zaman’’dan (Be-Ito) ‘’ hızlanacak’’ (Ahi şehina)’ya çevireceksiniz. Hepsi bu.

Soru: Eğer grupla bağlantılı olan birşeyleri özlüyorsan, nasıl gün boyunca mutlu

olabilirsin?

Neyi özlemek? Ben geçmiş zamanı hatırlamıyorum, ben geriye bakmıyorum. Bunu

yapan her kimse tuzdan sütuna döner. Geriye bakmak yasaktır, bu sizi durdurur. Tuz,

bozulmayan yenebilir bir üründür. Milyonlarca yıl boyunca bile bozulmaz. Üstelik,

herşeyi mühürleyip korur, bir koruyucudur. Bu sonuçtan dolayı, birinin arkasına

bakması yasaktır. Ne yaparsanız yapın – birini öldürün, birine gerçekten çok kötü

davranın – sorun değil. O andan itibaren yolunuza devam etmelisiniz. Daha sonra, siz

yükseldikten sonra, belki olanlara dikkatle bakabileceksiniz. Belki. Ancak, ilk olarak, o

aşamaya ulaşmalısınız.

Bundan başka, eğer gerçekten insanlara zarar verdinizse (ve kendi halinizde

değilseniz) daha sonra analiziniz burada olmanın önemini yitirten bir görüş olmamalı;

aksine, geçmişi şimdi ki durumunuza katmanıza izin vermeli. Bunun anlamı Malkut

Yesod ile birleşiyordur, başka bir şekilde değil, çünkü öyle bir durum sizin gelişim

hızınızı düşürür.

Soru: Ders sırasında nasıl bir ihtiyaç uyandırmam gerektiğini nasıl bileceğim?

İhtiyaç, benim Üst Derece’nin ‘’rahim’’in de kalmamı sağlayacak birşey olmalı ve

ayrıca, olabildiği kadar da güçlü olmalı, böylece benim O’nun içinde var olduğum

tanımını kaybetmeden büyüme arzum olur.

Bu nedenle Baal HaSulam TES’i böyle bir formda yazdı. Size bir sistem açıklıyor ve siz

sürekli onun düşüncelerinde kalıyorsunuz: ‘’Ben bu sistemin içindeyim, bu benim

üzerimde işliyor ve etki ediyor. Ben bu sürecin aktif bir elemanı olmak istiyorum; ben

onunla birlikte hareket etmek istiyorum. Baal HaSulam yükselme, alçalma, bağlantılar

ile ilgili her ne söylerse – Ben ona katılmak istiyorum’’. Siz Üst aşamaya geçtiğiniz

anda o sizin mekanizmanız haline gelir. Baal HaSulam Partzuf Aba Ve Ima hakkında

konuşmaz, aynı o sizin dışınızda var olmuş ve belirli bir şekilde çalıyormuş gibi. Hayır.

Siz bu mekanizmanın sizin içinizde var olduğunu bulacaksınız, çünkü en sonunda,

bütün Sonsuzluğa ulaşacaksınız. Bunun yanısıra, sadece yalın Işık var.

Bu nedenle ders sırasında Işık’ın içindeki kendi var oluşunuzun içinden ihtiyacı ortaya

çıkarmanız gerekmektedir.

Soru: Kişi gelecek için analiz yapmalı mı, böylece Yaratan’ın büyüklüğünü fark etmek

sonraki zamanda duruyor olur? Kişi bir sonraki zamanda bunu kaybetmekten korkmalı

mı?

Gelecekle ilgili kendinizden emin olmalısınız; onun şuan ki zamanın sonunda

gerçekleşeceğinden emin olmalısınız. Bir sonraki, aralıklarla ayrılan zamanlar için değil

ve bir aralık uzun bir süre devam edebilir. Bu şuan ki zamanın sonunda olmalı.

BNEI BARUCH’LA TEMASA GEÇMEK İÇİN

Bnei Baruch

1057 Steeles Avenue West, Suite 532

Toronto, ON, M2R 3X1

CANADA

Türkiye’den Bilgi Almak İsteyenler

E-posta: turkish@kabbalah.info

İnternet Sitesi: www.kabbalah.info/turkishkab/