YARATILAN VARLIĞIN GELİŞİMİNİN DÖRT SAFHASI

YARATILAN VARLIĞIN GELİŞİMİNİN DÖRT SAFHASI

1. Bildiklerimiz Kabalistlerin eriştiği algılara bağlıdır ve onların Kabalist kitaplarda

açıkladıkları şeylere endekslidir. Ulaştıkları seviyede anladıkları şey tüm

gerçeğin kaynağının üst bir güç olduğudur, ve bunu (O’nun özü) olarak

tanımladılar. Çünkü O’nun özünü algılayamazlardı.

2. Algılayabildikleri en üst nokta şuydu: O’nun özünden varlıkları yaratmak

düşüncesi ve niyeti doğdu ve bunun nedeni yaratılan varlıkların bundan

faydalanmasıydı. Bu niyete “Yaratılış Düşüncesi” yada “Üst ışık” deyimini

verdiler. Yaratılan varlık açısından ışık Yaratan’dır çünkü onun özü yaratılan

varlıklar tarafından algılanamaz. Daha ziyade Yaratan ve yaratılan ilişkisi üst ışık

vasıtasıyla uygulanır. Dolayısıyla üst ışık üst gücün özünden kaynaklanır, ve O

mutlulukla doldurabileceği ve iyilik yapabileceği varlıkları yaratmak

arzusundadır.

3. Diyebiliriz ki ışığın amacı ışıktan mutluluk duyacak varlıklar yaratmaktır.

Dolayısıyla Kabalistler yaratılan varlığa ışık için “kap” adını (alıcı) verdiler. Onun

özünden kaynaklanan ışık yaratılan bir varlığı yaratmak için olan safhaya kök

safhası denir, zira bu tüm varoluşun kaynağıdır.

4. Bu ışık aynı zamanda Ondan haz duyma arzusunu yaratır, buna aynı zamanda

“Işığı Alma Arzusu” denir. Alınan haz tümüyle alma arzusunun derecesine

bağlıdır. Bu bizim dünyamıza benzer, kişinin karnı boş olabilir hala yemek

istemiyor olabilir. Dolayısıyla arzu tamamlanmış bir kaptır, ve arzu olmadan haz

olmaz. Maneviyatta baskı yoktur, ve doyum her zaman arzunun derecesine

göredir.

5. Onun özünden kaynaklanan ışık, Kabı yaratır ve doldurur. Yaratılan varlığın

aldığı ışıktan duyduğu mutluluğa Erdemliliğin Işığı denir, ve ışığın yarattığı

arzuya da “Birinci safha” denir ve bu gelecekteki kabın ilk halidir. Ancak bu arzu

henüz bağımsız değildir çünkü ışık tarafından oluşturulmuştur.

6. Gerçek anlamda yaratılan bir varlık Yaratan’dan gelen tüm ışıktan faydalanmayı

arzular. Işık mutluluk duymayı, kendi arzusuyla ışıkla dolmayı seçmeli. Yani

arzu kişinin kendi içinden gelmelidir, Yaratan’dan değil. Işığı isteyebilmek için

yaratılan varlık ışıkta ne kadar büyük bir haz ve mutluluk olduğunu tersinden

uygulayacak şekilde bilmeli. Işığı almayı isteyebilmek için, yaratılan varlık ışıkta

olan hazzı ve ışıksız olan haliyle ki farkı bilmeli. Dolayısıyla yaratılan varlık önce

ışıkla dolmalı ve sonra da ışıksız bir halde olmalı. Böylelikle ışık için gerçek bir

arzu doğar.

7. Bunu günlük hayatımızda da görebiliyoruz: birisine tatması için bir meyve

veririz bu meyveyi daha önce hiç tatmamıştır ve bu meyve için dolayısıyla daha

önce hiç bir arzusu olmamıştır ancak meyveyi tattıktan sonra kişi meyveden

haz duyar ve eğer meyveyi kişiden alırsak meyvenin ve meyvenin verdiği hazzı

özler. Bu özlem kişinin bağımsız iradesi olarak hissettiği yeni bir arzudur.

Dolayısıyla arzuyu tek bir hareketle inşa etmek imkansızdır.

8. Dolayısıyla kişinin neyi arzulayacağını ve neyden haz duyacağını bilmesi için

tüm gelişim sürecinden geçmesi gerekir. Bu koşul Kabalada bir yasa olarak

belirtilir: “Işığın yaratılan varlığın arzusunda yayılması ve sonra ayrılması, bu

koşulda Kli tüm ışığı alıp bundan fayda sağlayacak konuma ulaşır”.

9. Alma arzusunun gelişimindeki koşullara “safha” denir çünkü bunlar alma

arzusundaki yeni koşullardır. Dolayısıyla ışıkla dolan ruh, yaratılan varlığa hazla

birlikte ihsan etme özelliğini de verir. Ruh ışıktan mutluluk duyarken birden ışık

gibi ihsan etme arzusunu hisseder, bunun nedeni Yaratanın ışığının ruha ihsan

etme becerisini istemeyi verebilmesidir.

10.Işık birinci safhayı yarattıktan sonra ve tümüyle doldurduktan sonra, yaratılan

varlık Yaratan gibi olmak hissinin nasıl olduğunu hissetmeye başlar. Bu yeni bir

arzu olduğundan ikinci safha olarak adlandırılır. İkinci safha verme arzusudur ve

Yaratan’a benzeme koşulundan duyduğu hazza “merhamet ışığı” denir. Buradan

görüyoruz ki birinci safha ikinci safhanın tam tersidir: Çünkü birinci safha almak

ikinci safha ise vermektir.

11.Birinci safhadaki ışığa (Erdemlilik Işığı) “Or Hohma” denir, ikinci safhadaki ışığa

ise (Merhamet Işığı) “Or Hasadim” denir. Birinci safhadaki arzu onu dolduran

ışıktan haz duyduğu anında ışığın verici kendisinin de alıcı olduğunu hisseder ve

ışık gibi olmayı ister: almak yerine vermeyi ister. Dolayısıyla içerisindeki alma

arzusu kaybolur ve Or Hohma’dan mahrum kalır, çünkü haz onun için arzu

olmadan hissedilmez.

12.Alma arzusu Or Hohma olmadan varlığını devam ettiremez, çünkü o hayat

ışığıdır. Dolayısıyla biraz Or Hohma almak zorundadır. Bu yeni arzuya üçüncü

safha denir ve içerisinde aslında iki arzu barındırır: 1- Işığa benzeme Arzusu 2-

Biraz olsun Or Hohma Alma Arzusu.

13.Dolayısıyla iki çeşit ışık hisseder: Özgecil olma arzusu olan Merhamet Işığı ve

alma arzusu barındıran Erdemlilik Işığı. Üçüncü safhadayken onu dolduran iki

ışıktan aldığı his Erdemlik Işığının doğal olarak onun hayat ışığı olduğudur ve

bağımsız bir kararla Erdemliliği tümüyle alır.

14.Görüyoruz ki Yaratan’ın özünden kaynaklanan ışık bir alıcıyı dört safhada

oluşturuyor. Dolayısıyla dördüncü safha denilen son arzu yaratılan tek varlıktır.

Ondan önce gelen tüm safhalar sadece onun gelişimidir.

15.Gerçekte tüm yaratılış sadece dördüncü safhadır: Yaratan’ın dışında var olan

her şey bu dördüncü safhanın içerisindedir. Safha sıfırdan, dörde kadarki

safhalar şöyle adlandırılır: kök safhası, alef, bet, gimel, dalet. Dördüncü safhaya

“Krallık” denir. Çünkü içerisinde alma arzusuna hükmeder.

16. Gelecekteki derslerde bu dördüncü safhanın nasıl parçalara bölündüğünü

göreceğiz: Sefirot, Partzufim, Dünyalar, Bizim dünyamız, Duran, Büyüyen (Bitkisel),

Hayvansal ve Konuşan. Bu ayırımlar arasındaki fark alma arzularındaki derece farkıdır.

Dördüncü safha Erdemlilik Işığı’yla tümüyle dolduktan sonra “Sonsuz Dünya” (Olam

Eyn Sof) adını alır, zira arzusu ışığı almakta hiçbir sınır tanımaz.

17. Dördüncü safha kendisinden önce gelen tüm ışığı almak ister ve dolayısıyla alma

arzusunun 5 safhasından oluşur: daha önceki safhaları dolduran ışığın arzusu ve

kendisine ait ışığın arzusu.

18. Işık Yaratan’dan gelir ve varlık dört safhada yaratılır. Yaratılan varlığın özü basit

anlamda haz alma arzusudur. Ve bu aslında arzunun içerisindeki ışığın hissidir. Işık

Yaratan’dan (Kök Safhasından) gelerek dördüncü safha olan Yaratılan Varlığa dört

safha vasıtasıyla ulaşır. Dördüncü safha kendi içerisinde dört parçaya ayrılır ve daha

önceki safhalardan ışığı alır. Dördüncü safha Erdemlilik Işığı ile dolunca Sonsuz Dünya

adını alır.

BİRİNCİ KISITLAMA, PERDE ve PARTZUF

1. Erdemliliğin ışığı, yaratılan varlığı yani Alma Arzusunu tümüyle doldurduktan sonra,

bu alma arzusuna kendi niyetini iletir – Verme Arzusu- . Dolayısıyla birinci aşamada ilk

arzusundan yani alma arzusundan, değişerek verme arzusuna döner.

2. Dördüncü aşamanın başlangıcından sonra ve Or Hohma (Bilgelik Işığı) ile dolduktan

sonra, ışık arzunun içindeyken verme arzusuyla hareket etmesini sağladı. Neden Or

Hohma arzuya verme isteğini iletiyor? Çünkü, alıcı sadece ışıktan değil aynı zamanda

verenin arzusundan da haz duymaktadır.

3. Yaratan bunu hissetmeyen bir Kli (Kap-Arzu-Ruh) yaratabilirdi. Yaratan verendi,

ancak alıcı sadece aldığı hediyeden haz duyardı. Dolayısıyla Dünyamızda da alma

arzusu gelişmemiş insanlar görebiliriz: çocuklar, akli dengesi bozuk insanlar ve ilkel

insanlar. Bir çocuk büyüdükçe aldığı hediyelerden utanç duymaya başlar.

4. Yetişkin bir insanda, bu his öyle gelişmiştir ki utanç duygusu hissetmektense

dünyadaki başka en büyük acıyı buna tercih eder. Ve Yaratan bizi özellikle bu defoyla

yarattı, böylelikle bu duyguyla doğamızı aşabilelim diye, yani alma arzumuzu. Utancı

yaşayabilmek için yani alma davranışından acı duyabilmek için öncelikle aldığımızı

anlamamız gerekir.

5. Bu sadece Yaratan’ın varlığını hissedebilirsek olur: eğer ben ev sahibini

hissetmezsem almaktan utanmam, ama onu önümde görürsem o zaman utanç

duyarım, almam mümkün olmaz, onunla bir şekilde ilişkim olması gerekir. Belki ona

karşılık olarak bir şey vermem gerekir, dolayısıyla ondan artık almayarak, ona

karşılığında bir şeyler vererek değiş tokuş yapmış oluruz.

6. Yaratan’ı hissetmek Malkut’ta öyle büyük şiddetle acı uyandırır ki Malkut ışığı

almaktan vazgeçer ve bu duruma Tzimtzum (kısıtlama) denir. Bu kısıtlamanın ilk

tecrübesidir ve bu yüzden birinci kısıtlama denir. Malkut ışığı almayı durdurmuştur ve

böylelikle artık alıcı olma konumunda değildir.

7. Ancak bu yeterli değildir. Yani Malkut’un üst ışık gibi davranıp ihsan edip haz

vermesi yetersizdir. Yaratan’ın ışığı Malkut’a mutluluk verir ancak Malkut ışığı almayı

reddetmiştir ve dolayısıyla Yaratan’dan haz duymamaktadır ve Yaratan’ın arzusunu

yerine getirmemektedir.

8. Aslında bunun tersi gerçektir. Yaratan’ın arzusu yaratılan varlığa mutluluk vermektir

ve Malkut Yaratan’ın arzusunu yerine getirmediğinde Yaratan’a mutluluk

vermemektedir.

9. Dolayısıyla Malkut Yaratan gibi olmadığından yani Yaratan’a haz vermediğinden

Yaratan’a benzememektedir. Yaratan’ın Malkut’u yaratmaktaki amacı Malkut’un

mutluluğu hissetmesidir. Yaratılışın düşüncesi ve niyeti mutlak ve sabittir, dolayısıyla

Yaratan Malkut’un ışığı alması için onu teşvik etmektedir.

10. Malkut kısıtlamanın kendi açısından yeterli olmadığını hisseder. Ancak yaratılan

varlık alma arzusuyla oluşturulduğundan Yaratan’a nasıl geri verebilir? Malkut eğer

ışığı alır ve bundan Yaratan’a haz vermek niyetiyle bir fayda sağlarsa, -çünkü bu

Yaratan’ın arzusu ve Malkut’un arzusu değil- Malkut’un alma arzusu verme arzusuna

benzer: Mutluluğu verenin mutluluğu için kabul edersem almak davranışını vermek

davranışına çevirebilirim.

11. Eğer Malkut tüm ışığı alırsa yani Yaratan’ın vermek istediği tüm mutluluğu, bu

Malkut’un Yaratan’a verdiği her şeyi aldığı kadar geri vermesi olur. Bu tür bir almaya

almak denmez ama, sanki Malkut vermek için davranmaktadır.

12. Bizim Dünyamızda da buna paralel bir örnek vardır, misafirliğe gelen bir kişiyle ev

sahibi. Ev sahibi misafirini bir ziyafetle onurlandırır, onun için arzuladığı tüm yemekleri

doğru miktarlarda hazırlar (zira mutluluk ışığı öyle bir kap yarattı ki kalite ve miktar

oranı alacağı mutluluğa eşdeğerdedir.) misafir çok yemeyi arzulasa da ev sahibinin

varlığı içinde bir utanç uyandırır çünkü kendisini alıcı olarak hissetmektedir ve bu

histen dolayı alamamaktadır.

13. Ancak ev sahibi, rica edip yemesi konusunda ısrar ettikten sonra, misafire sanki

reddetmek ayıp olurmuş gibi gelir ve yemenin ev sahibini mutlu edeceğini düşünür. Bu

koşulda misafir veren, ev sahibi de alan konumuna gelir.

14. Kabala sadece arzudan, hazdan ve Kabalistlerin anlattığı dilde ikisinin ilişkisinden

bahseder: Alma arzusu (Kap-misafir) kendisine gelen ve girmek isteyen ışığı (Haz-

Mutluluk) hisseder. Kap ışığı geri iter ve kaynağına geri gönderir (misafir ev sahibinden

yemeği almayı reddeder.) Bu hazzı yada mutluluğu geri iten güce Perde (Masah) denir.

15. Mutluluğu geri itme gücünün yardımıyla Kli kendisiyle mücadele edip alma

arzusunu aşabilir. Bu bize Kli’nin ışığı reddetmesi gibi gelebilir, elbette kendi alma

arzusunu reddetmektedir ve kendisinin o arzuya güvenmesine izin vermemektedir. Bir

Kli Yaratan’a ışığı geri gönderme imkanına sahip değildir, ama bunun yerine Kli’de

Yaratan’a bir haz verme arzusu oluşmaktadır. Bu niyete Or Hozer (geri yansıyan ışık)

denir. Işık mutluluğun yaşanmasıdır. Or Yaşar (direkt ışık) Yaratan’ın yaratılan

varlıklara ihsan etmek istediği mutluluklardır.

16. Kli ışığı kendi rızası için almayacağına emin olduktan sonra, Or Hozer’in yardımıyla

(Yaratan’a vermek istediği hazzın boyutu kadar); ne kadar Or Yaşar alabileceğini ve

bunu Yaratan’ın rızası için yapabileceğini tayin eder.

17. Işık Yaratan’dan direkt olarak gelir ve bu yüzden de “Direkt Işık” denir. Kli’nin

kendisini sarmasını istemektedir, ancak Kli’ye girememektedir çünkü Perde ışığı bloke

etmektedir. Dolayısıyla Perde ışığı geri çevirir ve geri dönmesine neden olur. Almak için

almayı reddeder. Bu durumda Kli, birinci kısıtlamanın koşulunu yerine getirir; kendi

rızası için almama koşulu.

18. Kli, bir daha asla kendi rızası için alma arzusunu kullanmayacağından emin olunca,

Yaratan’ın rızası için ne kadar alabileceğine dair bir hesap yapar. Bu hesaplama

Perde’nin yardımıyla yapılır. Hesaplamanın yapıldığı yere Peh (ağız) denir. Perde’nin

olduğu yer Peh’tir. Işığı almadan önceki tüm tecrübeler ve kararlar Kli’nin Roş (kafa)

denilen yerinde yapılır. Burada ışığı potansiyel olarak aldığımız varsayılır.

19. Kli’nin Roş’unda verilen karardan sonra, Kli ışığı içine alır. Kli’nin ışığı içine aldığı

yere Toh (iç kısım) denir. Kli’nin Toh kısmındaki yerinde, Or Hohma Yaratan’a haz

verme şeklinde alınır. Bu ışık Or Hozer tarafından sarılmaktadır; Yaratan’ın rızası için

olan niyetle. Ancak Kli tüm Or Yaşar’ı alacak kapasiteye sahip değildir, sadece küçük

bir kısmını alabilir. Masah tüm ışığı kabul edecek güçte olmadığından Sof kısmına ışık

gelmez, Kli’nin ışık girmeyen bu kısmına Sof denir. Roş, Toh ve Sof kısımları beraber

bir Partzuf (Yüz, Surat) oluşturur. Partzuf’ta ışığı almanın durduğu yere Tabur (göbek)

denir.

20. Partzuf’un içine alınan ışığa Or Pinimi (içte yansıyan ışık) denir. Kli’nin dışında

kalan ışığa Or Makif (saran ışık) denir. Or Yaşar, Perde vasıtasıyla Or Pinimi ve Or Makif

olarak ikiye ayrılır. Her Partzuf’ta bir Roş (kafa) bir de Guf (beden) bulunur. Beden iç

ve uç kısımlarına ayrılır. Malkut, beş bölüm barındırır. Perde her bölümde ne kadar

alınacağını tayin eder ve dolayısıyla her bölüm alan kısım ve almayan kısım olarak da

bölünür. Dolayısıyla iç kısımda beş bölüm ve uç kısımda da beş bölüm vardır.

21. Özet: Kli’yi mükemmelleştirmek için ışık Kli’ye Yaratan’ın arzusunu verir. Eksikliğini

taşıdığımız şey bu; ışığın gelip bizi ıslah etmesi ve mükemmelleştirmesi. Böylelikle

Yaratan gibi olmayı arzulayabiliriz. Kabala çalışmak insanı ıslah eden Or Makif’i

uyandırır.

Makale ile İlgili Kısa Sözlük

Or Hohma Erdemlik Işığı Or Hasadim Merhamet Işığı

Or Yaşar Direkt Işık Or Hozer Yansıyan Işık

Or Pinimi İç Işık Or Makif Saran Işık

Roş Kafa Toh İç

Guf Beden Sof Son

Tabur Göbek Peh Ağız

Sium Son Masah Perde

Kli Kap (Alıcı/ Ruh)

IŞIKLARIN UZANTISI VE AYRILIŞI

Malkut, OrYaşar'ın bir oranını perdenin yardımıyla aldıktan sonra, durur ve daha fazla

alamaz. Partzuf'un Roş'unda ( Baş kısmında ), Malkut sürekli ihsan etme niyetiyle ne

kadar ışık alacağını hesaplar.

Ancak, perdenin gücünün oranına göre Malkut sadece ışığın çok az bir oranını alır

çünkü Yaratan’ın rızası için almak doğasına aykırıdır. Kli’nin dışında kalan ışığa Or Makif

(Saran ışık) denir. Yayılmasını engelleyen perdenin üzerinde baskı yapar çünkü

yayılmasını engelleyen perdeyi aşıp tüm kli’yi doldurmak ister tıpkı kısıtlamadan önceki

gibi.

Malkut Or Makif’le hemfikir olur, yani şu anki haliyle kalırsa yaratılışın nedeni olan tüm

ışığı sınırsızca almak yerine getirilemeyecek. Ancak Malkut alabileceğinden daha

fazlasını kabul ederse kendi hazzı için almış olur.

Şöyle ki, Malkut daha fazla miktarda ışık alamaz ve ayrıca şu anki haliyle de kalamaz.

Dolayısıyla Malkut, ışığı almaktan vazgeçer ve ışığı almadan önceki halinde varolmaya

döner.

Bu karar tüm kararlarda olduğu gibi Partzuf’un başında olur. Bu karardan sonra

tabur’da bulunan Masah (perde) yukarıya Peh’e (ağız) doğru yükselmeye başlar.

Perdenin yükselmesi ışıkların Partzuf'tan ayrılmasına ve ağızdan yukarıya doğru

yükselmesine neden olur.

Partzuf’un içine kabul edilmeyi isteyen Or Makif, taburda bulunan Masah’ın üstüne

hüküm sürer. Aynı zamanda Or Pinimi perdenin üzerine içten hüküm sürer. Bu iki ışık

ışığın yayılmasını engelleyen perdeyi yok etmek istemektedir. Perdenin üzerindeki

baskılarına Or Makif ve Or Pinimi’nin dövmesi (Bituş) denir.

Bu iki ışık perdeyi Tabur'un (Göbek) üzerinde iter ve bu ışığın Partzuf'a alınmasını

engeller. Perde'nin Tabur'dan Sium'a (son kısım) inmesini istemektedir çünkü böylelikle

Or Makif'in tümü Kli'nin içine girebilir.

Bu durum ev sahibinin sunduğu yemeklerden sadece bir kısmını alan misafirin

durumuna benzer. Aldığı miktarla zevk alır, ve bu onu güçsüz bırakır, çünkü alamadığı

zevkin büyüklüğünü hisseder. Bunun sonucu olarak Perde Tabur’dan Peh’e geri döner

ve ışık kap’tan boşaltılır. Işık Peh’den Patzuf’a girdiği gibi ayrılırken de Peh’den ayrılır.

Işığın yukarıdan aşağıya doğru yayılmasına, Peh’den Tabur’a, "Taamim" (tatlar) denir.

Işığın Partzuf’tan ayrılmasına da "Nekudot" (noktalar) denir. Işık Partzuf’tan ayrıldıktan

sonra, Partzuf’ta damgası kalır, buna "Reşimo" (damga) denir: Orot Taamim'in izleri ve

Orot Nekudot'un izi. Taamim’in bıraktığı ize "Tagim" (taçlar) denir.

Nekudot’un bıraktığı ize "Otiyot" (harfler) denir. Işığın yayılması ve sonra ayrılması bir

alıcı yaratır. Alıcı zevk hissettikten ve sonra bu zevkten mahrum kaldığından, bu haz

için samimi bir arzu doğar, çünkü ışık ayrıldıktan sonra kabın içinde o mutluluğun izi

kalır. Bu hazzın izi Nekudot ve Taamim’denir.

Alıcı ışıktan mahrum kaldıktan sonra geriye kalan iz bir arzu oluşturur, alıcının özlemi

ve arayışı. Dolayısıyla Otiot dediğimiz ışığın ayrıldıktan sonra bıraktığı iz başlı başına

bir alıcıdır. Kısıtlamadan önce dördüncü safha daha önceki dört safhanın tümünden ışık

alır çünkü Yaratan’ın özünden gelen ışık 0-1-2-3-4 safhalarından geçerek gelir.

Dolayısıyla kendi içinde 5 safha vardır. Dördüncü safhanın her bir derecesi ışığı ona

ters olan ve ona karşı olan safhadan alır: 4. safhanın kaynağı, 4. safhanın Or Yehida

kaynağından alır; 4. safhasının 1. derecesi 1. safhadan alır; Or Haya - 4. safhanın 2.

derecesi 2. safhadan alır; Or Neşama 4. safhanın 3. derecesi - 3. safhadan alır; Or

Ruah 4. safhanın 4. derecesi - 3. safhadan Or Nefeş alır. Sadece 4. safhanın 4.

derecesine gerçek yaratılan varlık denir - zevk alma arzusunu kendisine ait olarak

hisseder.

Çünkü 4. aşamanın diğer safhaları alma arzusu değillerdir; bunlar 4. aşamanın ondan

önce gelen sıfırdan üçe kadarki aşamalardan aldığı arzulardır. Bu yüzden sadece 4.

aşamanın 4. safhası Yaratılan varlık olarak kabul edilir! 4. aşamanın içinde bulunan 0-3

arası safhalar Yaratan’dan kaynaklanan Alma Arzularıdır. Bundan sonra tüm Manevi

dünyalar ve bu dünya onlardan oluşur.

Tüm dünyalarda bulunan her şey: cansız objeler, bitkiler, hayvanlar ve insanlar

bağımsız alma arzusuna sahip olmayan varlıklardır ve tıpkı robotlar gibi Yaratan’ın

onlara verdiği doğal arzularla hareket ederler. Ve sadece bir kişi Maneviyata yönelik bir

arzu edinirse, bu dünyanın sınırlarının ötesinde bir arzu, kişi o zaman doğasını aşar ve

edindiği perde kadar bağımsız olur!

Kendi rızası için alma arzusu sadece 4. aşamanın 4. safhasından doğar. Ve sadece

kendisini alıcı olarak hisseder. Ancak 4. safha ışığı almayı kısıtlama kararı aldıktan

sonra, ışık 4. aşamanın tüm 5 safhasından kaybolur çünkü sadece 4. aşamanın 4.

safhası ışığı alır. 4. safhanın içinde bulunan 0-3 arası safhalar sadece alma arzusunun

gelişme safhalarıdır.

4. Safhadan sonra ışığı alma kararı verdiğinden bu arzu 0-3 aşamaları içerisinde 4.

safhada gelişerek Mutlak potansiyeline 4. safhanın 4. aşamasında ulaşmıştır. Bu

yüzden sadece bu safhada Yaratılan varlıktır, aynı zamanda 4. safhanın 0-3

aşamalarından da ayrılmıştır.

Ayrıca Tzimtzum’dan sonra (sınırlama) bu Malkut kendi içerisindeki 5 safhasına ışığı

Masah’ı boyunca alır, bu 5 ışık Malkut’un 5 safhasına girer. Ve buna Partzuf’un Toh’u (iç

kısmı) denir. Işıkların Peh’den Toh’a giriş sıralaması az olan ışıklardan fazla olanlara

doğrudur. Ve bu ışıklara verilen isimler şöyledir: Nefeş, Ruah, Neşhama, Haya ve

Yehida – kısaca NaReNHaY denir.

Işıkların Partzuf’a Girişi

Işıkların Partzuf’dan Çıkışı

Malkut’un 5 safhasına 0-1-2-3-4 denir. Kısıtlamadan sonra Perde vasıtasıyla bu

kısımlara ışık girince bunlara Sefirot denir, çünkü ışık içlerinden parıldar, Sefira kelimesi

safir kelimesinden gelir ve ışıldamak olarak anlam ifade eder. Dolayısıyla 0-4 safhaları

yerine şimdi bu Sefirotların isimlerini kullanmaya başlarız: Keter, Hohma, Bina, Zer

Anpin, Malkut. Işıkların ayrıldığı zaman bıraktıkları damgalara harfler denir.

Yud harfinin uç noktası, yud – hey – vav - hey

5 ışık olan Nefeş – Ruha – Neşhama – Haya – Yehida , 5 Sefirot olan Keter-Hohma-

Bina-Zer Anpin-Malkut'tan ayrıldıktan sonra, 5 damga yada 5 harf geriye kaldı: Yud

harfinin ucu - Yud - Hey - Vav – Hey.

Bu harflerden manevi kitapların nasıl yazıldığını sabah derslerinde çalışmaktayız.

Manevi kitaplarda yazılanlar bu harflerden oluşmuştur.

Sanıyoruz i manevi kitaplarda tarihi olaylar, ancak Zohar kitabında şöyle yazar:

“Yazılanlar’ın hepsi Yaratan’ın isimleri.” Şöyle ki tüm yazılanlar bizlere ya alıcının içinde

bulunduğu tüm hallerden yada alıcının hareketleri anlatılmakta.

Kabala manevi kitaplarda olan bilgilerin aynısıdır sadece farklı bir dilde yazılmıştır.

Kabalistler edinimlerini anlayabileceğimiz şekilde anlatabilmek için farklı diller

oluşturdular.

Bu yüzden manevi anlatımlar için bir kaç dil vardır: Tora’nın dili, Aggada, Talmud ve

Kabala anlatım yerlerine göre bu diller farklı yerlerde kullanılır.

ÖĞRENCİLERE

Yaratılan varlığın bağımsız olması için yaratandan tümüyle bağlantısız olması gerek,

yani yaratanı hissetmemesi lazım. Bunu nedeni ışığın Kli’den daha yüce olmasıdır ve

Kli’nin içinde ortaya çıktığında Kli’yi kontrol eder ve arzusunu tayin eder.

Dolayısıyla yaratılan varlığın bağımsız olması için öyle bir koşulda doğmuş olması

gerekir ki ışık tümüyle gizli kalsın, böylelikle kişiyi tümüyle maneviyat hissinden ve

yaratanın varlığı hissinden mahrum bıraksın. Bu koşul yaratılan varlığı yaratandan en

uzak seviyede yaratarak oluşur. Bu uzak yere “Olam Hazeh” (bu dünya) denir.

Buna ek olarak, yani yaratılan varlığın bağımsızlığı, üst ışıktan etkilenmeyişine ek

olarak hem güçsüz hem de içinde bulunduğu koşulu idrak edememekte, yani gerçeği

ve gerçeğin nedenini.

Dolayısıyla yaratan yaratılan varlığın doğumu ve gelişimi için bir ortam yaratmalıdır: 1)

Işığını kısıtlayabildiği dereceye kadar kısıtlamak, Tızimtzum (kısıtlama) arkasına

Tızimtzum. Bu şekilde yukarıdan aşağıya seviyeler oluşturulmaktadır, "Eyn sof"

(sonsuz) seviyesinden, ki bu yaratana yakın yerdir, aşağıya doğru “bu dünyanın”

seviyesine, yaratandan en uzak noktaya. Bu oluşuma dünyalıların ve Partzufimin

açılımı denir.

2) Böyle bir koşul yaratılan varlık için hazırlandıktan sonra, yaratılan varlığın içinde

bulunduğu halden yukarıya doğru yaratanın seviyesine çıkabilme olasılığını oluşturma

koşulunu hazırlamak da gerekmektedir. Bu nasıl mümkündür? Tızimtzum rişon’ dan

(birinci kısıtlama) sonra Or (ışık) küçük bir Kli’ye ulaşamaz ve giremez! Sonuç

itibariyle, yaratan insan için "Segulah" (şifa) yarattı – daralmış bir Kli’yi bile saran ve

aydınlatan Or Makif’i (saran ışık).

Rav Aşlag bu şifayla ilgili 10 ışığın çalışmasına giriş adlı kitabının 155. paragrafında

bahsetmekte:

“Buna göre kişi sorabilir: ve böyle ise neden kabalistler bütün insanların kabala ilmini

öğrenmesi gerektiğini söylerler? Elbette burada çok önemli bir konu var ve açıklanması

gerekir: Kabala çalışanlar için ölçülemeyen ve muhteşem bir şifa vardır, ve kişi ne

çalıştığını anlamayabilir ancak arzu ve anlama isteğinin gücüyle ruhlarını saran ışığı

canlandırırlar.”

Bu demektir ki yaratana yakınlaşmak isteyen her kişi sonunda yaratanın baştan

düşündüğü tüm yaratılanlara iyilik yapma niyetini gerçekleştirip, tüm muhteşem

anlayışa sahip olması, kesindir.

Ancak bu hayatında buna ulaşamayan bir kişi sonraki reenkarnasyonlarında ulaşır- ta

ki yaratan onun için planlayıp niyet ettiği şey gerçekleşene kadar.

İnsan mükemmellik seviyesine ulaşamadığı sürece insana ulaşması gereken ışıklara

saran ışıklar denir. Bu demektir ki bu ışıklar kişinin yanında hazır olarak durmakta,

ancak kişinin alabilmesi için Kli’sini geliştirmesini bekler ve o noktada gelişen Kli’nin

içerisinde Kli’yi doldurur.

Dolayısıyla insan, alıcıdan mahrum olunca ve Kabala kitaplarını çalışıp ışıkların ve

alıcıların kendi ruhunun özelliklerine göre okuduğu zaman bu ışıklar kişiye belli bir

derecede ulaşır ancak ruhunun içinde yer almadan gelir, çünkü henüz nitelenmiş bir

alıcı daha oluşmamıştır.

Kişi çalışmalarına devam ettikçe bu ışıklardan faydalanır ve kişiye ıslah getirir ve bu

insanı mükemmelliğe doğru çeker.

Ancak çok kesin ve katı bir koşul vardır, kişi bu kitapları çalışırken insansal

karakteristikleri insansal olmayan objelerle ilişkilendirmemelidir ve aklında fiziksel

maddeleri hayal etmemelidir. Zira “kendinize put veya resimler yapmayacaksınız”

emrine karşı gelinmiş olur ve bu kişiye fayda yerine zarar getirir.

Buradan ortaya çıkan şey şu ki Kabalayı doğru çalışmak ancak kişiyi hayatının amacına

ulaştırabilir. Ve bunu tüm kabalistler bu şekilde yazmaktadır.

Bu bir şifadır – ve bunun yardımıyla herkes bu dünyanın seviyesinden maneviyata

doğru yükselebilir: sadece saran ışığın yardımıyla. Eğer bu koşul olmasaydı içinde

bulunduğumuz şu anki seviyeden yükselmemiz mümkün olmazdı, çünkü Kli’yi ihsan

etmenin tek yolu ışıktır. Zira bu egoistik dünyaya ışık gelemez!

Kabalayı çalışan bir öğrencinin konuları daha iyi anlayabilmesi için deyimler ve

sözlükler oluşturulmuştur. Kişinin çalışma sürecinde konuyu ne kadar derinden anladığı

esas koşul değildir, ama manevi gerçeğidir. Kişi sadece zihinsel anlama yönünde değil

aynı zamanda manevi ilerleme kaydetmelidir.

Çalışmanın amacı Yaratana yakınlaşmaktır ve bu koşul öğrencinin aklından hiç

çıkmamalıdır çünkü Kabalistler edindiklerini bizlere bu yüzden aktarmışlardır, bilim

adamları gibi çalışıp doğanın varlığını öğretmek için değil.

Bu yüzden öğrenci deyimlerin açıklanışını çok iyi anlamaya çalışmalıdır ve böylelikle

Kabala ile ilgili farklı anlamlar çıkarmasına engel olunur.

Öğrenci ancak okuduğu tüm kelimeleri nasıl açıklayacağını bilirse kutsal kitapları

okuyup çalışabilir. Yoksa Kutsal kitaplarda yazılan her şeyi hikaye yada tarihsel olaylar

olarak anlar zira kutsal kitaplar maneviyatı edinmiş özel kişiler tarafından yazılmıştır ve

içlerinde gizlenmiş olan üst ışığı taşırlar.

Bir kabalist maneviyatı edindiği zaman hisleri ile yaşar, tıpkı bizlerin fiziksel olayları

fiziksel duyularımızla yaşayıp hissettiğimiz gibi. Ancak manevi boyuttaki objeler fiziksel

dünyadaki objelerden tümüyle farklı olduğundan yaşadıklarını anlatabilecek sözler

yoktur.

Tıpkı fiziksel dünyada olduğu gibi. Burada da gerçek anlamıyla hislerimizi

açıklayamamaktayız, sadece bize yardımcı olabilecek kelimeleri kullanarak açıklamaya

çalışabiliriz. Dahası bunları nasıl ölçeceğimizi bilmemekteyiz ve kıyaslayamamaktayız.

Kabalistik kitaplar “Dalların dili” denilen özel bir dille yazılmışlardır: kelimeler bu

dünyadan alınmıştır ve onların yardımıyla manevi fikirleri açıklamak mümkündür.

Manevi dünya “Gerçek” bir yerdir ve burada güçler ve hisler var olup bir beden

olmadan hayvansal, bitkisel ve insanların olmadığı bir koşulda hareket ederler.

Dolayısıyla manevi konuları doğru olarak aktarmak çok zordur ve her zaman bunları

yenileyerek yorumlamanın yolunu bulmak durumundayız. Zira maneviyatla bir ilişkimiz

olana kadar okuduklarımız hiçbir anlam veremediğimiz sözlerden ibarettir.

Bazı “Kabalistler” insanın bedeniyle manevi alıcının arasında bir nevi ilişki olduğunu

öğretme hatasını işlerler, sanki manevi alıcı insanın bedeninde kılıflandırılmış gibi, ve

her fiziksel organ manevi bir organmış gibi. Bu tür “Kabalistler” bu kavramlardan

insanın fiziksel hareketler yapması ve bunların arkasında sanki manevi bir kavramla

manevi bir davranış yaptıklarını sanmaktadırlar.

Hataları şuradan kaynaklanmakta, kabalistler kitaplarını yazdıklarında yukarıda

bahsettiğimiz dalların diliyle yazdılar ve bizim dünyamızdan kelimeler kullanarak

manevi kavramlara işaret ettiler.

Bu nedenden dolayı, mutlak bir yasak vardır “Kendine heykel veya resimler yapma”, ve

bu emir maneviyatı yada Yaratan’ı herhangi bir fiziksel şekille kıyaslamamak içindir!

Yasak olmasının nedeni bu dünyada kişinin Yaratan’a yada maneviyata zarar

vereceğinden değil ama bu emire karşı gelen bir insan asla maneviyatı anlayamaz!

Dolayısıyla Kabala ilmindeki temel kavramlar; “ yer”, “zaman”, “hareket”, “görkemlilik

eksikliği”, “beden”, “vücudun parçaları yada organları”, “çiftleşmek”, “öpmek”, “sarmak”

– öğrenci tarafından çalışıldığında sürekli gözden geçirilmeli ta ki her kavramın kendi

içerisinde doğru hissini edinene kadar.

Bizim Tavsiyemiz:

1- Kabala konusundaki Zohar, Ari’nin yazıları, Rav Aşlag'ın yazıları dışında tüm

kitapların terk edilmesi.

2- Bazı kabalistlerin “Beden” kelimesi yazan yerlerde fiziksel bedenimizle

ilişkilendirmeleri kabul etmemeleri. Dolayısıyla öğretilerinde kişinin

merhametinin sağ elinde ve gücünün ise sol elinde olduğu, hatalı öğretilerden

ve kabalistlerin anlattığı şeylerle “kendinize heykel yapmayın” sözlerine çelişkili

davranan kabalistleri kabul etmemek.

Peki Neden Bu Şekilde Açıklıyorlar?

1. Çünkü kendileri anlamamakta.

2. Ve eğer gerçekten manevi güçlerle beden arasında direkt bir ilişki olsaydı (ki

kendisine “Kabalist” diyen insanlar buna inanmak istiyor), bununla insana hayatlarında

nasıl başarılı olabileceklerini ve bedenlerini nasıl iyileştirebileceklerini öğretmeleri

mümkün olurdu. Ve dolayısıyla böyle bir tavsiye için pazarda insanlardan büyük ücret

talep edebilirlerdi.

Şu bir gerçektir ki insanı kabala ilmine çeken şey daha büyük başarı edinmek ümididir.

Her birimiz zevk alma arzusundan yaratıldık ve bu noktadan başlarız, başkaları

hayatlarında hiçbir şey edinmemişken ve edinmiş hayali altında yaşarken, kişi doğru

yönlendirme ile sonsuzluğu edinebilir.

Aynı şekilde Kutsal Kitapları sanki tarihsel bir hikaye olarak anlatan kişi de Zohar

kitabına aykırı davranmaktadır, zira Kutsal Kitapların hepsi Yaratan’ın isimlerinden

oluşmaktadır ve bu kelimelerin hepsi kutsal olup bu dünyaya ve insana referans

vermemektedir.

Atzilut seviyesinde Kutsal Kitaplardaki tüm isimler, Firavun yada Balak gibi kötü

insanların isimleri bile kutsaldır. Örneğin, Kutsal Kitabı okumaya çağrılan bir kişi kitabı

öperek başlar ve bu isimler üzerine yanlışlıkla dudaklarını koyup koymadığına dikkat

etmez ve Zohar kitabında da tüm bu isimlerin manevi seviyeleri temsil ettiği yazılıdır.

Mesela Firavun Malkut'u temsil etmektedir ve Lavan erdemliliğin yüzünü.

REŞİMO (İZ, İZLENİM, ANI)

Bir insanın bir hareketi doğru bir şekilde yapabilmesi için aşağıdaki koşulların yerine

getirilmesi gerekir:

 Tam olarak ne başarmak istediğini bilmeli,

 İstediği şeyi nasıl elde edeceğini bilmeli,

 Başarmak istediği şeye ulaşabilecek güce sahip olmalı.

Ancak istediği şey belirgin değilse, yada ne yapması gerektiğini bilmiyorsa, yada bunu

yapacak yeterli gücü yok ise kişinin başarılı olması mümkün değildir.

Bu hem fiziksel hem de manevi dünya için geçerlidir çünkü fiziksel dünya ile Maneviyat

arasındaki tek fark arzunun mutluluk duyulması için nasıl kullanıldığıdır.

Yaratan dışında sadece bir tane Yaratılan vardır – mutlu olma arzusu -. Dolayısıyla

Yaratılışta olan her şey ya ışıktır yada mutluluk, kab (Kli) yada mutlu olma arzusu. Bu

yüzden yapılacak herhangi bir doğru hareket her ikisiyle ilgili bilgi barındırmalı: ışık

hakkında bilgi ve kab hakkında bilgi. Yani, manevi bir algı içerisinde olabilmek için bu

iki şey hakkında bilgi sahibi olmak gerekir.

Bunun nedeni manevi diyarda iki genel kavram vardır: ışık ve kab. Dolayısıyla kabın

bir önceki haliyle ilgili olarak arkasından iki çeşit iz bırakır: geçmişle ilgili anılar ve

bilgi, buna “Reşimot” (İzlenim) denir. Dolayısıyla her kab içerisinde her zaman iki tane

Reşimo (Reşimo: Reşimot’un tekil hali) hem ışıktan Reşimo hem de kab'dan Reşimo.

Işıktan kaynaklanan Reşimo kabın içine girip sonradan kabdan ayrılan ufak bir

bölümdür. Kaba ait Reşimo ise kabın orijinal halinde iken sahip olduğu ama şimdi

azalan perdesinin gücüdür. Dolayısıyla, şimdiki perdenin gücü kabın daha önce sahip

olduğu perdenin gücü değildir, şu anda ise şimdi sahip olduğu perdenin gücüyle ilgili

bilgi kab'da kullanılabilir.

Dolayısıyla her kabda her zaman :

a. Kabın içinde olan ışığın Reşimo’su

2. Kabın sahip olduğu perdenin Reşimo’su

Bu her iki Reşimo tek bir Reşimot olarak kabul edilir. Herhangi bir davranışı yapabilmek

için bu Reşimot’un kabda olması bir gerekliliktir. Zira eğer bir önceki hareketten sonra

kab'da Reşimo kalmasaydı, kab ne isteyeceğini ve istediğini nasıl elde edeceğini

bilemezdi. (bu durumu hafıza kaybı olup önceden ne yaptığını bilmeyen bir insana

benzetebiliriz. Tüm davranışlarının karışık ve amaçsız olduğunu görürüz.)

Yaratılışın baştan sona geçirdiği tüm süreç Eyn Sof’un Malkut’unun çeşitli halleridir ve

Or Makif (Saran Işık) vasıtasıyla zincirleme hallerden geçerken, içinde bir önceki

haliyle ilgili Reşimo uyandırır. Bu Reşimo bir önceki halinden sonra içinde kalır.

Dördüncü safha ışıkla doludur ve kendisini alan olarak hisseder ve ışığı kısıtlama kararı

verir. Işık ayrılır. Malkut içerisinde ışığın olduğu zamandan Reşimo kalır. Kısıtlamadan

sonra ışık tekrar gelir. Malkut sadece Yaratan’a ihsan edebilme niyetiyle alabileceği

kadar alma kararı verir. Bu hesaplama için şu bilgiyi kullanır:

Bir önceki halin ihsan etme için alma arzusunun Reşimo’su. Bu Reşimot’a göre Malkut,

Roş’ta (Baş-Kafa) hesaplamayı yaptıktan sonra, almaya karar verdiği miktarı Guf’a

(Beden) alır. Kab almaya karar verdiği miktar kadar ışığı aldıktan sonra, Or Makif

perdeye baskı yapar ve arındırır. Perde tekrar peh’e (Ağız) döner ve Partzuf boşalır.

Perde, Partzuf Galgalta'nın Peh’ine Tabur’dan yükselince, iç ışık (Or Pinimi)

Galgalta’dan ayrılır ve Guf’un perdesinde arkasından ışıkla ilgili Reşimo bırakır. Ancak

Masah'ın gücüyle aldığı ışığa ait Reşimo geride kalmaz. Bunun nedeni Perdenin ışığı

kısıtlama kararı almasıdır, böylelikle kendi gücünü geçersiz kılıp Reşimo’yu silmiş olur.

Dolayısıyla bir önceki perdeye ait Reşimo kaybolur.

Perde tekrar Peh’te (Ağız) olduğundan üst ışığın kendisine alma isteği ile yaptığı

baskıyı hisseder. Bu noktada tekrar Malkut’ta ışığı ihsan etme amacıyla alma arzusu

doğar ancak bu yeni bir Reşimotladır.

Özet: ışığa ait Reşimo – ışık kab'dan ayrıldıktan sonra ışıktan geriye kalan bir parçadır.

Ve bu ikinci Partzuf’un doğumunun tohumu ve köküdür. Ve bu şekilde ışıklar üst

dünyalardan aşağıdaki varlıklara uzanır. Şöyle ki gelişimin etkeni sadece Reşimo’nun

vasıtasıyladır.

Reşimottan Doğan Partzufim(Partzuf’un çoğulu) ve Olamot (Dünyalar)

Olam Adam Kadmon:

Partzuf Keter - Galgalta – Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 4.

Partzuf Hohma – A”B– Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 3.

Partzuf Binah – SA”G – Işığın Reşimosu - 3, Kabın Reşimosu - 2.

Partzuf Zer Anpin – MA”H – Işığın Reşimosu - 2, Kabın Reşimosu - 1.

Partzuf Malkut – BO”N – Işığın Reşimosu - 1, Kabın Reşimosu - 0.

Partzuf Nekudot de SA"G – Işığın Reşimosu - 2, Kabın Reşimosu - 2.

Olam Nikudim:

Partzuf Katnut ( Küçüklük) - Işığın Reşimosu - 1, Kabın Reşimosu - 0.

Partzuf Gadlut ( Büyüklük) - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 3.

Olam Atzilut:

Partzuf Keter - Atik - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 4.

Partzuf Hohma - Arih Anpin (A"A) - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu -3.

Partzuf Binah - Aba ve Ima (AV"I) - Işığın Reşimosu - 3, Kabın Reşimosu - 2.

Partzuf Zeir Anpin - Zeir Anpin (Z"A) - Işığın Reşimosu 2, Kabın Reşimosu 1.

Partzuf Malkut - Nukvah - Işığın Reşimosu 1, Kabın Reşimosu 0.

Olam Briya:

Partzuf Keter - Atik - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 4.

Partzuf Chochma - Arih Anpin (A"A) - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu -3.

Partzuf Binah - Abba Ve Ima (AV"I) - Işığın Reşimosu - 3, Kabın Reşimosu - 2.

Partzuf Zeir Anpin - Zeir Anpin (Z"A) - Işığın Reşimosu 2, Kabın Reşimosu -1.

Partzuf Malkut - Nukvah - Işığın Reşimosu 1, Kabın Reşimosu - 0.

Olam Yetzira:

Partzuf Keter - Atik - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 4.

Partzuf Chochma - Arih Anpin (A"A) - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu -3.

Partzuf Binah - Abba Ve Ima (AV"I) - Işığın Reşimosu - 3, Kabın Reşimosu - 2.

Partzuf Zeir Anpin - Zeir Anpin (Z"A) - Işığın Reşimosu 2, Kabın Reşimosu -1.

Partzuf Malkut - Nukvah - Işığın Reşimosu 1, Kabın Reşimosu - 0.

Olam Asiya:

Partzuf Keter - Atik - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu - 4.

Partzuf Chochma - Arih Anpin (A"A) - Işığın Reşimosu - 4, Kabın Reşimosu -3.

Partzuf Binah - Abba Ve Ima (AV"I) - Işığın Reşimosu - 3, Kabın Reşimosu - 2.

Partzuf Zeir Anpin - Zeir Anpin (Z"A) - Işığın Reşimosu 2, Kabın Reşimosu -1.

Partzuf Malkut - Nukvah - Işığın Reşimosu 1, Kabın Reşimosu - 0.

Dünyaların Perdesinin Reşimotunun Bayağılığı

Olam Keter - Olam Adam Kadmon - 4

Olam Hohma - Olam Atzilut - 3

Olam Binah - Olam Briya - 2

Olam Zer Anpin - Olam Yetzira - 1

Olam Malkut - Olam Asiya - 0

Olam Asiya’dan sonra hiç Reşimot kalmadı. Olam Atzilut’un Malkut’u Partzuf AV"I’ye

yükselir ve yeni bir Partzuf doğurur. Bu Partzuf’a “İlk İnsan” yada “Adam Kadmon”

denir. Kırılan en küçük kab'da ki en küçük Reşimo kişinin maneviyata olan özlemidir ve

“kalpteki nokta” olarak adlandırılır. Bu Reşimot dünyamızdaki bazı insanların içerisinde

yer alır ve kişi onları ışıkla doldurana kadar kişiyi rahat bırakmaz.

Varoluşun yukarıdan aşağıya olan sürecinde kişinin aşağıdan yukarıya çıkacağı

seviyeler oluşturulmuştu. Dolayısıyla insan herhangi bir manevi basamağa ulaşınca

içinde üst seviyeden kaynaklanan Reşimot ortaya çıkar ve insan bu şekilde

maneviyatın basamaklarından yukarıya çıkar.

Ayrıca bizim dünyamızda varolan bir insana açılan Reşimot vardır. Ve aynı şekilde

kişiye kapalı olan Reşimot vardır; kişi bu Reşimotla çalışarak bizim dünyamızdan

manevi dünyaya yükselir.

Partzufim’in (Partzuflar’ın) Doğuşu

Dördüncü aşama doğup tüm ışığı aldığında “Sonsuzluğun (Eyn Sof) Malkut’ (Krallığı)”

denir. Buraya Malkut denir çünkü buraya alma arzusu hüküm etmektedir. Eyn Sof

(“Sonu Olmayan”) denmesinin sebebi de hiç bir kısıtlama olmadan almasından

kaynaklanır, ışığı alışında bir son olmamasından.

Malkut yaratılan tek varlıktır. İçinde bulunduğu tüm diğer hallere “Olamot” (Dünyalar)

denir, bu kelime “alama” kelimesinden türetilmiştir ve İbranice’de gizli anlamındadır.

Malkut’un içinde bulunduğu tüm koşul ve haller ışığın Malkut’a gizli olarak Yaratan’dan

gelmesinden kaynaklanır. Malkut’un kendisi ışığı gizlemektedir ve perdesi zayıf

olduğundan az bir miktar ışık alır.

Dördüncü safha ışığı alır almaz ışığın Yaratan’dan geldiğini hisseder, veren’i. Yaratan’ı

hissetmesiyle kendisinin aldığını hisseder. Bu koşuldan Malkut çok büyük bir hüzün

hisseder ve bir daha asla alıcı konumuna gelmek istemez. Ve içinde bulunduğu hal

özgür irade ve arzudan kaynaklandığından gelecekteki koşulları da içerir, dolayısıyla

Malkut gelecekte kendi için bir miktar ışık almak istese bile bunu yapmakta başarılı

olamaz çünkü daha önce aldığı karar tüm Malkut’a hüküm eder.

Gelecekte Malkut’un değişik bir çok ek kararları olacak, ve her defasında aldığı karar o

an ve sonrası halleri kapsayabilir daha önceki koşulları bu karar etkilemez. Bunun

nedeni seviyelerin yukarıdan aşağı doğru inmesindendir – mükemmelden daha az

mükemmele doğru. Dolayısıyla her yeni karar o seviyenin zayıflığından kaynaklanır ve

bu yüzden her karar ek bir kısıtlamadır. Her karar gücü en sınırlı olan şey üzerinde etki

eder daha yüksek olan konumları değil, yani daha bütün halleri etkilemez.

Malkut’un alıcı olmama kararı aldığı koşulları içeren Olam Eyn Sof’da (Sonu Olmayan

Dünya) kendisinden ışığın tümünü boşaltır ve boş kalır, bu duruma “Olam Tizimtzum”

(Sınırlama Dünyası) denir. Işık Malkut’un talebine uymak zorundadır, zira Yaratan’ın

arzusu yaratılanlara mutluluk vermektir. Dolayısıyla manevi boyutta hiç bir zorlama

yoktur. Ve eğer bizim dünyamızda da zorlama görürsek bu ilahi taktir tarafından

gelmemektedir!

İlk sınırlamadan sonra kısıtlanan Malkut’tan geriye Reşimot (izlenimler- hatıralar) kalır:

1. Orada var olan ışıktan alınan mutluluk

2. Hissettiği hüzün ve bu hüzün ışığı reddetmesine neden oldu

İlk kısıtlamadan sonra ışık tekrar Malkut’a geri döner, tekrar onu doldurmak

istemektedir, zira Yaratan’ın yaratılanlara mutluluk verme arzusu sabittir. Ve sadece bu

düşünce yaratılışın tüm safhalarında işler! – bizlere olanlar iyiliğimiz için değilmiş gibi

gelse de.

Malkut, Partzuf’un Roş’una (Baş ya da başlangıç noktasına) yükselir, Yaratan’ın niyetini

hisseder, tıpkı misafir ve ev sahibi örneğindeki gibi. Malkut eğer Yaratan’dan bir şey

almazsa O’nun kendisine verdiği şekilde Yaratan’a bir şey vermediğini görür. Tüm

bunlardan Malkut bir karar verir, sadece Yaratan’a fayda sağlamak için Yaratan’ın

kendisine vermek istediğini almaya karar verir.

Malkut Reşimot’un yardımıyla tam olarak kesin bir hesap yapabilir: Kendisini

mutlulukla dolmuş hissinin Reşimot’u, buna “Hitlabşut’un Reşimot’u” denir (ışığın

kendisini giydirdiği kıyafetin izlenimi), şimdi sahip olduğu perdeyle ışığın girdiği

kıyafetin Reşimot’unu karşılaştırır. Bu durumdan bir karara varır: ne kadar mutluluk

duyabilme hakkına sahipki, aldığı zevk sadece Yaratan’ı mutlu edebilsin.

Yukarıdaki ışığı ne kadar alacağına dair verdiği karardan sonra, Malkut önündeki

ışıktan o miktar kadar Roşuna alır. Bu ışığa “Ta-amim” (Tatlar) denir. Aldığı ışığın

miktarı Partzuf’un Guf’una (Partzuf’un bedeni) girişi sona erdikten sonra, ışığı alan

perde ışığın “Toh’da” (Partzuf’un iç kısmı) yayılmasını durdurur. Perde ışığın devam

etmesine izin vermez zira Malkut kendi zevki için olmadan alabileceği maksimum ışığın

ne kadar olduğuna karar vermişti. Ve eğer daha fazla alırsa sadece kendisi, kişisel

zevki için olmuş olur.

Dolayısıyla perdenin durduğu yerde ve daha fazla almadığında, Malkut tekrar ışık

tarafından ışığı alması için baskı hisseder. Bu seviyeye “Tabur” (göbek) denir. Eğer

Malkut daha fazla ışık alırsa, bu sadece kendi zevki için olur. Dolaysıyla ışığın hepsini

durdurmaktan başka seçeneği yoktur. Tüm kararlar her zaman Partzuf’un Roş’unda

olur, sonradan bedende harekete geçer, dolayısıyla bu noktada: Roş’da ışığı almama

kararından sonra, perde tabur’dan Peh’e (ağız) yükselir ve ışığı Guf’dan dışarı atar.

Perde Peh’e şunlarla gelir:

1. Partzuf’u dolduran ışığın Reşimotuyla.

2. İçinde bulunan perdenin gücünü bundan sonra kullanmama kararıyla.

Partzuf’un Roş’unda ışıkla karşılaşmasından sonra perdede tekrar Yaratan’a ihsan

etmek niyetiyle ışığı alma arzusu uyanır. Dolayısıyla EynSof’un Malkut’unda yeni bir

Reşimo belirir. Bu Reşimo ve bir önceki Partzuf’da ki iç ışıktaki (Or Pinimi) Reşimo’da

Masah çiftleşme (“Zivug”) oluşturur ve yeni Partzuf’u doğurur.

Her Partzuf’da 2 perde vardır:

1. İlki Peh’de sabittir ve kendisine gelip Partzuf’un Toh’unu doldurmak isteyen tüm ışığı

geri çevirmek içindir. Bu perde ışığı geri çevirir ve bu şekilde ilk kısıtlamanın

gerekliliğini yerine getirir.

2. Malkut, Yaratan’ın rızası ve O’na fayda sağlamak için alacağından emin olduktan

sonra, ikinci perde devreye girer, “Masah HaMekabel” (alan perde) ve: ışığın ne

kadarını ihsan etmek için alabileceğini tartar.

Karardan sonra, Masah Hamekabel (Guf’un perdesi) ışığı almaya başlar, Peh’den aşağı

doğru inmeye başlar, ışık Partzuf’un Toh’una girer. Partzuf’un Toh’unda ki ışığın miktarı

Roş’un Partzuf için verdiği kararın miktarına ulaşınca, Guf’a inen Masah almayı

durdurur. Bunun nedeni Guf’da ki perdenin her zaman sadece Roş’da ki perdenin

verdiği kararı uygulamasındandır.

Guf’un perdesi tekrar Peh’e döndüğü zaman, daha önce içerisinde olan ışığın izlenimi

dahil olarak döner. Ve tekrar Peh’de ki Masah’a dahil olduğunda, tekrar Partzuf’un

Roş’un da bulunan üst ışığın aldığı hazzı hisseder. Bu durumdan alma arzusu uyanır.

Kendi üzerinde, Yaratan’ın kendisi için hazırladığı zevkleri alması için baskı hisseder,

“Veren” olduğunu ve yaratılanın almasını istediğini hisseder.

Malkut kısıtlamadan sonra ne kadar alacağına dair bir hesap yaptı, o kadar aldı, ışığın

gerisini almayı kesti. İç ışığın Reşimosu Peh’de bulunur. Şimdi bu Reşimo’nun

yardımıyla Malkut bir sonraki sefer ne kadar ışık alacağına karar verir. Zira

taburdayken 4. seviyenin bayağılığında almayı durdurma kararı verdi ve bu yüzden bu

seviyenin bayağılığını hissetmemekte, sadece 3. seviyenin bayağılığını hissetmekte.

Dolayısıyla daha önce içinde olan ışığın Reşimosuyla ve 3. seviyenin bayağılığıyla

Yaratan’dan, Yaratan’a ihsan formuyla ne kadar ışık alacağına karar verir. Bu

hesaplama Roş’un perdesinde yapılır, ancak bayağılık seviyesi öncekinden daha az

olduğundan, perde şimdi Peh’de değil ama Partzuf’un “Hazeh”’inde (göğüs) yer alır.

Bunun nedeni Hazeh’in Peh’e nazaran, Guf’un 3. derece bayağılık seviyesinde

olmasındandır; Peh – Aviut (bayağılık) 4, Hazeh – Aviut 3, tabur – Aviut 2, Yesod –

Aviut 1 ve Partzuf’un sonu – Aviut 0.

Dolayısıyla Masah taburdan Peh’e yükseldikten sonra yeni bir Zivug yapmak için istek

duyar ve Hazeh’e iner ve orada ne kadar alacağına karar verir. Bu hesaplama ikinci

Partzuf’un Roş’unu doğurur.

Kararına açıklık getirdikten sonra, perde Peh’den aşağıya doğru ışığı almaya karar

verdiği yere iner. Burası ikinci Partzuf’un taburu olacak. Boş kalan tüm kablar taburdan

Partzuf’un sonuna kadar olan yerde bulunur. İkinci Partzuf’un sonu ve geriye kalan

Partzufim, birinci Partzuf’un taburu altında yer alamaz çünkü birinci Partzuf’dan sonra

gelen Partzuf’ların hiç birisinde 4. dereceden Aviut’un perdesi yoktur.

İkinci Partzuf oluşup Roş’da alabileceği miktara karar verdiği zaman taburdaki perdede

saran ışıkla iç ışık arasında “Bituş” (dövme, çarpma, vuruş) oldu. Burada da, perde

taburda kalamayacağını anlar, zira daha fazla alabilmesi için yeterli gücü yoktur ve

eğer içinde bulunduğu koşulda kalmaya devam ederse yaratılışın amacına ulaşamaz.

Bu yüzden Masah kendisini arındırmak ve Peh’e yükselip ışığı Guf’dan reddederek

kendisini arındırmak istedi. Burada da aynı şekilde perdede bir izlenim kalır. Bu daha

önce Partzuf’u dolduran ışığın anısı. Peh’e geldiğinde Peh’de ki Masah’a dahil olur ve

tekrar Yaratan’ın rızası için ışığı alma arzusu uyanır, Malkut’un genelinde var olan bir

Reşimo uyanır – 2. dereceden Aviut’un Reşimosu. Reşimo öncekinden daha az

olduğundan, Masah bu Reşimo’ya endeksli olarak ikinci Partzuf’un Hazehine iner, Zivug

yapar ve ışık alır.

Perdenin aldığı ışık miktarı üçüncü bir Partzuf oluşturur. Ek olarak bu Partzuf dışarı

çıktıktan sonra, iç ve saran ışık arasındaki Bituş’dan dolayı arınır, perde Peh’e yükselir,

sonra Hazeh’e iner ve 1. dereceden Aviuta sahip olan bir sonraki Partzuf’u doğurur.

Benzer bir şekilde son Partzuf Aviut 0 derecesinde oluşur.

Or Yaşar: Direkt/ Düz Işık Or Hozer: Geri Yansıyan Işık Or Makif: Saran Işık

Or Pinimi: İç Işık Roş: Baş/ Kafa Kli: Kab Masah: Perde Guf: Beden

Var Oluşun Geneli

Kısıtlamadan sonra bir dizi Partzufim (Partzuf kelimesinin çoğulu) oluştu. Her Partzuf

Malkut’tan farklı bir perdeyle ayrıldı. 4. safhanın bayağılığını kaldırabilecek güçte bir

perdeyle oluşan ilk Partzuf’a Galgalta denir.

Partzuf Galgalta’dan sonra Partzuf A”B oluştu ve 3. dereceden bayağılığı kaldırabilecek

perdeye sahiptir. Partzuf SA”G sonra gelir ve ışığı ancak 2. derece bayağılık seviyesiyle

alacak güçte bir perdesi vardır. Sonrasında Partzuf M”A oluşur ve 1. seviyeden

bayağılıktaki ışığı alacak güce ancak sahiptir. En son olarak Partzuf BO”N doğar ve sıfır

(kök) seviyesinin bayağılığında bir perdeyle ışık alabilir.

Partzufim’in isimleri aldıkları ışığın kalitesine ve miktarına göre verilmiştir. Malkut

yaratılan tek varlık olduğundan, 5 safhada geliştirilmişti (her aşamada özel ve tek bir

aldı), dolayısıyla oluştuktan sonra kendisinden önce gelen tüm aşamalardan ışık alır ve

kendi içinde önceki tüm safhaları dahil eder.

Bu nedenle Eyn Sof’un Malkut’u (sonu olmayan krallık) da içinde arzunun 5 ifadesini

barındırır: sıfır safhasının küçük arzusundan 4. safhanın büyük arzusuna kadar. Malkut

içerisine sonu olmayan ve sınırsız ışığı alır. Sınırlamadan sonra Malkut ışığı sadece

Yaratan’a yönelik ihsan edebileceği miktar kadar alma kararı verir.

Bu şekilde ışığı alması doğal olan arzusuna ters olduğundan ışığı sınırsız bir şekilde bir

defada alamamaktadır, dolayısıyla ışığı küçük miktarlarda almaya karar verir ve

böylelikle sonunda tüm ışığı alıp ışıkla dolabilsin ve, bu koşulda Yaratan’ın arzuladığı

yaratılışın amacına ulaşabilsin.

Tıpkı Malkut gibi, Malkut’un her parçasında da alma arzusunun 5 bölümü vardır. Bunun

nedeni arzunun oluşumundan önce her zaman 4 safhadan ışıkla gelişimi bir

önkoşuldur. Dolayısıyla her Partzuf ya da kab aynı sabit yapıya sahiptir; bayağılığına

göre 5 bölümden oluşan: Keter, Hohma, Bina, Zer Anpin ve Malkut – aynı zamanda:

Yud harfinin ucu, Yud – Hey – Vav – Hey olarak da adlandırılır.

Malkut 5 temel parçaya ayrılır ve bunlara Olamot (dünyalar) denir: Olam Adam

Kadmon (A”K), Olam Atzilut, Olam Briya, Olam Yetzira, Olam Asiya. Her dünya da 5

Partzufime ayrılır: Atik, Arih Anpin (A”A), Aba ve İma (AV”I), Zer Anpin (Z”A), Nukva

(dişil, Malkut).

Her Partzuf’un 5 Sefirot’u vardır – Keter, Hohma, Bina, Zer Anpin, Malkut. Dolayısıyla

Olam Haze’den (“bu dünya”) Eynsof’a (“sonu olmayan”) kadar 5x5 Partzufim

mevcuttur. Ve her Partzuf’un 5 Sefirot’u vardır. Dolayısıyla tüm dünyalarda toplam

5x25=125 Sefirot ya da seviye bulunmaktadır.

Her seviyede: Sefira, ya da Partzuf, ya da Olam – Eyn Sofun Malkut’un da bulunan

genel alma arzusunun bir parçasıdır. Perdenin gücüne göre arzu ışığı alabilmektedir.

Var oluşta ki her parça, en küçüğü bile aşağıdakilerden oluşmuştur:

1. Alma arzusunun 5 parçası ("Ratzon Lekabel"),

2. Üzerinde bulunan perdenin 5 parçası,

3. Perde vasıtasıyla alınan ışığın 5 parçası.

Dolaysıyla yaratılışın herhangi parçası arasındaki fark sadece sahip olduğu perdenin

ölçüsüne bağlıdır. Perdenin büyüklüğü ışığın kalitesini ve arzunun içine giydirilmiş ışığın

türünü tayin eder. Tıpkı fiziksel bedenimizde olduğu gibi, tüm fiziksel bedenlerin aynı

parçaları vardır, aynı şekilde, tüm Partzufim aynı yapıya sahiptir ve aralarındaki fark

neyle dolduklarıdır, kabın doluşu.

Partzuf 5 bölümden oluşur ve 5 genel harfle isimlendirilir (bu harfler İbranice

alfabeden alınmıştır ve kabların isimlerini temsil eder): Yud harfinin ucu – Yud – Hey –

Vav – Hey.

Bu harfler O’nun yaratılanları yaratmak için kullandığı bir şablon gibidir, ve Yaratan’ın

ışığıyla nasıl dolduğuna bağlı olarak yaratılan bu ışığın özelliğine benzer, yani ışığı nasıl

yaşadığına bağlı olarak.

Bu yüzden kabın her adı Yaratan’ı nasıl ve ne denli yaşadığını ifade etmektedir.

Dolayısıyla Olam Hazeh’den Olam Eyn Sofa kadar tüm derecelerin kendi adı vardır.

Ruhlar en alt seviyeden yükselmeye başlar, Olam Hazeh ve her defasında bir derece

yükseldiğinde o seviyenin ışığını alır, yani o seviyenin adını alır.

Bu yüzden şöyle yazar; “herkes peygamber seviyesine ulaşmalı”, yani bu adı taşıyan

manevi seviyeye. Şimdi tüm kutsal kitaplarda yazılanların sonuç itibariyle manevi

seviyelerin isimleri olduklarını anlayabiliriz. Ve kutsal kitaplarda yazılan herşey sadece

Yaratan’a nasıl yakınlaşılacağını bize anlatmaktadır, hatta bu yüzden “Tevrat’ın

tümüne” Yaratan’ın isimleri denir, ve bunlara Firavun, Billam, Balak vs dahildir.

Her seviyenin adı bu harfleri (sağdan sola) hangi ışığın doldurduğuna

bağlıdır. Eğer kab Or Hohmayla dolmuşsa Yud harfiyle ifade edilir, sonuç itibariyle

isim (sağdan sola) şöyledir:

İbrani Alfabede her harfin kendi rakamsal değeri vardır:

Tüm harflerin toplam rakamsal değeri 72’dir ve harflerine

tekabül eder. Hohma’nın Partzuf’una A”B ( ) denir.

Bu tür rakamsal hesaplara Gimatriya denir. Gimatrik değer kabın adıdır ve bu ad bir

Kabalist için o seviyeye çıkabilmesi için bir şifredir. Kutsal kitaplarda bulunan tüm

kelimeler sıradan kelimeler değildir ve gimatrik değerlere sahiplerdir, şöyle ki manevi

kabın özel bir koşulunu aktarmaktadır. Eğer bir kabalist kutsal bir kitabı okursa, onun

için manevi dünyaları anlatan bir kullanıcı kılavuzu görevi yapar.

Or Hasadim (merhamet ışığı) alan bir Partzuf’a SA”G denir, çünkü toplam harflerin

hepsinin rakamsal değeri 63’e eşit. Tüm manevi dünyalardaki tüm manevi seviyelere

buna benzer isimler ve rakamlar verilir.

Sadece her ışığın ne tür olduğunu bilmemiz lazım ki her seviyenin adını bilebilelim ve

kutsal kitapları okurken hangi hareketin nerede ve ne seviyede olduğunu

anlayabilelim.

Böylelikle kutsal kitaplarda günlük hayatımızdan bahsediyormuş ya da tarihi

olaylardan, ya da bedensel hayatımızı daha iyi nasıl dengeleyeceğimiz gibi anlatımlar

olduğunu düşünerek kafa karışıklığı yaşamayız. Kutsal kitaplar tekrar tekrar başka bir

bedende dirilme geçirerek ızdırap çekip faydasızca hayatımıza devam etmektense,

bizlere hayatın amacına nasıl ulaşabileceğimizin tarifnamesidir.

Bir Partzuf 5 bölümden oluşur: Keter: - Hohma – Bina – Zer Anpin – Malkut, ya da

alfabede olduğu gibi (Keter için bir harf yoktur):

(Chohma= Hohma, Zeir Anpin= Zer Anpin, Malchut= Malkut)

(sağdan sola; yud, hey, vav, hey) harfleri sadece boş bir kabın iskeletidir.

Partzuf’un endamı, yani hangi seviyede olduğu, perde vasıtasıyla tayin edilir, ve

partzufun 5 bölümünü olan 'i ışıkların bir tanesiyle doldurur:

Nefeş, Ruah, Neşhama, Haya, Yehida

Or Hohma Yud harfiyle ifade edilir ve Or Hasadim Hey harfiyle.

1) Yehida (Partzuf Keter) sadece basit anlamıyla her hangi bir

dolum olmadan vardır: (Sağdan sola okuyunuz)

2) Haya’nın (Partzuf Hohma) oluşumunda Yud harfi tümüyle

dolmuş durumdadır: (Sağdan sola okuyunuz)

3) Neşama’nın (Partzuf Bina) oluşumunda Yud dolmuş

durumdadır ve Vav harfinde Alef dolgusu vardır: (Sağdan sola okuyunuz)

4) Ruah (Partzuf Zer Anpin) yapısında Alef harfiyle dolar: (Sağdan

sola)

5) Nefeş’in (Partzuf Malkut) yapısında Hey ile doludur ve sadece Vav

dolmamış vaziyettedir: (sağdan sola)

SAG’ın Nekudot’u

Birinci kısıtlamadan sonra Malkut tekrar ışığı aşağıya çeker ancak ihsan edici bir

konumda alır. İhsan etmek için almak yaratılan varlığın doğasına terstir. Dolayısıyla

Malkut tüm üst ışığı bir anda Eyn Sof’da ki olduğu gibi alamamaktadır, ama onun

yerine küçük miktarlarda alabilir ancak, ve bunlara “Partzufim” denir. Sonuç olarak

Malkut 5 ölçü ışık alır: Galgalta, A”B, SA”G, MA”H Elyon, BO”N Elyon.

Oluşan Partzufimler arasında Partzuf SA”G vardır ve özelliği kendisi için hiç bir şey

istemeyen Binah’a benzer. Dolayısıyla bu Partzuf Galgalta’nın göbeği (Tabur) altına

inebilir ve Galgalta’nın Sof’unu (son) ışıkla doldurabilir. Partzuf SA”G ilk etapta Reşimot

2/3 den (3. dereceden kılıf ve 2. dereceden bayağılık) doğar ve dolayısıyla ilk

yayılımında (Taamim de SA”G) Or Hohma da (erdemlik ışığı) yansır.

Dolayısıyla SA”G’ın birinci yayılımı Galgalta’nın Tabur’u altına inememektedir. Partzuf

SA”G arınma sürecinden geçerken, Or Hohma anında kaybolur. Perdenin arınma

sürecinde Tabur’dan Peh’e kadar SA”G’ın Nekudot’u (Nekudot de SA”G) Partzufu oluşur.

Bu Partzuf’da Or Hohma bulunmaz, yalnız Or Hasadim vardır. Bu yüzden Galgalta’nın

Tabur’u altına inip Galgalta’nın Sof’unu Or Hasadim’le doldurabilir.

Burada, SA”G’ın Nekudot’u olan Binah, Malkut olan Galgalta’nın sonuna inince, Malkut

ve Binah birbirleriyle karışır ve Malkut’un kendisini ıslah edip ışıkla dolması için ihsan

edici özellikler edinme fırsatı doğar.

Birinci kısıtlamadan sonra Malkut ışığı sadece bir perde vasıtasıyla lama kararı alır, yani

ihsan etme özelliğinin derecesi kadar. Dolayısıyla Malkut tekrar Eyn Sof’un tüm ışığını

üzerine çeker, ancak niyeti tüm ışığı geri itmek ve sonrasında ihsan etmek için ne

kadar alacağına karar verip almaktır. Buna Galgalta ya da Keter’in Partzuf’u denir.

Partzuf Galgalta’nın arınmasından sonra geriye 4/3 (4 kılıfın ve 3 bayağılık

seviyesinde). Zivug (çiftleşme) bu Reşimot’un üstüne olunca sonraki Partzuf doğar ve

buna A”B ya da Partzuf Hohma denir ve Eyn Sof’un ışığının bir sonraki kısmını ihsan

şeklinde alır.

Sonraki Partzufun arınmasından geriye Reşimot 3/2 kaldı ve bu Reşimot’tan yeni bir

Partzuf olan SA”G ya da Binah Partzufu doğdu. Binah ışığı almayı istememektedir,

sadece ihsan etmek istemektedir. Dolayısıyla Zivug yapıp Eyn Sof’dan sadece kendi

ışığını çekmekle kalmayıp, geriye kalan kabları da sonunda ışığı alabilmeleri için

hazırlamaktadır. Bu hazırlığa Tikun (Islah) denir, ve Nekudot de SA”G tarafından

Galgalta’nın sof’una verilir ve Galgalta’nın Sof’u bu şekilde Binah’ın özelliğini edinir.

Başlangıçta Binah, Hohma’dan doğduğunda sadece ihsan etmeyi arzulamaktadır ve bu

yüzden Or Hohma olmadan sadece Or Hasadimi vardır. Sonradan farkına varır ki eğer

ihsan etmek istiyorsa (yani Yaratan’a haz vermek) Yaratan’ın arzuladığını yapmak

durumundadır. Peki, Yaratan ne yapmak istiyor? Kişinin Kendisinden almasını istiyor.

Dolayısıyla Binah Yaratan’ın ışığını Yaratan’a haz vermek için alma kararı verir.

İçindeki Or Hasadime ek olarak aldığı bu ışığa Hohma’nın yansıması denir. Binah’ın ilk

koşulunda içinde Hohma’nın yansıması henüz yoktur ve sadece ihsan etmek istemekte

ve almak istememektedir. SA”G’ın Taamiminde, Or Hohmayı çeken 3. derece kılıf

Reşimot’undan dolayı, Partzuf Galgalta’nın Tabur’u altına inememektedir, tıpkı Partzuf

A”B’ın Galgalata’nın taburu altına uzanamadığı gibi. Her iki koşulda da Or Hohmaya

sahip oldukları için alma arzusunu kullanmaktadırlar.

Restriction 2: Sınırlama 2

Alma arzusunu kullandıkları için, eğer Galgalta’nın taburu altına inselerdi orada

bulunan arzulardan etkilenirlerdi. Bu arzular Yehida (en büyük ışık) ışığını

istemektedirler ve bunun için 4. derecenin gücünde bir perdeye ihtiyaç vardır. Partzuf

A”B’ın sadece 3. dereceden güce sahip perdesi olduğundan ve ek olarak SA”G’ın 2.

dereceden güçte perdesi olduğu için, bu ışığı kendi rızaları için almaktan kendilerini

alıkoyamazlar.

Bu koşul SA”G’ın Taamim’idir. Ancak, SA”G’ın Nekudot’unda 3. seviyenin kılıfındaki

bayağılık çoktan kaybolmuştur ve sadece 2. seviyeden bayağılık bulunmaktadır – yani

Biah. Daha önce bahsettiğimiz gibi Binah ilk koşulunda, sadece ihsan etmek

istemektedir. Bu nedenden dolayı Galgalta’nın taburu altına inebilir, Galgalta’nın taburu

altındaki arzular Partzuf SA”G’ın perdesinden daha güçlü olmasına rağmen, kendisi için

almak gibi bir niyeti olmadığından bu koşuldan etkilenmemektedir.

Or Yaşar’ın Binah’da yarattığı bu ilk etkiden sonra, yayılımının sonunda, ikinci koşulu

başlamaktadır. Şöyle ki, Binah eğer Yaratan’a ihsan etmek istiyorsa O’ndan almak

durumunda olduğunu fark eder. Dolayısıyla ihsan etmek niyetiyle (Yaratan’a haz

vermek için) alır ve dolayısıyla bir miktar Or Hohma çeker.

Partzuf Nekudot de SA”G’da da olduğu gibi, Galgalta’nın taburu altına olan yayılmasını

sadece ihsan etmek niyetiyle tamamladıktan sonra, Yaratan’a ihsan etmek istediği için

O’ndan almaya başlar ve almak istediği için üzerine Or Hohma çeker. Bu nedenden

dolayı da aldığı zevklerden etkilenir ve bu zevklerin farkına varır. Bu noktadan itibaren

artık almakla ilgilenir, sadece ihsan etmekle değil ve bu yüzden Galgalta’nın taburu

altında bulunan arzular tarafından etkilenebilir.

Nekudot de SA”G sadece 2. aşamadaki Hohma’dan ışık çekmek istemişti. Ancak, artık

Galgalta’nın taburu altında oldukları için, ve ruhanilikte fiziksel bir mekan

olmadığından, “aynı yerdeler” ne anlama gelmekte? Bu aynı arzuya sahiplerdir

demektir.

Dolayısıyla Nekudot de SA”G Galgalta’nın taburu altında bulunan ve 4. seviyenin

gücündeki arzulardan etkilenmiştir. Şimdi Nekudot de SA”G’ın perdesi sadece 2.

derecenin gücünü aşabilecek kapasitede. Dolayısıyla bu koşulda kalamaz, çünkü

kalırsa Yehida ışığını kendi için almaktan kendisini alıkoyamaz, zira bu ışık arzunun 4.

derecen bayağılığıyla çekilir. Bu ikinci kısıtlamanın olmasına sebep olur.

Rosh = Roş Chaze = Hazeh Toch = Toh Restriction 2 = 2. Kısıtlama

SIRASIYLA 10 SEFİROT

KETER KETER

CHOHMA HOHMA

BINAH BİNAH

CHESED HESED

GEVURAH GEVURA

TIFERET TİFERET

NETZAH NETZAH

HOD HOD

YESOD YESOD

MALCHUT MALKUT

Nekudot = Noktalar

Nekudot of SA”G = Nekudot de SA”G = SA”G’ın Noktaları (kıvılcımları gibi)

Taamim = Tatlar

İkinci Kısıtlama

Nekudot de SAG Partzuf Galgalta’nın taburu altına indi ve Galgalta’nın Sof’unda

bulunan boş kabları or hasadimle doldurdu. Bu koşul içinde Galgalta’nın boş kablarında

ışığın yansımasıyla Galgalta’nın kendisini arınmadan önce aldığı ışıktan reşimotu

olduğunu hissettiler.

Galgalta’nın Sof’unu dolduran ışık içinde az bir miktar Or Hohma bulunduran Or

Hasadimdi. Işık ayrıldıktan sonra orada daha önce olan ışıktan Reşimot kaldı.

Bu Reşimot Nekudot de SA”G da bulunan ışığa benzemektedir ve Nekudot de

SA”G’daki her iki arzu ve Galgalta’nın Sof’undaki kablar ışığı almak istememektedir,

dolayısıyla Nekudot de SA”G Galgalta’nın sofuyla karıştı ve boş kablarını doldurdu.

Partzuf SA"G Partzuf Binah’dır. Binah yayılımının sonunda üzerine Zer Anpin için Or

Hohma çekebilecek özelliğe sahiptir. Or hohma çekmeye karar verince Galgalta’nın

Sof’undaki Reşimot’u hisseder. Galgalta’nın Sof’unun Reşimot’u 4. safhadan ama

SA”G’ın perdesi sadece 2. safhadan ve dolayısıyla kendisini ışığı almamak için

durduracak güce sahip değil.

Bu şu kurala göre çok basit: eğer alma arzusunun hissettiği zevk perdeden güçlüyse,

kab kendi zevki için istemektedir, çünkü güçlü olan hakimdir.

Tüm dünyalar ve Partzufim Eyn Sof’un Malkut’unun parçalarıdır. Bu Malkut kısıtlama

yaptı ve bir daha asla kendi için ışığı almama kararı verdi.

Dolayısıyla şimdi Partzuf Nekudot de SA”G’da kendisi için alma arzusu uyanınca, bu

arzuya tahammül edecek gücü olmadığından ışığı ne olursa olsun almama kararı verir

ve buna 2. kısıtlama (Tızimtzum) denir.

Örnek: Önceden belli bir miktar para alıp ihtiyaç duyanlara veren bir kişi, birden çok

büyük bir miktar para alır ve fakirlere veremeyeceği kanaatine varır, zira parayı kendi

için ister ve böyle büyük bir zevke karşı koyacak gücü yoktur.

Para perdesinin gücünden daha fazla olmadığı sürece (başkalarına verme niyeti) bu

hazza karşı koyabildi, çünkü parayı vermekten aldığı haz çalmaktan duyduğu hazdan

daha büyüktü. Ancak paradan alabileceği zevk büyüyünce kişi kendi için almayı ister.

Bu şekilde her insanda ve canlıda alma arzusu işler, çünkü “materyalimizin” tümü

sadece alma arzusundan ibaret. Cömert davranmamız sadece bize o koşulda almaktan

daha fazla fayda sağladığı içindir.

Ve Partzuf Nekudot de SA”G’da da bu şekilde oldu: Galgalta’nın Sof’una inilen yerde

almaya alışık olduğu ışıktan çok daha fazla ışık olduğunu gördü. Gördü ki eğer almaya

devam etmek isterse, sadece ihsan etme niyetiyle olsa bile, kendi zevki için almaktan

kendisini alı koyamayacağından, ihsan etmek için bile almadı.

İkinci Tızimtzumdan sonra Malkut artık alma arzusunu önceden kullandığı gibi hiç

kullanamaz, eğer kullanırsa kendisini kendi için almaktan alı koyamaz, dolayısıyla

şimdi Malkut’un yeni bir arzu kullanması gerek, bu arzu sadece ihsan etmek için ve bu

koşula “Malkut Binah’a yükselir” denir, yani artık alma isteğini kendisi için kullanmaz

ve Binah’nın arzusunu ihsan etmek için kullanır.

Şimdi artık Malkut alıcı kablarını kullanamayıp sadece verici kablarını

kullanabildiğinden, ışığın girebileceği yeni sınırlar oluşturulmuştur. Galgalta’nın taburu

altında (yani Sof’da) kalan kısma artık Partzuf Nekudot de SA”G denir, ve yeni sınırlar

burada oluşur. Bu Partzuf’un Keter, Hohma ve Binah Sefirotu Roş (Baş- Partzuf’un

başlangıç noktası) Sefirotudur ve almak istemezler. Hesed, Gevurah, Tiferet Sefirot’u

Keter, Hohma ve Binah ya benzer ama Partzuf’un Guf kısmı içindir: Hesed – Keter’e,

Gevurah – Hohma’ya, Tiferet’de – Binah’ya benzer, buradan görüyoruz ki Tiferet

Guf’un Binah’sı gibi.

Her Sefira kendi içinde 10 Sefirot barındırır. Dolayısıyla Tiferet Binah gibi ayrılmıştır

(Binah gibi her yerde: Roş’un Binah’sı, Nekudot de SA”G Partzuf’uda Binahdır):

1. Almayan kablar olan Binah’nın üst kısımlarının Sefirot’u; Keter, Hohma, Binah,

Hesed, Gevura ve Tiferet.

2. Vermek için alan kablara, yani Binah’ın alt kısmı ve Sefirot: Netzah, Hod, Yesod ve

Malkut.

Buradan görüyoruz ki Binah’nın tüm Partzufunu, yani Nekudot de SA”G’ı, alıcı ve verici

kablara ayırırsak, ayırım Tiferet’in kendi içindeki Tiferet’den sonra olur, diyagramda

gösterildiği gibi:

Buraya Partzuf Nekudot de SA”G’ın Hazehi (göğsü) denir.

Birinci kısıtlamanın Malkut’u ilk kısıtlamayı muhafaza eder, özellikle bu seviyeye çıkar

ve ışığın daha aşağı inmesine izin vermez. Burada yapılan bu ayırıma Parsa denir.

Malkut’un Nekudot de SA”G’ın Hazehine ışığı sınırlaması için çıkıp yükselmesine “2.

Tızimtzum” denir. 1. kısıtlamanın sonucunda Or Hohmayı kendi hazzı için almayı

yasakladı. 2. kısıtlama sonucunda Or Hohmayı hiç almama koşulu oldu çünkü Partzuf

Nekudot de SA”G’dan ve sonrasında ihsan etmek için almak hiç mümkün değil.

Üst derecenin arzusu alt seviye için mutlak bir kural olduğundan, 2. kısıtlamadan sonra

doğan her Partzufimde Parsa kalıcıdır ve aşağıya geçiş sağlamaz.

Bu olanların sonucu itibariyle Galgalta Partzufunun taburu altında kalan yer 4’e ayrılır:

1. Olam Atzilut’un yeri, Or Hohma’nın yansıma olasılığı olduğu bir yer.

2. Olam Briya’nın yeri, Parsa altındadır ve Or Hohma oraya gelememektedir, sadece

Or Hasadim gelebilir.

3. Olam Yetzira’nın yeri, Olam Briya’nın altı

4. Olam Asiya, Olam Yetzira’nın altı

5. Olam Asiya’nın sonuna “Keduşa’nın (kutsallık) bittiği yer” denir. Manevi dünyayla

materyal dünya arasındaki sınır ve “bu dünyanın yeri”.

6. "Bu Dünya"

7. "Bizim Dünyamız"

Olam Nikudim

Nekudot de SA”G’ın Galgalta’nın taburu altına inmesi, Galgalta’nın sof kısmıyla

karışmaları (Patzuf Galgalta’nın taburu altında kalan kısım), 2. Tızimtzum (kısıtlama) –

tüm bu olaylar SA”G’ın perdesi taburdan Peh’e doğru yükselirken oldu. Dolayısıyla,

perde Peh’e geldiğinde, Galgalta’nın taburu altına inen Nekudot de SA”G’da olan

herşeyin Reşimot’unu içinde barındırır.

Partzuf Galgalta’nın arınmasından sonra perdede bir çift Reşimo kaldı: 1 tanesi

hitlabşut Reşimosu (ışığın Partzuf içinde sarılmasından kaynaklanan Reşimo) diğeri

de perdenin Aviut Reşimosu (Masah / perde’nin bayağılığının Reşimosu). Ayrıca

Partzuf A”B’ın arınmasından sonrada bir çift Reşimot kaldı.

Ancak Partzuf SA”G’ın arınmasından sonra, SA”G’ın Roş’unun Peh’ine (Partzuf’un başı/

başlangıç noktası) çıkan perdede, 3 çift Reşimot vardır. Perde üzerlerinde önemlerine

göre Zivugim (çiftleşme) yapar:

1.1 çift Reşimot (Reşimo’nun çoğulu): Hitlabşut Reşimosu 2 ve Aviut Reşimosu 1,

Partzuf SA”G’ın tabura kadar inen kısmında (ama altına değil). Bu Reşimot üzerine

yapılan bir Zivug’dan yeni bir Partzuf doğar ve boyutu Hitlabşut Reşimosu 2 ve

Aviut’u 1’dir, yani Zer Anpin boyutunda olup MA”H Elyon (üst MA”H) denir. Bu Partzuf

sadece Galgaltanın taburuna kadardır ve altına değil çünkü doğduğu Reşimot oradan

geldi. “Elyon”unun üzerine kendisini giydirir (yani bir üst Partzuf’u, ondan önce

gelen) ve bu SA”Gdır: MA”H Elyonun Roş’u Hazeh’den Peh’e kadar yayılır. Guf’u

Hazeh’den SA”G’ın Taamim’inin sonuna kadar uzanır (Partzuf SA”G’ın ilk

arınmasından önce ilk uzanmasıdır), burası Galgalta’nın Taburudur.

2.Bundan sonra perde 2. önemli Reşimot çifti üzerinde Zivug yapar, Galgalta

Partzuf’unun altında olan SA”G’ın Guf’un dan olan kısmın Reşimot’u üzerine: yine

Hitlabşut 2 ve Aviut 1. Bu Reşimot’ta taburun altında olan 2. kısıtlamayla ilgili ek

bilgiler bulunmaktadır.

3. 3. çift Reşimot’tan sonra bahsedeceğiz.

Bu Reşimot’un ihtiyaçlarına göre, SA”G’ın Guf’unun perdesi, arınma esnasında, şimdi

Peh’den “Nikve Eynaim” denilen üst 3 Sefirot olarak adlandırılan GAR ile alt 7 Sefirot

olarak adlandırılan ZA”T arasında SA”G’ın Roş’unda bir yere yükselir ve bu Reşimot’un

üzerine orada Zivug yapar. Bunun nedeni bu Reşimotta alıcı kablarda ışığı almak

yasaktır, ama ışık sadece her Partzuf’un Hazeh’ine kadar inebilir, çünkü her Partzuf’un

Hazeh’inde o Partzuf’un sadece özgecil kabları bulunur. Ancak Partzuf’un Hazeh’inin

altında alıcı kablar bulunmaya başlar.

İhsan eden kablar Or Hasadim çeker, alıcı kablar ise Or Hohma.

Eğer perde 2. sınırlama yüzünden “Metzumtzamot” (sınırlama) altındaki Reşimot

üzerinde Zivug yaparsa, o zaman ışığın uzayıp sadece verici kablarını ışıkla

doldurabilen bir Partzuf’a doğum verir. Alıcı kablar ışıkla dolmaz ve boş kalırlar. Partzuf

sadece bir kısmını kullanabildiğinden “Katan” (küçük) denir.

Neden Reşimot’un gereksinimi için perde Peh’den Nikvey Eynaim’e yükseliyor ve orada

bir Zivug yapıyor? Nedeni şöyle, eğer Reşimot sadece özgecil kablar üzerinde Zivug

yapma gereksinimi duyarsa, perde SA”G’ın Roş’unun Binah’sının orta seviyesine

çıkmak zorunda, orada Roş’un özgecil kabları sona ermekte, ve orada Hitlabşut 2 ve

Aviut 1 üzerine Zivug yapar.

Tabur altından olan Reşimot ışığın sadece özgecil kablara yayılmasını istemektedir.

Ama nasıl sadece özgecil kablara sahip olan bir Partzuf’un doğması mümkün olabilir ki?

10 Sefirot’tan az Sefirot’a sahip bir Partzuf’un olması imkânsızdır! Yaratılan her

varlıkta 10 Sefirot vardır, ancak Sefirotlar’ının bir bölümünün arzuları kullanmayan bir

Partzuf olabilir. Dolayısıyla SA”G’ın Roş’u öyle bir Partzuf’a doğum vermeli ki, alıcı

kabları kullanıma müsait olmasın. Partzuf’da ki alıcı kablar şöyledir: Binah’ın alt yarısı,

Zer Anpin ve Malkut.

Partzuf’un Guf’un da alıcı kabların aktif olmaması için, SA”G’ın perdesi Partzuf’a öyle

bir şekilde doğum vermesi gerekir ki doğuştan alıcı kablarını kullanmamalı. Bunun için,

Partzuf SA”G’ın Roş’unda ki Zivug’da sadece özgecil kablar üzerinde olmalı, alıcı kablar

üzerinde değil.

Roşun kabları şöyledir:

· Keter (Taç) - Galgalta (Kafatası)

· Hohma (Erdemlik) - Eynaim (Gözler)

· Binah (Anlamak) - Ozen (Kulak)

· Zer Anpin (Küçük Yüz) - Hotem (Burun)

· Malkut (Krallık) - Peh (Ağız)

Sa”G’ın Roş’unun 5 parçaya ayrılımı

Keter ve Hohmanın kablarına (buna aynı zamanda Binahın üst yarısı dahildir) Galgalta

ve Eynaim (GV”E) denir, ya da özgecil kablar. Binah’ın üst yarısı özgecil kablara aittir

çünkü Or Hohmayla dolduktan sonra, özgeciliği almaya tercih etmişti. Ancak Binah’ın

alt yarısı Zer Anpin için ışığı istemekte. Partzuf Nekudot de SA”G Partzuf Binahdır.

Binah Partzuf’unun alt yarısında, yani Tiferet Sefirası ve Nekudot de SA”G altında, alıcı

kablar bulunur. Dolayısıyla bu bölgede kendisi için alma mümkün olabilir.

Partzuf Nekudot de SA”G’ın GV”E ve Aha”P olarak ayırımı

Doğan Partzuf’un formunu perdenin bulunduğu yer tayin eder:

Eğer bir perde Partzuf doğurmak ve 10 Sefirot’un da ışık almasını istiyorsa, perde

Zivug’u Peh’de yapmalıdır. Perde Peh’de bulunduktan sonra, perdenin sertliği Patzuf’un

büyüklüğünü (yüksekliğini) tayin eder. Şöyle ki Partzuf hangi oranla 5 kabının her birini

kullanıyor.

Eğer perde sadece özgecil kablarına ışığı alacak bir Partzuf doğurmak isterse, yani

sadece Partzuf’un yarısında, o zaman perde Peh de değil Nikve Eynaimde olmalı,

çünkü Roş’un yarısı orada bulunmaktadır. Perde Nikve Eynaimde bulunduktan sonra,

perdenin sertliği yüceliğini (boyunu, şeklini) tayin eder. Yani her bir 2.5 kabının yüzde

kaçını kullanabilir.

Bu koşullar altında doğan bir partzufa Olam Nikudim’in (Nikudim Dünyası) Katnut

(küçül olan) patzufu denir.

SA”G’ın Roş’un da kısıtlanmış 2/1 Reşimot’da (kısaca Hitlabşut 2, Aviut 1), Zivug

yapıldıktan sonra Partzuf Reşimosunun geldiği yere iner. Galgalta’nın taburu altına indi

ve hem Roş hem de Guf olarak bütün bir Partzuf olarak yayıldı. Roş Hitlabşutla Keter

olur, Aviutlu olan Roş’una da AV”I (Aba ve İma – Baba ve Anne) denir, bedenine ZO”N

(Zer Anpin ve Nukva) denir.

Ve her Roş ve Guf’da ve her özel parçalarında, ve Partzuf’un genel yapısında – her

detay iki parçaya ayrılır; GV”E (Galgalta Ve Eynaim) ve AHa”P (Avzen, Hotem, Peh).

GV"E her zaman özgecil kablardır ve bunları her zaman kullanmak mümkündür çünkü

Tızimtzum sadece Or Hohma içindi. AHa”P her zaman alan kablardır. Nekudot de

SA”G’ın Partzuf’un da Tızimtzum olduktan sonra, Atzilut’un Atik Partzuf’u hariç, AHa”P

kablarında ihsan etme niyetiyle Or Hohma alacak güce sahip değiller.

AHa"P aşağıdaki Sefirot’u içerir:

1. Binah’ın alt yarısı, ışığı alıp Zer Anpin’e vermek istiyor.

2. Zeir Anpin az bir Or Hohma yansımasıyla Or Hasadim almak istiyor.

3. Malkut tümüyle kendisini Or Hohmayla doldurmak istiyor.

Dolayısıyla Or Hohma ışığıyla Zivug yapmaları yasak.

Üçüncü çift Reşimot, perdeyle birlikte SA”G’ın Roş’una çıktı ve Galgalta’nın

arınmasından sonra Galgalta’nın sofunda kalırlar. Bu Reşimot: 4/3 (Hitlabşut 4 ve Aviut

3) ve bu Partzuf Nekudot de SA”G’ın içinde dahildi. Bu Reşimot Or Hohmayı almayı

talep eder.

Olam Nikudim’in Katnut Patzuf’u yerine indikten sonra ve Galgalta’nın taburundan

parsaya kadar yayılır ve SA”G’ın Roş’u geriye kalan Reşimot’u verdi: Reşimot 4/3

(Hitlabşut 4, Aviut 3). Dolayısıyla, bu Reşimotların gereksinimleri dahilinde, AV”I’nin

Nikve Eynaim’de bulunan perde AV”I’nin Peh’ine iner ve Reşimot 4/3 üstünde Zivug

yapar. Bu Zivug’dan Or Hohma Guf’a iner, parsaya kadar gelir ve Or Hohmayı verir.

AV”I’nin roşu 4/3 Reşimot’a göre Parsanın altında bulunan kabların şimdiden ihsan

etmek için almak istediğini düşünür, almak için değil. Dolayısıyla AV”I Gadlut’ta

(büyüklük) Zivug yaptı ve aşağıya Or Hohma verdi. Ancak AV”I Parsanın Eyn Sof’un

Malkut’unun kısıtlamasından kaynaklandığının ve Galgalta’nın sofunda bulunan 4/3

Reşimot’dan kaynaklanmadığının farkına varmadı.

Partzuf MA”H Elyon’un doğuşu, Nikudim’in Partzuf Katnut ve Gadlut’u

Or Hohma Parsandan aşağı sızmaya başlayınca, kablar kırılmaya başlar, çünkü

Parsanın altında kablar kendileri için alma arzusunda kalmışlardır. Parsanın üstünde

olan GV”E kablarıyla AHa”P kabları arasında ilişki olmaya başlayınca tek bir Guf

oluşturdu, dolayısıyla ihsan edici kablarda alıcı kablarla birlikte kırıldı. Malkut alma

formunda, alma arzusudur. İkinci kısıtlamada bu Partzuf’da ki ihsan edici kabları

parsaya kadar hüküm eder. GV”E kabları AHa”P’la ilişkilenmeye başlayınca, Malkut’un

kendi için alma arzusu parsa üstünde bulunan Partzuf’un Guf’un da ki ihsan edici

kablarlada karıştı. Şöyle ki Malkut tüm Sefirotlar üzerine hakimiyet kurar, Nikudim’in

Guf’un da ki tüm arzulara.

AV”I’nin Roş’u Reşimot 4/3 üzerine Zivug yaparsa (Hitlabşut 4, Aviut 3) buradan Or

Hohma çıkar ve Nikudim’in Guf’una girer. Işık Guf’un GV”E’inden geçip parsayı aşıp

Guf’un AHa”P’ına girmek ister. AHa”P’ın kabları anında kendileri için Or Hohma almaya

başlarlar.

Nikudim’in Guf’u Or Hohmayı almaya başlayınca 8 bölüme ayrılır. Bunlara “8 Kral”

denir çünkü bunları Malkut’un kendi için alma arzusu yönetir. Her Kral’da 10 Sefirot

vardır, her Sefira alma arzusunun 4 aşamasından oluşur.

Dolayısıyla toplam parçalar şu şekildedir: 320=8x10x4. Gimatriyada bu sayıya “Şıah”

denir, zira Şin ve Kaf harfleri 20’ye eşittir. Kırılma her Sefirada

olduğundan ve her Sefira her birini kendi içinde dahil ettiğinden, her kırılan parçadada

dolayısıyla 320 parça vardır.

Dolayısıyla kırık parçaları “Berur’un” (ayıklama) çalışmasında şu basamaklar vardır:

Malkut’u kırılan 320 kırık parçadan ayırmak çünkü kırılışın sebebi buydu. 10

Sefirot'tan, bir tanesi Malkut, 8 kral var ve her kralın 4 alma arzusunun 4 aşaması

dolayısıyla 320 kırık parçada 4x8=32 Malkiyut (malkutun çoğulu) vardır. Peki 320

parçadan 32 Malkiyutu nasıl seçip ayırbiliriz.

Bu Or Hohma vasıtasıyla ancak mümkündür:

Eğer Or Hohma yansıra, Malkut'un ihsan etmek için alamadığı ortaya çıkar ve bu

kişinin maneviyata girmesini engelleyen “kötülüğün” tümüdür. Şimdi kötü tespit

edildiğine göre ve kendimizi doğal olarak kötüden uzaklaştırdığımız için kişi kendisini

ayırır. Şöyle ki bu alma arzusundan. 32 Malkiyutun berurundan sonra geriye kalan

320-32=288 parça arındırılır. Bunlar kırılan Partzuf ZO”N’un ilk 9 Sefirot'u. Bu 288

kabın arınması ihsan edici kabların yükselmesini sağlar, Atzilut dünyasının değişik

Partzufim'in GV”E.

World of Nikudim = Nikudim Dünyası

Smallness = Küçüklük (Katnut)

Largeness = Büyüklük (Gadlut)

Islah Dünyası

Olam Nikudim’deki (noktaların dünyası) kabların kırılmasından sonra: Işıklar – Nikudim

Partzuf’unu Gadlut halindeyken doldurmuştu, ayrılıp Partzuf SA”G’ın Roş’una döndüler.

Perdede kalan Reşimot Partzuf Nikudim’in Roş’una yükseldi ve sonrada SA”G’ın

Roş’una.

Nitzotzin (kıvılcım) – Or Hozer parçacıkları, kırılan perdenin parçaları, perdesini

kaybeden kabların içinde kaldı, yani tekrar almak niyetiyle alma koşuluna geri

döndüler, bu durum parsanın altında BY”A dünyalarına düşüş olarak açıklanır.

Bir Partzufun iç (Or Pinimi) ve dış (Or Makif) ışıkları vasıtasıyla Bituş (dövme) yaparak

arınmasıyla, bir Partzuf’un kırılarak arınması arasında fark vardır: Kırılma sonrası

öncelikle kabı tamir etmek gerekir ve sadece bu durumdan sonra aralarında Zivugim

(Zivug kelimesinin çoğulu) yapılabilir.

Olam Nikudim’in Roş’da ki niyeti ışığı ihsan etme formunda almak olduğundan, Partzuf

Galgalta’nın Sof’unu doldurmak ve bu şekilde Eyn Sof’un Malkut’unu tümüyle

doldurabilmek – dolayısıyla kabların kırılışı tamir edilebilirse tüm özgecil formda

alınabilirlik tamir edilmiş olur ve son ıslaha gelinebilir.

Ancak, tüm bununla Eyn Sof’un Malkut’u ıslah olmaz, sadece bir kısmı – sadece

0,1,2,3 ve dördüncü aşaması. Ancak yaratılan varlık sadece 4. aşama ve bundan önce

gelen tüm aşamalar henüz Yaratan’dan çıkıp bağımsız hale gelmedi. Bunun nedeni

yaratılan varlığın tümüyle Yaratan’dan tümüyle ayrı olduğunu ve kendi yönetiminde

olduğu anlamını ifade eder.

Sadece 4. aşama kendisini bağımsız hisseden ve almak için alan bir alıcı formundadır.

Bu yüzden sadece o alma arzusu üzerine ilk kısıtlamayı yaptı. Ve birinci kısıtlamadan

sonra, tüm Partzufim ve Olamot 4. aşamanın 0,1,2,3. aşamalarını hissetmekte ve

bunlar 4. aşamadan öncedir.

Ancak, eğer tamir edilmesi gereken safha 4. safhanın 4. aşamasıysa ve 4. safhanın

0,1,2,3. aşamaları değilse, bu arzulara o zaman neden ışık alınıyor? Bu arzular henüz

yaratılan bir varlık değil sadece Yaratan’ın güçleri, bunların sayesinde yaratılanları

idare etmekte yani 4 safhanın 4. aşaması. Bu güçlere ve manevi dünyaları dolduran

güçlere melekler denir ve insan ruhu buna dahil değildir.

Birinci Tızimtzumdan sonra yapılan tüm Zivugim bu arzular üzerinde yapılmıştır. Bu

Zivugimden yukarıdan aşağı Partzufim doğar, dünyalar ve bu dünyaları dolduranlar.

Tüm Olamot içlerindeki 5 Partzufimle Yaratan’a giden merdivenin basamaklarını

oluşturur. Merdivenin basamakları Yaratan’a olan benzerliğin dereceleridir, yani

yaratılan varlığın arzusunun Yaratan’ın arzusuna olan yakınlığı.

Partzufimin ve dünyaların yukarıdan aşağıya gelişimi Eyn Sof’un ışığını seviyelere

ayıran filtreler gibidir. Her Partzuf’un ihsan için alma özelliğinin doğal bir niteliğidir,

sonradan dünyaların basamaklarında yükseldikçe kendi iradesini aşarak edindiği bir

şey değil.

Dolaysıyla dünyaları bir soğanın tabakalarına benzetebiliriz: üst üste geçmiş ve Eyn

Sof ışığını gizleyen küreler gibi ve en iç kürenin merkezi yani merdivenin en alt

basamağı en karanlık noktadır.

Bu nedenden dolayı merdivenlerin merdiveni hazırlanmıştı: her dünyada 5 Partzufimli

5 Olamot, her Partzuf’da 5 Sefirot, başlangıç noktasından yaratılışın mükemmelliğine

kadar toplamda 125 seviye. Dünyaların yaratılmasının 2 nedeni var:

1. Eyn Sof’un ışığını aşama aşama gizlemek. Bu dünyaların Yukarıdan aşağıya

oluşumuyla olur. Dolayısıyla gizlilik derecelerine Olamot denir ve gizlilik

anlamına gelen “Alama” kelimesinden türemiştir.

2. Düzeltmelerin (Tikunim) aşağıdan yukarıya doğru yaratılan (ruhlar) için

uygulanabilmesi için. Ve her seviye – Partzuf, yani yukarıdan aşağıya her

ilerlemede, yaratılan bir seviyeden yardım aldığında, bu yardımın gücünü

kullanır, perde edinir ve o seviyeye yükselir. Ve yaratılan varlık belli bir seviyeye

yükseldiğinde o seviyenin isimiyle adlandırılır.

Sonuç olarak tüm dünyalar ve bu dünyaları dolduran herşey – merdiven budur,

Yaratan’ın insanın yükselmesi için yarattıklarıdır. Ve insan bu basamaklardan

tırmandıkça, tüm dünyalarda kişiyle yükselir. Zira bu dünyalar ve dünyaların içinde

olan herşey – insanın dışında değildir, ancak kişinin içerisindedir. Algılayan bir insan

dışında sadece Yaratan vardır!

İnsandan başka sadece Yaratan mevcuttur. İnsanın etrafında sadece saf Üst Işık vardır.

Ancak insan Yaratan’ı sadece Yaratan’ın ihsansal özelliğiyle eşitlik sağlayabildiği

dereceye kadar hisseder: eğer kişinin arzuları – kişinin karakteri Yaratan’ın niteliklerine

ters ise, o zaman kişi Yaratan’ı hissetmez ve duyularına göre “Olam Haze” (Bu Dünya)

denilen hislerin içerisinde bulunur.

Eğer kişi niteliklerinden bir tanesini değiştirmeyi başarabilirse, yani bir dereceye kadar

Yaratan’ın ihsan eden yapısına benzeyebilirse, bu koşula kişinin merdivenin

basamaklarından bir derece yükselmesi (Yaratan’a yaklaşması) denir.

Değişimlerin hepsi sadece kişinin içerisindedir, kişinin algısında, kişinin perdesinin

(Masah) ıslah (Tikun) derecesine bağlı olarak. Buna nazaran kişinin dışında sadece Üst

Işık vardır ve ışıkta hiç bir değişiklik olmaz.

Kişinin algılayıp anladığı herşey ışığın bir kısmını algılayabilmesinden kaynaklanır.

Yaratan’ın bir parçasını hisseder. Kişi Yaratan’ın bir kısmını hissettiği zaman, kişinin

hissine göre, kişi bu kısma bir tanım verir. Dolayısıyla kutsal kitaplarda anlatılanlar

sadece Yaratan’ın isimleridir. Ve genel olarak kişinin söylediği herşey, hissettikleri ya da

arzuladıkları – bunların tümü sadece kişinin Yaratan’la olan ilişkisidir.

Kişi kutsal kitapları algılamasıyla ışığı algılar. Işığın algılanmasının seviyelerine Sefirot,

Partzufim ve Olamot ya da ışıklara Nefeş, Ruah, Neşama, Haya, Yehida (NRNH”Y)

denir. Torah’ya “Olam Atzilut’un (Yaratılışın Dünyası) Torah’sı” denir zira kutsal

kitaplarda anlatılanlarda tüm ışık ortaya çıkar.

En alt noktadan, yaratılan varlığın Yaratan’a yaklaştığı yerden, ta ki Yaratan’la form

eşitliğine ulaştığı noktaya kadar – 620 seviye vardır, ve bunlara “Torah’nın 613 emri”

ve “7 hocasal emir” denir. Üst ışığın Masahla olan çiftleşmesine (Zivug), Mitzvot

(sevap) denir. Işık, alanın kabına girer, Or Pinimi (iç ışık), Or Taamim (tatlar) – bunlara

Torah denir. Buna karşılık olarak Kabalistler herkese şöyle der: “Tat ve Yaratan’ın

iyiliğini gör.”

Yaratılan, 4. safhanın 4. aşaması, alma arzusunda ıslah yapar; “ihsan etme niyetiyle

alma”. Islah küçük porsiyonlarla yapılır: Yaratılan varlık merdivenin basamaklarından

teker teker, dünyalardan çıkar.

Zira ihsan etme niyetiyle alırken – davranış niyete terstir, bu yüzden ıslah çok zordur.

Bu yüzden Yaratan bu yolu sadece 613 seviyeye ayırmakla kalmayıp yaratılan varlığı

da 600,000 küçük parçaya ayırmıştır. Yaratılan varlığa “genel ruh” ya da “Adem”

(insan) denir, küçük parçalara da “ruhlar”.

Ancak arzunun ıslahı “Avoda” (iş) bundan önce başlar – daha alt seviyedeyken, bu

seviyeye “bizim dünyamız” denir (Bu dünya değil), ve bu koşulda yaratılanın tüm

parçaları bilinçsiz bir haldedir, manevi hisden mahrum. Ve sadece kendilerine söyleneni

duyup inanabilecek durumdadırlar, şöyle ki Üst Bir Gücün olduğuna ve buna Yaratan

adı verildiğine. Hepsi bu seviyede doğarlar, gözlerinin önünde sadece haz duyma

arzusuyla.

Tüm dünya sadece gözü kör doğasıyla hareket eder ve herkes kendi içlerindeki alma

arzusunun komutlarını yerine getirir. Aynı şekilde dünyamızdaki insanda, ve ek olarak

yaratılışın diğer parçaları da: duran, bitkisel, hayvansal.

Ancak her nesilde sınırlı sayıda bir grup bedende Yaratan “Kalpde ki nokta’yı”

yerleştirir, Yaratan’ı hissetme arzusu. Ve böyle bir kişi içindeki bu yeni boşlukla arayışa

başlar. Ancak bu eksikliğin Yaratan’a yönelik olduğunun farkında değildir, ve bu boşluk

sadece üst ışıkla doldurulabilir.

Kırılmadan sonra gelen herşeye Olam Ha-Tikun (Islah Dünyası) denir. Bunun nedeni

Yaratan’ın tüm davranışlarının, yaratılışın en başından sonuna kadar, kişiyi ilerletmek

üzere olduğundandır, şöyle ki doğru algının oluşabilmesi için, Yaratan’ın insan için

hazırladığı o mükemmel seviyeyi yaşayıp hissedebilmek için yaratılanda herkes yer

almalıdır.

Dolayısıyla Olam HaNikudim’de olan kırılma aynı zamanda “dünyaların kırılışı”, ve “ilk

insanın kırılışı” aynı zamanda da “ruhların kırılışı” – bunların ikisi de yaratılanın içinde

ortaya çıkmalı: Olam HaNikudim’in kırılışında tüm kablar birbirleriyle karıştı, alanlarla

ihsan edenler. Karışmak hem bir birleriyle içe içe oldular hem de her biri diğerlerinin

içinde yer aldı anlamındadır: yani her arzu “Ratzon” içinde diğerlerinin arzularını da

barındırır.

Bu şu sonucu doğurdu:

1. İhsan eden kablarla, alan kabların karışması alıcıların ihsan olmasına yarar.

2. Her bir arzu her hisde birçok tat hisseder, zira kırılmayla her arzu diğerleriyle

karışmış oldu.

3. Bu karışma olmadan AHa”P’a ait kabların ışık alması mümkün olmazdı ve bunun

yerine üst ışığın geldiği yerden Parsa (ayırım) sayesinde ayrı kalırlardı. Ancak şimdi bu

arzuların (AHa”P de Aliyah) Atzilut Dünyasına yükselme fırsatı oldu.

Olam HaNikudim’de ki “Kırılma” Olamot (dünyalar) da ki kırılma diye adlandırılır çünkü

Eyn Sof’un Malkut’u 5 kısım içerir. Dört tanesi yukarıdan aşağıya uzanır ve dünyaları

ve içlerindeki herşeyi doğurur. Dördüncü safhanın dördüncü aşamasında yaratılan

insan dışında tüm yaratılışı dahil ederler, Malkut’un son kısmında, gerçek alma

arzusundan, bağımsız olandan, Yaratan’a ihsan etmek durumundan tümüyle ayrılmış

olan koşuldan!

Dolayısıyla sadece insan yaratılışın amacıdır. Kişi dışında yaratılışın parçaları bağımsız

değildir. Yaratan’ın iradesine bağlıdır, O onların tüm davranışlarını tayin eder, otomatik

olarak hareket ederler, tıpkı duran, bitkisel ve hayvansal ve konuşan seviyelerin

dünyamızdaki doğalarında davrandıkları gibi.

“Konuşanın” arzusu bizim dünyamızda bağımsız bir arzu değildir, tıpkı hayvansal,

bitkisel ve cansız sevilerdeki gibi. Bunun nedeni konuşanın arzusunun “hayvansal”

seviyeden daha büyük olmasındandır, arzunun nitelik olarak farklı olduğundan değil.

Sadece Adam HaRişon’un (ilk İnsan) arzusundan bir parçaya sahip olan kişiye

Kabala’da “Adam” (insan) denir. Bu sadece dördüncü safhanın dördüncü aşamasıdır ve

bir Masahla kendisini ıslah etmeye başlar ve ihsan etme arzusu bu şekilde doğar.

Var olan bu dünyanın tümü 4 gruba ayrılır – cansız (duran/ hareketsiz), bitkisel,

hayvansal, konuşan: cansız – kendinden bitkisel, hayvan ve konuşan oluşturabilen bir

güç; bitkisel – kendisine fayda sağlayan şeyleri yaklaştıran ve zarar veren şeyleri

uzaklaştıran grup halinde bir güç; hayvan- birey olarak faydalı şeyleri kendisine

yakınlaştıran ve zararlıları uzaklaştıran bir güç.

Ancak bu güç zaman ve yer kavramlarıyla sınırlıdır. Hayvan geçmiş tecrübe ve gelecek

nosyonuna sahip değildir, sadece içinde bulunduğu anı ve yeri hisseder. Konuşanhissetme

ve akıl gücüne bir arada sahiptir. Dolayısıyla bilgi sayesinde ki bilgi zaman ve

yer sınırlamasından bağımsızdır, tüm zaman ve var oluşla bağı vardır. Dolayısıyla

faydalı şeyleri yakınlaştırıp zararlı şeyleri uzaklaştırmak zaman ve yere bağlı değildir.

Aynı şekilde doğanın genelliğinde de insan ve dünya beraber yaratılışın cansız, bitkisel,

hayvan ve konuşan 4 safhasından geçmek zorundadır ve bu şekilde alma arzusunu

amaca ulaşabilmek için geliştirebilir. Dolayısıyla tüm insanoğlu, var oluşundan beri

binlerce yıldır alma arzusunu hayvandan konuşan seviyesine doğru geliştirme

safhalarından doğal yollarla nesillerdir geçmekte.

Tüm insanoğlunda olduğu gibi, kişi dünyamızda gelişim safhalarından geçer. Aynı

şekilde konuşanda da alma arzusunun 4 safhası vardır:

1. Genel kitleler – insan içerisindeki cansız (hareketsiz) seviye. Genel kitlelerin

arzularının peşinde ilerleme eğilimi. Bu kitlesel seviyeden kişinin arzusu bir sonraki

safha olan zenginlik seviyesine çıkar.

2. Zengin kitle – insan içindeki bitkisel seviye. Zengin seviyesinde olanlar arasında

itibar sahibi (güç, otorite) olma eğilimiyle alma arzuları bir sonraki seviyeye yükselir –

güç sahibi olma.

3. Güç sahibi – insan kategorisinde dahil olan hayvan. Güç seviyesindekilere yönelik

kıskançlıkla (erdemliğe eğilim) bir sonraki safha olan erdemliğe gelirler.

Erdemli olan- insanın içindeki konuşan kategori. Bu safhada arzu zaman ve yer

sınırlamasında değildir – aynı şekilde geçmişte var olan birisini de kıskanır,

başkalarında kendisinde olmasına rağmen olanları da kıskanır.

Alma arzusu bu noktada gelişir zira başkalarının sahip olduklarını istemeye başlar ve

bu şekilde ek arzu sahibi olabilir. Böylelikle içindeki boşluğa ek boşluk eklenir.

Arzusunu sınırsız bir şekilde geliştirebileceğinden, yaratılışın amacına ulaşabilecek

kapasitededir.

Eğer Yaratan bu “konuşana” “kalpteki noktayı” koyarsa – Yaratan’a yönelik bir uyanış

hissetmeye başlar ve ruhunun kökünü aramaya başlar.

Islahın sıralaması aşağıdan yukarıya doğrudur. Alma arzusunun büyüklüğüne göre

insan aşağıdan yukarıya yükselir. Kişinin arzusu manevi halini tayin eder:

Almak için almak – Olam Hazeh “bu dünya” seviyesidir.

Almak için ihsan etmek - Olam Hazeh “bu dünya”.

İhsan etmek için ihsan etmek – BYA dünyalarının seviyesi.

İhsan etmen için almak – Atzilut dünyasının seviyesinde olmak.

Tüm yaratılışın sistemi Olam Atzilut vasıtasıyla son ıslaha ulaşır. Bu yüzden Olam

Atzilut’a Olam HaTikun (Islah Dünyası) denir.

BNEI BARUCH’LA TEMASA GEÇMEK İÇİN

Bnei Baruch

1057 Steeles Avenue West, Suite 532

Toronto, ON, M2R 3X1

CANADA

Türkiye’den Bilgi Almak İsteyenler

E-posta: turkish@kabbalah.info

İnternet Sitesi: www.kabbalah.info/turkishkab/