KABALA VE FELSEFE

KABALA VE FELSEFE

Zamanın başlangıcından beri insan hayatının anlamını arıyor.

Bu derste, Kabala’nın Bilgeliği ve felsefe arasındaki benzerlikleri ve farklılıkları

inceleyeceğiz.

Baal HaSulam’ın ‘’Kabala’nın Bilgeliği ve felsefe’’ adlı makalesi aracılığı ile, Rav Michael

Laitman bizim için insanlığın binlerce yıldır süren hayatın anlamı arayışını anlamaya

yönelik harika bir pencere açıyor.

Felsefe hayata bakıştır. Herkes etrafta koşup, üşüştüğü sırada, filozof oturur ve

hayatının özünü araştırır. Eski felsefe M.Ö. 1000’den beri mevcuttur. Kişi tarih

kitaplarında her ulusun kendi filozofları olduğunu görebilir, herbirinin farklı bakış

açılarıyla geliştirdikleri farklı inançlar ve başka hayat yöntemleri vardır. Yahudi milleti

bir istisnadır, ki neredeyse felsefenin evriminde hiç bahsedilmemiştir. Öyle görünür ki

tarih boyunca Yahudi milleti hiç bu hayatın özünü ve anlamını araştırma sürecine

katılmamıştır. Bu mümkün mü?

Ders 1

Yaratan: Bir diyalog mu yoksa bir duygu mu?

 Neden Yahudi milleti felsefenin evriminde gözükmüyor?

 Kabala insanlığın acısına cevap vermek için ‘mağaradan ortaya çıkmıştır’

 Hissedilmeyen ve görülmeyen şeyi tartışmak mümkün müdür?

 Duygular aracılığı ile maneviyat araştırması

 Araştırılan nedir: Yaratan mı yoksa O’nun hareketleri mi?

Eğer insalığın önceki nesillerindeki gelişimini incelersek, gerçekte bütün milletlerin,

toplumların ve kültürlerin, belirli bir yönde geliştiklerini görürüz. Aralarında birkaç

yüzyıllık boşluklar olabilir, ama yine de bu aynı sıradan alma arzusunun gelişimidir ki

bu kök seviyesiden, ilki (Alef), ikinci (Bet), üçüncü (Gimel) ve dördüncü aşamaya

(Dalet) gelişmiştir.

Bizim zamanımızda alma arzusunun üçüncü ve dördüncü seviyeleri çoktan

şekillenmeye başlamıştır. Gelişim aşamalıdır, ama yine de farklı milletler ve farklı

kültürler arasında oldukça benzerdir.

Örneğin, Baal HaSulam tarafından tartışılan felsefede, ilk olarak eski (kadim) felsefe

vardı, Grek felsefesinden önce olan, M.Ö. ki onuncu yüzyıldan itibaren. Sonra Grek

felsefesi vardı, özellikle M.Ö. beşinci yüzyıldan itibaren. Ondan sonra Roma felsefesi

vardı, yaklaşık olarak modern takvimin başladığı sıralarda ve sonra eski Çin ve Hint

felsefeleri geldi, Konfüçyüsçülük ve Budizm. Son olarak orta çağda felsefe vardı,

modern Avrupa ve İslam felsefeleri. Başlık olarak bütün bunlar gerçekten büyük

fikirler, insanlığın ilerlemesini kuran insanlardı.

İlginç olan ise İsrail milletinin bu haritada yer almamasıdır, öyle ki bu durum felsefe

hayatın bir çalışması olduğu için dikkat çekicidir. Eğer çalışma kitaplarını açarsak bütün

milletlerin hayata bakışlarında geliştiğini göreceğiz – nasıl yaşanacağı, ne için

yaşanacağı, neye ihtiyacı oldukları, amaçlarının ne olduğu, niyetlerinin ve herşeyin ne

için var olduğunu? Bu sanki onlar bu meseleler ile meşguller ve her dönemin en önemli

beyinleri bunların çözümü üzerinde çalışıyor ve cevapları hakkında yazıyordu. Buna

karşılık, İsrail milleti hayvan gibi gözüküyor öyle ki böyle soruları yok ve bu son derece

ilginç.

Doğrusu görünen o ki tarih boyunca İsrail milletinde bu tip bir gelişme olmamıştır.

Rambam, ki kendisi Yahudi filozof olarak düşünülür, biraz ilgilenmiştir ve belki Yehuda

Ha Levy de, ama genelde İsrail milletinin büyük filozofları yoktu.

Günümüzde, bütün felsefe öğretisi öyle bir genişlikte çökmüştür ki insanlık artık daha

fazla onunla ilgilenmiyor ve o zamanlarda sorulan aynı soruların hala çözülmemiş

olduğunu görmek mümkündür. Sadece çözülmemekle kalmamış, hatta hiçkimse

çözümlerine yaklaşamamıştır bile. Bugün hem felsefe hem de diğer bilimler hayatın

özünü anlamada yardımcı olur gözükmüyor. Ama sadece şimdi biz görüyoruz ki

Kabala’nın Bilgeliği uyandı ve kendisini dünyaya ifşa etti. İnsalığın sorularını

cevaplamaya hazır, bütün sorunları bağlamaya ve bütün çelişkileri çözmeye hazır.

Günümüz jenerasyonunda olan şey bu.

Doğrusu, işte bu sebepten İsrail millietinin bir felsefesi yok. Başlangıçtan itibaren

zaten herşey mevcut ve bu yüzden bu milletin o tür soruları olmadı veya tüm o

sorularla ilgilenmek için bir zorlama ya da ihtiyaç. Bunların hepsi peygamberler

tarafından yazılmıştır. Peygamberlerden sonra olan şey ise, sadece çeşitli filozofik

yorumlardır.

Şimdi filozofların yazdıkları çocuk oyunu gibi gözükmekte. Onların aralarında çok

büyük beyinler vardı, bazıları hayatın özünü keşfetmeye çok adanmışlardı, ama buna

rağmen, insan aklı daha fazlasını yapabilecek yetenekte değil. Bu nedenden dolayı

şimdi yavaş yavaş Kabala’nın Bilgeliğinin ve felsefenin nerede durduğu belirginleşmeye

başladı ve farkın ne kadar büyük olduğu. Biz bu temel soruların araştırması için felsefe

tarafından kullanılan insan aklı ile ilahi bilgelik arasında ne kadar büyük bir fark

olduğunu anlayabiliyoruz, öyle ki ilahi bilgeliği insan var oluşun özü, hayat ve yaratılış

hakkında üst dünyanın araştırmasından edinir.

Maneviyat nedir?

‘’Felsefe bedensel şeklin nasıl maneviyatın bir etkisi olduğunu ve ruhun nasıl bedeni

doğurduğunu kanıtlamak için büyük miktarda çaba sarf etmiştir. Ancak bütün bu

çabadan sonra bile onların adanmışlığı asla kalp tarafından kabul edilmemiştir.’’

Bu neden olmamıştır? Çünkü onlar asla hiçbir yöntem ya da araştırma ile uygun ve

direk bir bağ kuramamıştır, ki bu bağ maneviyatın bedende nasıl örtüldüğünü

kanıtlasın, bedeni nasıl harekete geçirdiğini ve ona nasıl hayat verdiğini. Onlar bunu

asla açıklayamazlar. ‘’Ve onların asıl hatası maneviyatı kavrarken olmuştur’’ ki burda

demek istenen maneviyatın gerçekten ne olduğudur. ‘’Onlar bunun bedensel formu

doğurduğunu belirlediklerinden beri, ki bu kesinlikle yanlıştır’’. Onlar maneviyatın

bedensel formu doğrudan bir yol ile doğurduğunu belirlediler, bazı aşamalı haraketler

aracılığı ile. ‘’Her babanın kendi zürriyeti ile bazı benzerliklere sahip olmaya ihtiyacı

olduğundan beri, çünkü bu ilişki onun zürriyetinin var oluşa getirdiği yoldur ve

davranıştır. Aynı şekilde, davranışların her sergileyicisi de kendi hareketleri ile bir tür

ilişkide olma ihtiyacındadır, ki o kişi bunun aracılığı ile onlarla bağlantıda olsun.

Böylece, siz maneviyatın bütün bedensel eylemlerden ayrıldığını söylediğinizden beri,

sonrasında bunun devamı olarak bir yol yada ilişki yok ki onun aracılığı ile maneviyat

bedensel ile bağlantıya geçebilsin veya herhangi bir yolla onu hareket ettirebilsin.’’

Öyleyse bir bağ yok, çünkü eğer böyle bedenselin maneviyattandan ortaya çıkabileceği

bir bağ olsaydı sonrasında ben kesinlikle bedensel formdan maneviyata doğrudan

geçebilecek durumda olurdum. Bu yol mevcut değil.

‘’Ama ‘maneviyat’ kelimesinin kavrayışı felsefeye ait bile değil. Nasıl hiçbir zaman

görülmemiş veya hissedilmemiş birşey tartışılabilir ki? Bu tartışma neye istinat eder?’’

Bu ne anlama geliyor? Biz sadece hissedebildiğimiz, ölçebildiğimiz, tekrar

edebildiğimiz, karşılaştırabildiğimiz, vb., şeyleri araştırmaya alışığız, biz bilimsel

yaklaşım kullanıyoruz. O zaman biz bunu bilim olarak düşünürüz, buna bilgelik deriz ve

bu tartışılabilir. Benimle aynı şeyleri hissedebilen başka insanlar olduğuna göre, ben

araştırmayı onlarla tartışabilirim. Ama biz maneviyatı duyularımızla algılamıyoruz,

öyleseyse elbette herkes onunla ilgili kendi bireysel görüntüsünü oluşturabilir ve duyu

alan organlarla kavranmayan şeyleri yazabilir. Ortaya çıkan şu ki sadece Kabalistler, ki

onlar ilk olarak altıncı hissi (bir maneviyat duyusu) kazanmıştır, maneviyatı

alabilir/algılayabilir. Sadece bu genişlikte hissedilen ve algılanan maneviyat

araştırılabilir ve hakkında yazılabilir. Felsefe, diğer bir taraftan, ki tamamen mantığı ve

insan zihnini temel almıştır, maneviyatı araştırmaya muktedir değildir, çünkü basitçe

filozoflar onu hissetmezler.

‘’Ama eğer maneviyatı bedenselden bölen ve ayıran bir tanım olursa, bu sadece bir

kere manevi birşeyleri edinenlere ve onu hissedenlere aittir, gerçek Kabalistlere. Bu

nedenle maneviyatın ne olduğunu gerçekten araştırmada Kabala’nın Bilgeliği

gereklidir.’’

O’nun özünün felsefesi

O’nun özü nedir?

‘’Ve O’nun özü ile ki felsefe bunu kapsamlıca tartışmayı sever ve O’nun içinde olan

olumsuz şeylerin bütün kurallarını kanıtlar, Kabala hiçbir şekilde ilgilenmez.’’ Biz

Yaratan’ı tartışmayız veya O’nu araştırmayız. Neden? ‘’Çünkü, aslında hiçbir şekilde

kavranamayan veya ulaşılamayan kavramlar kullanarak birşeyi tanımlamak nasıl

mümkündür? Yokluğun tanımlaması var oluşun tanımlamasından daha az değerli

değildir, eğer siz uzakta birşey görürseniz, onu bütün olumsuz bileşenlerine rağmen

fark edeceksiniz, anlamı bütün onların orada olmadığıdır’’. Ben ne zaman birşey

görürsem, onu tanımasam bile, onun ne olmadığı hakkında zaten emin olabilirim.

‘’Bu bir kapsamda tanıma olarak düşünülür, çünkü eğer bir obje gerçekten gözden

uzak mesafede ise sonrasında olumsuz fark edilmez bile. Örneğin: eğer biz uzaktan

siyah bir görüntü görürsek ve onun bir insan veya kuş olmadığını fark edersek, o

zaman bu görme olarak düşünülür, çünkü o daha uzakta olabilirdi ve biz onun bir

insan olmadığına karar veremeyebilirdik.

Ve bundan onların bütün karışıklıkları ve ilgisizlikleri gelir, çünkü felsefe Yaratan’ın

özünün bütün olumsuzluğunu kavrayıştaki gurur duymayı sever, bu sırada akıllı

Kabalistler orada ellerini ağızlarına koyarlar ve O’na basit bir isim bile vermezler’’

Yaratan ‘’Çünkü biz onu hiçbir kelime ile veya isim ile tanımlayamıyoruz öyle ki biz

daha edinemedik, çünkü kelime birşeyi edinmenin başlangıcını gösterir.’’

Filozoflar Yaratan’ı, O’nu edinmemiş oldukları gerçeğine rağmen tartışırlar. Diğer bir

taraftan Kabalistler, ki onlar gerçek duyumsalı ve somut ulaşmayı edinmeyi

amaçlayanlardır, hissedemedikleri Yaratan hakkında hiçbir şey söyleyemezler.

Kabala’da, sadece duyularda algılananlar tartışılır. Felsefede, akıl duyular olmadan da

burayı ve orayı merak ettiğinden dolayı, Yaratan’ı tartışmaya kalkışır. İşte bu nedenle

Kabala yalnızca Yaratan’ın hareketlerini tartıştığı sırada, felsefe Yaratan’ı tartışır.

‘’Ama O’nun parlaklığı, O’nun kutsal olduğu, gerçektir’’ Yaratan’dan gerçeğe ulaşan

ışıklar ‘’onlar büyük bir kapsamda tartışıyor ve fark ediyor, bütün bu parlaklığın anlamı

olarak ki onlar belli bir açıklığı edinmeyi hak ettiler, somut edinmeden daha az

olmayan’’ bu dünyanın.

Kabalistler Yaratan’dan bize oluşan şeyler ile ilgilenirler ve bütün bunlar hem manevi

dünyalardır hem de bu dünya. Filozoflar Yaratan’ın Kendi’sini tartışırlar ve aslında bu

onların hatasının köküdür, çünkü onlar Yaratan’ı ya da O’nun hareketlerini

hissetmiyorlar. Bu nedenle onlar gerçek bilimsel bir araştırma için temele sahip

değiller. İşte bu nedenden dolayı felsefe bir bilim değildir.

Ders 2

Dışarıda ne var?

· ‘Ben’ ve bana olanlar – Yaratan’ın hareketleri

· Hislerimiz nasıl işliyor?

· Biz hiç ‘kabuk’umuzdan çıkabilecek duruma gelebilecek miyiz?

· Bir his kanıtlanabilir mi?

· Neden ‘kalpteki nokta’ filozoflarda gelişmedi?

Yaratan ile aynı niteliklerde olmayı istemek ile O’nun eylemlerini araştırmak

arasındaki fark nedir?

Yaratan’ın eylemleri aslında biz meydana getiren şeylerdir ve hem içimizde hem de

bize olan şeylerin bütünüdür. Bunlar bizim çalışabileceğimiz şeylerdir. Öyleyse ben

sadece kendimin ufak bir parçasını hissedebilecek durumda olabilirim, ama benim

hissettiğim bu şey her ne ise ben onu araştırabilecek durumdayım. Diğer bir taraftan,

benim göremediğim benim dışımda olan herhangi birşeyi, ben kavrayamam,

araştıramam veya tartışamam. Benim dışımda olan bu şeyler sadece belirsiz

imgelemdir. Ben bunları iç algılarımı kullanarak hissediyorum ve yorumluyorum ki bu

kesinlikle doğru bir algı değil. Bu neden bu şekilde olmak zorunda?

Bu, bu şekilde çünkü Yaratan ve yaratılan varlık ötesinde hiçbir şey yok. Yaratan adı

verilen birşey var ve O’ndan oluşan herşey yaratılan varlık. Onların arasında bir geçiş

yok. Başka kelimeler ile anlatmak gerekirse, Yaratan’ın içerisinde yaratılan varlık var

olur ve bu yaratılan varlık – biz, Yaratan ile formun eşitliğini edinebilir. Benim var

olduğum alanda edinme seviyelerine sahibim ki bunlara ‘’dünyalar’’ (kökten dörde

“Dalet”) adı verilir. Bunlar aslında benim sistemimin parçası; bunlar benim duyularımın

ötesinde sahip olduğum özgürlük dereceleri ve bu seviyede benim alabileceğim ışığın

azalan niteliği.

Bu demek oluyor ki benim hislerim o kadar da keskin değil, onların keskinlik veya

açıklık seviyesine ‘’dünyalar’’ denir. Ben yavaş yavaş daha çok ve daha çok

hissedebilecek duruma geliyorum ta ki ben bütünlüğümü hissedene kadar, hem

kendimde ve hem de Yaratan’dan aldığım şeyde.

Benim edindiğim her ne ise, araştırılabilir ve kavranabilir olan şeyler, sadece benim

O’ndan aldığımdır. Ben asla O’nu edinemem. Benim erişebileceğim şey formun eşitliği,

iç niteliklerimde sahip olacağımın benim dışıma eşit olduğu (örneğin, Yaratan) bir

duruma gelebilmek. Sadece formun eşitliği derecesi diyebilirim ki benimle olan ile

O’nunla olan olabilir. ‘’Eylemlerinizden’’ demektir ki O’nun benim üzerimdeki hareket

etme şeklinden ben O’nun hareketlerini anlayabilirim, onların derinliğine ulaşırım. Ben

onları özümde çok açık bir şekilde hissediyorum ve onların O’ndan geldiğini biliyorum

ve ben kendimi O’na uyarlayabilirim. ‘’Sizin eylemlerinizden biz sizi bildik’’ demek, O

onu veya bunu sevebilir demektir. Biz hala yine de duyularımızın algıladıkları ile

sınırlıyız.

“Dışarıdaki gerçekliğe değer biçmek mümkün değildir” ne anlama geliyor?

Biz asla dışarıda olanı hissedemeyiz. Biz neye ‘dışarıdaki’ diyoruz? Benim ‘dışımda’

çalışan hiçbir his yok. Ben şu anda Yaratan’ın içinde yer almış durumdayım ve benim

bedenime ve hislerime giren şeyler dışında, ben hiçbir şey hissetmiyorum. Görüntü

içeride meydana gelendir. Duyma içeride meydana gelendir. Benim duyumla

duyduğum şey nedir? Benim kulak zarıma doğru giren ve baskı yapan şeydir. O kulak

zarının ötesinde benim bazı sinirlerim var, bir tür mekanizma öyle ki bu mekanizma

bilgiyi beynime gönderiyor ve beyin araştırmaya başlıyor, bu ne olabilir? Bu neye

benzer? Neden şimdi benim kulak zarım ona baskılayan şey ile benzer durumda?

Aslında, gerçekten kulak zarımı baskılayan şey ile hiçbir bağlantı yok.

Bu bir perde gibi. Bütün duyularda perdeler var, hem manevi kapta hem de bedensel

kapta. Her bir kap kendi uyarılmasından etki alır, giren şeyden değil çünkü dışarıdan

hiçbir şey girmez. Aynısı görüntü içinde geçerlidir. Gözümüzün kenarında sinirlerimiz

var ki bu sinirler ışık tanecikleri ile uyandırılıyorlar, fotonlar ile ve sonuç olarak

kimyasal parçacıkları kullanıyorlar. Aynısı dokunma içinde geçerlidir. Eğer biz bu

hislere anestezi uygularsak sonrasında dışarıda hiçbir şey yokmuş gibi hissederiz. Biz

onları belirli teknikler kullanarak genişletebiliriz, mesela beynimizin içine bir parça

koyarak, ama bütün bunlara rağmen biz asla kendimizden çıkamayız.

İşte bu nedenden dolayı her ne oluşturursam, her ne yaparsam ve benim çevremi

hissetme şeklim, benim yanıtlarım aracılığı ile hissetmek için oluşturulduğum şekildir.

Ben asla dışımda ne olduğunu bilmem, hatta şimdi bu dünyada bile. Yaratan

sonsuzluktur, ama ben onu nasıl kavrarım? Ben sadece kavrayabilecek durumda

olduğum zaman kavrarım. Görüşümü ek bir his (tıpkı ihsan için olan farklı bir yazılım

gibi) aracılığı ile genişlettiğim zaman kavrayabilecek duruma gelirim, sonra ben de

sadece benim dışımda olan birşeylere olan karşılığımı araştırırım, bu, Yaratan’dır. İşte

biz bu şekilde yapıldık; bu kabuğun dışına asla çıkamayacağız. Bu yukarıdan aşağı

doğru yaratılmış bir kap, aynı direkt ışığın dört Benihot’unda öğrendiğimiz gibi,

yukarıdan aşağıya. Bizler alıcılarız, bunun almak için veya ihsan etmek için olması fark

etmez, kabın içinde olan şey bu, başka hiçbir şey değil.

Hala edinmemiş biri bile ve Kabala çalışan biri felsefi konuları tartışır.

Kabala çalışmasına gelmiş, hala hiçbir şey hissetmeyen, altıncı hissi hala edinmemiş

biri bile felsefi şekilde konuşur. Kişi kavramadığı konular hakkında konuşur. Bir insan

sadece kendi kendine bunun üzerine bir bilim veya felsefe oluşturmama şartı ile bunu

yapabilir. Tercihen kişi üst ışığı çekmek için kendini Kabala çalışmasına sokmalıdır ki

bu o kişinin içinde bir kap oluştursun. Kişinin içindeki bu kap Yaratan ile formun

eşitliğinde olacaktır, bu şekilde kişi Yaratan’ın ona yolladığını doğru şekilde anlayabilir.

Bizim Kabala’nın Bilgeliğine olan ilgimiz Yaratan’ın hareketlerini almak içindir ve onu

kendi ıslahımızın miktarına bağlı olarak doğru olarak hissetmemiz için. Biz bir kere

bütün ‘’alan’’ınımızı ıslah ettiğimizde, kabın etrafında ihsan etmek için bir perde

oluştuğu zaman, sonrasında biz Yaratan’ın bütün bolluğunu geri ihsan edebileceğiz.

Bunu yaptığımız zaman sonrasında biz ‘’eylemlerinizden sizi bileceğiz’’ ve aynı O’nun

gibi olacağız. Bundan biz O’nun kim olduğunu anlayacağız ve bu anlama da bizim

içimizde olacak.

Öyleyse Kabala’nın bütün çalışması felsefi araştırmalarımızı konu etmek değildir, çünkü

bu bize hiçbir şey vermez. Bütün çalışma duyularımızı değiştirmek içindir.

İnsanlık felsefe ve bilim doğrultusunda gelişti çünkü gidecek başka yeri yoktu.

Başlangıçtan itibaren, dünyanın milletleri kalpteki noktaya sahip değildi. Bu sadece

yirminci yüzyılın sonlarına doğru gelişti. Kalpteki nokta olmadan (İbrahim’deki gibi ki

bu onun içinde başlamıştır), insan ne biliyor? Bir hayvandan biraz daha fazla akla

sahip. Bir hayvan neden bunun yaşam olduğunu düşünmez, ama insan düşünür. Bütün

budan ortaya çıkan insanlığın bilgisi ve yüksek eğitimidir. Ama onlar Kabala’ya

ulaşamamışlardır ki bu açıktır, çünkü ortada bir iç eksik yoktur veya kalpteki noktanın

gelişimi için bir kap.

Onlar içinde kalpteki noktanın şekillenmesi mümkün değildi çünkü onun gelişimi uzun

bir ilerleme sonucu olmak zorundadır, binlerce yıl süren. Sadece şimdi insanlık

‘’hayatlarımızın anlamı nedir?’’ diye sormaya başlıyor – böyle olmakla beraber hala çok

ciddi şekilde sorulmuyor.

Bu felsefe maneviyatı engelliyormuş gibi.

Felsefe maneviyatı engellemiyor. Felsefe, ben derdim ki, insanlığın hatalarından biri, ki

bu yaratılış amacına doğru binlerce yıldır sürmekte olan acı yolunda ilerler.

Kabalistlerin herhangi birşeyi gerçekten hissettiklerini ispatlamak mümkün

mü yoksa bu sadece bir düstur mu?

Herkim hissediyorsa – hisseder ve herkim hissetmiyorsa – hissetmez. Siz onlara

inanabilirsiniz veya inanmayabilirsiniz, bu fark etmez. Onlar size ‘’biz hissediyoruz’’

diyerek gelmiyorlar. Onlar ‘’biz görüyoruz, bizim vizyonumuz var! Biz resimlerin içinde

geleceği önceden haber veriyoruz, bize gelin!’’ diyerek, peşlerinden insan sürüklemek

isteyen filozof veya din adamları değiller. Hayır! Aksine, Kabalistler kimseyi istemiyor.

Bu sadece şimdi böyle, bizim eksikliğimiz olduğunda ki bu onlar manevi dünyayı

araştırmaya başladığında sahip oldukları genişlikte ilerler, biz onlara geleceğiz ve

onlara sorular soracağız.

Birşey görmeyen ya da hissetmeyen birine ispatlamak nasıl mümkün olur, öyle birşeyi

ki başka biri görmekte ve hissetmektedir? Kişi bir duyudan noksandır, öyleyse o duyu

olmadan o kişiye herhangi birşey açıklamak nasıl mümkündür?

Hatırlıyorum, biz bir tür müzik yazmıştık ve hemen yanımızda büyük bir kedi

yatıyordu, 10 belki 15kg. Kedi benim yanımda yatıyordu ve ben şarkı söylüyordum ve

biri de çalıyor ve notaları yazıyordu. Gülüyorduk, ağlıyorduk, bağırıyorduk veya

mutluyduk, iki saat sonra her türlü heyecan beni yorgun bırakmıştı. Bu kedi sadece

orada yatıyordu ve ona hiçbir şey olmuyordu, belki arada bir kulağını biraz

döndürmüştü sanki biz onu rahatsız ediyormuşuz gibi ama hepsi bu kadardı.

Bu bir örnek, ama biz de hayvanlar ile aynı seviyedeyiz. Benim içimdeki insani kısım,

maneviyat değil, ama ‘’bu dünyanın insanı’’ diye adlandırılan hayvandan birazcık

yukarıda. Bu kısımda ben hayvandan zaten çok farklıyım öyle ki ona hiçbir şey

açıklayamıyorum. Ona neden ağladığımı açıklayabilir miyim? Eğer böyleyse, hiçbir

zaman manevi dünyaya dokunmamış bir kişiye maneviyatı açıklamak nasıl mümkün

olur? Siz ne söylerdiniz? Bundan dolayı Kabalistler her çeşit kitap yazar ve insanlar

kendi deneyimlerinden ne hayal edebiliyorlarsa hayal ederler.

Aynı zamanda filozoflar da araştırmalarına insan ne için yaşar sorusundan

başladı, öyleyse neden kalpteki nokta kendini onların içinde ifşa etmedi?

Filozoflar araştırmalarına ‘’insan ne için yaşıyor’’, ‘’Hayatlarımızın amacı ne?’’

sorularından başladı. Öyleyse neden kalpteki nokta kendini onların içinde ifşa etmedi?

Bunun sebebi kalpteki noktanın zihinsel arzu aracılığı ile ifşa olmamasıdır. O açığa çıktı

çünkü açığa çıktı. Bunun anlamı onun ilk olarak geldiğidir ve sadece bir kere insanın

içinde zaten aktif hale geçince, kişi araştırmaya itilir. Ancak sonra, bir kere kişi

kalpteki noktayı geliştirirse, onun araştırmaları manevi olacaktır. Eğer kişi kalpteki

noktadan araştırmıyorsa, bunlar bedensel araştırmalardır.

Filozoflar (örneğin Spinoza gibi) aynı zamanda sevginin ve duygunun konuları

ile de ilgilendi.

Filozofların ilgilendiği sevgi ve duygular maneviyata, Kabala’ya ait değil. Öyleyse sevgi

Kabala mıdır? Hayatın özü aslında felsefenin konusudur ki bu – ‘’felsefe’’ ismine

göredir.

Ders 3

İnsan Aklı Tarafından Geliştirilen Gerçeğin Bir Parçası

 Kabala’yı insanlığa sunmak ne zaman mümkün olacak?

 Kabala’nın rolü

 Maneviyat nedir?

 Peygamberlerin kitaplarından hırsızlık

 Filozofların hatası

Neden bizim İslam, Hristiyanlık, antik Çin, antik Hint, Yunan ve Roma’nın ki gibi

felsefemiz yok? Söylediğim gibi, bunun sebebi biz insan aklını kullanarak insanlığı

araştırmak zorunda değildik, hayatı ve doğayı. Başlangıçtan itibaren, biz kalpteki

noktanın gelişimi ve üst dünya aracılığı ile araştırmaya yaklaşıyorduk.

‘’İsrail milleti’’ adı verilen grup İbrahim’den ortaya çıkmıştır, İbrahim aslında manevi

dünyayı araştırmaya hemen başlamıştı. ‘’Yaratılış Kitabı’’nda o hemen bize üst

dünyaların yapısını tarif eder, onların ne için var olduğunu, hayatın kaynağının ne

olduğunu ve hayatın amacının ne olduğunu. Öyleyse felsefe ya da herhangi akılsal

farzlar için yer yoktu. Geriye kalan tek şey aslında amacı edinmekti.

Filozofların kaynak ve hayatın amacı hakkında ne kadar çok ve ne yol ile yazdıklarına

bakın. Onlar büyük düşünceleri olan büyük insanlardı ve gerçeğin güçlerini bilmek için

çok fazla yatırım yaptılar. Ancak Aristotle veya Appleton gibi büyük beyinler bile bu

soruların cevaplarına asla dokunamadılar.

Bu basitçe imkansız çünkü farklı bir duyu gerekli. Bu kedi gibi ki, kedi bir insana ne

olduğunu anlayamaz. Kedi ne kadar gelişirse gelişsin, bir kedinin seviyesinde, bunun

yardımı olmaz. İşte bu nedenden dolayı biz asla bu tür bir gelişime ihtiyaç duymadık.

Bir kedinin seviyesinde gelişmiş olanlar ise sonunda hiçbir şey bilmedikleri bir duruma

ulaştılar. Ama şimdi onlar kedi gibi, , ne teknolojik, ne bilimsel, ne felsefi ne de

kültürel gelişmelerdeki hiçbir bilginin yarara sahip olmadıklarını biliyorlar. Bütün bu

gelişmeler bize sadece ıstırap getirir.

Ne yapılabilir?

Şimdi insanlık biraz kişisel yansıma yapacak ve sonrasında Kabala’nın Bilgeliği

insanoğluna sunulacak ve onlar bunu almaya hazır olacak. Sanki Kabala insanlığın

gelişimini bekliyormuş gibi. Bilgelik her zaman oradaydı ve yalnızca şimdi onu bütün

milletlere göstermek gerekli.

Maneviyat bedeni olmayan bir güç

‘’Ve işte bu Kabalistlerin ‘’maneviyat’’ adı ile tanımladıklarıdır ki onlar bunu tartışır,

bunun bir zaman veya mekan görüntüsü yoktur, veya herhangi bedensel değerleri her

ne ise.’’ Maneviyat zamanı ve mekanı olmayan birşeydir; onun içinde bizim içinde

yaşadığımız gibi bedensel değerler yoktur. O tamamen bizden ayrı birşey.

‘’Ve benim fikrime göre bütün felsefe alanı kendini bir Talis içine sardı ki bu ona ait

değil’’ çünkü o Yaratan’ı, maneviyatı tartışır, ‘’çünkü o Kabala’nın Bilgeliğinden bazı

tanımlar çalmıştır ve onlar çaldıklarını insan algısı ile çeşitlendirdiler, yoksa böyle bir

bilgelik üretmek onların akıllarından geçmemişti’’. Aslında eğer onlar görünüşte

insanoğlundan kopmuş olarak manevi güçler hakkında bir takım tartışmalar

duymasalardı, sonrasında onlar sadece hertür fiziksel objeye taparlardı.

Hatta son zamanlarda İngiltere’de olduğum sırada, gazetede bir ev alan kişilerin evi

ruhlardan temizlemek için birilerini aradığını gösteren reklamlar gördüm. Öyleyse

onların var olduğu bu formda, manevi birşeyler hakkında asla düşünülmüyor. İnsanlar

mağaralarda yaşamış insanlar gibi yaşıyor olabilirlerdi, eğer insanlık manevi dünya ile

olan ilişkiyi çalmamış olsaydı. (Baal HaSulam yazar ki filozoflar peygamberlerin

kitaplarından çalmışlardır). Sonra onu sahip oldukları kap ile ‘’araştırmaya’’ başladılar

ve işte bu şekilde felsefe gelişti.

‘’Ama bu (maneviyat) gizlenmiş bir güç, demektir ki o bu dünyanın normal beden

formuna girmemiştir, ama o bedensiz bir güçtür’’. Eğer bu bedensiz bir güç ise, madde

ile örtülmemiş, o zaman biz nasıl yaklaşabiliriz, nasıl kavrayabilir, çalışabilir veya onu

hissedebiliriz? İşte bundan dolayı felsefe ki felsefe bu gücün beden ile ve onun içine

giydirilmiş bağlantıda olduğunu düşünmüştür, bununla böyle bir yolla ilgilenir ve bu

güçlerin etrafında bedenler gibi şekiller oluşturur. Öyleyse onlar ruhun burundan gelen

nefes ile ilişkili olduğunu söyleyebilirler veya başka ilkel şeyler, çünkü onlar maneviyatı

bedensel form içinde giydirilmiş olarak kabul ederler. Madem ki Kabalistler

maneviyatın bedensellik ile ilişkili olmadığını belirlediler (ki bunların arasında bariz bir

kesik vardır), insanlığın maneviyatı araştıramaya muktedir olmadığı açık hale gelir.

Bir manevi kaba bir güç denir

‘’Ve o burada not edilmelidir ki maneviyattaki güç konusu, manevi ışığın kendisi

anlamına gelmez,’’ Neden? Biz ışığı da tartışmayız. ‘’Çünkü bu manevi ışık doğrudan O

Kutsanmış Olsun O’nun Öz’ünden süzülmüştür. Ve eğer böyle ise’’ ki o Yaratan’dan

süzülmüştür ‘’bu nedenle bu O Kutsanmış Olsun O’nun Öz’üne eşit olmak olarak

düşünülür’’ O Yaratan gibidir. Bu nedenle ışık Yaratan’dan gelir ama kabımız dışında

bu tartışılmaz; biz sadece dışımızda olan her ne ise onun üzerimizdeki etkisini

tartışırız. ‘’Anlamı, öyle ki manevi ışıkta da, bizim bir anlayışımız ya da edinmemiz yok

ki biz onu bir tür isim veya tarif ile tanımlayabilelim, çünkü ‘’Işık’’ adı bile ödünç

alınmıştır ve gerçek değildir. Bundan dolayı, ‘’güç’’ kelimesinin anlamını bilmek

gereklidir bir beden olmadan denir ki özellikle ‘’manevi kabın’’ görünüşünde.’’ Bu

demektir ki biz ışıklardan bahsettiğimizde bizim dışımızda olan gerçek ışıkları

kasttetmiyoruz, ama Yaratan’dan gelen birşeye verdiğimiz tepkiden bahsediyoruz;

Yaratan’ın bizim üzerimizdeki etkisinden. Bizim tepkimize ışık adı verilir.

Işıklar ve kaplar

‘’Ve bu bir açıklama gerektirir, bilge Kabalistler ışıkları nasıl tanımaktadır ki bilgelik

tamamen onların ayırt etmeleri ile dolmuştur?’’ (Eğer biz ışık ile ilgili olmazsak?) O

der ki, ‘’Aslında bu ayırt etmeler ışığın kendisini tartışmaz ama yalnızca yukarıda

bahsedilen güç olan kabın etkisini tartışır, onun karşına gelen ışık tarafından olan

etkilemeyi.’’ Bu aynı kulak zarıma vuran bir dalga biçimi gibi ve kulak zarı sayesinde

ben onun hareketlerini seçmeye başlıyorum. Eğer kulak zarım bölünmüş olsaydı veya

doğru olarak işlevini yerine getiremiyor olsaydı o zaman ben dışarıda olan herhangi

birşeyi hissedemezdim. Ama eğer düzeltilirse, dışarıdaki bütün hareketleri alabilir. Aynı

şekilde, ben dış etkileri kendi özelliklerime bağlı olarak yorumluyorum, olabilecek en

doğru yolla. Aslında bütün bunlar bizim geçirmemiz gereken ıslahlar böylece bütün

duyularımız ışığa göre değişmiş olacak, bizim onu deneyimleyeceğimiz sırada o bizim

doğamıza bağlı olarak belirlenir.

Kaplar ve ışıklar (kelimelerin yorumu)

‘’Ve buraya hediye ve onun tarafından doğan sevgi arasındaki ayrım konusu

eklenmeli. Işıklardan beri, kabın etkisi anlamında ki bu edinilebilir,’’ Kap etkilenir. Ben

etkilendiğim zaman nasıl etkilendiğimi hissedebilirim ve neden etkilendiğimi. Onu

ölçebilir ve inceleyebilirim. Benim içimde Reşimot kalır ki onun yardımı ile o hisse geri

dönebilirim, onlar hakkında yazabilirim ve onları diğerlerine aktarabilirim. Bu etki

‘’madde ve form’’ diye beraber adlandırılır, çünkü etki formdur ve yukarıda bu formu

inşa eden güç ise ‘’madde’’dir.

Ama doğan sevgi “etki üzerinden, maddesiz bir şekil olarak ayırt edilmiştir. Anlamı,

eğer biz sevginin, hediyenin maddeden soyutlanması ile ilgileniyorsak (sanki o hiç

somut bir hediye içine sarılmamış gibi, ama sadece “Tanrı”nın sevgisi “O Kutsanmış

Olsun” soyut isminde), sonrasında o form olarak ayırt edilir. Onunla ilgilenmek form

içinde alma olarak ayırt edilir.’’

Ben hediyeler alıyorum ve hediyelerin kendisine göre hediyeleri kimin verdiğini

araştıramıyorum. Ancak, hediyelerin şekline göre ve her türlü işarete göre ki ben aklım

ile fark edebilirim, hediyeleri kimin verdiğini belirlemeye başlıyorum. O değil, ama

O’nun benimle olan ilişkisi. Çünkü hediyeleri gönderen beni tanıyormuş gibi gözüküyor,

seviyormuş ve yarar sağlamak istiyormuş gibi gözüküyor. Onları bana öyle bir şekilde

yolluyor ki bu hediyeler yardımı ile ben O’nunla bir ilişki geliştirmeye başlıyorum. Bu

ilişkiye sevgi denir ve bu his zaten hediyeler ile bağlantılı değil, ama hissedebiliyorum

ve O’na ilişkilendiriyorum. Daha fazla hediye olmasa bile, ben zaten aramızda

hediyelerin ötesinde bir ilişki kurdum. Sonra bu, ben madde ile bağlanmamış ama

form ile bağlanmışım olarak düşünülür. Madde hediyelerin kendisidir ve form (ki o

maddenin yukarısında oluşturulmuştur) formun alınması olarak adlandırılır. Biz

şimdiden aramızdaki bağlantı ile ilgileniyoruz.

‘’Ama bu gerçek diye düşünülür, felsefenin oluşumu ile hiçbir benzerlikte olmadan,

çünkü bu sevginin ruhu hediyeden tamamen soyutlanmış bir yol olarak edinmede

kalır, ışığın kendisi anlamında.’’ Yaratan ile arasındaki ilişkiyi hissetmeye başlamış bir

insan, buna bağlı olarak en kısa zamanda duygular geliştirmeye başlar. Bu duygular

sonuç olarak sevgi adı verilen bir forma ulaşır. Bu süreçte kişinin deneyimlediği pek

çok form vardır, basit bir bağlantının oluşumundan çok daha fazlasına doğru. Bu

hediyeyi verenin bazı tanımlarından başlar, ta ki kişi hediyelerin üzerine yükselmeye

başlayana kadar ve hediyeler olmadan hediyeyi veren ile bağlanana kadar. Sonrasında

kişi bu süreç sonucu ‘’formun aklını’’ veya ‘’formun alımını’’ almaya başlar. Bunlar bir

kişinin gitmesi için iyi gelişim aşamalarıdır.

Ders 4

Sevgi İle Karşılaştırılan Bir Hediye

 Hangisi daha önemli: hediye mi yoksa hediyeyi veren mi?

 Kabala’nın yapısal Bilgeliği

 Sevgiyi edinmede gelişimin dört seviyesi

 İnsan aklının sınırları

 Başlangıç noktası – Yaratan'ın öneminin artması

Kabala’da madde ve form

‘’Ve bu nokta sevgi, bu sadece hediyenin en son sonucu olmasına rağmen, hediyenin

kendisinden çok daha fazla önemlidir. Aynı büyük bir kralın bir insana küçük bir obje

vermesine benzer, hediyenin kendisinin değeri olmasa bile, kralın sevgisi ve özeni

sınırsız derecede değerli ve kıymetlidir.’’

Farz edin ki ben büyük bir insandan 10 Lira değerinde bir kartpostal aldım, bundan

memnun olurdum ve o bana önem duygusu vermiş gibi gurur duyardım. Bu demek

oluyor ki hediyenin kendisi aslında hiç önemli değil. Benimle O’nun arasındaki fark ve

O’nun benim için ne kadar önemli olduğu. Aslında değeri belirleyen şey bu. ‘’Buna

bağlı olarak o soyutlanmıştır’’ bu sevgi veya hediyeyi almanın sonucu, ‘’maddeden

tamamen ki bu ışık ve hediyedir, öyle bir yol ile ki bütün eylem ve etki edinmede

sadece sevginin kendisi iz kalmıştır ve hediye neredeyse unutulmuş ve kalpten

silinmiştir. Bundan dolayı, bilgeliğin bu kısmı Kabala’nın biçimlendirici bilgeliği olarak

ayırt edilir ki bu bilgeliğin en önemli kısmıdır.’’ Bunun sebebi onun, benimle O

arasındaki ilişki ile doğrudan bir yol ile ilgilenmeye başlamasıdır. Burada, insan kendi

duyularının içindeki ifşadan kendisi ve Yaratan arasında bir ilişki oluşturur.

Neden bir ilişki bir formdur?

Bir ilişki bir formdur çünkü ilişki sadece bizim aramızdaki genel bir güçtür ve bizim için

de ortaktır. Ama bu güç her tür forma ve farklı ilişkilendirme yollarına sahip, bu

nedenle ona ‘’form’’ denir. Benim, O’nun benimle ile ilişki kurduğunu öğrendiğim ve

O’nun ile nasıl bağdaştığım genişlik ise biçimlendirici bilgidir.

"Güç"ün tanımı nedir?

Güç kabın maddesidir. Kabın maddesi bir tür form edinir ve bizim tartıştığımız da bu

form.

ABYA

‘’Bu sevgide dört kısım vardır’’ anlamı ise bizim gittiğimiz bu sevgiyi edinme yolunda,

maddemiz gelişimin dört aşamasından geçer. Dört kısım ‘’bir insanın sevgisine benzer,

bunda ilk olarak ben bir hediye alırım hala veren kişiye sevdiğim biri demem.’’ Ben

onun beni sevdiğini nasıl bilirim, eğer onun benimle bir ilişkisi varsa ve o benden ne

istiyor? ‘’Dahası eğer hediyeyi veren önemli biri ise, öyle ki alan kişi ile

karşılaştırılamayacak kadar.’’ Eğer o sıradan biri ise, bir arkadaş, bir akraba veya

benden daha az biri ise sonrasında ben onu hissederim. Onu algılayabilirim, onu

‘’okuyabilirim’’ ve onun benden bana verdiğini anlarım. Bu yolla bizler her nasılsa

yakınız, o bana eşit veya benden daha az. Ben onun davranışını anlayabilirim öyle ki

onun bana karşı bir ilgisi var. Ancak, eğer o gerçekten önemli ise (aynı Yaratan’ın

küçük bir insana olan kıyasındaki gibi), sonra bu aralık hissedilmeyebilir, biz nerede

olduğumuzu veya O’nun nerede olduğunu bile hissedemeyiz ve O’nu hissetmeyiz.

Aslında gerçeklikte meydana gelen bu, ortaya çıkan o ki biz aramızda bir ilişki

belirleyecek durumda değiliz. Ben Yaratan’dan her türlü şeyi alıyorum ama ben O’nu

bilmiyorum ve O’nu hissetmiyorum. Eğer bir şekilde O’ndan gelen şeyleri hissetsem

bile, ben onun içindeki sevgiyi belirleyemem, çünkü benimle olan sevgi adı verilen

herhangi bir ilişkide, O bana göre çok yükselmiş durumda.

‘’Hediyelerin çokluğu ve devam etmesi genişliğinde’’ (her ne kadar O çok büyük olsa,

ben de çok küçük ve biz birbirimizi anlamayız) ‘’şu fark edilmiştir ki en büyük önemli

insan gerçek sevilmiş kişi olarak bilinecektir, değerde eşit.’’ Neden? ‘’Çünkü bilindiği

gibi iki gerçek seven aralarında eşitlik hissetme ihtiyacındadır, sevginin kanunu büyük

ve küçük arasında fark edilmeyecektir.’’ Öyleyse hediyelerin bolluğu hediyeleri vereni

benim seviyeme indirmede yardım eder. Bu sanki ben Yaratan’ı yakınıma

çekiyormuşum gibidir. O sürekli vererek ve benimle bir bağlantı kurarak O bana

yakınlaşıyor. O (Yaratan), O (Yaratan)’ndan almamı alışılmış hale getirince, benim

gözümde O (Yaratan) bana eşit oluyor ve bundan dolayı da ben O (Yaratan)’na karşı

sevgi hissetmeye başlayabiliyorum.

Yaratan’dan sadece tek bir hediye olamaz, ama daha doğrusu hediyelerin çokluğu olur,

öyleyse yaratılmış varlık Yaratan’ı eşit olarak hissedebilecektir.

Yaratan’ın verdiği hediyeler nelerdir?

Yaratan’dan hediyeleri almaya başlayacağınız zaman siz manevi ‘’’Asiya dünyası’’

içindesiniz; bu ilk hediye. Hediyelerin çokluğu ‘’Yetzira’nın manevi dünyası’’ ve

hediyelerden yukarıda olan sevgi ise ‘’Beria dünyası’’ olarak adlandırılır.

Filozoflar sevgi ile Yaratan’dan hediyeler almadan ilgilendiler, Asiya dünyasının

seviyesinde, insan seviyesinde. Ben filozofların kim olduğu, nasıl yaşadıkları ile ilgili

derinlemesine gitmek istemiyorum, hangi insani veya ahlaki seviyede yaşadıkları

hakkında de. İçlerinden bazılarının genç erkekleri vardı ki onlarla ilişkiye girerlerdi ve

ahlaki seviyelerin başından sonuna kadar onların içinde yaşadıkları seviye tamamen

insan seviyesiydi. Onlar insan aklını kullanarak çalıştılar. Elbette o zaman bir takım lobi

grupları vardı Stoacılık gibi ki bunlar bütün zevklerden kaçınmanın gerekli olduğunu

iddia ettiler, Diyojen gibi ki o kendini bir fıçının içine koymuştu vb.

Her türlü filozof vardı, ama onların hepsi insan aklı yolu ile araştırdılar, duyularından

ve insan doğasından. Onları düşünmemezlik etmiyorum; aralarında çok akıllı insanlar

vardı. Bugün Appleton veya Aristoteles gibi insanlar yok. Baal HaSulam ve diğer

Kabalistler bile söyler ki o zamanlardan beri o ikisinin seviyesinde başka hiç kimse

olmamıştır. Ancak hala, bu sadece insan aklı. Bir kediyi ele alın, bulabileceğinizin en

akıllısını ve onu istediğiniz şekilde eğitin ve sonuçta ortaya çıkacak şey budur. Bir kedi

ne anlayabilir? Onun doğası ile o sizi nasıl anlayabilir? Siz kimsiniz? Nesiniz? – Sadece

onun duyuları aracılığı ile.

Hiç kimseyi akıldan çıkarmadan, bu araştırmanın farklı bir seviyesi. İşte bu nedenden

dolayı onlar yeteneklerinin üzerinde her ne araştırdılarsa, bunlar sadece hayal. Biz

bunu bütün felsefelerde görüyoruz. Bütün büyük milletlerden en azından ikiyüz tane

filozof vardı, buna Bizanslar, Araplar ve Japonlar bile dahil.

Bu daha çok Spinoza’nın felsefesi gibi mi?

Onunla ilgili bile değil. Bu maneviyattan çok uzak çünkü genelde bunlar sadece insan

aklı ile yapılan araştırmaların yöntemleri ki kendileri için bir takım kurallar koymuşlar,

bir şekilde araştırmışlardır. Onların kendileri Spinoza’nın neden bir yol ile araştırmaya

karar verdiğini anlamazlar ve Hegel ya da Deckard başka bir yol ile. Bu doğal, her biri

kendi yolundan gitti. Bu çok basit; onlar doğalarını değiştirmemişlerdi, yalnızca akılları

ile araştırdılar. Onlar manevi kabı geliştirmediler, ama akıllıydılar. İnsan seviyesinde,

onlar gerçekten akılsal gelişimin doruğun dalardı. Dürüstçe, seviye yüksek veya düşük

olsun, onlar kültürlerine göre yaşadılar.

Bu aşamada biz engelin altındayız, ama bu da bize Yaratan tarafından verildi.

Burada olmamız gerçeği de bir hediye. Bu şekilde düşünebilir miyiz?

Elbette biz bu şekilde düşünmek zorundayız. Biz hediyeleri kendi gerçekliğimizde

ayırarak başlarız. Yaratan’a değer vermeye başlarız ve Yaratan’ın önemine. Bu benim

gruba her zaman anlattığım şey ki bu ihtiyaçlar üzerinde çalışılmalı. İlk olarak Yaratan

büyük olmalı ve ancak ondan sonra O’nun bizimle olan ilişkisinin bir hediye olduğunu

belirlemek mümkün olur. Bir kere hediyeyi hissettik mi (O’nun büyüklüğüne bağlı

olarak) başka bir hediyeyi hissetmeye başlayacağız ve bir başka hediyeyi bu böyle

devam eder. Daha sonra, hediyelerin çokluğundan (Yaratan’ın ve hediyenin büyüklüğü

üzerinde çalışmadan bile), hediyeleri hissederiz çünkü biz O’nun bizimle olan ilişkisini

arıyoruz; O’nun büyük olduğunu hissetmeye başlarız ve aynı zamanda yakın ve seven.

Bunun üzerinden, O’nunla bir sevgi ilişkisi oluştururuz ve hediyelerin ötesinde,

sevginin ne olduğunu hissetmeye başlarız ve sevginin bütün formlarının ne olduğunu.

Hediyelere aldırmamaya başlarız ve sevgi hissinin kendisine bağlanmış hale geliriz;

hediye önemini kaybeder. Aynı çocuklarda olduğu gibi: onların arasında iyiler de var

ve çok iyi olmayanlar da, ama her koşulda onları seversiniz.

Diğer bütün şeylerin doğal olarak gelişebilmesi için ne yapmam gerekiyor? Yalnızca

Yaratan’ı yüceltmek. Sonra O’ndan aldığımı hissedeceğim, sadece bir değil ama birçok

hediyeyi. O’nun büyüklüğüne rağmen O’nun bana eşit olması için ben O’nu

eksiltmiyorum ve böylece ben O’nun için sevgiyi hissedeceğim. Daha doğrusu,

hediyelerin çokluğunu hissetmekten dolayı O’nu büyüklüğünden azaltmadan, O’nun

bana yakın olduğunu, O’nun beni sevdiğini hissetmeye başlayacağım ve bundan dolayı

da ben O’nu sevmeye başlarım.

Ders 5

Maddenin Yukarısındaki Güçler

 Asiya, Yetzira, Beria, Atzilut dünyaları

 AHP de Aliva – ‘ölünün dirilişi’

 Gerçek ‘’Tevrat ve ana kurallar’’ nelerdir?

 Gelenekler

 Duyum üzerinden gelişim

“Ve buna bağlı olarak burada sevginin dört derecesini anlayacaksınız. Örneğin; hediye

Asiya dünyası olarak adlandırılır. Hediyelerin çokluğu Yetzira dünyası olarak

adlandırılır. Bunlar kişinin Yaratan’a doğru hissettiği durumlardır. Ve sevginin ifşasına

Beria adı verilir. Beria dünyası.”

‘’Ve burada’’ Beria dünyasında, ‘’Kabala’nın biçimlendirici bilgeliğinin çalışması başlar,

çünkü bu seviyede sevgi hediyelerden soyutlanmıştır’’. Biz hediyelerin yukarısına

yükseliyoruz, ‘’ki bu gizdir: ‘’ve karanlığın yaratıcısı’’, anlamı, onun ışığı yaratılıştan

uzaklaştırdığıdır. Bunun anlamı bizim içte doldurmalara ihtiyacımız olmadığıdır, ben

O’nun bana hediyeler vermesini istemiyorum, ben hediyeleri hissetmek istemiyorum,

ben onların üzerinde olmak istiyorum, sadece aramızdaki ilişkiyi hissetmek için. Buna

‘’karanlığın yaratıcısı’’ denir, bunun içinde ben yaratılış gücünü ediniyorum, Bina’nın

gücünü, merhametteki zevki. Öyleyse buna ek olarak herhangi bir doldurmaya

ihtiyacım yok, kabın içinde hiçbir şey ifşa olmasa bile, O’nun var olması ve benim O’na

karşı sevgi hissetmem benim için yeterli. O’nun bana ne verdiği benim için önemli

değil. Çocuklarda olduğu gibi: biz onları severiz, kendi içinde bu bizi doldurur. Onlar

bizi gerçekten nasıl sever, bunu sormayız. Bir kere hediyeler ile hiçbir bağlantı

olmadan mümkün olan bütün sevgileri edindiğimizde (anlamı hediyelerden de olduğu

gibi Yetzira dünyasından uzaklaştım, ve Beria dünyasına bağlandım, son boya ve

sevginin tarzlarına, mümkün olduğunca çok), sonrasında aramızdaki ilişkinin başka bir

seviyesine girerim, Atzilut dünyası adı verilen. Bu ne anlama geliyor? ‘’Orada form

döndüğü ve maddeye büründüğünden beri, Atzilut’un seviyesine yükselmeye değer.

Anlamı, ışık ve sevgi beraber.’’ Sonra orada bizim ‘’AHP de Aliya" dediğimiz vardır

veya ölünün dirilmesi. Tekrardan madde, hediyeler ve önceki bütün ilişkiler geri döner

ve onu güçlendirmek için sevgiye bağlanır. Bu öyledir ki benim O’na verme olasılığım

vardır, sadece ilişkiyi değil ama aynı zamanda O’nun bana verdiği hediyelerin alması.

Buna ‘’Atzilut dünyası’’ denir. Beria dünyasında biz ihsan etmek için bir kabın içindeyiz

ve Atzilut dünyasına yükseldiğimiz zaman almanın kabı içerisinde ihsan için çalışırız –

Ahap kaplarımızı yukarı çekeriz, maddemiz olan alma arzumuzu ihsan etmeyle

kullanmaya başlarız.

Hangi aşamada ve hangi tarzda ana kurallar buraya uygun olur?

Kişi ıslah ile ilgili olduğu ilk andan itibaren derdim ki bu kişinin bir ana kural

sergilemesi olarak düşünülür.

Eğer içinde Yaratan’dan bir tür ilişki (hediye denilen) aldığımı hissedebileceğim, benim

içimdeki kabı oluşturan saran ışığı kendi üzerime çekmezsem nasıl Asiya dünyasına

layık olabilirim? O’dan birşeyler aldığımı hissetmek için bir alma kabına sahip olmak

zorundayım, ben onu bir arkadaşımdan posta ile almadım; ben onu Yaratan’dan aldım.

Bu kap Yaratan ile bazı niteliklerde benzer olmak zorunda, aksi takdirde onun özellikle

O’ndan geldiğini hissedemem, ama onun doğadan geldiğini söylerim. Benden ne

istiyorsun? Ben bunun gibi hissediyorum.

Ben O’na benzer olacak olan bir kap oluşturmak zorundayım. Bu kabın içinde hediyeyi

hissedeceğim. Yaratan’ın doğasına benzer bir kap oluşturmak için yukarıdan ışık

çekmek zorundayım: ıslahı getiren saran ışığı. ‘’Ben kötü eğilimi yarattım; ben Tevrat’ı

bir tat olarak yarattım’’. Onu kullanmalıyı. Bu çalışma ile gelir. Çalışma sırasında biz

ıslah eden ışıkları çekeriz. ‘’Tevrat’’ diye adlandırılan ıslahım için kullandığım ışığın

aynısı (Üst Işık) – ‘’Onun içindeki ışık onu ıslah ediyor’’. Yaratan’a benzemek için

arzuların ıslahına ‘’ana kural’’ denir. İşte bundan dolayı Tevrat ve Ana Kurallar ile ilgili

olduğum Yaratan ile en kısa zamanda bir bağlantıya ulaşmak istiyorum.

Niyet zamanla gelişir mi?

Niyet sürekli gelişir, ilişki sürekli gelişir ve bu bütün iç çalışma. Bundan dolayı bilgeliğe

‘’iç’’ bilgelik denir. Bu sahip olduğum Tevrat kitabı ile ilgili değil veya üzerine harfler

yazılmış parşömenler ile, bu Tevrat değil. Tevrat ‘’ışık ki ıslahı getirir’’dir. Ana kurallar

da bazı kutuları kafanızın ya da elinizin üzerine koymakla ilgili değildir, ana

kurallardaki niyet bu değil. Bunlara gelenekler denir ve bazı sınırlar içinde olmak için

onları takip etmek tavsiye edilir, bu da biz gerçek manevi varoluşa ulaşana kadar

kaçmamak. Yine de bizim herhangi birşeyi düzeltmemiz bu eylemler veya gelenekler

aracılığı ile değildir, ama sadece üst güç aracılığıyladır.

Kalpteki noktaya saran ışığın etkisi aracılığı ile manevi bir kap oluşur. Kalpteki nokta

Bina’nın kırık kabıdır ‘’almak için olan’’. Saran ışık geldiği zaman, yavaş yavaş kap

‘’ihsan için’’ olmaya dönüşür ve sonra hediyeleri hissetmeye başlar.

Siz dediniz ki Kabala’nın Bilgeliği iç bilgeliktir

Kabala iç bilgeliktir; kişinin kendi güçleri ile kendisine uyguladığı bir bilgeliktir –

maneviyat maddesiz bir güçtür. Maddesiz güç demek sizin elleriniz ve bacaklarınız ile

hareket etmeniz gerekmiyor demektir; güç ile çalışmalısınız. Sonrasında sizin

maneviyatta olduğunuz düşünülür, manevi güçler ile çalışılır ve siz Kabala’nın

Bilgeliğinin içindesiniz. Elleriniz ve bacaklarınız ile yaptıklarınız ile bir bağlantısı yok,

bundan dolayı bu ‘’iç’’ denir.

Beş duyumuz hakkında çok konuştum, nasıl çalıştıkları, daha sonra nasıl bizim zevk

merkezimizde birleştiği, onunla beraber beynimizin nasıl oluştuğu ve aklımız hakkında.

Akıl bizim kendimizi doldurmak istediğimiz kapsama bağlı olarak oluşturulur, yalnızca

buna bağlı olarak akıl gelişir.

Güç inanç mıdır?

Güç inançtır. İnanç nedir? İnanca ‘’ihsan etmenin gücü’’ denir. Bu demektir ki eğer ben

arzuma (karşılığında ne alacağımı hesaplamadan başkasına vermek) gerçekten karşı

birşey yapma yeteneğime sahipsem, buna denir ki bende inanç gücü var veya ihsanın

gücü. Bina’nın gücü – bu maneviyattır. Kim olursa olsun buna sahipse üst dünyayı

zaten algılar. İhsan için ihsan etmek Beria dünyasıdır, bizim bu dünyada hakkında

konuştuğumuz şey inanç değil, ‘’Benim inancım tam’’, aynı sokaklarda bağırdıkları gibi.

Ortaya çıkan o ki onun yazdığı üçüncü paragrafa göre, ‘’Ve böylece siz

sevginin seviyelerini göreceksiniz’’ Asiya, Yetzira, Beria. Ki hediyeleri

hissetmek için dünyaların gelişimini iyi bilmek gereklidir.

Bizim hissettiklerimizi hissetmek için, herhangi birşeyi bilmek gerekli değil, hissetmek

gerekli. Çok çalışmamız gerektiği doğru ve belirli şekillerde hareket etmemiz gerektiği

de, ama aslında bilmeyen bir insan bile hissedebilir.

Öyleyse onun farkında olmak zorunda değiliz?

Eğer farkında olacaksanız, sonrası ne? Bilmekden ne elde edeceksiniz? İlk olarak Asiya

dünyası, sonra Yetriza, sonra Beria! İsimleri bilmekten ne elde edersiniz?

Soru, gelişimin iki şeyi birleştirip birleştiremeyeceği?

Neyi birleştirmek? Gelişim hissin içinde. Hayır, bizim hiçbir şeyi bilememiz gerekmiyor,

bizim hissetmemiz gerekiyor. Biz hislerden algıları oluştururuz. Algılar ile algıların

değerinin biçilmesi arasındaki bağlantı, bilgiyi ve Kabala’nın Bilgeliğini inşa eder. İlk

olarak ben hissetmeliyim. Bu dünyayı nasıl çalışıyorum? Eğer Newton’un kafasına elma

düşmemiş olsaydı, yine de yerçekimini bulur muydu? İşte bu şekilde doğayı çalışmaya

başlıyorum: elimi ateşin içine sokarım – aaa, bu sıcak, sonra soğuk, sonra başka

birşey, işte bu şekilde yavaş yavaş doğayı çalışırım.

Duyumların çokluğundan ve onların arasındaki ilişkiyi görmekten, onları bazı kurallar

ile birleştirmeye başlarım. Bunlar doğru kurallar olmayabilirler, ama şimdilik, benim

var olduğum yerde onlar doğru. Aynı Newton mekaniğinin Einstein’ın mekaniği ile

karşılaştırıldığında olduğu gibi, onlar doğru, ama ne olmuş – bu histen geliyor.

Ders 6

Ruhun Yontulması

 Bedensellik ile maneviyat arasında bir bağlantı var mı?

 Bizim kavramadığımız şeye maneviyat mı deniyor?

 Madde faz değiştirir. MUSA: Faz elektrik geriliminde devre demek? Nedir yani?

 Maddenin arkasındaki güç – manevi mi yoksa bedensel mi?

“Bütün maneviyat bizim tarafımızdan bir güç olarak anlaşılır öyle ki o güç bedenden

soyutlanmıştır onun beden ile hiç bağlantısı yoktur ve bundan dolayı onun bedeni bir

görüntüsü yoktur.” Herhangi bir şeyle ve kesinlikle kendisi tarafından giydirilmemiştir.

“Ama bu nedenle, kendi içinde ayırt edilir ve bedeninden tamamen ayrıdır. Öyleyse

nasıl herhangi bedensel şey ile gelip bağlantı kurabilir ve söylemek gereksiz ama

bedeni birşey yaratabilir, üstelik onun gelip bedensel ile bağlantı kurabilmesini

sağlayacak bir bağ yokken.’’

O ne diyor? Diyor ki, maneviyat ile bedeni arasında hiçbir bağlantı yoktur ve

maneviyat için bedeni içinde kavranması ve giydirilmesi imkansızdır.

Öyleyse, eğer maneviyat ve bedeni arasında hiçbir bağlantı yoksa, nasıl hala

maneviyatın bedeni doğurması mümkün oluyor, onu denetlemesi ve harekete

geçirmesi? Burada ne oluyor?

Onların arasında hala bir bağ mı var veya hiçbiri mi?

‘’Ve eğer öyleyse sonra bedeni herhangi birşey nasıl gözükebilir ve söylemek gereksiz

ki beden ile temasa geçmesini sağlayacak hiçbir ilinti yokken bedeni birşey kendinden

doğsun’’.

Soru; Maneviyatın nasıl bedeninin doğmasını ve var olduğunu sağladığıdır ve onu

harekete geçirdiği.

Asit kurumu

Onun bize açıklamak istediği bedeni ile maneviyat arasındaki bağlantı, bu bağlantı

aracılığı ile biz bedenden maneviyata ulaşmayı arzuluyoruz. Bir bağlantı olduğunu

varsayarsak, oraya bu bağlantı ile nasıl varabiliriz?

“Ama aslında, bu güç” ki buna maneviyat denir, bedensel içinde giydirilmeden, madde

içinde, “kendi içinde gerçek bir madde gibi tanınır, bedensel dünyada olan bütün öteki

bedeni cisimlerden daha az olmayan.” Bu unutulmamalıdır, ki ‘’güç’’ün kendisi de bir

maddedir, hakikaten bizim duyularımızla ilgilisi olmadan, ama o hala aynı maddedir.

Biz dünyamızın güçleri ile nasıl çalışıyoruz? Yerçekimi, manyetik güçler ve aynı şekilde

çalıştığımız diğer alanlar, o diyor ki arada fark yok, onun bir güçün içinde ya da

maddenin içinde olması fark etmez. Bize bir örnek veriyor:

“Ve her ne kadar insan duyuları tarafından kavranabilen somut bir görüntüye sahip

olmasada” anlamı benim duyularım ile onun formunu kavrayamamam,

duyumsayamamam veya hissedememem “bu maddenin değerini düşürmez ki bu

madde ‘güç’tür” o güç formu içinde olduğu zaman, benim kavrayamayacağım

haldedir.

“Eğer bir şişe Oksijen alırsanız, oksijen dünyadaki birçok maddenin yapı taşıdır, yine

de, o herhangi başka bir maddeden ayrıldığı zaman, şişe tamamen boş gözükecektir,

onun içinde algılanacak hiçbir şey olmadan – o tamamen dokunulmaz, ve göz için

görünmez olduğundan beri. Biz Oksijeni kavramadığımız halde, o hala mevcut.

“Ve eğer şişenin kapağını açar ve onu koklarsak, orada hiçbir koku bulmayacağız” biz

oksijeni koklama duyusu ile de kavrayamıyoruz. “Ve eğer onu tadarsak onun içinde

hiçbir tat bulmayacağız. Ve eğer onu bir tartı üzerine koyarsak o boş bir şişeden daha

fazla ağırlığa sahip olmayacak.” Ki bu bizim için hiçbir gerçek değere sahip değil ve

“aynısı Nitrojen içinde geçerli, tadı, kokusu veya ağırlığı yok.

Ama eğer iki elementi birbiri ile birleştirirsek,” Hidrojen ve Oksijen, “anında onlar sıvı

hale dönüşecekler”, su, “ve dikkat edin ki su zaten içmek için iyidir, tadı ve ağırlığı

vardır.” Baal HaSulam’ın bize nasıl yavaş yavaş açıkladığını görün, o bu makaleyi

otuzlu yıllarda yazdı, 1927 – 1928.

“Ve eğer suyu içinde ham çimento olan bir kovaya koyarsak – su hemen çimentonun

içine karışacaktır ve katı bir madde haline gelecektir çimentonun kendisi gibi.” Ortaya

çıkan o ki Oksijen ve Hidrojen elementleri, hiçbir somut yol ile kavranamazken – katı

bir bedene dönüştü.

“Öyleyse buna bağlı olarak, biz nasıl doğada hareket eden güçleri belirleyebilir ve

onlar hakkında birşeyler söyleyebilir, öyle ki onlar elle tutulur maddeler değiller,

hepsinin sebebi bunun duyuların tanımasına göre düzenlenmemesidir, biz gerçeklikte,

başlangıç olarak Oksijen elementinden oluşmuş birçok somut maddeyi açıkça

görüyorken, Oksijen insan duyuları tarafından algılanamaz veya kavranamaz.” O bize

birşeyleri, belki yüz yıl önce onlara açıklandığı şekli ile anlatıyor, ama gerçek şu ki

bugün biz zaten bu kavramları anlamış durumdayız; biz durumunu katıdan, sıvıya,

gaza ve hatta plazmaya çeviren birçok madde örneğine sahibiz.

O ne demeye çalışıyor? Doğrusu bizim duyularımızın kavramıyor olması hiçbir şey

göstermez. Dünyada öyle şeyler var ki bunları duyularımız ile kavrayamıyoruz ancak

bunlar duyularımız ile kavrayabildiğimiz şeyler kadar gerçekler. Bu şeyler birinden

diğerine değişebilir, bu demektir ki bugün kavrayamadığımız şeyi belki yarın

duyularımız ile kavrayabiliriz. Belki şu anda duyularımız ile algılayamadığımız

görünmez şeyler bile vardır, ki bunları bir tür formda kavrayacağız, bizim gelişimimize

bağlı olarak veya fazladan hassasiyet ekleyerek veya yeni bir duyu.

Ve sadece o değil, ama hatta somut gerçeklik, katı ve sıvı, ki bunlar bizim elle

tutulabilen dünyamızda kesinlikle algılanabilirler, havaya dönüşebilirler ve belirli

derecedeki sıcaklıkta buharlaşırşar – ek olarak belirli derecedeki soğuklukta gazların

katıya dönebileceği gibi. Anlamı, bize doğru herşey dinamiktir. Bundan dolayı bizler

duyularımızın ölçülerine dikkat bile etmemeliyiz. Maddenin durumunu belirlemek

duyularımıza göre olmamalı, ister bedeni olsun ister manevi, çünkü duyularımız ile

herşey algılanabilir olmaktan algılanamaz duruma geçebilir.

“Ve bu yüzden araştırılmalı, nasıl kişinin sahip olmadığı birşeyleri veren olabilri”, bir

tür kökü olmayan birşeyin var olması mümkün müdür? “Elementler elle tutulur ve

kendi başlarına var olan maddeler olmadığı halde, onlardan her türlü somut algıların

türetilebildiğini açık olarak gördüğümüzden beri.” “Kendi başlarına var olan” onları

gösteremiyoruz anlamındadır. “Ve böylece, bildiğimiz bütün değişmez görüntüler, ki

bunlar ile maddeleri tanımlıyoruz, değişmez değiller veya kendi özelliklerinde var

olmuyorlar, ama onlar sadece serbest formlar veya sıcak ya da soğuk gibi farklı

sebeplerin etkisinden ötürü form edinirler.” Çevremizdeki veya ortamdaki herşey ile

basit bir yolla ilişkilendirelim. Eğer etrafımızda olan herşey var olsaydı veya eğer belirli

bir form var olsaydı belirlemeyelim, çünkü herşey dış şeklini bize göre değiştirebilir,

kendi orjinal formuna geri dönebilir ve tekrar başka türlü dış görünüş kazanabilir. Bu

onun var olup, var olmadığını göstermez.

“Ama tutulabilir maddelerin özü onların içindeki –güç- tür, ama bu güçler bize ifşa

edilmediği sürece (tıpkı kimyasal elementler gibi), mümkündür ki onlar bir zaman bize

ifşa edileceklerdir, aynı bütün kimyasal elementlerin bize çok yakın bir zamanda

gösterildiği gibi.”

O diyor ki, söylendiğine göre maddenin ötesinde olan güçler bile bilim tarafından bir

zaman ortaya çıkarılacaklar. O bizim bu güçleri yalnızca perdeler, yansıyan ışıklar vb.

ile ortaya çıkarabileceğimize karar vermiyor. Ne yazdığına bakın: “ki bir zaman bize

ifşa edileceklerdir, kendileri tarafından bile.” Bu herhangi maddesel giydirmeden başka

saf bir form içinde anlamındadır. Öyleyse ifşa edilecek olan “maneviyat” diye mi

adlandırılacaktır? Hayır, maneviyat denilmeyecek, o da bedensel olacak, o maddenin

gerisinde var olan güç.

“Güç” dediğimiz zaman alma isteğini mi kastediyoruz?

Bizim hakkında konuştuğumuz “güç”ün içinde, alma arzusunu ve ihsan etme arzusunu

mu kastediyoruz veya maddenin gerisindeki doğal güçleri mi, ki bu bütün

kombinasyonları ile maddeyi oluşturur?

Bana yakın olan birşey katıdır, daha uzaktaki sıvı, daha da uzaktaki gazlar, hatta

dahası plazma, ta ki sonunda o sadece potansiyel olarak var olana kadar. Sonrasında

daha fazla güçler var, örneğin plazma ve devamında olan enerji, sonra belki sadece

kendi özelliklerinde var olmak. Bunların hepsi bedensel güçler, ama biz onları öyle ya

da böyle algılıyoruz. Madde içinde olan alma arzusu da aynı zamanda bir güç, istek

gücü. Senin sorun şu, alma arzusunun kendi başına var olduğu hali ile ifşa olacak

olmasının mümkün olup olmadığı, maddenin içinde, insanın bir tür araştırması ile,

yoksa sadece bir Kabalist mi madde içinde olan alma arzusunu keşfedebilir?

Güç maneviyat ve bedensel içinde eşittir

“Tek kelimede, maddi görüntülere verilen bütün o isimler tamamen hayali, bunun

anlamı bizim beş duyumuzun somut tanıması ile ortaya çıktıklarıdır – madem ki onlar

sabit veya kendi başına var olan değiller.” Şu açıktır ki beş duyumuz ile farkına

vardığımız herşey sadece bizim tarafımızdan anlaşılır. “Diğer taraftan, bizim güce

verdiğimiz herhangi bir tanım, onu madde yönlerinden inkar ederken, aynı zamanda

hayali, ama bilim onun son formunu geliştirmediği sürece biz sadece somut gerçeklik

ile düşünmeliyiz.” Bu demektir ki biz hala herhangi birşeyi belirleyebilecek durumda

değiliz, ta ki bilimi o şeylerin nerede olduğunu gerçekten belirlememizi sağlayacı

duruma geliştirmemize kadar: güç, madde ve hangi yol ile bağlandıkları. “Ve böylece

bizim gördüğümüz ve hissettiğimiz herşey bir tür somut hareket gibi, biz onu neyin

harekete geçirdğini anlamak zorundayız. Bu aynı zamanda madde tıpkı hareket gibi,

ve herhangi bir durumda onunla bir tür ortak ilişkiye sahip, aksi halde ona neden

olmazdı.” Maddi bir şeyin içine giren ve onu harekete geçiren bir maneviyat yok.

Davranan ve maddeyi harekete geçiren bu güçler bizim insan bilimimiz ile kuşkusuz ki

keşfedilebilirler.

“Bütün bu davranan gücü hareketten ayrıştıran yanlış anlamaları bilmek gerekli,

bunların ikiside bedensel ve edinilebilir ve anlaşılabilir, “biçimlendirici felsefede

köklenmiştir, ki bu manevi hareketin bedensel davranış üzerine olan konusu

ispatlamada ısrarcıdır” ki bu tamamen bedenseldir ve manevi hiç değildir. Felsefe,

maddenin geçtiği eylemleri bir tür manevi güce ilişkilendirmeye başladı. Onun içinde

maneviyat yok. “Ve bundan hatalı farzlara ulaştılar, ki bunlar için Kabala’ya ihtiyaç

yoktur.” Bunun sebebi Kabala’nın sadece bedeni hiçbir ilişkisi olmayan saf güçleri

kullanması ve onlarla ilgilenmesidir. Bedenseli harekete geçiren ve bedensele bağlanan

şey, bedenseldir. Katı, sıvı, hava, plazma, elektrik gücü, yerçekimi gibi gözükebilir.

Hangi güçler olduğu önemli değil, onların hepsi yinede bedensel güçler ve maneviyatın

onlarla hiçbir bağlantısı yok. Bunun anlamı, bizim henüz edinmediğimiz bu şey,

maddeyi harekete geçiren, daha ifşa olmadı çünkü bizim bilimimiz o seviyeye kadar

gelişmedi. Ama bugünden itibaren yüz ya da iki yüz yıl içinde biz bütün güçlerin nasıl

davrandığını ve maddeyi harekete geçirdiğini göreceğimiz bir noktaya ulaşacağız.

Sonra bileceğiz. Bizim bununla bir sorunumuz yok ama maneviyat bunun tamamen

dışında kalıyor, o bedensel alana hiçbir şekilde ait değil.

Öyleyse nerede bir bağlantı var?

Bedeni ve maneviyat arasında hiçbir bağlantı yok.

Şu soruyu sormak isteyebilirsiniz: Yaratılış düşüncesine göre bütün gerçekliğin Yaratan

ile bağlanmaya ulaşmak zorunda olduğunu bildiğimizden beri, madde de bağlanmaya

ulaşır mı? Maddeyi harekete geçiren güçler bağlanmaya ulaşır mı? Maddenin geçtiği

hareketler Yaratan ile eşitliğe erişir mi?

Bu tartışılmaz bile. Bizim bilgeliğimiz ile keşfettiğimiz herşey (birkaç yüzyıl içinde bile),

maneviyata ait değil ve Yaratan ile formun eşitliğine gelmek gerekli denildiği zaman

tartışılmaz. Elektronlar her zaman döndükleri şekilde dönmeye devam edebilirler ve

hayvan gibi olan insanlar da havyanlar gibi davranabilirler. Beden, beden olarak

kalacak ve bizim gerçeklikte beş duyumuz ile algıladığımız şeyler o şekilde kalacaklar.

Biz biraz daha ifşa olacağız, doğanın bütün kanunlarının nasıl davrandığını

keşfedeceğiz, ama bununla olan ne? Bunun içinde biz maneviyata hiçbir şekilde

dokunmayacağız, maneviyat tamamen farklı bir seviyede. Ona ulaşmak için bizim

bütün bu gelişmelere ve insan bilmine ihtiyacımız yok, ama maneviyat adı verilen o

yerin içine geçmemiz gerekli ve oradan maneviyat ile ilgilenmemiz. Manevi bölge ve

bedensel bölge arasında bağlantı yok.

Öyleyse şu anda bizi yönelten ne?

Öyleyse, eğer maneviyat değilse şimdi bizi yöneten ne?

Kim bizi yönetiyor?

Kim bizi yönetiyor, patron kim? Soru bu.

Şöyle bir şans var mı; biz öyle bir duruma geleceğiz ki oradan görmemiz veya

bu duyulardan herhangi bir tanesi ile ruhu keşfedeceğiz?

Biz hiç biyolojik, fizyolojik veya herhangi bir araştırma türü ile “ruh” adı verilen parçayı

keşfedebilecek duruma gelecek miyiz? Hayır. Çünkü bunlar bedeni harekete geçiren

güçler değil veya bedenin içinde var olan veya onunla bağlantılı olan. Biz hiçbir zaman

bedenden “ruh” diye adlandırılanı alabilecek durumda olmayacağız. Belki şu anda

içinde olduğumuz gibi bir duruma erişebiliriz, birşeyler istiyoruz – ne için var

olduğumuzu bilmek istiyoruz. Yine de bu soruya saygı ile hala bizim bedenimizi ile

ilişkili olup olmadığının sorusu var. Başlangıç olarak biz bedenimiz hakkında

soruyormuşuz gibi gözükebilir – ben nasıl var oluyorum? Beni harekete geçiren ne?

Benim kaderim ne olacak? Bu neden bana oluyor? Ama ben bu soru ile daha çok

ilgilendikçe, o daha çok bu hayattan kopuk hale geliyor, maneviyata daha çok

bağlanıyor. Şimdiden bu hayatın dışında olan şeyler hakkında sorulmaya başlandı, ki

bu bana ait değil ve ben bu hayat hakkında endişelenmeyi bıraktım ve sürecin içinde

burada olanlar hakkında. Ben zaten farklı bir gerçekliği bilmeyi arzuluyorum, bu

dünyadan ve burada gerçekleşen bütün süreçten kopmuş bir var oluşa sahip olacağım

bir yeri. Sanki bizi harekete geçiren biri varmış gibi ve “orada” tamamen farklı bir yer.

Benim hakkında sorduğum “orası”.

Yavaş yavaş, manevi yer hakkında konuşan kitapların çalışılması sayesinde, ben bu

bedensellikten uzaklaşıyorum ve azar azar “orası” hakkında sormaya başlıyorum,

çünkü orada ben kendimi hissetmek istiyorum, “orada” benim “kendimim” var

olduğunu hissetmek istiyorum. Ve böylece yavaş yavaş biz maddeden daha çok

soyutlanmış hale geliyoruz ve maneviyata daha çok ait olmaya.

BNEI BARUCH’LA TEMASA GEÇMEK İÇİN

Bnei Baruch

1057 Steeles Avenue West, Suite 532

Toronto, ON, M2R 3X1

CANADA

Türkiye’den Bilgi Almak İsteyenler

E-posta: turkish@kabbalah.info

İnternet Sitesi: www.kabbalah.info/turkishkab/